.gif)
楼主
昨天在发《九月之末》帖子时，也转贴了一篇Kalocsay自述学习世界语经过的文章。没料到原来的图片不能够在同一窗口打开。
esperantano 在 2006-9-30 15:28:10 发了一个跟帖说：
“Kalocsay的这篇文章我是第一次读到，非常有意思。想不到，Kalocsay 居然也曾经有过改革的思想，最后又居然从Ido的营垒中杀将而出，成为世界语最坚定、最热情、最执着、最卓越的建设者。谢谢胡老师推荐的这篇文章。”
现在就把这篇文章作了一个汉译，连同卡洛采的照片，再发一次。
（2006-10-01）
此主题相关图片如下：
柯洛曼·卡洛采(1891-1976)
我是何时、何故、如何学习世界语的？
http://miresperanto.narod.ru/esp/kalocsay_komenco.htm
我是在1912年的夏天学习世界语的。有一天，我和我的朋友路德维柯·基奥里·纳吉一同在密斯珂市区的大马路上散步, 在一个橱窗里我们见到了一本世界语语法的小册子。我已经记不清我俩之中是谁先提议学习的，不过，我们马上就取得共识，这就足够了。
为什么要学呢？我清楚地记得，是出于对人造语结构的好奇，也就纯粹是出于语言学方面的兴趣吧。我俩勤奋地互学了一个月之后，就开始了集邮的大竞赛。我们和全世界通信。竞赛的获胜者并不是我们二人，而是第三者。他是我俩共同的朋友和学生。我们把通信的底稿都送给了他。而他本人呢，直到今天也没有学习世界语。我对集邮也失望了。但我现在想完善我的世界语水平。喏，最好的学习方法就是去教别人。1913年时，我对我的朋友谈了办班的事。应我们之请，我们难忘的杰斯威来到了密斯珂市，作了一场宣传的演讲，紧接着我们就开班。我清楚地记得，我们是如何乘车、挨家挨户去动员人来参加学习。不过，用这种唱和的方法我们在招人方面还真的取得了成功。当然，我们的班也和所有的世界语讲习班情况一样：初学时人多，学完的人少。不过这个班对于我自己的提高倒是真的有效。结业的时候，我觉得自己对这个语言已经很有信心了。
我的语言学方面的兴趣并没有就此打住。我贪婪地读着有关语言问题的一切资料,我对这个语言持批评的态度，有着改革的念头。其最终的结果是，我到达了伊多（Ido）语蓝色我港湾。我学习了伊多语。然后我开始同时用世界语和伊多语来翻译诗歌。世界语在作诗方面的灵巧、随心和成熟性使我大为叹服。反之，伊多语就显得不成熟、僵硬、无生气，人为的痕迹太过分。我常常被迫从伊多语生硬的造词规则中偏离以求得诗歌的允许。这样就不得不又回到了世界语的形式。最后，当我得知，我的伊多语已经是一种不存在的语言（因为我从课本里学的是一样，而别人把伊多语又搞成了另外一个样子）时，我就决定再也不学这种新语，而是忠实地当一个铁杆世界语者了。然后就爆发了（第一次世界）大战，世界语对我而言就沉寂了。
世界语沉寂了，沉睡了，但是并没有死亡。我于1918年回到布达佩斯时，在我的心中又听到了它的声音。从那时起——不过这已经不属于我这篇文章的范围了。
——原文见1930年《匈牙利信使报》
Kolomano Kalocsay (1891-1976)
Kiam, kial, kiel mi lernis Esperanton?
Mi lernis la lingvon dum la somero de 1912. Kun mia amiko, Ludoviko Gyoxri Nagy mi promenis sur la chefstrato de Miskolc, kaj en montrofenestro ni ekvidis Esperanto-gramatikon. Mi jam ne memoras, kiu el ni proponis la eklernon, sufiche, ke ni tuj interkonsentis.
Kial? Se mi bone memoras, sole pro scivolo pri la strukturo de artefarita lingvo, do pro pure lingvistika interesigho. Post unu-monata reciproka instruado diligenta ni jam komencis grandan konkurson pri poshtmark-kolektado. Ni ekkorespondis kun la tuta mondo. Kaj la konkurson gajnis - ne ni, sed tria persono, nia komuna amiko kaj instruato, al kiu ni liveris la korespondajn tekstoskemojn, kaj kiu - ghis hodiau ne lernis Esperanton. Mi senrevighis pri la poshtmark-kolektado, mi volis min nun perfektigi en la lingvo. Nu - plej bone oni lernas instruante: mi priparolis kun mia amiko kursogvidadon dum la somero de 1913. Nia neforgesebla Giesswein, lau niaj petoj, vojaghis al Miskolc, faris propagandan paroladon, kaj ghin sekvis nia kurso. Mi bone memoras, kiel ni iris kaleshe de domo al domo por varbi publikon per persona persvado. Sed tiamaniere ni sukcesis kuntrumpeti vere rekordan publikon. La kurso estis la kutima kurso Esperanta: multaj komencantoj, malmultaj finantoj. Ghi estis certe plej efika por mi mem, je la fino mi jam sentis min tute certa en la lingvo.
Kaj miaj lingvistikaj interesoj ne lasis min ripozi. Avide mi legis chion rilatantan al lingvaj problemoj, mi kritikis la lingvon, havis reformideojn, kaj fine mi bele atingis la bluajn bordojn de Ido. Mi lernis ghin. Poste mi komencis fari verstradukojn, samtempe en Esperanton kaj Idon. Surprizis min la granda matureco, fleksighemo, elasteco, versebleco de Esperanto, dum Idon mi trovis nematura, rigida, seka, tro artefarita. Ofte mi devis fari, kiel poezian permeson, deflankighon de la rigidaj Idaj derivreguloj, kaj per tio nevole reveni al Esperantaj formoj. Fine, kiam mi eksciis, ke mia Ido jam estas neekzistanta lingvo, char dumtempe oni definitive fiksis Idon en alia formo, ol mi lernis ghin el mia lernolibro, mi decidis ne lerni plu chi tiun novan formon kaj resti definitiva esperantisto. Poste venis la milito kaj Esperanto por mi tute eksilentis.
Ghi eksilentis, dormis, sed ne mortis. En 1918, reveninte al Budapesht, mi tuj reaudis ghian vochon en mia animo. Kaj de tiam - sed tio chi jam ne apartenas al chi tiu temo.
Kolomano Kalocsay
lau Hungara Heroldo, 1930
