Pontoj en mia hejmloko
—laŭ ĉinesko Sopir-al-sudo*
Mi staras
sur alta roko
fronte al la direkto
de la kara hejmloko
trans nuba bloko.

La pontoj
tie en menso
mia ĉiame vekas
sopiron en intenso
de senta denso.

Mi ŝatas
tiujn sincere
pontojn oldajn kaj muskajn
kun kelkaj arkoj vere
al mi fiere.

En knabec’
mi ludis tie
amuze kaj senĝene
kaj en akvon defie
saltis ĝojkrie.

Frekventis
mi ir-reire
lernejon ĉiutage
trans la pontojn facile
per paŝoj brile.

Vizie
ili solide
transpontas super fluoj
torentantaj senbride
al sud’ rapide.

La pontoj
centojn da jaroj
travivis mil damaĝojn,
post novigaj riparoj
kun firmaj staroj.

Ja ili
kun miaj revoj
kaj hejmveoj amaraj
restas dum tempaj levoj
kaj temp-mallevoj.

Pri ili
de malproksime
mia sopiro ĉiam
sin etendas senlime,
daŭras senfine.
*Sopir-al-sudo (ĉine: Yijiangnan): ĉina fiksforma poemo el kvin versoj de 35,77,5 silaboj laŭ rimaranĝo xa,xa,a (x=senrima).