.gif)
楼主
La kantoj de Maldoror
Lautréamont
Tradukis el la franca Sonja Elen Kisa
Desegnaĵoj de François Aubéron
UNUA KANTO
Strofo 1: La leganto avertata
La ĉielo volu, ke la leganto, bravigita kaj fariĝinta momente tiel kruela kiel sia legataĵo, trovu – sen misorientiĝi – la vojon krutan kaj sovaĝan trans la dezertajn marĉojn de ĉi mallumaj paĝoj sorbigitaj de veneno; ĉar, krom se li aplikas al sia legado rigoran logikon kaj spiritostreĉon minimume egalajn al sia malfido, la mortigaj haladzoj de tiu ĉi libro forsolvos lian animon kiel akvo sukeron. Ne estas bone, ke ĉiuj legas la paĝojn, kiuj sekvos: kelkaj solaj ĝuos ĉi acidan frukton sendanĝere. Tial, ho animo ŝanceliĝanta, antaŭ ol pliprofundiĝi en ĉi tiajn neesploritajn erikejojn, redirektu viajn paŝojn, ne penetru plu. Atentu bone miajn vortojn! Redirektu viajn paŝojn, ne penetru plu, kiel la okuloj de filo, kiu sin respekte forturnas de la impona kontemplado de l' patrina vizaĝo, aŭ pli precize kiel nemezurebla V-formacio de frostemaj gruoj profunde meditantaj, kiuj per ĉiuj veloj forte flugas tra la vintra silento, cele al fiksita fokuso sur la horizonto, de kie subite ekblovas stranga ventego: antaŭsigno de ŝtormo. La plej olda gruo, sola en la avangardo, ekvidante tion, svingas la kapon kiel racia persono kaj sekve ankaŭ sian bekon, per kiu li klakas, ĉar li ne ĝojas (kaj ankaŭ mi ne ĝojus en lia situacio); dum lia antikva senplumiĝinta kolo, samtempulo de tri generacioj de gruoj, ondadas en dolorigaj balancoj, kiuj aŭguras la impete minacantan tempeston. Esplorrigardinte kun sinrego en ĉiuj direktoj plurfoje per spertaj okuloj, la ĉefgruo (ĉar ĝuas li la privilegion, montri siajn vostoplumojn al la aliaj, inteligente malsuperaj gruoj) per vigliga avertkrio de melankolia gvatisto, por repeli la komunan malamikon, redirektas la nazon de la geometria figuro (eble estas triangulo, sed la tria latero, formata en spaco de ĉi kuriozaj migrobirdoj, estas nevidebla), jen al babordo, jen al tribordo, kiel lerta kapitano, kaj manovrante per flugiloj, kiuj aspektas ne pli grandaj ol tiuj de pasero, li tiel elektas alian, pli sekuran, filozofian vojon.
| Ek al strofo 2 |
Glosoj
kruta: havanta deklivon preskaŭ vertikalan; tre malfacile suprenirebla
haladzo: malbonodora, venena gaso
ŝanceliĝi: malfortiĝi kaj heziti antaŭ danĝero
erikejo: dezerta sabla regiono, kie kreskas nur malaltaj arbustoj
gruo: granda migrobirdo kun longaj kruroj
gvatisto: soldato, kiu observas la movojn de la malamiko por alarmi en okazo de atako
latero: linio limiganta geometrian figuron
babordo: maldekstra flanko de ŝipo, rigardante al la pruo
tribordo: dekstra flanko de ŝipo, rigardante al la pruo
pasero: birdeto neutila, tre komuna en ĉiuj landoj
Mi rakontu en kelkaj linioj, kiel bona Maldoror estis dum siaj unuaj jaroj, kiam li vivis feliĉe – jen farite. Li poste ekrimarkis, ke li naskiĝis malica: nekredebla fatalo! Dum multaj jaroj li sian karakteron kaŝis tiel bone kiel li povis, sed finfine pro ĉi tiu nenatura spiritostreĉo plialtiĝis ĉiutage la sango en lia kapo; ĝis, ne plu kapabla elteni tian vivon, li definitive plonĝis en la karieron de malbono... dolĉa sindediĉo! Kiu povus antaŭvidi tion, ke ĉiam kiam li kisis la rozan vizaĝon de infaneto, li ekdeziregis fortranĉi ties vangojn per razilo, kaj tion oftege farus, se Justeco kun sia longa sinsekvo da punoj ne ĉiufoje malpermesus al li. Li neniam mensogis: li konfesis la veron kaj eldiris, ke li estas kruela. Homoj, ĉu vi aŭdis tion? Li aŭdacas per ĉi tiu tremanta plumo diri ĝin denove! Ekzistas do potenco pli forta ol volo... Malbeno! Ĉu ŝtono emus eskapi la leĝojn de gravito? Ne eblas! Ne eblas, ke malbono alianciĝas kun bono. Tion mi estis diranta ĉi-supre.
Tiam, precize kiam li ĝin malpleje atendas, ekmergi siajn longajn ungojn en lian molan bruston, sed tiamaniere, ke li ne mortu; ĉar, se li mortus, oni poste ne povus ĝui la spektaklon de lia mizerego. Tiam oni trinkas la sangon, lekante la vundojn, kaj dum tiu ĉi tempo, kiu devus daŭri tiom longe, kiom daŭras la eterneco, la knabo ploras. Nenio gustas pli bone ol lia sango, elpremita kiel mi ĵus priskribis kaj ankoraŭ freŝe varma, se ne estus liaj larmoj, amaraj kiel salo. Homo, ĉu vi ne iam gustumis vian sangon, kiam vi hazarde estis tranĉinta al vi la fingron? Bongustas, ĉu ne; ĉar ĝi gustas je nenio. Krome, ĉu vi ne memoras unu tagon, absorbite en viaj mornaj pensoj, esti allevinta vian profundan malpladon al via malsaneca vizaĝo malsekigita de tio, kio fluadis de viaj okuloj, tiun saman manon tiam fatale direktiĝantan al via buŝo, kiu per longaj glutoj ĉerpis, el tiu pokalo klakanta kiel la dentaro de la lernanto, kiu oblikve rigardas al sia denaska subpremonto, la larmojn? Bongustas, ĉu ne; ĉar ili gustas je vinagro. Ili rememorigas la larmojn de via amantino, sed la larmoj de la infano estas pli agrablaj al la palato. Li ne perfidas, kiu ankoraŭ ne konas malicon. Sed eĉ la plej amanta virino trompos vin pli-malpli frue... ĉi tion mi divenas per analogio, kvankam mi ne scias, kio estas amikeco, kio estas amo (mi dubas, ke mi iam akceptos tiujn, almenaŭ ne de la homa raso). Do, ĉar ne naŭzas vin via sango kaj viaj larmoj, nutru vin, nutru vin konfide per la larmoj kaj la sango de la junulo. Ligu al li la okulojn, dum vi disŝiros al li la pulsantan karnon; kaj, aŭdinte dum sufiĉe longaj horoj liajn sublimajn kriojn, similajn al la penetraj stertoroj, kiuj elgorĝiĝas de la agoniantaj vunditoj sur batalkampoj; vi tiam, foriĝinte kiel lavango, ĵetos vin el la ĉambro apuda kaj vi ŝajnigos rapidi por lin savi. Vi malkatenos al li la manojn, kun ŝvelintaj nervoj kaj vejnoj, vi redonos la vidadon al liaj konfuzegaj okuloj, ekrelekante liajn larmojn kaj sangon. Kia vera kaj nobla pento! Tiu dia fajrero ene de ni, kiu tiom malofte aperas, ekmontras sin; tro malfrue! Kiel la koro ekzalte aspiras konsoli la senkulpulon, kiun oni dolorigis: "Ho junulo, kiu ĵus suferis tiel kruelan torturon, kiu do povus fari al vi tian krimegon, por kia mi neniun vorton trovas. Oj! kompatindulo! Kia turmento por vi! Kaj se via patrino scius pri tio, ŝi estus ne pli proksima al morto, tiel abomenata de krimuloj, ol mi estas nun. Aĥ! kio estas do bono kaj malbono? Ĉu ili estas unu sama afero, per kiu ni furioze atestas nian senpotencon kaj la pasion atingi senlimecon eĉ per la plej absurdaj rimedoj? Aŭ ĉu povus esti du malsamaj aferoj? Jes... pli bone, ke ili estu unu sama afero... ĉar alie kio fariĝos el mi en la tago de la lasta juĝo? Pardonu min, junulo! Antaŭ via nobla kaj sanka vizaĝo staras la homo, kiu frakasis viajn ostojn kaj deŝiris la pecojn de karno, kiuj pendas diversloke de via korpo. Ĉu deliro de mia malsana menso, ĉu sekreta instinkto sendependa de mia racio, kiel tiu de la aglo diskarniganta sian predon, pelis min al tia krimego? Kaj tamen tiom multe kiom mia viktimo mi suferis! Pardonu min, junulo! Tuj kiam ni liberiĝos el ĉi tiu pasema vivo, mi volas, ke ni estu interplektitaj dum l' eterno, formante nur unu estaĵon, kun mia buŝo gluita al la via. Sed eĉ tiele mia puno ne estos kompleta. Do vi diskarnigos min, kaj neniam vi ĉesu, per viaj dentoj kaj ungoj samtempe. Mi ornamos mian korpon per balzamaj girlandoj por ĉi pekripara oferego, kaj kune ni suferos, mi pro esti disŝirata, vi pro disŝiri min... kun mia buŝo gluita al la via. Ho blondhara junulo kun tiom mildaj okuloj, ĉu vi nun faros tion, kion mi konsilas? Malgraŭ via volo, mi volas, ke vi ĝin faru, kaj vi feliĉigos mian konsciencon." Tiel parolinte, vi estos malbonfarinta al homo kaj samtempe amata de tiu sama estaĵo: jen la plej granda feliĉo imagebla. Poste vi povos porti lin en la malsanulejon, ĉar la kriplulo neniel povos vivteni sin. Oni nomos vin heroo, kaj jarcentoj post via morto laŭraj kronoj kaj oraj medaloj ankoraŭ kovros viajn nudajn piedojn sur via granda tombo kun antikva figuro. Ho vi, kies nomon mi ne volas skribi sur ĉi paĝon konsekritan al la sankteco de l' krim', mi scias, ke via pardono estis senlima kiel la universo. Sed rigardu, ankoraŭ vivas mi!
, antaŭ kiu ekklakadis miaj makzeloj kaj ekmortfalis miaj brakoj, etendiĝis tra la aeroj ĝis la horizonto. Sentante min falonta, mi apogis min kontraŭ ruina muro, kaj legis: "Ĉi tie ripozas junulo, kiu mortis pro ftizo: vi scias kial. Ne preĝu por li." Multaj homoj eble ne tiel kuraĝus kiel mi. Intertempe venis iu bela nudulino kuŝi sin al miaj piedoj. Mi, al ŝi, kun trista mieno: "Vi povas relevi vin." Mi etendis al ŝi la manon, per kiu la murdonto de sia fratino tranĉas ties gorĝon. La lampiro, al mi: "Vi, prenu ŝtonon kaj mortigu ŝin." "Kial?" respondis mi. Li, al mi: "Gardu vin, malfortulo, ĉar estas mi la plej forta. Tiu ĉi virino nomiĝas MALVIRTO." Kun larmoj en la okuloj, furiozo en la koro, mi sentis naskiĝi en mi nekonatan forton. Mi ekprenis grandegan ŝtonon, kaj, post pluraj provoj, mi ĝin kun peno levis ĝis la alteco de mia brusto, kaj per miaj brakoj sukcesis surŝultrigi ĝin. Mi suprengrimpis monton ĝis la pinto. De tie mi la ŝtonon svingis kaj mortpremegis la lampiron. Lia kapo subteriĝis profunden je unu homalteco; la ŝtonego resaltis alte kiel ses preĝejoj. Ĝi refalis en lagon, kies akvoj momente malleviĝis, kirliĝante kaj elkavigante grandegan renversitan konuson. La surfaco reglatiĝis; la sangeca lumo ne plu brilis. "Ho ve! ho ve!" ekkriis la bela nudulino: "Kion vi faris?" Mi, al ŝi: "Mi preferas vin al li, ĉar mi kompatas mizerulojn. Ne kulpas vi, ke la eterna justeco vin kreis." Ŝi, al mi: "Unu tagon homoj traktos min juste; mi diras nenion plu. Lasu min foriri por en la profundecon de la maro kaŝi mian senfinan tristecon. La solaj, kiuj ne malestimas min, estas vi kaj la hororaj monstroj, kiuj svarmas en ĉi nigraj abismoj. Vi estas bona. Adiaŭ, vi, kiu min amis." Mi, al ŝi: "Adiaŭ, denove adiaŭ! Mi ĉiam amos vin!... Ekde hodiaŭ mi forlasas la virton." Tial, ho popoloj, kiam vi aŭdos la vintran venton ululi super la maro kaj ties bordoj, aŭ super la urbegoj, kiuj de longe por mi funebras, aŭ trans glaciajn regionojn polusajn, vi diros: "Ne estas la spirito de Dio, kiu preterpasas: estas sole la akra vespiro de Malvirto, kuniĝinta kun la basa ĝemado de la Montevideano[1]. Infanoj, mi diras tion al vi. Do, plenaj de kompatemo, genuiĝu; kaj la homoj, pli multaj ol pedikoj[2], faru longajn preĝojn.