Mi estas rojo
—laŭ ĉinesko Sopir-al-sudo*
Glugle
fluas leĝere
mi senĉese antaŭen
spite ŝton-baron vere,
kuras libere.

Mi plenas
ĉiam de memfid’
sen tim’ al tera distord’.
Sturmas per forta senbrid’
mi kun ĝoja rid’.

Mi restas
juste firmvola
kontraŭ cunam’ kaj ŝtormo
kontraŭ granit’ malmola,
jes, mi ja sola.

Mi fluas
al monta valo
kovrita per verdaĵoj
inter leviĝ’ kaj falo
en akv-kristalo.

Mi ŝatas
verdon de l’ natur’,
belaj floroj disfloras
tie kaj alie sur
ĝi kun vid-plezur’.

Mi fluas
al la kamparo
por akvumi plantaĵojn,
nutri per akv-nektaro
jaron post jaro.

Mi fluas
al la urbeto
por beligi l’ medion,
trinkigi homojn en preto
sen flu-impeto.

Mi fluas
al stepo vasta
por ĉirkaŭpreni herbojn
junajn kun kresko hasta
sur grundo ĉasta.

La tero
vasta senlime
estas ja hejmo mia.
Sentas mi min proksime
al ĝi intime.

Ne povas
mi disde la ter’
min apartigas vere,
mi ĝin amas kun sincer’
per ajna ofer’.