Fine — la minutoj longiĝis terure por li — li aŭdis singardajn paŝojn suprenveni. Streĉe li aŭskultis. Ne estis iu rapida paŝado, kvazaŭ iu volas rekte en sian ĉambron, sed trenaj, hezitaj, tre malrapidigitaj paŝoj kvazaŭ suprenirantaj senfine malfacilan kaj krutan vojon. Intertempe ĉiam denove flustrado kaj haltado. Edgar tremis pro ekscitiĝo. Ĉu eble estis ambaŭ, ĉu li ankoraŭ restis kun ŝi? La flustrado estis tro malproksima. Sed la paŝoj, kvankam ankoraŭ hezitaj, pli kaj pli alproksimiĝis. Kaj nun subite li aŭdis la malamatan voĉon de la barono diri ion mallaŭte kaj raŭke, kion li ne komprenis, kaj tuj poste tiun de sia patrino en rapida sindefendo: “Ne, ne hodiaŭ! Ne.”

终于---对他而言，每一分钟都变得长的可怕--- 他听到了小心翼翼地上楼的脚步声，他拼命听着，那不像是有人想径直回到自己的房间的快速的脚步，那是拖沓的、犹豫不决的、放得很慢很慢的脚步，就好像在爬一条无穷无尽的、艰难陡峭的山路。与此同时总是不断地耳语和停顿，埃德加紧张的直发抖，也许是两个人吧？他还和妈妈在一起吗？耳语声很遥远，而脚步声，尽管仍然犹豫不决，却越来越近了。突然埃德加听到了男爵那可恨的声音低哑着说了些他没听明白的话，但紧接着他又听到了妈妈急匆匆的拒绝声：“不，今天不行！不行！”

他感到每分钟都变得那么漫长，漫长得令人害怕。终于，他听到往楼上走来的脚步声，步子迈得十分谨慎。他紧张地听着，那脚步放得很慢，不像是要径直走回自己房间的那种急匆匆的脚步，却是拖沓的、犹豫不决的、放得很慢很慢的脚步，就好像在爬一条无穷无尽的、艰难陡峭的山路。同时还不断伴有耳语和脚步的停顿。埃德加紧张得直发抖。也许是两个人吧？他还和妈妈在一起吗？耳语声听起来很遥远，而脚步声，尽管仍然犹豫不决，却越来越近了。突然埃德加听到了男爵那可恨的声音低哑着说了些他没听明白的话，但紧接着他又听到了妈妈急匆匆的拒绝声：“不，今天不行！不行！”

Dankon!