"Rabistkanajlaro", diris la kardoarbeto, "se mi nur povus trapiki ilin -- sed mi ne povas."

La floroj klinis la kapojn kaj malfortiĝis, sed novaj floroj aperis. "Vi venas kiel alvokitaj", diris la kardoarbeto. "Mi atendas dum ĉiu minuto, ke ni venos interne de la palisaro."

Kelkaj naivaj lekantoj kaj plantagoj aŭskultis je ĝi kun profunda admiro, kredante ĉion, kion ĝi diris.

La maljuna azeno je la veturilo de la melkistinoj ŝtelrigardis la florantan kardoarbeton ĉe la vojbordo, sed la ligilo estis tro mallonga por ke ĝi povu atingi ĝin.

Kaj la kardo pensis tiel longtempe je la kardo de Skotujo, al kies parencaro ĝi sin kalkulis, ke ĝi fine imagis, ke ĝi estas veninta de Skotujo, kaj ke ĝiaj prapatroj mem estas kreskintaj en la blazonon de la regno. Estis granda penso -- sed granda kardo ja rajtas havi grandan penson.

"Oni estas ofte de tiel altranga familio, ke oni ne kuraĝas scii tion", diris la urtiko kiu kreskis proksime; ĝi ankaŭ havis senton, ke ĝi povus fariĝi iu noblaĵo, se ĝi estus traktata juste.

La somero pasis, kaj la aŭtuno pasis; la folioj falis de la arboj, la floroj ekhavis fortajn kolorojn, sed malfortan odoron.

La junaj abioj en la arbaro ek havis sopiron je kristnasko -- sed estis longa tempo ĝis kristnasko.

"Jen mi estas ankoraŭ", diris la kardo. "Estas kvazaŭ neniu pensas, pri mi -- kaj tamen estas mi, kiu kunigis la partion; ŝi fianĉiniĝis -- kaj edziniĝis antaŭ ok tagoj. Sed mi ne faras paŝon, ĉar mi ne povas."

Kelkaj semajnoj pasis. La kardo nun portis sian lastan, solan floron. Ĝi estis granda kaj dika; ĝi estis ĝerminta proksime de la radiko. La vento blovis malvarme, la koloroj kaj la pompo malaperis; sed la kaliko aperis kiel arĝentumita sunfloro, granda kiel la kaliko de la artiŝoko.

Tiam la juna paro venis en la ĝardenon; ili nun estis edzo kaj edzino. Ili iradis laŭlonge de la palisaro, kaj la juna edzino rigardis super ĝin.

"Tie estas ankoraŭ la granda kardo", ŝi diris, "sed ĝi ne plu havas floron."

"Jes, -- jen estas la fantomo de la lasta floro", li diris, montrante al la arĝentuma resto de la floro, kiu mem estis floro.

"Ĉarma ĝi ja estas", ŝi diris. "Tia floro devas esti tranĉota en la kadron ĉirkaŭ nia bildo."

Kaj denove la junulo devis salti super la palisaron por depreni la kardokalikon. Ĝi pikis liajn fingrojn, ĉar li ja estis nominta ĝin "Fantomo". Ĝi venis en la ĝardenon, en la biendomon kaj en la ĉambregon; tie staris bildo: "la junaj geedzoj". En la butontruo de la edzo kardofloro estis pentrita. Oni parolis pri tio kaj pri la kardokaliko, kiun ili nun alportis, la lasta, nun arĝentuma, kardofloro, kiu estis tranĉota en la kadron.

Kaj la aero forportis vasten la paroladon.

"Jen, jen! kion oni povas travivi!" diris la kardoarbeto. "Mia unuenaskita floro venis en butontruon kaj mia lasta en kadron. Kien mi venos?"

Kaj la azeno staris ĉe la vojbordo, ŝtelrigardante ĝin.

"Venu al mi, amatino. Mi ne povas veni al vi, la ligilo ne estas sufiĉe longa."

Sed la kardoarbeto ne respondis; ĝi fariĝis pli kaj pli pensema; ĝi pensadis. Kaj ĝi pensadis ĝis la kristnasko -- kaj tiam la penso ekfloris.

"Kiam la infanoj estas interne, tiam la patrino toleras stari ekstere de la palisaro."

"Estas honeste pensite", diris la sunradio. " Vi ankaŭ ricevos bonan lokon."

"En poto aŭ en kadro?" demandis la kardo.

"En fabelo", diris la sunradio.

Jen la fabelo.

     与kiel alvokita 有一点点区别，这里的意思是“仿佛是被叫来的”，实际上不是，而你的意思是“你是被叫了才来的”。