.gif)
楼主
Jenõ Rejtõ
LA SKELETA BRIGADO
tradukis: László Balázs
Unua ¤apitro
1
La milita pastro retropaÙis ekvidinte la mortkondamniton kelkajn minutojn antaª la ekzekuto en iu karcero de la prizono de la militista prokurorejo.
La mondo ankoraª ne vidis tia¢on!
La mortkondamnito sidis tie, vestita en kompleta frako! Iomete ebria, krome li portas blankan floron en la butontruo kaj fumas dikan cigaron Havana, dume li fajfadas kun dormemaj okuloj.
Li estas stranga mortkondamnito!
Posttagmeze ekzemple li iris promeni en la urbon por viziti vaporbanejon, kie li banis sin. Baldaª li pranzis en bonfama, burßa kafejo, poste li legis la ¢urnalojn, ßis la vespero li kartludis remi-on. Ãar li ankoraª havis kelke da horoj ßis la ekzekuto, li vizitis la publike konatan, ekskluzivan amuzejon Ambasadoro.
La mortkondamnito tie mendis ok-pladan vespermanßon kaj elektis al tiu botelon da sango-smeralda, peza Iberia vino, deveninta el tiu fora historia rikolta¢o, kiu alvenis en Afrikon eble kun la herezuloj, fußintaj de antaª la inkvizicio.
Ãar la mortkondamnitoj - precipe unu tagon antaª la ekzekuto - ne ricevas forpermeso por ludi remi-on, kaj viziti iun bonfaman amuzejon, do mi sentas tiel, ke la afero devas esti klarigata.
La okaza¢on kaªzis unuavice la neglektemo de vicgrafo Hausier, kiu malgraª sia juna aßo, estis leªtenanto de la Sekreta servo.
Kolonelo Pocet venigis al si la vicgrafon antaª la tagon de la ekzekuto de la mortkondamnito °enry Fécamp:
Vi estos komisiita pri la Ùajna fußigo de Fécamp, kiel membro de spiona organiza¢o. Kredigu al li, ke vi volas dividi kun li la prezon de la kaÙita aktujo. Ãar tiu homo malaperigis tre gravajn dokumentojn. Mi opinias, ke vi bone konas lian historion.
- Jes, Fécamp mortigis kapitanon kaj lian Ùoforon, li forrabis ilian aktujon, kaj oni ne scias, kie li kaÙis ßin. - Nu, de Fécamp estos mortpafita, tiam ni neniam ekscios, kien li kaÙis ßin. Gravas do, ke ni ankoraª faru lastan provon antaª la ekzekuto. Vi Ùajne fußigos lin, kiel spiono.
- Mi komprenas, sinjoro kolonelo...
La kolonelo klarigis al li la zorgeme preparitan planon. Tute ne estas malfacila tasko por la Sekreta servo fußigi arestiton el la militista malliberejo.
0 Sekvonttage la kolonelo gvidis civile vestitan homon en la ¤elon de Fécamp. La civilulo estis vicgrafo Hausier, la oficiro de la Sekreta servo.
- Tiu ¤i sinjoro estas advokato - diris Poncet. - Je la petskribo de via onklo André Fécamp, vivanta en Parizo, ni permesis, ke en la nomo de via familio tiu ¤i homo notu vian lastan ordonon pri via hava¢o, se vi posedas ion.
- Dankon, sinjoro kolonelo - respondis la prizonulo numero 63.
La kolonelo foriris.
- Nu - komencis la vizitanto -, mi venis pro negoc-afero... Mia komisiinto estas la unua spiono de Eªropo. Niaj financaj rimedoj kaj kontaktoj estas tute senlimaj.
- Ãu vere?
- Je mia vorto. Mi informas vin, ke oni rifuzis vian indulg-peticion. Ïi estos morgaª anoncata al vi, kaj postmorgaª...
- Oni mortpafos min. Mi atendis nenion alian - respondis Fécamp kaj konstatis, ke sur lia dekstramana, blanka ganto, kuÙanta sur la aktujo, nigra strio tirißas sur la interna flanko, ¤e la manplato. Tion kaªzas la prenilo de la glavo! La oficiro de la Sekreta servo forgesis a¤eti civilan ganton. Nun jam ankaª la arestito sciis, ke tiu, kiu sidas vidalvide al li, ne estas spiono, sed membro de la Sekreta servo.
- Se vi promesos, ke vi dividos la prezon de la Ùtelitaj dokumentoj kun mi, po kvindek procentoj por ni ambaª... tiam mi savos vin.
„Li ne estas tro saßa oficiro” - pensis Fécamp. Li tuj sciis, ke post la fußo, kiam li transdonos la aktujon, oni kaptos kaj mortpafos lin... Kio cetere ¤iumaniere okazos.
- Kiel? - li demandis kun Ùajna scivolemo.
- Kiam oni kondukos vin por anonci al vi la decidon de la prezidento, sur la etaßa koridoro, kie vi devas turnißi antaª la Ùtuparejo, ni en¢etos fumbombon. Saltu en la procesejon numero 171. Miaj homoj faris fendon en la muro, malantaª la dokumentÙranko, kaj vi povos atingi malgrandan korton tra la bre¤o. Tie mi atendos vin...
Fécamp pensadis.
- Kvindek procentoj estas multa. Kio restos al mi?
- Estu do... tridek...
- Nu bone.
La sekvan tagon antaªtagmeze ¤io okazis laª la plano. Fécamp estis kondukita en la procesejon, kie milita jußisto anoncis la rifuzan decidon de la prezidento.
- Ãu vi komprenis, kion mi laªtlegis?
- Jes, sinjoro generalo! - li respondis soldatece.
Oni forkondukis lin.
Poste jam ¤io iris glate
Turnißejo... fumbobmbo... procesejo... malgranda korto...
Du homoj atendis lin en la korteto, kaj ili suprenvenis sur la straton tra la kanalo, ie ¤e la vilao-kvartalo. Li estis „libera”, kaj ili sidis en grandan, fermitan aªton.
Oni akompanis lin en elegante meblitan vilaon, kie la „advokato” atendis lin.
- Ãu nun? Ordonu! - li diris malvarme. - Niaj rimedoj estas senlimaj.
- Bonege
- Unuavice kion ni devas fari?
- Mi bezonas civilan vesta¢on. Mi deziras renkontißi kun iu.
Posttagmeze Fécamp pranzis en la kafejo Regent, li legis ¢urnalojn, kaj nek tio ßenis lin, ke antaªe oni metis perukon sur lian kapon kaj gluis falsajn lipharojn al li. Kvazaª timante, ke iu persekutas la fußinton. Malproksime sidis la „advokato”. ¤irkaª la domo, ¤e ¤iu paÙo krozis policanoj, civile vestitaj. Je la dua horo la kondamnito, al kiu oni donis monon abunde, provizis sin per cigaredoj Lucky Strike kaj trinkis likvoron Maraschino. Poste la kelnero paÙis al li dirante:
- Ni havas gaston ¤i tie, kiu Ùatus kartludi remi-on... Se ankaª vi ludus, sinjoro...
- Mi tre volonte ludus.
„Jen”! - pensis vicgrafo Hausier, la „advokato”.
„Jen!” - pensis la kelkaj plotonoj da detektivoj, promenantaj antaª la domo. Ïi estis la signo! Inviti lin kartludi remi-on! Kaj sub la preteksto de la ludo ili interparolos.
Fécamp estis akompanata al rußharara, okulvitra fotografisto, kiu nomißis Egon Jörgens, devenanta el Svedio.
- Mia nomo estas Egon Jörgens, mi Ùatus ludi remi-on per dek kartoj. Post la divido ni povas interÙanßi tri kartojn.
La purigistino, kiu se ne ne portis virinan vesta¢on, estis ¤efinspektoro ¤e la polico kaj atribuis gravan signifon al tiuj enigmaj vortoj. Ãiuokaze li balais en ilia proksimo.
- Kiom estu la banko? - demandis la rußharara fotografisto, kiam ili jam ludis.
- Laª via deziro
Fécamp havis bonajn kartojn.
- Mi ne ludos per tro alta sumo, mi havas malmulte da lukro, mi povas perdi malmulton.
- Nek mi havas multon perdi - respondis Fécamp kaj vidis, ke li havas remi-on, sed la fotografisto kial ne ricevu iom da Ùtata subvencio. Li for¢etis bonan karton.
- Mi havas remi-on - diris Jörgens tre ekscitite. - Interese! Kontraª du ¢okereoj.
- Estas interese.
Ili ludis ßis la sepa vespere. Dume la ¤efinspektoro kvinfoje telefonis al sia superulo. Je la kvara horo alvenis la rapida respondo el Stokholmo al la poplicejo. „Egon Jörgens antaª dek jaroj estis ser¤ata de la polico pro bigamio. Lia afero preskriptißis. La nomo de lia patrino estas Marie Jörgens.”
La vangoj de la ruf-harara fotografisto rußißis. Li ludis spireganta kaj ekscitita, havanta taªzitan hararon, lia kravato flankenÙovißis...
Li konstante gajnis. Fécamp trinkis centjaran Italan vermuton kaj perdis. Estis la sepa horo vespere.
- Sinjoro! Nun mi devas foriri - diris Fécamp. - Duoblo aª nenio. Mi perdos tricent frankojn.
„Unu ludpartio por gajni sescent frankojn! ßi estas alta sumo, se temas pri fotografisto. Sed la adversulo ne scipovas ludi” - pensis Jörgens aranßante siajn rußajn, hirtajn harojn.
- Nu bone.
Fécamp havis ne¤iutagajn, bonÙancajn kartojn. Jam ¤e la disdono de la kartoj li gajnis! Li nur devis meti tiujn sur la tablon. Sed iom post ion li for¢etis siajn plej bonajn kartojn.
La fotografisto malbutonumis sian kolumon. Dumtempe liaj okulvitroj malaperis, kaj li ne trovis ßin. De tempo al tempo li kirlis sian kafon per krescento, sed li ne trinkis, ne manßis, kaj fine li metis la kornobulkon en sian supran poÙon, en la nabarecon de sia fontoplumo. Eble falis paneroj desupre en lian Ùuon, ¤ar lia plando doloris... io pikis ßin, sed li tute ne zorgis pri tio... Nun...
- Remi-o! - li kriis raªke kaj renversis la kafon.
- Sinjoro, vi gajnis - diris Fécamp transdoninte al li la tricent frankojn. La fingroj de la rußharara fotografisto, flavaj pro la fiksilo, tremetis preninte ßin, sed li ridetis kaj provis Ùerci:
- Mi ekzekutis vin.
- Jes... Hm... Ankaª en tio estas utile iom da trejnado.
Li iris al la „advokato” kaj flustris en lian orelon.
- Ni povas iri.
- Kien? - li demandis malpacience.
- Kiun mi atendis ¤i tie, tiu estos vespere en la restoracio Planedo. Tie ni devas renkontißi.
Unuavice ili iris por a¤eti frakon. Dume la rußharara fotografisto decidis demeti sian Ùuon, ¤ar tre doloris lia plando. Sed oni malhelpis lin en tio.
- Tuj sekvu min! - diris kategorie la purigistino, direktante sian revolveron al li. Kiam li rekonsciißis, la ¤efkelnero katenis lin, kaj li jam estis forkondukita! Oni arestis lin en la militista prokurorejo. Unue li ploris, poste svenis en la karcero, fine li demetis sian Ùuon, kaj tiam evidentißis, ke li ßis nun tretis sur la rompitaj okulvitroj. La vitreroj tran¤vundis lian plandon.
Dume Fécamp ßisfumis sian cigaredon. Ãirkaªrigardinte en la amuzejo Ambasadoro, kie fluis vigla vivo, li oscedis kaj rigardis sian horloßon. Estis la duono antaª la kvina.
Li rapide ekstaris kaj iris al Hausier.
- Sinjoro! Estas aªroro, la duono antaª la kvina.
- Ãu vere? - demandis la oficiro, maskita civilulo. - Kie malfruas via homo?
- Mi ne scias, sed je la kvina horo komencißos mia ekzekuto, kaj mi ne Ùatus malfruißi - li profunde enspiris la cigarfumon. Poste li mangeste vokis la kelneron. - Iru al la enirejo, alparolu la unuan piediranton kaj diru al sinjoro ¤efinspektoro, ke la aªtomobilo alrulißu por forveturigi min. Mi estas dormema. Alvenis la tempo, ke mi prenu mian por¤iaman ripozon. Ïi estu via, infano mia.
Kaj li ¢etis sian poÙhorloßon al li.
Post du minutoj li veturegis per la prizonultransporta aªto al la militista malliberejo, kunportante botelon da ¤ampano kaj paketo de cigaro Havana. Fécamp mallaªte zumkantis.
