Sub lunlumo

Frida brizo blovas karese milde

tra arbar’ sub luno plenluma brile,

paro da amantoj intime kveras,

       kisas trankvile.

Sur herbejo ili dorskuŝas pace,

ĝuas l’ amon dolĉan pasie, flame.

Palpas li ŝiajn elstarajn mamojn

       sorĉajn permane.

Flaras li odoron parfuman snufe,

en ekstaz’ ebrie forgesas sin mem.

Ĝi el korpo ŝia pufeta ravas

       lin per kortrem’.

Turnas sian kapon li ŝmace kisas

ŝian vangon kaj li ŝin tiras flirte

al la brusto sia vilplena nuda

       kvazaŭ bonvirte.

Ŝi kokete, milde forpuŝas buŝon

lian kaj sin tenas diskreta vere,

pro allogo de voluptemo cedas

ŝi finfine al nedeca konduto lia

       agi libere.

Lia brakumringo sufokas preskaŭ

ŝin je spiro kaj li incitas vorte

ŝian tiklan koron, ŝi nestas sine

       ja pli komforte.

Ekas ama ludo fervore arde,

kisoj, lipmordetoj, tordiĝ’ avida,

langoŝmacoj, palpoj, brakumoj karnaj—

       ĝuo senbrida!

Nokto profundiĝas. Ĉirpad’ de griloj,

bru’ de akvaj plaŭdoj, susur’ de vento

supersonas ĝemojn, ĝojkriojn tute

       en ĉi momento.