La maljunulino ne atendis duan inviton, sed surĉevaliĝis malantaŭ li, kaj tiel ili atingis la ĉefurbon de potenca regno. La filo de la ministro loĝis en granda gastejo, la filo de la ĝardenisto kaj la maljunulino deĉevaliĝis ĉe la gastejo por almozuloj.

La postan tagon la filo de la ĝardenisto aŭdis laŭtan surstratan bruon, kaj preteriris la heroldoj de la Reĝo, blovante per ĉiaj bruigiloj, kaj kriante:

"La Reĝo, nia mastro, estas maljuna kaj malsana. Li donos grandan kompenson al tiu, kiu resanigos lin kaj redonos al li la fortecon de la junaĝo."

Tiam la maljuna almozulino diris al sia bonfarinto:

"Jen kion vi devos fari por ricevi la kompenson promesitan de la Reĝo. Eliru el la urbo ĉe la suda pordego, kaj tie vi trovos tri hundetojn malsamkolorajn; la unua estos blanka, la dua nigra, la tria ruĝa. Vi devos mortigi ilin kaj tiam aparte bruligi ĉiun, kaj kunpreni la cindrojn. Metu la cindrojn de ĉiu hundo en sako de ties koloro, tiam iru antaŭ la pordon de la palaco kaj kriu, 'Konata medicinisto venis de Janina en Albanio. Sole li povas resanigi la Reĝon kaj redoni al li la fortecon de la junaĝo.' La medicinistoj de la Reĝo diros, 'Jen fraŭdulo, homo neklera,' kaj ili faros ĉiajn malfaciligojn, sed finfine vi venkos ilin, kaj prezentos vin antaŭ la malsana Reĝo. Vi tiam devos postuli tiom da ligno, kiom povas porti tri muloj, kaj grandan kaldronon, kaj devos fermi vin en ĉambro kun la Sultano, kaj kiam la kaldrono ekbolos, vi devos ĵeti lin en ĝin, kaj tie lasi lin ĝis la karno entute forfalos de la ostoj. Tiam aranĝu la ostojn en la ĝustaj lokoj, kaj ĵetu sur ilin la cindrojn el la tri sakoj. La Reĝo reviviĝos, kaj estos tute sama kiel li estis kiam li havis dudek jarojn. Kiel kompenson, postulu la bronzan ringon, kiu havas la potencon doni al vi ĉion, kion vi deziras. Iru, filo mia, kaj ne forgesu miajn instrukciojn."

La junulo obeis la instrukciojn de la maljuna almozulino. Elirinte el la urbo li trovis la blankan, ruĝan kaj nigran hundojn, kaj mortigis kaj bruligis iln, kunmetante la cindrojn en tri sakojn. Tiam li alkuris la palacon kaj kriis:

"Konata medicinisto venis de Janina en Albanio. Sole li povas resanigi la Reĝon kaj redoni al li la fortecon de la junaĝo."

La medicinistoj de la Reĝo komence priridis la nekonatan vojaĝanton, sed la Sultano ordonis, ke oni enlasu la fremdulon. Ili alportis la kaldronon kaj la ŝarĝojn de ligno, kaj tre baldaŭ la Reĝo boladis. Je la tagmezo la filo de la ĝardenisto aranĝis la ostojn laŭ iliaj lokoj, kaj kiam li disŝutis la cindrojn sur ilin, la maljuna Reĝo tuj reviviĝis, por trovi sin denove juna kaj forta.

"Kiel mi povas kompensi vin, mian bonfarinton?" li kriis. "Ĉu vi akceptos la duonon de miaj trezoroj?"

"Ne," diris la filo de la ĝardenisto.

"Mian filinon kiel edzinon?"

"Ne."

"Akceptu duonon de mia regno."

"Ne. Donu al mi nur la bronzan ringon, kiu povas tuj doni al mi ĉion, kion mi deziras."

"Ve!" diris la Reĝo, "mi ege ŝatas tiun mirindan ringon; tamen vi havos ĝin." Kaj li donis ĝin al li.

La filo de la ĝardenisto reiris por adiaŭi al la maljuna almozulino; tiam li diris al la bronza ringo:

"Pretigu belegan ŝipon en kiu mi povos daŭrigi mian vojaĝon. La kareno estu el bela oro, la mastoj el arĝento, la veloj el brokato; la ŝipanaro konsistu el dek-du junaj viroj noblaspektaj, reĝe vestitaj. Sankta Nikolao stiros. Pri la kargo, tio estu diamantoj, rubenoj, smeraldoj kaj karbunkoj."

Kaj sur la maro tuj aperis ŝipo kiu ĉiumaniere similis la priskribon diritan de la filo de la ĝardenisto, kaj, surŝipiĝinte, li daŭrigis sian vojaĝon. Li baldaŭ alvenis ĉe granda urbo kaj lokigis sin en mirinda palaco. Post kelkaj tagoj li renkontis sian rivalulon, la filo de la ministro, kiu jam elspezis sian tutan monon kaj estis reduktita al la malagrabla metio de portisto de polvo kaj rubo. La filo de la ĝardenisto diris al li:

"Kiu estas via nomo, kia via familio, kaj de kiu lando vi venas?"

"Mi estas la filo de la ĉefministro de granda nacio, tamen vidu, al kia hontiga metio mi estas reduktita."

"Aŭskultu min; kvankam mi scias nenion pli pri vi, mi helpos vin. Mi donos al vi ŝipon por reporti vin al via lando, je unu kondiĉo."

"Kia ajn ĝi estas, mi vole akceptas ĝin."

"Sekvu min al mia palaco."

La filo de la ministro sekvis la riĉan fremdulon, kiun li ne rekonis. Kiam ili atingis la palacon, la filo de la ĝardenisto signalis al siaj sklavoj, kiuj entute senvestigis la noveveninton."

La sklavoj obeis lin.

"Nun, junulo," diris la riĉa fremdulo, "mi donos al vi ŝipon, kiu reportos vin al la propra lando."

Kaj, elirante, li enmanigis la bronzan ringon kaj diris:

"Bronza ringo, obeu vian mastron. Pretigu por mi ŝipon en kiu la duonputraj traboj estu nigre farbitaj, la veloj estu ĉifonoj, kaj la maristoj estu malfirmaj kaj malsanemaj. Unu estu perdinta kruron, alia — brakon, la tria estu ĝibulo, alia — lama aŭ bulpieda aŭ blinda, kaj la plimulto estu malbelegaj kaj cikatritaj. Iru, plenumigu miajn ordonojn."

La filo de la ministro ekveturis en tiu antikva ŝipo, kaj dank' al favoraj ventoj finfine atingis sian landon. Malgraŭ lia kompatinda stato je la reveno, oni ĝojante akceptis lin.

"Mi la unua revenis," li diris al la Reĝo; "nun plenumu vian promeson kaj donu al mi la Reĝidinon kiel edzinon."

Do ili tuj komencis pretiĝo por la nupta festo. Rilate la kompatindan Reĝidinon, ŝi malĝojis kaj koleris pri tio.

La postan matenon, je la matenmanĝo, mirinda ŝipo kun ĉiuj veloj etenditaj ekankris antaŭ la urbo. La Reĝo tiumomente staris hazarde antaŭ la palaca fenestro.

"Kiu stranga ŝipo estas tiu," li elkriis, "kun ora kareno, arĝentaj mastoj, kaj silkaj veloj, kaj kiuj estas la princeskaj junuloj, kiuj estas ĝiaj ŝipanoj? Kaj ĉu mi ne vidas Sanktan Nikolaon kiel stiriston? Tuj iru kaj invitu la ŝipestron veni al la palaco."

Lia servistoj obeis lin, kaj tre baldaŭ envenis rave bela juna princo, vestita en riĉaj silkaĵoj, ornamitaj de perloj kaj diamantoj.

"Junulo," diris la Reĝo, "vi estas bonvena, kiu ajn vi estas. Favoru min estante mia gasto tiom longe, kiom vi restos en mia ĉefurbo."

"Multajn dankojn, moŝto," respondis la ŝipestro, "mi akceptas vian proponon."

"Mia filino tuj edziniĝos," diris la Reĝo; "ĉu vi transdonos ŝin?"

"Tio al mi plaĉos, moŝto."

Baldaŭ venis la Princino kaj ŝia fianĉo.

"Sed, ĉu eblas?" kriis la juna ŝipestro; "ĉu vi edzinigus ĉi tiun ravan princinon al tia viro?"

"Sed li estas la filo de mia ĉefministro!"

"Ĉu gravas? Mi ne povas transdoni vian filinon. Tiu ŝia fianĉo estas unu el miaj servistoj."

"Via servisto?"

"Sendube. Mi renkontis lin en fora urbo, kie li estis reduktita al portado de polvo kaj rubo el la domoj. Mi kompatis lin kaj dungis lin kiel unu el miaj servistoj."

"Neeblaĵo!" kriis la Reĝo.

"Ĉu vi deziras, ke mi pruvu tion, kiun mi diras? Tiu junulo revenis en ŝipo, kiun mi pretigis por li, misfunkcia ŝipo kun nigra kaduka kareno, kaj la maristoj estis malfirmaj kaj kriplaj."

"Tute vere," diris la Reĝo.

"Falsaĵo," kriis la filo de la ministro. "Mi ne konas tiun ulon!"

"Moŝto," diris la juna ŝipestro, "ordonu, ke la fianĉo de via filino senvestiĝu, kaj vidu, ĉu la formo de mia ringo ne estas sigelita sur lia dorso."

La Reĝo estis tiel ordononta kiam la filo de la ministro, por savi sin de tia maldignaĵo, konfesis la verecon de la rakonto.

"Kaj nun, moŝto," diris la juna ŝipestro, "ĉu vi ne rekonas min?

"Mi rekonas vin," diris la Reĝidinon; "vi estas la filo de la ĝardenisto, kiun mi ĉiam amas, kaj al vi mi volas edziniĝi."

"Junulo, vi estos mia bofilo," kriis la Reĝo. "Jam komenciĝis la geedziĝaj festaĵoj, do vi edzinigos mian filinoj ĉitage."

Kaj tiel, tiutage, la filo de la ĝardenisto edzinigis la belan Reĝidinon.

Pasis kelkaj monatoj. La juna paro estis tiel feliĉa kiel la tago estas longa, kaj la Reĝo pli kaj pli kontentis, ke li havigis al si tian bofilon.

Sed baldaŭ okazis, ke la estro de la ora ŝipo devis fari longan vojaĝon, kaj tenere brakuminte sian edzinon, li ekveturis.

En la limregionoj de la ĉefurbo loĝis maljunulo, kiu pasigis sian vivon studante nigrajn artojn — alĥemion, astrologion, magion, sorĉadon. Tiu viro eksciis, ke la filo de la ĝardenisto sukcesis edzinigi la Reĝidinon nur helpe de la ĝinoj kiuj obeis la bronzan ringon.

"Mi posedu tiun ringon," li diris al si. Do li iris al la marbordo kaj kaptis kelkajn ruĝajn fiŝetojn. Verdire, ili estis mirinde belaj. Tiam li revenis, kaj, pretermarŝante la fenestron de la Reĝidino, li komencis elkrii:

"Kiu deziras kelkajn belajn ruĝajn fiŝetojn?"