Mia kunvojaĝanto
—laŭ ĉinesko Sopir-al-sudo*
Vi kaj mi
sur vivovojo
renkontiĝis hazarde
por la unua fojo
ĉe streta rojo.

Tiam vi
kun korpo eta
ekis homan vojaĝon
en manier’ vegeta
per paŝ’ malpreta.

Komence
vi plendis al mi
pri mia ir’ rapida
kelkfoje jen kun plorkri’
jen sen energi’.

Tiam vi
ege bezonis
mian helpeman manon
kaj mi ofte ĝin donis
ĉiam vin spronis.

Kun tempo
fariĝis vere
stabilaj viaj paŝoj.
Vi iradis leĝere
kaj eĉ fiere.

Vi multe
plenkreskis alte
kaj aspektis tre sane,
vi marŝadis ekzalte
plue senhalte.

Post jaroj
mi elĉerpita
min sentis senkonscie
en ago tre hezita,
ne plu ekscita.

Nuntempe
mi jam senila
ne povas iri glate
nek antaŭen trankvile
marŝi facile.

Devancis
min jen vi jame
per longaj firmaj paŝoj.
Mi ĝojas por vi same,
laŭdas vin ame.

Rigardas
jen mi de fore
la dorsfiguron de vi,
dum mi lamas langvore
kaj malfervore.

Deziras
mi al vi ido
antaŭenmarŝi pluen
por pli granda merito
jen kun memfido.
*Sopir-al-sudo (ĉine: Yijiangnan): ĉina fiksforma poemo el kvin versoj de 35,77,5 silaboj laŭ rimaranĝo xa,xa,a (x=senrima).