6

Eble Fort Lamy jam ne estis malproksime. Kaj ni klopodis diste eviti la fortika¢on. Kvankam ¤io estis el¤erpißonta ¤e ni, kaj Yvonne havis konstante febron. Ankaª mi frostotremas en la sufoka varmego de la ßangalo.

            - Ni devas liveri la knabinon en Fort Lamy-on – diras Alfonso la Neniulo al mil

            - Ankaª mi samopinias…

            - Kvasti¤! Ankaª vi malfacile eltenas la vojon. Akompanu la knabinon al Fort Lamy, kaj anoncißu memvole tie.

            - Kial oni volas malliberigi min ¤iam?

            - Nenio malbona okazos al vi. £i estas la filino de generalo – mi diras. – Yvonne estas la filino de Duron-Monte.

            - Kion vi rakontas? – demandas Neniulo. – Kio estas tiu nomo Monte?

            - Se oni ¢etis la patron de la generalo en la maron laª tiu nomo, tiam ankaª li nomißas tiel.

            - Kia idiota¢o ßi estas?

            Nun ankaª Hopkins la £tipulo eksplodis.

            - Ankaª mi scias tiel! Vi parolis pri tio, kiam vi preskaª ¢etis la generalon en la akvon en sako.

            Alfonso la Neniulo rigardis sur nin, poste li diris nenion. £ajnas, ke ankaª li komprenis, ke ni pravas. Li nur Ùatas diskuti kaj instrui.

            - Ãu vi volis mortigi la generalon? – interesißis Kvasti¤.

            Alfonso la Neniulo komencis kriegi pro nekonata kaªzo:

            - Se vi ne ¤esigos tiun stulta¢on tuj, mi batos iun je la kapo.

            - Vi diris tion – rekriegis Hopkins la £tipulo. – Ne rigardu nin ¤iujn iditoj!

            Neniulo senvorte lasis nin tie. Jes, la afero estas nun ßena por li.

            Ni portis la knabinon duope, Ùanßante unu la alian. £i ne tro malfortißis, Ùi estas nur febra. Se ni havus kininon, Ùi povus daªrigi la vojon kun ni. Sed tiel Ùi tre malfortißas pro la ferbro. Ni tran¤as la ßangalon, portas la knabinon kaj helpapogas Kvasti¤-on. Ïis kiam ni eltenos kun tia mankohava ekipa¢o?

            - Haltu! – krias Alfonso la Neniulo. La lianojn tran¤antaj bajonetoj mallevißas. – Homoj.

            La miraklo! Ãu homoj en la ßangalo? Sed la okuloj kaj la oreloj de Alfonso la Neniulo estas tre delikataj instrumentoj.

            - Atendu – li diras, kaj surventrißinte li jam forglitas sub la tunelo de la rampaj plantoj. Pasas pli ol dek minutoj. Yvonne vidis la okaza¢on. £i volis ekparoli, sed Neniu Alfonso estas tiel rapida, kiel sciruro, aª plie kiel leopardo. Nun la knabino premas sian manon sur sian bruston, kvazaª subpreminte siajn korbatojn kaj rigardas en tiun direkton, kie Alfonso la Neniulo malaperis… Fine ekbueto… La hispano denove staras antaª ni.

            - Soldatoj bivakas ¤i tie… Teknika ta¤mento faras ekzercojn. Ili havas kvar tendojn.

            - Nu, kaj kiel plu?

            - Kvasti¤ akompanos Yvonne-on tien.

            - Mi ne iros – diras la knabino.

            - Mi ne toleras kontraªdiron! Nun mi estas la generalo. Gravas la letero.

            Yvonne ekridetas.

            Alfonso la Neniulo haste Ùovis sian manon en la poÙon kaj elprenis la sigelitan koverton.

            - Jen ßi estas!

            - Ïi ne estas la raporto. Dum vi preparißis al la vojo, sinjoro Boulanger flustris al mi, ke li prenis la veran koverton al si.

            Ni kunrigardis konsternite.

7

- Li diris tion - daªrigis Yvonne, kaj ni sidis konsternitaj -, ke li fußos verspere per la etÙpura vartrajno, kaj el la fiÙista haveno de Kongo post sep tagoj li estos Matadi. Sed li ne volis diskuti kun vi. Se mia patro volas, li kunportos la leteron, sed nu tiam, se ni donos nian honorvorton, ke ni diris nenion al vi. Mi promesis silenti dum tri tagoj. Nun jam mi rajtas paroli.

            Alfonso la Neniulo malfermis la koverton.

            Elfalis el ßi la kuirlibro, eldonita fare de la dis¤iploj de Levin kaj letero.

„Karaj Knaboj!

Mi ne fidas vin! Nek Neniulon, nek aliulon. Foje vi ne atentis min. Vi estas agresemaj. £inketo, la tromemfida idioto jam transdonis gravan skriba¢on al virina¤o. Tial mi kunportos la raporton de la generalo. Trajne estos pli sekura, vi ¤iuj scias tion. Vespere. Kiam la kapitano kaj la unuokululo dormos. Mi fußos. Per trajno. Sur la privata bran¤trako. Multajn sukcesojn ankaª al vi.

Kun alta estimo:

mi bele trompis vin.”

Ni sidis tie, kvazaª ni estus batitaj je la kapo.

            - Estis superflue sekreti tion. Ankaª mi aprobintus ßin – diris Alfonso la Neniulo -, se la Turko estus rakontinta, kion li volas. Lia vojo estas pli rapida kaj sekura.

            La okuloj de Yvonne ekbrilis.

            - Mi estas feli¤a, ke vi ne koleras lin.

            Tio estas troigo, ¤ar Hopkins la £tipulo ma¤is Ùoson de palmo tiel, kvazaª ßi estus la kolo de la Turka Sultano.

            Yvonne flate karesis la neprizorgitan mentonon de nia demoralizißinta, dika amiko.

            - Vidu… mi jam ne havis tempon por denove diskuti… Kara Hopkins, vi ne la raporton portas. Vi faras multe pli gavan aferon… La tri korpogardistoj revivißis por stari malegoisme apud malfortan, kompatindan virinon.

            Hopkins rußißis, palpebrumis kaj viÙis la Ùviton de sur sia frunto pro la karesado.

            - Ja – li diris – ne tial, sed la Turko, tiu… li ¤iam sekis ian nekompreneblan vojon… en lian kapon… ¤iam venas ia eksterordinara ideo…

            Kaj li komencis tusadi, ¤ar li hazarde glutis palmopeceton.

            - Se la afero statas tiel – diris Alfonso la Neniulo -, mi devas konfesi e¤ tion, ke ni havis ne multe da espero por atingi vive la destinlokon de la letero .

            - Ïi certas – diris Hopkins. - Ankaª mi sciis tion.

            - Nehavante la leteron, ni do povas anoncißi ¤e la soldatoj, kaj ni atendos, kiel plenumißos nia sorto. Mi pensas, ke ni ne devas timi, precipe, se la Turka Sultano senprobleme sukcesos kunporti la raporton de la generalo.

            - Ankaª mi vidas tiel – mi diris aprobe, sed post matura konsiderado.

            - Sed ne perfidu min – diris Yvonne. – La filino de generalo Duron ne Ùatus, se disvastißus en la societaj rondoj, ke Ùi vagis en la ßangalo kun kvar viroj. Ãar nur mi scias, ke la tri korpogardistoj estis ¤irkaª mi kaj ilia kavalira amiko.

            - Nia kavalira amiko ßuste nun dormis, kaj lia rondforma kapo, pendanta sur lian bruston faletadis dekstren-maldekstren. Ni ekiris iom malbonhumore. La ßangalo maldensißis en la direkto de la senarbejo. Subite Hopkins puÙpikis min je la trunkoflanko:

            - Ãu vi komprenas tiun aferon rilate la tri korpogardistojn? – li demandis mallaªte.

            - Hm… ßi estas tiel… - mi kolerißis. – Vi estas tre malklera, £tipulo! Tia¢on oni devas scii.

            - Vi lernis tiun trukon de la kompatinda Levin.

            - Ãu vi pensas, ke mi ne scias tion?

            - Jes.

            - Nu bone. La Tri Korpogardistoj rolas en teatra¢o, kiu temas pri tio, ke oni malliberigas la patron de noblaanima virino, kaj tri suboficiroj, devenintaj el bonfamaj familioj donas parton de ilia soldo al Ùi por manßi kaj loßi, dume la maljunulo, plenuminte la du trionon de sia puno ricevas subkondi¤an malliberigon pro lia bona konduto, sed li devas anoncißis en la policejo ¤iusemajne… Sed vi ne konas tiun teatra¢on.

            - Ãu tiun? – mi demandas moke. – Ni ludis ßin kune! Sed kio okazis al la diamanto kaj la poÙhorloßoj, kiujn ili kunportis el Londono?

            - Ïi estas la sceno de la ¤eftraktado, kiam oni metas la krimdokumentojn antaª la patron. Vi devus scii tion.

            Baldaª ni aªdis vo¤ojn tute proksime, poste gardostaranto paÙis antaª nin.

            - Halt! Qui va la!

            Post kvin minutoj ni staras en iu tendo. Teknikistaj soldatoj faris ekzercojn ¤i tie, du oficiroj kun malgranda ta¤mento. Ili muntis kablojn sur la senarbejo kaj telefonis unu al la alia de sur iu palmo al la alia.

            La oficiro akceptis nin indiferente. Dizertintoj el Igori. Kompatinduloj. Ili havis malfacilan vojon. Li ne scias pri reser¤igo, kvankam li estas la telekomunika oficiro. Nur Yvonne surprizis lin.

            - Ãu la virino? Kiel Ùi venis kun vi?

            - Mi iris por ser¤i mian malaperintan frateton, kiu estis malliberulo en Igori.

            - Ãu?… Vi kompreneble ne estas kaptito. Ãu vi deziras trinki teon? Bonvolu veni… en mian tendon…

            - Mi Ùatus resti kun miaj amikoj, ßis tio eblas…

            - Ãu?… Nu, estas egale… La patrolo alvenos matene, kiun oni sendos por ili. ßis tiam vi povas esti kun ili… Mi ne volas puni ilin… Ãar li havos multe da problemoj.

            Ni ne estus pensintaj, ke la ekspedicio finißos tiel. Ni estis lokitaj en malgranda tendo, kaj oni starigis gardostaranton antaª la enirejon. Ni ricevis kininon, teon, e¤ cigardojn… Sed ni sidis tre malgajaj.

            Krakanta vo¤o aªdißis de sur iu arbo.

            - Alo!… Alo!… Teknikista ekzerc-ta¤mento, kaporalo Jerome… komisiite de adjutanto Simon!… Dizertintoj anoncißis el Igori. Ni arestis ilin. Tri soldatoj, unu civilulo kaj unu fraªlino… adjutanto Simone… Ni petas sendi patrolon… Jes…

            Ni sciis bone, ke la patrolo alvenos ¤i tien malpli ol aªrore.

            - Ãu se… Oni persekutas la Turkan Sultanon el Igori? – mi demandis.

            - Oni ne povas sekvi lin per trajno, ¤ar li fußas per la sola, etÙpura trajno. Li havas sekuran vojon.

            - Ãu se… oni telegrafos, kaj traser¤os lin? Tiam la raporto de la gerneralo perdißos.

            Yvonne ridetis.

            Tiu ruzulo kaÙis la leteron bone. Li metis ßin en la binoklon, kiu pendas en la leda ujo sur lia flanko! Li fermis la aperturojn de la binoklo per du ladopecoj.