Nun ili firmtenis lin, sed sen perforto. En retenita triumfo li estis kondukita en la ĉambron; sed strange, li ne sentis ĉiujn tiujn severajn riproĉojn, kiujn ili diris al li, ĉar li tamen vidis en iliaj okuloj ĝojon kaj amon. Kaj eĉ tiu ŝajnigo, tiu afektita ĉagreno, daŭris nur unu momenton. Poste la avino ree ĉirkaŭbrakis lin kun larmoj, neniu plu parolis pri lia kulpo, kaj li sentis sin ĉirkaŭita de mirinda prizorgo. Jen la servistino deprenis de li la jakon kaj alportis pli varman, jen la avino demandis lin, ĉu li estas malsata aŭ volas ion ajn; ili demandis kaj torturis lin en dorlota zorgemo, kaj kiam ili vidis lian ĝenon, ili ĉesis demandi. Volupte li ree ĝuis la senton, la tiel malestimitan kaj tamen prisopiritan senton esti nur infano; kaj honto ekregis lin pro la arogeco de la lastaj tagoj, kiam li volis malhavi ĉion tion, interŝanĝi ĝin por la trompa plezuro de propra soleco.
现在大家牢牢地抓着他,但并非施暴。在压抑着的胜利的气氛中他被带进屋内。奇怪的是他并未感到大家对他说的那些是严厉的责怪。因为他在大家的眼里看到的是喜悦和爱。就算是表面的、假装的烦恼也转瞬即逝。后来奶奶泪眼婆娑地再次保住他,没有人再说他的不是,埃德加觉得自己被奇妙的关爱所包围。一会儿是仆人脱掉他的夹克给他穿上更暖和的衣服,一会儿是奶奶问他饿不饿或想要什么,他被他们的询问和关爱折磨着。但当大家看出他的困窘就不再发问了。埃德加尽情地享受着这只有小孩子才能享受到的既被小看又被需要的感觉,开始后悔前些日子的狂妄。那时他竟然想要放弃这一切而换取虚假的快乐,这快乐的实质其实是孤独。