Mi remetas la gazeton sur la bretaron kaj komencas fari miajn hejmtaskojn. Poste mi iras en la loĝoĉambron, por iomete legi en gazetoj kaj revuoj.

Subite mia patro eniras.

"Ĉu vi ankoraŭ bezonas vian biciklon?", li demandas en malafabla tono.

"Ne, hodiaŭ ne plu."

"Do enmetu ĝin en la kelon!"

"Ne necesas. La biciklo estas ŝlosita."

"Enmetu vian biciklon!", li ordonas koleriĝante.

"Kial mi enmetu ĝin? Eĉ ne pluvas."

"Mi diris, ke vi enmetu vian biciklon."

"Jes, sed kial?"

"Ĉu vi enmetos vian biciklon?", li demandas minace.

"Ne necesas."

Sed tio estis tro por li. Li eksplodas de kolero, batas per la plata mano kontraŭ mia postkranio, per la tuta forto, unufoje, dufoje.

"Ne tiom forte, Karl!", krias mia patrino, sed mi jam ekkrias, ekploregas, tremas per la tuta korpo, sentas perturbon en mia cerbo, rimarkas tamen post momento, ke ankoraŭ ĉio funkcias. Mi povas ekstari, retiriĝi al mia ĉambro por pluploregi en kvieto. Kun iuspeca kontento mi rimarkas, ke mi ploregas senhonte, kvankam paĉjo ĉiam malŝategis la "ploraĉadon" de siaj filoj. Ili ja ne estas knabinoj, ne, viroj ili fariĝu, viroj!

Mi rimarkas la bonfartigan efikon de la plorado kaj ĉirkaŭrigardas per la ankoraŭ malsekaj okuloj en mia ĉambro. Ĉio aspektas iomete malklare, sed... nenio ŝanĝiĝis, ĉio restis same kiel antaŭe. Sur mia apudlita ŝranketo staras ankoraŭ mia plej ŝatata pluŝbesto, la blanka ursido, kiun mi prenas kaj karesas.

Mi palpas ĝian felon, premas ĝin al mia vango. Ĝi estis mia kristnaska donaco, kiam mi havis kvin jarojn...

Mi sentas min laca kaj decidas enlitiĝi. Post iom da tempo venas panjo. "Ho, ĉu jam enlite?", ŝi demandas, kaj aldonas per milda, kompatema voĉo: "Vi ja ne ĉiam devas spiti vian patron!"

Sed mi ŝajnigas, ke mi ne rimarkas ŝin. Mi ja ne plu estas infano.

Rapide mi endormiĝas.