Li premis sin tute malgranda sur benkon en tiu abisma mallumo kaj provis nun pripensi, kion li hejme rakontu. Sed la pensoj glite eskapis de li, antaŭ ol li povis kapti ilin; kontraŭvole li devis ĉiam nur aŭskulti kaj aŭskulti al la duonlaŭta sonado, al la misteraj voĉoj de la mallumo. Kiel terura tiu mallumo estis, kiel embarasa kaj tamen kiel mistere bela! Ĉu estis bestoj aŭ homoj aŭ nur la fantoma mano de la vento, kiu kunteksis ĉiun tiun susuradon kaj kraketadon, tiun zumadon kaj logadon? Li aŭskultis. Estis la vento, kiu malkviete ŝteliĝis tra la arboj, sed — nun li vidis tion klare — ankaŭ homoj, enbrakiĝintaj paroj, kiuj altenvenis de malsupre, de la hela urbo, kaj vivigis la mallumon per sia enigma ĉeesto. Kion ili volis?

黑咕隆咚的黑暗中埃德加在凳子上缩做一小团，试图思考回到家里怎么说。但千头万绪总是溜掉，让他抓不着。没奈何他只能不停地听那嘶哑的声音，倾听黑暗中神秘的声响。这黑暗是多么恐怖，多么让人窘迫，但又是多么美丽而神秘啊！编织出这窸窸窣窣、噼噼啪啪、嗡嗡的嘈杂声，还有这份诱惑的是野兽，是人，还是仅仅是风的幽灵般的手呢？埃德加听着。是风啊， 风儿躁动不安地从树中潜过，但--- 现在他清清楚楚地看到了---还有人，搂抱在一起的情侣，他们从下面明亮的城里走上来，他们那谜一般的存在令黑暗活跃起来。他们想干啥？