5

Aªroris.

Ïi estis tiu aªroro, kiam la malsupreniro de Fécamp en la inferon atingis la plej nigran turnopunkton. Ekbatinte de Barlac, li senhezite alpafis la adjutanton kaj ankaª li mem bone sciis: estas kapute.

            La tondro metis finan punkton al la lasta vorto de la stranga dramo. Sed kio baldaª okazis, li tamen ne pensis tion. Se li estus konjektinta, li eble ne povintus ektiri la ¤anon.

            Estas la kvara kaj dek minutoj.

            La priaªskulto ankoraª daªras en la kontoro. La aªroro blinde krepuskas. La pala ¤ielo aªroras per malgaja, sentona lumo malantaª la griza malliberejo de la flugantaj vaporoj, alvenintaj el la direkto de la montoj.

            La vento, kirlißanta super la vaporanta regiono pigramove blovas la malsekißintan polvon. La siroko ne ¤esas e¤ por momenton. Ligert skribas la protokolon. Antaª kolonelo Delivette staras nigra kafo en taso, kaj li kirladas ßin kun langvora mieno. Kapitano Sirone koncentras ¤iun sian forton por resti staranta, kvankam li fartas tre malbone.

            Fécamp staras antaª ili katenite, kaj li neas. Ili tute ne parolas pri la grava rompo de la disciplino, kion li faris kontraª Berlac. Unuavice ili konfesigas lin pri alia

afero.

            - Ãefleªtenanto  Vigoin estis mortpafita per tiu pistolo – diris la kolonelo, kiam li komencis la priaªskulton.

            E¤ tio estis nova¢o por Fécamp, ke iu mortigis la ¤efleªtenanton. La malliberuloj scias pri nenio alia, ol kio okazas en la barako kaj en la laborloko.

            Li konsternißis tiel, ke li ne povis e¤ ekparoli. Ãu iu mortigis per tiu pistolo, kion li elprenis el la trirkesto de la skribotablo de Ligert? Ãu la malvasthorizonta skribisto, kiu sekrete ekkompatis lin, kaj donis al li gluton da akvo: estas murdisto?

            - Krome e¤ tio estas certa, ke oni uzis tiun ¤i pistolon ankaª en la atenco kontraª Magiron - daªrigis la kolonelo aplombe. – Respondu? ¤u vi faris la atencon kaj la murdon per tiu ¤i armilo?

            - Li rigardis al Ligert. La skribisto klinißas super la protokolon kun pala vizaßo, kaj li palpebrumas kun fiÙosimilaj okuloj. Liaj senkoloraj lipoj iom ektremetas. Se iu rigardus sur lin, tiu sendube rimarkus, ke li estas kulpa.

            Sed Ligert sekrete donis al li akvon posttagmeze, kiam Berlac eliris el la ¤ambro… Kial li volis murdi! Eble bonkora homo volis mortigi Magiron-on pro kompato al la malliberuloj. Sed tiun Vigoin-on?… E§ estas egale! Li donis al li akvon! Gravas tio! Kaj ßi jam finißu!

            Ãu ne estas egale, ke oni mortpafos iun pro kvindek krimoj aª pro unu?

            Aª senkulpe, kiel ekzemple lin? Tiu homo donis al li akvon!

            - Respondu! Ãu vi konfesas tion?

            - Jes! Sed la pluan konfeson mi neas!

            … Nun aªroras.

            La oficiroj senkonsile rigardas al kolonelo Delivette. La kolonelo ekstaris.

            - Tiam do ni finis ßin. Vi bone povas silenti, se vi volas. Ni jam scias tion. Nun fine vi estos sendita al tia loko, kie vi povos silenti laª via pla¤o. Neniu demandos vin. – Li turnis sin al la kaporalo. –  Hodiaª posttangeze sendu labori la malliberulon n-ro 63 al la alta¢o n-ro 4! Foriru!

            La alta¢o n-ro 4 estis militista esprimo. Ïi signifis tion, ke Fécamp estos sendita al la Skeleta brigado!

            De kie ankoraª neniu revenis.

            Je la 5-a horo kaj 20 minutoj posttagmeze la patrolo ekmarÙis kun Fécamp. Vespere ili staris ¤e la piedo de la montaro, etendißanta en la dezerton. Ãe la bazo de trunkita konusforma, kalva roko, kie depotis konstante kvidek membra pikedo en lignodometo. El la interno de la domo ekiris la lifto, rekte al la Infera platajo.

            - Senkatenigu lin. Enliftißu – komandis la kaporalo.

            - Haltu! – kriis Grison. – Ïis nun defendis vin ia stranga ordon. Vi ekbatis min kaj la ¤efadjutanton… Nun jam vi neniam plu babila¤os, ni do povas kvitigi la konton…

            Pum!

            Nun fine la sorto transdonis tiun ¤i multe suferintan, katenitan homon al la venßo de la primokitaj suboficiroj. Senindulge, kolere ili draÙis lin, silente, spiregante, longe.

            Poste liberiginte lin de la katenoj, ili ¢etis la svenintan, sangantan homon en la korbon de la lifto!

            Klako!…

            La sveninta korpo de Fécamp levißis en la altecon, akompanate de la plorzumado de la ekmußanta dinamo.

            La membroj de la pikedo ßustigis sian kamizolon, kaj per dika krajono serßento Magiron forstrekis la nomon de la malliberulo n-ro 63 el la etato.

            Li ne ekzistas plu!

Deka ¤apitro

1

Fécamp duone rekonsciißis pro la venteto, kion la lifto kirlis en la varma aero dum ßia rapida vojo. Li ne tute regis sian konscion en tiu stato. Li kuÙis ¤e la rando de la korbo kun timosimila, malklara percepto de la  mondo, kun malakre doloranta korpo, nekapabla movißi, apogante sian kapon al la rokoj, ardantaj en la flava sunbrilo.

            Ie aperas simieska, ovala vizaßo, singarde proksimißanta. Ãu homo? Ne verÙajne. Tiu kapo estas kranio, kovrita per bruna, falta, maldika haªto. Anstataª la okuloj trovißas du nigraj truoj. En la profundo de la kavoj videblißas pala, humida brilo. Mallongaj, rapidaj kapmovoj. Antaªenklinißinte li longe atentas, staranta sur la piedfingroj, rigidißinte, kiel besto preta por fußi en kiu ajn momento.

            Fécamp sentas, ke la suno bruligas. Li ne povas movißi.

            Aperas aliaj simieskaj, ostovizaßoj, ¤iu estas samforma, kaj manie viglaj ekrigardoj glitas tien-reen ¤irkaª la senpova homo. Iu mallaªte rikanis. Blindigaj sunradioj inundis la ampleksan rokplata¢on, kiu estis glata, kiel pargeto. Kiel la supra parto de trohejtita forno, tiel reradiis tiu ¤i plata¢o la varmegon.

            Nun du metra skeleto proksimißas, havanta nekredeble altan frunton. Li portas klabon sur sia Ùultro facilmove, kvazaª ßi estus du tuba pafilo. Li staras antaª la grupo kun disigitaj gamboj.

            - Malforta §ieno – li diris kontente kaj kapbalancis. Kelkaj el ili ripetis tion simie balbutante, kvazaª §oro de apopleksiuloj rolus ¤i tie:

            - Malforta Hieno… Malforta…

            - Nova Hieno kaj Malforta…

            Kion diras iu, tion tuj ripetas la §oro, kvazaª ßojante pri la vorto, Ùajnigante sian gravecon spontane.

            Kelkaj homoj malfacile spiregante faras pezmovajn saltojn. Tiu terur-opero havas ankaª koreografion. Fécamp ne povas movißi, sed li vidas, aªdas la vizion. Buklahara, oleoflava, malgranda, skeleta homo Ùteliris al la ¤aro, sed li tuj retrosaltis!

            - Hodiaª ni jam manßos… Estas Malforta Hieno…

            - Hodiaª ni jam manßos… ni manßos – diris la nova¢on la osto-simioj unu al la alia per neakcentita, mallaªta susuro, simila al tiu de arbofolioj.

            La grandega skeleto eksvingas sian klabon, kaj kvazaª je la signo de dirigento, silentißas la §oro. Li parolas preskaª kantante, per ia stranga guturalo, kvazaª dirante litanion:

            - Ni ne manßos lin, ¤ar ni havas Leßon! Ankaª Malforta Hieno estas Hieno, dum li vivas. Ïi estas la moro!

            - Ïi estras la moro…

            - Ãar io devas esti!

            - Io devas… esti!…

            Kaj ili spiregis. Kelkaj fajfante. Ili staris kaj gapis Fécamp-on.

- Sed morgaª ni jam manßos! – diris la solkantisto.

- Morgaª ni manßos…

- Mogaª li mortos.

Kaj ili rigardis la malliberulon n-ro 63 kun avida spiregado. Li kuÙis senpove pro la fascina teruro.

Ãu ili estas kanibaloj?

Ãu ili manßas homkarnon? Ãu ili manßas la mortintojn?

Oni malpacience tiregadis malsupre la kablon de la lifto. Ili urßis lian elkorbißon. Fécamp levißis, sed li ankoraª estis maforta en la varmego. Li elfalis tra la rando de la ¤areto.

- Li mortis… li tamen mortis… - ili murmuris esperante…

- Ne! – diris la altulo. – Kaj ne estas jam multaj tagoj, kiam li mortos. Eble morgaª li mortos!

- Morgaª li mortos!… Morgaª!!

Ili parolis per mallongaj, akraj vo¤oj, similaj al bojeto. Ïi apenaª memorigis ilin pri homo.

Kaj neniu helpis por levi aª trinkigi Fécamp-on. Eksidinte en lia proksimo, ili kaªrißis malregule spiregantaj, kun maltranvile movißanta kapo.

Ili rigardis lin scivoleme. Iom malpacience.

La suno jam estis oblikvißinte subiranta kaj ruße ardanta, kvazaª malpli forte bruliganta ¤i tie. Vere „ne estas jam multaj tagoj, ke li mortu”… Nur iom poste. Li ne kuraßis malfermi siajn okulojn. Li ne volis vidi ilin… Sed li boneaªdas la spiregon de la §oro… Dume la suno subiris. Subite vesperißis. Kvazaª li iom revivißus. Li ekmovißis, sed li refalis. Poste iu prenis lian brakon kaj ekparolis jene:

- Bonan tagon, sinjoro, kiel vi fartas? Mia nomo estas barono Naftalino, sed tio ne gravas.

2

Li timeme suprenrigardis.

Ïi estis vera inkubo. Hinda pilgrimanto staris apud li. Tiu ulo havis helflavan hararon kaj barbon, similan al tiu de prahomo, strangan mantelon, ¤irkaªligitan per longa, dependanta Ùnuro, kaj sandalon sur liaj piedoj.

            Sed la plej konsterniga estis lia pluvombrelo.

            Ãar li tenis nigran, silkan pluvombrelon super sia kapo, kiu eble estis tre utila objekto ¤i tie tage en la varmego, sed nun estis vespero. Serena, klara, stelplena  ¤ielo ampleksis super ili.

            Kaj la pilgrimanto altentenis sian disetenditan pluvombrelon.

            - Donu al mi… akvon… - li spiregis.

            - Nu, jes! – li kriis gaje kaj trinkigis Fécamp-on…

            Li sidelevißis. Malpliproksime kunfalinta amaso da rokoj montris, ke antaª naª jaroj la perfiduloj kie eksplodigis la trairejon.

            Nun fajro flagris sur tiu loko. Mallarßaj siluetoj kaªrißis ¤irkaª ßi. Ili brakumis la Ùultron unu de la alia, ritme movißante dekstren-maldekstren kaj simie balbuta¤is.

            La ombroj, pli stretaj ol la fumo, balancißis laª la ritmo de la flamoj. Kial ili ekbruligas fajron? Oni ja devas morti en la rokkaldronego, kiu ßis aªrororeradias la varmegon de la tago.

            - Fajrorigardo… - flustris klarigante iu Hieno, kiu dume venis tien kaj scivoleme palpis la vizaßon de Fécamp. – Vespere estas Fajrorigardo! Ili retrospektas en La Paseon…

            Fécamp e¤ nun atendis, ke li vekißu el tiu teruro. La mallarßaj ombroj balancißis, la fajro flagris, kaj la vento blovis polverojn, grandajn kiel pinglopintoj.

            La skeleto spiregante flustris apud li:

            - Kio Estis, tio restis en La Valo, sed ni devas scii pri tio… Ïi estas la Fajrorigardo… Matene estas Hurlo, ke nisciu, kio estas La Vo¤o, ¤ar ve al tiu, kiu forgesas ßin…

            Kia stranga lingvo ßi estas, primitiva kaj parolanta per simboloj, simila al tiu de sovaßuloj?

            Fécamp malrapide flankenrulißis. Estas malfacile levißi.

- Jen estas via nurta¢o… - akre kriis la pilgrimanto kun pluvombrelo, montrante sur la gamelon. – Vi ¢us suprenvenis per lifto.

- Ãu li estas ¤i tie?

- Nu, jes. Niaj karaj kolegoj ne manßis vin, ¤ar ankaª la Malforta Hieno estas Hieno. Tial via vespermanßo restis ¤i tie. Io devas esti.

Fécamp komencis rememori:

- La moro.

- Ne. Ïi estas legoma¢o el sekaj fazeoloj…

- Kiu vi estas?

- Barono Naftalino, modtajloro kaj kavaliro! Ïis, ßis karulo – li mansvingis kaj afekteme balancis sian kokson, kiam li foriris.

Fécamp manßis la fazeola¢on kaj kuÙißis surdorsen. Li rapide ekdormis. Profunde, maltrankvile. Li vekißis je premega sento. Li subite malfermis siajn palpebrojn.

Skeleta vizaßo klinißis super lin kaj rigardis. Ãu li ankoraª vivas!… Ïis aªroro li vekißis en ¤iu horo, ¤ar iu konstante rigardis lin kun avidaj okuloj…