Frenezulo
el la rakontoj pri Afanti
—laŭ ĉinesko Sopir-al-sudo*
Afanti
post longa resto
en urbo pro afero
reiris al hejm-nesto
por ripoz-festo.

Survoje
en arbaron li
misiris kaj jen vidis
nobelon ĉasanta ĉi
kun granda pasi’.

Retenis
lin tiu krie
ĉuis: “De kie venas
vi?” dirante defie,
senemocie.

Afanti
respondis klare:
“De tiu urb’ nefora,”
montrante senerare
al l’ urb’ trans-vale,

kiu ja
estas la hejmlok’
de l’ nobelo kun luksa
kastel’ sur fortika rok’
kun granda allog’.

La nobel’
jen demandis plu:
“Kia la urbo estas?”
“Bela kun bona situ’
kaj kun viva ĝu’!”

“Nun diru:
kiel la riĉaj
homoj kondutas tie.”
“Ĉiuj mon-superstiĉaj
kaj perfortiĝaj.”

“Kiel pri
la mandareno?”
“Li estas tre tirana
kiel stulta azeno
kun kruelpleno.”

Ĉe tio
ĉuis la nobel’:
“Ĉu vi vere konas min?”
Afanti respondis: “Ne,
ne, ne, neniel.”

“Mi estas
tiu mandaren’.”
Do, Afanti demandis:
“Respektinda moŝto, jen,
ĉu konas vi mem

min vere?”
“Ne, mi asertas!”
“Tiea frenezulo
mi tute esti certas
kaj mi avertas,

ke kvankam
mia frenezo
ne ĉiam min atakas,
mi agas laŭ herezo
ja sen komplezo.”

Afanti
aldonis plue:
“Mi ja benas vin sane
kaj malsane mi brue
diraĉas ĝue!

Hodiaŭ
en malsan-stato
mi tamen diris al vi
la veraĵon laŭ ŝato
sed ne la flaton!”

*Sopir-al-sudo (ĉine: Yijiangnan): ĉina fiksforma poemo el kvin versoj de 35,77,5 silaboj laŭ rimaranĝo xa,xa,a (x=senrima).