KORAKA VOJO de Paula Gunn Allen

En la velkanta lumo de malfrua posttagmezo, Alj gxiris sian auxton okcidenten sur l'auxtostradon, suspirante pro senpezigxo. Gracon sxi jam veturigis al sxia hejmo post Magj, kaj nun sxi estis sola, survoje hejmen. Sxi amis la tiuhoran lumon, kiu transformis la mornajn altebenejojn kaj la polvan urbon en flaman brilegon. La ombroj sur l'okcidenta altejo estis longaj kaj profundaj, kaj la arboj de la valo kaj laux la rivero jxetis oron en l'aeron, oro renkontata de l'oro de mortanta suno. Tondronuboj alte sxvebis rande de la mondo, murmurante siajn sorcxkantojn profunde en pluvnaskaj ventroj. De tempo al tempo fulmbrilo saltis el la purpuraj flankoj, provante sian potencon sur la grejsa kaj argila grundo. Sxi plenis de sovagxa jubilado, kiu cxiam kaptis sxin kiam sxi fale sobflugis de l'altejoj rapidante valfunden. De lumo en ombron sxi plongxis, falante en la purpuran kaj verdan bonvenigan brakumon de l'arbaro. Cxe l'auxtostrada elirejo Rio Grande sxi gxiris norden, sentante la simplan ekscitigxon cxiam sentatan cxi-loke, l'anticipon dum sxia menso, kaj sxia spirito, flugis antaux sxi, impetante mallevigxe tra la poploj laux la tordaj kurbigxoj de l'okcidenta vales vojaro, dum sxi pluiris hejmen. "Aglo mi estas," sxi mallauxte cxantis per profunda kaj mugxa vocxo. "Aglel mi flugas."

La kanto estis propre sxia., akirita de aglo. Sxi estintis en la montaro de Vasxintonio, tie pasigis semajnojn en la sovagxejo, sola kaj mem duone sovagxa. Tio okazis antaux longe, antaux jaroj. Antaux ol sxi igxis kio sxi estas. dum sxi ankoraux igxantis. Sxi estis dudekkelkjara tiutempe, jxus elirinta l'armeon. "Mi estas libera ino," sxi diradis, ridante mokmalice pro l'absurdeco de la diro. Ecx tiam sxi konis la diferencon inter kvita kaj libera. Ja, sxi sciis ke neniu kvitigxas de Usono.

Tamen, dum tiuj semajnoj en la montaro, sola kun si kaj ajnaj estuloj elektintaj paroli kun sxi, sola kun la grandakvoj, la vastaj cxieloj, la sencxesa pluvo, la senfina arbaro, sxi konis liberon. Kaj kiam sxi parolis pri tio, sxi bone konis la temon.

Sxi armeanigxis juna, cxar sxi auxdis ion strangan, cxar sxi estis ribelema kaj plena de kolera viglo, cxar l'armeo pli bonis ol pundomo, l'alternativo. Sxi jam finstudis cxe la lernejo, se tiel nomeblas tiu mizerejo, kaj ebria pro sendependigxo, reiris hejmen, kie sxi lernis alispecan ebriigxon.

Sxiaj matro kaj patro jam mortintis, mortaj pro la malespero aflikta al tiom da l' popolo, kaj sxi ne sentis la mankon pli ol kiam ili vivis. Longe antaux ilia morto sxi perdis ilin.

Sxi senditis al pensiona lernejo kiam sxi estis tre juna. Fakte, la blankula registares instancoj forrabis sxin same kiel forsxiritis tiom da aliaj dum la jaroj inter la plej lastaj indianaj militoj kaj la Dua Mondmilito. Sxian vivon plejofte prizorgis institucioj, malzorgis, sincere dirite. Sxi apenaux memoris sian gengeon, apenaux konis ilin. Sxi pasigis kelkajn somerojn kun ili, nur tre pokajn. L'instanca opinio konsideris nepra la plejan infanan foreston de l'indiana komunumo. Preferindas, laux l'instancoj, ke neniu indianido reiru hejmen post forrabo kaj enigo en la malliberejon por infanoj, en la koncentrejon por infanaj militkaptitoj, kaj antaux la plena forigo de l'indianaj menso kaj spirito el l'indianaj cerboj kaj korpoj. Tie la infanoj suferis pro granda malzorgo, iom da perforto, kaj timo kaj humiligo, cxiutage, cxiuhore.

Kelkajn mortigis malgxojo, malsato, batado, forkuro, putra mangxajxo, nekuracitaj infektoj, sed la plejparto travivis. Amaraj pro senhelpeco, kompreneble, sed vivaj, ili eliris en la grandan mondon por trovi sian vojon kaj renkonti la sorton. La suferita spirita kripligo ne evidente videblis. Gxi estis siaspeca mutilo. Gxi certigis ke ili formigxos laux la blankula propaganda klisxo rivelanta la solan eblan indianelon: furioza, sangavida, rompita, malamika, kaj mizere bezonanta la blankules savon, kompaton, respekton, kaj amikecon, laux zorga instruo, neniam vere akirotajn.

Post "licenciigxo", tidirel - tio ja signifis nur ke ili taksis sxin suficxe dresita por ricevi la kurtan rimenon nomitan rezervejoj, kaj la legitimajxon de la Buroo de Indianaj Aferoj, por ke sxiaj spuroj restu sekveblaj en ti lando de l'liber', kaj ti hejm' de l'bravular' - mortinta, mortanta. Sxi trovis la vojon reen al Kojoto, vilagxeto en Oklahomo, kie sxi logxis kun la geavoj kaj diversa parencaro.

Ekscitavida, sxi anigxis en deliktularo, lasis la vilagxon, kaj iris al Oklahomurbo, kie sxi stratuligxis dum tempom - "Sxtelita de Cervo-Ino", tiam diratadis - kaj ili arestis sxin pro putinado. En la malliberejo sxi akiris kelkajn amikojn, plurajn malamikojn, kaj kiam finfine sxi estis trenita antaux la jugxiston - musteleculo cxe kies lipharoj restis mangxajxo aux io pli malgusta - kaj li devigis sxin elekti inter l'armeo aux la prizono, aux la pundomo se sxi insistos pri neadoltesto. Sxi elektis l'armeon. Tie, sxi pensis, sxi almenaux ricevos pagon. Sxi ankoraux povos festumi, drinki, danci, kaj folumi. Pro jama sperto, pri la dangxero sxi ecx ne pensis. Dangxero kaj vivo estis por sxi la sama afero. "Lauxpage oni ricevas," sxi kutime diris, "kaj mi tro senmonas por multe pagi." .

Sed sxi vere decidis pro io auxdita. Sxi cxeestis stamfodancon cxe Cxokta [Cxoktoj estas indiana etno] vilagxo, kaj malfrunokte sxi portis sian kovrilon al loko proksima de kelkaj abroj, for de l' dancejo. Sxi sternis gxin kaj kusxigxis, prepare por dormo. Sed sxi auxdis la paroladon de kelkaj inoj, mallauxtan, ie proksime, do sxi levigxis por esplori. Ili auxdis sxin veni, kaj alvokis sxin proksimigxi. Poste ili dauxrigis la konversacion. En la mallumo sxi ne povis klare vidi la vizagxojn, sed sxi sciis ke ili suficxe agxas pro iliaj vocxoj kaj ilia senmova kaj kvieta mieno. Ili parolis pri iu venonta strangajxo. Unu el ili vidis gxin kiam sxi pregxis en la montetaro, la malaltaj folikovritaj montoj de orienta Oklahomo kaj Arkansaso. Longaj pauxzoj okazis inter sxiaj frazoj.

"Mi ne certas pri kio gxi estis," sxi diris. "Sxajnis ke la grundo malfermigxis kaj la tondroj elvenis. Ankaux la cxielo fendigxis. Kaj lumo, ho la lumo! Gxi supreniris alten, al la cxielo. Antauxe estis mallume, dum mi cxirkauxvagis kaj kantis, vi komprenas." L'alia kapjesis. Ankaux Alj kapjesis, kvankam sxi ne certis ke sxi komprenas la signifon.

"Tiomis la lumo," sxi ripetis, gestante per la dekstra mano, kvazaux sxi truigus la lumon per bastoneto. Longe sxi silentis. Atendante, Alj ne scivolis cxu sxi diros pli. Sxi sciis ke eble ne. Tiaj oldinoj havas la malnovajn kutimojn, kaj ne parolas samkiom la pli junaj.

Kontentigis sxin sidi kaj auxskulti l'insektojn, la testudosxelan muzikon de la dancantoj, kaj ties kantadon. Sxi estis komforta tie en la varma, bonveniga mallumo, rigardante la flagretadon de la fajroj cxirkaux la dancejo.

Post longa silento, l'oldino parolis denove. "Mi kredas ke ili malfermis la teron. Cxe Tero-Ino oni naskigas ion. Tion ili ne komprenas, mi kredas, sed mia vizio diras al mi ke tiel estas. Eble ili preparas sxin por nova vivo. Sed multaj provos malebligi la naskon. Ni devas rigardi kaj atendi. Eble trovigxos maniero certigi ke sxi naskos kiam sxi pretos."

Ili ne parolis plu. Post horo aux pli, Alj sentis sin dormonta. Sxi silente starigxis kaj iris al sia dormkovrilo, volvis sin en gxi, kaj dormis.

Sed kiam la jugxistacxo diris ke li subskribos la dokumentojn ateste ke sxi suficxe agxas por armeanigxi, sxi memoris la vortojn de l'oldino. Io interne de sxi saltis pro gxojo; io diris, "Iru al la blankula milito. Tie vi lernos tion bezonatan."

Kaj sxi do iris. Kaj pro alia kurioza hazardo sxi estis en Nov-Meksiko dum forpermesa ferio dum la somero de 1945. Kun kelkaj amikoj sxi estis veturinta al la montoj proksime de Alamagordo por tendumi. Kaj tie ili vidis ke l'oldina diro veras, kaj memore al sxi Alj salutis sxin, kaj ripetis sxiajn vortojn, "Tiomis la lumo, ho la lumo!" Jes, tial sxi armeanigxis, por ke sxi povu vidi la naskon de Suno-Ino.

"Aglo mi estas." Sxi ofte bezonis la kanton. Sxi pasigis tiom da tempo kun aliseksama inaro, elspezis tiom da energio protektante sin kontraux eltrovo. La aglo donis al sxi la kanton kiel protektilon kaj memorigon ke libero estas soleca kaj sangsoifa afero. Gxi venis al sxi sorante alte en la cxielo super la montopintoj starantaj super sxia malgranda tendumejo, post pluraj tagoj da sercxado kaj pregxado. Sxi sercxis respondon; pregxpetis signon, vizion, eble, aux songxon, aux parolivan bastonon - kion ajn al sxi sendota de la supernaturuloj, responde al sxia alvokado. Kaj ili sendis ne nur la kanton. Ne, ili malavaris, tion sxi sciis, kaj ankaux ke ili postulos teruran pagon antaux la fino de cxio. Tamen, sxi estis danka. Tio vidita montris al sxi sxian lokon en la danco de aferoj, kaj transformis sxian cirkonstancon en fonton de forta fiero kaj firmeco anstataux amaro. Pravigo, eble; certe ardsanga kuragxo de gxojo. "Aglo mi estas," sxi nun cxante kriis. Sxi momente maltenis la stirilon, etendis la brakojn malantaux la kapon, kaj strecxis sin kiel la aglo strecxis sin, kantante. Sentante la flugrapidon dum la auxto impetis hejmen en la kreskanta mallumo, sxi remetis la manojn sur la stirilon kaj ridante pludiris, "kaj ege geja."

Post sobreveno de la monto, sxi trovis laboron en Seatlo, kaj ekvivis sufice kontente. Sxi laboris cxe la universitato kiel zorgisto pri registrajxoj, kvankam en l'armeo sxi ricevis iom da instruo kiel teknikisto. La laboro estis enuiga kaj teda, kaj la salajro ne multis, sed alestis kompensoj. Sxi kredis ke finfine la laboro alportos al sxi pli bonan postenon pro sxia armedevena teknika scio kaj preskaux obseda intereso pri postmilita tekniko. Sxi kredis ke Seatlo estas ia mistika centro, onta kaj praa, de la triba popolo. Tie sxi ne sentis l'opreson spertitan junagxe, kaj kvankam sxi revenis hejmen kiom ofte kiel permesis sxia financa kondicxo, sxi reiris al la nordokcidento kiel magneta nadlo al la nordo. Sxi sentis strangan parencecon kun cxi loko kaj gxiaj malvarmaj akvoj kaj pala suno, kaj la sxajne sencxesa pluvo. Kaj troveblis aliaj kompensoj. Iaspeca komunumo de lesboj kreskis cxirkaux la drinkejo de ilia armea tempo, L'Argxenta Pantoflo, lesba drinkejo diskrete kasxita sur la dua etagxo de konstruajxo en la urbocentro.

Al sxi konigis la drinkejon sxia unua amantino, kapitano kiu estis sxia supera oficiro. Barbara - Abelo oni kromnomis sxin - esits gxismedola armeano. Korekta kaj viga, sxi transparadis la tagojn kaj trastumblis la noktojn. Sxi multe drinkis, sed cxiuj drinkadis tiuepoke, kaj sxi suficxe bone regis sin, almenaux gxis necesis irigi sxin reen al sxia kazernocxambro, aux gxis estis tre malfrue, kaj sxia stumblado kaj l'okazaj timigaj furiozoj restis nerimarkitaj de superaj oficiroj aux de dezirantoj damagxi sxin.

Ekde l'unua vido, mallonge post alveno cxe la bazon printempe de 1944, Alj sentis la stomakon turnigxi sopiral cxiufoje kiam Abelo kun la mielkolora hararo rigardis sxin. Ekde l'unua vido, Alj deziris sxin. Abelo ne estis l'unua ino vekinta tiajn erotikajn sentojn cxe Alj, sed sxi estis l'unua tial farinta ion.

Sxi alvokis Aljn al sia cxambro inokton, malfrue, kaj severe pridemandis sxin pri sxia titaga laboro. Alj respondis, sen granda maltrankvilo. Jam ofte siavive sxi alfrontis timigajn blankulajn instancojn, tiom ke sxi preskaux indiferentis pri ilia potenco. Sxi sciis ke finfine tiu potenco estas nur fizika, kaj sxi jam alkutimigxis al batado, izola malliberigo, kaj socia ostracismo. Senigo de blankula societo ne estis granda puno, kaj nomi sxin socie neakceptebla devianto, nedezirato, egalis nomi sxin indiano. Armea prizono eble estus malfacila, sed ankaux sxia vivo malfacilis. Laux sxi, la plej granda malbono jam okazis, kaj ili havas nenian pli mavan minacilon.

Sed Kapitano Brandon, post pridemandada, suficxe malkasxa, fiksa rigardado al Alj, preskaux, kvazaux kolere, subite kaj surprize proponis al sxi vinom, kaj invitis sxin resti por sxakludo. Alj prenis la vinon sed rifuzis la sxakludon, dirante ke sxi ne scias kiel ludi. Sxi volis resti sed ne povis elpensi kialon.

Senbezone sxi maltrankviligxis. Abelo pensis pri cxio. Sxi sxajnis kompreni la sentojn de Alj rilate sin, kaj post tempom sxi sidigxis sur la sofon proksime de sxi. Sxi replenigis Aljes glason, turnante sian korpon tiel ke Alj povas vidi la linion de sxia gorgxo flui en la mamkurbon sub la rigide amelita cxemizo. Alj pretis por multspecaj problemoj, ajna problemo, sxi pensis en sia malmola, juna naivo.

Sed deziro, nun. Volado. Vidi la molan hararon de Kapitano Brandon en la malhela lumo de sxia cxambro. Vidi sxian kolon glimi kiel poluritaj turkisosxtonoj, riveraj rokoj, agato, kvarco, en la malgranda v-forma fendeto supre de sxia iomete malbutonita cxemizo. Kaj kial sxi ne portas kravaton? Nu, vesperis. Sxi ne dejxoris. Kaj alio: la kapitana vizagxo sxajnis pli mola, sxiaj okuloj pli grizaj kaj ricevemaj, ne senesprimaj kaj malmolaj kiel tagam. Cxi cxio interesis Aljn. Interesis kaj pli kaj pli ekscitis.

Tial Alj ridetis interne, volvis la muskolojn pro novforma srecxigxo, kaj skuetis la kapon nur ege subtile dum sxi respondis al Brandones demandoj pri sia vivo, cxu sxi sxatas l'armeon, sian laboron. Sxi respondis malpli skeptike ol sxi respondus aliloke, al alia vizagxo, kaj sxi ekrimarkis ke la spirado hezitas enirante kaj elirante sxian gorgxon. Cxio donis al sxi suficxan kuragxon por rigardi la kapitanon rekte en l'okulon, kaj trinki sian vinon sen movi l'okulojn, laux maniero vidita en filmoj. Eble blankulinoj kredas ke longa fiksrigardo estas amora signo. Sxi decidis provi tion, esperante ke efikos. Sxi iomete surprizigxis pro la propra auxdaco, sed iel sentis ke tio sentata kaj pensata pri sia supera oficiro cxiakaze atendatas.

Sxi ja ne estis sen timo. L'afero timindis. Kaj se ili faros ion, kion faras kune du sxioj? Io simila al l'inta faro de sxi kaj du junjoj en la pensiona lernejo - kisado kaj reciproka tusxado. Ili estis singxenaj kaj ridplenaj, kuragxaj, kaj timemis ke ili eltrovigxos. Sxi cxiam scivolis pri la ebla rezulto de eltrovo. Sxi ecx imagis siajn vortojn dum estrinarano batas sxin aux sxlosas sxin en sxranketo uzata por nekunlaboremaj infanoj, por tiuj konsiderataj reguldefiaj, aux tiuj ne suficxe bone anglakonaj por rapide obei.

Fortune sxi neniam eltrovigxis. Ili konsiderinde ofte punis sxin, sed neniam pro io tiom neimagebla kiel seksumado kun junsxio aux junlio. Sxi suficxe certis ke ili furiozigxus se ili ekscius pri l'amora ludado de la junsxiaro en la mallumo, kaj fakte, ecx por timigi sin mem, sxi ne sxatis multe pripensi ilian proan faron se ili ekscius. Eble ili simple malsatigus sxin. Gxis morto. Lauxdire io tia okazis al iu junulo al sxi ne bone konita, kiu subite malaperis kaj neniam revenis. Sxi pensis pri la dangxero, auxskultante l'oficiron, kaj Oklahome trenparole respondis al sxiaj demandoj. Sxi certis ke se cxi sxio sekse cxasas sxin, sxi tre volonte cedos. Kaj ankaux tio iomete timigs sxin.

Kio okazos se tiu ino nur ludas per sxi, provas malkasxi sxin? Kaj se finfine sxi deziros la kapitanon sed la kapitano ne deziros sxin? Sed tiumomente sxi rigardis la sxion, la palan hauxton iomete rugxigxintan kaj perlecan, la fortikajn manojn, kiuj tenas la vinglason kaj botelon por versxi pli en la glasojn. Alj retrometis siajn pensojn malantaux l'okulojn, same kiel oni metas okulojn malantaux sunvitrojn. Sxi estis apenaux dekokjara, kaj kvankam sxi havis multe da sperto en milito, kaj iom da sperto en amorado pro l'antauxa stratula vivo, ami inojn estis sperto tute manka cxe sxi. Sxi rigardis siajn manojn scivole pri ilia ebla malforto.

Sxi sentis ardon en l'ingveno ligan kun la ventro kvazaux ili estus unu organo. Kaj sidante kaj respondante al demandoj, kaj pli kaj pli strecxigxante, kaj pli kaj pli langvora pro interna varmo, obtuze pulsante pro vino kaj deziro, sentante la gorgxon kuntirigxi, la vocxon pliprofundigxi, auxdante sian spiradon trapasi la naztruojn, sxi kapjesis vigle pro demando farita kaj respondita sammomente, kiam Kapitano Brandon klinis antauxen kaj ekprenis sxian pojnon, kaj longe, scivole rigardis en sxiajn okulojn. La kapitano starigxis kaj tiris Aljn al si gxis iliaj mamoj kuntusxigxis, gxis iliaj mamoj falis en la reciprokan molon. Lante, intense, la kapitano kisis sxin, kaj nenio pli necesis. Rapide kaj silente kiel cervo pauxzas momenton kaj malaperas en l'arbaron, Alj eniris tiun krepuskan mondon, tie civitanigxis, farigxis forpelato cxiam apartenanta al la sovagxejo, kaj tie sentis sin hejme.

Auxdeblas rakontoj pri tio inter l'indianaj popoloj. Kelkaj, ne sxia propra tribo, sed amikoj de aliaj triboj, rakontis al sxi pri Cervo-Ino. Sxi venas al danco, tiel bela, tiom rava. Sxi elektas vin danci kune, lante rondirante la tamburon, ronde, ronde, rondirante en la malhela lumo de la fajroj cxirkaux la dancejo. Sxi dancas kun vi kun la kubuto apenaux tusanta la vian, sxia sxalo zorge volvita cxirkaux la sxultroj kaj brakoj, spirkapte, perfekte, precize tenata sur la levita dekstra brako. Sxia torso plej gxustmaniere klinas flanken, kaj sxiaj etaj pasxoj perfekte konas la tamburon. Sxi dancigas vin, dancas en vin, perokule tenas vian rigardon, cxar se vi rigardos malsupren al sxiaj piedoj vi vidos sxiajn hufojn, kaj la sorcxo rompigxos. Post tempom sxi klinas la kapon kaj diras, eble, "venu," kaj vi sekvos. For de la fajro kaj la dancado, en la veprejon, en la nokton. Kaj vi ne revenos, aux se vi revenos, vi revenos kiel iu alia.

La ino malrapide senvestigis Aljn, movante la rigardon de sxiaj mamoj, ventro, la malhela suba hartufo, al sxiaj okuloj. Sxi tenis Aljn senmova perokule, rigardis sxin intense, kvazaux ordonante sxin resti senmova por cxi intenca senvestigo. Sxi genuigxis por tiri Aljes kalsoneton malsupren laux la kruroj, gestante ke Alj levu unu piedon, poste l'alian, kaj kiam la kalsoneto estis tute detirita, Abelo jxetis gxin flanken kaj starigxis, pli-malpli futon for, kaj rigardis Aljn de kapo al piedo kvazaux por preauxrora nomarvoko.

Sxiaj lipoj ovretis, sxia hauxto malseketis. Alj povis auxdi sxian spiradon, vidi sxian bruston sxveli akaj mallevigxi sub la rigide amelita cxemizo. Post gxissata rigardado, Abelo gestindikis la sofon, ekprenis Aljn cxe la manradiko, kaj sobtiris sxin gxis Alj duone sidis, duone kusxis sur la sofo. Sxi tiretis sxian brakon denove, kaj Alj permesis sin malsuprenigxi. Sxi retrokusigxis kaj profunde suspiris. Jes, sxi pensis, sovagxe ardante, ho jes, dum sxi sentis Abeles manojn karesi sxin, pincxi sxiajn cicojn gxis erektigxo, sentis sxiajn manojn karesi sxian kapon, sxian vizagxon, sxiajn mamojn, sentis Barbares lipojn fridetaj kaj insistaj sur la vango, en la kaveto de la gorgxo. "Jes, jes," sxi flustris, "donu, ho, mi petas." Lulante la kapon, turnante gxin de flanko al flanko, kun profunda gxemo sxi sentis la sxion apartigi sxiajn gambojn per malvarmetaj manoj, sentis ion malsekan kaj fridetan sur l'ardanta picxo, kaj, levetante la kapon, sobrigarde, sxi vidis tiujn grizajn okulojn akre rigardi sxin, sentis Abeles langon pusxi en sxin, kaj retrofalis kontraux la malglata, grata sofo, vertigxa pro fajro, jubilea pro gxojo.