LA DONACO DE LA MAGOJ

de O. HENRY

elangligis Donald J. Harlow

Kiam Della enhejmiĝis ŝia ebriiĝo iomete cedis antaŭ prudenteco kaj rezonivo. Ŝi eligis siajn bukligilojn kaj fajrigis la gason kaj eklaboris por ripari la damaĝon, kiun faris malavareco lige kun amo. Jen ĉiam taskego, karaj geamikoj -- mamuta taskego.

Post kvardek minotojn ŝian kapon kovris bukletoj, kiuj mirinde similigis ŝin al fuĝinta lernejano. Ŝi rigardis sian speguliĝon en la vitro longe, zorge kaj kritike.

"Se Jim ne mortigos min," ŝi diris al si, "antaŭ ol li duan fojon rigardos min, li diros, ke mi aspektas kiel ĥoranino de Coney-Insulo. Sed kion mi povus fari -- ho! kion mi povus fari per unu dolaro kaj okdek-sep cendoj?"

Je la sepa horo la kafo estis farita kaj la pato sidis sur la forno, varma kaj preta por kuiri la kotletojn.

Jim neniam malfruis. Della faldis la poŝetĉenon en la mano kaj sidis sur la angulo de la tablo apud la pordo, tra kiu li ĉiam envenis. Tiam ŝi aŭdis lian treton sur la ŝtuparo, longe for sur la unua stadio, kaj dum nura momento ŝi paliĝis. Ŝi kutimis diri iun silentan preĝeton pri la plej simplaj ĉiutagaĵoj, kaj nun ŝi flustris: "Kara Dio, mi petas, igu lin pensi, ke mi ankoraŭ beletas."

La pordo malfermiĝis, kaj Jim enpaŝis kaj refermis ĝin. Li aspektis maldike kaj tre serioze. Povrulo, li aĝis nur dudek-du -- kaj estis ŝarĝita de familio! Li bezonis novan surtuton, kaj mankis al li gantoj.

Jim haltis interne de la pordo, nemovebla kiel kaŝhundo ekflarinta koturnon. Liaj okuloj estis fiksiĝintaj ĉe Della, kaj en ili vidiĝis mieno, kiun ŝi ne povis kompreni, kaj tio teruris ŝin. Ĝi estis nek kolero, nek surprizo, nek malaprobo, nek hororo, nek iu ajn el la sentoj, kiujn ŝi atendis. Li simple fikse rigardis ŝin kun tiu stranga mieno sur la vizaĝo.

Della deŝoviĝis de la tablo kaj iris al li.

"Kara Jim," ŝi kriis, "ne rigardu min tiel. Mi detondigis la hararon kaj vendis ĝin ĉar mi ne povus travivi la Kristnaskon, ne doninte al vi donacon. Ĝi rekreskos -- tio ne gravos al vi, ĉu? Mi devis fari ĝin. Mia hararo tre rapide kreskas. Diru 'Gajan Kristnaskon!' Jim, kaj ni estu feliĉaj. Vi ne scias, kiel bonan -- kiel belan, bonan donacon mi havas por vi."

"Vi detondigis la hararon?" demandis Jim, penege, kvazaŭ li ankoraŭ ne komprenis tion eĉ post la plej malfacila mensa laboro.

"Detondigis ĝin, vendis ĝin," diris Della. "Ĉu vi tamen ne egale amas min? Mi restas mi sen hararo, ĉu ne?"

Jim scivole rigardis la ĉambron.

"Vi diras, ke via hararo estas for?" li diris, kvazaŭidiotece.

"Ne serĉu ĝin," diris Della. "Ĝi estas vendita -- vendita, jam for. Kara, estas la antaŭkristnaska vespero. Estu bona al mi, ĉar mi forvendis ĝin pro vi. Eble la haroj sur mia kapo estis kalkuleblaj," ŝi daŭrigis kun subita serioza dolĉeco, "sed neniu povus kalkuli mian amon por vi. Ĉu mis komencu kuiri la kotletojn, Jim?"

Jim ŝajnis rapide revekiĝi. Li brakumis sian Dellan. Dum dek sekundoj, ni rigardu, kun diskreta studemo, iun negravan aĵon en alia direkto. Ok dolaroj en semajno, miliono en jaro -- ĉu diferenco? Matematikisto aŭ spritulo proponus al vi malĝustan respondon. La magoj alportis valorajn donacojn, sed tiu ne estis inter ili. Tiun senluman aserton ni iluminos poste.

Jim elprenis pakaĵon el sia surtuta poŝo kaj ĵetis ĝin sur la tablon.

"Ne eraru, Denja," li diris, "pri mi. Mi ne supozas, ke ia ajn tondo aŭ razo aŭ ŝampuo igus min malpli multe ŝati mian karulinon. Sed se vi malvolvos tiun pakaĵon, vi eble vidos, kial vi komence tiom konfuzis min."

Fingretoj blankaj kaj lertaj deŝiris la ŝnureton kaj paperon. Kaj tiam ekstaza ĝojkrio; kaj tiam, ho ve! rapida ina ŝanĝo al histeriaj larmoj kaj vekrioj, kiuj necesigis la tujan proponon de ĉiuj konsolaj kapabloj de la mastro de la apartamento.

Ĉar jen kuŝis La Kombiloj -- la kombilaro, por flankoj kaj malantaŭo, kiun Della jam delonge adoradis en vitrino ĉe Broadway. Belaj kombiloj, el neta testudŝelo, kun juvelitaj randoj -- precize nuancigitaj por tiu bela, malaperinta hararo. Ili estis multekostaj kombiloj, ŝi sciis, kaj ŝia koro simple sopiris ilin sen eĉ minimuma espero pri posedo. Kaj nun, ili apartenis al ŝi, sed jam malaperis la bukloj, kiuj devus adorni la deziratajn adornaĵojn.

Sed ŝi tenis ilin ĉe la brusto kaj finfine povis levi la senbrilajn okulojn kaj rideti kaj diri: "Mia hararo tiom rapide kreskas, Jim!"

Kaj tiam Della eksaltis kiel brogita kateto kaj ekkriis, "Ho, ho!"

Jim ankoraŭ ne vidis ŝian belan donacon. Ŝi entuziasme etendis ĝin al li sur la manplato. La malbrila riĉmetalo ŝajnis speguli ŝian brilan kaj ardan animon.

"Ĉu ĝi ne estas bela, Ĝim? Mi traserĉis la tutan urbon por trovi ĝin. Ekde nun, vi devos kontroli la horon cent fojojn en la tago. Donu al mi vian horloĝeton. Mi volas vidi, kiaj ili aspektas kune."

Ne obeante, Ĝim falis sur la kanapon kaj apogis la verton sur la manoj kaj ridetis.

"Denja," diris li, "ni formetu niajn kristnaskajn donacojn kaj kaŝu ilin iomete. Ĝuste nun, ili estas tro belaj por uzi. Mi vendis la horloĝeton por gajni la monon por aĉeti viajn kombilojn. Kaj nun, bonvolu ekkuiri la kotletojn."

La magoj, kiel vi scias, estis homoj saĝaj -- homoj mirinde saĝaj -- kiuj alportis donacojn al la Bebo en la manĝejo. Ili inventis la arton Kristnaske donaci. Ĉar ili saĝis, iliaj donacoj sendube estis saĝaj, eble rajtigante interŝanĝon okaze de duobligo. Kaj jen mi lame rakontis al vi la negloran kronikon de du malsaĝaj gejunuloj en apartamento, kiuj tute nesaĝaj oferis unu por la alia la plej gravajn trezorojn de sia hejmo. Sed, kiel fina diraĵo al la nuntempe saĝaj, estu dirite, ke el ĉiuj donacantoj plej saĝis tiuj du. El ĉiuj donacantoj kaj ricevantoj, tiaj plej saĝas. Ĉie ili plej saĝas. Ili estas la magoj.