La servistino malshlosis shrankon kaj prezentis al la kuracisto tukon
el flava silko, disvastigantan en la chambro agrablan odoron.

"La tuko ne apartenas al mi", li diris, "vi eraras; mi uzas nur
naztukojn el tolo."

"Ne eble", la servistino respondis, "hodiau nokte mi ghin trovis sur
la planko; al domano ghi ne apartenas, kaj iu alia krom vi ankorau
ne venis chi tien."

La kuracisto renkontis la rigardojn de la kantistino, atendeme
fiksitajn al li. "Chu tiu tuko ne povus esti perdita de iu alia?",
kun firma rigardo al shi li demandis.

"Montru ghin", shi timeme respondis, "pri tio mi ankorau ne pensis."
Shi esploris la tukon kaj trovis en la angulo monogramon; shi
palighis, shi ektremis.

"Shajnas, ke vi konas tiun tukon kaj la personon ghin perdintan",
Lange plue demandis. "Ghi povus trovigi postsignon; chu vi permesas,
ke mi ghin kunprenu kaj utiligu?"

Giuseppa shajne batalis kontrau si mem; jen shi prezentis al li la
tukon, jen shi timeme kaj konvulsie retenis ghin. "Estu", shi fine
diris; "ech se la terura homo venus ankorau unu fojon kaj tiun fojon
pli bone trafus mian vunditan koron, mi ghin kuraghas; jen, prenu,
doktoro. Mi morgau donos al vi klarigon al tiu tuko."