- Kial vi insolentas konstante kun mi?

            Ŝi rigardis lin plie scivoleme ol nervoze.

            - Bedaǔrinde mi havas tian naturon. – li respondis kun farisea vizaĝo kaj laǔte ĝemis.

            La kapitanino okulmezuris lin kun nekaŝita malestimo.

            - Se iam ni interkverelos pro io, tiam vi ne parolos kun mi tiel, kiel kun iu via konatulino en la dancsalono.

            - Tio facile eblas – li respondis kapjesante, sed kun tiu senŝanĝa, dentobriliga, impertinenta rideto.

            La kapitanino nervoze forrapidis, kaj noktomeze ŝi transdonis la deĵoron al Jimmy la Ĝisorela. La veturo ŝajnis relative trankvila, kaj tamen…

            Proksimiĝante al Cape Blount, ia ekscitiĝo ekregis la personaron. Tamen ili navigis sur tiu maro, sur kiu du ŝipoj veturis antaǔ ili, kaj tiuj malaperis sen elsendo de unu radiosignalo. La krozŝipoj, ekzeciĝantaj ĉirkaǔ la insulo Marquesas, la ŝipo Swallow, veturanta al Tasmanio tiutempe kategorie asertis tion, ke ili devintus ricevi ties radioelsendojn, se kiu ajn el la du ŝipoj dissendis S.O.S. signalojn. Kiel povas droni aǔ kia katastrofo povas okazi al du ŝipoj, se tiuj ne povas dissendi radiosignalojn?

            Envidente, nur laǔ unu maniero. Se ili navigas en granda tempesto, ili en povas estingi la fajron rapide, kaj iel la akvo inundas la kaldronegojn, kaj la ŝipo fariĝas preskaǔ unu grandega mangrenado, kiu eble eksplodas je splitoj, antaǔ ol la radiisto nur povus konjekti, pri kio temas. Sed tiutempe oni ne prognozis tempeston de la Suda poluso ĝis la insularo, kvankam tiuj meteorologoj scias ĉion precize.

            Neniu eldiris, kvankam ili samopiniis, ke nur du aferoj povis okazi: aǔ la indiĝenoj aktakis la ŝipojn nokte ĉe iu insulo, kie ili albordiĝis, aǔ, ĝi estas pli verŝajna supozo, la osta mano de la Verda Vizaĝulo estas en la afero. Ĉar trans la Capo Blount, ĝis la Suda poluso, sekvas la senlima regno de la Verda Vizaĝulo. Kaj kiel ankaǔ nun ili sidadas sur la ŝtuparo, Bill la Nodulo parolas. Bill la Nodulo estas interesa homo, kiel ankaǔ lia nomo montras tion.

            Li maĉas konstante cigarstumpon, sed ĝi preskaǔ neniam brulas, kaj li portas botelon da brando en sia malantaǔa poŝo. Estas karakterize ĉe li, ke la brando, kion li ŝatas, estas dolĉa. Li estas malofta homo, ĉar en la havenoj la gastoj mendas dolĉan brandon nur por la konatulinoj.

            Bill la Nodulo esceptmaniere preferis la dolĉan brandon, kaj dum deĵoro aǔ post tio, en kalmo aǔ en pereiga uragano, li ĉiam elprenis de tempo al tempo el sia malantaǔa poŝo la botelon, plenan per dolĉa brando.

            Lia iu kapitano rimarkis, ke li kun precizeco de horloĝo, post ĉiu nodo da marvojo trinkas el la botelo. De tiam oni nomis lin Bill la Nodulo.

            - Do laǔ mi – li diris al la ĉirkaǔsidantoj pripensite, ĉar li sciis bone, ke oni alte taksas lian informitecon – certaj konfliktoj povas estis inter la Verda Vizaĝulo kaj Radzeer jam delonge. Io okazis jam tiam, kiam onidire Fred la Malpura kaj tiu idiota Blubarbulo manipulis samtempe la pestoŝipon Brigitta kaj Radzeer-on, kaj rondiras tiu famo, ke la Kapitano, kia hundo li estas, se temas pri mono, tiutempe trompis iel la Verdan Vizaĝulon.

            Estis granda silento. La ŝipo naĝis en peza kalmo, kaj komencis aperadi izolitaj nebuloamasetoj. De ie alvenis ondofrapiĝo, kaj ĝi iomete ekbalancis la ŝipon Blinda Patro Via.

            Bill la Nodulo elprenis sian botelon plenan de doĉa barndo kaj trinkis. Ili ĉiuj memoris la malklaran aferon de Brigitta, kaj ili povis supozi pri la Kapitano, ke li trompas ankaǔ la Verdan Vizaĝulon, ĉar li havas tiel multe da saĝo. Por iom da tempo, kiam ili revenis en Friskon, la Ĉefkuracisto, la Dika Petters kaj la aliaj matrosoj de Radzeer disipis la monon. Do  se temas pri mono, Fred la Malpura, havanta avaran koron trompus eĉ la diablon mem.

            - Sed tiam ankaǔ Jimmy la Ĝisorela kaj Kupro-grafo estis sur Radzeer! – diris Muku la Ostulo.

            - Prave. Sed mi ne proponas al vi interesiĝi sen malfermita tranĉilo. Ĉar Radzeer ĝenerale faras tiajn veturojn, ke poste estas granda silento. Nu kaj la personaro havas monon abunde, kaj kiu tre interesiĝas, tiun oni kaptas en iu malluma angulo de la haveno, kaj fino! Li ne plu sivoladas.

            - Nu sed fine ja – murmuris la Sevda Okso – ni havis nenian aferon sur la maro de la Verda Vizaĝulo. Ĉu tial…

            - Kial tial? – respondis Bill la Nodulo.- Jen estas Jimmy la Ĝisorela kaj Kupro-grafo. Mi diras tion, se dronas ŝipo sur la maro de la Verda Vizaĝulo, aǔ oni ne scias, kio okazis al ĝi, kaj nek radiosignaloj alvenas, tiam estas plej saĝe reveni kun malplenaj manoj. Vi povas kredi tion al mi.

            - Kial vi ne diris tion pli frue?!

            - Tial – respondis Bill la Nodulo -, ĉar mi devis veni el Frisko tiel urĝe, ke mi zorgis pri nenio. Sed se vi volas scii, ankaǔ Vasiĉ la Ruĝhara estis en la afero de Radzeer, kiam okazis tiu kavalira afero al la Verdan Vizaĝulon…

            - Tiu estis la tuta afero – diris nun  iu subite super ili -, ke mia maljuna amiko, the old great Man of the Malpura kaj mi ricevis negocan komision de sur ŝipo, kiu havis virinan nomon!… Jes, jes, amikoj miaj, tiu ŝipo kun virina nomo, se mi memoras bone, Belladonna, kargis peston ie, kaj oni serĉis negoculojn, kiuj suriras por forbruligi ĝin! Sur la vasta maro! Haho! La vasta maro estas la plej bela en la mondo.

            Post tiu krio sinjoro Wagner kun la pordo, kiun li kunportis, deglitis ruliĝante ĉirkaǔ ses ŝtupojn en la interferdekon.

            - Estas unu demando – diris Bill la Nodulo -, la pesta Brigitta kiel miksiĝis en la aferon?

            - Mi povas diri tion, kara amiko mia! Mi pensas, ke ĝi kostis dudek dolarojn! Sed ne! Dudek tiajn monojn, per kiu oni pagas en Egipto,t tamen ĝi estas angla… Mi kaj la Kapitano dronigis tiun ŝipon, poste ĝi reviviĝis, kaj ĝi denove dronis, kaj fine ĉiu saviĝis. Estus plej saĝe, se nun ni ĉiuj kantus la enven-arion de la tref-fanto el la opero Lohengrin…

            Sed antaǔ ol li povintus komenci la arion, laǔkutime, li subite ekdormis. Sub lia kapo estis la pordo de kajuto. Bill la Nodulo elprenis sian botelon da brando kaj trinkis, el kio ĉiu sciis, ke ili ankoraǔ ne atingis la sudan marfluon, ĉar dum tiu tempo ili ne povis ŝipveturi tiel mult-nodan vojon.

            Ili sidadis serioze kaj silente.

            Jimmy la Ĝisorela, kiu jam pli frue transprenis la deĵoron, dum sia kontrolturniro ĉiam revenis al la kajuto de la kapitano kaj staradis mediteme. Li estus tre surpriziĝinta, se li vidus, ke la severa, malestima vizaĝo de Pepi la Pirato kiel strange glatiĝas, kiam ŝi estas sola, kaj ŝi ne trovas bezonata imponi al tiuj krudaj homoj.

            Ŝi notadis ion en malgrandan kajeron, kaj dume ŝi kuiris teon. Jimmy la Ĝisorela ne vidis tion, ĉar la fenestro de la kapitana kajuto estis pli ol duon metron alte. Sed lumo filtriĝis ĉe la angulo de la pordo. Jimmy la Ĝisorela jam la trian fojon ĉirkaǔiris la kajuton, fine li frapetis.

            - Jes! – kriis trankvila, sonoranta voĉo el interne. La fregatĉefleǔtenanto tiradis sian kamizolon, ĝustigis sian kolumon kaj enpaŝis.

            - Bonan vesperon! – li diris kaj klopodis saluti la kapitaninon kun sia plej larĝa kaj plej afabla rideto.

            - Bonan vesperon! – ŝi respondis trankvile. – Ĉu okazis ia problemo?

            - Ne tute. Eble ni devus priparoli… la aferojn de la ŝipo el tiu vidpunkto…

            - Nokte mi ne ŝatas traktadi. Precipe el kiu vidpunkto mi devus priparoli ion ajn kun vi?

            La voĉo de la kapitanino ne estis rigora, kaj tamen… Jimmy la Ĝisorela sentis tiel, kvazaǔ li estus surverŝita per malvarma akvo. Tia estas orgojla virino!

            - Nur eble el tio ĝi estus vidpunkto… aǔ priparolo, ke sur la ŝipo, kiel mi ĵus aǔdis hazarde… la personaro parolas ĉiuspecajn idiotaĵojn, el kio povas esti problemo. Ili menciadas la Verdan Vizaĝulon, kaj tiu ebria Wagner eĉ pli mistifikas ilin…

            - Ĝi estas grava afero. Morgaǔ ni priparolos tion. Bonan nokton!

            Kiam Jimmy la Ĝisorela foriris iomete ruĝhonte, senpere apud li, sur la malluma interferdeko, malantaǔ la ardaĵo de cigaredo iu ekridis mallaǔte. Kupro-grafo staris tie.

            - Mi vidis, ke vi hazarde eniris por kontroli la kajuton de la kapitano…

            - Nu kaj! Kial vi ridas pri tio? – li demandis laǔkutime kun plenblovita torako.

            - Ne tiel haste, Jimmy! Ŝajnas, ke vi denove ebriiĝis pro la kapitana gloro.

            La fregat-ĉefleǔtenanto glutis amare… Fulmotondro frapu tiujn malbenitajn vagabondojn. Konstante doloras ĉiun, ke li estas kapitano. Kial ne doloras ilin Morton la Variolcikatra aǔ Kuloto? Ili estas tiel samaj havenuloj, kiel li. Tamen, se ili aǔdas, ke Jimmy la Ĝisorela estas la unua oficiro aǔ kapitano, tiam la multe da feĉuloj tuj buŝaĉas. Ĝi ne estas la unua okazo. Sed tute ne la unuaj dek vangofrapoj estas en simila afero, kiujn li donis al Kupro-grafo. Kvankam nek tiu ŝparas… Sed nun precipe boligas ĉies sangon tiu rezoluta virino. Ili staris senpere vid-al-vide, ke ilia jako kuntuŝiĝis. La cigaredo de Kupro-grafo moke ekardis antaǔ lia vizaĝo.

            - Vi havas nenion komunan al mia kapitaneco.

            - Lasu tiun virinon, Jimmy – diris la stiristo trankvile. – Ŝi ne konvenas al vi.

            - Ĉu eble ŝi elektas vin?

            - Mi ne diris tion – respondis la alia indiferente. Baldaǔ li aldonis post mallonga pensado: - Sed eblas…

            - Ĉu ŝi? – ridis Jimmy la Ĝisorela nervoze kaj moke. – Ŝi fajfas pri tiaj homoj, kiel vi. Ŝi ne estas tia, ke silakj ĉifonoj kaj pompaĵaĉoj imponu al ŝi ĉe viro.

            La alia kapbalancis malrapide:

            - Mi komprenas. Ŝi do preferas la ledajn gamaŝojn… Nu!

            Subite li kaptis la pojnon de la atakonta Jimmy la Ĝisorela. Sed ne la ŝtala premo retenis la grandegan manon, sed la tranvila voĉo:

            - Ne estas bone tiel, Jimmy. Nun ni jam estas sur la Suda maro, kaj se ni mortigos unu la alian, tiam la tuta societo piknikos sub la akvo postmorgaǔ. Ĉar estas neniu, kiu povus transpreni nian postenon.

            Tio estis vera. Diablo forportu la ŝparemon. Ne estas skipo da homoj en kiu ajn posteno. La Sveda Okso aǔ Hugo la Nenifarulo kaj Vasiĉ estas forte eltenas en siaj lokoj, ili povas ankaǔ stri, sed ne en la proksimo de Cape Blount.

            - Kio vere, tio vera! – kapjesis do Jimmy la Ĝisorla ĝemante. – Sed poste ne forgesu nian rendevuon en Frisko.

            - Ĉu eble iu klaĉadis tion pri mi, ke mi estas distrita? – respondis la alia kun rigida rideto.

            Ili silentis… Sub ili murmuregis, pulsadis, grincadis la maljuna motor-koro de la ŝipo. Jimmy la Ĝisorela malrapidiris por daǔrigi sian kotrolturniron sur la mallarĝa ŝtupro, kundukanta spirale ĝis la motorejo. Kupro-grafo ĉirkaǔrigardis, poste li ŝteliris al la kajuto de la kapitanino en la mallumo per kataj paŝoj.

            La ferdeko estis tute senhoma. Aǔdiĝis, kiel la akvo plaǔdante fluas preter la ŝipo. Li ligis ŝnuron ĉirkaǔ sia trunko, ke restu longa parto, sur tiun li nodis ferhokon, kaj li suprenrapidis sur la ferŝtupetaro de la fumtubo. La kajutfenestro, tra kiu li volis kaŝrigadi, estis pli alte, ol hom-alto. Sed, se li pasas sur la tegmenton de la kajuto por enrigardi, tiel Pepi la Pirato aǔdas la bruon de lia piedpaŝo. Tial li elpensis kol-rompan manieron por kaŝrigardi. Li kroĉis la ferhokon al iu ŝtupo de la eskalo, li eksvingiĝis, kaj pendante tiel, per puŝetoj li movis sin, kiel pendolo, kaj en ĉiu dua sekundo lia vizaĝo estis antaǔ la ronda fenestro. Kupro-grafo kaŝrigardis ne nur por scivolemo. Li apartenis al tiuj elektitaj militistaj eminentuloj, kiuj laboras en la Sekreta Servo: li estis konata laǔ la nomo Milton Winter, kaj li estis korvet-kapitano.

            Li vidis mirante, ke la kajuto de Pepi la Pirato estas malplena. Kie estas la virino?

            - Jen mi estas! – respondis energia, sonoranta voĉo malantaǔ kaj sub li.

            La stiristo timiĝinte turniĝis pendolante, kaj li vidis Pepi la Piraton tie, kompreneble en la mano kun la grandega, seskugla revolvero.

            Bizara situacio! Kupro-grafo pendis en modesta, ĝentila korpopozicio, kaj li provis dume rideti afable.

            - Bonan vesperon, fraǔlino Pepi! – li ekparolis en sia ĝena pozicio kun afabla rideto kaj kun deformiĝinta vizaĝo. – Kie vi estis, ke mi ne vidis vin en via kajuto?

            - Kion vi faras supre?

            - Post laboro estas utile gimnastiki – li pendolis ĝentile. – Cetere mi volis viziti vin en via kajuto… Fraǔlino Pepi! – kaj li metis sian manon sur sian koron, tiel li preskaǔ kuntrenis sin en la labila pozicio – mi amas vin!

            - Ĉu vere? – respondis la virino malvarmkondute. – Tio estas kara de vi. Laǔ la supertiĉo de mia naskiĝdomo, la amkonfeso de pendumita homo signifas feliĉon.

            - Mi ĝojas, ke…

            - Sufiĉe!… - Ŝi energie stamfis kaj levis sian revolveron, kuntirinte iomete sian dekstran okulon: - Nu, kio estos?!… Come on!

            La stiristo obeis. Li ekpendolis al la eskalo, li dekroĉis la hokon, poste li rapidis sur la ferdekon al Pepi la Pirato, kaj kun vera hispana riverenco li unugenuiĝis:

            - Mia bella señorita! Mi amas vin!

            Pepi la Pirato iomete retropaŝis. Ŝajnis, ke la amkonfeso multe impresis ŝin. Sed la ŝajno pruviĝis trompema, ĉar en la sekva momento Kupro-grafo ricevis tiel grandan vangofrapon de sia kor-amantino, ke Hugo la Nenifarulo kuregis al la poǔpo, ĉar li kredis tion, ke ŝiriĝis la sonda ŝnuro, kaj ĝi plaǔdegis tiel laǔte en la nokto.

            - Mortbatu min, señorita! – daǔrigis la stiristo rezolute. Morti pro via amo, carramba!… Ĝi estas la vera sorto de viro, kaj mia patro estis Malno-Kastilia, hispana hidalgo!

            - Strenge – miris Pepi la Pirato. Mi scias tiel, ke en Anglio eksterlanda civitano ne povas esti oficiro ĉe la mararmeo. Kiel fariĝis la posteulo de hidalgo Winter korvert-kapitano, kiu nomiĝas Milton?

            La vizaĝmuskoloj de Kupro-grafo ekkonvulsiis! Pepi la Pirato scias lian sekreton! Tiu virino do estas spiono aǔ la membro de ia intenacia esplorista agentejo!… La amkonfeso de la stiristo ne estis tute komedio, sed la devofaro kaj la intereso de Anglio estas antaǔ ĉio. Tiu virino devas morti!

            - Mi vidas – li respondis kun senŝanĝa gajeco -, ke hodiaǔ vespere farǔlino Pepi trinkis multe, kaj vi miksas min kun iu, kvankam vi vidis miajn dokumentojn…

            - Jes! – ridis la virino nervoze. – Dum vi dormis, mi rigardis viajn paperojn! – Kaj ŝi rapide elprenis la legitimilon de la korvet-kapitano, kiun li havis ĉe la Sekreta Servo. – Jen estas via dokumento kaj…

            En tiu momento el planko elglitis el sub ŝiaj piedoj, kaj ŝi falis laǔ sia tuta longo sur la ferdeko, kaj dume ŝi sentis, ke li ŝiras la revolveron el ŝia mano.

            Ŝi ne rimarkis en la mallumo, kiel la mano de la genuiĝanta Kupro-grafo malrapide etendiĝas, li ektiras ŝian maleolon, kaj pum… li tuj ĵetas sin sur ŝin! Poste Pepi la Pirato sentis nur tion, ke dura mano de viro, algluiĝinta al ŝia buŝu subpremas ŝian eksplodontan ŝrikon, ŝi leviĝas en la aeron, kaj ŝiaj timiĝintaj okuloj ekvidas la profunde kunfrapiĝantajn ondojn super la balustrado.

            Pepi la Pirato scias bone, ke ne estas indulgo, kaj en la sekva sekundo ŝi jam flugos…

            Tamen kial hezitas la oficiro? Kia pasio kontraǔstaras lian devoscion, ke ĝi venku lin? La pasio ĝenerale trovas la bonan pretekston kontraǔ la devoscio: li devas trasrĉi la poŝojn de la virino. Gravas, ke li eksciu, kiu estas tiu enigma virino. Li diras tiaĵojn en si mem kaj starigas la virinon sur la plandojn.

            - Pst… Se vi eligos eĉ unu voĉon, mi ĵetos vin tra la balustrado…

            Pepi la Pirato toleris tion sen moviĝo, ĉar iu mano de la stiristo ne tro forte, sed  konstante prenis ŝian kolon. Ŝi sciis, ke nur ia miraklo povas helpi ŝin.

            Nun por momento aperis la luno el malantaǔ zigzag-randa nubo, kaj haste ĝi prilumis la morozan marsurfacon… Pigraj, grandaj ondoj ruliĝis al la ŝipo. Neoleumita koŝo ekgrincis en ilia proksimo…

            Kaj en tiu senespera, morta situacio venis helpe al ŝi la miraklo! La mirinda feliĉo! Mallaǔta paŝbruo estis aǔdebla en ilia senpera proksimo… Kvazaǔ li estus kreskinta el la planko, subite aperis Jimmy la Ĝisorela! Unu paŝon de ili. Kupro-grafo lasis Pepi la Piraton libera kaj ekprenis la pistolon en sia poŝo.

            En tiu momento, kvazaǔ tiu bildo rigidiĝus kun la aliaj ombroj de la nokto: ili ne moviĝas. Nur la brueto de la profunda spiro de Jimmy la Ĝisorela estis aǔdebla, kiel li plenblovis sian torakon, kiel defia koko.

            Ili triope senti, kvazaǔ nevideble ardanta elektro streĉiĝus inter ili, tiel peza estis tiu momenta silento.

            - Kvazaǔ iu estus ŝrikinta – diris Jimmy la Ĝisorela mallaǔte, esplorrigardante de iu al la alia homo.

            Paǔzo. La vento kroĉiĝis al iu duone liberiĝinta peco da veltolo, kiu frapiĝadis tiel, kiel la flugilo de grandega vesperto en kaptilo. Nun okazis ia tute surpriza afero. Kupro-grafo ne konsterniĝus plie, se la fumtubo de la ŝipo ekparolus, tiel neimageble stranga estis tiu turniĝo. Pepi la Pirato turnis sin al Jimmy la Ĝisorela kaj diris malvarmkondute, trankvile:

            - Kompreneble vi aǔdis ŝrikon, ĉar mi jam diris dekfoje oleumi tiun aĉan koŝon de la poǔpo-lampo. Sed vane mi parolas al vi!

            Kiel la ŝipo iomete oblikviĝis pro milda ondo, denove aǔdiĝis la grincado de la neoleumita koŝo…

            Jimmy la Ĝisorela staris tie por momento kvazaǔ brogita. Li ankoraǔfoje rigardis ilin kun malgajaj okuloj, en kiuj brilis batalemo, poste li forirs malrapide.

            Ili restis en duopo. Eĉ plu ili staris senmove. Kupro-grafo tiel stulte, ke ankaǔ lia buŝo malfermiĝis pro miro. Tiu virino savis lin, ĉu ŝi supervenkis lin per ia kavalira ĝentileco, ke li atakis preta murdi ŝin? Aǔ kio okazis?…

            - Nu!… Kion vi atendas?… kriis Pepi la Pirato. – Ĉu vi tamen ne ĵetos min en la akvon?!

            - Kio ĝi estas?!… - ekparolis Kupro-grafo raǔke. – Ĉu vi… vi… nun… lasis min forkuri?! Bonvolu respondi!  - li finis preskaǔ kurde kaj kaptis la pojnon de la virino.

-         Venu en mian kajuton! – diris la kapitanino kun milda rideto kaj facile fortiris sian manon. – Vi povas trinki ĉe mi tason da teo, vi… vi, murdisto!

Dekunua ĉapitro

En la kajuti Milton rericevis sian ostoplateton, kaj Pepi la Pirato montis similan al li, laǔ kio la kapitanino estas neniu alia, ol lia kolegino n-ro 22 en la Sekreta Servo. Ĉe la usonaj esploristoj.

La du korporacoj estis preskaǔ unu organizaĵo ĉe la anglosaksaj potencoj. Vere ŝi edukiĝis sur ŝipo, sed poste ŝi vizitis ankaǔ universitaton.

            La virino cigaredis kaj rigardis Kupro-grafon kun apenaǔ kaŝita malestimo.

            - Ĉu vi koleras, fraǔlino Pepi… Cunesburry? – demandis la stiristo mallaǔte.

            - Mi nur malestimas vin – ŝi respondis severe. – Vi devintus ĵeti min en la maron!

            - Vi pravas! – li respondis kun sincera kulposento. – Sed pardonu min, sed mi ne povis fari tion… Rigardu en la spegulon, kaj vi trovos senkulpigon pri mia facilanima ago.

            - Kiu vi estas efektive? – demandis la kapitanino duon-ŝerceme, responde al tiu defia voĉo. – Ĉu korvet-kapitano Winter, aǔ Kupro-grafo la apaĉo?

            - Nek mi mem scias tion – konfesis Milton Winter sincere. – Ofte ĝi estas suspekta ankaǔ por mi. Precipe, kiam mi devas partopreni la lacige enuajn, posttagmezajn te-trinkadojn de la admiralejo en mia malkonforta uniformo. Tiam mi vere sentis tiel, kvazaǔ Kupro-grafo enuus ĉi tie en la pseǔdovestaĵo de korvet-kapitano Milton Winter.

            Ŝi devis ridi pri tio, kiel li rakontis ĝin tre malgaje.

            Mi ŝatus scii, kiel vi opinia spri la ŝipo André de Rémieux? Demandis la virino. - Laǔ mi la potokanajloj de Radzeer faris ion al la pasaĝeroj. Eble ili murdis tiujn.

            - Mi ne kredas – respondis Kupro-grafo, kiel spertulo. – Ili ne estas tiaj knakboj. Ili ĉiam faras ian friponaĵon, sed esence ili estas fidelaj. Se la asekura societo dungis ilin por gardi la pasaĝerojn, tiam eble ili batos iun el ili, aǔ malaperas kelkaj, valoraj objektoj, ĉio ĉi povas okazi facile, sed ili ne estas tiaj knaboj, kiuj forĵetus la honeston da la rabistoj… Ili ĉiuj estas miaj bonaj amikoj.

            - Ĉu vi ne pensas tion, ke iu alia potenco aĉetis ilin? Eble diskoniĝis, ke oni trovis mangan-ercon sur la insulo Incognita Archipel. En la nomlisto de la pasaĝeroj certe estas legebla kelkaj subite emeretigitaj militistaj fakuloj… Ĉu vi ne pensas tion?

            Kupro-grafo mediteme trinketis sian teon:

            - Ĉu vi jam aǔdis ion, fraǔlino Cunesburry, pri Fred la Malpura?

            - Ĉu vi pensas pri la Kapitano. Mi scias tiel, ke li estas repektinda, malnova mristo…

            - Ĉu respektinda?… Hm… Li indas ĉion, sed respekton?… Nu egalas. Li do estas tre saĝa homo. Kiam oni komisiis min pri la afero de André de Rémieux, mi vizitis la maljunulon, sub kazerno, en lia privata loĝejo. Li ne estas tro babilema dando, sed mi havas bonan kontakton kun li, kaj li diris kelkajn vortojn pri la afero. Tenu vin forte, fraǔlino Cunesburry: la solvo de la enigmo estas ĉe Jimmy la Ĝisorela! Li estis sur Radzeer, kiu akompanis André de Rémieux-on, li iel revenis de Cape Blunt, kaj li pensas, ke oni ne scias tion pri li.

            - Sed se vi sciis tion… kial vi ne arestis tuj Jimmy la Ĝisorelan?!

            - Tio estus sencela, oni povas dispecigi Jimmy la Ĝisorelan, li ne dirus eĉ unu vorton.

            - Kian planon vi havas?

            - Ĉu mi diru tion sincere? Ankaǔ laǔ mi ia friponaĵo okazas trans Cape Blount, senkonsidere ĉion, la persono de nia unua oficiro estas garantiaĵo pri tio. Mi sentas tiel, ke la Kapitano tial transdonis la komision al li, ĉar li volas scii, kion li faros, kaj li iel sekvas ilin…

            - Sed… - miris la virino – sur la vasta oceano eĉ spuro de ŝipo ne estas videbla dum tagoj!

            Milton Winter rigardis en la okulojn de Pepi la Pirato:

            - Krom Jimmy la Ĝisorela mi estas la malplej superstiĉa homo sur la maro. Sed mi pensas pli verŝajne, ke ni pli frue vidos la Verdan Vizaĝulon, kiel li sidas sur la Suda Kruco kaj flutas, ol la malnovan ŝipon Hountler, sur ties ponto kun Fred la Malpura, se li ne volas tion. Kaj li frapetis la manon de la kapitanino, kion ŝi, ekmeditante pri la problemoj, ŝajnas, ne rimarkis, ĉar ŝi toleris ĝin trakvile.

            - Bonvolu diri – ekparolis Kupro-graf subite. – Efektive kial vi vangofrapis min, ke mi sentis sonoron en mia orelo? Ĉu?!

            - Ĉar.. ĉar vi ofendis min – ŝi respondis fajroruĝe -, ke… por la patrujo, por la Servo… vi povas fari tiel grandan oferon, ke… vi amkonfesas al mi! Ĝi estis granda impertinenteco!

            - Ĉu vere?… Hm… Mi dankas la informon. – Por sekundo li malaperis, ŝovinte sian vizaĝon en la te-tason, poste li denove rigardis kolere en la okulojn de la virino: - Nu, mi tute ne meritis tiun vangofrapon! Notu bone, ke mia amkonfeso estis la esprimo de miaj civilaj sentoj! Tiel do mi petas kontentigon pro via korpa puno!

            …Ni ne scias, kiel okazis ilia intertraktado, ĉar d-rino Irena Cunesburry estis doktorino de juro, ni povas supozi pri ŝi tiom da juremo, ke la maljustan baton, kiu estis merita ankaǔ al Pepi la Pirato, ŝi korektis per kontentigo, deca al viro. Ĝi devis okazi tiel, ĉar ili ankoraǔ longe restis kune apud la te-tasoj, kaj poste ili apenaǔ parolis pri la Sekreta Servo…

Dekdua ĉapitro

Kiel la ŝipo proksimiĝis al Cape Bloun, la maltrankvilo de la personaro pliiĝis.

            - Kio estas ties kaǔzo laǔ vi – demandis iu matroso Jimmy la Ĝisorelan – ke neniu el la malaperintaj ŝipoj dissendis radiosignalojn?

            - Laǔ mi – respondis Jimmy la Ĝisorela, ĉar li ne ŝatis, se oni scivoladas pri tiu demando -, vi devus dungiĝi sur la seka tero pro la multe da drinkado, kiel Jeff la Unuŝultra, kiu svingas flagon en Ferretown ĉe la kvaranteno.

            Kaj li kraĉis.

            - Ĉar tiu fakto, ke la radio mutiĝas – eksplikis la matroso sen tio, ke li estintus ĝenata pro la bona konsilo -, ĝi okazas ofte. Sed du radioj ne elsendu eĉ unu singalon, tio ne okazis ankaǔ en la plej granda tempesto.

            - Vi absolute nenion scias pri tempesto, ĉar antaǔ tempesto vi ĉiam tute ebriiĝas.

            Kaj li iris plu. Ĝi estas la plej saĝa afero. Se li estos trans Cape Blount, la societo ŝanĝiĝos. Ili nur jam estus trans tio. Ne estas pli malbona afero sur ŝipo, ol la flustrado.

            Precipe, se ĝi okazas iom juste. Li vizitis Pepi la Piraton, kiu hodiaǔ nekutime afable alridetis lin.

            Hm… Ŝajnas, ke iom post iom ŝi tamen ekvidos, kiu estas la vera viro. Tio certas, ke li draste traktos Kupro-grafo, kaj solida enteriga entrepreno povas veti pri tiu homo.

            - Atentu min – li diris kun sinjora gesto, kion li alproprigis ankoraǔ en la kortego -, estus bone rapidi. Per kiom nodoj da rapideco veturas la ŝipo?

            - Ni navigas per plena rapideco de la ekiro.

            - Mi atentigas vin nur tial, ĉar estus bone, se ni jam estus trans Cape Blount.

            Pepi la Pirato denove alridetis kaj okulmezuris lin de la kapo ĝis la piedoj. Jimmy la Ĝisorela embarasite etendis sian manon por elpreni sian monoklon kun tenilo. La virino estis tiel bela, kiel la freŝa, matena vento blovis ŝiajn harojn, kaj ĝi levetis ŝian jupon eble eĉ pli supren, ŝi estis tiel bela, ke Jimmy la Ĝisorela preskaǔ forgesis tiun aferon, rilate Capo Blount-on.

            - Ĉu eble vi rimarkis ion? – ŝi demandis kaj paŝis tute proksime al li, ke la fregat-ĉefleǔtenanto aǔdis klare, kiel sia koro batis laǔte.

            Kvazaǔ tiu virino estus tute ŝanĝiĝinta. Ŝajnas, ke Kupro-grafo diris idiotaĵojn, kaj li tamen estas ordonara matroso, kiu ne konas la kortegan etiketon. Tiaĵo gravas.

            - Ili do flustradas.

            - Ĉu vi pensas, ke estas problemo? – kaj ŝi metis iun sian manon sur la ŝultron de la viro.

            Li jam havis problemon. Jimmy la Ĝisorela nun jam ne nur pro sia rideto, sed ankaǔ pro sia amo meritis sian moknomon.

            - Nu… - li balbutis ruĝiĝinte, sed la virino ne deprenis sian manon de sur li, kaj kiu povas paroli tiel? – Problemo momente ne estas…

            - Ĉu vi pensas, ke ĝi povas okazi?

            Kaj ŝi metis sian alian manon sur la ŝultron de Jimmy la Ĝisorela. Ŝi paŝis al li tute proksime, kvazaǔ ŝi estus fuĝinta instinkte al la forta viro pro maltrankvilo. La forta viro ne povis kion diri, kaj la sango pulsadis en lia kapo. Post paso de duon minuto li fine ekparolis.

            - Sciu, ili estas tiaj knaboj… kion mi komencis diri? Mi do faris tiun koŝon, kiu grincadis tie.

            - Mi tre dankas, ke vi estas tiel atentema. Esprimante mian dankon, mi invitas vin trinki tason da teo.

            Jimmy la Ĝisorela demetis sian ĉapon kaj kliniĝis profunde, ĉar foje li vidis en Almira, kiam maljuna virino invitis sian akompananton por trinki teon.

            - Kaj vi menciis ion, rilate la humoron de la personaro.

            - Estus jam bone transveturi Cape Blount-on. Tiaĵo ne estas malutila. Se ni navigas per plena rapideco… Pli grandan distancon oni ne povas veturi dum tiom da tempo.

            Kaj li pensis en si mem, ke pli ol la invito, nek per mil nodoj da rapideco oni povas atingi pli proksimen al tiu ĉi virino dum tiom da tempo.

            - Dum mi vidas vin, Jimmy, mi ne timas! – diris la virino entuziasme.

            - Vi tute ne havas kaǔzon timi! Je via unu ordono, mi vagofrapados ĉiun friponon de la mondo!

            - Mi pensas, ke tio ne estas bezonata.

            - Sed se vi atendus tian kavaliran servon de mi, vi devas scii, ke Jimmy la Ĝisorela estas preta fari tion!

            La virino restis sola, ĉar la fregat-ĉefleǔtenanto havis urĝan farendaĵon. Iu alpaŝis lin el la stirejo:

            - Ĉu vi freneziĝis? – flustris Kupro-grafo.

            - Ne. Sed kion oni ne povas ekscii de tiu homo laǔ vi, eĉ se oni kvaronumos lin, mi ekscios tion de li apud taso da teo.

            Ŝajnis, ke Kupro-grafo ne entuziasmiĝis pro la ideo. Sed ne tial, ĉar efektive li konsideris tion malĝusta, sed ili jam gefianĉiĝis antaǔ du tagoj.

            Du mebroj de la Sekreta Servo. Ĝi estos malofta geedziĝo.

            Vespere Jimmy la Ĝisorela anperis en parada uniformo, kion signifis nur brila rimenzono sur lia kutima vestaĵo. Enrigardis ankaǔ en la striejon por momento.

            Kun triumfa rideto.

            - Kiel estas la stirado?

            - Dankon, bone – respondis Kupro-grafo malvarmkondute. – De morgaǔ vi staros ĉi tien. Nur vi povas fari tion.

            - Mi ne tre ĝojas pro ĝi, sed estas en ordo. Nu, agrablan nokton! – li diris kaj ĝustigis sian fiere flankenŝovitan ĉapelon per siaj etenditaj manplatoj.

            - Kien vi iras kun tiom da eleganteco?

            - Trinki teon – respondis Jimmy la Ĝisorela kun iom da triumfosento. – Pepi la Pirato invitis min al si vesper.

            Kaj li atendis, ke Kupro-grafo almenaǔ iomete konsterniĝetu aǔ iel li esprimu sian ĵaluzon. Sed Kupro-grafo turnis du gradojn la direktilradon por eviti grandan ondon, proksimiĝantan el okcidento, kaj dum tiu manovro li kraĉis apud sia cigaredo:

            - Ŝi invitis ankaǔ min. Sed ŝajnas, ke ŝi ne ŝatas la inteligentajn homojn, ĉar mi atingis nenion ĉe ŝi.

            - Eble vi pravas pri tio – respondis Jimmy la Ĝisorela, ĉar li miskomprenis la aludon.- Sed mi proponas al vi tion, ke ne malgaju, ĉar tiel multe da belaj virinoj estas en la havenoj…

            - Mi tre dankas la konsolon. Sed mi pensas, ke mi neniam povas forgesi Pepi la Poraton.

            - Jen, okazas tiel. La virinoj ĉiam kuris post vin, kaj ĝuste ŝi fajfas pri vi.

            - Jes. Kelkfoje okazas tiel – respondis Kupro-grafo plie dormeme ol malgaje. – La virinoj ŝatas vin same sur la bordo, same sur la ŝipo.

            Poste sekvis la teo.

            Jimmy la Ĝiorela ankoraǔ memoris bone pri la tempoj, pasigitaj en la reĝa fortikaĵo de Almira, kaj li estis klarvida pri tio, kiel li devas konduti dum tiu eleganta, posttagmeza te-kunveno, okazanta vespere.

            La virino vidu, ke li estas sinjoro en sia privata vivo, malgraǔ tio, ke li estas simpla havenulo.

            - Ĉu vi trinkas la teon kun rumo? – demandis Pepi la Pirato, kiu akceptis la unuan oficiron en alloga vestaĵo.

            - Ho, kompreneble! Se estas permesate peti al la rumo iom da teo – diris la gasto, plenigante sian glason per rumo kaj pedante streĉ-etendis sian etfingron.

            - Dum la unuaj tagoj – diris la virino, verŝante teon – mi miskonis vin, kaj nur poste mi vidis, kiu vi estas efektive.

            - Ĝenerale ĝi okazas tiel, se estas permesate esprimi min tiel. La virinoj ŝatas se oni flatlogas ilin, sed tiu kondutmaniero, ne deca al la kortega etiketo, ĉe mi estas prekaǔ neebla. Oni devas min rimarki, kaj… pardonon!

            Li surverŝis la robon de la virinon per sia trinkaĵo, kaj ilia frunto kuntuŝiĝis. Ŝajnas, ke la Kupro-grafo ne atentis, kaj ondo ekpuŝegis la ŝipon el flanka direkto. Aǔ eblas, ke li stiris pli nervoze, ol alifoje.

            - Faras nenion, sinjoro Ĝisorela – klopodis d-rino Cunesburry Pepli la Pirato reciproki la elegantecon de la gasto. – Tiaĵo okazas sur ŝipo. Mi ŝatus se ni fariĝus tute intimaj amikoj. Malofte mi vidas tiel multe da elegantecon ĉe maat… kapitano.

            - Tio estas konsekvenco de mia kortega vivo, ĉar vi certe scias, fraǔlino Pirato, ke iam mi anstataǔigis veran reĝon… Pardonon…

            La tablo, glaso, samovaro, ĉiuj reversiĝis tintegante, ĉar denove frapiĝis ondo al la ŝipo el flanka direkto.

            - Ŝajnas, ke Kupro-grafo ekdormis aǔ li estas ebria! – kriis Pepi la Pirato kolere.

            - Certe li laciĝis, kaj iafoje li dormetadas ĉe la sirilo. – diris la gasto. Dume li provis fari ordon.

            - Ĉe mi la sincereco estas la bazo de ĉiu amikeco – komencis al virino ĵetis sian reton. Sciu, ke tio komenciĝas ĉiam inter du homoj, kiam ili dividas siajn sekretojn inter si.

            - Ĝi estas tiel! – kapjesis la gasto kaj tute ruĝiĝis, kiam Pepi la Pirato sidis apud lin, kaj ŝi metis siajn etajn manojn sur la grandegan manojn de la unua oficiro, famaj pri vangofrapoj.

            - Jes, ankaǔ ĉe mi estas tiel, anime, kaj rilate la romantikon, kion mi alproprigis dum mia kortega vivo.

            Li ŝatintus trinki iom da rumo, sed li jam ne kuraĝis. Diablo obsedis hodiaǔ Kupro-grafon, ke li forgesis stiri.

            - Mi ekzemple diras al vi – mensogis la virino, kaj ŝi ĉirkaǔbrkumisla kolon de Jimmy la Ĝisorela -, ke la polico serĉas min, ĉar mi patroprenis prirabon de banko en Frisko. Tie virino paŝis unue al la kasistino por altiri ŝian atenton, kaj mi estis tiu. Kaj nur poste komenciĝis la atako per revolvero.

            - Tiaĵo povas okazi… - respondis la fregat-ĉefleǔtenanto kaj kuraĝe ĉirkaǔbrakumis la trunkon de la virino. Pepi la Pirato flankentiriĝis.

            - Vi ankoraǔ ne rakontis vian sekreton. Certe ankaǔ vi havas ion forkaŝindan.

            - Jes… - li diris Jimmy la Ĝisorela embarasite, mallataǔte. – Mi kaŝis du lignokestojn da opio de antaǔ la doganistoj en Haitio. Se vi rakontus tion al iu, vi elmetus min al grava puno…

            - Ĉu ĝi estas via plej granda sekreto? Ĉu okazis nenio en la proksima paseo…

            La virino subtaksis sian adversulon. Jimmy la Ĝisorela ekstaris, ĝustigis sian kamizolon, metis la monoklon kun tenilo antaǔ sian okulon kaj mansalutis, ĉar li tre ŝatis fari tion.

            - Fraǔlino Pirato, miaparte estis la akcepto, mi tre ĝojis pro via ĉeesto, kaj kun via gracia permeso mi foriras…

            Eble Kupro-grafo denove ne atentis, ĉar la unua oficiro falis tra la fermita pordo, kuntreninte ĝin sur la ferdekon. Pepi la Pirato malgaje postrigardis lin. Oni nenion povas ekscii de li.

Dektria ĉapitro

La granda mokincito komenciĝis trans la kabo Blount! Kvazaǔ vere ia malbeno peziĝus ĉi tie sur la ŝipojn. Matene la radiisto Harry la Striovizaĝa diris la  Pepi la Pirato, ke la radioelsendilo ne funkcias. Kupro-grafo kaj la kapitanino, se ili ne estintus eksterordinare discipinitaj, ili rigardintus al Jimmy la Ĝisorela. Tiel ili venigis la mondfaman muntiston Vasiĉ-on el la motorejo. Foje li sidis en la malliberejo tri jarojn nur pro muntado.

            La atmosfero fariĝis iom moroza. Kia stranga afero ĝi estas? Ĝuste ĉe Cape Blount mutiĝis la radio de la du perdiĝintaj ŝipoj. Tiuj homoj vere timis nenion. Neniu el ili estintus nevoza, vidinte la nigre kirliĝantan nuboamason de la ciklono, turbulanta sur la marsurfaco ĉe la rando de la horizonto. Ĝenerale, kion ili vidis, tion ili ne timis, ĉar ĉiufoje suririnte ŝipon ili devis kalkuli tion.

            Sed kion ili ne vidis kaj tamen sentis aǔ konjektis, ĝi kaǔzis angoron en ili. Tio estas komprenebla. Ĉiam esti inter la ĉielo kaj la terure vasta surfaco de la maro, sur eta, fumon eliganta, timige malgranda, artefarita ĉarpentaĵo oni lernas duonhisi la flagon de sia prudento antaǔ la nekonataj metafizikaj fenomenoj.

            Jimmy la Ĝisorela atentigis siajn kunulojn kun tromemfida superemo, alproprigita de aplombaj kapitanoj, ke ili gardu sian trankvilon. Muki la Ostoza gratis sian kapon, kraĉegis kaj reagis jene: „Absolute neniu demandis vin, kial do vi buŝaĉas?”

            Kaj aperis Vasiĉ la Ruĝharulo, sur siaj kurbaj kruroj, li preskaǔ ruliĝis irante. Nur liaj makzelo, simila al tiu de gorilo kaj lia hoka nazo, kurbiĝanta super liaj lipoj havis imponan grandecon sur la tute malalta homo. Cetere li plie ŝajnis ĵokeo, ol maristo. Sed kiam la eksterordinare malalta homo kelkfoje vangopfrapis iun, tiu konsideris lin plie cirka giganto pro sia mirego.

            Aliĝante al la konstato de Muki la Ostoza, ekparolis Bill la Nodulo:

            - Unuavice tial vi ne buŝaĉu, ĉar vi havas la malplej multe da kaǔzo al tio.

            - Prave! – aldonis Hugo la Nenifarulo. – Vi, la Kapitano kaj Kupro-grafo veturis sur tiu ĉi parto de la maro per la pesto-ŝipo!

            Jimmy la Ĝisorela indigne, samtempe atakeme plenbolovis sian torakon laǔkutime:

            - Kion vi fabelas? Ĉu vi estas superstiĉaj? Cetere, se iu havas ian problemon kun mi, tiu venu pli proksimen!

            Dume Vasiĉ demetis sian jakon por ekscii la kaǔzon de la perturbo, grimpinte sur la radioturon. Bill la Nodulo staris vid-al-vide al li, kaj preninte lian brakon, li tiris lin al si:

            - Ĉu via asertas tion, ke vi ne partoprenis tiun aferon, kiam Fred la Malpura, Jimmy la Ĝisorela kaj la personaro de Radzeer sur la pesto-ŝipo, kiun vi devintus forbruligi, vi navigis sur la maro de la Verda Vizaĝulo?

            - Unue lasu mian brakon libera, ĉar mi piedbatos vin! – respondis la Ruĝharulo. – Due ĝi ne estis vera pesto-ŝipo, ĉar Fred la Malpura trompis iun per tio, kaj li kostruis falsan, enkaviĝintan riparon sur la flankojn de Radzeer. Ĉio ĉi estis la tuto – li finis trankvile, kaj ĉar Bill la Nodulo eĉ nun prenis lian brakon, li vangofrapis lin tiel, ke li renversis ankaǔ Jimmy la Ĝisorelan.Vasiĉ ne estis batiĝema homo, sed li atribuis gravenon al tio, ke oni konsideru liajn avertojn. Kupro-grafo kaj Jimmy la Ĝisorela nur tre malfacile povis reteni Bill la Nodulon, kiu kompreneble volis ataki Vasiĉ-on.

            - Fin ja ni devas vidi klare tion, kio estis, ĉar nun ĝi ne estas ludo infana – diris Harry la Striovizaĝa, kaj la moroza etoso tute ne sereniĝis post la vangofrapo.

            La ŝipo navigis sur la maro de la Verda Vizaĝulo, se ni volas esprimi tion pli precize, ili estis en la nekatrografebla regno de la subakvaj koralrifoj, atoloj, kies formacio konstante ŝanĝiĝis.

            - De kiu vi aǔdis, ke Radzeer iam navigis ĉi tie kun Fred kaj kun mi – demandis Kupro-grafo, konforme al la vero nominte ankaǔ sin mem, unuparte li fari konvenan kontraǔlaron kun Jimmy la Ĝisorela kaj kun Vasiĉ, aliparte li volis ekscii la kaǔzon de la suspekta, panika humoro.

            La Sveda Okso, kiu estis grandega, diktrunka, relative trankvila homo, en la sinistra atmosfero ankaǔ li mem estis sub la influo de la okazaĵoj. Li donis la respondon al la stiristo.

            - Wagner hieraǔ rakontis la tutan aferon, kaj vi devintus atentigi nin.

            - Bravo, strovaĉek! – kriis sinjoro Wagner, kiu pro ia enigma kaǔzo troviĝis en la gvatturo kune kun la pordo. – Jes, vi devintus atentigi ĉiun pri tio, ke mi rakontos ĝin… Jes, sur la femal-noma ŝipo estis skribite: „Kio estas al vi Wagner?…”

            - Nun vi aǔdis ĝin! Tiu frenezulo forgesas eĉ la nomon de la ŝipo, kiun oni nomis pri li. Sur la falsan riparon de Radzeer ni skribis per grandaj literoj kiel ties nomon: „Kio nova, sinjoro Wagner?” – kriis Kupro-grafo. –El tiu homo jam de jaroj parolas la brando, kaj nek li mem scias, kion li diras…

            - Nun temas ne pri mi! Ĝravas, ke ili komprenas! – kriis Wagner el la gvatturo, kaj li tuj komencis kanti arion el la opero Karoo Aso.

            La du grupoj staras unu kontraǔ la alia, iome-duone jam malamike, kiam aperas la kapitanino:

            - Mi aǔdis la tutan historion – ŝi diris trankvile. – De nun rakontu ĉie, ke Pepi la Pirato ne estas leporkorulino, kaj ŝi restis sur la ŝipon preterlasinte eĉ la kapon Blount. Sed ŝi permesis al la viroj returniĝi, se ili volas, kaj forlasi la ŝipon en la plej proksima haveno.

            Ĝi estis plen-trafo. Ĉu disvastiĝu pri la Sveda Okso, Hugo la Nenifarulo, Bill la Nodulo kaj pri la aliaj, ke ili timas servi plu sur tiu ŝipo, sur kiu virino restis plu? Ĉesis la grumblado. Kupro-grafo kaŝe premis la manon de la virino. La aliaj murmurante iris fari sian laboron, kaj Vasiĉ la Ruĝhara, kiel ia simio, grimpis sur la radioturon kaj revenis post mallonga ŝaltado:

            - Ia grandega fregatbirdo aǔ mevo implikiĝis en la kadron de la radioanteno, kaj ĝi difektis per sia baraktado la kablaron kaj ĉion. La radio do estas difinitive ne uzebla.

            - Kia malbenita, grandega birdo povis esti tie? – murmuris al Sveda Okso.

            - Ĝi estis malofta birdo laǔ la plumo, tio certas – respondis Vasiĉ kaj iris fari sian laboron. Aǔ li atendis Jimmy la Ĝisorelan sur la malluma koridoro de la ferdeko kaj mallaǔte diris: - Jimmy… Tian birdon, kiu estis tiu radio-difekta birdo, nek mia prapatro vidis. Mi malsuprenportis ties plumon…

            - Hm… Kian plumon ĝi havis?

            - Fontoplumon!… Je mia honoro! Jen vidu, ĉar vi vidis tian nek en kolektaĵo: fontoplumo. Kun inko! – Kaj li transdonis al Jimmy la Ĝisorela lian propran fontoplumon. Post mallonga paǔzo li diris moroze: - Mi estas en la tuta friponaĵo duone.

            - En kiu friponaĵo vi estas?

            - Mi ne scias tion. Sed mi estas en ties duono, vi povas esti certa pri tio. Ĉar, se matroso estas tiel idiota, ke la kablo eltiras la fontoplumon el lia supra poŝo, kiam li difinitive difektas la radion, li do partoprenigu ankaǔ aliulon duone.

            …Kion fari al tiuloj? Alian partneron devigis la sorto al li. Pro lia vanteco. Li mutigis la radion, por ke la atendo estus pli granda, ĉar jam la trian fojon sammaniere mutiĝis la radiodissendo, preterveturinte kabon Blount. Cetere li povis meditadi en si mem anime pri tio, ke Kupro-grafo kaj Pepi la Pirato komprenas bone unu la alian, kaj se eblas, ili flustradas kune en iu malluma angulo de la ferdeko. Hunda afero estas tiu negoco, jen kio al li mankis.

            …Ekmateniĝis belega, serena tago, kiu signifis la plej grandan surprizon kaj la plej timigan enigmon en la vivo por ĉiu rolulo, inkluzive ankaǔ Jimmy la Ĝisorelan, rilate la aferon. Antaǔtagmeze tri diversaj rigardoj esploris la horizonton kun la sama penso.

            Pepi la Pirato scivoleme.

            Kupro-grfo atendeme.

            Kaj Jimmy la Ĝisorela kun iom da suspekto.

            La kapitanino pensis pri tio, ke nenia Fred la Malpura povas estis en la proksimo, eĉ unu fumstrio ne videbliĝis ĝis la vidlimo. Kupro-grafo pensis pri tio, ke Fred la Malpura certe estas en la proksimo, iom malantaǔ la horizonto. Jimmy la Ĝisorela kompreneble gurdis en si mem la eternan refrenon: „Ĉu implikas la Kaptitano ankaǔ nun ie, aǔ li ne implikas?”

            Sed ili vane rigardis, vane pensadis: la akvo kaj la ĉielo ne respondis, ĉar tiuj jam delonge kamaradas kun Fred la Malpura.

            Kupro-grafo ne povis forlasi la direktilradon. Svarmis la rifoj, eĉ la fruaj heroldoj de la arkta somero: ankaǔ kelkaj deŝiriĝintaj glacimontoj naĝis jam ĝis la ĉirkaǔaĵo de la kabo Blount.

            Tre malproksime, ĉe la sudorienta horizonto videbliĝis malluma strio. Tie estas Incognita Archipel, kie la ŝlosilo de la enigmo atendas la pasaĝerojn de la ŝipo Blinda Patro Via kaj nerekte la tutan mondon. Mi ne diras, ke indiferente palperbrumis tiuj sovaĝaspektaj homoj al la ĉiam pli grandiĝanta strio, sed ilia animo, krustiĝinta en danĝero ege atendis la sekvajn okazaĵojn.

            Posttagmeze je la l6-a horo kaj 30 minutoj iu kriis el la gvatturo:

            - Je mia honorvorto, tie estas fumtubo!… Stranga fumtubo! Ĝi elkreskis el ia ŝip-grajno!

            - Ĉiu vidis tra la binoklo, ke fumtubo altiĝas sur la insulo, aǔ sur la terlango, apartenanta al ĝi, kiun kovras verda algo kaj abunda plantaro ĝis la bordo.

            - Mi opinias – diris Kupro-grafo -, ke iu ŝipo surrifiĝis tie, kaj ĝi estis kovrita de klematido. Ĝi ne estas Radzeer, ĉar la fumtubo de la kirasŝipo estas malpli dika.

            Posttagmeze je la 17-a horo miranta kanto aǔdiĝis el la gvatturo:

            - Je mia vivo, io svarmas ĉirkaǔ la fumtubo!

            Je la 17-a horo kaj 10 minutoj pordo defalis .

            Je la 17-a horo kaj 11 minutoj kelkaj velkintaj floroj falis post ĝin.

            Nun jam ankaǔ la kaǔzo de la svarmado videbliĝis klare. Kolubroj, infuzorioj kaj amaso da abomenindaj bestoj, kaŝiĝantaj en la akvoharbaĉo kovris la terlangon…

            - Ĝi estas nova atolo – diris Kupro-grafo. – Malgranda marfundo sur la surfaco.

            - Sed kiel troviĝas la ŝipo en ties mezo? – demandis Vasiĉ la Ruĝharulo…

            Nenio komprenis tion. Aǔ, kiu komprenis, tiu rapide iris por fari kontrolturneon, portante brilajn, ledajn gamaŝojn.

            Jam aǔroris. La ŝipo Blinda Patro Via manovris en la proksimon de la terlango kaj ankris, kiel eblis, sen la danĝero de surgrundiĝo. Kupro-grafo, Jimmy la Ĝisorela kaj Muki la Ostoza, kiu estis la ferdekestro, ekiris por skolti. Ili metis hakilojn, reflektoron en impregnitan sakon kaj kunportis akvon en la boato.

            - Unue ni rigardu, kie estas Radzeer – diris Kupro-grafo, remante al la bordo. Ili ĉiuj aprobis lian proponon.

            Ili vidis bone la riparon, mergitan en la ŝlimon, kovritan de admirinde verderdaj akvoplantoj, dume ili ĉirkaǔnavigis la terlangon, remante laǔlonge de la koralrifo. Ĉe la fino de la ŝero aperis insulo kovrita de ekzotike abunda, plata magmorokaĵo. Incognita Archipel. Tiu atolo estis ĝia subakva daǔrigo, kiu poste elmergiĝis en tragike malbona tempo. Mallumiĝis. Ili elprenis la reflektoron kaj serĉis la krozŝipon…

            Ili prilumis ĉiun subplandan lokon sur la terlango. Post nelonge la lumo de la reflektoro ekbrilis sur io…

            Hura!

            Ili trovis Radzeer-on! Ĝia svelta fumtubo estas klare videbla… Sed la abundkreska vegetaĵo de la marĉo tute ĉirkaǔplektis la krozŝipon mem ĝis la rando de la fumtubo. Ĝi estis pli proksime al la seka insulo, ol André de Rémieus, kaj tiu parto de la koralrifo estis malpli kovrita de akvoharbaĉo, ol aliloke.

            - Ili surrifiĝis bonŝance – ekparolis Kupro-grafo.

            - Jes!… - murmuris Jimmy la Ĝisorela kaj turniĝis flanken por serĉi ion, ĉar li ne povis elteni la rigardon de la stiristo.

            - Mi ne komprenas – diris Muki la Ostoza, la ferdekestro -, ke ĉi tie, tute proksime al la insulo, kiel ili surrifiĝis.

            - Nun kiu estas scivola pri via libera parolado?! – draste alkriis lin Jimmy la Ĝisorela pro sia nekutmia nervoziĝo. – Li volas scii ĉion pli bone!

            Ili atingis la krozŝipon. Unue surpreninte siajn gumajn botojn, ili iris al Redzeer, travadinte la akvoherbaĉon.

            Surloke evidentiĝis, ke sur la ŝtona, loz-grunda sablo ne kreskas tiel abunde la klematidoj, nek la nombro de la kulobroj estas tiel alta, la marĉo nur duone traplektis kaj okupis la internon de Radzeer, ol tio estis atendebla, vidinte ties eksteran parton.

            - Mi ne komprenas nur tion – meditis Muki la Ostoza -, kial ili ne povis liberiĝi de sur tiu plata, loza bordo.

            - Ĉu vi ne komprenas?! Kion vi ne komprenas?! – draste alkriis lin Jimmy la Ĝisorela. – Ĉu vi finis navigan fak-universitanon, por ke vi sciu ion pli bone, ol la aliaj?

            - Kial vi kriegas?… - defendis sian la ferdekestro. – Se kelkaj homoj fosas la rifon sub la ŝipo, dum fluso ĝi devas derifiĝi.

            - Jen rigardu! La Saĝa Muki la Ostoza!… Ĉu eble vi faras esploron?! – preskaǔ minace Jimmy la Ĝisorela silentigis lin krude-trude. Eĉ helpmaristo sur Radzeer estas pli multa, ol vi! Fosi ne eblas ĉi tie, ĉar… ĉar la grundo estas loza, kaj ĝi niveliĝas kaj… Kaj cetere, kial vi ventolas konstante vian buŝegon?!

            Dume densas nebulo kovris la regionon ondruliĝante.

            - Nun ni ne kverelu, sed antaǔen! – diris Kupro-grafo.

            Ili grimpis sur la ŝipon.

            Ili trovis neniun sur Radzeer. Tie kaj ĉi tie kuŝis ŝraǔboj, konsisteroj, lignokestoj… Ĉu eble oni elloĝiĝis el la ŝipo?

            Jimmy al Ĝisorela sentis tiel, kvazaǔ peza ŝtono kuŝus anstataǔ sia koro. Kio okazis al siaj amikoj.

            Kolubroj, araneoj, akvobestoj svarmi el ĉiu angulo. Poste en la kajuto de la kapitano parte solviĝis la tragedio.

            Ĉi tie oni batalis!

            Ili timiĝinte retropaŝis ĉe la sojlo, enironte.

            Ĉio estis disrompita, frakasita, renversita, kaj sur la disfaldita mapo…

            Sango!

            Grandega, sekiĝinta, malhela makulo.

            Ĉi tie okazis morta lukto antaǔ kelkaj tagoj aǔ semajnoj.

            Kupro-grafo malaperis en la amaso da ruinoj kaj ruboj. Li serĉadis kaǔrante kaj detale esplorante ĉion. Fine li rigardadis brun-makulitan, evidente sangan silkopecon.

            - Ĉu la indiĝenoj atakis ilin?… - flustris Jimmy la Ĝisorela.

            - La insulo estas tute senhoma. Dolĉa akvo ne troviĝas sur ĝi – respondis Kupro-grafo kaj metis la silkopecon antaǔ la lampon.

            - Kial do venis tiuj malbenitaj turistoj ĉi tien? – diris la fregat-ĉefleǔtenanto kun estingiĝanta voĉo kaj heziteme palpadis ĉirkaǔ sia gorĝo. Estas vere, ke miasma, grasgusta varmego ŝvebis ĉirkaǔ ili en la peza nebulo, sed Jimmy la Ĝisorela jam en malpli agrabla klimato vangofrapadis gaje dum sia tuta vivo. Sed nun temis pri tute alia afero… Ke oni draste traktis la knabojn, kio estas senduba, iel ĝi pezis lian konsciencon. Kvankam ili decidis komune.

            - Eble ia fantomo estis ĉi tie, se vi asertas, ke ne troviĝas doĉa akvo sur la insulo kaj ĝi estas neloĝata – murmuris Muki la Ostoza

            - Bedaǔrinde okazis malpli bona afero… Ĉu vi scias, kio ĝi estas?

            Jimmy la Ĝisorela rigardis la koloran silkopecon kun strangaj desegnoj, kaj li opiniis jene:

            - En la kortego oni vestas malpli grandajn lampojn tiel, por ke ĝi ne nocu, kiam la reĝo legas.

            - Iu el la kanboj deŝiris tion de sur la atakanto – klarigis la stiristo. – Ĝi estas supra kitelo. Kio signifas tion, ke Huang la Drako aǔ Wu-Peng antaǔflaris la planon de Robinson-oj.

            La menciitaj personoj estis famaj piratoj de la Sudmaraj insuloj. Ili kontrabandis armilojn de jardekoj, komisiite de iuj aǔ aliaj interesitoj, ĉar preskaǔ neniu sciis precize, ĉu iu moderna rabist-bando estas dungita de ili aǔ fare de la amalmiko, tial ili malofte pagis pro siaj fiagoj.

            - Kion ni faru nun? – demandis la ferdekestro. – Damne, ke nek tiu radio funkcias.

            Jimmy la Ĝisorela glutegis kaj ĵetis patromurdan rigardon al Muki la Ostoza. Sed li diris nenion.

            - Kompreneble ni traserĉos ankaǔ la ŝipon André de Rémaieux – diris Kupro-grafo.

            Ili enboatiĝis denove. Ili intense remis en la grandega kloŝo de la pezaj, putraj, fiŝodoraj nebul-vaporoj. Ili ne vidis eĉ ĝis sia nazopinto. Ili surbordiĝis nur trafe-maltrafe apud la terlango, proksimume ĉe ties mezo, kie ili povas travadi al la vaporŝipo. Ili tiris la boaton sur la bordon kun sinistra antaǔsento.

Dekkvara ĉapitro

La malseka vetero estis forpasanta. Proksimume dutaga, senĉesa varmego bruligis la insulon, sed bedaǔrinde ankaǔ la terlangon, kiu antaǔ nelonge estis ankoraǔ marfundo. Sur la atolrifo, abunde fekundiĝanta pro la maturiga sunbrilo, naskiĝis strangaj, pli kaj malpli grandaj monstroj. Kun nekredeble granda fortostreĉo ili baraktis tra la sinkema grundo, plena de flakoj, eĉ tio ne sciante, ĉu ili vojeraris aǔ ĉi-direkte estas la viktimoj de la stanga katastrofo.

            Dume la nebulo komencis disiĝi, kaj tiel la manlapo tamen malkovris antaǔ ili la ĝustan vojon. En gumbotoj, per tranĉilo kaj hakilo ili provis antaǔeniĝi en tiu vere vigliĝinta infero. Kolubroj, araneoj, polipoj kaj eĉ pli multe malicaj, disbranĉiĝintaj, grimpantaj, klematidaj marĉ-plantaĵoj ŝiris, retiris ilin, kaj kelkfoje ili mergiĝis en la marĉon de la freŝa rifo ĝis la rimenzono.

            Alveninte al la duone sinkiĝinta ŝipo André de Rémieux taǔzite, en finlaciĝinta stato, ili iomete prenis spiron. Ilia vizaĝo sangis, kiel buĉita viando pro la zumantaj moskito, flugantaj densege svarmantaj.

            La vapoŝipo preskaǔ allogis per sia ombra interno la pramondon, reviviĝintan el la akvo. Ili stublante klopodis suriri la ferdekon tretante sur reptilioj, serpentumantaj inter la plektaĵoj, kiuj fuĝis disen de antaǔ la lumo de la reflektoroj, por fari provizoran esploron. La abomeninda, parazita mondo de la marĉo okupis la vaporŝipon, kiel pompan hejmon.

            Ili trovis nek vivan, nek mortintan homon same, kiel sur Radzeer.

            - Kiel ili volis agaĉi ĉi tie dum unu jaro, sen akvo? – demandis Muki la Ostoza.

            - Ili havis distililon – diris Kupro-grafo.

            - Ĉu ĝi estas tia malsano, ke oni ne povas trinki akvon per ĝi? – demandis la ferdekestro kun kompato.

            - La distililo – klarigis Kupro-grafo nevoze – servas por fari dolĉan akvon pere de distilado kaj malvarmigo el la marakvo.

            - Mi konas ĝin – respondis Jimmy la Ĝisorala. – Mi ŝtelis ŝipon antaǔ du jaroj, ankaǔ sur ĝi estis tia refreŝiga aparato.

            - Se ne estas espero, tamen ni devas scii certecon – diris Kupro-grafo. – Ni ekiros por traserĉi la insulon.

            Ili havis ankoraǔ tri mejlon da vojo sur la rifo ĝis la insulo tra la groteska infero, elmergiĝinta el la marfundo. Laǔ la unuanima aserto de la multe vidintaj viroj, ili neniam forgesos tiujn kelkmejlan vojon ĝis la vivofino.

            Dume la nebulo difinitive malaperis, kaj la tri homoj fine atingis la randon de la atolo, la densan park-arbaron. Ĝi signis tion, ke la insulo kuntuŝiĝis kun la maro ĉi tie antaǔ la elmergiĝo de la koralrifo. La park-arbaro ŝajnas netrapenetrebla ĝangalo ĉe la rando de la seka tero. Sed kelkaj hakilbatoj, unu-du frapoj per la tranĉilegoj, kaj la densejo finiĝas. La tuto estas nur mallarĝa, duoncirkle borderanta ĝangalo. Ĝi estas densa, sed ne profunda. Senpere malantaǔ tio estas jam la ordinara, malpli densa vegetaĵaro. Ĝi estas nur iom da gustumaĵo, elkreskinta en la najbareco de la maro, konsistanta el la humo de la mortrintaj fiŝoj kaj putrintaj algoj, manglo-arboj, malsekaj radikoj, diseriĝantaj, renoviĝantaj dum jarcentoj.

            Akvo kaj kadavraĵo, putriĝo kaj varmego: la prahumo de la vivo ankoraǔ troviĝas ĉe la tropiko en tiu densa, bolanta stato, el kiu devenis ĉiu nuna vivo. Ĉi tie sur la rando de la atolrifo ankoraǔ estas videbla por scivolemaj homoj la kreanta tragedio aǔ la morta farso de la naturo.

            Belega nokto sekvis la subite alvenintan kaj rapide malaperintan nebulon. La leviĝanta luno iom post iom prilumis la vulkanajn, brilajn lafoŝtonojn, la pitoreske abundkreskajn safranojn, hibiskoj kaj lianoj inter la fantaste altaj mimozheĝoj. La rigardo de Jimmy la Ĝisorela haltis sur kelkaj tute rektaj, altkreskaj palmoj.

            - Ĉiuokaze mi grimpos sur iun el tiuj – li diris al siaj kunulo.

            Neniu kredis, ke iu estas vivanta el la ŝipkatastrofon suferintoj. Ili serĉis la malaperintoj, nur obeante al sia konscienco. Jimmy la Ĝisorela demetis siajn ŝuojn, maldekstramane li ĉirkaǔprenis la arbon, en sia dekstra mano li tenis la hakilon kaj grimpis… Post ĉiu movo da etapo li batis la hakilon en la humida, glata trunko de la arbo. Nek la plej vigla malajano povintus fari tion pli lerte. Unu minuto, kaj li malaperas en la kolrompa alteco, inter la verdaj arbofolioj…

            La luno prilumis bone la regionon. Li ĉirkaǔrigardis singarde kaj…

            Li ekkriis mallaǔte!

            La sekreto solviĝis! Li vidis fajron en la norda fino de la insulo, kaj kelkajn tendojn. Etaj homfiguroj kuiris ion en grandega kaldrono, kiuj portis larĝrandan ĉapelon. Ili bivakis malantaǔ barikado de amasigitaj ŝtonegoj, vid-al-vide la rokmuro. En la roko, duonalte sub la pinto estis groto. Kaj du longaj tuboj videbliĝis antaǔ la groto. Tiuj povis esti nur maŝinpafiloj!

            Regula blokado.

            La sieĝitoj plej verŝajne estas la rifuĝintoj de la surrifiĝinta ŝipo kun la maŝinpafiloj de Radzeer!

            Kaj tiu tendaro apartenas al la bando de iu firpona pirato. Ili tenas sin reciproke ŝakita. Neniu scias de kiam? Li glitis de sur la arbo rapide kaj diris la situacion al siaj kunuloj.

            - Ni reiros al la ŝipo – diris Kupro-grafo. – Ni venigos la homojn ĉi tien kun la armiloj.

            - Prave! Se ni atakos la bandon el flanka direkto, kaj la knaboj havas tiom da saĝo, ke ili trabatu sin eksteren, eble ni povos venki la friponojn. Ĉu ili estas multe?

            - Sufiĉe multe, ke ili forbrulu… - murmuris Jimmy la Ĝisorela.

            Ilia vojo estis facila reirante, ĉar ili rapidis al Radzeer, staganta pli proksime al la bordo. Sur ĝi estas sufiĉe da boatoj, ili nur devas forigi la enloĝantojn.

            Tion ili faris rapide! La luno subiris kun kreto-kolora ardo… Malluma, sed klara nokto kovris la oceanon.

            Post unu kaj duonhoro ili atingis sian celon kaj grimpis denove sur la krozŝipon. La surakvigo de boatoj bezonis nur kelkajn minutojn. Nek la ledan sakon ili forgesis. Elprenu la reflektoron!

            …La lumfaskoj en larĝa duoncirklo traserĉis la trankvilan surfacon de la maro por trovi la ŝipon Blinda Patro Via. Unue el dekstra direkto maldekstren, poste el maldekstra direkto dekstren dancis la lumfaskoj…

            Poste per maltrankvila zigzagado, dekstren-maldekstren kaj ankaǔ el alto por lumi pli malproksimen… Nu? Kio okazis? La tri homoj sidis en la boato konsternite.

            Sur la vasta, malluma oceano ĝis la reflektoro lumis, neniu ŝipo estis videbla!…

            La ŝipo Blinda Patro Via malaperis!

Dekkvina ĉapitro

Ili parolis konfuze…

- Kio okazis?..

- Ĉu oni kuratakis ankaǔ ilin kaj okupis la ŝipon?

- Ĉu ili lasis nin ĉi tie?

- Ĉu eble ili ĉirkaǔnavigis la insulon?…

            Ili sentis tiel, kvazaǔ oni metintus subite ŝtonpecon anstataǔ ilia cerbo. La logiko tute ne helpis.

            Kio ĝi estas? Ili neniel povis solvi la enigmon. Haltas la radoj de la menso. Ili ne trovas logikan klarigon.  Simpla absurdaĵo, kio okazis? Kaj tamen ĝi estas tiel!

            - Iu el ni ekiru en la finon de la insulo, duope ni iros al la okcidenta flanko – diris Kupro-grafo. Eble ili maltrankvilis kaj ĉirkaǔnavigis la insulon.

            Ili remis sur la bordon rapide.

            Nun ili albordiĝis pli supre sur la insulo, ne ĉe la rifo. Ili iris kelkajn paŝojn singarde, ŝirmate de la densejo, ĉar neniu scias, ĉu eble la piratoj eksciis, ke ankaǔ aliaj estas sur la insulo.

            La afero nun jam estis pli serioza, kaj konsiderinte la malaperon de la ŝipo Blinda Patro Via, ankaǔ fantomeska.

            - Mi ĉirkaǔiros la insulon. Se la ŝipo Blinda Patro Via vere ĉirkaǔnavigis ĝin, kaj tial ni ne vidis ĝin sur ĝia loko, tiam mi signalos iel al la vaporŝipo – diris Muki la Ostoza kaj alprenis la reflektoron. – Vi, iru rekte al okcidento kaj atendu min ĉe la trans bordo.

            Estis bona ideo, ke almenaǔ du homoj restis kune, ĉar kiu iras solee, al tiu plie povas okazi io malbona.

            Muki la Ostoza ekiris norden, la dua aliaj homoj, kuportante ledan sakon kun trinkakvo kaj ceteraĵoj, ekiris al la transa bordo. Jimmy la Ĝisorela malrapidiris nekutime maltrankvile.

            Sed Kupro-grafo fajfadis neǔdeble. Ili iris singarde, li devis eviti la lumon de la ĉiam pli alten leviĝanta luno, kiu prilumis la insulon duoncirkle.

            Mi pensas – diris Kupro-grafo -, ne estus malutile alpreni ian hakilon aǔ tranĉilo, okaze de surprizo en tiu ĉi malbenita mallumo.

            Ili malfermis al ledan sakon. Kupro-grafo alprenis hakilon, kaj Jimmy la Ĝisorela ian, larĝan, pintan ŝip-ĉarpentilon. Ili iris tiel unu apud la alia, en la mallumo du grandaj malamikoj, sed tio nun ne gravis en la danĝero.

            Jimmy la Ĝisorela nekutime melankolie rigardadis Kupro-grafon. Tiu unue miskomprenis lin kaj paŝis iom flanken, poste li direktis la demando rekte al li:

            - Ĉu vi volas interbatadi?

            - Nun ĝi ne estas la konvena loko por tio… Tamen ni haltu por momento.

            Jimmy la Ĝisorela dorsapogiĝis al arbo. Ŝajnis, ke li heziras pro io.

            - Kion vi volas? – demandis la stiristo, eĉ nun en defenda pozicio.

            - Vidu… kial beligi la aferon? Estas preskaǔ certe, ke la piratoj mortigos ankaǔ nin. Sed ni kaŝrigardetos en la kranion de kelkaj homoj el ili, kiel ĝi decas… Ĝi certas tial, ĉar nun estas la seka sezono kaj ne troviĝas akvo. La piratoj devas havi iom da trinkaĵo. Kaj…

            - Nu, eldiru jam!

            - Mi do rakontos la tutan friponaĵon al vi, ĉar se mi mortos, almenaǔ mi malpeziĝos de mia anima ŝarĝo…

            - Mi komprenas nek unu vorton.

            - Sciu do, ke mi alvenis per Radzeer, mi nur ne surrifiĝis kun ili.

            - Kiel ĝi povis okazi?

            - Nu… tiel, ke antaǔ ol la ŝipo estus surrifiĝinta, ili reveturigis min al la insulo Marquesas, por ke estu iu, kiu savos ilin.

            - Mi ne komprenas!

            …Jimmy la Ĝisorela iom post iom konfesis ĉion, kiel ili staris en la varmega, vaporplena nokto.

            - Hm… Belega frifonaĵo! – opiniis Kupro-grafo.

            - Sciu… nun ĝi ĉagrenas min iel, ĉar mi sentas preskaǔ tiel, ke ankaǔ mi estas ties kaǔzinto…

            - Vi estas ĉevalo! – respondis la alia, eklevinte sian ŝultron. – Ĉu vi atakis ilin aǔ la piratoj?

            Dume ili ekfumis cigaredon kaj iris plu.

            - Ankaǔ mi dirus ion, Jimmy la Ĝisorela, rilate tion, ke ni ne longe somerumos sur la insulo de Robinson-oj – diris poste Kupr-grafo mallaǔte. – Kial ni malamus unu la alian, kiam ĉio estas egala?

            - Vi nepre pravas. Saluton!

            - Ili forte premis reciproke la manon unu de la alia. Kupro-grafo ekridis laǔte, kaj la buŝo de Jimmy la Ĝisorela distiriĝis ĝis la lipaj komusuroj, kion karakterizis bone lia postnomo, poste ili kaŝiris plu preter la veprejo.

            Ili klopodis atingi la okcidentan bordon rapide, kie ili havis rendevuon kun Muki la Ostoza. Subite ekbruetis la seka foliaro apud ili…

            Ili jam ne havis tempon por kapti sian armilon.

            - Levu la manojn kaj ne moviĝu… - flustris iu.

            Revolvero ekbrilis en la lunlumo, filtriĝinta tra la arbokronoj

            - Jimmy la Ĝisorela!… - diris la atakanto surprizite.

            Nun ankaǔ ili rekonis la malaltan, dikan homon, havanta porkoforman vizaĝon, kiu staris vid-al-vide al ili.

            - Jen rigardu, Tulipo.

            - Nur mallaǔte!… Tiuj fiuloj nokte kutimas dissendi patrolojn sur la insulo.

            - Kio estas supre, ĉe la groto? – demandis Kupro-grafo.

            - La situacio estas iom malgaja. Mi jam du tagojn venis de ili, kaj mi ne povas reveni, ĉar tiuj mizeruloj pli striktiĝis la blokadringon ĉirkaǔ la rokego. Ĝis nun mi kaptis tri homojn el ili, kiuj jam ne plu parolos. Tiel mi sukcesis akiri du botelojn da akvo.

            - Ĉu vi estas soifa? Ni kunportis akvon.

            - Nun mi ne trinkos. Ĵus mi batis je la kapo solan forvaginton, tiam mi ekvidis viajn ombrojn inter la arboj, feliĉe, kiam mi venis pli proksimen, evidentiĝis, ke vi estas blankaj homoj. Ĉar cetere mi ne kutimas demandadi.

            - Nun ni rapidu, por ke Muki la Ostoza trovu nin – diris Jimmy la Ĝisorela.

            Ili atingis senarbejon ĉe la okcidenta flanko de la insulo, malproksime de la banditoj, bivakantaj ĉirkaǔ la rokego. Espereble Muki la Ostoza ne puŝiĝis al iu fripono, dum li iris laǔ la bordo de la insulo.

            - Tio estas la situacio – diris Tulipo -, ke pli-malpli poste, kiel ili konsideradas jam du tagojn, ili trabatos sin eksteren el la groto, ĉar ili havas nek akvon, nek nutraĵon. La bando de Huang la Drako gardas la rokegon, ke koliko kurbigu ilin ĉiujn.

            Ekbruetis la arbusto, kaj Muki la Ostoza aperis sur la senarbejo. Li jam ne povis diri novaĵon. Li vidis la ŝipon Blinda Patro Via nek oriente, nek norde, nek okcidente de sur la bordo, kaj norde preskaǔ okazis al li io malbona, ĉar la grandega ŝipo de Huang la Drako ankras tie. Ĝia ferdeko estas plena de akvaj bareloj, ĉar ili ne malsuprenportis tiujn de post la finiĝinta pluvado. Tiel li kaŝiradis inter la arbustoj kun granda bonŝanco, por tanspasi la danĝeran zonon, ĉar multaj friponoj svarmas konstante ĉirkaǔ la ŝipo.

            - Kion nun fari? – cerbumadis Kupro-grafo.

            - Mi konas ilian planon – diris Tulipo -, se ni ja povas nomi plano senesperan kuratakon eskteren. Unu ili provos disiri du direkten ĉe la piedo de la rokego, por ke ili estu ŝirmataj okaze de atako el dorsdirekto. Poste ili eble atendos kaj provos kurataki eksteren nokte… Ni nur scius, kiel trapenetri tiun malbenitan insulon.

            - Nu, mi rakontos la militan planon! – diris Kupro-grafo, kvazaǔ interrompatne la pluan meditadon. – Kiam la knaboj kuratakos eksteren el la groto, tiam ni iros tien kun pistolo, tranĉilo, hakilo, krome kian armilon ni havas, kaj ni sendos kelkajn homojn en la transan mondon en la intereso de la afero.

            - Eble ni tamen povus aliri ilin?… - diris Jimmy la Ĝisorela.

            Malrapide rampante ili klopodis atingi la rokegon.

            - Atentu!… - flustris Tulipo. – Ili havas eksterordinare akrajn orelojn.

            Ili rampis proksimume dudek minutojn tre singarde, kaj kelkajn centimetrojn de heĝo, konsistanta el densaj arbustoj, ili kaǔris je la mansigno de Tulipo.

            - Ĉu la friponoj estas trans al heĝo? – demandis Kupro-grafo.

            - Malantaǔ la heĝo estas neniu. La blokadringo finiĝas tie malsupre. Kiu volas trapenetri tra la larĝa heĝo, tiu devas trairi la senarbejon, sed se li atingos la heĝon vivante, kaj dum li trabaraktos la blokadringon, cent kugloj trafos lin.

            - Tiel nek ni provos trapenetri la heĝon.

            - Kie la heĝo finiĝas ĉe la rokego, tie estas alta, kruta, granit-muro – flustris Tulipo. – Mi malsupreniĝis tie. Sed grimpi sur la glata rokego, ne estas verŝajne…

            Ili kaǔris senkonsile tie.

            - Eble sur la alia flanko estas pli facile grimpi – opiniis Muki la Ostoza.

            - Estus bezonataj horoj, dum ni rampus tien. Prefere ni atendu ĉi tie, ĝis la batalo komenciĝos, kaj ankaǔ ni atakos… Ĉar la piratoj tuj ŝturmos, se iu ekmoviĝos. La batalo estas malpli avantaĝa por ili sur glata tereno…

            - Tio estas bona. Se ĝi komenciĝos, ni ekvidos, kie ni povos helpi…

            Kvazaǔ respondante al la demando, intermita sono aǔdiĝis en la nokto:

            - Ta-ta-ta-ta-ta-ta!

            Eksonis maŝinpafilo supre ĉe la groto. Ĝi signifas tion, ke ili ŝirmas la malsuprenkurojn kaj intence pafadas la piratojn.

            La kvar homoj eltiris sian revolveron, en la alia mano, kiu kion havis, estis tranĉilo aǔ hakilo, poste antaǔen.

Deksesa ĉapitro

La trupo, kuratakanta eksteren komencis batali laǔ la strategio, kiun rakontis Tulipo. Batali, kiu ŝajnis senespera. Rok-spadu kondukis duflanken sur herbokovrita tereno de la enirejo de la groto. Sur tiuj du spadoj kuregis malsupren la sieĝitoj. Antaǔ la groto iu maŝinpafilo pafis la piratojn, kies po unu pli granda grupo kuregis renkonta al ili, konstante pafante por mortigi ilin, antaǔ ol ili povus ating la malpli facile kontroleblan terenon de la norda ebenejo.

            Sed atingonte tien, tra la hajlo de la maŝinpafado ambaǔ grupoj, ĉe la fino de la okcidenta kaj orienta rok-deklivo komencis konstrui baraĵon el ŝtonoj, kuŝantaj dise.

            La luno eĉ nun larĝe prilumis la terenon ĉirkauǔ la rokego. Iun grupon gvidis la Ĉefkuracisto, kiu estis la kapitano de Radzeer, la alian Vanek la Dornharaulo.

            - Kie estas la rezerva katroĉzono? – spiregis Klabo apud la maŝinpafilo.

            Ili forgesis ĝin ĉe la groto. Tio estas granda problemo. Ili maŝinpafilo mutiĝis. Kiom eblis, ili pafis per pistolo, eĉ Charley la Lunmiena per fusilo pafis la kuratakantojn, sed ŝajnis, ke per tiu sporada pafado ili ne povas reteni la piratojn.

            La grupon de Vanek la Dornharulo unuavice gvidis kapitano Dorian, iu el la turistoj. Havante la bezonatajn rezervajn katroĉzonojn, ili faris ne alirebla la improvizitan baraĵon, kiun faris la pluvtorentoj sur la alia flanko de la rokego. La trupo de la Ĉefkuracisto brave retenis la piratojn, sed en kriza situacio. Parto de la malamikoj certe atingis la baraĵon.

            Ili ankoraǔ ne havis mortinton, sed kuglo trafis lamaldekstran brakon de Tendenulo la Fervora, dum li batalis per du revolveroj, inter liaj dentoj li tenis kuirejan tranĉilon, kiel siu-indiano, kalkulante ĉiun eblon.

            - Ni retiriĝu! – kriis Klabo…

            -Ne eblas! Se ili venkos nin supre, ili pli rapide povos ataki Vanek la Dornharulon el dorsdirekto.

            La malamikoj per grandaj kaprosaltoj, fojfoje ĵetante sin dekstren-maldekstren malantaǔ ian ŝirmejon, ili jam proksimigis la baraĵon. Komenciĝis sovaĝa interpafado. Iu fola kuglo puntborderis la orellobon de Petters. Jam multloke kuŝis piratoj vizaĝaltere, kiuj jam neniam plu leviĝos por daǔrigi la batalon. Sed malgranda trupo rapide grimpis kaj ek-eksaltis al la barikado. La lastaj, kelkaj paŝoj jam estis senpripensa, sovaĝa kuratako.

            La unuan homon, kiu saltis sur la ŝtonamason, la Ĉefkuracisto batis lin je al kapo per sia maŝinpafilo tiel, kiun li uzis kun stranga decido, kiel batal-adzon, ke tiu pirato refalis kun disfrakasita kapo. Sed en la sekva momento jam du, poste tri homoj kuris sur la baraĵon, ankaǔ tiuj falis en la kontraǔŝturmo de la Ĉefkuracisto kaj Klabo, sed denove kvar-kvin piratoj atakis anstataǔ ili, kaj la situacio jam ŝajnis senespera. Du homoj jam luktis malantaǔ la ŝtonamaso, ĉirkaǔ dek piratoj atingis la rokon, kie nur kelkajn metrojn da vojeto estis inter ili kaj la barikado, kaj dumetra giganto antaǔenkuris el ili, li saltis sur la ŝton-remparon kaj svingis super sia kapo grandegan sabron, rustiĝantan el la historiaj tempoj por bategi per ĝi…

            …Tiam per preciza akurateco, de ie el la mallumo, alvenis hakilo rapide, kaj ĝi disfendis lian kranion.

            En rapida sinsekvo proksimume dudek-tridek salvo-similaj pafoj deflanke disigis la banditojn, rapidantajn al la barikajo el la direkto de la heĝo, de kie ili ne atendis tion kaj fariĝis sendefendaj.

            Poste la maldense restintaj atakantoj komencis kuri, kiel ili povis, serĉante kaŝejon ĉie. Kaj la savantoj elvenis el malantaǔ la heĝo…     

            Ili rapide taksis la rezulton de la batalo malantaǔ la barikado. Klabo sangis pro forta glavotranĉo, kiu tiriĝis oblikve de lia dekstra brovo tra la nazradiko ĝis la maldektraflanka makzelo, kuglo frotvundis la tempion de la Ĉefkuracisto, kaj pikpuŝo mortigis la hejtiston de la turista vaporŝipo. La alia grava vundito estis la unua oficiro de la ŝipo André de Rémieux. Du matrosoj, kiel eblis en tiu korpopozicio, provis bandaĝi lian grave paftrafitan pulmon.

            La Ĉefkuracisto premis nur sian naztukon sur sian tempion kaj gape rigardis la mortkranian, skeletan Charley la Lunmiena:

            - Ĉu vi jetis la hakilon?

            - Ĉu vi estas blinda? Oni ĵetis ĝin el ekster la barikado, kaj ni ne saviĝu de tie ĉi, se oni ne el la direkto de la heĝo pafis al la friponoj. Sen tio ni ĉiuj estus mortintaj.

            - Kiuj do estis tiuj?

            - Dume la kvar membra sav-ekspedicio grimpis sur la pado ĝis la barikado.

            - Ne pafu!… - diris iu mallaǔte ekster la baraĵo.

            Samtempe dek pafpretaj fusiloj direktiĝis al la voĉo.

            - Vivu! - diris la Ĉefkuracisto. – Li estas Kupro-grafo! Kiomope vi estas?

            - La tuta inventaro estas ĉi tie – diris Jimmy la Ĝisorela, dume kvar homoj leviĝis kaj saltis rapide malantaǔ la ŝtonbaraĵon. La rokego polvis pro la malfrue frapiĝintaj kugloj, kiel la pirata trupo akceptis la novalvenintojn.

            - Ni ekzakte ĉirkaǔrigardis! – spiregis Tulipo.

            - Kio estas sur la transa flanko? – demandis la dika Petters per sia ĝena, fajfa, raǔka voĉo.

            - La banditoj tute ne povis proksimiĝi al ili, ĉar Vanek la Dornharulo falĉis ilin per la maŝinpafilo –respondis Kupro-grafo… - Estas bone, ke ni penetris tra la heĝo tie, kie vi estis, ĉar se ni ne estus alvenintaj ĝustetempe, jam vivus neniu el vi.

            - Ni lasis la rezervajn kartoĉzonojn supre, ceter ili povintus prokimiĝi nek al ni – diris Klabo malgaje, kaj li faris ĉarpion el sia ĉemizo, ĉar la vundo forte sangis ĉe lia nazoradiko. – Kelkajn homojn el ni trafis malbono.

            - La kompatinda hejtisto mortis

- Mi pensas, ke nek la unua oficiro vivos ĝis mateno – diris Charley la Lunmiena, kiu komencis purigadi sian armilon.

            Ili ĉiuj ŝatintus scii de Jimmy la Ĝisorela, kun kia ekspedicio li alvenis por savi ilin, sed Kupro-grafo, Muki la Ostoza kaj kelkaj ĉeestantaj pasaĝeroj de la ŝipo André de Rémieux rajtis scii nenion pri la afero. Tiel do ili provis esprimi sian scivolemon okule.

            Sed ili fariĝis tre malbonhumoraj, kiam post tiuj signifoplenaj rigardoj Jimmy la Ĝisorela fine komencis paroli. Ili eksciis, ke la ekspedicio kaj la ŝipo, senditaj por trovi ilin malaperis senspure. Kaj ili ne povas diveni la enigmon.

            Bedaǔrinde ĉi tie estis ĉio tiel, kiel ili pensis. La batalantoj ne havis eĉ unu guton da akvo. Ili lasis la lastan ladbotelon da trinkaĵo en la groto, kie restis du maljunaj scienculoj, unu negra knabo kaj tri virinoj. Ili estis en tre elĉerpita sanstato.

            Parto de la enigmo nun soviĝis antaǔ la trimembra „sav-trupo”, kiel la Ĉefkuracisto trankvile rakontis la antaǔaĵojn de la afero.

            - Temas pri tio, ke tiuj homoj absolute ne estas turistoj… Ili serĉis ian miraklan ŝtonon ĉi tie, komisiitaj fare de la ŝtato. Nome mangan-ercon. Kaj tio estis la problemo, ke ili sekretadis. Ĝi komenciĝis tiel, ke ankaǔ ni surrifiĝis, dank’ al Dio, bonŝance, ĉe malpli alta bordo, kie estis pli ombre. – Kaj li ĵetis rapidan rigardon al Jimmy la Ĝisorela. – Kompreneble ni tuj decidis iri al la alia ŝipkatastrofo.

            - Ĉu vi ne povis subfosi la malgrandan krozŝipon tiom sur la loza grundo, ke la fluso fordrivu ĝin de tie? – interrompis Muki la Ostoza, ĉar li ne komprenis, kiel ĝi eblas. – Ĝi ja apenaǔ balanĉiĝetis sur la rifo.

            Multaj homoj alrigardis lin samtempe. Ne tute samtempe. Ne tute amikeme.

            - Bonŝance – diris Tendenulo la Fervora kun gala tono -, ke vi ne forgesis kunporti fakkonsiliston pri navigado! Ĉar tiun ni malhavis plej bone.

            - Absolute – diris la Ĉefkuracisto al Muki al Ostoza -, kial vi buŝaĉas konstante? Ĉu jam ankaǔ vi estas iu?

            - Bone, bone, nur daǔrigu! – diris Kupro-grafo.

            Dume mateniĝis, kaj alvenis la varmega suno por turmenti la cetere jam trolaciĝintajn homojn.

            - Do- klarigis la Ĉefkuracisto kaj demetis sian kamizolon – nia ŝipo (kion faras Dio!) surrifiĝis sur sufiĉe bona loko. Kompreneble ni tuj vizitis la turistojn, ĉu ni bezonas helpon? Nek tie okazis malbono al la homoj. Poste pasis la tempo. Ni atendis, ke oni trovu nin. Tiuj homoj, inter ili estis kelkaj, maljunaj scienculoj, ne multe komprenas en tiu ĉi loko. Ili esploris la internon de la insulo per martelo, kaj ili havis akvofaran aparaton sur la ŝipo…

            - Distililon – aplikis Muki la Ostoza la ĵus lernitan fakesprimon. – Ĝi faras akvon el la maro per forvaporigo…

            Li denove ekparolis pro sia malavantaĝo. Charley la Lunmiena, kiu ĵus purigis sian armilon, ĵetis malbonintencan rigardon al li:

            - Ĉu vi ne povas reteni vin, ke vi ne buŝaĉu. De kiam vi fariĝis fakulo? Vi atentas ĉion, kiel ĉefinspektoro.

            - Kaj ne multpromesa fururo atendas tiun ĉefinspektoron, kiu renkontas nin sur forlasita rifo! – murmuris aldone Tendenulo la Fervora. Muki la Ostoze ne sciis, kial la amikoj malŝatas lin subite, tiel do li provis senkulpigi sin.

            - Mi diris nur tial, ke la krozŝipo kuŝis sur la sablo…

            - Aǔskultu min! – ekparolis la mortkrania, dumetra Charley la Lunluma kaj levi la kolbon al li. – Kiel la krozŝipo kuŝas sur la sablo, eblas, ke vi scias tion pli bone ol ni. Sed kiel vi kuŝos sur la sablo ĉi tie, se vi buŝaĉos plu, kaj mi ekbatos vin per la kolbo, tio ne estas duba.

            Tiam Muki la Ostoza elprenis sian tranĉilon, Kupro-grafo deflankigis la batontan kolbon el la mano de Charley la Lunluma, kaj ankaǔ Jimmy la Ĝisorela intervenis kun ĉiu nervoziĝo de sia koro por gardi la pacon, kaj li vangofrapis Muki la Ostozan tiel forte, ke li ŝanceliĝis inter la malproksimajn arbustojn, kaj fine ilia fulmino kvietiĝis, ĉar ĉiu homo de Redzeer sentis tiun vangofrapon maltrankvili en sia manplato.

            Oni diras, ke Muki la Ostoza eĉ nun multe meditas pri tio, kial li ricevis tiun nekredeblan fortan vangofrapon, malgraǔ tio, ke li estas bonvola knabo, sed neniu klarigis tion al li, ĉar la tempo kovris la aferon de Radzeer, rilate la rifon, kiel tiom da aliaj aferoj el la paseo de tiuj sovaĝaspektaj homoj.

            - Nu, rakontu plu! – diris Kupro-grafo, ĵetinte rigardon al la tendaro de la banditoj. Estis mateno, la suno varme brili. Tiuj ne moviĝis el malantaǔ siaj baraĵoj. Kial batali? La sekeco faligos en ilian manon sen risko la maturiĝintan frukton pro la akvomanko: la ŝiprompulojn.

            - Poste okazis tiel – daǔrigis la Ĉefkuracisto -, ke multaj el la turistoj febriĝis, ĉar ili vane faris lignoponteton, la marĉo kovris ĝin de iu tago al la alia, kaj ili devis trafiki ĉiutage sur tiu abomeninda marĉo de la ŝipo sur la insulon. Tiel ilia plimulto enloĝiĝis en tiun ĉi groton, ni portis la distililon sur nian ŝipon, ĉar ĝi (dank’ al Dio!) surrifiĝis pli proksime al la bordo, kaj de tie kunportis la knaboj la trinkakvonon, faritan pere de forvaporigo – kaj flegme li montris malestime al Muki la Ostoza -, kaj neniokaze pere de transpartiigo. Sed jam estis tiel multaj malsanuloj, ke ankaǔ ni devis labori.

            - Kion? – demandis Jimmy la Ĝisorela.

            - Ni devas gardi tion, kiel militan sekreton. Ĝi ne estas la unua okazo, ke la Sekreta Servo dungis nin. Ia pentristo divenis, ke tiu certa mangan-erco ekzistas sur la insulo. Kiel mi jam menciis, ĝi rilatas ian teknikan krudmaterialon, kiel la petronfonto, aǔ ekzemple la guano. Ĝi estas bezonata al la armado. Tiuj turistoj ne estas turistoj, sed Sekretaj Servistoj, kaj tiel multe da homoj febriĝis, ke ili devis fidi nin kaj klarigis, en kia ŝtono povas esti mangan-erco. Tiel ankaǔ ni pioĉis kaj fosis, kiel ni kelkaj homoj ekzercis tion dum la belaj tagoj en Sumbava, ĉar oni nomas ĝin en bango-indusriejo laborigo.

            - Kaj kelkiuj diras – murmuris Tendenulo la Fervora ironie -, ke la antecedento estas malavantaĝa antaǔa vivo en ŝtata servo. Ili ne multe povintus atingi kun ni sen nia rutino, akirita en Sumbava.

            - Silentu! – avertis Kupro-grafo sian kunulon. – Vi parolas pri tiel multe da aferoj, ke ni ne komprenas tion. Ĉu vi do helpis serĉi mangan-ercon?

            - Ni pioĉis kaj serĉis ĉi tie. Poste sekvis la surprizatako! Sur la ŝipo André de Rémieux jam estis neniu, sed ni havan malnovan, bonan kutimon, ke gardisto estas ĉiam en la gvatturo en tia ĉirkaǔaĵo. Tiel do ne okazis tute nepreparite al ni la alveno de la friponoj de Huang la Drako. La unuan atakon, kiam ili ankoraǔ kalkulis tion, ke surprizinte nin ili havos facilan laboron, ni rebatis ili tiell, ke multaj ĉarlatanoj rememoros tion ĝis la tago de ilia morto, se tiu dato ne estus jam malprogresa starpunkto ĉe ni. Tiel do nokte ili retiriĝis. Sed ili sciis bone, se mateniĝos, ili ĉirkaǔos nin kaj atakos pli saĝe el du direktoj. Krome ili estas tre multe, ne povis fari nenion alian: nokte ni malmuntis la maŝinpafilojn kaj kunportis ĉion el la ŝipo, kion ni povis. Ni do bele, malrapide, singarde retiriĝis de sur Radzeer, ĉar (dank’ al Dio) ĝi staris avantaĝe sur la rifo, en la groton. Tie ili ne povas ataki nin el dorsdirekto. Komence ni ne havis problemon pri la akvo, ĉar pluvis dum tagoj. Sed ŝajnas, ke sekvis la seka sezono.

            La Ĉefkuracisto senspiriĝis. Iom post iom fariĝis sufoka varmego! Charley la Lunmiena, kiu laǔkutime oleumis kaj purigis sian armilon kun benediktana precizeco, finis la sufiĉe simplan historion pri la ekspedicio, kiu implikiĝis en malagrablaĵon.

            - Kompreneble la kanajloj elflaris, kio okazis, kaj kiel vi vidas, ili ĉirkaǔis nin, kaj komenciĝis la morta konkuro. Ĉu alvenos pli frue ekspedicio, aǔ alvenos pli frue la seka sezono, kies bruliga varmego forigos nin el la groto?

            Kupro-grafo nun frapis sur sian frunton:

            - Sankta Dio! Ni ja havis…

            - Kion?

            - La ladboteloj!…

            Muki la Ostoza kaj Jimmy la Ĝisorela ekkriis samtempe.

            Ĉar ili kunportis kelkajn botelojn da akvo de sur la ŝipo en la leda sako, sed ili forlasis ĝin survoje. Kaj la ŝvito fluegas sur ili, ilia gorĝos estas seka, kiel tindro. Ili sidis multe pli malesperiĝinte inter la ŝtonoj, sur la glata, brula rokego.

            - Nun ni povas fari nenion! – diris Charley la Lunmiena kaj lia voĉo sonis raǔke en sia seka laringo. – Eble vespere iu el ni povos ŝtelumi por akiri akvon…

            Li senspiriĝis.

            Mortiga varmego streĉis la aeron. Nun revenis kapitano Dorian, kiun oni subite „emeritigis”, por ke li partoprenu la esplordon de la mangan-erco. Li estis en la groto, kie ili lasis la senpovajn homojn kun la lasta akvoporcio.

            - Profesoro Hughes – li diris malgaje – jam ne ĝisvivos la vesperon, se ni ne akiros akvon por li. Ankaǔ supre jam elĉerpiĝis la lasta guto.

            - Ni tiru loton – proponis Kupro-grafo. – Iu el ni ŝtelumis por serĉi la demetitan ledan sakon. Ni lasis ĝin sur la senarbejo de la okcidenta riverbordo, kie ni renkontiĝis kun Tulipo.

            La propono proksimume konvenis ĉi tie al la etika pensmaniero. Kiuj faris eraron, tiuj koretu ĝin. Turniĝis la monero, klakis… Kupro-grafo gajnis kontraǔ Jimmy la Ĝisorela!… La ferdekestro ĵetas la moneron kaj (la fregat-kapitano jam havas tian bonŝancon) denove perdas. La raǔka Petters malbonintece turnas sin la Muki la Ostoza:

            - Li en ĉio estas universitata profesoro! Ĝis iu tranĉos lian sciencon per poŝtranĉilo!…

            Dume Jimmy la Ĝisorela malaperis. Li grimpis lerte sub la barikadon. Penetri tra la duoncirkla blokado estas malfacila afero. La duoncirklo ja ne fermiĝas en la proksimo de la rokego, sed densa vepro malebligas ambaǔflanke, ke kiu ajn trairu ĝin nerimarkite. Se iu arbusto ekbruetus, tiam la kuglohajlo de la rabistoj mortigus lin. Ne estas tempon por pensadi. Ĝi estas hazarda ludo. Estu laǔ la danco de l’ ŝanco.

            Aǔ malbonŝanco. Egalas. Ĉe la malsupro de la rokego kuŝas la kadavro de la giganta pirato en la herbaro. Li glitas tien singarde. Nun li devas treni tiun grandegan korpon centimetron post centimetron malantaǔ la plej proksiman ŝtonegon, tiel, ke la vigle gvatantaj rabistoj rimarku nenion. La vegetaĵo estas sufiĉe densa post la pluva sezono, la sektaklo iel sukcesos. Supre oni rimarkas la agadon de Jimmy, kaj laǔ la propono de Kupro-grafo ili komenca intense pafi la baraĵon de la malamiko.

            Ĝi estas elprovita taktiko ĉe militŝipoj. Artefarita nebulo el pulvo. Ĉar en la sufoka, senmova varmego tre malrapide ŝvebas la pulvo-fumo. Jimmy la Ĝisorela haste surprenas vastfaldan pantalonon, sangomakulitan, silkan mantelon kaj sufiĉe da larĝranda pajloĉapelo kuŝas dise. Nun jam evidente li serĉas ŝirmejon tie kaj ĉi tie, saltetante al la barikado de la rabistoj. La larĝranda  ĉapelo preskaǔ kovras lian vizaĝon. La banditoj ne pafas, ĉar ili pensas tion, ke ilia vundita kamarado rekonsciiĝis, kaj li deziras reveni. Oni tuj pafas el malantaǔ la baraĵo, sed li certas pri tio, ke ili zorgeme celas alidirekten…

            …Nun li kvazaǔ volus fuĝi de antaǔ la kuglohajlo, li deflankiĝas kaj saltas inter la veprojn, la piratoj eĉ angoris pro li. Poste… unu sekundo estas la tuto, penetrante tra la arbustoj, dornoj, li liberiĝis el la blokadringo. Nun li rapidas sur la marbordon, kaj irante laǔ la bordo li klopodas atingi la bivakejon. Tie estas la palmo-grupo… ĉe tiu arbo-grupo li elektis la gvatejon. Li kalkulas proksimume la direkton de la forlasita bivakejo kaj eniras la densejon. Li palpadas kliniĝinte. Li devas atingi sian celon en la nokta mallumo de la kuntuŝiĝantaj arbokronoj. Post kelkaj minutoj li trovas la ledan sakon bonŝancre. Li genuiĝas rapide, kaj…

            Kaj el dorsdirekto iu batas lin je la kapo per pordo, ke li duonsven falas sur la teron, kaj li ankoraǔ aǔdas, ke la atakanto krias:

            - Jen li estas kara strovaĉek! Li alvenis laǔhorare, mi povas diri… Hop, kolombeto mia, nur ne saltadu!… Vi povas ricevi tiom da batoj sur vian kapon, kiom vi volas, mi estas granda kavalerio pri tio…

            Kaj antaǔ ol Jimmy la Ĝisorela povintus pene leviĝi, sinjoro Wagner, pruvinte sian menciitan kavaleriecon, batis lin je la kapo dufoje per la pordo tiel, ke ĉio mallumiĝis antaǔ Jimmy kaj restis kuŝanta senkonscie…

Deksepa ĉapitro

La alia grupo agoniis pro soifo same malantaǔ la baraĵo de mitralejo en la transa fino de la rokego. Kapitano Dorian, kiu malgaǔ la akvomanko kaj la varmego ne ŝparis moviĝi, li iris tien kaj reen por reanimi la homojn, kio estis vana klopodo en la senespera situacio.

            - Nun jam post kelkaj minutoj estos vespero – li diris al Vanek la Dornharulo, kiu ankoraǔ staris sur siaj piedoj, estas vere, ke apogiĝinte al la baraĵo, sed li eĉ ridetis per siaj krevintaj, ŝveliĝintaj lipoj.

            - Estos vespero – respondis la matroso. – Morgaǔ estos ankaǔ mateno, sed ni jam ne plu havos sunsubiron.

            - Viaj kunuloj eltenas bone, ni havas problemon nur pri la „civiluloj”. La inĝeniero estas en la plej malbona sanstato… Kia diablaĵo ĝi estas?!

            Ankaǔ la banditoj gape miregis. La mondo ankoraǔ ne vidis tian miraklon! El la direkto de la okcidentaj veproj subite aperis frenezulo!

            Li portis vastfaldan pantalonon ĝis la akseloj, kaj super ĝi estis malfermita, flava, silka mantelo, tute ĉifona, li havis elefantpandajn, nigrajn ŝuojn, nigran, cilindran ĉapelon; sed tio jam estas vizie timiga, ke li portas pordon, leĝere premitan al sia dekstra flanko, kiel ian aktujon. Se lia eksteraĵo ne estus tiel surpriza, eblas, ke pafaro tuj mortigus lin, kiu tondris iom malfrue. Tial li rapidigas siajn grandajn, trankvilajn paŝojn, kiuj samtempe estas ankaǔ larĝaj por eviti la falon pro liaj malfiksiĝintaj, enormajn plandumoj per altenlevitaj piedoj, li iras al la barikado, sed li jam laǔte ekkrias antaǔe kaj eklevas sian ĉapelon:

            - La Dornhara strovaĉek! Humile via! Ĉiam estas granda honoro rekonti friponegon… Jen rigardu! Sankta Dio! Oni pafas per veraj kugloj ĉi tie! – Kaj li saltas spiregante malantaǔ la baraĵon: - Ĉi tie estas vivdanĝere iradi…

            Vanek la Dornharulo klarigas al la aliaj pri la timiga, blubarba novalveninto per pena, malfacila parolmaniero:

            - Li estas idiota mondvagabondo… Jam dek jarojn la alkoholaĵo povintus mortigi lin en ĉiu momento… - kaj post mallonga spirego li turnas sian al sinjoro Wagner: - Kiel el la infero vi venis ĉi tien?

            - Jen vidu, vi pravas pri tio! My old great Cap’n, la reĝino de la ŝipestrejo Pepilia la Pirato komisiis min dirante: „Vidu Wagner, bonega amiko mia, bonvolu sidi en boaton, remu , amiko mia al la insulo, tie estas tri homoj, kiuj estas friponegoj, tre agrablaj homoj, Fred la Ĝisorela, Kupro-grafo la Ostoza kaj Muki Olivero! Mi diris al li, ke amiko mia, mi iros sur la insulon porti akvon!… Kaj ili ne maltrankvilu, ĉar mi fartas bone.” Mi do kunportis tiun mesaĝon!… Li diris ankoraǔ multe da aliaj aferoj, sed tiujn ne estis inde encerbigi. Ĝravas, ke vi ne maltrankvilu ĉi tie, ĉar li fartas bone, li iris nur por akvo, sed eblas, ke ankaǔ tio pasos, ĉar li havas fortan naturon…

            - Akvon!… - stertoris senkonscia matroso.

            - Jen prenu! Li sendis tiom da akvo, ke ĝi havas nenian sencon…

            Miraklo.

            Sinjoro Wagner malfermis sian mantelon, kaj trae-retrae, ĉirkaǔ lia trunko pendis proksimume ok grandegaj ladboteloj!

Dekoka ĉapitro

La turmentitaj homoj ekĝemis samtempe anstataǔ krio. Dorian kuregis kun kelkaj ladboteloj al la groto, poste al la alia barikado…

            Akvo! Akvo!

            La lastaj, ruĝegaj, larĝaj radioj bruligis la insulon, kaj renoviĝis la forto kaj la vivo en la turmentitaj korpoj, estantaj proksime al la tombo…

            Vanek la Dornharulo viŝis sian buŝon kaj etendis la ladbotelon al sinjoro Wagner:

            - Trinku, oldulo mia! Vi ja meritas la akvon.

            La maljuna, falta, veruka vizaĝo rigardis al Dornharulo kun profunda malĝojo:

            - Ĉu mi kaǔzismalbonon al iu? – li diris malgaje. – Kial vi volas turmenti min?… Porti tiun akvan strovaĉek-on al la rabistoj, ĉar mi ĵuras je mia pordo, ke mi ne plu konos vin.

            Li elprenis dulitran botelon da brando el sia interna poŝo kaj li trinkis el ĝi. Por eltiri informojn el sinjoro Wagner, rilate la mesaĝon de Pepi la Pirato, ĝi estis vana klopodo. Sed kion do ŝi povis mesaĝi ankoraǔ? Ŝi faris bone, ke ŝi ŝipveturis por porti akvon, sed kiam ŝi revenos de la plej proksima insulo, vivanta homo jam ne estos ĉi tie.

            Dume vesperiĝis. La Blubarbulo ridaĉante ŝanceliĝadis tien-reen. Oni akceptis lin en la alia tendaro jam kun modera ĝojo:

            - Ĉu vi ne scias, ke la ŝipo Blinda Patro Via portos helpon iel? – demandis Kupro-grafo.

            - Kiel?… Certi ili iros al ia policejo!… La virino parolas tiel multe, ke mi komprenis nek ties duonon.

            Estas superflue esperi. La virino volas porti akvon, kaj ŝi sendis Wagner-on kun la mesaĝo tial, ĉar li estis la sola malhavebla, eĉ malhavinda persono sur la ŝipo. Estas absurde esperi helpon. La fora insularo Marquesas troviĝas plej proksime, kaj tiuj kelkaj ladboteloj da akvo sufiĉos nelonge. Ili ŝipveturos nek la duonon de la vojo, kaj ni jam ne vivos.

            …La sekvan tagon, preskaǔ po-gute dividite akvoporcio, ili inerte, malesperiĝinte vegetis pro la senelira situacio. Ili atendi Jimmy la Ĝisorelan. Kiu estus konjektinta el ili, ke sinjoro Wagner batis lin je la kapo kelkfoje per la pordo? Kaj se sinjoro Wagner ne estus dorminta tiun matenon en la sufoke varma mateno, kovrinte sin per la pordo? Se li estus rakontinta hazarde sian aventuron, aǔ Jimmy la Ĝisorela revenus kun iom da akvo? Ĉu tio gravus? La varmego kaj la situacio sigelis ilian sorton.

            - Ni faris idiotaĵon! – murmuris la Ĉefkuracisto.

            - Sed almenaǔ ni ne plu faros idiotaĵon en la vivo. Nek alian aferon – grumblis Charley la Lunmiena kaj rigardis en la fusiltubon, ĉu la dratprenila, longa broso oleumis bone la kuglokanalon. Ili sidis silente, ĉar nun jam estis nenio, pri kio paroli…

            La armitaj banditoj estis pretaj ataki ilin tie malsupre, duoncirkle, malantaǔ la baraĵoj. Malpli proksime, ĉirkaǔ la granda tendaro de la ĉefo kvazaǔ komenciĝus ia kaoso. Ĉu eble ili kolektiĝis por babili?

            La unua oficiro de la ŝipo André de Rémieux mortis. Ili enterigis lin ĉe la piedo de la rokego, donante al li la lastan honoron. Ĉu estos iu, kiu enterigos ilin, ĝi estas pli ol duba.

            Iu seneventa, malespera horo sekvis la alian…

            Subite Charley la Lunmiena laǔte ekkris per tiel timiĝinta, akra voĉo, kian ili ankoraǔ neniam aǔdis de li.

            - Rigardu tien!

            Ili ĉiuj turniĝis al la direkto de lia etendita brako. Al la deklivo, kondukanta al la barikado. Ili staris tie kun distreĉaj okuloj, kun malfermita buŝo, nepovantaj diri eĉ unu vorton pro konsterniĝo, stultmiene, torpore, kvazaǔ ili estus subite freneziĝintaj, kaj ili ĉiuj vidus la saman aperaĵon.

            Sola homo venis indiferente el la direkto de la tendaro de la malamikoj.

            Kaj tiu sola homo estis Fred la Malpura! La Kapitano!

            …Li paŝadis sur la brako kun sia jako, enpopŝiginte siajn manojn, kun balanciĝanta supra korpo, indiferente, rigardante la polviĝintajn gruzelpecojn ĉe siaj piedoj, kvazaǔ li nur promenus al la plej proksima drinkejo en iu stratetaĉo de Frisko. Atinginte la barikadon, li rigardis sur la societon kun iom da abomeno, ekmovinte sian mentonon al ili, li diris:

            - Vi povas paki kaj iri hejmen!…

Deknaǔa ĉapitro

Kio okazis al la ŝipo Blinda Patro Via?

            La senlime trankvila ĉielo kaj akvo ne englutis ĝin, tio certas.

            La plej verŝajna supozo estas tio, rilate la intervenon de la Verda Vizaĝulo (kiu haǔseras la vaporŝipon, kiu plaĉas al li per la rando de sia nigra mantelo, atinganta iafoje eĉ la horizonton), sed poste tio pruviĝis erara. Hugo la Nenifarulo ja aǔdis lin ŝalmi, kaj antaǔ ol la luno leviĝis ĉe la rando de la oceano, li ŝajne vidis ankaǔ lian indandeleske, bonvole rikanantan kranion por kelkaj mometoj, kaj ĝi devis okazi tiel, ĉar li estis tre ebria, kaj li vidas multe pli bone en tiu stato, ol alifoje. Sed laǔ Hugo la Nenifarulo la Verda Vizaĝulo nur rigardis la ŝipon, sed ŝajnas tiel, ke la vaporŝipo ne plaĉis al li, ĉar li resinkis ĉe la rando de la oceano.

            La mistera malapero de la ŝipo Blinda Patro Via en tiu nokto okazis jen tel.

            Post kiam la vespera krepusko kovris la boaton de la tri homoj, komenciĝis la kutima, malvigla vivo sur la ankrita ŝipo kun antaǔvidebla eventomanko. Hugo la Nenifarulo flikis sian sveteron, kaj Vasiĉ la Rugharulo nun fine dismuntis la maŝinaparton, fumantan en densa ole-malpuraĵo, de kie jam de Tahitio nervozigas lin ia ĝena bruado. La Striovizaĝa sidas sur aerumfenestro, li portas pantalonon, refalditan ĝisgenue kaj lavas siajn krurojn. Iafoje kelkaj mevoj, kiel ili rondflugas malalte, oblikve plonĝflugante, iun flugilon balancante preskaǔ ortangule al la maro, kiel eta, la plej novtipa ĉasaviadilo, kaj ili flug-atakas la manĝaĵrestaĵojn, elverŝiĝantajn el la kuireja defluilo.

            Pepi la Pirato longe staris sur la sama loko tiel, kiel ŝi vidis malaperi la tri enboatiĝintajn homojn. Ŝi rigardis per penetremaj okuloj en la mallumon, ke ili revenu. Peza sento ekkonvulsiis ĉirkaǔ ŝiaj koro kaj gorĝo. Ŝi sentis la danĝeron per siaj ĉiuj nervoj. Kaj ŝi atendis, ke la melodia, lanta, basa voĉo de Kupro-grafo, kiu ofte transiras al mallaǔta rido, proksimiĝu.

            Sed ŝi vane atendis, apogiĝinte al la balustrado.

            Nur la akvo plaǔdis iafoje, kiam kelkaj saltetantaj flugfiŝoj ĵetis sin alten en la aeron kaj refalis denove. Intertempe densega nebulo ekkovris la oceanon. Kiu scias, kiom longe ŝi staris tiel sur la sama loko? Dume pasis horoj. Poste ŝi sentis migrenon pro la densa nebulo kaj malfermis la pordon de sia kajuto…

            Ŝi ne povis eĉ moviĝi pro surprizo! Ŝi restis staranta sur la sojlo timiĝinte, kredante, keŝi sonĝas…

            Konsternige trampa, barba maljunulo sidis ĉe la tablo kaj trinkis ŝian rumon.

            - Ĉu vi aǔdis pri mi? – demandis la kaprobarbulo sen ĉiu enkonduko. La virino en tiu momento sciis, kiu li estas.

            - Fred la Malpura!

            - La Kapitno – li aldonis murmurante. – Ni devas agi rapide, mi do diras al vi, ke mi estas via superulo, fraǔlino Cunesburry…

            Eĉ unu vorto ne estis vera el tio. Li traserĉis la havaĵon de la virino dum sia mallonga restado en la kajuto, kaj li volis eviti la longan persvadon, ĉar tia jupulino kutimas skrupuladi multe.

            -Vi scias mian nomon…

            - Mi diris, ke mi estas via superulo en la Sekreta Servo, kontradmiralo Anderson sendis min. Ni ne havas minuton da tempo.

            - Sed kiel vi venis ĉi tien?

            - La ŝipo Hontler proksimiĝis al tiu ĉi barko kun ne multe da bruo kaj kun mallumigita ferdeko. Ĉu mi nun rakontu, ke mi remis ĉi tien senbrue, mi grimpis sur la ankroĉenaro… Mi ne ŝatas paroli multe. Ĉu vi ne havas pli da rumo?

            - Ne… Sed jen estas viskio. Do, mi petas vin – ŝi komencis ekscitite -, tri homoj remis sur la bordon.

            - Mi scias pri tio. Vi ne devas maltrankvili. Se mi estas ĉi tie, vi ne devas problemi pri kekaj friponoj. Sed vi havas gravan rolon en la afero. Tuj reveturu plenvapore al la insularo Marqueses, kaj kargu per tiom da dolĉa akvo la ŝipon, kiom ĝi povas porti. Se vi trovos ŝipon, haǔseru ĝin, kaj akvon, akvon, kiom vi povas porti, kaj kiel eble plej rapide, cetere nek mi povos helpi. La tuta kompanio havas akvon por dek tagoj, kaj eble ni povas duonigi tion.

            - Nu kaj tiuj, kiuj estas sur la bordo, Kupro-grafo kaj…

            Fred la Malpura elprenis el sia malantaǔa poŝo sian manplaton grandan, malnovan poŝhorloĝon:

            - Ni sinkronigu niajn horloĝojn. La babilado ne estas mia kutimo. Se vi ne malankros post dek minutoj, mi respondigos vin, kio okazos. Mia horloĝo montras la 11-an horon kaj 50 minutojn! Bonan nokton!

            Li turnis sin sur la kalkanoj kaj lasis Pepi la Piraton tie, nur fingre ektuŝinte la vizieron de sia ĉapo, kion bonintenca observanto povis kompreni, kiel saluton.

            Kiam la virino postrapidis lin, ŝi jam vidis lin nenie. Li malaperis tiel, kiel li venis: nerimarkite, subite, kiel ia fantomo…

            La 12-a horo.

            …Fred la Malpura sur la komandponto de la ŝipo Hountler malpacience maĉadis cigaredstumpon. Ne multe da okuloj estus vidintaj tiun grizan konturon en la samforma mallumo de la nokto, kiun la rigardo de la Kapitano observis… Poste tiu harfendeta, malproksima konturo, la ŝipo Blinda Patro Via ektremetis, ekmoviĝis kaj malaperis en la nokto per malrapida veturo… La hoknaza, malmola, maljuna mano glitis de sur la blanka barbo por preni la paroltubon, kaj li murmuris en ĝin:

            - Plenvaporo!… Duone dekstren!… Antaǔen!

            Kaj komenciĝis la morta ludo.

Dudeka ĉapitro

Huang la Drako nervoze sorbetadis la teon en sia tendo. De semajnoj li restadas ĉi tie, li perdis en tiu ĉi entrepreno multe pli da homoj, ol li estus atakinta dense loĝatan insulon, kaj li konjektis jam eĉ tion, ke antaǔ ol fini sian taskon, ankoraǔ multaj, bonaj homoj mortos. Diablo povintus forporti tiujn friponojn, rilate tiun korzŝipon! Se tiuj maraj kanajloj ne estus ĉi tie, li jam delonge povus aranĝi tiun negocon, kaj li estus hejme. Li diris tion ankaǔ al la eǔropa gasto, kiu estis maldika, ostoza, alta homo kaj restadis en lia tendo.

            - Mi devos ricevi multe pli da mono. Vi ne diris, ke ankaǔ tiu malbenita ŝipo Radzeer intervenos en la aferon.

            - Nek mi sciis tion – murmuris la eǔropano. Nekomprenebla maldiskretaĵo, ke ankaǔ tiajn homojn oni inicas en la aferon.

            - Miaj plej bonaj homoj falis.

            - Rekompence vi ricevos duoblon de tiu mono, kiun mi promesis al vi, se la batalo finiĝos!

            Nun Juan-Fen, la ĉefkomandanto de la pirato rapidis en la tendon nervoze.

            - Granda Huan! De sur vaporŝipo venis sur la bordon per boato… tiu abomeninda, blanka sorĉisto, kiun ni nomas la Malpura Patro de la Drakoj.

            - Fred la Malpura! – konsterniĝadis la ĉefo de la piratoj. – Alkonduku lin ĉi tien.

            Fred la Malpura paŝis en la tendon tiel, kvazaǔ li vizitus kafejon Royal Park en Southampton por trinki nigran kafon. Li murmuri ion, kaj ankaǔ nun li ekpuŝis sian ĉapelon per sia dikfingro, ke oni povis kompreni tion saluto, kiu tre volis.

            - Kion vi volas, Malprua Patro de Drakoj?… Mi avertas vin, ke mi mortpafigos vin je la unua suspektinda penso.

            - Mi ne proponas tion – li diris bonvole. Poste li eksidis kaj verŝis teon por si. – Cetere mi sciis tiel, ke mi estas via amiko, Huang la Drako. Mi trinki kun vi je tio, en via dormo.

            - Prave… Sed vi ĉiam pensas alimaniere, kiam vi pensas pri alia afero.

            - Nu, nun mi pruvos, ke vi eraras – respondis la maljunulo, li kapjesis, trinkis sian teon kaj ekparolis jene: - Ĉar ni estas amikoj, mi do promesas, se vi ne faros ian malagrablaĵon kaj viaj ĉiuj homoj demetos la armilojn, tiam: nu bone! Mi lasos vin forkuri, kvankam oni proponis altan monsumon por vi sur Javo.

            Huang la Drako salte leviĝis kaj eltiris sian manplaton grandan, malnovan sabron.

            - Ĉu vi volas, ke mi distranĉu vin?

            - Mi volonte eviuts tion – li respondis kaj verŝis denove teon por si. – Vi konas min bone, kaj mi konas vin bone. Vi scias, se mi diras tiaĵon, tiam mi havas kaǔzon.

            - Kaj mi ne volonte mortigus vin, ĉar vi estas malbenita sorĉisto, kaj via sango venigus malfeliĉo sur mian glavon.

            - Ĝi estus la plej malmulte, kio povas okazi al vi post mia morto.

            - Diable! – interrompis la eǔropano, por kiu la longa interparolado estis stultaĵo. – Diru al mi, kial vi alvokis Huang la Drakon, la netimigeblan estron kapitulaci?

            - Kiu vi estas? – demandis Fred la Malpura kaj rigardis la eǔropanon pli ekzakte.

            - Tiu sinjoro estas mia amiko kaj gasto…

            - Kaj li proponis monon al vi por fari rabatakon… Restu trankvile sidanta, ĉar kiam vi ekprenos vian revolveron, vi jam estos mortinta homo…

            Same Huang la Drako kaj la eǔropano staris embarasite. Kiel ĝi jam estis kutimo, Fred la Malpura regis la situacion sen ĉiu armilo aǔ perforto.

            - Diru, kial vi venis, kaj kial vi minacis min, kvankam mi estas via amiko? – demandis al ĉefo de la banditoj.

            - Mi kaj kelkaj homoj sur balen-ĉasista ŝipo ricevis radiosignalojn. Vi povas pensi, ke mi ne estus veninta ĉi tien per la ŝipo Hountler por ataki vin. Sed la radiosignalo informis min pri tio, ke la dek kvin mil tunara batalŝipo Southampton estas survoje ĉi tien per plena vaporo, ke ĝi estermu vin kaj viajn homojn.

            - Tio ne estas vera!  - diris la eǔropano. – Ĝi estas nur blufo!

            - Fermu vian buŝon, se respektataj, maraj drakoj intertraktas. – diris Fred la Malpura.

            Huang la Drako ne tre ŝatis la eǔropanon, kiel ĝi jam evidentiĝis el la antǔaĵoj. La la afero unuavice tuŝis lin.

            - Vi asertas tion nur pro erarigo – li diris al Fred la Malpura -, ĉar vi volas helpi mian malamikon.

            - Se vi ne kredas tion, nu bone. Mi avertis vin. Elegantaj, anglaj sinjoroj estas inter la pasaĝeroj de la ŝipo André de Rémieux.

            - Kiam alvenos la helpo, ni jam mortigos ilin! – kriis la ĉefo de la rabistoj. – Cetere vi estas fama pri tio, ke vi neniam diras veron, kaj per tio vi kelkfoje timigas la homojn kaj venas ilin…

            - La tuto estas blufo ankaǔ laǔ mi – diris la eǔropano. – Oni ne uzos la batalŝipon Southampton por tiu celo.

            - Por mi estas egale. Mi avertis vin, Huang la Drako, ĉar vi estas mia amiko, kaj mi trinkis kun vi je tio en via domo – maskis Fred la Malpura la retiriĝon. – Oni scias pri tio sur ĉiu maro, kaj tial mi venis ĉi tien. Nur pro amikeco.

            - Vi povas libere foriri, sed tuj suriru vian ŝipon, kaj forlasu la ĉirkaǔaĵon de la insulo! Ĉar vi estas tia, ke vi elpensas ion, kaj vi ruinigos miajn kalkulojn sola.

            Ili kondukis Fred la Malpuran al la marbordo kun forta eskorto, kie li sidis en boaton. Ĝi estis la boato de Hountler. Li malligis ĝin de arboradiko, kie li surbodiĝis dum la alveno kaj reremis al la balen-ĉasista ŝipo, ankranta ne malproksime. Li estis iomete malbonhumora, ĉar lia blufo ne sukcesi. Tamen li devintus savi tiujn homojn…

            Oni ĵetis ŝnureskalon de sur la ŝipo, kaj la maljunulo ekiris sur ĝi supren.

Dudekunua ĉapitro

La ŝipo tre malproksimiĝis de la insulo. Dume okazis la kuratako de la sieĝitoj el la groto, kiuj defenis sien en senespera situacio ĉe ambaǔ flankoj de la bazo de la rokego. Dum tiu tempo Fred la Malpura parte interkonsiliĝis kun siaj homoj, parte li meditis apud sia botelo da brando. Li pensis, ke li simple timigos la banditoj, sed ĝi ne sukcesis.

            Tiam fine io konceptiĝis en li…

            Puf! Motordifekto. La ŝipo Hountler senmoviĝas.

            Insidaj akvoharbaĉoj volviĝis ĉirkaǔ la helico tiel, ke ĝi subite haltis. Kaj io krakis, rompiĝis, krevis en la maŝino, laboranta per plena rapideco…

            La Kapitano ege blasfemis!

            Okazos kruela morto de multaj homoj, se la maŝino ne estos riparita rapide. La maristo, ligita per ŝnuro, en la mano kun trancio, ofte mergis al la helico por distranĉi la klematidojn, kaj bonŝance li ne vekis la atenton de la ŝarkoj, svarmantaj ĉie. Ĝi estis sizifa laboro. Aǔrore deŝanĝis lin alia matroso. Oni muntis en la maŝinejo. Malfacile. Oni ne povis provi la rezulton de la laboro, dum la helico ne moviĝis, kaj ili povis ekfunkciigi nek la maŝinon. Aǔdiĝas knalo de pafoj el la direkto de la isnulo… kaj pasas, pasas la horoj, pasas la tempo, ĝis fine ili povis ekveturi per la ŝipo Hountler al la norda pinto de la insulo du tagojn malfrue.

            Ĝi navigis tute ĝis tie, kiam ili ekvidis la grandegan velŝipon de Huang la Drako, sur kies ferdeko estis vice amasigitaj ĉiuj akvobareloj. Oni amasigis la barelojn tiel dum la pasintaj tempestaj tagoj, laǔ malnova marista kutimo por kolekti la pluvon, tiel rekompletigante konstante la foruzitan akvokvanton pere de la abunda, tropika tempesto. Ili nur forigas la fermoplaton de la barelo, kiam komencas pluvi kaj kovras ĝin, se la ĉielo sereniĝas.

            La ŝipo Hountler revenis malrapide kaj komenci navigi apud la bordo, preskaǔ enue, kvazaǔ sencele preter la grandega velŝipo paralele. Huang la Drako malpermesis tion, sed fine ja kion povas malutili tiu ŝipo ĉi tie. Neniu zorgis pri tio. Kelkaj nudpiedaj homoj sen armiloj sur la malgaranda vaporŝipo, kiu ne havas eĉ unu kanonon… Kion ĝi povas fari?

            Sed ili ne sciis, ke Eǔgeno la Buŝaĉulo estas tie. La fama Eǔgeno la Buŝaĉulo!

            Li estas bonega harpunisto!

            Kaj ili havis aeropneǔmatikajn harpun-ĵetilojn. Strange, tri aparatoj unu apud la alia. Tiel lli muntis tiujn rapide. Mult-nodojn da bobelita kablo apartenis al la harpuno, ke okaze de trafo ĝi deruliĝu, tirata de la baleno. Ili estas frenezaj homoj, ke ili muntas ankaǔ la rezervajn maŝinojn. Nur tion povis pensi tiu homo, kiu estis sperta pri ĝi. Sed kiu ja povintus priatenti tion, ke ili energie, trankvile ŝraǔbas po unu balen-mortigan grenadon sur la tri harpunojn? Absolute: kiu povas atenti en tia varmego?

            La ŝipo Hountler nun jam estis parelele kun la velŝipo. La Kapitano staris sur sia loko kaj kriis indiferente en la paroltubon:

            - Plena vaporo! Antaǔen!

            Samtempe: Baaang!

            Knalo, poste aǔdiĝas la siblo de la kabloj, vibrantaj en la aero!… - La nua harpuno trafis inter la barelojn…

            Zum!… La grenado eksplodis!

            Bum… Brrr… Bum!

            Grandega detonacio tremigis la insulon.

            …Ĉar kiam la velŝipo estis senpere apud la vaporŝipo, tri harpunoj siblis en rapida sinsekvo inter la amason de bareloj, plenaj de trinkakvo, metitaj sur la ferdekon de la skuno. Kaj la sekva eksplodo neniigis ilian akvoprovizon tiel, ke eĉ por unu tago sufiĉa trinkakvo ne restis inter la dissplitiĝintaj lignotabuloj.

            Poste la ĉefmasto malrapide, kiel la epilogo de la okazaĵoj, falis laǔ ĝia tuta longeco, disŝirinte ĉiun gravan velon. Kaj la ŝipo Hountler veturis grandarke por esti ekster pafdistanco.

            Huang la Drako aǔskultis la raporton konsterniĝinte.

            Poste oni informis lin, ke iu alvenis sur la bordon per boato de sur la ŝipo Hountler. Fred la Malpura estis tiu.

            Sola!

            - Mi venis al vi por intertraktadi, Huang la Drako – li diris trankvile.

            - Nun mi rostos vin super ardaĵo!

            - Se vi volas, vi povas manĝi min vivantan – respondis la maljunulo indiferente. – Sed kion vi trinkos manĝinte min?

            - Malbenito!

            - Kiel do mi diris, Huang la Drako – li daǔrigis gemute kaj verŝis teon denove. Li tute ne atentis pri la eǔropano. – Ĉar vi estas mia amiko, mi lasas vin forkuri. Mi havas bonan koron, kion mi faru? Sed kapitulacu ne pli ol unu horo! Miaj maristoj estas tre malkuraĝaj, tiel do nur tiam vi ricevos akvon de sur la ŝipo Hountler, se mi reremos kaj trankviligos miajn homojn, ke ili ne nervoziĝu. Tiam vi ĉiutage povas transporti per boato duonporcion da akvo po homo, kaj se alvenos la akvoprovizo de sur la insulo Marqueses, vi povas kargi tiom el ĝi, kiom vi bezonas dum la hejmenveturo. Ĝis tiam la personaro de Radzeer gardos vin kaj vian bandon. Vi estas saĝa homo, kial diskuti?… Kolektu la armilojn en la mezo de la senarbejo, ĝis mi revenos! Nun mi iros informi tiujn, kiuj estas ĉe la rokego.

            Ĝi estis evidenta situacio. Huang la Drako ne estus sperta bandestro, se li pasigus sian tempon per vana kolero kaj stamfado. Precipe en tia varmego, kun tiom da homoj, sen akvo. Ili jam ĉiuj estas soifaj, eksciinte, ke ili ne havas akvon.

            …Pasis ne pli ol unu horo, kaj la armiloj estis kolektitaj en unu amaso, kaj la ŝieĝitoj fariĝis venkintoj. Ili ĉirkaǔstaris duoncirkle la piratojn kun pafpretaj fusiloj.

            Okazis malgrava akcidento. Ie, sur nedifinebla loko malŝargiĝis fusilo, kaj la kuglo hazarde trafis ĝuste la eǔropanan iniciatinton je la kapo. Neniu bedaǔris lin. Ankaǔ la piratoj kaj same la ŝipromiĝintoj povis danki al li ĉiun malbonon.

            …Fred la Malpura tenis sian vorton. Fine ja li havas bonan koron… Kiam alvenis la ŝipo Blinda Patro Via, li lasis forveturi sian malnovan amikon, Huang la Drakon, provizinte lin per sufiĉe da akvo.

            La renkontiĝo de Pepi la Pirato kaj Kupro-grafo estis la plej bela premio pro ilia kuraĝa ago.

            Sed la plej granda kontentigo kaj omaĝo atendis la Kapitanon.

            La tuta personaro de Radzeer kunvenis kaj decidis, ke antaǔ ol ekveturi hejmen, ĉar (dank’ al Dio!) la krozŝipo sukcese deglitis de sur la rifo: ili vizitos la Kapitanon kaj donos al li solenan kontentigon, kial ili iam kaptis lin ĉe freŝa faro, kiam li ŝtelis.

            Sed irinte sur la bordon aǔrore, la ŝipo Hountler jam longe malankris, kaj nek ties fumo estis videbla sur la horizonto.

Dudekdua ĉapitro

Al lia Reĝa moŝto

San Antonio sinjoro arkiduko (kaj reĝo)

Fortikaĵo Almira

Insulo Feliĉo

Kara sinjoro Reĝo kaj viaj ekscelencaj proksimuloj!

Mi ricevis ankoraǔ en Tahitio vian estimatan geston de via reganta fideleco. De tiam okazis mirinda mokincito! Mi ne scias, ĉu mi jam menciis, ke estas Kapitano, kiu havas nomon pri si, kiu konstante implikas la aferojn. Vi ne keredos! Nun denove li partoprenis tion! Kaj denove el dorsdirekto antaǔen! Ĉar li havas menson (en la kapo), kiel korktirilon, simila al helico, kun multe da kaneloj laǔ rivolunombro.

            Li jam simple sciis, kiam ni parolis en Frisko, kial mi estas tie kaj kial (atol, kiel mi jam menciis tion, sed unu aferon nek li sciis). Li sekvis nin per tiu malbenita ŝipo, ĉar nun jam mi estas kolera pri li, ni estis tiomope, ke po unu homo apenaǔ havis monon, kvankam la stiristo Kupro-grafo edziĝis al ŝipestrinon, kaj nuptodonace li rezignis sian parton favore al ni, tiel ankaǔ la premio restis nia, kiel heredaĵo, ĉar li edziĝis, la kompatindulo.

            Bonŝance mi alvenis al la insulo Robinso Crusoe kun Kupro-grafo kaj Muki la Ostoza (mi ne scias, ĉu vi  reĝa moŝto kamaradis kun li, sed ankaǔ li estas niaspeca, bona tipo, li nur konstante buŝaĉas pri la mekaniko, kaj tion oni ne ŝatas sur Radzeer) kiam do ni revenis al Archipel, evidentiĝis, ke piratoj sieĝas nin. Ĝi estis kaosa, sed se via reĝa moŝto estus vidinta tion, vi ne legus mian leteron kun via plej estimata rikano. Ĉar kiam mi vidis la sangon en la kajuto de la kapitano, ĝi tuŝis min tiel senteme, kiel du samformaj vangofrapegoj. Aǔ eĉ pli profunde.

            Sed fine Fred la Malpura (kiu ĉiam implikas la aferon, kaj li ĉiam serĉas min sur la terglobo) inventis la plej modernan ĉasŝipon: Li pafe neniigis iliajn barelojn, plenajn de akvo! Poste sekvis la ĝenerala, publika kapitulaco.

            Unu maljuna, barba fripono arestis proksimume cent dudek piratojn!

            Sed li indulgis ilin, kaj li ne akompanis ilin al iu distrikta policejo.

            Estis belega ĉe kontradmiralo Anderson, ankaǔ el mia reganta periodo memorinda, bela, grandioza kaj enua, kortega akcepto, nomata aǔdienco. Ili premis mian manon unu post la alia kaj diris, ke ili ĝoje distingas per po unu ordeno Tendenulon la Fervoran (kiu vundiĝis je la brako) kaj Klabon (kies vizaĝon oni tranĉis trae-tratrae).

            Sed Fred la Malpura ne venis tien!

            Lin interesas nur tri aferoj: la mono kaj nenio alia, krome konstante ĉikani min. Ĝis fine mi elpremos lian iun okulon. Ankaǔ la blubarbulo aperis, kaj en la ŝtuparejo vestogardisto helpis al li demeti la pordon. (Tiu idioto kunportas ĉion!)

            Ankoraǔ ion! Estas bone, ke mi menciis tiun stultulon!

            Fine mi repagis la ŝultdon ankaǔ al la Blubarbulo, aǔ mi reprenis tion de li. Ĉar li devigis min, kiam mi dungiĝis al la ŝipo Blinda Patro Via, doni la trionon de la premio al li. Sed lia laboro vere meritas neniom da mono. Se nur mi ne kalkulas, ke foje li faligis la pordon el la gvatturo sur la kapon de Kupro-grafo. Por tio li meritas iom da mono, sed ne la trionon. Cetere li nur trinkas, kantas kaj brakumas ĉiun. (Vane oni batas lin je la kapo. Mi do ĝojis, ke li redonis la duonon de la triono.

            Sed mi povas danki tion al via Reĝa moŝto!

            Ĉar: en pli frue datigita letero, kiun mi skribis al via Reĝa moŝto, ke estas Blubarbulo, kiu estas fama, kaj mi demandis, ĉu via Reĝa moŝto konas lin? El Frisko nun mi ricevis vian fidelan respond-leteron, en kiu via Reĝa moŝto respondas mian demandon. Kaj vi menciis, ke vi aǔdis nur pri unu Blubarbulo, plie vi legis pri li.

            Bedaǔrinde mi apenaǔ povas akiri ĵurnalon!

            Vi Reĝa moŝto skribis, ke ĉiu povas legi la vivhistorion de tiu fama Blubarbulo. Vi konas eĉ muzikan oper-prezentadon pri li.

            Tio tre koincidis! Ĉar Wagner venis ĉiam kun tiu opero, al kiu li havas rilaton! Kaj via Reĝa moŝto skribis al mi, kion oni publikis pri tiu Blubarbulo, ke li vivis en bigamio, kun pluraj edzinoj, kiun la leĝo punas per severa persekutado. Kaj vi skribis tion, ke tiu Blubarbulo, se li jam ne bezonis iun edzinon, li mortigis ŝin, farinte murdon. Via Reĝa moŝto skribis eĉ tion, ke tiu Blubarbulo verŝajne ne estas identa kun la ebriulo, nomata Wagner. Sed mi elprovis lin.

            Reĝa moŝto, ĉio koincidas! Li estas tiu!

            Tute ne ekzistas du homoj en la mondo kun tiel blua barbo. Ne ekzistas du tiaj vangofrapoj en la mondo, kian la Silentema (aǔ la 8 etaĝa) Drugiĉ donis al Wagner, pro kiuj li starte plonĝis en la emajlofarbon. Mi elprovis lin en la restoracio Trimasta Sodakvo, ĉu li estas tiu, pri kiu skribis via Reĝa moŝto. Mi diris rekte en lian vizaĝon neatendite:

            „Wagner! Ne neu, ke vi estas kulpa pri bigamio! Vi havis plurajn edzinojn!”

            „Indulgu min!… Kara amiko mia strovaĉek! Mi pensis, ke neniu ekscios tion, ĉar ĝi okazis en Sud-Ameriko.”

            „Jen vidu idioto! Ĉar arkiduko, reĝo San Antonio hazarde eksciis pri li, kaj li skribi al mi, kaj ankaǔ la ĵurnaloj publikis tion, ke vi estis kulpa pri ol du edziĝoj.

            Li konfesis tion, sed li asertas, ke sen nomo. Tio do estas eĉ pli falsa, ol kian ĝi havas nun. Li vojaĝis el Sud-Ameriko en Svedion, kaj nur post la alveno li edziĝis la trian fojon, sed ne pro malbona intenco, sed li faris tion pro mono.

            Tiam mi draste alkriis lin, ke li ne ploru, ĉar bigamisto devus sidi en malliberejo, kaj estas fiaĵo, ke li mortigis la edzinojn, kiuj ne plaĉis al li.

            Eble nun vi eraras via Reĝa moŝto. Ĉar li asertas plorante kaj ĵurante, kaj denove kredeble, ke tio estas inverse, ĉar du el liaj iamaj edzinoj preskaǔ mortigis lin, kaj sur li frunto estas la cikatro, kien sia edzino Rita Amanda ĵetis fajran gladilon pro ofenda intenco. Li diras ankaǔ tion, se li estus mortiginta la antaǔajn edzinojn, tiam li estus senkulpa, ĉar laǔ la leĝo pri bigamio, nur tiam oni ne rajtas edziĝi al alia virino, se la antaǔa edzino ankoraǔ vivas.

            (Ĝi sonas tre verŝajne. Se li mortigas la antaǔajn edzinojn, tiam li estas senkulpa, ĉar vidvo ne povas fari bigamion.)

            Cetere li maeritas de mi, ke mi ĉantaĝu lin postulante kontentigon, ĉar kiam mi iris akiri akvon (mi kuris pseǔdovestite, por ke oni kredu, ke mi estas mortinta pirato) tiuokaze la blubarbulo batis min je la kapo. Se mi estus saltinta, kaj mi estus doninta la unun vangofrapegon, tiam li nun eble diskutus kun neniu. Sed li falis kune kun la pordo en la vangofrapegon du foje unu post la alia, kaj tiel ne estas miraklo, ke mi kaputiĝis.

            Mi rimarkas, ke sur la ŝipo André de Rémieux la turistoj tute ne estas turistoj. Ili kaŝe serĉis mineralon, kies nomo estas mangan-erco. Sed laǔ la etiketo de la kortego oni nomas pli elegante ne mangan-erco, sed priata mineralo. Kaj estas sur la ŝipo aparato, kiu faras el la maro akvon tiel, ke oni senpolvigas la salon per malvarmigo. Ĝia nomo estas ventilatoro. Mi do kuraĝas certigi vin kun nia estimata, subula bonintenco, ankaǔ mi estas sincera via;

bonvola protektanto de vi reĝa moŝto:

don Ĝisorela do st. James

…Ĉiu maristo, kiu alvenis en Friskon tiutempe, tre miris, ke la ŝipo Hountler, reveninta el la ĉas-ekspedicio, ne kunportis eĉ unu kaptitan balenon. La personaro malgraǔ tio tamen ne plendis.

            Fred la Malpura estas alia, ol la ceteraj, simplaj ŝipistoj. Liveri kargon, diris la personaro de la ŝipo Hountler al la demandantoj, ĉaspafi balenojn, eĉ frenezulo povas, se li iam lernis ĝin.

            Sed la Kapitano havas multe da cerbo!

            Fred la Malpura estas la ministro de la oceano. Lia negoco konsistas en tio! Sed, kiel la sav-ideo, rilate la harpunojn montras, ke lia diplomatio estas utila eĉ tiam, kiam li faras barel-politikon.

            …Eble Vasiĉ la Rugharulo povintus diri pli multe, kiu (kiel la personaro de la ŝipo Hountler) havis monon abunde. Sed Vasiĉ nur ebriege, se li murmuris kelkajn vortojn pri la mistera afero. Neniu komprenis tion:

            - Ĉiu malfermu bone… siajn okulojn… - li balbutis tion, kiel ian gravan instruon. – Tiam li rekonas, same la birdon, kiel sian amikon laǔ ties fontoplumo… Kaj jen estas la esenco de la sekreto kaŝita…

l9. 02. 2002.