Domo

  H  Ni bezonas domon.

P  Tute ne. La apartamento estas komforta, kaj la lupago estas ne tro alta.

H  Mi tamen domaĝas la lupagon — ni povus uzi la monon por aĉeti domon. Kun la tempopaso naskiĝos infanoj, kaj ni bezonos pli grandan hejmon.

P  Jes, mi konsentas; sed ĝis nun naskiĝis eĉ ne unu infano. Do apartamento sufiĉas ankoraŭ.

H  Sed imagu, kara — imagu, se ni popsedus domon en la kamparo, kun granda ĝardeno anstataŭ nur korto — ekzemple, en laga regiono, aŭ apud grenkampoj.

P  Kara, kara, nun vi simple revas. Ni ne povus havi tian domon. Ni ne havas sufiĉan monon por aĉeti eĉ la tegmenton.

H  Sed kun granda ĝardeno ni povus kreskigi legomojn, kaj tiel ŝpari monon. Ni povus aĉeti domon malnovan, eĉ ruinigitan, kaj ĝin rekonstrui, brikon post briko.

P  Ĉu rekonstrui domon?! Vi ĉiam plendas, ke mi ne kapablas eĉ alfliki breton. Vere, vi mirigas min. Ni loĝas en agrabla antaŭurbo, proksime al mia laborejo; ni havas belajn meblojn, televidon, fridujon, ĉion oportunan; kaj vi volas aĉeti ruinon en iu fora landoparto, kie eble mankas gaso kaj elektro, eble eĉ akvo por bankuvo aŭ duŝo.

H  Sed imagu la trnkvilon! Imagu la sunsubiron. Ni sidas sur la herbejo sub arbo, la ombroj plilongiĝas, la insektoj zumas —

P  Diable, kiel ni trovus la tempon por sidi sub arbo, se ni devus rekonstrui domon? Ne, tio estas fantazio. Ni ne povus toleri la elspezon por kia ajn domo.

H  Do, ni kompromisu. Ni restos en la apartamento dumtempe, sed ni starigos domokason. Ek de nun ni ŝparos monon. Se vi ĉesos trinki bieron kaj fumi, tio ŝparos multon.

P  Kaj se mi oferos mian poŝmonon, kion vi oferos?

H  Kion mi povas oferi? Mi nek trinkas bieron, nek fumas.

P  Kia kompromiso!

H  La kompromiso kuŝas en tio, ke mi konsentas resti en la apartamento, dum vi ŝparas monon.