Jenő Rejtő

La dekkvar karata aǔtomobilo

tradukis: László Balázs

I-a ĉapitro

1

Ivan Gorĉev, la maristo de la kargoŝipo Rangoon ankoraǔ ne havis dudek unu jarojn, kiam li gajnis la fizikan Nobel-premion. Estas senekzemple granda plenumaĵo estas akiri tiel gravan premion en tiu poezie juna aĝo, malgraǔ tio, se antaǔ iuj ĝi ŝajnos makulo de beleco, ke Ivan Gorĉev gajnis la fizikan Nobel-premion per kartludado makao de profesoro Noah Bertinus, al kiu la sveda reĝo transdonis tiun distingon en Stokholmo antaǔ kelkaj tagoj, sed fine ja ne kalkuliĝas tiuj, kiuj serĉas tuberon sur junko; gravas tio: ke Ivan Gorĉev gajnis la Nobel-premion en sia dudek unua jaro.

                Profesoro Bertinus distingita per la Nobel-premio surŝipiĝis en Göteborg, en sia aktujo kun la Nobel-premio, kaj antaǔ ol lia vaporŝipo ekveturis, aperis sur la ferdeko la mebroj de la Sveda Asocio Franklin, kiuj transdonis al li la grandan, oran medalon por la sukcesa esplorado de la nuklea fendiĝo. Poste la ŝipo ekveturis, kaj la respektata profesoro jam tre atendis alveni en Bordeuax-on, kie li havis kelkajn arpentojn da vinberejon, kiel ĝenerale la malpli junaj, francaj ŝtatoficistoj, de la helpisto de la ekzekutisto ĝis la direktoro de muzeo.

                Gorĉev Ivan surŝipiĝis ĉe Southampton por transveturi la kanalon eĉ por si mem  tute nekonata afero. Estas vere, ke oni maldungis lin sur la kargoŝipo Rangoon, ĉar li batis la stiriston per kvar kvarpinta hokstango, sed kial transveturis iu la kanalon, se li batis la stiriston, kaj oni maldungis lin sur la kargoŝipo, ĝi estas tute nekomprenebla, kiel tiom da aliaj agoj de nia stranga roman-heroo.

                Eĉ tio estas malklara, kiel konatiĝis tiu duone adoleska, malserioza junulo kun la mondfama scienculo, kaj precipe tio estus klarigenda, kiel li persvadis la altaĝan, enfermiĝeman profesoron, ke li ludu kun li malpermesitan hazardludon makao, riskante nur tre malmulte da mono. Tiuj detaloj eble neniam klariĝos. Onidire ĝi komenciĝis tiel, ke la profesoro suferis pro marmalsano sur la ferdeko, kaj Gorĉev proponis al li trinki agrablan gustan, li mem miksitan citronan, konjakan, natrian hidrogenan karbonaton trinkaĵon, pro kio la profesoro fartis pli bone, kaj li demandis la kanabon, kiu li estas, de kie li venis?

                - Mi nomiĝas Ivan Gorĉev, laǔprofesie mi havas dudek unu jarojn, kaj mi estas la filo de la pli juna frato de la cara ĉambelano, barono Gorĉev el urbo Nasja Gorjodin. Mia patro estis kapitano en la gvardio, kaj mia onklo defendis Odesaon kontraǔ la ribelintaj militfloto kiel milit-komandato de la gubernio Justvest Verstkov.

                Nenio estis vera el ĉio ĉi. Sed la kredemo de tute junaj knabinoj kaj maljunaj scienculoj estas senlima. La profesoro surmetis sian nazumon.

                - Ĉu vi do estas elmigranto?

                - Jes, oĉjo profersoroviĉ – li respondis ĝemante. – Mia patro donacis dek mil rublojn al la cara baleto pro sia bona humoro… Kaj or-blazona trojko veturigis lin al Carskoje Selo… Hej kontusovka! Hej Volgo, se mia ankoraǔfoje povus esti tie…

                - Vi ja ne povas memori Rusion, se vi havas dudek unu jarojn.

                - Des pli ĝena estas tio, oĉjo profesovska, ĉar mi neniam vidis tiun admirindan, negkovritan teron, kiu tiel neforgeseble vivas en mia memoro…

                - Kien vi veturas nun sinjoro Gorĉev?

                - Mi veturas pro politika afero, maskite kiel maristo

                Se ni atentis nian heroon ĝis nun, ni povis ekkonis lian strangan proprecon: li neniam diris veron, tamen li ne mensogis. Li nur senhezite eldiris ĉion, kio venis en lian kapon, kaj tio kaǔzis al li multajn, absurdajn implikaĵojn dum lia vivo. Malofte estis logiko en liaj vortoj kaj agoj.

                - Bedaǔrinde kun malmulte da mono, ĉar fripono senigis min je ĉiu havaĵo.

                - Kiel ĝi povis okazi?

                - Mi estis sensuspekta kaj stulta. Oni konatiĝas kun ĉiuspecaj, dubindaj homoj, sen pensi pri la konsekvencoj. Tiel ĝi okazis, ke fripono en Londono instruis min ludi makao-n, kaj li gajnis mian monon.

                - Ne koleru, sed ĝi vere ne estis tre saĝa faro. Kia ludo estas makao?

                Gorĉev ĝemis denove kaj elprenis paketon da ludkartoj el sia poŝo.

                - Nu do… ni subtrahas dek el la valoro de la koncernaj ludkartoj, tiel ĉiuokaze estas naǔ la atingebla maksimumo…

                La profesoro provis sian ŝancon, riskante kvin centimojn kiel bazan enmetaĵon, kaj li gajnis dek frankojn. Baldaǔ, kiam li jam perdis du mil frankojn, ili altiis la bazan enmataĵon. Poste ili plurfoje altigis ĝin, kaj atingonte Bordeux, Ivan Gorĉev gajnis de la profesoro la tutan monsumon de la Nobel-premio ĝis la lasta centimo, kaj eblas, se la profesoro ekzemple vojaĝus ĝis Nico per la ŝipo, tiel la ambicia junulo estus gajninta la grandan, oran medalon de la Sveda Asocio Franklin, kiun ricevis kelkaj distingitoj rekone, sukcese esplorantaj sur la tereno de la nuklea fendiĝo.

                Ĝi estintus senekzempla plenumaĵo de nia dudek unu jara heroo, sed bedaǔrinde la profesoro elŝipiĝis ĉe Bordeaux kun la granda, ora medalo de la  Sveda Asocio Franklin kaj kun kelkaj, malgajaj meditadoj, rilate la pedagogian sistemon de la francaj altlernejoj, kiu preskaǔ tute neglektas la instruadon de la malpermesita hazardludo makao el la studprogramo. Gorĉev staris kortuŝite ĉe la balustrado de la ŝipo kaj longe mansvingis post lin per tuko.

2

Kion faras homo, se li estas dudek unu jara, kaj la seriozeco tute ne troviĝas en lia animo, kaj li subite ekhavas tiel nekredeble multan monon? Gorĉev demandis tion de si mem. Kaj li mem tuj respondis  tion:

                Li elŝipiĝos en Nico. Unue li vagados en la haveno kaj serĉos ian kamaradon, ĉar hunda vivo estas la riĉeco, se ne estas iu, kun kiu li povos disipi la monon.

                Sed kiu estu la elektito? Li ĉirkaǔrigardis en la haveno.

                Homo kun pakaĵportista eksteraĵo altiris lian atenton sur la bordo. La homo, havanta pakaĵportistan eksteraĵon staradis sur la kolektiĝejo de la havenlaboristoj en bruna jako kaj en nigra bankostumo, de kie jam oni venigis ĉiun atendanton por labori ie, nur lin ne. Tio faris lin stranga, ke li portis nazumon, kaj li anstataǔigis sian ĉemizon tiel, ke li portis flavan, tiel nomatan frototukon sur siaj ŝultroj, kaj li premis ties du disfibriĝintajn ekstremaĵojn en sian bankalsonon. Li kontraǔpezis la surhavon de la nekutime trampa bankostumo per tio, ke li metis relative bonan pajloĉapelon sur sian kapon, sed eble ĝi estis duon numeron malpli granda, ol tio estus bezonata, sed ĝi havis peskaǔ sendifektan randon. Ĉirkaǔ lia larĝa, nigra, angla liphararo kuntiriĝis malestimaj kaj malgajaj faltoj en grimaco. Tiu homo estis tiel malbonhumora, ke li preskaǔ ploris kaj dume li piketis siajn dentojn. Eble tial, ĉar verŝajne li anstataǔigis la manĝadon per tiu reala iluzio. Jam ŝajnis tiel, ke li ne dungiĝos hodiaǔ, sed laborestro poste tamen alparolis lin.

                - Alo! Venu al la baseno numero kvin, tie vi devas meti lignokestojn unu sur la alian.

                - Ĉu tiuj lignokestoj estas pezaj?

                La okuloj de la laborestro rigidiĝis, kvazaǔ tiuj ŝtoniĝintus. Havenlaboristo ankoraǔ ne demanis tiaĵon!

                - Nu bone – klarigis iom nervoze kaj malpacience la sinjoro kun bruna jako -, mi devas scii tion, ĉar antaǔ kvin jaroj mi havis hernion.

                La ĉefo diris, ke „idioto” kaj iris plu.

                - Fajna homo li estas, mi povas aserti… - li murmuris poste kun malestimego. Gorĉev, kiu aǔdis la konversacion en la proksimo, tiuj eksentis, ke tiu persono estas lia homo kaj alpaŝis lin:

                - Diru! Ĉu vi volas labori?

                - Mi tute ne estas nenifarulo!

                - Domaĝe, sed estas egale. Se vi volas, laboru. Kion vi ŝatus fari plej volonte?

                La demandito okulmezuris sin, siajn maldikajn krurojn, komikan bankalsonon, kaj sian brunan jakon kun rodforma baskulrando, poste li eklevis sian ŝultron:

                - Kiel vi povas demandi tion? Mi ŝatus estis sekretario.

                - Estas bonŝance, ke mi venis ĉi tien. Mi dungas vin! Vi estos sekretario ĉe mi. Vi ricevos du mil frankan salajron. Kiel vi nomiĝas?

                - Vanek.

                - Bona nomo. Jen prenu vian unu monatan salajron, kiu estas tri mil frankoj.

                - Vi diris, ke du mil.

                - Mi korektas tion, ĉar dum mallonga tempo vi atestis surprizan avancon. Jen prenu…

                - Kompreneble – diris sinjoro Vanek, dume li iom nervoze, kvazaǔ oni ĝenus lin per stultaĵoj, li premis la monon en sian cigarpoŝon – mi devas scii, kion mi laboros.

                - Vi havos tre multe da laboro. Kion, mi ankoraǔ ne scias tion. Sed ĝi ne gravas. Timu nenion, vi faris vian bonŝancon, oldulo mia…

                - Kiel mi jam menciis tion, mia nomo estas Vanek – li respondis kun malvarmkonduta emfazo, rifuzante ĉiun konfidencon.

                - Pardonon, do: sinjoro Vanek. Vi estas bonega akiraĵo – li aldonis kontente, ĉar li preferis la memkonsciajn homojn, kiuj ne forgesas pri tio pro momentaj avantaĝoj, per kio ili ŝuldas al si mem.

                - Se interesas vin, mi povas rakonti, kiel mi subiĝis ĉi tien…

                - Tio ne intersas min, sed rekontu. Se vi tamen ne farus tion, vi devontigus min.

                - Bonvolu kredi… Mi ne trodiĝas. Nun kion mi faru?

                - Mi ankoraǔ ne scias tion, ni elpensos ion. Nun mi ĉirkaǔrigardos en Nico, kaj se mi bezonos vin, mi informos vin, kara amiko mia…

                - Mia nomo estas Vanek.

                - Sinjoro Vanek… Pardonu min. Plaĉas al ni, ke vi havas senteman karakteron. Cetere mi ne ŝatas la normalajn homojn, Ni do rekontiĝos post nelonge ĉi tie!

                - Ĉu mi staru ĉi tie!

                - Se vi volas, foriru!

                - Sed tiam vi ne trovos min!

                - Ne gravas. Bonan tagon! – Kaj li forapidis gaje.

                Li tre ĝojis, ke li povis doni al sinjoro Vanek multe da mono, kvanakm certe li forisos kun la trimil frankoj ien, ĉar li timas, ke aperos la flegistoj de Gorĉev, kaj ili persistos, ke li redonu la senpripensan donacon de la cerbmalsanulo. Girĉev iris rekte al la admirinda marborda promenejo de Nico, kiun oni nomas plaĝo, kaj apud la belegaj palmoj viciĝas la plej elegantaj hoteloj de la Riviero sur la marbordo. Tie li sidis en la restoracion de la distingita,  aristokrata hotelo Mediteraneo. La enue sunbaniĝantaj gastoj preskaǔ timiĝinte rigardas la adolesk-vizaĝan junulon, kiu portas dube blankan, tolan pantalonon, bluan matros-bluzon kaj pro ia nekomprenebla kaǔzo la blankan, rondforman ĉapon, faritan por la angla mararmeo.

                Virino en ruĝa robo ekridas. La junulo eklevas sian ĉapon, faritan por la angla mararmeo kun amikema rideto, poste li batas kelfoje sur la tablon laǔte:

                - Garcon! Mi petas bieron!

                La kelnero rapidas tien pale:

                - Ĉu vi scias, ke ĝi ne estas drinkejo por matrosoj?!

                - Interese… Mi estus ĵurinta, ke ĝi estas la restoracio Ek, Gajaj Embuskmurditoj, kie kunvenas la sinjora publiko por kvina-hora interbatado per tranĉiloj… Sed nun jam estas egale. Mi restos ĉi tie. Portu al mi kruĉon da biero.

                - Ni ne kredencas spilitan bieron!

                - Nu do alportu duon kilogamon da kaviaro, botelon da franca ĉampano kaj cent francajn rozojn!

                La kelnero faris tiun eraron, ke urĝante la gaston por foriri, li ektuŝis la brakon de Gorĉev.

                Li ne devintus fari tion…

                Ĉio mallumiĝis antaǔ la klenero post la momento de la ektuŝo, kaj li rekonsciiĝis nur post longa tempo, ke pluraj homoj provas helpi lin, kaj iu viŝas lian vizaĝon per trempita turko. Kvankam li ricevis nur unu vagofrapon. Kaj la fremdulo ofendiĝinte ekstaris, eklevis sian ĉapon, faritan por la angal mararmeo, poste diablo scias, de kie, li elprenis monoklon kun nigra kadro, li meti ĝin elegante antaǔ sian okulon, pro kiu li ŝajnis kompleta idioto, kaj dum la personaro serĉis la forruliĝintan kelneron sub la malproksimaj tabloj, li foriris. La virino en ruĝa vestaĵo denove ekridis, kaj Gorĉev returniĝis konsterniĝinte por momento. Hu, kiel bela ŝi estas!…

                Li rapidis rekte al sinjoro Vanek en la havenon, kvankam li ne fidis tion, ke li trovos lin. Sed je lia plej granda surprizo lia sekretario eĉ nun staris sur la sama loko, en tiu sama pozo, eĉ portante tiun saman bankalsonon, nur la dentopikilo estis alia en lia buŝo. De tiam li foruzis ĉirkaǔ la kvinan.

                - Sinjoro Vanek! Mi ĝojas, ke mi trovis vin ĉi tie! Alvenis ankaǔ via horo!

                - Ĉu vi aǔskultos min, kiel mi subiĝis tiel profunden? – li demandis tuj kaj avide.

                - Tiel ankoraǔ ne alvenis via horo. La afero ĉiuokaze estas interesa, kaj eventuale vi informos min pri tio.

                - Sinjoro! Mi estis korespondanto en iu unuaranga…

                - Mi estis klarvida pri tio je la unua ekrigardo. Nun vi ekagos. Vi devas iri ien por kunporti pakaĵon…

                - Tio ne apartenas strikte al la taskoj de sekretaro.

                - Ankaǔ Napoleono komencis malalte…

                - Sed ne ĉe vi. Sed estas egale, sed mi devas scii, kiom peza estas la pakaĵo. Mi pensas, ke mi jam menciis, ke antaǔlonge mi havis hernion…

                - Mi scias pri tio. La pakaĵo ne estas peza.

                - Kaj ne estas proponinde al mi iri sub la suno. Mi havas altan tension.

                - Nek de tio vi devas dekutimiĝi. Aĉetu pluvombrelon ie, kaj disetedu ĝin super via kapo!

                - Sinjoro, mi ne povas aĉeti pluvombrelon el trimil franka salajro.

                - Mi pagos la koston de la pluvombrelo. Krome aĉetu pantalonon, mi pagos ankaǔ ĝin. Tiu bankalsono, spite al la frototuko kaj pajloĉapelo ne konvenas al la aspetko de memkonscia, serioza sekretario. Do ek, oldulo mia!

                - Mi havas la nomon Vanek, se vi ne prenas tion ofendo…

                - Nu do, ek, sinjoro Vanek!

3

…La gastoj de la hotelo Mediteraneo jam longe forgesis la aferon de la fola matroso, kiam aperis homo, simila al pakaĵportisto en tute nova loden-pantalono, kiu estis eksterordinare verda, kiel insekticido, uzata en la dommastrumoj, kaj ĝi finiĝis ĉe liaj genuoj kun butonebla tubo. La inventisto de la kuloto, inspirita de ne komprenebla ideo, certe sonĝis ne tia la idealan virtipon de la portanto de tiu vesto, kia sinjoro Vanek estis kun ŝajne mildaj, ondliniaj siluetoj de liaj maldikaj kruroj. Li tuj rapidis al la ĉefkelnero kaj kun severa, enigma vizaĝo, kvazaǔ li informus lin pri sekreta, truriga novaĵo, li diris:

                - Lia ekscelenco, duko Ĉervonec sendis min…

                - Kion vi deziras?

                - Mi devas mendi manĝaĵojn, kaj mi tuj kunportos ilin.

                - Kion deziras lia ekscelenco?

                - Malvarman lunĉon, pakite, kankron, truton, ananason, kaj du botelojn da ĉampano, krome trufopasteĉon kaj rostitan kokinon.

                - Jes ja!

                - Rapide!

                Sinjoro Vanek elvenis el la hotelo kun siaj pakaĵoj kaj haltis ĉe benko antaǔ la teraso. Neatendite Gorĉev alpaŝis lin de ie.

                - Dankon, oldulo mia.

                - Mia nomo estas Vanek.

                - Mi dankas, sinjoro Vanek.

                Li elprenis el sia poŝo nekredeble grandan, faskon da mil frankaj banbiletoj, li trandonis el tiuj du al la homo, kiu havis apekton de pakaĵportisto, li donis ankoraǔ kelkajn komisiojn kaj eksidisĝuste vid-al-vide al la hotelo Mediteraneo sur benkon.

                La homo, havanta pakaĵportistan aspekton foriris, kaj la matroso metis la kaviaron, rostitan kokinon, ĉampanon, torton, la diversajn gelatenigitajn fiŝojn antaǔ sin kaj komencis manĝi bonapetite. Li simple batis la kolon de la ĉampanbotelo al la rando de la benko, ke longa, ŝaǔmblanka trinkaĵo disŝpruciĝis el ĝi.

                Li trinkis la tuton je unu tiro. Li jene ekparolis al la publiko de la teraso ridetante:

                - Je via sano.

                La virino en ruĝa vestaĵo ekridis laǔte. Gorĉev dankeme sciiĝis pri la aklamo, kaj liaj okuloj denove haltis sur la virino por momeno.

                -Hu! Kiel belal ŝi estas!…

                Baldaǔ Vanek aperis denove, kunportante sepdek francajn rozojn de ie. Tiam jam staris kelk-cent scivolemaj spektantoj ĉirkaǔ la junulo, gajninta Nobel-premion.

                - Ne estis pli multe – li diris spiregante kaj transprenis la alian mil frankan bankbileton, poste li aldonis -, vi pagas bone, sed mi devas labori.

                Li forrapidis denove.

                La sekretario de la hotelo, tremanta pro la ekscitiĝo, riproĉis la konvaleskantan kelneron kun subpremita voĉo, kies maldekstra okulo preskaǔ malaperis senspure en al violblua ŝvelaĵo.

                - Kompatinda ulaĉo! Vi ne rekonas la turistojn, vojaĝantaj inkongnite. Kelnero devas havi okulojn!

                - Ĉu por ke iu elbatu ĝin? – li diris ĝemetante. – Ĉu mi devintus scii, ke la gasto estas freneza?

                - Kiam vi divenos fine, ke oni ne povas bazi mondfamajn banlokon je sanmensaj turistoj!

                La deĵoranta policisto, ŝajnas, sciis tion, ĉar li haltis tre ĝentile antaǔ Gorĉev. Li eĉ mansalutis.

                - Bonan tagon, sinjoro.

                - Miaflanke la feliĉo. Ĉu vi deziras manĝi kokinon?

                - Dankon, mi ne petas.

                - Ĉu frukton, konjakon?

                - Ne, ne…

                - Almenaǔ akceptu tiujn kelkajn rozojn!…

                - Vi estas tra afable, sed estas malpermesite iri anstataǔ gumbastono kun rozo dum deĵoro.

                - Ba! Vi rajtas trinki nek ruĝan vinon, tamen vi elvenis el tiu drinkejo, estanta sur la transa flanko de la strato…

                Mi interesiĝas obeeme, kial vi bonvolas manĝi vian bongustan lunĉon, farante liberaeran prezentadon?

                Ivan Gorĉef surpenrigardis. Ŝajnas, ke li estas malcerta pri io.

                - Bonvolu diri, ĉu tiu urbo apartenas al la franca respubliko?

                - Jes.

                - Nu bone – li diras kaj komencas manĝi la kokinon. – Ĉar ie mi aǔdis tion, ke oni deklaris certajn homajn rajtojn okaze de revolucio.

                Kaj li glutis duonon da kokin-femuron. La policisto ekgratis sian kapon. Venis en lian kapon, ke antaǔ du jaroj sveda korko-grand-industriisto vestis sin kaǔbojo kaj vendis bombonojn sur la Angla Promenejo. La policiston, kiu iom draste riproĉis la grandindustriiston, baldaǔ oni postenigis lin al la lumturo de la fiŝista haveno por gardostari. De tiam li ne servis en la interna parto de la urbo.

                - Ĉu ne estus pli agrable interne?

                - Oni elĵetis min.

                La aǔtoj ĉie hupis, ĉar dume la nombro de la scivolemuloj altiĝis je preskaǔ mil kapoj.  Sed la pakaĵportisto traboris sin inter ili. Sed li revenis kun fungoforma, flava, ĝardena ombrelo, kiun li fiksis lerte apud la benko.

                - Ĝi estis tre malfacila – li diris spiregante.

                - Dankon, sinjoro Vanek – respondis la nenormala fremdulo, kaj li transdonis al li alian milfrankan papermonon kun leĝera movo.

                - Kredu min, ke mi meritas tion. Pene porti ĝin en tiel granda varmo – lamentis la pakaĵportisto, ĉar la suno arde brilis, li disetendis sian ombrelon, pro kio la spektaklo el komia fariĝis timiga.

                - Mi estas Marvieux… La sekretario de la hotelo – flustris malkuraĝa voĉo apud ili.

                - Oni ne anoncis vin ĉe mi – diris Gorĉev leĝere kaj surmetis sian monoklon, kiu efektive estis nur kadro. – Cetere mi matenmanĝas…

                La sekretari turnis sin al sinjoro Vanek, kiu ĵus elkraĉis pentopikilon.

                - Bonvolu anonci min.

                - Kiel vi nomiĝas, kaj pro kiu afero vi volas viziti la benkon?- demandis sinjoro Vanek lakone, kvazaǔ li havus tro multe da laboro.

                Dume Gorĉev manĝis kaj ridardis alien.

                - Diru al li, ke mi estas Marvieux, la sekretario.

                - Vi eraras. Mi estas la sekretario. Nu egalas, vi ne havas taǔgan vestaĵon por la aǔdienco, sed mi provas, kvankam la sinjoro ĉefdirektoro alte taksas la signifon de la etiketo.

                Li iris al Gorĉev kaj ekprenis lian ŝultron.

                - Aǔskultu min. Ia Marvieux estas ĉi tie.

                - Li venu!

                Dume la nombro de la sepktantoj atingis mil kapojn, kaj la policisto vice starigis ilin, por ke la aǔtoj povu trafiki.

                - Kion vi deziras, kara Marvieux?

                - Mi petas pardonon en la nomo de la hotelo, mi proponas al vi kun estimo, bonvolu okupi lokon inter la gastoj…

                - Nu akceptas tion – kaj li ekstaris. – Sinjoro Vanek, vi venos kun ni.

                - Bone – li diris mangestante, kvazaǔ li devus fari grandan oferon, li ekiris en siaj multkoloraj vestoj, tenante sian pluvombrelon alten, kiel malbonhumora, negra reĝino. La sekretario iom konsteniĝis pro tio.

                - Sinjoro Vanek estas mia persona sekretario kaj mia nevo… - diris Gorĉev -, ĉu eble vi havas ion kontraǔ li?

                - Ho, ne, tute ne…

                Kaj li iris sur la terason. Gorĉev alridetis la virinon en ruĝa vestaĵo kaj salutis ŝin, sed ŝi deturnis sin.

                Ili eksidis apud la plej granda tablo, kaj venis la kelnero.

                - Kio okazis al via okulo? – demandis sinjoro Vanek, kaj ankaǔ Gorĉev turnis sin al li kun kompato, sed poste li mendis fiere:

                - Mi petas brieron! Kion vi trinkas, sinjoro Vanek?

                - Prefere mi manĝus ion en tiu ĉi semajno, se jam mi havas kvin mil frankojn.

                Gorĉev kapjesis, kaj sinjoro Vanek mendis longe.

                Baldaǔ oni alportis la brunan bieron, li trinkis, kaj komenciĝis la surtabligo de la manĝaĵoj, en timige longa vico. Vanek, la improvizita sekretario kaj vera, interna, sekreta nevo, unue li ligis la buŝtukon ĉirkaǔ sian kolon, laǔ la kutimo de familiajn sentojn havantaj burĝoj, ke apud lia nuko, kiel pinta krom-oreloj elstaris la blankaj angul-pintoj, poste li kontrolis la alvicigitajn manĝaĵojn, kiel militestro.

                - Pro kia afero vi estas en Nico? – demandis Gorĉev

                - Mi ne scias.

                - Ŝajnas, ni havas la saman aferon. Mi konfesas, ke vi plaĉas al mi, ĉar malgraǔ via malriĉeco vi gardas vian burĝan dignon.

                - Sinjoro – diris sinjoro Vanek kaj ĉirkaǔrigardis malgaje sur la aristokrataj gastoj de la teraso de la hotelo de Nico. – Vi certe ne komprenas, kiel mi povis subiĝi al tiu ĉi stato.

                - Sed, bedaǔrinde, mi ne povas inviti vin en pli elegantan hotelon…

                Sinjoro Vanek ne plu ekparolis. Li manĝis kelkajn rostitajn anserojn, unu-du tortojn, poste li senkonsciiĝis.

                - Personaro! – kriis Gorĉev.

                Alvenis la kelneroj. Avane la sekretario.

                - Ĉu vi deziras ion?

                - Ĉu en tiu ĉi hotelo estas tiel nomata reĝa apartamento?

                - Kompreneble. Apartamento kun dek du ĉambroj.

                - Loku sinjoron Vanek tuj en ĉiuj dek du ĉambroj. Se li resaniĝos, li venu post min.

                - Kie li trovos Vin?

                - Mi ne scias.

                Kaj li foriris.

                - Jen vidu – diris la sekretario al la kelnero kun difektita okulo. – La mondfamajn banlokojn oni povas bazi ja tiaj gastoj, ĝis la onklo ne intervenos. La onkloj venigas la plej bonajn banlok-gastojn en frenezulejon.

                Li rapidis rekte al la bulvardo Viktoria, bonhumore, fajfante. Li interbatadis kun kelkaj ŝoforoj ĉe la stratangulo, poste li iris al barbiro, kie li dormis iomete, dum oni kombis kaj razis lin, sed antaǔe li sendis kelkajn skatolon da bombonoj al la kelnerino de la vida-al-vida drinkejo.

                Li estis freneza homo, rabiiĝinta ĉevalido, ankaǔ blindulo povis vidi tion.

                Poste li vizitis la magazenon Lafayette por fari siajn plej urĝajn aĉetojn. Unuavice li aĉetis multajn lud-musojn, kelkajn tenispilkojn kaj dek duojn da fontoplumoj, krome kvar tabuletojn da ĉokolado. Poste li vestis sin de la kapo ĝis la piedoj. Smokingo, amelita ĉemizo, brila brustobutono, silka naztuko, blanka krizantemo en la butontruo, kiel la maljunaj ĵurnalistoj kaj intime informitaj vizitantoj de operdomo iras. Poste li aĉetas boteleton da parfumo, metas pajloĉapelon sur sian kapon kaj surprenas tiajn gantojn, kies koloro memorigas la vizaĝkoloron de ĉinaj kulioj, moritintaj pro flava febro. Nun jam li bezonas nur babuan bastonon sub sian akselon, en la okulon tiun bonegan, terure nigrakadran monoklon, kaj fine li surmetas sian ŝikan pajloĉapelon, iom oblikve, poste li rigardas en la spegulon tromemfide.

                La tuta personaro de la magazeno, kaj parto de la aĉetantoj ĉirkaǔstaras lin kun plezuro, kaj kiam la junulo kaptas per sia buŝo suprenĵetitan cigaredon, ili aplaǔdas entuziasme. Baldaǔ Gorĉev disdonas fontoplumojn kaj tenispilkojn al la respektinda publiko kun dankema rideto kaj foriras.

                Post kvin minutoj li revenas kaj afable alparolas iun komiuo:

                - Mia ĉiu mono restis en mia alia vestaĵo, kiun mi ĵus demetis.

                - Jes, tuj!

                La revenanta servisto kunportas grandan faskon da milfrankaj bankbiletoj muroblanke kaj kun tremanta mano.

                - Mi sciis, ke vi trovos ĝin. Mono malbona ne perdiĝas! – krias Gorĉev kaj donas milfrankan monbileton al la servisto. La aliajn li premas en siajn diversajn poŝojn. La lastan gum-rubanditan milfrankan cilindron, ĉar ĝi jam nenie havas lokon, li metas ĝin sub sian ĉapelon, kaj nun jam li foriras difinitive. Antǔ la magazeno li saltas sur la lignotabulon de preterveturanta taksio.

                - Vi ne devas bremsi. Veturigu min al iu bako! La aǔto kuregas plu. Li eltiras kelkajn ĉifitajn milfrankan papermonon kaj transdonas tiujn al la ŝoforo.

                - Ŝanĝu ilin, oldulo mia, je centfrankaj monbiletoj. Ĝi estas ĉirkaǔ okmil frankoj. Eblas ke ĝi estas pli multa aǔ malpli multa…

                Pro tio la ŝoforo stiras iom zigzage kaj fine li bremsas antaǔ banko kun sia pasaĝero.

                Se ne venintus en la kapon de Gorĉev ŝanĝi monon aǔ veturigi sin aliloken, ĉio okazintus alie. Sed Gorĉev venis ĉi tien al la banko, sed tiel li jam ascendis la eksterordinaran eksprestrajnon de la sorto, ke ĝi ekveturu per rapideco de raketo al strangaj, timigaj kaj nekredeblaj aventuroj.

                - Mi atendos vin en la aǔto. Rapidu – li diris al la taksiisto.

                La fremdulo restis sur la stirejo. La ŝoforo eniris en la bankon. Li kalkulis la monon antaǔ la kaso.

                - Dudek ok mil frankoj!

                Ĉu la pasaĝero estas ebria aǔ freneza? Neniu scias. Eble ambaǔ. Kiam li denove estis antaǔ la banko, li vidis surprizita, ke la nekonato malaperis kun la aǔto.

                Li staris senkonsile, en la mano kun la amaso da mono.

                Okazis nur tio, ke Gorĉev ekvidis apud la direktilrado de sport-aǔto tiun virinon en ruĝa vestaĵo, kiu alridetis lin sur la teraso de la hotelo.

                Ankaǔ nun ŝi ridetas, proksime preterveturante al la haveno, kaj ŝi malaperas malantaǔ facila polvovualo.

                Haho!

                Aǔdiginte sovaĝan batalkrion, Gorĉev ekpremas la gaspedalon, kaj li ekimpetas post la sport-aǔton per feneza rapideco…

II-a ĉapitro

1

Sur la landvojo, kondukanta al Montekarlo la speciala favoro de la sorto gardis tiun tagon la veturilojn de taksio, ŝajne furioziĝinta. Ivan Gorĉev stiris la aǔton per kvinmil kilometra, vivdanĝera rapideco.

                Sed certaj homoj jam naskiĝas kun tiu sorto, ke ili saviĝas el ĉiuspecaj danĝeroj sendifekte. Al tiuj apartenis la facilanima, senpripensa heroo de nia romano.

                Dume la knabino turnas sin kaj rimarkas la amokan taksion, kiu malglate skuiĝante, jorante sekvas ŝin per rapideco de duonfrenezulo. Ŝi tuj allasas gason, kaj la nigra sport-aǔto preskaǔ saltante ekimpetas sur la vojo. La kompresoro ekhurlas kun elefantsimila muĝo, la veturilo oblikviĝas kun harstariga angulo sur la rando de la turniĝejo, kaj kiel la punta tuko de fabela giganto, grize eliĝanta, grandega benzin-nubo ŝvebas moke al la taksio, tie, kie ĵus estis videbla la aǔto de la knabino en ruĝa vestaĵo…

                Ili alvenis tiel en Monaco-n. Sur la stratoj de la urbo vekis viglan sensacion la taksiŝoforo en smokingo, kiu havis kadran monoklon, kaj ŝikan pajloĉapelon. Sed ankaǔ la trafik-policistoj de Monaco scias bone tion, ke oni malofte bazas la trafikon de mondfamaj banlokoj je vizito de sanmensaj turistoj, ili do lasis la taksion veturegi.

                Sed pli kuraĝe kaj malpli bone ol Gorĉeva ankoraǔ malmultaj homoj direktis aǔton en la mondo. Tamen li evitas la katastrofon. Ne miskomprenu: ne li evitas la katastrofon. Ne, kredu tion, li enveturas ĝin ĉiumaniere! La katastrofo evitas lin. Tio estas la situacio. Nun ekzemple li traveturegas sub la trafiklampo, kiu lumas ruĝe!

                Bremsoj grincas apud li.

                Ŝoforoj blasfemas.

                Ĉambristino ŝrikas ĉe la fenestrokornico kaj kovras siajn okulojn per la senpolviga ĉifono…

                Kaj la taksio veturegas plu!

                Haho!

                Tiu homo estas fortunido… Ili jam kuregas sur tiu serpentuma vojo, kiu kondukas al la kazino de Montekarlo, kaj la junulo ridante svingas per la pajloĉapelo.

                La aǔto de la virino en ruĝa vestaĵo haltas antaǔ la hotelo Parizo. La taksio post kaprica turniĝo traveturinte belegan, anglan ĝardenon, ornamanta la mezon de la placo, kun iom da miskalkulo, sed kun proksimume preciza bremsado ĝi haltas.

                …Nur parto de la varmoforigilo penetras sub la enirejon de la hotelo, sed tio povas okazis al kiu ajn.

                La frenezulo elaǔtiĝas trankvile kaj transdonas milfrankan monbileton al la timiĝinta pordisto. Ŝajnas, ke li ne uzas malpli grandan denominacion. La pordisto kliniĝadas kaj ordonas retroirigi la taksion apud la trotuaron.

                Gorĉev rapidas al la time staranta knabino kun triumfa rideto. Sed nun ĉi foje li ne evitas la karambolon.

                De ie aperas larĝŝultra, elegante vestita, blonda giganto kun severa vizaĝo. Li ekvidas Gorĉev-on kaj okulmezuras lin kun malvarmkonduta rigardo.

                - Ĉu vi konas tiun virinon, Anette? – li demandas la knabinon.

                - Ne! Kaj ĵus mi volis ŝanĝi tiun neelteneblan situacion – respondas gaje la matroso, havanta Nobel-premion.

                - Ĝi estas altrudiĝo.

                - Sinjoro, ŝajnas, ke vi ne estas sperta pri la modo de la sinjoroj. Hodiaǔ jam neniu havas maldecajn manierojn, portante tiel belan, dubutonvican jakon.

                - Ĉu vi inklinas doni kontentigon pro tiu ofendo?

                - Kompreneble – instigas lin Gorĉev bonhumore -, sed mi ne havas tempon por longa procedo. Se vi persistas serioze ĉe via batalema ideo, ni povas interbatadi, sed nur eksprese rekomendite.

                - Sciu! Mi estas barono Lingeströmt.

                La alia hezitis iomete.

                - Miaflanke mi estas princo Cervonec – li respondis poste -, ĉefleǔtenanto ĉe la gvardio, cara elmigrinto kaj tiaĵo… Kie estos la batalo, frategĉjo?

                La knabino staris paraliziĝinte.

                - En la kazino por oficiroj de Monako, mi opinias, ke eĉ nekonate la sinjoroj estos je nia dispono. Mi atendos vin tie – diris Lingeström kaj sidis en la atendantan taksion.

                Je lia plej granda surprizo princo Ĉervonec okupis lokon sur la stirejo kaj mallevis la flagon de la taksimetro.

                - Mi tre bedaǔras, kara Duel-oviĉ baronĉjo – li diris malantaǔen, poste li ekfunkciigis la motoron, kaj la taksio forveturis kun ties duonfreneza stiristo, krome kun la kosternita Lingeström.

2

Anette Laboux staris antaǔ la hotelo malgaje. La konstante ridetanto ja estas nekontesteble impertinenta iomete, sed li estas ŝercema homo kun kara vizaĝo. Lingeström, tiu koloso, kiu vivas nu por la sporto, kaj certe li estas ankaǔ skerm-ĉampiono, ĉu li distranĉos la ventkapan, konfuzan, sed afablan frenezulon? Fine ja kiarajte batalos tiu Lingeström por ŝi? – ŝi demandis sin kun posta indigno. Li ne estas ŝia fianĉo!

                Ŝi tute ne amas la baronon. Absolute, kiu estas la barono? Duonjaron, ke li aperis subite en ilia domo, kaj li multe traktadis kun ŝia patro, sed ĉiam nur inter kvar okuloj. De tiam li tre klopodas, ke la knabino trovu lin simpatia. Lia klopodo ĝis nun ne havis sukceson.

                Ŝi eksidis ĉe iu lunĉotablo kaj trinkis frambosiropon kun sodakvo tre malgaje…

                Post pli ol unu kaj duono da horo alvenis aǔto kun skuiĝantaРbruo. Tiu veturilo estis taksio, kaj la ĉe la direktilrado sidis la freneza fremdulo, portanta pajloĉapelon kaj monoklon!

                La aǔto nun haltis sufiĉe lerte, apud la trotuaro. Ĝi apenaǔ tuŝi kun iom la bufron de iu tie staranta veurilo kun iom da frakasbruo.

                Sed la fremdulo ne zorgas pri tiaj bagateloj, kiel kurbiĝinta bufro. Resume li haltis tute bone manovrinte. Li rapidis rekte al la knabino kaj eksidis.

                - Mi esperas, ke vi ne enuis?

                - Vi… - balbutaĉas Anette… - iris kun barono Lingeström. Kio estas al la barono?

                La junulo mallevis siajn okulojn kaj turnadis sian pajloĉapelon embarasite.

                - Respondu!

-          Mi detranĉis lian iun orelon – li konfesis honteme. – Ĉu mi faris ion malbonan?

3

                - Ĉu Lingeström vudniĝis??!

                - Nu… li ricevis iom da memoraĵo, sed fine je tia afero pri orelo… precipe, se oni rekudras ĝin…

                - Ĉu li… vundiĝis je la orelo?

                - Kaj… je la kapo…

                - Ĉu ankaǔ je la kapo?…

                Ĝorĉev kapjesis penteme.

                - Ĝi ne estas granda tranĉo, nur dek du centimetroj, se mi ne troigas… ĝi estas nur iomete profunda. Tio ne estas mia kulpo. Kiam mi tranĉis lian vizaĝon kaj bruston, la kuracisto proponis ĉesigi la duelon. Sed Lingeström estas diligenta homo, kaj li volis skermi plu ĉiumaniere, kvankam li jam estis gluplastrita trae-tratrae, kaj li estis tia, kiel kolera afiŝkolono.

                - Oni devus meti vin en la frenezulejon! Ĉu vi ne hontas, kiel princo, kion vi faris?

                - Kiu diris, ke mi estas princo?

                - Vi.

                - Tute ne temas pri tio! Mia nomo estas Gorĉev, kaj mi ne estas princo.

                - Tamen kial vi diris tion?! Ĉu vi kutimas mensogi?

                - Tre malofte, kaj ekskluzive nur en vivogravaj aferoj…

                - Kial vi diris, ke vi estas princo?

                - Mi hontis, ke mi ne estas tio. Rusa elmigrinto, kiu ne estas princo, tiu malaperu de sur la tersurfaco.

                - Vi denove babilas stultaĵojn.

                - Vi ne komprenas tion!… Terura tragedio: mi estas Gorĉev, ruso kaj nek princo, nek oficiro en la gvardio – li ĝemis. – Ĉiu ruso estas suspektata en Eǔropo, se li ne estas princo. Miaj gepatroj transloĝiĝis en Parizon antaǔ la mondmilito. Mi jam naskiĝis tie. Mia facilanima patro dum sia junaĝo ne serĉis kontaktojn kun la gvardio, simpledire li vivis en mizero kaj elmigris.

                Li diris ĝin kun tiel plorinda vizaĝo, ke Anette ridis denove.

                - Ĉu vi ridas pri tio? Ĉu vi scias, kiel amara sorto ĝi estas, kiam iu ne estas princo kaj havas nenian komunan al la gvardio? – Li diris ĝin tiel, kvzaǔ li tuj ekplorus. Rusa domposedanto, sen titolo kaj rango, estas malpli en Parizo, ol fiŝvendistino, ĉar en la rondo de la foiro oni konas grafon Nazostin, kiu ludas balalajkon. Kiel opinii pri mi, kies patro estis domposedanto, sed li havis nenian komunan al la gvardio, kaj li mortigis nek Rasputin-on? Mi petas vin ne disvastigi ĝin, ĉar mi tre hontas tion…

                - Vi estas profana homo! Vi faras ŝercon el ĉio – respondis Anette, sed ŝi ridis

                - Ĉu vere? Sciu do, ke mi konas la rusan lingvon! Ĉu vi komprenas tiun tragedion? Miaj gepatroj parolis ĉiam france por bone alproprigi la lingvon. Mia unua amantino forlasis min poreterne, kiam ŝi petis min en varieteo traduki la Volgo-kanton de la kozaka popolkantisto, kaj tradukinte ĝin, evidentiĝis, ke la koncernulo estas greka filmaktoro, kiu kantis partojn el la opereto Gaja Vidvino… Ne ridu pri la tragedio, kiu postulas venĝegon kontaǔ la infektado de la usona filmproduktado kaj la franca filmliteraturo. Mi scias ruse nur tiom, ke paĉjo, frategĉjo kaj fraĉjo. Eble onjo. Ĝi estas ĉio.

                Poste nek la knabino mem sciis kiel, sed ŝi promenis kun  la junulo sur tiu mallarĝa, dekliva paŝejo, kiu kondukis de la kezino al la stacidomo, kaj ankaǔ malgranda kabano kaŝiĝis inter la arboj. Ili eniris en tiun kabanon.

                - Sinjoro – diris Anette -, se mia patro eksciios, ke vi faris skandalon ĉirkaǔ mia persono, li respondecigos vin.

                - Tiuokaze mi tuj petus vian manon!… Ĝi ne estas malbona ideo. Ĉu vi volas edziniĝi al mi?!

                Anette time rigardis la knabon. Bedaǔrinde Gorĉev tre plaĉis al ŝi. Sed li ja estas freneza, vane!…

                - Ĉu vi pensis nun, ke mi estas freneza? Vi eraras! Eblas, ke post mia serizeco restas multo farenda, sed freneza mi ne estas. Vi povas diri trankvile „jes”!

                - Sed mi tute ne konas vin!

                - Ĝuste tial!

                - Bonvolu diri… Ne prenu mian demandon scivolemo: kion vi faris ĝis nun?

                - Multe da aferoj. Mi naskiĝis en Parizo, kaj mia facilanima patro, kiun mi jam menciis, kiu preterlasis kontaktiĝis kun la gvardio, aǔ almenaǔ mortigi Rasputin-on, pro tiu neglektemo li devis labori en Parizo, kiel etkomercisto.

                - Kia etkomercisto?

                - Li estis tia etkomercisto, kiu povis porti la varojn piedirante, pendigitajn en sian kolon. Li vendis dolĉaĵojn sur la strato. Ankaǔ mi rapide fariĝis lukranto. Oni dungis min en sportlernejo, kiel helptrejniston, kiam mi havis dek ses jarojn.

                - Ĉu pro tio vi skermas tiel bone?

                - Jes. Sed mi estas sperta pri ĉio. Mi estis fortepianisto, matroso, tenistrejnisto, mi bonege stiras aǔton, kaj mi havas sukcesojn en la burso…

                Li sentis tiel, ke li aspektas pli aǔtentike, se li dume surmetas sian monoklon. Li prenis ĝin ofendo, kiam la knabino priridis lin pro tio.

                …Poste vesperiĝis. Ili priparolis multe da aferoj kaj promenis sur la granda teraso, malantaǔ la kazino. Mi pensas tiel, ke dume ili eĉ interkisiĝis, sed tio ne estas certa. Ĉiuokaze estas sendube, ke granda amo fariĝis el la afero.

                Tiaĵo ofte okazas inter du gejunuloj. Eĉ ĉe la marbordo.

4

Adiaǔinte la knabinon, Gorĉev rapidis en la lud-kazinon. Li decidis likvidi la instituton: li rompos la bankon. Pro nekomprenebla kaǔzo nek li elektis la multfoje elprovitan manieron de la bank-rompo: ekrasit- aǔ dinamitbombon, sed pere de la hazardludo ruleto li provis figure rompi la bankon.

                Li gajnis ducent mil frankojn dum unu horo.

                Post paso de alia horo li staris en la kazino tiel, kiel li ĉesis labori sur la kargoŝipo Rangoon: sen unu centimo. Li fajradis mallaǔte.

                Kio estos nun? Bedaǔrinde li vere amas Anette-n. Kiel edziĝi al la knabino sen unu centimo? Anstataǔ meblaro kaj konvena vivmaniero li ne povas proponi al ŝi la multfoje elprovitan, anstataǔigan efikon de la romantiko…

                Li promenis sur la terason, kie, neniu scias, kial, oni metis buston de famaj komponistoj kaj klasikuloj, kvazaǔ ili havus ian rilaton al la hazardludo. La fantomeska homo proksimiĝis en malnova, vasta frako, li portis blankan bantkravaton, kaj lia pantalono falis humile sur liajn ŝuojn, kiel tro longa pantalono ĝenerale faras tiaĵon.

                La frak-jako estis tute vasta, ties du baskoj frapiĝadis malantaǔe la kalkanojn de la fantomo. En la komenco de la filmado la diplomatoj portis tian vesperfestan vestaĵon, rolantaj sur la kinoekrano.

                Sankta Dio! Li estas Vanek!

                - Alo! Kio okazis al vi!

                - Bonan tagon! – diris la sekretario kolere. – Bela afero ĝi estas. Mi provis mian fortunon.

                - Kaj?

                - Mi perdis ĉion. Bonvolu doni al mi mil frankojn.

                - Mi ne havas eĉ unu centimon, oldulo mia.

                - Mi estas Vanek.

                - Ni do: senmoniĝis, sinjoro Vanek.

                - Vi ja estas milionulo

                - Ba! Ĝuste milionulo lasos vin satmanĝi. Mi liberigos vin el sub la servo.

                - Kiel vi imagas tion? Mi ricevis mian unumonatan salajron.

                - Sed almozulo ne povas dungi sekretarion.

                - Se vi pagos ties servojn.

                Ili iris sur la placon antaǔ la kazinon. Sinjoro Vanek arde riproĉas Gorĉev-on.

                - Vi estas facilanima homo!

                - Sed sinjoro Vanek!

                - Silentu! Vi ne rajtis forludi mian venontmonatan salajron. Vi povas esti facilanima, rilate vian futuron, sinjoro, sed rilate alies salajron ne!

                - Vi pravas. Nun diru tion al mi, kie vi aĉetis tiun frakon?

                - Se vi volas scii tion, mi pruntepetis ĝin de boatestro. Li geedziĝis en tiu antaǔ dek ok jaroj, kaj de tiam li tre domaĝas ĝin…

                - Tio ne estas videbla sur la vestaĵo…

                Ili alvenis al la hotelo Parizo, kie Gorĉev lasis la taksion. Je lia plej granda surprizo la ŝoforo sidis ĉe la direktilrado de la aǔto, kiu iris en la bankon por minuto por ŝanĝi monon. Nun li dormis paciĝinte, dolĉege apud la stirilo de la retorviĝinta veturilo.

                Li vekiĝis pro ia mirinda telepatio, kiam Gorĉev venis pli proksimen, kaj li kriis laǔte:

                - Sinjoro!

                - Kial vi kriegas?

                - Vi ŝuldas al mi per tuttaga mono por la ludo de mia taksio. Krome vi ŝuldas al mi kotŝirmilon.

                - Kial vi bezonas kotŝirmilon? – demandis Vanek riproĉe

                - Mi ne forportis la kotŝirmilon. Ĝi enkaviĝis.

                - Entute ĝi estas kvarcent frankoj – daǔrigis la ŝoforo. – Jen prenu dudek sepmil sescent frankoj, kaj koncerne la futuron mi petas  vin ne uzi mian taksion arbitre.

                Kaj li transdoni al Gorĉev multe da mil- kaj centfrankaj monbiletoj. Ĝi estis tiu sumo, kiun li ŝanĝis en la banko antaǔtagmeze.

                Ĉu vi jam aǔdis pri tiaJo? Ili staris tie, kvazaǔ batitaj je la kapo. Sinjoro Vanek komencis singulti. Dume la groba ŝoforo ekfunkciigis la motoron.

                - Jen estas mil frankoj – diris Gorĉev fine. – Ĝi estas via premio.

                - Dankon – respondis la ŝoforo kaj ekvketuris per la aǔto. Sinjoro Vanek indige turnis sin al la junulo:

                - Eĉ nun vi disdonas la milfrankajn monbiletojn? Hontu! Vi devintus lerni el la okazaĵoj!

                Kaj li riproĉis Gorĉevon malbele…

                - Sed sinjoro Vanek, honesta trovinto meritas tiom da premio?

                - En la futuro detenu vin de tiuj donacoj, eĉ en okazo, se ĝi estas motiva, ĝis vi ne havos sufiĉe da mon-rezervo.

                - En ordo. Sed mi ŝatintus, se vi permesus, ke mi pagu vian dumonatan salajron al vi, ĉar mi volis garantii vian valoran servon; sed se vi pensas tiel, ke mi ne elĵetadu la monon…

                - Kiel?… - sinjoro Vanek turnadis sian kapon nervoze, poste li mansvingis cedeme. – Nu bone. Esceptokaze mi akceptas tion.

                - Dankon – respondis Gorĉev dankeme kaj transdonis okmil frankojn al li.

                - Faras nenion – li diris moroze kaj enpoŝigis la monon. – Mi esperas, ke en la futuro vi ne pentos, ke vi dungis min. Kaj nun ni iru vespermanĝi…

                - Ĉu vi jam resaniĝis post la tagmeza menuo?

                - Ba! Mi havis nenian problemon! – li diris supereme kaj malsupren tiris sian blankan veŝton de sia gorĝo. La insida, amelita ĉemizbrustumo, ŝajnas, nur atendis tion, ĉar ĝi tuj supreniĝis kaj gluiĝis al lia vizaĝo, kvazaǔ la kapo de sinjoro Vanek estus kesto, sur kiun oni remetis la fermoplaton. La frako kaj ties aksecoraĵoj iafoje kondutis tiel, kiel senbridaj bestioj, kiam ili atakas sian dresiston. Post longa, sed ekscita proksimbatalo sinjoro Vanek aranĝis sian furioziĝintajn vestojn, escepte malbonvolan, sangavidan brustobutonon, kiu tenace turmentis lin, ĉar, ŝajnas, ke ĝi decidis atingi ĝis noktomezo de la brustoosto ĝis la skapolo, kie ĝi falos de sur la dorso de la sekretario.

                Gorĉev ĉiam pli bone ĝojis pro tio, ke li akiris sinjoron Vagner. Li rigardis kun granda ĝuo, kiel li staras tie, en sia malgaja frako, kiel la proprietulo de somera restoracio en la urboparto Malnova Buda, por kiu mendis tablon vespere la kimra princo kaj lia akompanantaro. Liaj manumoj estis pli grand-kalibraj, ol bazonate, tial la manikojn oni fiksis en rondforma stato, simila al fornotubo, kaj lia bantkravato atingis la orelbazon sur ĝia mallonga, vaganta vojo, kie nun ĝi ekripozis. La pinto de la sekiĝintaj lakŝuoj duoncirkle kurbiĝis supren, liaj grizaj, maldensaj, sed longaj haroj estis hirtaj pro la multe da ekscitiĝo. Lia plata, larĝa nazo, la stranga liphararo, la nazumo kaj lia acerba mieno perfekte harmoniis al lia vestaĵo. Tamen ŝajnis tiel, ke li ĝojas pro la solena aspekto, ĉar li rigardis sin kontente:

                - Ĉu iu asertus pri mi, ke hodiaǔ matene mi ankoraǔ estis ŝarĝoportisto?

                - Kiu vidas vin tiel, tiu ĵurus, ke vi diboĉema gardisto de panoptikumo, kiu nokte amuziĝas en la frako de viaskopiaĵo de Bismarck, kaj aǔrore vi vestas denove la grandan ŝtatestron.

                - La frako estas bona – la sekretario mansigne silentigis lin mallonge kaj ablombe. – Via opinio ne gravas, rilate la modon de la sinjoroj. Ni iru vespermanĝi!

                - Rezervu tablon. Mi venos tuj.

                Ankaǔ en la restoracio oni rigardis la panoptikuman frakon kun distingita atento, precipe tiam, kiam sinjoro Vanek elprenis siajn okulvitrojn el sia supra poŝo por studi la menukarton kun sufiĉe da enprofundiĝo. Li estis pedanta homo. De la antaǔmanĝaĵo ĝis la pasto, de la vino ĝis la mineralakvo li priparolis ĉion.

                - Antaǔe portu al mi glason da akvo, en ĝi estu la suko de du vringritaj citronoj, ĉar mi suferas de acidomanko.

                - En ordo.

                - Ĝi ne estas en ordo, sed mi ne povis kuracigi min ĉi tie.

                Antaǔ ol surtabligi la vespermanĝon, Gorĉev revenis.

                - Mi tuj fartas alie, se mi havas centmil frankojn – li diris. – Ĝi stimulas la bonan farton.

                - De kie vi prenis tiom da mono?

                - Mi pensis, dum vi mendas, mi iros ludi ruleton, kaj mi riskos mian havaĵon, vetante la ruĝan koloron. Hazarde mi gajnis. Mi pensis tion bona antaǔsigno, tiel do mi lasis mian tutan monon sur ĝi.

                - Facilanima homo! Ĉu mi vane predikas al vi?!

                - Mi koncedas, ke mi agis malbone, kaj mi faros tion neniam plu. Tamen nun mi ĝojas pro la mono, ĉar nun jam mi povos certigi viajn servojn, ĉirkaǔ ĝis oktobro.

                - Nek tio senkulpigas vian facilanimecon

                Dume oni komencis surtabligi la manĝaĵojn, kaj sinoro Vanek mutiĝis por longa tempo.

                Gorĉv trinkis kelkajn botelojn da biero. Lia kutima bonhumoro, spite al la gajno, kvazaǔ ĝi nun estus forlasinta lin.

                Tre plaĉis al li la kara, infane ridetanta vizaĝo de Anette Laboux, ŝiaj longaj, arkaj brovoj.

                Li estis amanta. Kaj tre profunde.

                Sed sinjoro Vanek manĝis. Se eblas nomi tion manĝo, kiam iu tute neglektante siajn dentojn glutas la nutaĵon, kiel unu manĝopecon. Nun li komencas manĝi tutan meleagro, kun rezoluta ĝemo, kiel iam Davido denove ĵetis sin en la batalon, per ununura makzelo de azeno, kontraǔ la restintaj filiŝtoj. La sekretario ja devis uzi sian propran makzelon en tiu lukto, sed li brave eltenis.

                - Kion fari, sinjoro Vanek, se vi tuj svenos? – demandis Gorĉev singarde.

                La sekretario unu glutis la duonon de la meleagro, poste li diris mallonge la plej urĝajn farendaĵojn:

                - Malbutonumi ĉemizon, kolumon, kuŝigi min sub liberan aeron por kelkaj minutoj, eble apliki artefaritan spiradon kaj doni dek ses gutojn da kafeino aǔ kamforo.

                Gorĉev notis la uz-instrukcion kaj trinkis plu. Kiam sinjoro Vanek falis sub la tablon, li nur transdonis la slipon al la kelnero:

                - Faru al li ĉion ĉi, poste veturigu lin al Nico, en la hotelon Mediteraneo.

                Li pagis kaj foriris.

III-a ĉapitro

1

Kien?… Serĉi Anette-n! Li luis aǔton kaj ekveturis al Nico. Nek li mem sciis, kion li volas, kial li kuradas efektive.

                Jam pasis noktomezo, kiam fine li ekvidis ŝin… De malproksime. El iu restoracio de hotelo elvenis alta, blankhara, maldika homo kun sunbruligita vizaĝo, kaj apdu li estis Anette! La tria, kiu venis kun ili, estis generalo. Ili sidis en grandegan, blue lakitan aǔton Alfa-Romeo. Negra ŝoforo direktis ĝin

                Li ankoraǔ neniam vidis tiel belelgan landiran aǔton, kiel la Alfa-Romeo estis. Ĝi ne apartenis al la serie produktitaj aǔtoj. Ĝi estis speciala modelo de la fabriko, farita por la grandsinjoroj, preferantaj la lukson. La grandega landira aǔto, malgraǔ ties mezuroj, ĝi estis preskaǔ gracie bela. La blue emajlita karoserio, havanta stangan brilon, kun sia dignoplen larĝo, kun la senmakule glata brilo, kun la grandega motorujo ĝi efikis tiel, kvazaǔ la planisto de tiu moderna maŝinmonstro estus konstruinta en ĝin ankaǔ la orgojlon de la reĝo de la aǔtoj.

                La majstra risortiĝo, harmoniante kun la motoro, enkonstruita per perfekta tekniko, preskaǔ senbrue, glate forruliĝis la orgojla aǔto. Tiu ekiro memorigis pri tiu decida, tamen mola irmanireo, kiel tre delikataj magnatoj, vivantaj retiriĝinte, paŝadas sur siaj pezaj tapiŝoj de siaj malnovaj kasteloj, dum siaj solecaj noktoj.

                Ĉu Gorĉev eksentis instinkte, ke tiu aǔto, kiu ludos fatalan rolon en la vivo de tiom da homoj kaj eĉ en tiu de malganda lando, ĝi direktos ankaǔ lian futuron, timige kaj senindulge, kvazaǔ la Satano mem sidus apud la direktilrado?

                Eblas. Ĉar iom konstenite li postrigardis la malproksimiĝantan, belegan Alfa-Romeon.

                - Kiu estis tiuj du sinjoroj kun la virino? – li demandis la pordiston, kiam tuj post la Alfa-Romeo li ruliĝis per sia aǔto antaǔ la hotelon, donante multe da mono en la manon de la uniforma cerbero, havanta barbon, similan al tiu de Sankta Nikolao.

                - La blankhara, maldika viro estas Gustavo Laboux, rajtigita ministro, la virino estas lia filino, kaj la nomo de la geneŲalo estas Aǔgusto de Bertin.

                Gorĉev denove serĉadis banknoton.

                - Bulvardo Victor Hugo, numero 72 – diris la pordisto, havanta barbo, similan al tiu de Sankta Nikolao kaj transprenis la monon. La junulo mire rigardis lin.

                - Sciu! Vi vere ne estas stulta homo.

                - Mia profesio bezonas tri gravajn aferojn, saĝon, psikologion kaj bone flegitan barbon. Sed ankoraǔ estas bezonate…

                …Krom la diritaj ankoraǔ kio estas bezonata al la profesio de la pordisto, Gorĉev neniam eksciis tion. Kvankam eblas, ke tio interesus lin. Sed Anette plie interesis lin, li do simple forveturegis por atingi la bulvardon Victor Hugo, stirante kiel vivdanĝera diletanto.

                Sed eble li agus pli bone, se li paroladu plu kun la blankhara pordisto, kaj ne estas ekskludite, ke li estus farinta tion, se li antaǔvidus tion, kio okazos dum tiu ĉi nokto.

                Sed kie vivis en tiu ĉi terglobo tia dudek unu jara dando, kiu estus vidinta kion ajn el sia futuro, enamiĝinte? Se la junuloj havus tian prudenton, kio okazus al la socio? Kiel altiĝus la nombro de tiuj, kiuj subite eksigus sian gefianĉiĝon aǔ geedzecon?

                Dank’ al la saĝa ordo de la naturo, la homoj ne povas antaǔvidi la futuron pro siaj limigataj kapabloj, kaj Gorĉev ekveturis per sia aǔto al la fatala vojo, pro tiu ŝajne evidenta supozo, ke estas pli bone postrapidi belan, junan virinon, ol aǔskulti la eksplikojn de tiu blankbarba, maljuna pordisto.

                Sed ĝi tute ne estas tiel!

2

La junulo staris en la obro de la arboj kaj rigardis la vilaon. Kial li kaŝrigardadas? Kial li strradas tie? Nek li mem sciis tion…

                Eble li stris duonhoron tie, tre malgaje, narvoze, kiam du viroj proksimiĝis. Li povis vidi ilin por momento en la lumo de la stratangula lampo, dum ili preteriris ties haloon. Iu el ili estis vagabond-aspekta homo kun malsimpatia vizaĝo, la alia dikstatura, malpli neprizorgite vestita viro.

                Ili haltis proksime al Gorĉev, nekonjektante, ke iu staras malantaǔ la arbo.

                - Mi simple eniros kaj parolos kun Laboux.

                - Tute ne, tiam vi vanigos la negocon.

                - Diable, ĉu li rekonos min aǔ mi puŝos mian tranĉilon inter liajn ripojn. Nom du nom!

                - Pst!

                La ĝardena pordo malfermiĝis. La generalo, ŝajnas, li nur akompanis Anette-on kaj ŝian patron, kaj nun li estas reveninta.

                La lumo de la proksimaj lampoj ne penteris tra inter la sensaj folioj de la apudvojaj arboj. La vagabond-aspekta homo subite staris antaǔ la generalon.

                - Ne rapidu, de Bertin! Ĉu vi ankoraǔ rekonas min? Mi estas Portenif.

                - Kion vi volas?

                - Sinjoro generalo – ekparolis raspa voĉo, evidente la dikstarua – difinu lokon, kie vi deziras trakti kun ni.

                - Mi havas nenion pritraktindan kun vi, kaj…

                Portinef batis per io. La generalo retrosaltis kaj eltiris sian glavon, sed la dikulo kaptis lian pojnon, kaj la alia bato de Portenif trafis.

                Sed tiam subite intervenis Gorĉev.

                La du banditoj tute ne konjektis, ke iu estas en la proksimo. La kontraǔatako estis neatendita.

                Energia pugnobato trafis Portenif-on je la buŝo de ie, ke sango ekkovris lin kaj falis sur la vojon, la dikulo flugis al la barilo pro insida piedbato…

                - Helpon! – krias virina voĉo el la vilao, certe Anette.

                - Policisto! – krias la generalo, ŝanceliĝante al la muro de la vilao…

                - Fripono… - stertoris la dikulo kaj denove batis per io al la atakanto, sed tiel granda vangofrapo antaǔis tion fare de la koncernulo, ke la ĉio mallumiĝis antaǔ li.

                La paŝoj de policisto klakis sur la asfalto. La dikulo kaj Portenif forŝteliĝis. Ili ne vidis Gorĉev-on eĉ por sekundo en la mallumo.

                - Ĉu vi perdis vian konscion? – demandis la generalon agrabla voĉo de viro.

                - Jes… Sed sango fluas en miajn okulojn…

                Longa ombro aperis en la pordego de la vilao. En la mano kun pistolo. Laboux estis tiu.

                - Kio okazis?

                - Oni atakis sinjoron generalon, ĝuste tiam, kiam mi alvenis ĉi tien.

                - Mi estas de Bertin. Mi dankas tiun efikan intervenon – diris la generalo al Gorĉev. Poste li parolis al la policisto, ankaǔ kiu alvenis tien.

                - Ĉiuokaze mi akompanos hejmen sinjoron generalon…

                Kiam de Bertin foriris, Laboux turnis sin al Gorĉev:

                - Vi estas bonega homo! Vi rapidis helpi al la gernalo kontraǔ du atakantoj…

                - Ĉu du homoj? Ĝi ne estas granda nombro. Iam mi insultis dek du ŝoforojn sur la placo Vi-Sung en Ŝanghajo.

                - Ĉu vi foriris sur viaj propraj piedoj?

                - Jes mi devis foriri proprapiede, ĉar veturigkapabla ŝoforo ne restis en la ĉirkaǔaĵo.

                Laboux ridis bonguste kaj stertore.

                - Vi estas tute unuaranga figuro! Mi invitus vin en mian domon, se ne estus tiel malfrua nokto… Mi esperas, ke iun tagon mi havos la feliĉon…

                - Certe jam morgaǔ. Ĉar mi planas peti la manon de via kara filino.

                Laboux faris grandajn okulojn.

                - Kiel? Kion vi diras?…

                - Posttagmenez ni promenadis…

                - Ĉu vi estas tiu, kiu plurfoje vundis per glavo Lingeström-on? – kriis la patro. – Vidu, junulo, antaǔ kelkaj minutoj vi kondukis tiel, ke mi povas diri nenion alian: foriru!

                - Sed…

                - Nun mi devus doni al vi bonan instruon, ĉar vi kompromitis mian filinon. Sed bedaǔrinde mi povas fari nenion al vi, ĉar vi defendis mian iun gaston, kaj per tio vi devontigis min.

                Post mallonga meditado Gorĉev malgaje ekparolis jene:

ŝ              - Diru, sinjoro… mi havus peton: se mi supozas, ke iu amas vian filinon, kaj tiu homo cetere estus bona edzo, ĉu vi rifuzus vian patra benon nur tial, ĉar la fianĉo iam batis vin? Kompreneble mi pensas pri drasta bato.

                Laboux staris tute proksime al li kaj ridis stertore.

                - Ĉu vi komprenas ĝin tiel, ke vi batus min, sed mi esperas, ke vi ne faros tion?… Nu aǔskultu min! Vi ja neniam estos mia bofilo, ĉar vi estas frivola, dubinda homo…

                - Ni revenos al tiu temo…

                - Ho jes, certe – Laboux lasis al li tion kun brilantaj okuloj, kaj esprimo de stranga, febra ĝojo sidis sur lia vizaĝo. – Sed por trankviligi vin mi diras, se mi tamen akceptus vin, kiel mian bofilon, estus avantaĝa por vi la menciita aferaĉo!

                Tiuokaze ni eble interbatados. Ĉu bone? – proponis la junulo, kaj ankaǔ liaj okuloj brilis.

                - Mi avertas vin – diris Laboux kaj lekis siajn lipojn, kvazaǔ li estus akirinta delonge deziratan manĝopecon. – Estos pli bone, se vi forportos vin de ĉi tie!

                - Ĉu vi volas konversacii, aǔ interbatadi?

                - Interbatadi! – diris la sunbrunigita, blankhara sinjoro entuziasme.

                - Bone. Ĉu mi komencu?

                - Atendu, ne ĉi tie… Mi havus la honoron en mian vilaon. Bonvolu.

                La du homoj estis tute ridetemaj kaj ĝentilaj. хnpaŝinte en la ĝardenon de la vilao, io venis en la kapon de Laboux!

                - Momenton mi iros en la domon por trankviligi mian filinon, ĝis tiam bonvolu sidiĝi en la ĝardeno.

                Estis vere admirinde bela kaj bonodora riviera nokto. Ňorĉev eksidis inter la pompaj floroj sur ŝtonan benkon, kaj cigaredante revadis, parte pri Anette, kiun li amis, aliparte pri Laboux, kiun li batos, se li revenos.

                Li ne devis atendi longe. Post nelonge venis la dommastro. Li kunportis batelon da brando kun du glasoj kaj plenigis tiujn.

                - Je via sano!

                Ili fintrinkis ĝin kaj ridetis unu al la alia, kiel malnovaj, bonaj amikoj.

                - Ĉu ni povas komenci?

                - Atendu – diris Gorĉev. Li demetis sian jakon kaj pendigis ĝin sur arbon, poste lozigis siajn kravaton kaj kolumon.

                - Kion vi faras?! – maltrankvilis Laboux. – Ĉu vi venis ĉi tien interbatadi aǔ bani vin?

                - Fru-aǔrore estas malfacile rekompletigi la ŝiriĝintajn vestoj – li respondis, kaj Laboux devis akcepti tiun argumenton.

                - Ne miru, ke mi estas malpecienca – li ekskuzis sin -, sed mi ne interbatadis ekde dek kvin jaroj – li diris kun reveme emociiĝo, kiel maljuna virino, kiu rememoras sian neforgeseblan nuptovojaĝon en Venecio.

                - Ĉu ne estus pli bone, se anticipe vi ekzercus vin iomete? Dek kvin jaroj estas longa tempo.

                - Se vi ne volas demetis viajn ŝuojn, ni komencu tion! – kriegis la patro bataleme.

                - Bonvolu, kaj…

                - Gorĉev ne povis daǔrigi, ĉar Laboux interrompis lian parolon. Sed laǔ la strikta senco de la vorto kaj tiel forte, ke la junulo falis en la basenon de la fontano post pitoreske arka flugo. Li elmergiĝis miregante kaj vertiĝante, kiel ia furioza Neptuno sur antikva pentraĵo.

                Tiu vagofrapo estis klasika entute. Li miris kun zumanta cerbo kaj skuis sian kapon kelkfoje.

                Nu?! – kriegis Labux malpacience. – Ĉu vi volas konstante baniĝi?

                Gorĉev grimpis el la akvo. Tiam li ricevis la duan vangofrapon, ke li refalis kaj mergis por iom da tempo, kiel subakviĝisto, kiam li malsupreniĝas sur la fundon de la oceno kun plenblovita pulmo.

                Antaǔ ol la tria vangofrapo estus trafinta lin, li saltis el la baseno. La luno aperis kaj prilumis la du virojn. Gorĉev rikanis.

                - Mi gratulas. Vi batas tute bone. Sed ĝi do ankoraǔ ne estas vera.

                - Kiel vi opinias ekzemple pri tio?

                …Iu el la mirinde rapidaj batoj ekiris, sed ĝi ne atingis sian celon. Gorĉev kaptis lian pojnon kaj tordis tion facilmove tiel, ke la kompleza dommastro faris valso-similan turniĝon ĉirkaǔ la akso de sia ŝultro, poste li falis fontanon pro la plena trafo de maldekstramana, rekta bato. Gorĉev ellevis lin de tie, sed nur tial, ke li vangofrapu lin dufoje, kaj fininte tion, li denove repremis la patron en la akvon. Li ripetis tiun procedon kelkfoje, kiel la vilaĝaninoj lavas la tolaĵojn, ĝenerale post du vangofrapoj unu repremo, ĝis anstataǔ la mergita Laboux bravure longa gambo leviĝis el la akvo pland-antaǔe, kaj preciza piedbato trafis la vizaĝon de la surprizita Gorĉev, ke li renversis plektitan meblo-garnituron. Post mallonga proksimbatalo ili ruliĝadis sur la tero luktante, inter la ruinoj de kelkaj ĝardenaj mebloj.

                André, la lakeo, kiu aspektis kun siaj vangbarboj kaj konduto, kiel fama aktoro en kabinet-rolo, vekiĝis je la bruo kaj decidis rapid en la ĝardenon. Li rapide vestis sin, ĉar nenia evento povis devigi lin aperi nekomplete vestite ekster sia ĉambro.

                La interbatado furiozis en la plena mallumo de la nokta ĝardeno. Intertempe granda nubo kovris la lunon. Ambaǔ luktantoj konstatis, ke trafis pugno pugnon. Ili ruliĝis kaptinte la gorĝon unu de la alia, kaj la derompiĝintaj, francaj rozoj kvazaǔ konjektantaj la proksimiĝantan finon, superŝuris ili per siaj petaloj.

                Gorĉev prenis la gorĝon de Laboux per sia iu mano, per la alia li direktis baton parte inter liajn nazon kaj buŝon, al la mentono, parte al la maldekstra okulo. La tria bato devintus trafi la orelradikon, sed Laboux nun subite suprenlevis siajn genuojn, kaj pro tio Gorĉev flugis inter la lotusojn de artefarita lageto, sinkinte ĝiskole en la akvoherbaĉo…

                Sed li jam saltis el la baseno kaj piedbatis ĝuste je la stomako la omboron, rapidantan al li sur la gazono, kiam tiu ekkriante antaǔenkliniĝis, li pugne batis demalsupre, ke lia adversulo falis senvorte inter grupon da pitoreske belaj harlem-aj tulipoj…

                - Tio ne estis korekta faro de vi – ekparolis Laboux apud li -, ke vi sendanĝerigis mian lakeon.

                - Diablo forportu ĝin!

                André, kiu alvenis en netaǔga tempo al la okazejo de la interbatado, kuŝis svene inter la harlem-aj tulipoj. Li ekmoviĝis malrapide, sed ŝajnis, ke pezaj estas liaj ĉiuj membroj.

                - Mi pensas, ke estis sufiĉe – diris Gorĉev.

                Ili rigardis unu la alian spiregante. Tagiĝis. La ŝvito ruliĝis de sur ili per lantaj, grandaj gutoj.

                Gorĉev surmetis siajn jakon, pajloĉapelon kaj la monoklun kun nigra krado. Nun li aspektis tiel, kvazaǔ li havus okulvitrojn, ĉar ankaǔ lia alia okulo estis ŝveliĝinta, nigraranda pro la pugnobato de Laboux.

                - Estas vere vivdanĝere interbatadi kun vi.

                - Se mi estus via bofilo, ni povus interbatadi tiom, kiom vi volas – li petadis la patron, batitan ĝis tiu fariĝis kvazaǔ trampo.

                - Mi tute ne deziras edzinigi mian filinon al ia rezolta flavbekulo.

                - En mia aĝo nek vi povis havi pli multe da jaroj.

                - Se mi finis la akademion de la vivo… Mi herois en la legio, ne en la Riviero.

                - Ĉu vi pensas, ke ĝi estas tiel granda afero?

                - Ĉu vi scias, kion fari? – diris Laboux irinie – dungiĝu al la franca fremdula legio, kaj eksiĝinte vi havos nenian malhelpon edziĝi al mia filino.

                Gorĉev staris mute sekundon.

                - Nu, ĝuste! – diris Laboux ironie. – Ĉu ĝi estis iom pli forta?

                - Mi miras – diris Gorĉev -, ke vi deziras nur tion. Ĝi estas absolute neniaĵo, mi dungiĝos eĉ hodiaǔ.

                - Nur provu tion! Vi estas fanfaronulo.

                - Vi estas aroga ulaĉo – diris Gorĉev kaj ekiris al la pordego kolere.

                Ĉe la vojkurbo, en la blinda mallumo li stumblis pro kalko-sitelo, kio tute ekscitis lin.

                - Fanfaronulo! – postkriis lin la kolera Laboux.

                - Kion vi diris?

                - Ĝaskonanta stultulaĉo!

                Gorĉev kaptis kolere la kalkpenikon, elstarantan el la sitelo, kaj kiel li povis en la mallumo, li kuregis reen sur la zigzaga vojo. Kiam li ekvidiѳ la ombron de la alia viro, senhezite li premis la grandean penikon en lian vizaĝon, ke ties tuta kapo malaperis en la kalko, poste li ekbatis lin per ĝia ligna parto:

                - Ĉu mi estas stultulo?… He?… - La peniko klakante batisĠel dekstra kaj maldekstra direkto, kaj la lasta, grandega frapo puŝegis lian kontraǔulon en la fontanon, sed ankoraǔ tie li kelkfoje batis lin je la kapo, kiam tiu elmergiĝis stertore. – Ĉu mi estas stultulaĉo?… Respondu!… Kiu mi estas… he? Ĉu stultulaĉo?

                - Ne demandadu lin plu – diris Laboux apud li. – La lakeo ne scias, kiu vi estas.

                André pendis svene sur la teron kurbiĝinta, de sur la rando de la fontano, kiel vaksa figuro de pupteatro en la paǔzo de la prezentado.

                - Li alvenas ĉiam malĝustatempe – murmuris Gorĉev.

                - Nun jam iru hejmen, amiko mia, ĉar la domanoj baldaǔ vekiĝos.

                - Mi ne iros hejmen! Mi dungiĝos al la legio.

                - Kial vi blufas? Ĉu vi pensas, ke tiaĵo efikas min? Dungiĝu al la legio, se vi volas!

                Li facilmove ĵetis André-on sur sian ŝultron kaj lasis la junulon tie.

                Gorĉev foriris kolere kaj rapide kiel ventego.

                Nun li iros kaj tuj dungiĝos al la legio!

3

Li veturegis kiel frenezulo al la plej unua kazerno per sia aǔto. Li haltis antaǔ la pordego kaj renversis lignobudon, poste jorante reen, la kotŝirmilo puŝetiĝis al la gardostaranto. Jam preskaǔ estis tiel, ke oni blovsignalos alarmon, ĉar la gardistaro kredis tion, ke motorizita civilo atakis la kazernon, tiam la aǔto fine haltis malfacile.

                Gorĉev tute malseka, en smokingo, tuj anonciĝis en la varbejo de la kazerno. Li estis kondukita al la dormema, deĵoranta oficiro.

                - Kiel vi nomiĝas? – demandis la deĵoranto.

                - Ivan Gorĉev.

                - Ĉu vi volas dungiĝi al la legio?

                - Jes.

                - Ĉu vi havas valoraĵon?

                - Proksimume cent mil frankoj estas en mia poŝo. Ĝi iomete malsekiĝis hodiaǔ dum nokta korpekzercado.

                La leǔtenanto atente pririgardis la batitan, ĉifonan, sed eĉ tiel belvizaĝan junulon.

                - Kial vi deziras dungiĝi al la legio, havante cent mil frankojn?

                - Pro amo.

                La oficiro kapjesis signifoplene. La tradicioj de Francio gardas la patoson kaj aǔtoritaton de tiu vorto kontraǔ la mokado, moda en nia epoko.

                Subskribinte la kontrakton, oni prenis ĉiun dokumenton de li, kaj la oficiro transdonis asignon al li.

                - Ĝi estas via fervoja vojaĝbileto kaj same via persona legitimilo, per kiu vi devas anonciĝi en Marseljo. Nun jam vi estas soldato, laǔ la ordono vi devas  veturi per la unua trajno al Marseljo, kie vi devas anonciĝi en la fortikaĵo St. Jean. Oni eldonos tutlandan reserĉigon por trovi vin, kaj arestinte oni punos vin grave, se vi ne alvenos ĝis posttagmezo en Marseljon. Antaǔ la ekveturo oni kontrolos vin, vi do devas montri tiun asignon ĉe la stacidomo. Ĉu vi komprenis?

                - Mi komprenas, sinjoro leǔtenanto.

                - Subskribinte tiun kontrakton, vi fariĝis senranga soldato de la franca, kolonea armeo. Jure la milita tribunalo respondecigos vin, kiu rajtas eĉ mortkondamni vin. Vi servos la legianan flagon, mondfaman pri la gloro. Faru tion inde al viro. Mi deziras multe da feliĉo, amiko mia.

                La oficiro etendis sian manon, kaj post du minutoj Gorĉev denove estis antaǔ la pordego, kie li manovris por turniĝi per la aǔto. Li turnis la direktilradon flanken kaj allasis gason, sed li forgesis, ke retroveturo estas kluĉita, tiel do li renversis la reklamtabulojn. Kiam li sukcesis kluĉi antaǔeniron, li surveturis la kontraǔan trotuaron kun alta rivolunombro, de kie li fine startis, kuregante per granda rapideco al la marbordo…

IV-a ĉapitro

1

Tre estimata Sinjoro!

Juĝinte vin laǔ via hokbato, vi estas ĝentlemano, kion mi tute ne dubis. Hieraǔ vi promesis, fininte nian noktan interŝanĝon de opinioj, se mi dungiĝos al la legio kaj mi revenos, tiel post la ekssoldatiĝo vi ne rifuzos edzinigi vian filinon al mi.

                Mi havas la feliĉon sciigi al vi, ke hodiaǔ mi dungiĝis al la legio, ĝin pruvas la asigno, kiu havas la registran numeron A.1172/27 1936, kiam vi ricevos mian leteron, mi jam anonciĝis en la fortikaĵo St. Jean de Marseljo por soldatservi.

                Ĉar ne nur viaj hokbatoj, sed ankaǔ la dekstramanaj svingobatoj plurfoje konvinkis min pri tio, ke vi estas ĝentilulo, laǔ mi, vi ne plu estas en tiu situacio, ke vi edzinigu vian filonon al aliulo, ĝis mi ne anonciĝos kiel eksmilitisto, aǔ okaze de mia morto (kiun mi povas fidi nur kun malmulte da ŝanco) ĝi ne absolvos vin el sub via promeso.

                Bonvolu diri nian konsenton kun via filino Anette, kaj esperante, ke via lakeo André baldaǔ saniĝos, mi finas mian leteron.

Via vera estimanto:

Ivan Gorĉev

                Ankoraǔ la nigra bandaĝo estis sur la frunto de la generlo. Li finaǔskultis Laboux-on kun zorgoplena vizaĝo, kiu laǔtlegis la leteron. Ĉio ĉi okazis en la vilao de Laboux, la matenon post la aventurplena nokto.

                - Ĉu vi vere diris tion al li, ke vi edzinigos Anette-on al li, se li dungiĝos al la legio? – li demandis la generalon.

                - Ĉu se mi diris tion? Ĉu vi ne imagas, ke mi konsideras Anette-n la fianĉino de tia ajnhejmana ĉarlatano, ĉar li miskomprenis la ŝercon?!

                - Kio estas via plej grava obĵeto kontraǔ la junulo?  Kion vi diris, tio apenaǔ ŝarĝas lin.

                - Ĉu vi… defendas lin?

                - Ĝis nun nur li defendis min. Kontraǔ du vagabondoj.

                La generalo iradis tien-reen en la ĉambro mediteme. Li diris nenion. Tiu silento nervozigis Laboux-on.

                - Eldiru sincere, mi petas vin, kiel vi opinias pri la afero?

                - Gustavo! Ni estas bonaj amikoj ekde dudek jaroj… Mi ŝatus, se vi ne dezirus, ke mi esprimu mian opinion…

                - Mi postulas, ke vi parolu sincere!

                - Nu bone. Do: junulo, kiu estas gajega, sana kaj tute ne malriĉa, li dungiĝis hodiaǔ nokte al la legio. Pro vi.

                - Ĉu mi sciis, ke tiu homo estas freneza?       

                - Vi sciis, kio estas la legio!

                - Eh – kriis Laboux pale, ŝajnigante indiferentecon -, vi parolas pri la afero tute sentimentale! – li sonorigis kaj diris nervoze al la enveninta lakeo:

                - André! Alportu konjakon!

                Violkolora ekimozo estis sub la okulo de la lakeo, kaj liaj lipoj ŝveliĝis. Li aspektis nun tiel, kiel sukcesa kabinet-figuro de fama aktoro en la teatraĵo La turogardisto de Notre Dame.

                Li verŝis la konjakon en la glasojn, poste li foriris kun tiu karakteriza mѩeno de vera lakeo, ѥn kiu ĉiam estas iom da malestimo, iagrada ofendita memrespekto kaj malmulte da drameca orgojlo, rilate sian mastron.

                - Je via sano – diris Laboux, sed la generalo ne tintigis per sia glaso.

                - Mi devas koni vian vidpunkton,ĠGustavo. Mi timas, ke niaj opinioj en tiu ĉi afero tre diferencas, rilate la donitan vorton.

                Laboux salte leviĝis.

                - He! André! Parker venu per la aǔto.

                - Kion vi volas?

                - Ni serĉos tiun homon. Ankaǔ vi venos kun mi. Eble ankoraǔ ne estas malfrue!

                - Sinjoro atendas en la halo – raportis André.

                - Mi akceptas neniun… Mi tute ne estas hejme… Venu! Ni malsupreniros sur la flanka ŝtuparo.

                Kaj li forrapidis kun la generalo por serĉi Gorĉev-on. Eĉ se el sub la tero!

                André revenis en la halon, kie la gasto atendis.

                - Sinjoro Laboux ne estas hejme – li raportis al la vizitanto. – Kion mi diru al li, kiam li revenos, kiu serĉis lin?

                - Mi estas Ivan Gorĉev.

2

- Sinjoro Laboux certe bedaǔros, ke li ne restadis hejme.

                - Kara frategĉjo André – respondis Gorĉev -, oni ne restadas en sia hejmo, sed loĝas.

                - Sinjoro Laboux havas nenian pretekston kontraǔ mia parolmaniero.

                - Jes. Sed li nur ne diris tion al vi. Nun anoncu min al fraǔlino Laboux – li diris leĝere, poste li demordis la finon de cigaro kaj kraĉis tion preter la kapo de André tiel, ke la lakeo ektremetis.

                - La fraǔlino nun akceptas neniun – li respondis konsternite.

                - Atentu min, André! Mi ne ŝatas atendi, mi ne konas kontraǔdiron, iru, paĉjo, kaj faru tion, kion mi diras, ĉar se vi kolerigos min, mi vangofrapados vin.

                - Vi ne povas persvadi min pri neglekto de devo!

                Tiam li simple flankenŝovis la lakeon kaj supreniris sur la ŝtuparo.

                Atinginte la etaĝon, li fermis la pordon de la ĉambroj. Li spertis kelkjan surpirzojn. Ekzemple en la banĉambro, kie la instruistino pri fortepiano restadis momente en la bankuvo, krome ĉe malpli granda niĉo, de kie elkuregis hundo hurlante, konvaleskanta pro vakcino. Ĝi poste mordis la histerie kuradantan instruistinon pri fortepiano, kaj oni vakcinis ankaǔ ŝin kontraǔ rabiiĝo.

                Sed fine en iu ĉambro, ĝi estis proksimume la dudeka, li aǔskultis la voĉon de Anette:

                - Bonvolu diri, mi petas, al tiu sinjoro, ke li povas fidi min, mi estos tie.

                La knabino parolis kun iu.

                - Via intereso estas, fraǔlino, ke vi venu – respondis raǔka, vingusta voĉo. – Mi trankviligas vin, ke neniu volas ĝeni vin.

                Gorĉev sufiĉe ne kondamneble kaŝrigardis tra la serurtruo. Kaj kion li vidis, li preskaǔ falis surdorsen.

                En la ĉambro vid-al-vide al Anette staris la vagabondo, kiu atakis la generalon! Kiu nomiĝas Portenif.

                - Ĉu vi ne forgesos, fraǔlino? Toulon, restoracio Texas. Cetere mi atendos vin ĉe la unua benzistacio de la urbo, por ke vi ne devu interesiĝi.

                La posedanto de la vingusta voĉo iris al la fenestro, kaj kvazaǔ ĝi estus la plej komprenebla maniero de la foriro, li salutis, paŝis sur la kornicon kaj malaperis.

                Estis sendube, ke la vizitanto de Anette estis indenta kun iu atakanto de la generalo. La interbatado ja okazi en blinda mallumo, sed antaǔe Gorĉev lidis la du homojn el malantaǔ la arbo, kiam ili preteriris la stratangulan lanternon. Ĉiuokaze ĝi signifis tiom da avantaĝo nun, ke la du banditoj ne rekonos lin, se ili renkontiĝos, sed li encerbisgis iliajn trajtojn bone. Li decidis, ke li ne estos senmandata advokato en la afero de la knabino, kaj li ne mencios la subaǔskultadon, se nur Anette konfesos la aferon propravole.

                Iu ektuŝis lian ŝultron. André staris malantaǔ li kun fulmaj okuloj.

                - Sinjoro! Tiu maniero via…

                Batfaliginte la lakeon, li rapide ŝovis lin sub la divanon kaj frapetis sur la pordo.

                - Kiu estas tiu?

                - Ivan Gorĉev.

                La knabino malfermis la pordon mirante

                - Kiel vi venis ĝis ĉi tie?…

                - Sur la ŝtuparo… Karulino.

                - Kie estas André?

                - Provinca parenco alvenis al la kara, maljuna lakeo por viziti lin, kaj nun li montras la urbon al li…

                - Kion vi volas?

                - Nokte mi petis vian manon.

                - Vi ŝercas…

                - Ĝi estas la sola afero, pri kiu mi neniam ŝercas. Mi petis vian manon, kaj via patro konsentis nian geedziĝon.

                - Ĉu tio… estas vera? – demanis Anette, kaj ŝiaj okuloj ekbrilis.

Љ- Ĝi estas tiel vera, ke mi kisos vin.

                Li subite altiris la knabinon kaj kisis ŝin plurfoje. Anette kontraǔstaris.

                - Korme mi venis adiaǔi, ĉar la kondiĉo de via patro al la konsento estis tio, ke mi dungiĝu al la legio.

                -ĠKiel?… Ĝi tute ne eblas!

                - Ba! Tia bagatelo ne povas vanigi nian aferon! Kompreneble mi tuj anonciĝis en la kazerno.

                - Vi freneziĝis! Vi ne dungiĝos al la legio… - ŝi kriis timiĝinte.

                - Ĝi jam okazis…

                - Mi veturigos vin tra la landlimo ĉe Ventimiglia!

                - Ne klopodu Anette. – Li frapetis la vizaĝon de la virino ridante. – Mi estas la plej obstina homo en la mondo. Kaj mi opinias, ke via patro pravis. Estus bone, se mi serioziĝus iomete. La tuta historio estas tiel freneza kaj tiel bela, ke ne eblas malbonigi ĝin. Mi soldatservos por vi, Anette.

                - Mi petas vin… Pripensu tion… Ĝi estas frenezaĵo!

                - La vivo nur tiam estas bela, se ĝi estas iomete freneza…

                - Se okazos al vi io malbona, Ivan… sciu: mi ne edziniĝos al alia homo.

                - Mi tre petas vin, ne diru tiaĵon. Nur tute idiotaj viroj ŝatas, se la elektita virino malesperiĝas pro korĉagreno. Se mi ne revenus pro mia moroto, tiel mi deziras al vi el mia tuta koro, ke vi trovu iun alian, kun kiu vi ridos bone, kaj vi vivos bonegan geedzan vivon… Adiaǔ, Anette…!

                Lasta kiso, kaj li forrapidis. Li devas vojaĝi per la posttagmeza trajno al Marseljo!

                André paŝis antaǔ lin en la halo kun orgojla, severa, iom ŝveliĝinta vizaĝo.

                - Eĉ unu paŝon ne! Mi venigis policiston, kaj…

                Gorĉev batfaligis lin haste kaj ŝovis la lakeon sub la fortepianon. Poste li foriris.

3

Dume Laboux kaj la generalo komencis la ĉaspelon por trovi Gorĉev-on. Unuavice ili interesiĝis en la hotelo Mediteraneo. Oni ne konis lin ĉe la akceptejo, sed kvazaǔ ili estus aǔdintaj pri idiota ruso. Lastfoje ili aǔdis pri li en la reĝa apatamento, en formo de revolverpafoj, ĉar li estingis per precizaj trafoj la ses ampolojn de la murkandelabroj. Poste ili parolis kun sinjoro Vanek, en la vestaoŝranko. Ĉar la sekretario suferis de agorafobio, kaj li ne povis toleri la multe da vastaj, elegantaj ĉambroj. Tiu enkonstruita, grandega ŝranko, en kiu troviĝis nur la rezervaj pakaĵon de la eminenta sinjoro, cilindra ĉapelo, bankalsono kaj pluvombrelo, ĝi estis eĉ tiel duoble granda, ol lia lasta trankotejo, de kie oni elloĝigis antaǔ kelkaj monatoj.

                La sekretario vekiĝis el sia sonĝo, tiel do li akckeptis la interesiĝantojn iom moroze.

                - Ni serĉas sinjoron! – diris Laboux.

                - Nu kaj? Nur demandu! Ĉu mi ĝenas vin?

                - Ĉu vi scias, kie li estas nun?

                - Kiu?

                - Ivan Gorĉev.

                - Ĉu tiu duon-idiota ruso? Mi vere ne scias tion – li diris cerbumante.

                Laboux ekĝemis kaj rigardis al la generalo.

                - Ĉu li kutimas viziti Montekarlon?

                - Hieraǔ mi estis tie.

                - Mi interesiĝas pri Gorĉev, sinjoro!

                - Li certe vizitas la kazinojn – urĝis la respondon de Bertin.

                - Karaj sinjoroj – respondis sinjoro Vanek reveme. – Se vi jam honoris min per via altestimata vizito, diru al mi: kiu estas Gorĉev?               

                - Vi ja estas lia sekretario?!

                - Ĝi ne ekskludas, ke mi sciu ion pri li. Sinceredire, tiu homo estas suspektinda por mi. Mi ŝatas lin, sed li estas suspektinda. Vi vidos, ke io ankoraǔ evidentiĝos, okaze de eksterlanda esplorkontrolo.

                La generalo movis siajn fingrojn antaǔ sia frunto por montri vulgere la malgajan, psikiatrian diagnozon, kaj li diris al Laboux: - Venu, Gustavo.

                Labous komencis rekoni, ke li faris stultaĵon. Ili traserĉis tutan Nicon, ties ĉirkaǔaĵon, vane: Gorĉev estis nenie. Je la naǔa horo vespere ili alvenis hejmen morte lacaj. André akceptis ilin en la halo. La lakeo aspektis sufiĉe turmentita. Ekzemple iu lia liprando krevis dume pro io.

                - André! Mi serĉas homon, kies nomo estas Ivan Gorĉev. Iru al la policejo…

                - Mi jam vizitis la policejon en la afero de sinjoro Gorĉev, sed li dume foriris.

                - Kiel?!… Kiam li foriris?

                - Mi ne vidis tion.

                - Kie vi estis dume?!

                - Sub la fortepiano.

                - Kie vi estis anticipe?!

                - Sub la divano… Ĉar sinjoro Gorĉev en la matenaj homoj okupis la loĝejon per surprizatako, poste li penetris en la ĉambron de la fraǔlino, kaj li plurfoje igis min sendanĝera. Tiam li uzis tiun manieron, ke li ŝovis min sub meblon, kiam mi estis en sveninta stato.

                Li kaj la generalo suprenkuris sur la ŝtuparo, saltante eĉ kvin ŝtupojn. Li trovis Anette-n en sia ĉambro, kiu ploris amare.

                - Mi aǔdis, Anette – komencis la patro malkuraĝe -, ke Gorĉev estis ĉi tie…

                - Antaǔ unu horo… li forvojaĝis – ploregis la knabino. – Vi sendis lin en la dezerton! Sciu, ke mi estas lia fianĉino, kaj se li mortos, ankaǔ mi pereos.

                - Anette… ne parolu tiel… Mi jam pentis tion… Sed kion mi faru… Eble li havas prudenton, kaj li tamen fuĝos…

                - Li ne havas prudenton, kaj li ne fuĝos! – ploris Anette.

                La du viroj staris silente, kaj la larmoj falis dense, en grandaj gutoj, kontinue… Tre malespeigis ŝin la elekto de la profesio de la junulo.

                André envenis kaj raportis:

                - Mi opinias, ke iu portis sciigon pri sinjoro Gorĉev!

                Lingeström paŝis en la ĉambron, kun apogligita brako kaj bandaĝita kapo, kun vizaĝo, bunta je plastroj…

V-a ĉapitro

1

Post mallong, ĝena paǔzo Labux ekparolis malaplombe:

                - Mi estis tre malgaja… kiam Anette diris, ke tiu freneza junulo…

                - Neniu kuraĝu diri tion! – kriis la knabino kun fulmaj okuloj. – Ivan Gorĉev plenumis defion, kiel ĝentlemano!

                - La konflikto okazis pro la gardo de fraǔlino Anette – rimarkis la barono.

                - Mi ne petis vian defendon! Laǔ mia sciio nia kontakto devigas min al nenio!

                - Tial mi vizitis vin, Anette. Ĉar… Mi petas! Kial vi ridas?

                - Pardonon… haha…

                Kaj ŝi elkuris. La generalo kaj Laboux kunrigardis. Tiu knabino estas freneza. Se eble ili ankoraǔ estus vidintaj, ke ŝin eksidas en la alia ĉambro sur la tapiŝon kaj daǔrigas la ridadon. Ĉar veni en ŝian kapon Gorĉev, kiel li turnis sian ĉapelon embarasite kaj diris kun mallevitaj okuloj: „Mi detranĉis lian orelon… ĉu mi faris malbonon?”… Haha!

                Poste sen ĉiu transiro ŝi ploregis. Li nun jam estas en la legio…Tiu kara… kara frenezulo. Li jam alvenis tien. Estas la sesa horo…

                Sankta Dio! Estas la sesa horo!… Ŝi devas veturi en Toulon-on!… Oni atendas ŝin ĉe la benzinstacio!

                Ŝi haste surprenis mantelon, ĉapelon kaj forkuregis…

                …Ŝi lasis la sinjoroj en la salono, kiuj havis iom frostan humoron. Unue barono Lingeström ekparolis:

                - Mi rimarkis tion el la konduto de Anette, ke mi ne havas kaǔzon esti optimisma, rilate miajn esperojn.

                - Ankaǔ mi samopinias… - respondis Laboux sincere – kion mi faru?  Tiu freneza junulo renversis niaj kalkulojn.

                - Ĉu vi scias – demandis Lingeström de Bertin-on -, ke Portenif estas en Nivo?

                - Mi jam renkontis lin – respondi la generalo, kaj li ĝustigis la nigran tukon sur sia frunto, kvazaǔ pruvante lian aserton.

                - Ĉu eble vi jam kontaktiĝis kun tiu ulaĉo? – demandis la dommastro.

                La barono hezitis.

                - De kiam mi vidis, ke miaj sentoj, rilate Anette-n estas nereciprokataj, de tiam nur unu vidpunkto restis por mi en mia afero, elekti la plej avantaĝan solvon.

                - Mi komprenas. La mano de Anette estintus la maniero de tio, ke sinjoro barono senhezite apartenu al ni.

                - Kaj se ĝi estas tiel?

                Laboux verŝis konjakon en akvoglason, li eltrinkis ĝin kaj rigardis sur baronon Lingestrom ridante.

                - Ĉu mi estu sincera?

                - Bonvolu…

                - Mi kore ĝojas, ke mia filino elektis ne vin, kiel edzon, sinjoro barono.

                - Kiel vi komprenas tion?!

                - Mi estis ĝentlemano ĉiam, de antaǔ ol mi fariĝis milionulo, mi soldtservis kelkajn jarojn en la infero de Saharo… De tiam, nom du nom! mi preferas en la seriozaj minutoj de la vivo la legianan simplecon anstataǔ la troornama lingvaĵo de la salonoj…

                - Mi scias, ke vi estis en la legio. Kaj vi menciis ankaǔ tion, ke vi preferas la simpligitajn procedojn…

                - Damne… Ĝu ĝi volis esti ia literatur-gusta malico?! Sciu, ne superemu al mi, ĉar mi lernis pli multe en mia vivo, ol vi. Sed korm la poemoj de Shelley mi alproprigis ankaǔ la klasikan hokbaton…

                - Gustavo – interrompis la generalo

                - Nur lasu lin paroli, sinjoro generalo. Min interesas la veraj, provincaj diraĵoj de la dommastro…

                - Vi vundiĝis, kaj vi estas ankaǔ mia gasto. Se mi petas pardonon, mi faras ĝin nur tial – diris Laboux, kaj li trinkis alian glason da forta alkoholaĵo, kvazaǔ ĝi estus akvo. – Komprenu, ke estis strange, kiam vi kunligis vian am-malvenkon kun alia afero, kiu ne koncernas Anette-n!

                - La apero de sinjoro Gorĉev iom malfirmigis la fidon inter ni…

                - Aǔskultu min! – draste alkriis lin. – Pli firma bazo, ol mia vorto ne estas bezonata al firma kontakto! Bonvolu noti tion bone… Koncerne sinjoron Gorĉev, tiu homo estas tute idiota, kaj oni devus mortpafi lin tuj, ĉar cetere Dio scias, kion li ankoraǔ faros, sed li estas vera viro, kaj li havas tiajn sving-batojn, ke mi devas eklevi mian ĉapelon antaǔ li. Ĉar cetere ĝi forflugus. Kaj… hm… Li scipovas ankaǔ skermi, kiel mi vidas – li aldonis. La bandaĝita barono fariĝis ruĝa, kiel meleagro.

                - Kiel mi eksciis intertempe, Gorĉev estas provokisto!… - li kriis.

                - Ĉu vi povas pruvi tion?

                - Li estis sport-trejnisto, kiam li havis de ses jarojn, li do estas profesia skermisto!

                - Mi estis boks-trejnisto en la militistaro – interrompis Laboux -, kaj mi ricevis krom-soldon por la lernohoroj, tial, mi esperas, ke vi pensas min ĝentelmano!

                Li fariĝis maristo, kiam li havis dek sep jarojn – daǔrigis Lingeström siajn indikojn. – En Tokio li estis malliberigita unu jaron pro senrajta fiŝado. Oni malpermesi al li la restadon en la grekaj havenoj pro interbatado per tranĉilo, poste li estis harmonikisto en la fifama drinkejo Bob la Velisto de Port-Suez…

                - Li ja estas bonega homo! – kriis Laboux ekscitite – kaj mi jam ne hontas, ke li elrompis iun mian denton.

                - Nun jam mi ne miras, kiel vi ne vidas en mi konvenan familianon – respondis Lingestörm kun flama vizaĝo kaj ekstaris.

                La sinjoroj adiaǔis unu la alian kun mallongaj, malvarmkondutaj kapbalancoj

                - Ĉu vi pensas, ke Lingeström de nun estos kontraǔ ni? – demandis Laboux, kiam ili restis en duopo.

                - Kial vi pensus, ke ĝis nun li estis kun ni? – respondis de Bertin trankvile. – Ĉu vi rakontis la aferon de la aǔto al li?

                Laboux palpebrumis embaresite.

                - Parolu! Ĉu vi diris ion pri la ora aǔto?!

                - Nu… Efektive ne, nur… mi menciis tion ŝerceme, ke mia blua Alfa-Romeo nun valoras minimume dek mil pundojn…

                - Frenezulo!

                - Kial vi timas tiel. La aǔto staras antaǔ la domo, kaj la negra Parker gardas ĝin nokte en la graĝo… Mi konfesas, ke mi tro frue fidis Lingestrom-on, sed lia patro estis tiel honesta homo…

                - Ankaǔ via patro estis honesta homo – furiozis de Bertin.

                - Prave – respondis Laboux malgaje kaj sonorigis.

                Venis André… Iu lia okulo ne estis pli granda ol avelo.

                - Venigu la ŝoforon.

                - Parker ne estas en tia stato, ke li povu anonciĝi.

                - Kie li estas?

                - Li sidas en la ŝtuparejo kaj ploras, ĉar iu ŝtelis la aǔton de la sinjoro.

2

Kiam Anette lasis la tranĉvunditan Lingeström-on kaj siajn patron tie, la aǔto ankoraǔ staris antaǔ la pordego. La knabino vane serĉis Parker-on. Kion fari?… Ŝi sidis en la veturilon kaj startigis ĝin… Kvankam ŝi sciis bone, ke ŝi devintus peti permeson de sia patro. Laboux atribuis grandan signifon al la devigaj reguloj de la bona edukiteco.

                Eh! La oldulo estas tre pedanta, rilate la aǔton, sed fine ja li certe permesus, ke ŝi faru mallongan veturon per la belega Alfa-Romeo…

                Ŝi senbrue stiris inter la fabelaj palmoj kaj florbedoj sur la neĝe blanka, glata ŝoseo. Ŝi sidis ĉe la diretkilrado, narkotite por la milde fiŝodoraj, tepidaj, densaj plantaĵ-vaporoj de Cote de’Azur, amante, malfeliĉe kaj tamen kun la impregnita, nepereigebla kredo de la junularo: Gorĉev tutcerte revenos!…

                Du turniĝantaj reflektoroj prilumas la surfacon de la nekredeble glata maro de sur la supro de lumturoj. La blankaj kaj ruĝaj lumfaskoj alterne frapiĝas al la malhela dorso de la akvo per la mallarĝaj lum-lumskurĝoj.   

                Gorĉev…

                Ŝiaj okuloj pleniĝas de larmoj, kaj la domo, landvojo, palmo diskonturiĝas antaǔ la knabino, ke ŝi devas bremsi.

                Kio ĝi estas? La stirista instinkto de la virino sentas, ke la cetere bonega oleobremso kvazaǔ estus malforta al la aǔto… Ĝi ne funkcias efike. Egalas… Antaǔen! Oni volas klarigi aferon, kiu rilatas ŝian patron… Tiu trampa homo montris ankaǔ ian leteron, en kiu Laboux estas kalumniita…

                Po sesdek kilometroj… Po sepdek kilometoj hore… La montrilo de la rapidometro pulsante moviĝas sur la skalo… Ankaǔ komencanta stiristo povas trankvile veturegi per elano de konkuristo sur la larĝa landvojo…

                Kio ĝi estas? Ŝi ne povas veturi pli rapide ol po okdek kilometrojn hore! Kio okazis al tiu aǔto? Poste ankoraǔ kelkaj surprizoj: la oleo kaj la benzino, kiel la mezurilo montras, konsumiĝas plie, ol tio estus bezonata ĉe tiu aǔto kaj laǔ la veturitaj kilometroj…

                Ŝi ne havas tempon pensadi pri la strangaĵoj de la landvoja aǔto. Aperas Toulon, kaj ŝi devas rapidi, cetere ŝi malfruiĝos. Per sia tuta korpopezo premante la gaspedalon, ŝi eĉ allasas gason, sed ŝi ne povas veturi pli rapide ol po okdek kilometrojn hore… Kvazaǔ ĝi estus la kutima malbona sonĝo: oni vola fuĝi, kaj anstataǔ la refleksa kuro, liaj piedoj paŝas peze, malrapide. Ŝi sentas tion, kiam ŝi konstante allasas gason, sed kion ajn ŝi faras, la aǔto ne veturas pli rapide ol po okdek kilometorojn hore. Kiu ajn malgranda Fiat aǔ Topolino povus facile antaǔi la reĝon de la landiraj aǔtoj.

                Toulon!!… Tie estas la benzinstacio. Ŝi haltas!

                La bonega bremso malgraǔ ŝia ordono la aǔto ankoraǔ glitas proksimume dudek metrojn ŝrikante, kiel ia kaduka, maljuna aǔto Ford, kies bremso triviĝis… Nekompreneble!

                La trampa homo malfermas la pordon, saltas apud ŝin kaj diras mallaǔte:

                - Rapide antaǔen! Ĉe la dua strato dekstren!

                La knabino obeas instinkte, ŝi startas, kaj la aǔto kuregas…

                - Ĉu ni devas veturi malproksimen?

                - Unu minuton… Tie ĉe la placo stiru dekstren. Ĉu iu scias, ke vi forlasis la domon?

                - Mi promesis, neniu do scias tion. Kies letero estas tiu, kiun vi montris al mi?

                - Vi ekkonos lin. Bransu antaǔ la blua-ruĝa lampo antaǔ la stratangulo.

                Aǔdiĝis sono de citro kaj harmoniko. Virino kantis al tio kun voĉo, raspa pro la brando. Ili estis antaǔ drinkejo. Tabulo pendis super la ejo:

R E S T O R A C I O   T E X A S

                - Ni eniros ĝin el la direkto de la korto… - diriss Portenif.

                Anette sekvis lin senvorte. Ili trairis la malluman areon. Ĉe la transa flanko de la domo la gvidanto malfermis pordon, li lasis iri Anette-n antaǔen, sed li ne sekvis ŝin, sed li fermis la pordon malantaǔ ŝi.

                La knabino staris en malplena ĉambro, kaj vid-al-vide du viroj. Iu estis malalta dikulo, la alia larĝŝultra, alta, bankhara homo.

                - Bonvolu veni pli proksimen – diris la larĝŝultrulo. Li havis inteligentan vizaĝon kaj altan frunton, sed Anette ektremetis pro lia timiga trankvilo kaj aplombo.

                - Tial mi venis ĉi tien, ĉar oni montris al mi leteron, en kiu certe estas eraro aǔ intenca mensogo. Mi kredas nenian malbonon pri mia patro.

                - Se ĝi estas tiel, kial vi venis ĉi tien? – demandis la dikulo per raǔka, ironia voĉo, kiu faris kompleta sian suburban elegantecon per siaj falsaj juveloj kaj akrakolora kravato.

                - Tial mi venis, ĉar mi volas forigi eĉ la plej malgarandan ŝajnon de la suspekto…

                Ŝi aǔdis bruon… Kvazaǔ iu klopodus ekfunkciigi motoron ie!

                - Mi lasis mian aǔton negardita… Antaǔ ol ŝi povintus paŝi al la pordo, la blankhara homo staris antaǔ ŝin.

                - Vi restos ĉi tie!

                Ŝi ne rimarkis, ke la dikulo iris malantaǔ ŝin. Subite apotekodora tuko falis sur ŝian kapon, en tiu mutiĝis ŝia ŝriko… Ŝi ankoraǔ sentis, ke oni kaptas lin, poste ŝi narkotiĝis…

                Ŝi rekonsciiĝis en la policejo. Estis vespero… La la grand-liphara serĝento de la policestro sidis ĉe la tablo kaj trinkis teon. Kiam Anette side leviĝis, li turniĝis:

                - Ĉu vi fartas pli bone?

                - Jes… Nur mia kapo doloras kaj zumas… Telefonu al Nico…

                La serĝento faris grandajn okulojn: - vi ja estas tie!

                Mil sonoriloj sonoris en la cerbo de la knabino. Ŝajnas, ke ŝi nun sentas la postefikon de la narkotaĵo.

                - Mi ŝatus… iri hejmen… - ŝi diris inerte – venigu taksion…

                - Oni ĉesigis la trafikon – respondis la policisto, kiam li vidis, ke la knabino rigardas al li nekompreneme, li aldonis: - ia treege grava, blua, grandega aǔto Alfa-Romeo malaperis. Ĝia identiga numero estas 126-513 DK. Hej! Kio okazis? Fraǔlino?!… Akvon!…

                Anette falis sur la plankon svene.

3

Ankaǔ Gorĉev ekveturis al Toulon proksimume samtempe kun Anette. La enigma aǔto komencis sian ludon kun la sensuspektaj viktimoj. Matinte André-on sub la fortepianon, Gorĉev rapidis sidi en la pruntitan, malgrandan aǔton, antaǔ la vilao de Laboux, por ke li atingu Marseljon per la trajno, ekironta je la kvina horo, ĉar ordono estas ordono.

                Nu kaj la reserĉigo estas reserĉigo.

                La aǔto estis iom trouzita. Precipe la manko de iu pordo estis okulfrapa. Ĝi verŝajne malfermiĝis en Monako, kiam li veturis per sia aǔto inter la oksojn, atendantaj ĉe la buĉejo. Tramo frot-derompis la lignotabulon de la ŝtupo en truniĝejo, ĝi estas en ordo, ĉar li memoris tion. Sed kie en la infero enkaviĝis la motorujo tiom, kaj kie malaperis la ŝosea reflektoro? Nu, estas egale…

                Unue ek, triniki aperitivon!

                Li lerte kaj singarde haltis antaǔ rapidserva bufedo. Nun fine ĝi sukcesis senprobleme! Li bremis belege, kaj li ne puŝuĝis al alia, staranta veturilo.

                Parte tial, ĉar Gorĉev havis iom da sperto, rilate la stiradon, sed parte tial, ĉar eĉ unu vaturilo ne staris antaǔ la rapidserva bufedo. Nome estis malpermesate halti per aǔtomobilo tie, escepte la aǔtobuson. Sur tablo, fiksita la stango estis videbla la internacia signalo: en ruĝa rondo, sur blanka fono trastrekita litero „P”. Parkado estas malpermesita!

                Sed Gorĉev neniam okupiĝis pri signaloj, li ĝojis, ke li haltis bone, se ne tute ĝuste antaǔ la rapidserva bufedo, sed iomete pli supre, ĉe kinejo…

                - Mi petas absinton, kara frategĉjo direktoro – haste mendis Gorĉev interne kaj ĵetis moneron sur la tablon.

                Sed la trinkaĵo preskaǔ haltis al li en la gorĝo.

                En kaŝita loĝie, en la fono de la rapidserva bufedo li ekvidis la atakanton de la generalo, en la societo de la multloke bandaĝita Lingeström.

                La du eminentaj homoj intertraktis enprofundiĝinte. Gorĉev tiriĝis al la muro, por ke li restu malantaǔ la kurteno de la loĝio. Tiel Lingeström ne povis vidi lin. Li ne timis Portenif-on, ĉar tiu ne konas lin.

                - Estu afablaj al la knabino, Portenif. Gravas la aǔto! Kiam vi parolos kun la Majstro.

                - Pasos pli ol unu kaj duono da horoj, kiam mi alvenos en Toulon-on. Mi renkontiĝos kun ili en la restoracio Texas

                - Vi do ne devas timigi la knabinon. Gravas, ke vi ŝtelu la aǔton.  Mi atendos vin apud Cannes, ĉe la vojo, kondukanta al la paroko, por ke vi kunportu ĝin… Mi volas pagi!

                Hoho!… Li do ruze planaĉas tiaĵon! Du grandaj paŝoj, kaj Gorĉev jam estis ekstere antaǔ la rapidserva bufedo.

                Granda tumulto akceptis lin tie. Oni blokis la trafikon de la strato, ĉar la aǔtobusoj povis veturi nur tiel, ke ili evitis la aǔton de Gorĉev en la transa flanko de la strato.

                Kelkaj policitoj iris en la kinejon por trovi la posedanton de la aǔto, kaj oni devis interrompi la prezentadon. La trafiko, direktita al la flankstrato, ŝtopiĝis senperspektive. Nun minimume dent veturiloj kornis, hupis amase-kaose, kaj alvenis la policaj aǔtomobiloj por zorgi pri la ordo.

                Gorĉev ne sciis kio okazis, sed li rapidis, ĉar la afero ne interesis la junulon, li do sidis en sian aǔton.

                Tuj proksimume dudek policistoj alparolis lin:

                - Ĉu ĝi estas via aǔto?

                - Ĉu vi ne vidas la trafikŝildon?!

                - Kiel vi kuraĝis halti ĉi tie?!

                Gorĉev agaĉis per la startigilo kaj allasis gason.

                - Nur du plotonoj da policistoj parolu samtempe – li diris tute ne suprenrigardinte. – Kio okazis?

                - Vi haltis malbone.

                - Ĉu nun? Kion vi estus dirinta, se vi estus vidinta min antaǔtagmeze en la sukeraĵejo?

                - La trastrekita litero „P” sur la trafikŝildo signifas tion, ke estas malpermesite halti ĉi tie!

                - Sed sinjoro, mi povas nur stiri, mi ne komprenas la rebusojn! Oni skribu, kion ili volas.

                La policisto diris, ke la afero kostas ducent frankojn, se li deziras, ke polica juĝisito ne tempofiksu debaton. Ĉar Gorĉev deziris tion, li transdonis la punmonon kaj ekveturis. Li nur renversis la plakaton de la kinejo, kiu falis sur la breton de la sukeraĵvendisto, kiu kostis por li entute okdek frankojn. Ĝi estis favorpreza aĉeto!

                Li veturis senprobleme ĝis la hotelo, kaj fine koste de sepdek franka triciklo li bremsis bonŝance. La scivolemaj piedirantoj tuj ĉirkaǔstaris lian aǔton, ĉar ĉiu pensis tion, ke alvenis la greka konkuѲsanto per sia aǔtomobilo, kiu ekveturis de Ateno por partoprenis la stel-konkurson de Montekarlo, tra valoj kaj montoj, en neĝo kaj koto, sur senvojaj vojoj senhalte.

                Sed ĝi estas videbla sur la aǔto!

                Gorĉev tuj vizitis la reĝan apartamenton, kaj li rapidis rekte en la ŝrankon. Sinjoro Vanek ĵus finis razi sin.

                - Bonan tagon – li salutis sian mastron -, du sinjoroj serĉis vin.              

                - Kij ili estis?

                - Mi ne scias.

                - Kion ili volis?

                - Mi ne scias.

                - Ĉu vi dirisal ili, kiu mi estas?

                - Ĉu mi scias tion?

                - Almenaǔ priskribu ilian aspekton.

                - Iu estis altranga soldato, la alia maldika, blankhara, brunvizaĝa civilulo kun bluaj okuloj.

                - Ĉu Laboux?

                - Eblas, sed tio ne estis videbla sur li.

                - Kia malbonŝanco… Eh, estas egale… - Gorĉev eksidis en fotelon. – Aǔskultu min, oldulo mia…

                - Mi nomiĝas Vanek…

                - Sinjoro Vanek… nun fine vi povas pruvi, kion vi scipovas. Mi fidas vin tiom, ke vi anstataǔigos min persone en la proksima futuro!

                - Vi povas esti trankvila, sinjoro…

                - Se vi entreprenas la anstataǔigon por unu tago, tiam vi ricevos mil frankojn da ekstra premio!

                - Ordonu pri mi!

                - Mi dungiĝis al la legio!

                - Mi komprenas. Vi povas esti trankvila, kiam vi soldatservos, dume mi perfekte plenumos vian agosferon.

                - Inverse. Vi devas hodiaǔ vespere anonciĝi en la fortikaĵo St. Jean por anstataǔigi min ĉe la militistaro!

                Sinjoro Vanek salte leviĝis kaj diris kun mireganta rikano:

                - Sinjoro! Tiam estos kapute al la legio.

                - Mi ne volas, ke vi soldatservu. Vesper mi havas gravan aferon. Sed mi ne sciis tion antaǔe, kiam mi dungiĝis al la legio. Sed se mi ne anonciĝos, tiel ne pli ol dudek kvar horoj oni serĉos min en la tuta lando.

                - Kion do mi devus fari? – demandis sinjoro Vanek kaj eltiris kvarat-keston, estantan en la flanko de la ŝranko, poste ŝuo-keston.

                - Kion vi serĉas?

                - Mi metis intermanĝaĵon ien… Aha!

                El la sinkita fako de la vestaĵaro, je unu premo de butono, aperis kombilo, vestobroso, spegulo por razado kaj taso da teo kun kelkaj toastoj, dudek dekagramoj da salamo en societo de du ŝustreĉiloj. – Do?

                - Vi do eѫveturos hodiaǔ vespere al Marseljo kun mia vojaĝbileto, valida je mia nomo, vi anonciĝos en la fortikaĵo, vi anstataǔigos min ĝis morgaǔ, ke oni ne reserĉigu min pro mia foresto, kaj posttagmeze mi deŝanĝos vin.

                - Kio okazos, se vi ne povos veni sen via propra kulpo?

                - Ĉar vi ne havas kontrakton kun la legio, oni ne rajtas restigi vin tie.

                - Sed oni ne akceptos senvorte, ke mi trompis ilin.

                - Vi estas civilulo, kaj neniu povas malhelpi tion, ke vi staru antaǔ kompetantan juĝejon, do miliitista instanco ne rajtas oficiale respondecigi vin.

                - Mi entreprenas tion.

                - Jen estas la bileto, valida je mia nomo kaj du mil frankoj antaǔpago, ĉar mi konas vin, kiel ĝentlemanon.

                - Mi ja tute ne konas vin, malgraǔ tio mi akceptas la monon, ĉar mi sentas tiel, ke mi ne trompiĝos.

                - Mi dankas vian fidon. Vi ne devas timi, ke mi estos distrita, kaj mi forgesos vin tie.

                - Mi tre prijuĝas la distrecon, ĉar ĝi estas la plej malbela kaj plej malestimenda inter ĉiuj homaj eraroj – diris sinjoro Vanek, kaj li kirladis elegante sian teon per ŝubutonumilo. Eble, se li konjektus, kia malfeliĉo trafos lin pro tiu komisio, tiam li forfuĝus panike… Sed li eĉ ne konjektis tion…

4

Se ni volas kompreni la animstaton de Laboux kaj de Bertin, kial ili iradis tien-reen en la ĉambro post la malapero de la aǔto, unue ni devas scii sekreton:

                La du trionoj de la Alfa-Romeo de sinjoro Laboux konsistis el dekkvar karata oro. La nikelitaj reflektoroj, la rapidumilo, la bufroj, la framo de la ĉasio, la cindrujoj kaj klinkoj estis farita el pura oro. Oni enkonstruis la plej bonegan motoron, sed eĉ tiel la bremso purviĝis alforta pro la granda pezo, ĝi povis veturi nur per reduktita rapideco.

                Iu nun ŝtelis tiun fantastan trezoron.

                Kiam André raportis la malaperon de la aǔto, la generalo, kvazaǔ tiu informo efikus lin mildige, li trankviliĝis.

                - Kiam vi vidis la aǔton lastfoje?

                - Ne pli ol duonhoro, sinjoro.

                De Bertin telefonis.

                - Mi petas la centran deĵoron… Mi estas de Bertin. Nekonata farinto ŝtelis la blue emeѪlofarbita, landiranРaǔton de André Laboux, kies tipo estas Alfa-Romeo, ĝi havas la identigan numeron 126-513 DK. La trovinto aǔ la informanto ricevos 50 000 frankojn de premio. Dissendu la reserĉigon pere de radio al ĉiu polic- kaj ĝendarmejo. GŲavaj militistaj dokumentoj estas en la aǔto…

                Post duonhoro la polico perseskutis la aǔton, kies identiga numero estas 126-513 DK sur ĉiu ŝoseo de Sud-Francio per aǔtomobilo, motociklo kaj piedirante. Raportoj alvenis konstante en la vilaon de Laboux.

                La 7-a horo vespere: oni vidis bluan Alfa-Romeo-n posttagmeze sur la landvojo al Cannes, la identiga numero estas nekonata… La 8-a verspere. Oni konstatis, ke la aǔto kun la indentiga numero 126-513 DK prenis benzinon antaǔ Toulon, precize je la 7-a horo.

                Oni tuj blokis la disbranĉiĝantajn aǔtovojojn, kondukantajn el Toulon. Cent kaj cent policistoj traserĉis la stratojn kaj garaĝojn de la urbo.

                Laboux kaj la generalo interŝanĝis nur kelkajn vortojn. Evitante unu la alian ili iradis tra-trae kaj tien-reen senĉese.

                La 9-a horo vespere. La blua Alfa-Romeo, kun la reserĉigata identiga numero, jam je la 8-a horo veturegis reen el Toulon. Ĝi prenis benzinon ĉe Cannes.

                Oni blokis la disbranĉiĝantajn vojojn, kondukantajn el Cannes.

                La sensacio alvenis je la naǔa kaj duono!

                Postenanta policito raportas: li nur malfrue eksciis la informon pri la reserĉigo, ĉar dum la radioelsendo li ekvidis suspektindulon en restoracio, kaj li stradis tre longe apud la verŝ-stablo por kaŝatenti la koncernulon. Ŝajne li trinkis ruĝan vinon, sed efektive li konstante atentis tiun suspektindan personon. Poste li konstatis, ke tiu homo ne estas identa kun la suspektiato de la ŝtelrompo, li paŝis sur la straton kaj ekvidis la serĉatan Alfa-Romeo-n, sur la bulvardo Victoire, kiel ĝi veturis sur la trotuaro per rapideco sesdek kilometroj po horo. Pli supre, sur la avenuo Magenta ĝi renversis terpom-fritejon, sed ĝi kuregis plu senhalte, kaj fine traveturante la ornamĝardenon de la promenejo de Anglaises, ĝi turniĝis al la plaĝo. Okulfrapa rekonilo: sur la varmoforigilo estas videbla ripozlito, de sur kiu pendas silka kimono. (Kun orkoloraj, orientaj figuroj sur nigra ŝtofo.)

                La rigardo de Bertin hazarde falis sur la straton antaǔ la pordego de la vilao. Poste li sentis por sekundo, ke li freneziĝis:

                La Alfa-Romeo kun la identiga numero 126-513 DK staris antaǔ la pordego! Sur ĝia varmoforigilo estas la ripozlito kaj la silka kimono. (Orkoloraj, orientaj figuroj sur nigra ŝtofo).

VI-a ĉapitro

1

Je la kvara horo kaj kvardek kvin minutoj Gorĉev ekveturis al Toulon per maksimala rapideco. Je la kvara kaj kvardek ses li haltis pro karambolo. Li veturis precize dekses metrojn sur la landvojo Nico-Toulon. Li konsentis pagi kvardek frankojn al la ŝoforo de la vaporlavejo kaj forveturegis per rapideco de vento. Je la kvar horo kaj kvardek naǔ minutoj li rimarkis, ke ne estas benzino en la aǔto. Li tuj stiris al benzinstacio, sed li formovis ĝin de sur ties loko proksimume ok metrojn, tiel tute ne temis pri la plenigo de la benzinujo ĉi tie. Li pagis tricent sesdek frankojn anstataǔ kvarcent, ĉar ili dekakulis iun raflektoron kaj la man-hupon por kvindek frankoj.

                Tamen akirinte benzinon, li ekveturis denove, kaj nun jam li atingis la landvojon senprobleme. Tie Gorĝev stiris sovaĝe. La aǔto kuregis per cent kilometra rapideco por horo, kvankam la tempesta vetero malfaciligis la stiradon, ĉar la vento kroĉiĝis al la unuaj radoj, poste ĝi ĉesis, por ke ĝi premu tiujn denove en la kontraǔan direkton. Ĝi turniĝis de iu flanko al la alia.

                La stratpurigisto faris krucosignon, vidinta la zigzage kuregantan aǔton. Tamen ne okazintus problemo, se la antaǔa dekstra rando ne estus difektiĝinta. Knalo, simila al fusilpafo… la bremso grincas akre, Gorĉev turnas la direktilradon sovaĝe, sed vane… la aǔto, peziĝanta sur la radferaĵon, puŝiĝas al arbo, reversiĝas, dufoje turniĝas sur ĝiaj flankoj, kaj post timiga tintado, frakasbruo, krakado la aǔto kaj ties ŝovoro falas en la apudvojan fosaĵon… Kapute!… Neniu moviĝas plu. Kriantaj homoj alvenas kurante!

                - Telefonu por venigi la abulancon! – ordonas kapitalisto

                - Atentu… Levu lin singarde – komandas Margo, la direktorino.

                - Oni devas organizi la savon!… - diris rondbarba sinjoro, kiu estis instruisto de manlaboro en la liceo por fraǔlinoj, kaj apud li ordonis mondfama verkisto en piĵamo.

                Tiam aperis piedo el malantaǔ la sidejo de la ŝoforo, poste la alia. Fine kapaltere, el la fenestro de la renversiĝinta aǔto malrapide elgrimpas la akcidenton suferinta stiristo, kaj en tiu pozicio li svingadis per siaj piedoj, certe tial, por ke oni eltiru lin de tie.

                - Miaopini ni ne rajtas tuŝi lin, nur se la kuracisto alvenos – diris la instruisto pri manlaboro. Tiam la piedoj svingadis kolere. Ili ne kuraĝis liberigi la ŝoforon, kiu estis videbla nur ĝistrunke, kaj lia supra korpo estis en la interno de la vrako.

                Kiam li denove svingis per siaj piedoj, lia pantalono komencis iom diskudriĝi, kaj oni devis timi, ke la streĉiĝo de la ŝtofo kaǔzos pluan seriozan komplikaĵon. Matroso kaj la mondfama verkisto tial iris en la fosaĵon por forigi la proksimiĝantan katastrofon.

                La kapitalisto proponis, ke ili kovru la koncernulon per surtuto, ĝis la amblulanco alvenos, sed li ne proponis sian intersezonan surtuton por publikintereso, do la mondfama verkisto kaj matroso ellevis la ŝoforon el lia danĝera pozicio, kiu estis videla ĝistrunke.

                Li elvenis el la fosaĵo lamante, ĉifone, sango-, ole- kaj polvokovrite. La kuracisto ekzamenis kaj palpadis lin.

                - Sinjoro! Al vi okazis miraklo!

                - Tio estas komprenebla ĉe mi – respondis la ĉifona ŝoforo. – Kie mi povas lui aǔton?

                - Ĉu vi volas veturi plu per aǔto!? La ambulanco alvenos tuj! Eble vi havas internan sangadon.

                - Se ĝi ĝenas min nur tiel, mi ne zorgos pri tio… Ĉu vi havas liberan aǔton en via garaĝo? – li kriis al iu proksima benzinstaciisto.

                - Vi ne rajtas lui aǔton en tia sanstato! Vi estas tia, kiel la kadavro.

                - Pripensu, kion vi parolas, frategĉjo! – ekgrumblis la ruso.

                La pli maljuna benzinstaciisto iris tien.

                - Aǔskultu mi, sinjoro! Ĉu eble vi volas timigi min?

                Kaj li kaptis la brakon de Gorĉev. La viktimo de la katastrofo tuj vagofrapis lin, ke tiu flugis en la fosaĵon kaj falis inter la varkojn de la aǔto sveninte.

                - Tamen li ne havas internan sangadon – diris al kuracisto al domposedanto.

                Tiam alvenis la ambulanco, ili kuregis en la fosaĵon, kaj kompreneble ili ekflegis la svenintan benzinstaciiston. Oni diris nenion, ĉar la sanstato de la koncernulo ĉiumanire bezonis la unuan helpon.

                Dume Gorĉev sidis en solelasitan aǔton, starantan apud arbo, kaj li ekimpetis sur la landvojo, kiel eblis de li. La ambulancanoj bandaĝis la flelgiton, kaj ili ĵus metis lin sur la brankardon, kiam timiĝinta virin, la edzino de la benzinstaciisto alvenis al la okazejo.

                - Mia edzo! – ŝi kriis malesperiĝinte. – Kio okazis al mia edzo?!

                - Estu forta sinjorino – respondis la ambulanckuracisto kun drama simpleco -, vi ne devas timi tujan danĝeron.

                Ili metis la benzinstaciiston, kuŝantan sur la brankardo en la savaǔton, kaj ĝi ekveturis sirenante….

2

En Cannes Gorĉev elaǔtiĝis kaj aĉetis matros-vestaĵon. Iel li tuj fartis pli bone. Poste, ĉar li ŝatis iri la vojon de honestuloj, li luis malnovegan aǔton Chrysler kaj ekveturis al Toulon. Post dek minutoj rajpis lia rapidumŝanĝilo. Damne! Je la kvina horo kaj 55 minutoj li jam veturiegis per belega Mercedes, kaj precize je la sesa horo li alvenis per la akvuma kamiono de la stratpurigad-oficejo, identiga numero T. 106/91, en la legomĝardenon de la orfejo de Toulon.

                Nun jam post nelonga tempo li atingis la havenon, kio estis facila tasko, li ja iris piede. Por iom gardi la sinjoran ŝajnon, li surmetis sian nigran monoklon kun tenilo, pri kiu li konstatis bedaǔrante, ke la celuloido defalis de ĝi sur lenton granda parto, kaj la nuda dratkadro videbliĝas tie.

                Li alvenis al ekstera kargejo de la haveno, kie suspektindaj homoj aperis ofte. Li ekvidis moviĝantan ombron en la fundo de arkado. Li alpaŝis lin:

                - Mi havas la feliĉon, kara oldulo mia! Ĉu vi ne dirus, kie mi trovos la restoracion Texas?

                - Ne

                - Kiel?

                - Akceptu mian konsilon, kaj iru al la restoracio Prunblua Paradizo. Ankaǔ ĝi estas drinkejaĉo…

                - Sed…

                - Sinjoro, akcepotu mian koncilon, kaj diru nenion.

                - Sed mi devas iri en la restoracion Texas!

                - Ne parolu multe, la restoracio Prunblua Paradizo estas dekstre de la kabrokargejo, iri tien kaj fino!

                Kaj li lasis lin tie.

                - Idioto! – postkriis lin Gorĉev. La alia homo revenis. Vesperiĝis. Du ombroj staris vid-al-vide en la malluma haveno, iu alta kaj la alia malalta.

                - Ĉu vi diris ion? – demandis la altulo.

                - Mi nur menciis tion, ke vi estas idioto.

                - Patu pardonon!

                - Mi ne povas fari tion – respondis la malalta ombro. – Dum nia mallonga parolado tiu impreso fariĝis konvinkiĝo – kaj kvazaǔ pardonpete li aldonis: - Idioto, frategĉjo mia, kion mi faru? Ĝi estas ne mia kulpo…

                - Nun mi vangofrapos vin, ĝis vi nigriĝos.

                - Ne diru! Ĉu vi kolereas tiom?

                - Jes… jen vidu… Auuu!

                Lian svingiĝantan brakon por bati la monokla junulo kaptis, tordis kaj intense piedbatis la koleretan, suspektindan pideiranton. Tiu falis kapantaǔen en baseneton da oleofarbo, per kiu oni tiutage farbis sur la fumtubon de la plej rapida motorboato de Toulon la „interurban bluan rubandon”.

                Gorĉev rapidis plu, kaj pli supre, de la doganejo li alparolis bubo-similan, angaln mariston.

                - Hallo, boy!

                - What can I do for you?! – respondis gaje la lentuga junulo.

                - Fraĉjo, diru al mi, kie estas la restoracio Texas?

                - Go in the hell! – respondis la knabo kolere kaj lasis lin tie.

                …Ĝi estas bela. Ŝajnas, ke la restoracio Texas estas ia fifama loko ĉi-loke. Tamen li devas trovi ĝin, urĝe.

                Li haltigis strangulon, kiu manĝis kukurbo-kernon el sia ĉapo, li portis senmanikan, strian veston kaj apogiĝis al la lampo ĉe la stratangulo. Liaj larĝaj, grandaj ostoj atestis, ke li estas muskola homo. Lia enorma, antaǔenstaranta, anasa nazo moviĝis strange, dum li maĉis la kukurbo-kernon, kaj li elkraĉis ties ŝelon tiel rutine, ke ili trafis kelkfoje eĉ la tre malproksimajn piedirantojn.

                - Mi havas la feliĉon – salutis lin Gorĉev, kaj li flankenigis sian kapon de antaǔ preterfluganta kukurbo-kerno-pafaĵo.

                La homo en senmanika trikotaĵo tute ne resalutis, anstataǔe li ekparolis jene per sia krakanta, baritona voĉo.

                - Kion vi volas, sultulaĉo? Eldiru tion, aǔ iru en la inferon.

- Vidu, kolombeto mia… Hopla! – Li denove evitis kukurbo-kerno-pafaĵon. – Hodiaǔ mi venis per ŝipo el Islando, kaj mi malbone orientiĝas ĉi tie. Ni ne ŝatus veni en la restoracion Texas, ĉar iu garde avertis min…

                - Ne estas proponinde al tiel malfortikulo viziti la restoracion Texas.

                - Hopla! Ĝi estis golo… Ĉar mi petas… - Li viŝpurigis siajn okulojn. – Miaj konatoj rekomendis al mi la restoracion Prunblua Paradizo. Tial mi deziras scii, kie troviĝas la restoracio Texas, ĉar mi ne ŝatus eniri tien eĉ pro hazardo. Hop!

                - Vi havas bonŝancon. Eĉ pro hazardo vi ne vizitos ĝin, ĉar mi iros ĝuste al la restoracio Prunblua Paradizo, kaj mi gvidos vin al tiu loko, se vi jam estas tiel senhalpa.

                Diablo forportu lin! Li tuj ekiris kun li! Kia idiotaĵo ĝi estas!

                - Kie estas la restoracio Texas, ke mi tutcerte evitu ĝin? – ĝemas Gorĉev denove.

                - Timu nenion kaj venu. La restoracio Prunoblua Paradizo troviĝas ĉe la stratangulo. Ĝi estas modesta, burĝa loko.

                Kiam ili atingis la menciitan lokon, vekiĝis en li iom da respekto al la restoracio Texas, kompare kun ĝi, ĉi tiu estas modesta, eĉ „burĝa” loko. Ĉar antaǔ la restoracio Prunblua Paradizo staris policaǔtomobilo, aǔdiĝis frakasbruo de vitro,, bruego kaj pluraj pafoj, poste kelnero, duonmorte batita elkuregis sur la straton kriegante:

                - Ambulancanoj! Bigeur mortis, kaj du la aliaj homoj…

                Kio okazis al la du aliaj homoj, tio jam ne evidentiĝis, ĉar oni ĵetis benkon post la kelneron, kiu trafis lin je la kapo, ke li svenis. Dume la policistoj forkondukis katenitan personon, kiu havis okulfrape homan formon.

                - Ĉu vi ŝatas la ŝafviandon, rostitan kun ajlo? – demandis la anser-nazulo – ĉar oni bone faras ĝin ĉi tie.

                - Por mi estas egale, kion mi manĝas.

                - Nu… Por mi ne. Mi ŝatas la rostitan viandon kun ajlo.

                Li diris tion superflue, ĉar Gorĉev komence de ilia parolado estis klarvida pri la tre intima, familiara kontakto inter la fremdulo kaj la rostita viando kun ajlo.

                Dume la kelnero rekonsciiĝis, li surŝultrigis la benkon kaj reiris en la ejon, kie laǔ li Bigeur mortis, kaj ankaǔ la du aliaj homoj okazis io.

                - Nu, venu! Tiutempe la vespermanĝaĵo jam estas preta. Ĉar vi estas tiel flavbekulo, mi pagos. Se vi volas, vi povas dormi ĉe mi .

                - Kie vi loĝas?

                - Mi estas senhejmulo

                - Tiam vi tranoktu plie ĉe mi. Nek mi havas loĝejon.

                - Vi estas idioto – kriis kolere la anas-nazulo. – Mi estas Aleksio la Privata! Mi konas la plej komfortajn vagonojn de la haveno, kaj mi scias pri unuarangaj, sekretaj lignokestoj.

                Aleksio la Privata, la konanto de la vagonoj kaj sekretaj lignokestoj iris antaǔen, kaj Gorĉev sekvis lin.

                Okulvitra, maldika homo venis al ili. Li premis trempitan, trasangitan tukon al sia kapo kaj akceptis la gastojn kun modera entuziasmo:

                - Bonvolu sidiĝi! – li diris grobe kaj montris al Gorĉev kun abomeno: - Kiu estas tiu homo?

                - Mi nomiĝas Ĉervonec.

                - Diru do!… Mi estas Bigeur. Ĉu okazis io?

                - Ĉu vi estas tiu, kiu mortis?!

                - Idiotaĵo! – li draste alkriis la knabon. – La spilisto havas neǔrastenion, kaj kiomfoje oni rompas mian kapon, li kuras sur la straton por venigi la ambulancon! Ĉiutage ripetiĝas tiu sceno.

                - Sendu al ni ajlitan ŝafviandon – diris Aleksio la Privata, la bonega konanto de vagonoj kaj sekretaj lignokestoj. – Alportu kuiritajn fazeolojn kun oleo, vinagron, kaj botelon da ruĝa vino al ĝi!

                Bigeur notis la mendon:

                - Kial vi rakontas ĉiam tiun romanon? Ni jam scias ĉi tie, kian viandon manĝas tiuloj – respondis Bigeur kaj kriis en la kuriejon. – Mi petas du porciojn, kiun kutimas manĝi Aleksio la Privata.

                - Diru, ĉu vi jam estis en la retoracio Texas? – li demandis sian protektanton, kiam ili denove estis en duopo.

                - Jes, kompreneble. Mi sufiĉe ofte vizitas tien. Sed ĝi estas alia afero! La nomo de Aleksio la Privata estas nocio ĉi tie. Kien ajn li povas iri trankvile

                Dume oni surtabligis, kaj Gorĉev, spite al lia malpacienco, fine li povis manĝi bonguste fazeol-salaton, faritan laǔ havena maniero: kun multe da pipro kaj kun ringoforme tranĉita cepo, krome ŝafviandon kaj ruĝan vinon al ĝi.

                - Kiel vi nomiĝas? – li demandis dum vespermanĝo sian najbaron, la legendan konanton de vagonoj kaj sekretaj lignokestoj. – Mi ne povas kredi, ke vi estas Aleksio la Privata. Certe vi havas ankaǔ homan nomon.

                - Kian komunan vi havas al tio? Ĉu vi venis prezentiĝi aǔ vespermanĝi?!

                - Mi nur pensis tion… se ni jam interamikiĝis…

                - Diablo amikiĝu kun vi!

                Tiu homo ĉiam pli plaĉis al Gorĉev. Kvankam li brulis pro senpacienco rilate Anette-n, tamen li ŝatintus ekscii pli multe pri la spertulo de la vagonoj kaj sekretaj lignokestoj.

                - Kian profesion vi havas?

                - Mi estas rabisto – respondis Aleksio la Privata. – Kial vi ne trinkas el tiu vino?

                - Kiel?

                - Ĉu eble vi estas surda? Kun kelkaj miaj amikoj mi faras komisiitan vojrabadon. Ĝi estas tute bona profesio.

                Aleksio la Privata, la komisiita rabisto (akcesore bona konanto de vagonoj kaj sekretaj lignokestoj) ŝmaci laǔte, li elprenis sian poŝotranĉilon, kubutumis sur la tablon kaj komencis piketi siajn dentojn post la manĝado per la pinto de sia tranĉilo.

                - La komisiita vojrabado ne estas danĝera, kiel profesio, sed ĝi ne donas altajn enspezojn. Ekzistas veraj rabistoj, kiuj komisias nin per malpli gravaj laboroj. Ekzemple, se ili prirabas deponejon, ni liveros la varojn al ili per ŝarĝaǔto. Mi batfaligas kiun ajn kaj liveros lin ĝisdomen, poste mi lavas miajn manojn.

                - Hm… Vi jam longe havis tian komision – diris Ivan Gorĉev kaj rigardis la manojn de Aleksio la Privata.

                - Ĝuste hodiaǔ! Ni rabos kanajlon kaj estingos lian kandelon.

                - Ĉu li estas ia riĉa herediganto? – li demandis kaj verŝis vinon por si.

                - Al mil diabloj! Li estas fripono kaj nomiĝas Ivan Gorĉev… Nu! Ĉu vi sufokiĝas pro iom da vino?! Eltusu ĝin!

3

- Kiu estas tiu… Gorĉev, se mi komprenis tion bone? – li demandis, kiam li povis ekparoli.

                - Kanajlo! Li spionas al ia negra reĝo sur la Riviero.

                - Ĉu vere?… - Tio surprizas min. – Ĉu la negraj reĝoj preparasРsin por fari surprizatakon kontaǔ Montekarlo?

                - Tute alia afero estas en la fono. Sed ĝi ne gravas. Li defiis kelkajn rezolutajn homojn, li estas ruza temerarulo.

                - Kiel li aspektas?

                - Ne tiel, kiel vi!

                - Tio certas.

                - Sed nun jam estas sufiĉe el tio. Plie diru al mi, kion vi serĉas ĉi tie?

- Mi estas helpservisto sur ŝipo.

                - Kiel vi fariĝis tio?

                - Mi lernis la metion de tajloro de virinaj vestoj, sed mi mistajlis belan, printempan kostumon, kaj oni elĵetis min – li diris tion kun serioza vizaĝo.  Kiel mi jam menciis, Gorĉev havis malbelan kutimon, ke li eldiris ĉiuspecajn frenezaĵon sen hezito, tuj, se iu demandis lin. – Unue mi volis estis kelnero – li klarigis leĝere -, sed mi estas malkuraĝa, kaj mi havas obtuzan penskapablon, tiel mi pensis, ke estos pli bone vivi en la haveno.

                - Idioto! – kriegis la anas-nazulo kaj frapis sur la tablon tiel forte, ke viando, tranĉita je kvar pecoj falis en lian sinon. – Ĉu eble la haveno estas por la malkuraĝaj kaj stultaj homoj?

                - Nu… ĉiuokaze ĝi estas alia, ol la restoracio, kie povas okazi, ke ia ebriulo batas la kelneron.

- Ĉu en la haveno ne estas ebriulo?

                - Ĉu estas? – li demandis timeme. – Tiam mi vivas en eraro!… Mi ne pensis pri tio…

                - Vi estas freneza! Vi ja estas perdiĝinta homo kun via knabina vizaĝo kaj malkuraĝo! Kion vi faras, se iu vangofrapas vin?

                - Ne timu, mi povas defendi min.

                - Kiel?! Ĉu?!

                - Mi tuj denuncos la koncernulon!

                - Tuj iru en la inferon – sed kiam Gorĉev salte leviĝis, li postkriis la junulon. – Atendu, frenezulo…

                Sed la ruso kuris tiel, kiel li povis, feliĉe kaj nervoze, ĉar li ĝojis pro la fuĝebleco, kaj li timis, ke okazos io malbona al Anette!

                Aleksio la Privata tre bedaǔris, ke li fortimigis la senpovan, timeman knabon. Li estas tute kara, sincer-vizaĝa bubo, kaj estas neniu, kiu defendus lin. Li ja postkuris lin, sed la ruso kuris tiel rapide, kiel frenezulo.

                - Haltu, idioto! Mi ne volas bati vin!… Haltu, ĉar mi rompos viajn ostojn…

                Sed vane li logadis lin, Gorĉev kuris, kiel li povis.