Sed hodiau chio estis tute alia. Se jam antaue la afero pri la
mortigo de la kantistino preskau tro afekciis lin, la lasta vorto de
la doktoro plene ekskuis liajn nervojn. "Bolnau", ankorau diris
Bianetti, antau ol senkonsciighi. Lian propran honestan nomon shi
elparolis, en tiel suspektigaj cirkonstancoj! Liaj genuoj tremis kaj
preskau rifuzis obei al li, lia kapo, plena de zorgoj kaj peza de
pensoj, mallevighis al la brusto. "Bolnau!" li pensis, "regha komerca
konsilanto! Se shi nun mortus, la kantistino, se la knabino poste
malkashus sian sekreton kaj konigus al la polica direktoro la
detalajn cirkonstancojn de la mortigo kaj la fatalan vorton! Kiom
lerta juristo povus argumenti, sin apogante sur unu sola vorto,
precipe kiam lin stimulas la vanto, montri sian sagacon en tia
_cause celebre_[8]!" Kun malespera mieno li rigardis tra la
tenilaj okulvitroj al la pundomo, kies frontono malproksime
suprenstaris. "Tien, Bolnau, pro tute specialaj favoro kaj konsidero
al plurjaraj servoj!"

Li pli pene spiris, li levetis la kravaton, sed ektimigite li abrupte
retiris la manon; chu tio ne estis la loko, kie oni chirkauligas la
kanaban chirkaukolon[9], chu tio ne estis la loko, kie trapasas la
malvarma glavo?

Se li renkontis konaton kaj tiu salute balancis la kapon, li pensis:
"Hola, tiu jam scias pri la afero kaj volas komprenigi al mi, ke li
estas bone informita." Se alia preteriris ne salutante, nenio shajnis
al li pli certa, ol ke oni ne volas koni lin, por ne makuli sin,
interrilatante kun mortiginto. Preskau li mem kredis, ke li estas
kulpa pri la mortigo, kaj ne estis mirige, ke li iris grandan kurbon,
por eviti la policejon; char chu la direktoro ne povus stari che la
fenestro, lin ekvidi kaj voki supren? "Karulo, chu vi ne bonvolus por
momento veni supren, mi devas iom paroli kun vi." Chu li ne jam
sentis ian tremon, chu li ne jam nun sentis siajn trajtojn
shanghighintaj al pentula mieno, nur char oni povus opinii, ke li
estas tiu, kiun la kantistino kulpigis per sia lasta vorto?

Kaj poste li ree ekpensis, kiel malutila tia emocio estas por lia
konstitucio; timeme li serchis fenestrovitrojn, por nombrante
trankviligi sin. Sed la domoj kaj stratoj dancadis chirkau li, la
sonorilturo shajnis sin moke klinanta antau li; freneza teruro
kaptis lin, li kuradis tra la stratoj, ghis kiam li elcherpite
subfleksighis en sia loghejo; kaj kiam li iom rekonsciighis, lia unua
demando estis, chu ne policano demandis pri li.