5

Yvonne Barré! Nu jes! £i estis konata pri la foto, kiun ni trovis en la tornistro de Francis Barré!

            - Mi povintus pensi.

            Kiam Alfonso la Neniulo diris tion, ke John Fowler, tiam Ùi rigardis sur min tiel strange… Kun stranga miro kaj emociißinte. Mi devas proli kun Ùi!

            Sekvan tagon antaªtagmeze mi tenis miajn okulojn malfermite kaj ser¤is Ùin ¤ie. Sed mi vidis Ùin nenie.

            Kelkaj oficiroj promenis sur la ¤efplaco, antaª  la stabejo. Kaj kelkaj civiluloj en korko¤apelo. Ili certe estas inßenieroj…

            Sed la junula¤o Yvonne Barré estas  nenie. Ãar mi rapidis, ¤e iu turnißejo mi puÙißis al alta inßeniero…

            Mi volis diri ian sin ekskuzon, sed la vorto haltis al mi en la gorßo.

            La Turka Sultano!

            Li staris antaª mi!

            Sed kian ravan ekstera¢on li havis! Botoj kun longaj kruringoj, korko¤apelo, jako el tolo, kaj kio preskaª sendubigis lian identecon: pura ¤emizo!

            La Turka Sultano!

            Kompreneble ledujo pendas sur lia flanko, ¤ar same kiel Hopkins la £tipulo, ankaª li Ùatis tiajn elegantajn objektojn. Li tute ne surprizißas, kiel li rigardas sur min:

            - Saluton, £inketo! Kion vi faras ¤i tie?

            - Mi venis kun Alfonso la Neniulo kaj Hopkins la £tipulo – mi diras -, ¤ar ni kontrolas kelkajn aferojn.

            Li rapide flustras al mi:

            - Oni pensas ¤i tie, ke mi estas fripono.

            - Ãu ßi ne estas tiel.

            - Bone atentu! Se mi sukcesos akiri ilian fidon, tiam ni venkos… Gravas gardi la Ùajnon…

            - Kian Ùajnon?

            - Tion, ke mi kunlaboras kun ili. Mi sukcesis atingi, ke ili akceptis min kiel komplicon, kio estas unuaranga ofico. Ili ankoraª nun fidas min. Tio gravas… Ne rigardu malantaªen! Atentu! Nun mi estos groba kun vi pro la Ùajno. Kiu ¢us venas malantaª vi, tiu estas la ¤efrabisto.

            Kaj li subite batis min je la brusto pro Ùajno.

            - Mi diras tion – li kriis laªte -, ke zorgu pri nenio ¤i tie, kio ne estas via afero!

            Mi tusadis iomete:

            - Mi tute ne zorgas…

            - Silentu! Mi konvas vin bone! – kaj li piedbatis min pro Ùajno tiel, ke ¤io farißis violkolora antaª miaj okuloj. Kiu venis malantaª mi, li nun estis apud mi. Li estis grandega, unuokula homo, en samtia vesta¢o, kiel Turko, sed li tenis skurßon en sia mano kaj cigaris.

            - Mi konas vin ¤iujn bone! Sed nun vi traktos vin draste! Ãi tie ekzistas nenia flaresploro – kriegis mia suspektinda amiko kaj batis.

            La unuokululo rigardis tien preterkure kaj iris plu.

            - Vi estas perdißintaj homoj sen mi, £inketo. Kredu min – li ekskuzis sin. – Gravas la Ùajno.

            Ãi-meze de la ¤efplaco estis tiel pompa angla ßardeno en la mezo de grandega, tutee rondforma asfalt-strio, ke ßi konvenis al iu grandsinjora kvartalo de Parizo. Laª la rando de la cirklo estis multaj etaj, bele konstruitaj domoj el argilbrikoj, drinkejo, tabakvendejo, sukera¢ejo, apoteko!… Oni nur miras. Ãu ßi estus la Kongo-regiono?!…

            Igori?!

- Diru… ¤u ¤iu povas a¤eti ¤i tie?

            - Jes kompreneble! Kaj mono ne estas bezonata al tio. Venu…

            Ili eniris en la tabakvendejon. Elefante grasißinta legiano sidis malantª la breto. Li ekstaris suspirante kaj drasta alkriis nin kun kolera vizaßo:

            - Nu, kion vi volas?

            - Alvenis nova homo – diris Turko afable. – Donu al li, kara Graham, kvin skatolojn da egiptaj cigaredoj, dek pecojn da havanajn cigarojn, dekduon da bildkartojn kaj kelkajn sekurajn pinglojn…

            Post unu minuto, kaj ¤io ¤i kuÙas antaª mi… Kvin skatoloj: Turmac, Laurens, Simon Arzt, Giuberq!… Kaj dek veraj, malhelbrunaj cigaroj havanaj, en lignokesteto, sur ¤iu cigaro estas po unu celofano!…

            - Sankta ¤ielo. Ãu ßi estas la sovaßa regiono?! Kien venas nur rezolutaj homoj malofte, kun bone ekipita ekspedicio?

            - Ãu mi sonßas?…

            - Nu, kial vi gapas – diris Turko kaj batas min je la stomako pro Ùajno. – Se vi kondutos bone, fiulo, tiam vi povos vivi bone!

            - Kial vi venis ¤i tien? – mi demandis la grasißintan tabakvendiston, kiam mi regajnas mian spiron, ¤ar spasmo kunpremis mian stomakon por iom da tempo.

            - Iru en la inferon, via parolo lacigas min – li respondas spiregante, ¤ar li estas tiel dika.

            - Nu, li ne estas tre delikatkonduta vendisto… - mi diras, kiam ni estas ekstere.

            - Lasu tion. Li estus taªga ankaª en Eªropo, se li vendus senpage la cigaron Havano. Malmultaj a¤etantoj forirus pro lia konduto… Ili ne Ùatas vendi, sed ßi estas deviga, ¤ar oni designi ili por fari tion. Ãu vi volas manßi kukon? Jen estas la sukera¢ejo…

            - Nekredeble!

            Ni eniras en spegul-muran, bril-plankan ejon, kie estas pluÙ-foteloj, kelkaj malhelrußaj tapiÙoj kaj bildoj sur la muro… La aero estas malvarmeta, ¤ar ok-dek ventoliloj funkcias…

            Santiel dika homo venas, kiel la tabakvendisto. Ãiu dikißas ¤i tie. Ne estas mirinde.

            - Kion vi volas? – li demandas malafable.

            - Mi Ùatus regali tiun ¤i fifaman ula¤on, por ke li vidu, kiel vivas tiu, kiu kondutas dece… Vi, ¤arlatano!

            Kaj li surkra¤is min pro Ùajno.

            - Kion vi volas! – demandas la sukera¢isto kolere, kiu estas malliberulo.

            - Glacia¢on – mi respondas, post kiam mi viÙis mian vizaßon.

            - Vi povintus diri tion e¤ pli frue – li grumblas kaj foriras blasfemante.

            - £ajnas, ke li laboras ne volonte – mi rimarkas.

            - Ne miru tion – respondas Turko -, fine ja neniu ßojas pro la punlaboro.

            Sed la sukera¢isto jam revenas. Li metas la glacia¢on antaª nin dirante:

            - Jen manßu!..

            Ïi estas bela tono en sukera¢ejo. Priservante verkiston!

            - Kiam ni denove estas ekstere, jam vesperißas. Samtempe eklumas multaj elektraj lampoj… La malgranda solenplaco komencas brili, kaj sonas muziko. Per megafono, oni dissendas ¢azmuzikon de eªropa radiostacio.

            - Diru… kiu faras tion kaj kial? Ãu tiu homo estas freneza?

            - Mi opinias, ke la plej saßa fripono de la memoreblaj tempoj faras la plej grandan negocon ¤i tie en Igori. Mi ankoraª ne vidas tion klare… Atentu… iu venas malantaª vi… - kaj Ùajne li batas min je la kapo, ke mi ekmordas mian langon, kaj mi havas orelzumadon.

            La magra kaporalo kun kretena rideto, kiu kelkfoje zumkatas, nun preteriras min.

            - Se vi spionados, mi elpremos viajn okulojn! – kriegis la Turka Sultano, kaj li forte vangofrapis min pro Ùajno.

            La kaporalo iras plu, mi levas mian ¤apon kaj senpolvigas ßin.

            - Tiu malata kaporalo – diras la Turka Sultano – estas la plej fia spiono. Li havas la moknomon Fadeno… li subaªskultas ¤iam…

            - Kian celon oni havas ¤i tie?

            - La malliberuloj estas feli¤aj. Ne ekzistas patrolo en Saharo. Ili vivas en la paradizo anstataª la infero de Igori, tio estas ilia celo.

            - Sed nur idioto povas vivi tiel: blinde, surde kredi tion, ke ßi estas la paradizo.

            - Jes, kiel vi diras! Estu idioto, tiam vi povas vivi en la paradizo! Rigardu tiun sloganon, pentritan sur la muron.

            Super la pordego interne, jen tio estis skribita majuskle:

ATENTON!  ESTAS KONSIDERINDE!

„Feli¤aj estas la malri¤aj en spirito,

¤ar ilia estas la regno de la ¤ielo!”

            - Prefere oni estus pentrintaj sur la fasadon tion – mi diras -, kiu kuraßas pensadi, tiun forportas la diablo.

            - Tiel tamen estas pli bele. Ne estas bone pentri diablon sur muron… Ãu vi priparolis ian planon? – li demandas.

            - Alfonso la Neniulo diras tion, ke ni devas forlasi la fortika¢on por paroli kun Francis Barré.

            - Li estas grave malsana… Kio eblas, gardante la Ùajnon, mi provas fari ¤ion por vi.

            - Tamen, sciu… hm… vi ¤iam manipulas tre suspektinde.

            - Sed mi atingas ion, ßi gravas – li respondis kaj Ùajne piedbatis min je la genuo, ke ¤io mallumißis antaª mi. Mi ne rigardis malantaªen, sciante, ke denove venas iu malantaª mi, pro kiu estas bezonate gardi la Ùajnon.

            - Tamen estus bone – mi rimarkis -, se vi ne kirlus la aferon ¤i tie, antaª ol priparoli tion kun ni.

            - Nur konfidu tion al mi, mi ne petas konsilon de vi – li respondis kaj donis al mi du vangofrapojn. – Kaj nun jam iru, a¤ulo!

            Mia ¤apelo denove falis pro la lasta vangofrapo, kaj mi kapturnißis. Mi returnißis, sed kien ajn mi rigardis, neniu venis.

            - Kiun vi vidas proksimißi? – mi demandis.

            - Ãu mi? Neniun.

            - Kial do vi survangis min?!

            - Ãar vi kolerigas min per viaj idiota¢oj! – li diris kaj lasis min tie.