Tri maksimoj
el la rakontoj pri Afanti
—laŭ ĉinesko Sopir-al-sudo*
Por vivpan’
Afanti kun ŝnur’
iris al bazaro por
dunganton kun kora pur’
kaj favoro nur.

Li staris
por taglaboro
kaj rigardis ĉirkaŭen.
Alvenis grandsinjoro
kun ruza koro.

Deklaris
li malĝentile
jen al laborseĉantoj:
“Aŭskultu min trankvile
kaj senbabile.

Aĉetis
mi je alta prez’
keston da glasoj luksaj,
kiu volas kun komplez’
por buŝa enspez’

dorsporti
al mia domo.
Mi donos tri maksimojn
je mia nobla nomo
al li, sen mono.

Neniu
reagis jese,
sed Afanti konsentis
dorsporti ĝin promese
kaj sinforgese.

Afanti
jen kun granda pen’
dorsporti l’ keston fine
ĝis la riĉula ĝarden’
de bela teren’.

Li petis
de la riĉulo
tri plej altajn maksimojn
jen per sia postulo
kun avid-brulo.

“Aŭskultu
laŭ via ŝato,”
La riĉulo do diris:
“La diron, ke malsato,
ho, mia frato,

ol sato,
ne kredu ĝua.”
“Bone!” diris Afanti,
“Kio estas la dua?
Jen mi senbrua!”

“La diron
ne kredu tute,
ke piediri bonas
pli ol rajdi ĝoj-lude,
ne absolute!”

“Pravege!
Jen akceptas mi
tiujn brilajn konsilojn!
Kaj la tria opini’
de l’ saĝa radi’?”

Daŭrigis
la riĉulo jen:
“Tion neniel kredu,
ke malsaĝas ne azen’
pli ol vi en splen’.”

Aŭdinte
tion kolere,
Afanti lasis ŝnuron.
Krak! La kesto libere
falis sufere

surteren.
Afanti moke
fingromontrante l’ keston,
ja maksimis provoke
kaj solid-roke:

“La diron
plene kredu ne,
ke tiuj glasoj tute
ne disrompiĝis ja tre
en pecojn, ho ve!”
*Sopir-al-sudo (ĉine: Yijiangnan): ĉina fiksforma poemo el kvin versoj de 35,77,5 silaboj laŭ rimaranĝo xa,xa,a (x=senrima).