Jenõ Rejtõ

SUB KVARANTENO LA GRAND-HOTELO

tradukis: László Balázs

I

Kiam Maud revenis en la ¤ambron, sinjoro elpaÙis el la Ùranko, en pi¢amo, sur lias kapo kun Ùika, silka lampoÙirmilo, kaj li amikeme ridetis.

- Pardonu – li diris kaj ßentile eklevis la lampoÙirmilon -, mia nomo estas Van der Gullen Felikso.

La knabino nur nun ekregis sigan tolporißintajn nervojn. £i retroiris al la pordo. La nekonato certe estas frenezulo.

- Kion vi volas ¤i tie? Kiel vi venis en la Ùrankon?

- Mi petas vin – diris la freneza fremdulo -, ne kriu, ¤ar vi kaªzus per tio la pereon de bonvola, gaja homo, kiu cetere tuj foriros.

- Kiel vi venis en la Ùrankon?

- El la… ¤ambro!

- Eh! Ne tiel mi komprenas!

- Mi venis tra la fenestro. Aªrore. Mi fußis… kaj mi ekvidis la malfermitan fenestron en la forlasita ßardeno de la hotelo. Mi grimpis sur la kornicon kaj enrigardis… Mi vidis, ke la lito estas vaka… Nu, ensaltinte, mi kaÙißis en la Ùranko, kaj mi profunde ekdormis pro mia eksciteco. Mi vekißis nur nun. Dume la pendo-maÙo de sportjako deÙirißis, tial mi petas vian pardonon…

Ãar la virino ne respondis, la fermdulo demetis la lampoÙirmilon, falintan sur lia  kapon, klinißis kaj ekiris al la pordo.

- Haltu! – kriis Maud.

- Ordonu pri mi! – respondis la enigma junulo, kunfrapinte la kalkanojn de sia pantoflo.

- Ãu vi ne volas… elpaÙi en ununura pi¢amo de mi, sur la koridoron?!!

La frendulo serveme ekiris al la fenestro.

Maud preskaª ekÙrikis:

- Haltu!

- Laª via volo… - Li iom timeme repaÙis kaj staris tiel, kvaazaª li jam estus submetinta sin al Ùia ¤iu ordono. Maud malesperißinte rigardis malsupren en la ßardenon.

Ïi estis plena de gastoj!

- Se viro paÙas tien en pi¢amo tra la fenestro, tiam mi neniam plu povas aperi antaª la okuloj de la homoj…

- Vere ßena Ùajno… Sed eble poste… vi povus venigi la gastojn ¤i tien kaj klarigi al ili aparte, kiu estas tiu, kiu paÙis tra la fenestro en pi¢amo…

- Ja nek mi  scias tion!

- Estas vere – konsentis Van der Gullen Felikso tre malgaje. – Mi do restos… - li diris kaj eksidis en brakseßon. – Ãu vi havas cigaredon hazarde?

- Kiel vi imagas tion?… Ãu vi volas resti ¤i tie?!… Tiel?! En la ¤ambro?!

La fremdulo nun jam malesperißinte frapis sur sian femuron:

- Ne koleru, mi petas, sed se mi povas eliri nek tra la pordo, nek tra la fenestro, tiam mi devas resti ¤i tie! Vi ni povas postuli de junulo, e¤ en mia situacio, ke mi farißu aero aª mi sorbißu, kiel simptomo de apendicito!… - Mi petas pardonon!

Lia vo¤o iom pli laªtißis, ¤ar li rekonis kelk-momentan avantaßon de sia situacio.

La virino timeme rigardis dekstren-maldekstren.

- Nu sed… ni tamen devus fari ion!…

- Mi petas vin, fraªlino, mia ¤iu kompato estas via. Oni vere estas inklinaj miskompreni subitan aperon de pi¢ama homo.

- Hontu!

- Tiuj homoj hontu pro tio, kiuj estas malbonintencaj… Ãu vi vere ne donas al mi cigaredon?

La virino ¢etis skatolon de sur la tableto apud la lito. La viro ekfumis cigaredon kun serena vizaßo, kaj la ceterajn li metis en sian poÙon.

- Stulta historieto – li diris poste kaj komforte dorsapogißis en la seßo.

- Mi ankoraª ne scias, kiu vi estas, ¤u krimulo aª frenezulo – diris la virino kolere -, sed nur pro tiu terura situacio, en kiun vi miksis min, vi meritus, ke mi mortpafu vin.

- Ïi eltirus min el la ka¤o. Tio estas iom radikala solvo. Mi petas vin, se mi povas savi vian bonfamon kaj mian kulpon, mi volonte edzinigos vin – li proponis ßentile -, ßi ankoraª estus pli bona ol mortpafi min. Kvankam tio ne estas certa laª la opinio de iuj.

- Mi petas vin… - diris la virino. – Mi forveturos hodiaª vespere, ßis tiam restu ¤i tie, kaj laªeble foriru nokte. Ãu vi komprenis min?… mi atentigas vin ankaª pri tio, se mi decidos min, nezorgante pri mia bonfamo, mi transdonos vin al la detektivo de la hotelo.

- Jes, ßi estas atendebla de vi – respondis la viro, kvazaª li jam longe estus koninta Maud-on. – Mi do provos akiri vian bonvolon…

- Vi ne havos okazon al tio, ¤ar mi tuj fermos vin en la ban¤ambron, kaj nur tiam mi ellasos vin, kiam mi forveturos…

La vizaßo de la nekonato sulkißis en plorindan esprimon.

- Ãu vi povus misuzi tiom la situacion de sendefenda viro? – demandis la fremdulo plorinde.

- Mi faros tion. Vi povas elekti inter la Ùranko kaj ban¤ambro.

- Ãu vi fermos min?… Mi petas vin, pripensu. Kapti kaj teni en mallibereco sendefendan homon…

- Se vi tiel frivole pensas pri la situcio, al vi povas okazi e¤ malpli bone.

- Ãu vi povus bati min? – li demandis Ùajne timeme, kaj Maud ekridis, kiel ajn kolera Ùi estis.

- Mi transdonus vin plej volonte al policisto, pro tio vi devus punißi! Grave! – Ùi daªrigis poste e¤ pli kolere. – Sed Ùajnas tiel, ke tute ne interesas vin, ke vi puÙas damon en tian situacion en la plej eleganta hotelo!

- De kie vi scias, ke mia situaco ne estas milfoje malpli bona ¤i momente?

Maud senintence paÙis timeme iom pli proksime apud la viron.

- Ãu vi havas… ian problemon?

- Jes… Eblas, ke mi malsatmortos dum momentoj… - Li aldonis per tomba vo¤o. – Estas tagmezo, kaj mi ankoraª ne tagmanßis…

- Do, nu… Mi ne mirus e¤ pri tio, se vi estus police ser¤ata rabisto! Tiom da cinismo…

- Vidu, mia kara despotino, antaª ol mi komencus plenumi mian punon en la ban¤ambro, sciu, ke ankaª via konduto lasas mankon de multo dezirinda.

- Ãu?! Kiel vi komprenas tion?!

- Vi ripro¤as min, ¤ar mi kompromitis vin senkulpaantaª la mondo. Sed – kaj lia vo¤o farißis serioza, e¤ akuza: - kie vi estis hodiaª nokte?!

- Kiel?…

- Vi bone aªdis la demandon! Kial mi grimpis ßusten en tiun ¤i ¤ambron? Ãar ßi estis malplena. Kial ßi estis malplena? Ãar vi ne estis en ßi. Se vi estus dorminta en la lito, tiam mi estus diskrete foririnta de sur la kornico, kaj nun ne minacus min amara mallibereco en la ban¤ambro, kie mi devas manßi la tualetsapon, por eviti la malsatmorton… Jes, fraªlino! – kaj li levis sian vo¤on, kiel severa, Ùtata prokuroro en la ¤eftraktado de la krimproceso: - kie vi estis hodiaª aªrore inter la kvara kaj kvina horo?!

La virino konsternite, mirante staris, ravite pro la senekzempla impertinenteco de la pi¢ama nekonato… Poste li diris jene:

- Mi tamen ne fermos vin en la ban¤ambron.

- Ãu restos por mi la Ùranko?

- Ne! Mi transdonos vin al la detektivo de la hotelo.

- Estu tiel – li respondis malgaje kaj ekiris al la pordo profunde ßemante, kvazaª li paÙus sur eÙafodon.

- Atendu! – kriis Maud kaj kolere tramplis… Dio mia, kia situacio! – Restu!…

- Ne… Vi ofendis min.

Maud kro¤ißis al lia brako:

- Mi nur Ùercis… Tute ne eblas, ke vi elpaÙu tiel el mia ¤ambro… La fremdulo ßemis kaj skuis sian kapon kun heroa seriozeco:

- Ne… Mi tamen iros al la detektivo. Memvole! Tia homo punißu… Vi pravis. – Kaj li tragike batis dufoje sur sian bruston. – Mi volas punißi!… Mia kulpo! – li kriis. – Mia kulpa… mi volas punißi.

Maud kaptis lian brakon:

- Pro Dio, ne kriadu!

- Sed mi ne lasas min fermi en la ban¤ambron…

- Mi ne fermos vin tien… - flustris la virino rompite.

- Nu bone… Tiam eble mi restos – kaj li residißis. – Mi ne estas malbona homo, se temas pri tio, ke virino petas mian helpon…

En tiu momento iu frapetis sur la pordo.

II

Stre¤a silento…

La virino ekparolis per malcerta vo¤o:

- Kiu estas tiu?…

- Princo Sergius…

Maud turnis sin al la viro por sendi lin en la ban¤ambron…

Laimpertinenta fremdulo estis nenie… La frapeto ripetißis iom pli malpacience.

- Tuj… - respondis la knabino kun Ùajnigita freÙeco – mi nun finis mian sin vestadon. – Poste Ùi kriis per gaja vo¤o: - Envenu!

Dum la pordo malfermißis, Ùi ßustigis sian robon por ludi antaª la enpaÙanto la lastan momenton de la sin vestado.

La princo envenis. Li jam estis proksime al sia sesdeka jaro. Li havis delikatan vizaßon, blankajn harojn. Li estis pala, maldika homo, kun okulpfrape klaraj, bluaj, saßaj okuloj.

- Kial vi ne venis tagmanßis malsupre, Maud?

- Agrafo deÙirißis de sur mia robo dum sin vestado. Sed nun jam ni povas iri… - Ùi aldonis rapide.

„Aha! – diris en si mem la impertinenta fremdulo sub la lito. - £i volas foriri kun li. £ajnas, ke Ùi ne Ùatus, se mi aªdus, kion ili parolos. Efektive mi devus fermi miajn orelojn. Sed mi ne faros tion. Fripona¢o…” – La impertinenta fremdulo diris tion en si

mem, kaj li Ùatintus ekfumi cigaredon.

- Nur kelkajn vortojn.. – restigis la princo Ùin. – Dum la tagmanßo ni ne estos solaj: ¤u vi parolis kun tiu homo?

- Iom pli poste… - kontraªdiris Maud nervoze.

- Ne. Mi devas scii ¤ion, se mi akceptas vian oferon. Vi estos malliberigita, kaj tiam mi…

- Bonvolu silenti, mi petas!…

- Ni ja estas solaj…

- Jes… jes, sed se iu subaªskultas…

„Ej, ej. Ãu tiu tre bela kaj tre aristokrata virino en donita okazo povas estis enkarcerigita? Jen… jen…” – pensis la impertinenta fremdulo.

La mlajunulo daªrigis malpli laªte:

- Pri kio vi parolis kun li?

- Bonvolu veni tagmanßi… e¤ unu vorton ni ne parolu…

- £ajnas, ke viaj nervoj ne eltenas plu, karulino… Mi pensis, ke vi estas forta…

- Ne… mi ne havas problemon pri miaj nervoj, sed hodiaª… mi havas malbonan tagon kaj… ni iru – diris la knabino preskaª plorante.

- Ankorau nur tion, ke vespere je la oka horo, mi flugos per trimotora aviadilo al Singapuro, kaj la polico…

- Ni tuj… iru…

- Nu sed…

- Nenion demandu! Bonvolu veni. Tuj!

„La aferoj statas bone – pensis la impertinenta fremdulo. – Kaj Ùi volis min fermi  en la ban¤ambron…”

- Estas bone, Maud, ni iru…

Li etendis sian brakon, kaj la knabino ekiris kun malpezißinta ßemo.

Iu frapetis.

- Kiu estas tiu?

- La polico – respondis aplomba vo¤o.

III

Silento…

La blankharulo malrapide etendis sian manon al la malantaªa poÙo. Maud ambaªmane kaptis lian brakon, antaª ol li estus elpreninta la revolveron. Poste la ¢us nervoza, maltrankvila virino kvazaª estus Ùanßißinta, Ùi kriis kviete, preskaª indiferente:

- Mi ne komprenas vin! Ãu la polico ser¤as min?… Kia stulta¢o ßi estas?

- La polico petas, ke ¤iu gasto de la hotelo venu en la vestiblon.

- Kial?

- Ãar la Grand-Hotelo estas sub kvaranteno – respondis la vo¤o. PaÙoj malproksimißis, kaj la frapeto jam aªdißis el la najbareco.

- Ni perdißis – diris la princo post momenta silento.

- Stulta¢o. Kaj ne kaptadu vian manon konstante al via malantaªa poÙo.

- Tiu movo trankviligas min. Dum la pistolo estas ¤e mi, ßis tiam…

- Mi ne volas aªdi tiajn vortojn de vi! – kriis Maud energie.

„£i tuj fermas ankaª lin en la ban¤ambron” – pensis la frivola nekonato sub la lito.

- Nun unuavice ni iros en la vestiblon, kaj ni ekscios, kio okazis en la hotelo…

- Sed se vi ne rifußos hodiaª vespere, tiam ¤io finißos!

- Bonvolu silenti. Neinformite, ni ne povas prijußi la situacion.

La junulo aªdis la pordon fermißi. Li ßemis malpezißinte. Li ankoraª atendis kelkajn sekundoj, poste li decidis elgrimpi…

Ekbruo…

Li regrimpis rapide. Kio ßi estas? La pordo malrapide malfermißis, kaj paÙo grincis. Ãu eble oni volas purigi la ¤ambron? Ne estas verÙajne. Tiu homo envenas tre singarde. Li Ùteliras, mi petas!

Estus bone elrigardi. Sed nur la piedoj estas videblaj. Blankaj tenisÙuoj; iom malpuraj, kaj strangaforma, bruna makulo trovißas ßuste sur ies pinto. Certe ßi estas kafo.

La tenisÙuoj malproksimißas. La pordo fermißas.

Nun!

Li elgrimpis rapide. Se la gastoj estas en la vestiblo, la ßardeno estas senhoma. Li ¤irkaªrigardis… Letero kuÙis sur la tablo. Rigardu! La blankaj tenisÙuoj kun stranga kafmakulo enÙtelißis kun ßi… Tajpita adreso:

„Al fraªlino Maud Borckman, etaßo I, ¤ambro n-ro 72…”

Negravas, iru plu! Li Ùteliris al la fenestro. Poste li retropaÙis…

Kio okazas ¤i tie? Ãu la hotelo farißis batalkampo? Sapeista ta¤mento laboris en la ßardeno. Ili starigis dratbarilon. Ili laboris mallongtempe, sed la dratbarilo jam staris, duoncirkle, trans la ßardeno, kaj ekstere staris gardistoj kun bajoneto antaªen. Piramidforme apogitaj pafiloj, vaporanta kaldrono, bivakantaj soldatoj. La militistaro okupis la ¤irkaªa¢on de la hotelo.

La impertinenta fremdulo staris senkonsile ¤e la fenestro… poste li iris en la ban¤ambron kun mallevita kapo, en memvolan malliberecon.

IV

La insulo Malgranda Lagonda, apartenanta al la insularo Bali, antaª tri jaroj floris ankoraª en praa nekonateco, proksime al la sudorienta ekstrema¢o de Javo. Efektive la fama pentristo Kund Wolfgang kaªzis la konjunkturon de la modestal, malgranda insulo per tio, ke li pentris bildojn unu post la alia en Surabaja, kaj lastatempe li ¤iam malpli vendis el siaj verkoj. Dum lia edzino vivis, filino de sukerfabrikisto, estis bela, delikata kaj kara, sed eksterordinare straba. Tamen la pentristo ne la ekstera¢on, ne la efemerajn celon de la fola juneco ser¤is en sia vivkunulino. Li estis artisto! Alia afero estas, por kio tia homo entuzisamißas. Li edzinigis la virinon, ¤ar pri kio li revis en siaj inspiritaj arta¢oj, li trovis ßin en tiu ¤i geedzeco: la ri¤an bopatron.

            La patro de la ri¤a, sed delikatanima virino apartenis al la plutokrataro en Beitenzorg.

            Komence la patro rigardis la artiston tre malÙate. Sed fine li konsentis la amligißon, post kio la knabino e¤ pli strabe rigardis la artiston. Tiom strabe, ke Ùi ne povis kalkuli je pli bona fian¤o.

            Poste la ¢urnalistoj malkovris la ri¤a pentriston kaj diskonigis lin fama.

            Sed iun tagon lia edzono fermis siajn strabajn okulojn por eterna dormo. Tiam jam e¤ postsigno ne restis el la doto, kaj la patro malkonfesis ¤ion, rileta sian bofilon. Wolfgang venis en tian mizeron, ke iun tagon li naßis de antaª la kreditantoj al la proksima insulo Malgranda Lagonda kaj farißis ermito.

            Sed post mallonga, saßa medito li ekhavis surprizige profanajn ideojn. Ne tute indaj al ermito. Tia penso estis ekzemple, kian mondfaman strandbanlokon oni povus fari ¤iloke. Ankaª la proksima insulo Bali kiom enmodißis lastatempe.

            Li devas paroli kun la reßo.

            Ãar interne de la insulo loßis sovaßa indißena gento. La sovaßuloj timeme tirißis en siajn domojn de antaª la duonnuda, okulvitra eªropano. Tie li vizitis la reßon Nalaya, kiu sidis antaª sia tendo en kotlageto, provizita per plena komforto. Li estis civilizita indißeno, ¤ar iam li laboris sur angla kargoÙipo kiel hejtisto, tial la malgranda grupo da sovaßaj malajanoj estimis lin, kiujn li ser¤is iun tagon kun tiu surpriziga nova¢o, ke li estas ilia reßo.

            Nur unu indißeno demandis, sur kion li bazigas tiun supozon, sed li tiel draste batis la koncernulon, ke la aliaj kompleze akceptis la neÙanßeblan fakton.

            Kiam reßo Nalaya ekvidis la blondan, kankrorußan pentriston proksimißi, li ruktis al li kun degna afableco. Wolfgang jam sciis, kion li devas fari, sed li sukcese deziras paroli kun li.

            - Mi kunportis donacon al vi, suvereno de malajanoj.

            - Ne malbone, ßi nur estu bela – respondis la reßo Nalaya.

            Wolfganga transdonis al la indißeno ultramaran farbon, ¤ar ßi estis lia Ùatata koloro, kaj li havis plurajn el ßi en sia kompleto. La malajano rigardis ßin.

            - La donaco estas bela, sed mi jam manßis tia¢on. Kion vi deziras turpa, maljuna fremdulo?

            - Aªskultu min, reßo. Oni skribis romanojn pri la najbara insulo Bali, kaj de tiam la indißenoj estas ri¤aj. Kial ne imiti tiun ekzemplon?

            - Mi ne scias verki romanojn, kaj mi rimarkis tia¢on nek ¤e mia popolo.

            - La romanon skribus aliulo, kaj vi ri¤ißus… Ãu vi scias, kio estas reklamo?

            - Mi ankoraª ne manßis tion.

            - Ïi ne estas manßa¢o. Mi klarigos al vi, kio estas la reklamo. La homoj Ùataj ßoji. Mi estas pentristo.

            - Mi komprenas. Ïi estas la reklamo.

            -  Ne. La reklamo estas tio, kiam ni persvadas la homojn, ke ili ßojos pro tio. Mi pentros, la gazetoj skribos pri la insulo, kaj la entreprenistoj lasos sin trompi. Oni nomas tion banloko. La sovaßa, blanka gento de la turistoj, kiuj adoras dion, nomatan Baedeker, vizitos ¤i tien. Oni nomas ßin konjunkturo. Malgranda Lagonda estos banloko.

            Li reßa moÙto profundißis en pensado.

            - La ideo ne estas malbona – li diris poste, rememorante iun sian esprimon el lia hejtista paseo.

            Kaj ili komencis. Wolfgang renaßis sur la indulon Javo kaj ekagis.

            Kelkaj neinformitaj ¢urnalistoj, nesciantaj, ke la ri¤a bofilo farißis duonnuda ermito, ili akceptis la novan komision: ili skribis longajn artikolojn pri la bildoj de Wolfgang, pentritaj sur Malgranda Lagonda, pri la sovaßaj batalantoj de la ekzotika insulok pri la dmildaj knabinoj kaj pri ceteraj kurioza¢oj.

            Poste uzuristo konstruis la unuan laktohalon, kaj baldaª ¤io iris per si mem. Malgranda Lagonda farißis populara inter la milionuloj, vizitantaj Hindujon. Konstruißis la Grand-Hotelo, poste la Miami Grill, baldaª la ampleksa strando. La famo de la malgranda sud-mara insulo propagißis per la flugiloj de multekostaj filmoj kaj malmultekostaj romanoj, kaj la ¤iam pli belaj vilaoj konstruißis unu post la alia…

            La Grand-Hotelo estis la plej eleganta, kaj plej kara hotelo de la insularo, marmora kaj silka sonßo. Bonega personaro, mirinde meblitaj ¤ambroj, drinkejo, restoracio kaj haveno por ja§toj…

            Foje okazis, ke iu gasto malsanißis je bubona pesto. La loßantojn de la Grand-Hotelo tamen ne estis eble liveri en kvarantenon, oni do ordonis al ili resti sub kuracista observado en izolita loko.

            E¤ unu animo ne rajtas forlalsi la Grand-Hotelon dum tri semajnoj.

V

Jen estis la situacia antaª la kvaranteno en la vestiblo de la Garand-Hotelo

            Agrokultura¢-komercisto Armin Vangold, kiu post tridek jara laboro, posedante grandan hava¢on decidis, ke fine li vivos kaj alvenis kun sia edzino, nomata Julie sur Malgrandan Lagonda-on: li adiaªis la virinon ¤e la pordo de la hotelo. Sinjorino Julia Vangold havis kvindek du jarojn, okdeksep kilogramojn, Ùi estis severa, korpulenta virino kun grasa submentono. Vangold, apelaciante sian artikolojn, ne akompanis Ùin, ekirontan en la urbon por fari a¤etadojn. Vangols estus Ùatinta iom „vivi” en tiu ¤i feopalaco, iradi, legi, trinki glason da biero kaj… eventuale… interparoli kun kara virino… Ja nenio malbona estas en tio. Li amas sian edzinon, sed iafoje estus bone fari tion, al kio li havas emon… Dio mia, se li povus libere aferumi ¤i tie sola dum unu semajno. Vespere… li volonte vizitus la noktan amuzejon! E¤ mencii tion al Julia estus tento de Dio… Li rigardis la forirantan, korpulentan edzinon… Kara virino, li tre amas Ùin: ¤ar oni ne povas vivi sen akvo, tamen iafoje bongustas glaso da konjako.

            Jen estas Lindner, la dika baritonisto. El lia mondfama vo¤o hodiaª jam restis nur la duono: la mondfamo. Li ßuste nun venas de sur la etaßo. Li demandas la pordiston, ¤u alvenis jam la tagmeza poÙto?… Ankoraª ne. Bruns estas larßÙultra, platnaza, morna homo, staranta sur la Ùtuparo en la poÙo kun la manoj kaj cigaras. Li estas stranga gasto, de tempo al tempo revenanta.

            En iu granda fotelo sidadis sinjorino Relli, la korpulenta, sed belegan formon havanta vidvino el Sicilio, kies iom vireca vo¤o, decidkaraktera, sed interesa vizaßo estas la konstanta centro de la atento de la hotelo; Ùi ekfumas cigaredon kaj petas ¢urnalon Corriere della Serra de grumo, Dickman, la kapitano de linia militÙipo „Batavia” babiladis kun laktokrema¢-fabrikisto el Bostono, kaj ¤e la enirejo estis metitaj la valizoj de iom diketa, blonda virino. £i diris al la pordisto, ke Ùi estas la edzino de kapitano Hould el Sidney. La virino estas bela, sed kelkaj sulkoj trovißa ¤e Ùiaj okulanguloj kaj ankaª sur Ùia kolo, malgaª la kremo kaj pudro, kiam Ùi turnas sin flanken, longa tendeno stre¤ißas. En laangulo de la vestiblo staris tre elegante vestita, flegite blankhaªta, blelvizaßa junulo. Erick Kramartz. Li kapbalancis al la virino. Sinjorino Hould resalutis kaj ekiris al la lifto.

            Nun venas doktoro Ranke, kiu ekzamenis malsanan gaston.

            - Kie mi povas telefoni?

            - Dekstre estas la telefonni¤oj – respondis la pordisto.

            La kuracisto forrapidas. Erick Kramartz malrapide ekiras al la lifto, kiu ¢us suprenliveris sinjorinon Hould-on, la novan gaston. Poste la agrokultura¢-komercisto (sinjoro Vangold) paÙas al la pordisto kaj Ùajne indiferente jene ekparolas:

            - Kiu estas tiu blonda virino, kiu ¢us eniris la restoracion? £i okulfrape similas… al mia iu parenco…

            La pordisto malgaje rigardas sur lin:

            - Ãu tiu virino? £i estas sinjorina moÙto Villiers. £ia edzo estas ¤efredaktoro en Singapuro.

            Sinjoro Vangold malrapidpaÙe postiras Ùin… Nur tiel… kvazaª li rigardadus…

            Nun misiisto rapidas el la restoracio. Li alvenis per aªtobuso. Li nur manßas kaj jam veturas plu, el tiu brilanta infero de la pekoj de la mondo. Li portas la velurkoluman, nigran mantelon de la plej puritana misiista ordeno. Grandaj, malhelaj Ùtonbutonoj penda¤as el liaj butontruoj.

            Tiu ¤i vesta¢o signifas tion, ke ßia portanto pasigis jarojn inter la lepruloj, sur insulo, kiel volontula flegisto.

            La sicilia vidvino aliris lin per malrapidaj, melankoliaj paÙoj. £i estas unu kapon pli alta ol la misiisto. £i alridetis lin, ke ¤iuj Ùiaj dentoj ekbrilis.

            - Pardonu, sinjoro, ¤u via nomo estas Cresson?

            - Ne.

- Interese. Vi memorigas min pri sinjoro, kiu nelonge mortis. Mi pensis, ke vi estas lia parenco… Pardonon…

Kaj Ùi lasis lin tie.

En tiu momento ok-dek aªtomobiloj alvenis kuregante antaª la hotelon kun terura sirenado. Soldatoj kaj policistoj desaltadis fervore.

Antaª la enirejo, sed sur la strato, indißena malajano vendas denc-maskojn kaj ¤iuspecajn ornamobjektojn kaj bildkartojn. Hacker, havenlaboristo, sen laboro staradas kaj rigardadas. Ankaª fraªlino Lidis venas tien, kies restadon malpermesis la instanco, ¤ar Ùi estis ¤i tie ßis nun sub tiu preteksto, ke Ùi reatendas Ùipoficiron, kiu foriris antaª du jaroj por kelkaj minutoj, kaj Walter, la helpanto de la loka fotografisto, kiu imagas sin mondulo, ¤ar li fumas cigaredon el cigaredingo kaj kunportas rajdbastonon.

La soldatoj, desaltinte de sur la aªtoj, enpremis ¤iun en la vestiblon de la hotelo, e¤ la blankbarban ¢urnalvendiston rogen, en kies kolo pendas ilustritaj magazinoj sur dratkadro, kaj dume li muzika¤as per gurdo, esperante, ke li vendos  pli da gazetoj tiel.

En la halo oni akceptas la okaza¢ojn mirante, kun relativa indiferenteco, sed kiam oficiala persono krias tion, ke „¤iu gardu sian trankvilon, estas nenia problemo” – tuj eksplodas paniko.

La policistoj okupas ¤iun elirejon de la halo, kaj la kapitano stentore ordonas al detektivo:

- Aranßu, ke ¤iu gasto ¤eestu en la vestiblo… La hotelo estas sub kvaranteno.

Nun venas la direktoro.

- Mi estas Wolfgang. Mi telefonigis al la polico, kiam la kuracisto konstatis la infektan malsanon.

- Bonvolu raporti al sinjoro konsilisto pri sanitaraj aferoj, mi proponas skribe.  Pri kia kontaßo temas?

- Bubona pesto.

… Dume tamen venis tien kelkaj gastoj. Aªdinte la vorton „bubona pesto”, ili retroiris terurißintaj.

- Ãu nur unu gasto? – demandis la kapitano.

- Momente.

Alvenis la sanitara konsilisto. Li estis tre dika. De lia iu orelo ßis la alia pednis submentono, kaj li konstante astme snufadis. Unuavice li demandis la prdiston, kies gamboj tremetis, kio estos la tagmanßo, kaj li petis ne altabligi por li kareo-saªcon, al la rizo, ¤ar ekvidinte ßin, li ne povas kontraªstari, cetere ßi malutilas al lia stomako. Tio estis malnova artifiko fare de sinjoro konsilisto Markheit, okaze de kvaranteno, per kelkaj, rapidaj, prozaj, privataj instrukcioj trankviligi la histerian etoson. Sur Ùipo, kiu alvenis kun ok §oleraj malsanuloj kaj duonfrenezaj pasaßeroj, sub hisita, flava flago, la konsilisto unue traser¤is ¤ion por trovi boran alkoholon, dume li amare plendis al la pasaßeroj, duonmortaj pro timego, ke li suferas je misdigesto, kaj tiam lia haªto jukas dum tagoj.

- Kio do okazis? – turnißis Markheit al direktoro Wolfgang.

- Hieraª antaªtagmeze je la dekunua horo oni venigis kuraciston al gasto. Hodiaª antaªtagmeze estis konstatita, ke la koncernulo malsanas je bubona pesto. Mi pensas, ke mi agis bone, kiam mi ne donis instrukciojn, ¤ar oni povas malhelpi la foriron de la gastoj, suspektataj pri infektißo, nur per forto armita. La du najbaraj ¤ambroj estas izolitaj, kaj mi permesis al ¤ambristino resti apud la malsanulo. Ni izolos ankaª tiun virinon, ¤ar Ùi ankoraª ne sciis, pri kio temas, kaj Ùi supreniris en lian ¤ambron por momento. £i asertas tion, ke Ùi ne povas sidis sur malmola seßo, ¤ar Ùi suferas je iskiatiko.

… La gastoj kolektißis kun infera rumoro, multaj homoj draste postulis, ke oni voku kuraciston, ¤ar ili rimarkas sur si mem simptomojn de pesto. La kapitano trankviligas tiujn, ke tuj post la formala¢oj, oni faros ¤ion por ilia savo.

Sinjorino Villiers sveis, kaj Ùi nun pendis en la brakoj de kapitano Dickman, kaj li ne sciis, kion fari al Ùi.

La blankhara gazetvendisto sentis tiel, ke oni estas post la oficiala parto de la afero, sekvu la negoco, kaj li komencis gurdi.

Policisto garde avertis lin en tre familiara formo…

Plorpasmo kaptis la liftiston, kaj oni vane sonorigis al li de sur la etaßo. Markizo Raverdan glutis pulvorojn, kaj kapitano Dickman metis sinjorinon Villiers sur la tapiÙon, malantaª la vitroÙranko degalanteriisto. Dume Walter, la helpanto de la fotografisto, laªte donis instrukciojn, li klarigis al la homoj, ke ili iru iom malproksimen por fari malpligrandajn grupajn fotojn.

- Gesinjoroj! – komencis la kapitano.

- Parolu, parolu – instigis lin la fotografisto.

La instanco ordonis kvarantenon. Neniu rajtas forlasi la Grand-Hotelon dum tri semajnoj. Kiu neglektas la sanitaran, preventan rimedaron, la leßo punos tiun de kvin jara ßis dumviva malliberigo. Efektive mi devus liveri vin sur la insulon Santa Annunziata, en la kvarantenejon. Sed konsiderinte la fremdultrafikon de la Grand-Hotelo, la kvaranteno okazos surloke, laª escepta ordono. Dum tri semajnoj la polico, la sanitara servo kaj ta¤mento de la garnizono zorgos pri la ordo kaj pri via sekureco. La instanco kalkuls je la helpo kaj komprenemo de la gastoj. Ni esperas, ke ni sukcesas izoli la malsanon endome, kaj ne estos aliaj viktimoj…

Nun sekvis la atako de la gastoj.

Ãiu postulis ekskluzivan traktadon. Iu, se li ne povas tuj forveturi, havos perdon de mult-milojn da sterlingaj pundoj, pro kio li procesos kontraª la Ùtato, la alia apelaciis diplomatian aferon, la tria nuptofeston de sia nevino kaj tiel plu.

- Mi bedaªras! – kriis la kapitano – la sanitarajn ordonojn de la kolonio nek la reßo ne rajtas rompi. La plej malgranda cedo nun signifas pereon de centmiloj… La proprietulo devas certigi lokon por ¤iu, kaj kiu ne havas sufi¤e da mon-rezervo, tiu restos ¤i tie, kiel gasto de la Ùtato, kompreneble inter pli modestaj cirkonstancoj.

- Mi ne devas resti ¤i tie inter pli modestaj cirkonstancoj – diris Hacker, la senpostena havenlaboristo. La serßento trankviligis ankaª lin per kelkaj simplaj vortoj.

Sed la plej ekscitita estis ekspedisto Vangold. Li malesperißinte turnis sin al la kapitano.

- Mi petas vin, mia edzino ¢us iris en la urbon…

- £i ne povas reveni ¤i tien. Estas kordono.

- Nu sed - nervozißis Vangold. – Eble eksterordinare energia virino tamen povas veni tra tiu kordono…

- Tute neeble.

- Ïi videble trankviligis la ekspediston. Ankaª la aliaj eksilentis iom lace, rezigninte la situacion.

- Kaj tiam Wolfgang akravo¤e ekparolis jene:

- Ni klopodas, ke  la kvaranteno estu ekscita, sed bela, tropika traviva¢o por la gastoj de la Grand-Hotelo…

VI

Kiam Maud revenis en la ¤ambron, dum la unua momento Ùi kredis, ke la pi¢ama fremdulo jam foriris. £i farißis des pli malgaja, kiam la impertinenta fremdulo aperis kun gaja vizaßo el malantaª la kurteno de la fenestro demandante:

            - Kiel vi fartas?

            Sur la koridoro denove aªdißis bruo de paÙoj kaj vo¤oj.

            - Kial vi ne forlasis la ¤ambron, kiam ¤iu iris en la halon?

            - Mi kuraßis fari nenion sen via istrukcio.

            - Stulta¢o!

            - Cetere ne ¤iu estis en la halo.

            - Kiel vi komprenas tion?

            - Ekzemple nek tiu homo povis esti tie, kiu portis tiun ¤i leteron al vi… - Kaj li montris sur la tablon, kie kuÙis la koverto.

            La knabino konsternißis.

            - Ãu iu venis ¤i tien, kiam mi forestis?

            - Jes…

            £irmalferminte la koverton, Maud legis tion. Poste Ùi ¢etis ßin en la cindrujon, ekbruliginte ties randon. £i atenteme rigardis, dum la papero malrapide forbrulis.

            - Mi esperas, ke ßi ne estas malbona sciigo? – demandis la fremdulo gaje babilante.

            - Vi senintence estis atestanto de interparolo, el kio, malgraª ¤iu mia klopodo, vi aªdis kelkajn vortojn…

            - Mi povas certigi vin, ke ßi estas, kvazaª…

            - Silentu, mi petas!… Mi ne scias, kia homo vi estas, sed mi sentas tiel, ke vi estas bonkora. Certe vi fußis el malfacila situacio kun mia helpo. Reciproku ßin per tio, ke vi ne interesißos pri mi, se vi foriros de tie ¤i…

            - Nun tute ne zorgu pri tio – trankviligis Ùin la junulo -, ¤ar la kvaranteno daªros kelkajn semajnojn, kaj dume ni povos priparoli tion…

            - Eh! Ãu vi ne pensas, ke vi restis ¤i tie dum la kvaranteno?

            - Kien mi iru?

            - Ãu mi sciu tion?… Se vi ne havas kaªzon por kaÙißi, tiam luu ¤ambron.

            - Mi havas kaªzon kaÙißi, ¤ar mia patro volas, ke mi edzißu. Mi volis remi al la insulo Bali, kie loßas mia amiko sur la marbordo, kaj li estus doninta al mi vesta¢on.

            - Kie vi lasis viajn vestojn?

            - Mia patro fermis tiun, por ke mi ne povu fußi. Matene okazintus mia geedzißa festo, kaj tiam li estus doninta al mi la frakon. Sed nokte mi grimpis tra la fenstro, kaj mi ekvojis al Bali en pi¢amo. La tempesto re¢etis min sur la strandon de la hotelo, kaj mi grimpis ¤i tien.

            Maud iomete gajißis aªdinte la folan historion kaj respondis pli amikeme:

            - Ãio ¤i estas tre malgaja aª komika; laª tio, kiel oni ßin prenas, sed trankvilißu; la kvaranteno devigas vin, ke vi kapitulacu. Vi ne povas kaÙißi en pi¢amo dum semajnoj.

            - Sed kion mi diros al la hotelisto, se li demandos: kiel mi venis ¤i tien, tiel leßere vestita.

            - Mensogu ian galantan aventuron, aª kion vi volas…

            - Nu, bone. Mi iras. Mi dankas la senkoran gastigon… Ãar vi ne donis al mi manßi. Mi konstatas tion.

            Ili silentis dum sekundo. La viro rigardis la brulißintan leteron en la cindrujo.

            - Mi Ùatus, se vi fidus min – li diris poste. – Mi sentas tiel, ke vi estas en terura embaraso, kaj la pintnaza lakÙuo, kun kiu vi interparolis, ne estas tute decidißinta helpanto.

            Maud rigardis antaª sin kun malgaja hezito.

            - Ne. – diris Maud malgaje. - Bedaªrinde vi ne povas helpi min.

            - Kio okazos, se oni arestos vin?

            - Kiel?! De kie… vi prenas tion?…

            - Mi ne volas blufi. Mi aªdis, ke vespere vi deziras fußi per aeroplano. Do estas veÙajne, ke oni persekutas vin. Ãar vi devas resti pro la kvaranteno, facile povas okazi, ke oni vin kaptos...

            ­- Sed kial vi pensas, ke la polico persekutas min?

            - Ïi estas evidenta, ¤ar…

            - Iu frapetis.

            - Kiu estas tiu?

- La polico…

VII

La pi¢ama fremdulo senbrue kaj rapide malaperis sub la lito.

            - Envenu! – kriis Maud per gaja vo¤o

            “Amiko mia! – pensis la pi¢amulo. Tiu estas vera virino! £i havas senekzemplan flegmon.”

            Rondnazaj, fabrikaj Ùuoj aperis en la vidkampo de la du piedoj de la lito.

            - Pardonu, mi estas ¤efinspektoro Elder.

            - Maud Borckman. Mi estas je via dispono. – La malgrandaj, bukaj tortÙuoj ekmovißis.

            - Dankon – respondis la rondpinta, fabrika Ùuo. En la halo daªras la priaªskulto de la gastoj, sed por rapidigi la aferon, ankaª mi faras kelkajn gravajn pridemandojn.

            - Kial estas bezonate fari priaªskultojn al la kvaranteno?

            Iu buka trotÙuo malaperis. £ajnas, ke Maud krucis siajn krurojn.

            - Eh! – respondis la rondpinta, raªka, fabrika Ùuo. – Tute ne temas pri la afero, koncernanta la kvarantenon. Ãu vi ne scias, fraªlino Borckman, ke en la najbara ¤ambro n-ro 71 okazis murdo, kiam la gastoj rapidis en la halon?

            … La alia trotÙuo denove estis videlba… £i remetis sian piedon pro surprizo.

            - Ãu?… Kiu estas la viktimo?

            - Doktoro Ranke…

            - Kiel?… La tuto estas tiel… Stranga… Ne koleru, ke mi demandas vin…

            - Mi povas kompreni vin, fraªlino Borckman. Iu mortpikis doktoron Ranke… La ¤ambro n-ro 70 estas malplena. Jen ßi, n-ro 70, kie vi loßas, estas la alia najbara ¤ambro. Cetera ¤ambro ne trovißas en la turnißejo… Ia papero brulis ¤i tie…

            - Mi ricevis leteron, en kiu oni skribis pri malagrablaafero, kaj mi neniigis ßin tiel.

            “Kia malvarmsango… Dio mia! Kia malvarmsango!…” – pensis la pi¢amulo.

            - Ãu tubopoÙto estas en la hotelo? – demandis la ¤efinspektoro.

            - Mi ne scias. La letero alvenis perpoÙte.

            - Interese… La kvaranteno anticipis la hodiaªan poÙton.

            Longa paªzo.

            - Tiam mi ne komprenas – respondis Maud afable -, ßi kuÙis ¤i tie sur mia tablo. Eble ßi alvenis per la hieraªa poÙto.

            - Tio povas esti. Se vi permesas, mi Ùatus demandi kelkajn formala¢ojn. Kiel vi nomißas?

            - Maud Borckman.

            - Kiam vi naskißis?

            - En l9l9…

            - Kie?

            Paªzo…

            - … en urbo A¤insk… En Rusio…

            - Ïi trovißas en Siberio, ¤u ne?

- Jes.

- Kie estas via konstanta loßloko?

- En Surabaya. Mi laboras en la Ùtata, kemia institucio. Mi estas asistanto de profesoro Decker…

- Ãu vere? Mi estas altestimanto de la genia profesoro. Ãu la faªlino pasigas la ferion ¤i tie?

Paªzo.

- Ne. Mi maldungißis.

Van der Gullen Felikso, la impertinenta fremdulo kuÙis surventre sub la lito, en la buÙo kun tre amara gusto. Estas granda problemo ¤i tie, tre granda problemo rilate tiun admirinde belan virinon. Nun jam estas fakto, ke Ùi mensogas. Kiel ajn ni rigardas: granda problemo estas ¤i tie.

Sed la rondpinta, fabrika, raªka Ùuo Ùajnis multe pli bonintenca. Li preskaª ne rimarkis la konfuzon de la buka trotÙuo.

- Nu, ja- li diris trankvilige -, tiuj estas nur formalaj demandoj, se ili ßenas vin, tiam ne respondu, fraªlino, nur unu demando havas gravecon el nia vidpunkto. Ãar estas sendube, ke la murdo okazis dum la laªtlego de la ordonoj de la kvaranteno. Anticipe oni ankoraª vidis la doktoron, kaj li jam estis mortinta ¤irkaª dek minutojn poste. Nur tio gravas, ke ni kostatu pri la gastoj de la hotelo: kie ili estis dum la kritika dekkvin minutoj?

Silento. Iu tretÙuo denove malaperis. Maud do regajnis sian trankvilon.

- Mi komprenas – Ùi diris per sia agrabla, sonoranta vo¤o, indiferente, preskaª serene.

- La afero ja estas simpla. Bonvolu diri fraªlino: kie vi estis dum la anonco de la kvaranteno?

- Ãi tie. En mia ¤ambro.

La pi¢amulo konsternißis sub la lito. Kio ßi estas?

- Tio do estas en ordo. Ãu la detektivo kompreneble frapetis ankaª ¤i tie, kaj petis vin veni en la halon?

- Ïi okazis tiel.

- Ãu vi havis ian kaªzon tamen resti ¤i tie?

- Mi havis nenian kaªzon. Mi vidis tra la fenestro la soldatojn, alvenantajn kun dratbara¢o, moi vivas en Hindio dekkvin jarojn, kaj mi sciis, pri kio temas kaj… mi ne Ùatas asisti ¤e oficialaj aferoj.

- Aha! Mi konprenas! Jam estas klare tiel! – jesis la ¤efinspektoro. – La gastoj de eleganta hotelo ne zorgas pri formala¢oj.

- Bedaªrinde, ni ne povas antaªvidi, ke nia ¤eesto kian gravecon havos poste.

- Kompreneble, kompreneble – jesis la cefinspektoro, kiel kompleza helpanto de frizisto. – Sed mi, dank’ al Dio, havas grandan sperton, kaj mi scias, ke subita kvaranteno ofte kaªzas tragikajn surprizojn. Krimuloj, hotelÙtelistoj jam plurfoje ekspluatis la unuajn momentojn de la paniko, tial mi ¤iam notas rapide, kiuj ¤eestis la anoncon de la kvaranteno.

- Ãu vere? Ïi estas tre praktika.

- Mi dankas la rekonon. Se vi permesas, mi farus ankoraª unu demandon. Tio estas formala¢o, tamen ßi faciligos nian laboron. Ãu vi havis hazarde vizitanton, kiam la detektivo frapetis? La alibio ¤iam estas pli simpla por ni, se trovißas atestanto.

Paªzo, sed tute mallonga. Alumeto krepitas.

- Ne. Neniu estis ¤e mi.

- Aha! Estas bone, ke mi scias tion… Tia personaro estas stulta. Liftista knabo asertas, ke li vidis dukon Sergius en la turnißejo, kaj kvazaª li estus veninta el via ¤ambro… Kompreneble ßi estas stulta¢o, tiuj grumoj babila¤as senbaze, por Ùajnigi sin grava.

- La duko vere estis ¤e mi. Proksimume dek minutojn antaª la kvaranteno. Sed kiam la grumo frapetis, li jam ne estis ¤i tie. Sergius diris tion, ke li iros al la agrokultura¢-komercisto Vangold, kiuj reciproke konas unu la alian, kaj eblas, ke la komercisto jam foriris. VerÙajne la duko elvenis de tie. La tria ¤ambro n-ro 70 en la turnißejo estas tiu de Vangold.

- Jes, mi scias. La grumo diris, ke la duko povis elveni ankaª de tie, sed mi ne kredis tion. Sed se li elvenis ne el via ¤ambro, tiam mi devas kredi lin.

- Li povis elveni nur el la ¤ambro de Wangold n-ro 70.

- Interese. Ãar la murdo okazis tie.

VIII

Longa, konsternita paªzo. Sinjoro sub la lito sentas tiel, kvazaª li estus kaptita je la gorßo.

            - Sed ja… - aªdißis la vo¤o de la virino – vi diris, ke… oni mortigis doktoron Ranke en la ¤ambro n-ro 71…

            - Ãu mi estus dirinta tion?… Mi eraris. Ïi okazis en la ¤ambro n-ro 70, en tiu de sinjoro Vangold. Via ¤ambro estas n-ro 72, kaj en la  ¤ambro n-ro 71 loßas neniu.

            Ïi estis insida kaptilo, sendube. Nun jam ßena homoro pezißis sur la ¤ambron.

            Seßo krakas…

            - Nu… - diris la rondpinta, fabrika Ùuo afable – mi pensas, ke ni finis per tio la formala¢on. Estas bone transpasi tion… Pardonu, se mi superflue ßenis vin…

            - Faras nenion – seßo krakas. – Mi rimarkas, ke mi ne vidis la dukon, kiam li foriris de mi… Mi nur supozis, ke el la ¤ambro de Vangold…

            - Estas kompreneble. Mi tute ne skribos tion en la protokolon… La nomo de tiel delikata, eleganta sinjoro neniel povas havi ion komunan al la afero.

            - Ankaª mi same opinias.

            - Mi ßojas, ke nia opinio koincidas. Mi alte estimas la dukon, kaj lordo Shilling, la gubernatoro de insulo Tonga, al kiu mi povis helpi en kelkaj aferoj, matene li promesis al mi, ke li prezentos min al la duko dum la tagmanßo. Bedaªrinde, la kvaranteno vanigis tion.

            - Nu… ¤u vi ne kun la stabo de la kvaranteno alvenis?

- Tute ne temas pri tio. Mi esploris en alia afero, kaj ankaª mi devis resti ¤i tie pro la kvaranteno.

- Ãu okazis… io alia krimo en la hotelo?

- Ne en la hotelo. Nur la piedsignoj de la plej danßera krimulo de la insularo kondukis ßis la hotelo. Oni nomas lin “Teruro de Javo” en la krimula mondo. Li murdas, rabas kruele. Kaj li havas erarige agrablan ekstera¢on. Li malaperis en la ßardeno de la hotelo. Se mi scius, ke li vere trovißas ¤i tie, mia kapo ne dolorus pro la murdo… Strange, mi trovis tian blankan butonon el osto apud la mortigita doktoro Ranke. Ïi tre memorigas min pri butono de pi¢amo… Ãu ne?

- Oni ne kudras blankan ostobutonon sur vesta¢on de viro…

- Ne sur vesta¢on, kiun oni portas sur la strato. Sed eble sur pi¢amon, ¤ar la koncernulo fußis de antaª mi en pi¢amo, sed povas esti, ke li fußis en alian direkton. Estus bonÙanca hazardo, se la kvaranteno donus lin en mian manon.

La rondpintaj Ùuoj kuntuÙißis ¤e la maleoloj, kvazaª ili portanto klinißus…

Pordogrincado…

- Mi tre ßojis… - diras Maud.

- Se vi havas ion por diri, fraªlino, vi povas fidi min. Mi ne estas senkora sbiro…

La pordo fermißis. Kiam Maud returnißis, la pi¢amulo jam sidis en la brakseßo kaj fumis.

IX

Maud rigardis lin senvorte, serioze.

            - Kiel? – diris la junulo, kaj nericevinte respondon, li rekone diris: - Li bele prezentis min… Kio estas via opinio pri mi, post la diritaj, kiel Teruro de Javo?

            Maud demandis lin mallaªte, sen ¤iu ripro¤o:

            - Ãu vi mortigis doktoron Ranke?

            - Ãu vi permesas demandon antaª ol respondi?

            - Bonvolu – respondis la knabino.

            - Ãu vi mortigis doktoron Ranke?

            - Mi atentigas vin, ke ankaª mia pacienco havas limojn. Nun jam estas multe pli riskata, ol defendi vin, evitante la malbonan Ùajnon.

            - Vi pravas. Nun vi defendas min rekompencante. Ãar mi scias, kiam la detektivo frapetis, kaj li anoncis, ke oni ordonis kvarantenon, vi ne estis sola. Mi scias, ke vi ne estis en via ¤ambro, kiam la murdo okazis, kaj e¤ tion mi scis, ke duko Sergius ne foriris antaª la alveno de la detektivo. Kie vi estis dekkvin minutojn post lia foriro? Ãar vi estis ne en la halo, nek en via ¤ambro. La sama afero koncernas ankaª la dukon.

            - Mi estis survoje al la halo, sed mi returnißis…

            - Aha… Kial vi ne diris tion al la detektivo?

            La kolero eksplodis el la virino:

- Kiel vi kuraßas fari al mi demandojn?! Kiun ¤efinspektoro nomas la plej granda fripono de la mondparto, kiu fußas en pi¢amo de antaª la Ùnuro…

            - Mi estus fußinta pli volonte per aeroplano en Singapuron!

            - Ïi trafis. Maud palißis kaj silentis.

            - Mi petas vin… - Ùi ekparolis milde – ni faru packontrakton, aª se pla¤as al vi aliancon…

            - Ãu kun vi? Eblas, ke mi ne povas transdoni vin en la manon de la plico pro miaj malfavoraj cirkonstancoj, sed mi ne aliancas kun friponino. Vi eraras pensante, ke mi estas tiaulo kiel vi…

            - Ni do interkonsentu. Ni ambaª silentu pri tio, kion ni reciproke eksciis unu pri la alia.

            - Ãu vi mortigis lin?… - demandis la knabino flustrante, timißinte – respondu… mi… ne… perfidos… vin…

            La knabo mallonge pensadis. Maud paÙis pli proksime al li, kaj Ùi rigardis la strian, silkan noktojakon kun elstaraj okuloj.

            La knabo senintence sekvis Ùian rigardon.

            Blanka ostobutono mankis sur lia noktojako.

X

- Nu… ¤u vi faris tion? Bonvolu diri… se vi iam konis Dion… mi petegas.

            Li rigardis la knabinon. Poste li kapjesis malrapide.

            - Mi faris tion…

            Maud ßemis malpezißinte.

            - Kaj… kial?

            - Li rekonis min… Iam mi rompoÙtelis ien en Batavio, kie doktoro Ranke gastadis. Oni arestis min. Ni denove renkontißis dum la proceso, tiam li povis bone rimarki min. ElpaÙinte de tie ¤i, li venis renkonte al mi. Mi ¤iam kunportas ponardon… unu piko, poste li mortis.

            Maud rigardis kun abomeno la homon de kara vizaßo kaj afabla rigardo… Fia murdisto! Li rakontas tiun fripona¢on tiel, kvazaª ßi estus Ùerco. Nek Ùi mem sciis, kial ßi doloras al Ùi tiom. £i ja devus ßoji, ke ne Sergius faris tion…

            - Ãu vi murdis?… Ãu vi mortigis homon malvarmsange?

            La junulo eklevis sian Ùultron spereme.

            - Ãu unu homon pli mule aª ne… estas tute egale.

            - Bonvolu… iri… Tuj iri…

            Jam vesperißis. La ßardeno estis plenplena de gastoj. Alkutimißinte al la kvaranteno, ili jam Ùercadis kun la soldatoj, bivakantaj sur la alia flanko de la pikildrato… Nur grupo da hipo§ondroj, precipe sinjorino Villiers (kies edzo estas redaktoro en Singapuro), svenadis en sia ¤ambro, kaj ili ¤iuj ser¤is la signojn de la bobona pesto sur si. La grumo duonhore raportis al Markheit per drama, sed oficiala vo¤o, ke alvenis la lastaj minutoj de iu gasto.

            Estis la fino de la turista sezono, vespere jam dense ondadis la nebula, vaporplena aero el la direkto de la maro. Ïi sursidis la foliojn de la palmoj kaj la larßajn kalikojn de koloraj hibiskoj kaj orkideoj per grasa brilo… La heroldoj de la nordokcidenta musono portis la fetoron de la putrintaj radikoj de la ¤ebordaj arboj…

            La transformißo el la tropika paradizo en inferon senteblas nun ankoraª nur dum la peza, langvoriga, vespera fluso pro la blovo de penetra musono. Entute restis iom da tagoj, eble nur kelkaj horo, ¤ar la sezono Ùanßißas sen ¤iu transiro, kaj tia apopleksia vetero estos ¤i tie de tago al tago. La adiaªantaj rebriloj de la suno, mergißanta en la maro kovras la ¤ambron per ombro, kie du homoj, falintaj en kaptilon, mute staras unu kontra u la alia.

            - Mi opinias, ke la tempo taªgas – diras la pi¢amulo. Li prenas sapon kaj viÙtukon de sur la rando de la lavabo. – Bonvolu elrigardi, ¤u la aero estas pura kaj sekura?

            Maud iomete malfermas la prdon.

            - Nun – Ùi flustras rapide.

            - Pardonu min, ke ni renkontißis – diras la junulo, elpaÙinte el la ¤ambro kaj ekiras sur la koridoro per aplomba irmaniero de hotelgasto.

            Maud dorsapogißas al la Ùlosita pordo kaj fermas siajn okulojn.

            “Dio mia”… - Tio estas Ùia unua penso.

            Poste Ùi elprenas el la dekolta¢o de sia robo malgrandan, puntan kovrotukon, kia trovißas en ¤iu ¤ambro sur la tableto, Ùi disfaldas ßin, kaj eta, metalprenila, sanga ponardo falas el tio sur la plankon.

XI

Felikso rapidis sur la koridoro sur la brako kun viÙtuko, en la mano kun sapujo. Oni reduktis la nombron de la personaro je la duono, rilate la komencißantan mortan sezonon. Nun tiu nombroo pruvißis kritike malmulta, ¤ar krom la oficialuloj restadis en la restoracio, bufedo kaj en la halo multaj tiaj gastoj, kiuj ne estis hotelanoj, kaj oni devis tranoktigi ankaª ilin. En la admirinda Grand-Hotelo svarmas la grumoj kaj ¤ambristinoj dum la ¤efsezono. Sed kiam alvenas la plej akurata gasto: la musono, tiam la nombro de la personaro reduktißas, kaj la grandsinjora gastaro tute malaperas.

            Aparta katastrofo estas por la hotelo tiu grupo da turistoj, alvenintaj per aªtobuso, kiuj vizitis ¤i tien tagmanßi, kaj vespere ili jam estus revenintaj en Surabaya-on. Inter ili estis Rev. Paªlo Sorgette, la kolosa, blankhara, jezuita misiisto, baroneto Culson kaj suker-magnato Jenkins, la ¤ampiono de regatoo…

            Direktoro Wolfgang esperas enkasigi grandegan ekstraprofiton, ¤ar la gastoj de la Grand-Hotelo ne akceptos la manßa¢on, financitan fare de la Ùtato, kaj la malmultekostajn, etajn ¤ambrojn, kie ili rajtas loßi dum kvaranteno, sed ili deziros vivi ¤i tie en grandsinjora malvareco dum la sekvontaj tri semajnoj. Ïi estos fabela enspezo.

            Sed Felikso, “Teruro de Javo”, kiu celkonscie rapidas en pi¢amo, enmane kun sapo, sen tio, ke li e¤ konjektus, kien, li tre ßojas pro la senhoma hotel-koridoro, dank’ al la manko de la personaro. Granda danßero ne minacas lin, estas multaj novaj loßantoj; kiu suspektus pi¢amulon, rapidantan en la mano kun sapo.

            Negra infano, sur la kapo kun orumita ¤apo, ¢us venas renkonte al li. La liftisto. Eble li memoras, kiun li suprenportis per lifto sur la etaßon.

            Li haltas.

            Alo! Kioma horo estas? – li alkrias kaj Ùerceme svingas sian viÙtukon antaª lia nazo.

            - Pasis la sesa, sinjoro.

            - Dankon! – Kaj li foriras fajfante. Li rapide enpaÙas en ejon, kiu havas la surskribon “lavejo”.

            … Diable, li devas ion fari, ¤ar li parte malsatmortos, parte, se li longe devas kuradi tiel supereme kun la viÙtuko, tiam li mortos, kiel maratona kuriero pro finlacißo.

            La lifto zumas.

            Aha! Tiu diabla bubo fine malsupreniros sur la malbenitan teretagon. Li elpaÙas… Singarde li ¤irkaªrigardas… Li bezonus nur veston. Sed kial akiri ßin.  Pordo malfermißas senpere antaª li…

            Li tuj komencas freÙe, celkonscie rapidi, svingante la viÙtukon Li eniras en la turnißejon, supreniras sur la etaßon kaj haltas spiregante.

            La grumovenas rentonte al li, tiu malbenita negrulo. La lifto nun atendas ¤i tie. Li tre miras.

            Felikso kuregas. Ïi ne sukcesos tiel. Liaj kruroj jam tremas. Li ¤irkaªiras sur la koridoro, kaj li denove estas ¤e alia lavejo! Eniri!

            Ïi estas Ùlosita. Nu, kion fari?

            La pordo malfermißas, vidalvide, li jam estus ekironta celkonscie, kiam li vidas, ke mano elmetas du grandajn suojn. Poste la pordo femißas…

            Super la Ùuoj pendas kelkaj vestoj senorde sur lignoÙultro.

            Okazu, kio devas okazi!… Tiu homo dormos ßis mateno… Kial pendu la vesta¢o ¤i tie ßis tiam? Li kunportas ßin! Tiel li povas iri en la halon por manßi! Manßi!

            Poste li reportos la vesta¢on. Ãambro n-ro 166. Li devas nur bone noti tion. Ek! Alia solvo ne ekzistas.

            Li kaptis la vesta¢on kaj rapidis! La lifto ekzumis malantaª li. Li devas iri, ¤ar venas tiu buba¤o!… FerÙtuparo aperis antaª li en malluma turnißejo, la spiralaj Ùtupoj komencißis ¤e mallarßa ni¤o en la muro. Tabuleto pendis de sur la plafono.

N E   P O R   L A   E S T I M A T A J

G A S T O J

            He, martiin! – kriis ie el la profundo antipatie akra, trenata, virina vo¤o.

            - Nu! – kriis la junulo kolere. – Kio okazis?

            - Ãu vi estas tiu?

            - Jes.

            - La virino trankvilißis. £i bruis per io en la profundo. Sur la teretaßo aª en la kelo.

            Kiu estas tiu Martino, kun kiu Ùi intermiksas lin? Nun li devas rapide vesti sin! Li vertißis pro la malsato. Li haste de¢etis siajn pantoflojn.

            - Matiino!

            £i ne ¤esas.

            - Nu!!

            - Ãu vi ankoraª estas ¤i tie?

            - Jam ne! Sed ¤iumomente mi povas reveni! – li respondis kolere.

            - Vi nur Ùercas!

            Kiel Ùi orname diras. Li ne respondis. Demetinte la pantoflon, li komencis vesti sin.

            - He, Martiino!…

            Diablo forportu tiun Martinon.

            - Kio estas?

            - Se vi venos malsupren, kunportu la ßeneralan Ùlosilon. Mi jam ne povas iri por kunporti ßin. Ïi restis en mia ¤ambro.

            Kiel kriegas tiu a¤ulino!

            - Bone. Mi kunportos ßin… Ãu ankoraª ion?

            - Kunportu fuma¢itan fiÙon… ¥etu la tuton en la lavo¤ambron… Sed estu tre singarda!! Kiam oni suprenportos la litotukojn, metu la novajn lavota¢ojn sur la Ùtuparon.

            Li jam surhavis la pantalonon. Ïi estis iomete vasta. Malnovmodaj homoj portas tian. La jako atingis ßis liaj genuoj. Redingoto! Ïi estas nekutima en la tropiko. Oni malofte venadas ¤i tien.

            - Maartiino… Maartiino…

            Tiu impertinentulino alarmos la tutan hotelon!

            - Kio okazis jam denove!

            - Estu tre singarda! Neniu ekvidu, kiam vi ¢etos ion en la lavo¤ambron!!

            - Bone! Mi estos singarda!

            - Kaj e¤ morgaª mi atendas vin, Maartiino!…

            - Estos agrable!

            Diablo forportu tiun Martinon kaj lian virinon. Li vertißis pro la malsato. Li lante malsupreniris kvar Ùtupojn ßis la koridoro.

            - Maartiino!

            Sufokißu! Li restis senmova kaj ne respondis.

            - Ãu vi ne aªdas min, Martiino? Estus bone, se vi de¢etus…

            “Kiel bone estus, de¢eti vin” – li pensis.

            - Se vi de¢etus, Martiin, koralperlo-kolieron… Ïi pendas apud la spegulo… sed ne renversu la vazon…

            Silento. Frapfermißo de pordo elsube. Tiu satanino foriris… Li singarde elrigardis. Li rapide retiris sian kapon. La negrabubo staris apud la lifto, li ma¤is pajleron kaj popecete elkra¤is ßin…

            Fine ja li povas malsupreniri sur la helica Ùtuparo. La krieganta virino estis tue profunde, kaj nun jam li ne estas tie.

            Li ekiris tre malrapide sur la ferÙtuparo. Li atingis la duan etaßon. Li rigardis malsupren. Profunde en la mallumo, sub la teretaßa koridoro, rondforma lumo ¢etißis sur la plankon… La vo¤o povis veni de tie.

            Li devus aliigi sian vizaßon… Kiel facile estas tio en la romanoj kaj kiel neeble  en la vivo… Li aªdis vo¤ojn ¤e la unua etaßo. Li haltis. Io grincis, kiel ili venas. Ãu glavo?… Aha. Li estas la kapitano…

            - La rezulto de la pridemandado estas negativa. Ãiu havas alibion. Kiuj restadis en la  ¤ambroj, tiuj estas ekster ia ajn suspekto.

            Ãefinspektoro Elder staris malantaª la policaj oficiroj.

            - Laª mia opinio ¤iu estas suspektebla, dum ili ne havas alibion - li interrompis.

            La kapitano turnißis al li iom malvarmkondute.

            - Mi ne Ùatus, Elder, se vi okupißus pri tiu ¤i afero. Ni devas speciale aranßi la aferojn en la Grand-Hotelo. Maldiskreteco aª skandalo kaªzus neantaªvideblajn sekvojn…

            - Mi neniel volas enmiksißi en viajn aferojn. Estas tute superflue, se la grupo de la sinjoro kapitano esploras. Mi opinias tiel, ke mi pretendos vian helpon…

            Ili iom suspekteme rigardis lin. Ãefinspektoro Elder, malgraª lia junaßo, atingis romanecan popolarecon en la kolonio. Laª la kapitano li faris tion dank’ al bonÙanco kaj per maniereco. Li ricevis diskretajn, politikajn aferojn kaj gravajn krimojn, neglektante la latrangajn policajn oficirojn, kaj la kolegoj ne pardonis tion al li.

            - Se ni povas doni  helpan manon al vi, nur diru – respondis la kapitano. – Kvankam mi ne konas la aferon, per kiu vi estas komisiita.

            - Se mi definitive trafos en senelirejon, kaj bedaªrinde ßi Ùajnas tiel, tiam mi petos vian helpon. Fortuno forlasis min…

            - Ãu ankaª tio apartenas via afero – demandis iu polica oficiro -, ke vi pridemandis Maud Borckman-on?

            - Mi atentigas vin, Elder, se vi kontraªregule altrudißos en la aferon de mia grupo…

            - Bonvolu kredi, mi vizitis Maud Borckman-on en mia propra afero. Mi ser¤as homon, kiu vaga¤is en la ßardeno, kiu eble grimpis en iun ¤ambron… Tial mi pridemandis kelkajn gastojn, kaj nun jam nenio interesas min. Mi enlitißos. Mi deziras bonan nonkton.

            - Kriminala ¤arlatano – diris iu polica oficiro, post kiam Elder iris en sian ¤ambron. – Li estas tia, kiel fuÙkuracisto. Majstro de la mistifiko. Kompreneble oni neniam aprecas la seriozan laboron tiel, kiel la ¤arlatana¢on.

            - Nu, sinjoro – diris la kapitano -, konceptisto Sedlintz transprenos la servon. Morgaª ni devas esplori, kiu havis la intereson mortigi doktoron Ranke.

            - Kaj – interrompis iu oficiro – ni devas ser¤i la ponardon, ¤ar la murdisto kunportis ßin. Kie estas la ponardo, tie estas ankaª la murdisto.

            - Prave. Kontrolu la postenantojn, kaj apliku multe da taktoj, Sedlintz. Agu atente… Ïi estas la Grand-Hotelo! Bonan nokton!

            Grincado, frapfermißo de pordo. La policaj oficiroj iras dormi.

            “Teruro de Javo”, la impertinenta fremdulo nun iras plu sur la helika Ùtuparo. Tiu Ùtuparo ne estis lumigita. £ajnas, ke oni ne uzas ßin vespere. Estas skandale Ùpari tiel. Martino kaj la virino estas en vivdanßero, kiam ili devas rendevui ¤i tie.

            Eble li estis nun sur la teretaßo. La keletaßo trovißas sub li. Li aªdas vo¤ojn kaj bruon de tie. Ãu la ¤ambroj de la personaro?

            - Ne kuraßu provi… - flustras iu.

            - Mi povas fari nenion… Mi timas… Ãio estas plena de policanoj…

            - Ne timu… La policistoj jam enlitißis. Ili tute ne venos ¤i tien… Vi do parolu, ¤ar…

            - Mi scias nenion… Mi vidis nur tion, ke fraªlino Borckman kunportis la tran¤ilon… En blanka, punta kovrotuketo…

            - Tiam Ùi estas la murdistino!

            La junulo staris tolpore. La hotelo kvazaª estus plena de fantomoj… Ãu li malsupreniru?… Se li nur ekmovißos, li fortimigos tiujn. Ili venis en la keletaßon por interparoli. Al la malantaªa Ùtuparo… Ili flustradas incitite, ¤iu vorto klare aªdißas.

            - Morgaª rakontu tion al la detektivoj.

            - Ne… ne…¤io evidentißos, kaj tiam ni ¤iuj estos malliberigitaj…

            - Maartiin…

            Diable!… Nun Ùi fortimigis ilin.

            La du flustrantoj disiras…Malproksimißantaj paÙoj… La junulo e¤ ekmovißi ne kuraßas.

            - Maartiino… kial vi ne ¢etas fiÙon, koralon, Ùlosilon?!… Ãu vi aªdas min, Martino? - Paªzo. £i foriras ¤agrenite kaj murmuras kolere. -  Ãu vi ne aªdas, Maartiino… vi manßas aª dormas, idiota porko… atendu nur…

            £i estas delikata virino. Vere… - pensas la junulo. Tiu Martino povus elekti pli bonan partnerinon por si.

            Li paÙis sur la koridoron de la teretaßo. Ãiuokaze la virino havas problemon. Se la ponardo vere trovißas ¤e Ùi, kaj ili denunco Ùin, tiam estos al Ùi kapute… Li devas ion fari…

            Unue li ¤iumaniere manßos… Kial estas tiel mallume ¤i tie?

            Li puÙißas al io. Tablo. Lumo filtrißas deflanke. Tabloj. Estas problemo. Ïi estas la restoracio de la hotelo, kaj Ùajnas tiel, ke oni jam finis la vespermanßon. Sed tre mallaªta ßazmuziko aªdißas de ie…

            Ïi estas la danc-drinkejo. La nokta amuzejo de la Grand-Hotelo. Nu, ne multaj homoj estos tie hodiaª. Tute bonÙance. Gravas, ke la kuirejo estas unuaranga.

            Li trankvile paÙas en la halon. Minimuma lumigado. Ïi estas grandega, malplena vestiblo, malproksime la pordisto legas ion, apogißinte sur la breto. Subite ekideas al li, ke li ne havas kravaton. La kolumo de la pi¢amo eble estas akceptebla en la tropiko. Sed nur kun kravato. Sur iu tablo staras “punka”. Ïi estas malgranda ventolilo kun longaj, silkaj rubandoj. La rubandoj dancas horizontale, kiam la aero movißas. DeÙirinte rubandon, li bantigas kravaton. Ïi estas iom malnovmoda, artista dekora¢o, sed ¤iu vestas sin tiel, kiel li volas.

            Nun jam li trankvile ekiras al la danc-drinkejo. La pordisto rigardas sur lin, sed li vidas, ke la gasto ne venas pli proksimen, li do daªrigas sian legadon.

            La persekutata ¤asa¢o, nomata Felikso paÙas el la vestiblo en la noktan amuzejon.

            Blua lumo. Bonega tangomuziko, kaj… la dancamuzejo estas plenplena. Estas aªdebla susuro de vesta¢oj, frotißo de Ùuoj sur la vitropargedo, demalsupre lumigita, kaj senteblas fumo de aromita cigaredo, mikißanta kun tute milda manßa¢odoro… La harmoniko ploras. Mallaªtaj parolsonoj, kiujn kelkfoje subpremas tintado de glaso kaj teleroj. La reflektoro Ùanßißas rußa… Subita, elkora ridado: eksplodis la neretenebla vivßojo de la Sicilia vidvino, ¤ar sinjoro Vangold ¢etis per hasta movo brakpin¤ilon de astako en la sinon de gubernatoro Shilling, sidanta pli malproksime. Bonhumoraj sinjoroj sidas en la duonlumo, admirindaj juveloj ekbrilas, kiel blankaj lumskaraboj, kaj Parizaj, silkaj kostumoj, faritaj el manplaton grandaj tesa¢oj, susuretas en la verda kaj violkolora lumoj,  ¢etißantaj sur la pargeton. La kreolaj kaj Ùaªmonlankaj virinaj Ùultroj, glataj dorsoj kaj nudaj brakoj reliefas el la duonlumo.

            Felikso iras al la drinkejtablo. La Tamila koktelisto rikanas al li.

            - Mi petas glason da ¤ampano kun glacio, kun multe da glacio! – komandis la malsata, impertinenta kaj persekutata nekonato.

            La glaso staris antaª li post momento. Glacio falas en ßin kun tintado el la ostokru¤o. La estrino de la dancdrinkejo, tute blonda, Belga virino paÙas al li. Ãio Ùajnas nur ombro pro la obskura tangolumo, koncentrita sur la pargeton. Sed Felikso povis konstati e¤ tiel, ke tre svelta virino staras antaª li.

            - Mi estas Odette Dufleur. Kiam vi venos en la dancdrinkejon, vi estas mia gasto…

            - Tiuokaze ni ofte havos la feli¤on renkontißi.

            Li demetis la glason el kio li ßuste nun deziris trinki. Kvankam li jam tre sopiris trinki gluton da glacia ¤ampano.

            - Ãu vi dancas? - demandis dette Dufleur.

            - Jes. Ãu vi permesas?

            Ili paÙetadis en la ultraviola lumo de la pargeto.

            - Vi tre bone dancas – flustris la estrino de la dancdrinkejo.

            - Mi Ùatas la muzikon, ßi estas tial. Unuavice eble ankaª tio kontribuas al ¤io ¤i, ke mi dancas kun facilmova, delikata, fabele admirinda virino… Kian parfumon mi sentas… sur via hararo? Ãu Lantheric, ne, ne! Ïi estas Chalimar!

            - Jes. Vi vere estas sperta pri tio…

            Mallumo, silento dum dekono da sekundo, kaj subite blundiga lumo inundas la malgrandan, intiman ejon. La persekutata ¤asbesto per sia kutima, leßera gesto kro¤is sian brankon al tiu de Odette kaj iris al la ¤ampano. Li prenas la sveltan glason…

            Interese,ke oni ne aplaªdas post la danco. E¤, kvazaª ili estus mitißintaj. Li ¤irkaªrigardas en la mano kun la glaso.

            Kio okazis?!

            La homoj sidas konsternite, kaj ¤iu okulo direktißas al li. La rußa buÙeto de Odette estas malfermita kaj timißinte gapas al Felikso.

            La junulo tolpore staras en la mano kun la glaso. Li sentas, ke okazis ia katastrofo… Fine li ekvidas sin en la vidalvida spegulo, kaj frosto trakuras sub lia dorshaªto ßis liaj kalkanoj.

            Li staras ¤e la drinkejtablo en la mano kun glaso da ¤ampano, kaj li portas la  velurkoluman, nigran, pastran uniformon de la plej puritana, misiista ordeno.

XII

Jes. Li staris antaª la miregantaj homoj en la nigra, velure orlita vesta¢o, sur ßi kun kvadratformaj Ùtonbutonoj, kvazaª li jam estus pasiginta almenaª kvin jarojn inter la lepruloj kaj deturninte sin kun abomeno de ¤iu plezuro de la mondo… En lia mano la glaso de ¤ampano, ¢us dancinte tangon!…

            Nun okazos tia skandalo kaj aresto ¤i tie, kia ankoraª ne estis.

            Subite li levis alten la glason kaj diris per erca vo¤o:

            - Homoj! La memento de la pereo aperis en tiu ¤i domo hodiaª! Mi venis ¤i tien por esti la nevidebla mano sur la muro de la palaco de Nebukadnezar! Ekmemoru, ke la  pesto skribas ßuste tiel sur la muron inter marmorkolonoj, silkaj kurtenoj, orumitaj tapetoj, ke “mene, mene, tekel ufarsin!”, kiel sur la plej mizeran fiÙkaptistan kabanon. Mi venis por danci inter vi, por amuzißi kun vi, ¤ar eble tiel viaj surdaj oreloj ekaªdos, viaj blindaj okuloj ekvidos la morton, kiam mi levas alten tiun damnitan pokalon…

            Li altenlevis la glason de ¤ampano en la konsternita silento kaj teren¢etis ßin, lia rigardo trakuris sur la teruritaj homoj, kaj forirante li ankoraª aldonis:

            - Mi petis la ¤ampanon… por ke mi neniigu ßin, kiel la simbolon de la peko de la mondo.

            La koktelisto flustris  kun supersti¤a teruro:

            - Mi komprenas tion… Sed kial li petis glacion en ßin?…

            Sed nenion respondinte, la morna misiisto forlasis la danc-drinkejon kun resonegaj paÙoj.

            He, martiin! – kriis ie el la profundo antipatie akra, trenata, virina vo¤o.

            - Nu! – kriis la junulo kolere. – Kio okazis?

            - Ãu vi estas tiu?

            - Jes.

            - La virino trankvilißis. £i bruis per io en la profundo. Sur la teretaßo aª en la kelo.

            Kiu estas tiu Martino, kun kiu Ùi intermiksas lin? Nun li devas rapide vesti sin! Li vertißis pro la malsato. Li haste de¢etis siajn pantoflojn.

            - Matiino!

            £i ne ¤esas.

            - Nu!!

            - Ãu vi ankoraª estas ¤i tie?

            - Jam ne! Sed ¤iumomente mi povas reveni! – li respondis kolere.

            - Vi nur Ùercas!

            Kiel Ùi orname diras. Li ne respondis. Demetinte la pantoflon, li komencis vesti sin.

            - He, Martiino!…

            Diablo forportu tiun Martinon.

            - Kio estas?

            - Se vi venos malsupren, kunportu la ßeneralan Ùlosilon. Mi jam ne povas iri por kunporti ßin. Ïi restis en mia ¤ambro.

            Kiel kriegas tiu a¤ulino!

            - Bone. Mi kunportos ßin… Ãu ankoraª ion?

            - Kunportu fuma¢itan fiÙon… ¥etu la tuton en la lavo¤ambron… Sed estu tre singarda!! Kiam oni suprenportos la litotukojn, metu la novajn lavota¢ojn sur la Ùtuparon.

            Li jam surhavis la pantalonon. Ïi estis iomete vasta. Malnovmodaj homoj portas tian. La jako atingis ßis liaj genuoj. Redingoto! Ïi estas nekutima en la tropiko. Oni malofte venadas ¤i tien.

            - Maartiino… Maartiino…

            Tiu impertinentulino alarmos la tutan hotelon!

            - Kio okazis jam denove!

            - Estu tre singarda! Neniu ekvidu, kiam vi ¢etos ion en la lavo¤ambron!!

            - Bone! Mi estos singarda!

            - Kaj e¤ morgaª mi atendas vin, Maartiino!…

            - Estos agrable!

            Diablo forportu tiun Martinon kaj lian virinon. Li vertißis pro la malsato. Li lante malsupreniris kvar Ùtupojn ßis la koridoro.

            - Maartiino!

            Sufokißu! Li restis senmova kaj ne respondis.

            - Ãu vi ne aªdas min, Martiino? Estus bone, se vi de¢etus…

            “Kiel bone estus, de¢eti vin” – li pensis.

            - Se vi de¢etus, Martiin, koralperlo-kolieron… Ïi pendas apud la spegulo… sed ne renversu la vazon…

            Silento. Frapfermißo de pordo elsube. Tiu satanino foriris… Li singarde elrigardis. Li rapide retiris sian kapon. La negrabubo staris apud la lifto, li ma¤is pajleron kaj popecete elkra¤is ßin…

            Fine ja li povas malsupreniri sur la helica Ùtuparo. La krieganta virino estis tue profunde, kaj nun jam li ne estas tie.

            Li ekiris tre malrapide sur la ferÙtuparo. Li atingis la duan etaßon. Li rigardis malsupren. Profunde en la mallumo, sub la teretaßa koridoro, rondforma lumo ¢etißis sur la plankon… La vo¤o povis veni de tie.

            Li devus aliigi sian vizaßon… Kiel facile estas tio en la romanoj kaj kiel neeble  en la vivo… Li aªdis vo¤ojn ¤e la unua etaßo. Li haltis. Io grincis, kiel ili venas. Ãu glavo?… Aha. Li estas la kapitano…

            - La rezulto de la pridemandado estas negativa. Ãiu havas alibion. Kiuj restadis en la  ¤ambroj, tiuj estas ekster ia ajn suspekto.

            Ãefinspektoro Elder staris malantaª la policaj oficiroj.

            - Laª mia opinio ¤iu estas suspektebla, dum ili ne havas alibion - li interrompis.

            La kapitano turnißis al li iom malvarmkondute.

            - Mi ne Ùatus, Elder, se vi okupißus pri tiu ¤i afero. Ni devas speciale aranßi la aferojn en la Grand-Hotelo. Maldiskreteco aª skandalo kaªzus neantaªvideblajn sekvojn…

            - Mi neniel volas enmiksißi en viajn aferojn. Estas tute superflue, se la grupo de la sinjoro kapitano esploras. Mi opinias tiel, ke mi pretendos vian helpon…

            Ili iom suspekteme rigardis lin. Ãefinspektoro Elder, malgraª lia junaßo, atingis romanecan popolarecon en la kolonio. Laª la kapitano li faris tion dank’ al bonÙanco kaj per maniereco. Li ricevis diskretajn, politikajn aferojn kaj gravajn krimojn, neglektante la latrangajn policajn oficirojn, kaj la kolegoj ne pardonis tion al li.

            - Se ni povas doni  helpan manon al vi, nur diru – respondis la kapitano. – Kvankam mi ne konas la aferon, per kiu vi estas komisiita.

            - Se mi definitive trafos en senelirejon, kaj bedaªrinde ßi Ùajnas tiel, tiam mi petos vian helpon. Fortuno forlasis min…

            - Ãu ankaª tio apartenas via afero – demandis iu polica oficiro -, ke vi pridemandis Maud Borckman-on?

            - Mi atentigas vin, Elder, se vi kontraªregule altrudißos en la aferon de mia grupo…

            - Bonvolu kredi, mi vizitis Maud Borckman-on en mia propra afero. Mi ser¤as homon, kiu vaga¤is en la ßardeno, kiu eble grimpis en iun ¤ambron… Tial mi pridemandis kelkajn gastojn, kaj nun jam nenio interesas min. Mi enlitißos. Mi deziras bonan nonkton.

            - Kriminala ¤arlatano – diris iu polica oficiro, post kiam Elder iris en sian ¤ambron. – Li estas tia, kiel fuÙkuracisto. Majstro de la mistifiko. Kompreneble oni neniam aprecas la seriozan laboron tiel, kiel la ¤arlatana¢on.

            - Nu, sinjoro – diris la kapitano -, konceptisto Sedlintz transprenos la servon. Morgaª ni devas esplori, kiu havis la intereson mortigi doktoron Ranke.

            - Kaj – interrompis iu oficiro – ni devas ser¤i la ponardon, ¤ar la murdisto kunportis ßin. Kie estas la ponardo, tie estas ankaª la murdisto.

            - Prave. Kontrolu la postenantojn, kaj apliku multe da taktoj, Sedlintz. Agu atente… Ïi estas la Grand-Hotelo! Bonan nokton!

            Grincado, frapfermißo de pordo. La policaj oficiroj iras dormi.

            “Teruro de Javo”, la impertinenta fremdulo nun iras plu sur la helika Ùtuparo. Tiu Ùtuparo ne estis lumigita. £ajnas, ke oni ne uzas ßin vespere. Estas skandale Ùpari tiel. Martino kaj la virino estas en vivdanßero, kiam ili devas rendevui ¤i tie.

            Eble li estis nun sur la teretaßo. La keletaßo trovißas sub li. Li aªdas vo¤ojn kaj bruon de tie. Ãu la ¤ambroj de la personaro?

            - Ne kuraßu provi… - flustras iu.

            - Mi povas fari nenion… Mi timas… Ãio estas plena de policanoj…

            - Ne timu… La policistoj jam enlitißis. Ili tute ne venos ¤i tien… Vi do parolu, ¤ar…

            - Mi scias nenion… Mi vidis nur tion, ke fraªlino Borckman kunportis la tran¤ilon… En blanka, punta kovrotuketo…

            - Tiam Ùi estas la murdistino!

            La junulo staris tolpore. La hotelo kvazaª estus plena de fantomoj… Ãu li malsupreniru?… Se li nur ekmovißos, li fortimigos tiujn. Ili venis en la keletaßon por interparoli. Al la malantaªa Ùtuparo… Ili flustradas incitite, ¤iu vorto klare aªdißas.

            - Morgaª rakontu tion al la detektivoj.

            - Ne… ne…¤io evidentißos, kaj tiam ni ¤iuj estos malliberigitaj…

            - Maartiin…

            Diable!… Nun Ùi fortimigis ilin.

            La du flustrantoj disiras…Malproksimißantaj paÙoj… La junulo e¤ ekmovißi ne kuraßas.

            - Maartiino… kial vi ne ¢etas fiÙon, koralon, Ùlosilon?!… Ãu vi aªdas min, Martino? - Paªzo. £i foriras ¤agrenite kaj murmuras kolere. -  Ãu vi ne aªdas, Maartiino… vi manßas aª dormas, idiota porko… atendu nur…

            £i estas delikata virino. Vere… - pensas la junulo. Tiu Martino povus elekti pli bonan partnerinon por si.

            Li paÙis sur la koridoron de la teretaßo. Ãiuokaze la virino havas problemon. Se la ponardo vere trovißas ¤e Ùi, kaj ili denunco Ùin, tiam estos al Ùi kapute… Li devas ion fari…

            Unue li ¤iumaniere manßos… Kial estas tiel mallume ¤i tie?

            Li puÙißas al io. Tablo. Lumo filtrißas deflanke. Tabloj. Estas problemo. Ïi estas la restoracio de la hotelo, kaj Ùajnas tiel, ke oni jam finis la vespermanßon. Sed tre mallaªta ßazmuziko aªdißas de ie…

            Ïi estas la danc-drinkejo. La nokta amuzejo de la Grand-Hotelo. Nu, ne multaj homoj estos tie hodiaª. Tute bonÙance. Gravas, ke la kuirejo estas unuaranga.

            Li trankvile paÙas en la halon. Minimuma lumigado. Ïi estas grandega, malplena vestiblo, malproksime la pordisto legas ion, apogißinte sur la breto. Subite ekideas al li, ke li ne havas kravaton. La kolumo de la pi¢amo eble estas akceptebla en la tropiko. Sed nur kun kravato. Sur iu tablo staras “punka”. Ïi estas malgranda ventolilo kun longaj, silkaj rubandoj. La rubandoj dancas horizontale, kiam la aero movißas. DeÙirinte rubandon, li bantigas kravaton. Ïi estas iom malnovmoda, artista dekora¢o, sed ¤iu vestas sin tiel, kiel li volas.

            Nun jam li trankvile ekiras al la danc-drinkejo. La pordisto rigardas sur lin, sed li vidas, ke la gasto ne venas pli proksimen, li do daªrigas sian legadon.

            La persekutata ¤asa¢o, nomata Felikso paÙas el la vestiblo en la noktan amuzejon.

            Blua lumo. Bonega tangomuziko, kaj… la dancamuzejo estas plenplena. Estas aªdebla susuro de vesta¢oj, frotißo de Ùuoj sur la vitropargedo, demalsupre lumigita, kaj senteblas fumo de aromita cigaredo, mikißanta kun tute milda manßa¢odoro… La harmoniko ploras. Mallaªtaj parolsonoj, kiujn kelkfoje subpremas tintado de glaso kaj teleroj. La reflektoro Ùanßißas rußa… Subita, elkora ridado: eksplodis la neretenebla vivßojo de la Sicilia vidvino, ¤ar sinjoro Vangold ¢etis per hasta movo brakpin¤ilon de astako en la sinon de gubernatoro Shilling, sidanta pli malproksime. Bonhumoraj sinjoroj sidas en la duonlumo, admirindaj juveloj ekbrilas, kiel blankaj lumskaraboj, kaj Parizaj, silkaj kostumoj, faritaj el manplaton grandaj tesa¢oj, susuretas en la verda kaj violkolora lumoj,  ¢etißantaj sur la pargeton. La kreolaj kaj Ùaªmonlankaj virinaj Ùultroj, glataj dorsoj kaj nudaj brakoj reliefas el la duonlumo.

            Felikso iras al la drinkejtablo. La Tamila koktelisto rikanas al li.

            - Mi petas glason da ¤ampano kun glacio, kun multe da glacio! – komandis la malsata, impertinenta kaj persekutata nekonato.

            La glaso staris antaª li post momento. Glacio falas en ßin kun tintado el la ostokru¤o. La estrino de la dancdrinkejo, tute blonda, Belga virino paÙas al li. Ãio Ùajnas nur ombro pro la obskura tangolumo, koncentrita sur la pargeton. Sed Felikso povis konstati e¤ tiel, ke tre svelta virino staras antaª li.

            - Mi estas Odette Dufleur. Kiam vi venos en la dancdrinkejon, vi estas mia gasto…

            - Tiuokaze ni ofte havos la feli¤on renkontißi.

            Li demetis la glason el kio li ßuste nun deziris trinki. Kvankam li jam tre sopiris trinki gluton da glacia ¤ampano.

            - Ãu vi dancas? - demandis dette Dufleur.

            - Jes. Ãu vi permesas?

            Ili paÙetadis en la ultraviola lumo de la pargeto.

            - Vi tre bone dancas – flustris la estrino de la dancdrinkejo.

            - Mi Ùatas la muzikon, ßi estas tial. Unuavice eble ankaª tio kontribuas al ¤io ¤i, ke mi dancas kun facilmova, delikata, fabele admirinda virino… Kian parfumon mi sentas… sur via hararo? Ãu Lantheric, ne, ne! Ïi estas Chalimar!

            - Jes. Vi vere estas sperta pri tio…

            Mallumo, silento dum dekono da sekundo, kaj subite blundiga lumo inundas la malgrandan, intiman ejon. La persekutata ¤asbesto per sia kutima, leßera gesto kro¤is sian brankon al tiu de Odette kaj iris al la ¤ampano. Li prenas la sveltan glason…

            Interese,ke oni ne aplaªdas post la danco. E¤, kvazaª ili estus mitißintaj. Li ¤irkaªrigardas en la mano kun la glaso.

            Kio okazis?!

            La homoj sidas konsternite, kaj ¤iu okulo direktißas al li. La rußa buÙeto de Odette estas malfermita kaj timißinte gapas al Felikso.

            La junulo tolpore staras en la mano kun la glaso. Li sentas, ke okazis ia katastrofo… Fine li ekvidas sin en la vidalvida spegulo, kaj frosto trakuras sub lia dorshaªto ßis liaj kalkanoj.

            Li staras ¤e la drinkejtablo en la mano kun glaso da ¤ampano, kaj li portas la  velurkoluman, nigran, pastran uniformon de la plej puritana, misiista ordeno.

XII

Jes. Li staris antaª la miregantaj homoj en la nigra, velure orlita vesta¢o, sur ßi kun kvadratformaj Ùtonbutonoj, kvazaª li jam estus pasiginta almenaª kvin jarojn inter la lepruloj kaj deturninte sin kun abomeno de ¤iu plezuro de la mondo… En lia mano la glaso de ¤ampano, ¢us dancinte tangon!…

            Nun okazos tia skandalo kaj aresto ¤i tie, kia ankoraª ne estis.

            Subite li levis alten la glason kaj diris per erca vo¤o:

            - Homoj! La memento de la pereo aperis en tiu ¤i domo hodiaª! Mi venis ¤i tien por esti la nevidebla mano sur la muro de la palaco de Nebukadnezar! Ekmemoru, ke la  pesto skribas ßuste tiel sur la muron inter marmorkolonoj, silkaj kurtenoj, orumitaj tapetoj, ke “mene, mene, tekel ufarsin!”, kiel sur la plej mizeran fiÙkaptistan kabanon. Mi venis por danci inter vi, por amuzißi kun vi, ¤ar eble tiel viaj surdaj oreloj ekaªdos, viaj blindaj okuloj ekvidos la morton, kiam mi levas alten tiun damnitan pokalon…

            Li altenlevis la glason de ¤ampano en la konsternita silento kaj teren¢etis ßin, lia rigardo trakuris sur la teruritaj homoj, kaj forirante li ankoraª aldonis:

            - Mi petis la ¤ampanon… por ke mi neniigu ßin, kiel la simbolon de la peko de la mondo.

            La koktelisto flustris  kun supersti¤a teruro:

            - Mi komprenas tion… Sed kial li petis glacion en ßin?…

            Sed nenion respondinte, la morna misiisto forlasis la danc-drinkejon kun resonegaj paÙoj.

            He, martiin! – kriis ie el la profundo antipatie akra, trenata, virina vo¤o.

            - Nu! – kriis la junulo kolere. – Kio okazis?

            - Ãu vi estas tiu?

            - Jes.

            - La virino trankvilißis. £i bruis per io en la profundo. Sur la teretaßo aª en la kelo.

            Kiu estas tiu Martino, kun kiu Ùi intermiksas lin? Nun li devas rapide vesti sin! Li vertißis pro la malsato. Li haste de¢etis siajn pantoflojn.

            - Matiino!

            £i ne ¤esas.

            - Nu!!

            - Ãu vi ankoraª estas ¤i tie?

            - Jam ne! Sed ¤iumomente mi povas reveni! – li respondis kolere.

            - Vi nur Ùercas!

            Kiel Ùi orname diras. Li ne respondis. Demetinte la pantoflon, li komencis vesti sin.

            - He, Martiino!…

            Diablo forportu tiun Martinon.

            - Kio estas?

            - Se vi venos malsupren, kunportu la ßeneralan Ùlosilon. Mi jam ne povas iri por kunporti ßin. Ïi restis en mia ¤ambro.

            Kiel kriegas tiu a¤ulino!

            - Bone. Mi kunportos ßin… Ãu ankoraª ion?

            - Kunportu fuma¢itan fiÙon… ¥etu la tuton en la lavo¤ambron… Sed estu tre singarda!! Kiam oni suprenportos la litotukojn, metu la novajn lavota¢ojn sur la Ùtuparon.

            Li jam surhavis la pantalonon. Ïi estis iomete vasta. Malnovmodaj homoj portas tian. La jako atingis ßis liaj genuoj. Redingoto! Ïi estas nekutima en la tropiko. Oni malofte venadas ¤i tien.

            - Maartiino… Maartiino…

            Tiu impertinentulino alarmos la tutan hotelon!

            - Kio okazis jam denove!

            - Estu tre singarda! Neniu ekvidu, kiam vi ¢etos ion en la lavo¤ambron!!

            - Bone! Mi estos singarda!

            - Kaj e¤ morgaª mi atendas vin, Maartiino!…

            - Estos agrable!

            Diablo forportu tiun Martinon kaj lian virinon. Li vertißis pro la malsato. Li lante malsupreniris kvar Ùtupojn ßis la koridoro.

            - Maartiino!

            Sufokißu! Li restis senmova kaj ne respondis.

            - Ãu vi ne aªdas min, Martiino? Estus bone, se vi de¢etus…

            “Kiel bone estus, de¢eti vin” – li pensis.

            - Se vi de¢etus, Martiin, koralperlo-kolieron… Ïi pendas apud la spegulo… sed ne renversu la vazon…

            Silento. Frapfermißo de pordo elsube. Tiu satanino foriris… Li singarde elrigardis. Li rapide retiris sian kapon. La negrabubo staris apud la lifto, li ma¤is pajleron kaj popecete elkra¤is ßin…

            Fine ja li povas malsupreniri sur la helica Ùtuparo. La krieganta virino estis tue profunde, kaj nun jam li ne estas tie.

            Li ekiris tre malrapide sur la ferÙtuparo. Li atingis la duan etaßon. Li rigardis malsupren. Profunde en la mallumo, sub la teretaßa koridoro, rondforma lumo ¢etißis sur la plankon… La vo¤o povis veni de tie.

            Li devus aliigi sian vizaßon… Kiel facile estas tio en la romanoj kaj kiel neeble  en la vivo… Li aªdis vo¤ojn ¤e la unua etaßo. Li haltis. Io grincis, kiel ili venas. Ãu glavo?… Aha. Li estas la kapitano…

            - La rezulto de la pridemandado estas negativa. Ãiu havas alibion. Kiuj restadis en la  ¤ambroj, tiuj estas ekster ia ajn suspekto.

            Ãefinspektoro Elder staris malantaª la policaj oficiroj.

            - Laª mia opinio ¤iu estas suspektebla, dum ili ne havas alibion - li interrompis.

            La kapitano turnißis al li iom malvarmkondute.

            - Mi ne Ùatus, Elder, se vi okupißus pri tiu ¤i afero. Ni devas speciale aranßi la aferojn en la Grand-Hotelo. Maldiskreteco aª skandalo kaªzus neantaªvideblajn sekvojn…

            - Mi neniel volas enmiksißi en viajn aferojn. Estas tute superflue, se la grupo de la sinjoro kapitano esploras. Mi opinias tiel, ke mi pretendos vian helpon…

            Ili iom suspekteme rigardis lin. Ãefinspektoro Elder, malgraª lia junaßo, atingis romanecan popolarecon en la kolonio. Laª la kapitano li faris tion dank’ al bonÙanco kaj per maniereco. Li ricevis diskretajn, politikajn aferojn kaj gravajn krimojn, neglektante la latrangajn policajn oficirojn, kaj la kolegoj ne pardonis tion al li.

            - Se ni povas doni  helpan manon al vi, nur diru – respondis la kapitano. – Kvankam mi ne konas la aferon, per kiu vi estas komisiita.

            - Se mi definitive trafos en senelirejon, kaj bedaªrinde ßi Ùajnas tiel, tiam mi petos vian helpon. Fortuno forlasis min…

            - Ãu ankaª tio apartenas via afero – demandis iu polica oficiro -, ke vi pridemandis Maud Borckman-on?

            - Mi atentigas vin, Elder, se vi kontraªregule altrudißos en la aferon de mia grupo…

            - Bonvolu kredi, mi vizitis Maud Borckman-on en mia propra afero. Mi ser¤as homon, kiu vaga¤is en la ßardeno, kiu eble grimpis en iun ¤ambron… Tial mi pridemandis kelkajn gastojn, kaj nun jam nenio interesas min. Mi enlitißos. Mi deziras bonan nonkton.

            - Kriminala ¤arlatano – diris iu polica oficiro, post kiam Elder iris en sian ¤ambron. – Li estas tia, kiel fuÙkuracisto. Majstro de la mistifiko. Kompreneble oni neniam aprecas la seriozan laboron tiel, kiel la ¤arlatana¢on.

            - Nu, sinjoro – diris la kapitano -, konceptisto Sedlintz transprenos la servon. Morgaª ni devas esplori, kiu havis la intereson mortigi doktoron Ranke.

            - Kaj – interrompis iu oficiro – ni devas ser¤i la ponardon, ¤ar la murdisto kunportis ßin. Kie estas la ponardo, tie estas ankaª la murdisto.

            - Prave. Kontrolu la postenantojn, kaj apliku multe da taktoj, Sedlintz. Agu atente… Ïi estas la Grand-Hotelo! Bonan nokton!

            Grincado, frapfermißo de pordo. La policaj oficiroj iras dormi.

            “Teruro de Javo”, la impertinenta fremdulo nun iras plu sur la helika Ùtuparo. Tiu Ùtuparo ne estis lumigita. £ajnas, ke oni ne uzas ßin vespere. Estas skandale Ùpari tiel. Martino kaj la virino estas en vivdanßero, kiam ili devas rendevui ¤i tie.

            Eble li estis nun sur la teretaßo. La keletaßo trovißas sub li. Li aªdas vo¤ojn kaj bruon de tie. Ãu la ¤ambroj de la personaro?

            - Ne kuraßu provi… - flustras iu.

            - Mi povas fari nenion… Mi timas… Ãio estas plena de policanoj…

            - Ne timu… La policistoj jam enlitißis. Ili tute ne venos ¤i tien… Vi do parolu, ¤ar…

            - Mi scias nenion… Mi vidis nur tion, ke fraªlino Borckman kunportis la tran¤ilon… En blanka, punta kovrotuketo…

            - Tiam Ùi estas la murdistino!

            La junulo staris tolpore. La hotelo kvazaª estus plena de fantomoj… Ãu li malsupreniru?… Se li nur ekmovißos, li fortimigos tiujn. Ili venis en la keletaßon por interparoli. Al la malantaªa Ùtuparo… Ili flustradas incitite, ¤iu vorto klare aªdißas.

            - Morgaª rakontu tion al la detektivoj.

            - Ne… ne…¤io evidentißos, kaj tiam ni ¤iuj estos malliberigitaj…

            - Maartiin…

            Diable!… Nun Ùi fortimigis ilin.

            La du flustrantoj disiras…Malproksimißantaj paÙoj… La junulo e¤ ekmovißi ne kuraßas.

            - Maartiino… kial vi ne ¢etas fiÙon, koralon, Ùlosilon?!… Ãu vi aªdas min, Martino? - Paªzo. £i foriras ¤agrenite kaj murmuras kolere. -  Ãu vi ne aªdas, Maartiino… vi manßas aª dormas, idiota porko… atendu nur…

            £i estas delikata virino. Vere… - pensas la junulo. Tiu Martino povus elekti pli bonan partnerinon por si.

            Li paÙis sur la koridoron de la teretaßo. Ãiuokaze la virino havas problemon. Se la ponardo vere trovißas ¤e Ùi, kaj ili denunco Ùin, tiam estos al Ùi kapute… Li devas ion fari…

            Unue li ¤iumaniere manßos… Kial estas tiel mallume ¤i tie?

            Li puÙißas al io. Tablo. Lumo filtrißas deflanke. Tabloj. Estas problemo. Ïi estas la restoracio de la hotelo, kaj Ùajnas tiel, ke oni jam finis la vespermanßon. Sed tre mallaªta ßazmuziko aªdißas de ie…

            Ïi estas la danc-drinkejo. La nokta amuzejo de la Grand-Hotelo. Nu, ne multaj homoj estos tie hodiaª. Tute bonÙance. Gravas, ke la kuirejo estas unuaranga.

            Li trankvile paÙas en la halon. Minimuma lumigado. Ïi estas grandega, malplena vestiblo, malproksime la pordisto legas ion, apogißinte sur la breto. Subite ekideas al li, ke li ne havas kravaton. La kolumo de la pi¢amo eble estas akceptebla en la tropiko. Sed nur kun kravato. Sur iu tablo staras “punka”. Ïi estas malgranda ventolilo kun longaj, silkaj rubandoj. La rubandoj dancas horizontale, kiam la aero movißas. DeÙirinte rubandon, li bantigas kravaton. Ïi estas iom malnovmoda, artista dekora¢o, sed ¤iu vestas sin tiel, kiel li volas.

            Nun jam li trankvile ekiras al la danc-drinkejo. La pordisto rigardas sur lin, sed li vidas, ke la gasto ne venas pli proksimen, li do daªrigas sian legadon.

            La persekutata ¤asa¢o, nomata Felikso paÙas el la vestiblo en la noktan amuzejon.

            Blua lumo. Bonega tangomuziko, kaj… la dancamuzejo estas plenplena. Estas aªdebla susuro de vesta¢oj, frotißo de Ùuoj sur la vitropargedo, demalsupre lumigita, kaj senteblas fumo de aromita cigaredo, mikißanta kun tute milda manßa¢odoro… La harmoniko ploras. Mallaªtaj parolsonoj, kiujn kelkfoje subpremas tintado de glaso kaj teleroj. La reflektoro Ùanßißas rußa… Subita, elkora ridado: eksplodis la neretenebla vivßojo de la Sicilia vidvino, ¤ar sinjoro Vangold ¢etis per hasta movo brakpin¤ilon de astako en la sinon de gubernatoro Shilling, sidanta pli malproksime. Bonhumoraj sinjoroj sidas en la duonlumo, admirindaj juveloj ekbrilas, kiel blankaj lumskaraboj, kaj Parizaj, silkaj kostumoj, faritaj el manplaton grandaj tesa¢oj, susuretas en la verda kaj violkolora lumoj,  ¢etißantaj sur la pargeton. La kreolaj kaj Ùaªmonlankaj virinaj Ùultroj, glataj dorsoj kaj nudaj brakoj reliefas el la duonlumo.

            Felikso iras al la drinkejtablo. La Tamila koktelisto rikanas al li.

            - Mi petas glason da ¤ampano kun glacio, kun multe da glacio! – komandis la malsata, impertinenta kaj persekutata nekonato.

            La glaso staris antaª li post momento. Glacio falas en ßin kun tintado el la ostokru¤o. La estrino de la dancdrinkejo, tute blonda, Belga virino paÙas al li. Ãio Ùajnas nur ombro pro la obskura tangolumo, koncentrita sur la pargeton. Sed Felikso povis konstati e¤ tiel, ke tre svelta virino staras antaª li.

            - Mi estas Odette Dufleur. Kiam vi venos en la dancdrinkejon, vi estas mia gasto…

            - Tiuokaze ni ofte havos la feli¤on renkontißi.

            Li demetis la glason el kio li ßuste nun deziris trinki. Kvankam li jam tre sopiris trinki gluton da glacia ¤ampano.

            - Ãu vi dancas? - demandis dette Dufleur.

            - Jes. Ãu vi permesas?

            Ili paÙetadis en la ultraviola lumo de la pargeto.

            - Vi tre bone dancas – flustris la estrino de la dancdrinkejo.

            - Mi Ùatas la muzikon, ßi estas tial. Unuavice eble ankaª tio kontribuas al ¤io ¤i, ke mi dancas kun facilmova, delikata, fabele admirinda virino… Kian parfumon mi sentas… sur via hararo? Ãu Lantheric, ne, ne! Ïi estas Chalimar!

            - Jes. Vi vere estas sperta pri tio…

            Mallumo, silento dum dekono da sekundo, kaj subite blundiga lumo inundas la malgrandan, intiman ejon. La persekutata ¤asbesto per sia kutima, leßera gesto kro¤is sian brankon al tiu de Odette kaj iris al la ¤ampano. Li prenas la sveltan glason…

            Interese,ke oni ne aplaªdas post la danco. E¤, kvazaª ili estus mitißintaj. Li ¤irkaªrigardas en la mano kun la glaso.

            Kio okazis?!

            La homoj sidas konsternite, kaj ¤iu okulo direktißas al li. La rußa buÙeto de Odette estas malfermita kaj timißinte gapas al Felikso.

            La junulo tolpore staras en la mano kun la glaso. Li sentas, ke okazis ia katastrofo… Fine li ekvidas sin en la vidalvida spegulo, kaj frosto trakuras sub lia dorshaªto ßis liaj kalkanoj.

            Li staras ¤e la drinkejtablo en la mano kun glaso da ¤ampano, kaj li portas la  velurkoluman, nigran, pastran uniformon de la plej puritana, misiista ordeno.

XII

Jes. Li staris antaª la miregantaj homoj en la nigra, velure orlita vesta¢o, sur ßi kun kvadratformaj Ùtonbutonoj, kvazaª li jam estus pasiginta almenaª kvin jarojn inter la lepruloj kaj deturninte sin kun abomeno de ¤iu plezuro de la mondo… En lia mano la glaso de ¤ampano, ¢us dancinte tangon!…

            Nun okazos tia skandalo kaj aresto ¤i tie, kia ankoraª ne estis.

            Subite li levis alten la glason kaj diris per erca vo¤o:

            - Homoj! La memento de la pereo aperis en tiu ¤i domo hodiaª! Mi venis ¤i tien por esti la nevidebla mano sur la muro de la palaco de Nebukadnezar! Ekmemoru, ke la  pesto skribas ßuste tiel sur la muron inter marmorkolonoj, silkaj kurtenoj, orumitaj tapetoj, ke “mene, mene, tekel ufarsin!”, kiel sur la plej mizeran fiÙkaptistan kabanon. Mi venis por danci inter vi, por amuzißi kun vi, ¤ar eble tiel viaj surdaj oreloj ekaªdos, viaj blindaj okuloj ekvidos la morton, kiam mi levas alten tiun damnitan pokalon…

            Li altenlevis la glason de ¤ampano en la konsternita silento kaj teren¢etis ßin, lia rigardo trakuris sur la teruritaj homoj, kaj forirante li ankoraª aldonis:

            - Mi petis la ¤ampanon… por ke mi neniigu ßin, kiel la simbolon de la peko de la mondo.

            La koktelisto flustris  kun supersti¤a teruro:

            - Mi komprenas tion… Sed kial li petis glacion en ßin?…

            Sed nenion respondinte, la morna misiisto forlasis la danc-drinkejon kun resonegaj paÙoj.

XVII

- Kion vi diras? – li demandis Elder-on, kiam li regajnis sian memregon.

            - Se ni akceptas ßin kiel absolutan konvikton, ke en ies vesto trovißas sanga krimobjekto, tiam la posedanto de la botoj estas kunkulpulo de sinjoro Vangold.

            - Kie vi trovis la botojn?

            - Antaª la ¤ambro n-ro 87.

            - Tiu estas mia ¤ambro! – kriis la kapitano.

            - Eble la botoj estis metitaj pli poste. La sinjoro kapitano vekißas aªrore, kaj la grumo nur nun trovis la botojn tie.

- Ankaª… la botoj estas miaj!

Ili silentis.

- Tiam ne ekzistas tiu asizo – kriis Vangold -, kiu absolvus la sinjoron kapitanon.

- Stulta¢o! Miaj botoj staris antaª la pordo, iu forportis tiujn kaj metis la tran¤ilon en ßin.

- Nu, do ankaª mia jako pendis antaª mia pordo, iu forportis tion kaj metis en ßin la tukon. Lasu min tuj libera , aª arestu ankaª la sinjoron kapitanon!…

La situacio estis vere ¤agrena.

- Sinjoro Vangold, mi ne arestis vin, mi nur pridemandis vin.

- Mi raportos la aferon en la abasadejo. Mi postulos kompenson kaj kontentigon.

- Sinjoro ¤efinspektoro Elder povintus raporti pli frue la aferon.

- La sinjoro kapitano petis min, ke mi raportu nur post la pridemando. La ordono estas ordono.

- Sinjoro Vangold, ni ¤esigos la pridemandon, sed vi devas esti je nia diospono.

- Mi raportos tion ankaª al la admiralitato! – kriis la agrikultura¢komercisto ekscitite kaj forkuregis.

- la grumo ¢us haltigis min – komencis Elder -, kaj li diris tion, ke li ekvidis paron da botoj antaª la ¤ambro n-ro 87. Li forportis la botojn, sed levinte iun, ßi falis el ßi.

Li prenis ponardon el sia poÙo kaj metis ßin antaª la kapitanon. Ïi estis nigraprenila, mallonga, pinta objekto, simila al ¤asista tran¤ilo, iom antikva labora¢o. Romia cifero du estis gravurita sur ties prenilo, inkrustita per juveloj. La ponardo estis mirinde malpeza, kaj sur ßia klingo videblißis kelkaj rustaj makuloj.

- Apenaª sendubas, ke ßi estis la ponardo de la murdisto – rimarkis la kapitano. Markheit hodiaª sekcis la viktimon. Mallonga vundo, kun larßa aperturo… Tiu klingo estas mallonga, sed ßi larßißas sub la prenilo

- Sed kial ßi estas tiel malpeza? – demandis iu oficiro, ludante per la ponardo. - kvazaª ßi estus infanludilo.

- Ïi estas tio – diris la kapitano. – Ïi ne estas vera armilo. Ia ornama¢eto aª ludilo. La piko trafinte oston, ßi estus kurbißinta aª rompita. Sed kiu forportis miajn botojn?

- Laª mia teorio, Vangold agis genie, se li kaÙis la ponardon en la boton de la sinjoro kapitano – rimarkis iu policisto.

- Ïi estas bona teorio – jesis Elder -, kvankam hieraª vespere iu Ùtelis kaj reportis la veston de misiisto.

La policaj oficiroj sentis sin ßenataj.

- En kia afero vi esploras, sinjoro ¤efinspektoro? – demandis la kapitano.

- Mi ser¤as krimulon, kaj la spuroj kondukis ¤i tien. Oni promesigis al mi, ke mi silentos pri la roluloj de la afero.

- Sed tio ne koncernas viajn superulojn.

- Ankaª mi samopinias. Se la sinjoro kapitano telefonos al ¤efkonsilisto Meulen, li certe malÙarßos min de sub la ofica diskreteco…

- Dankon, sed mi pensas, ke mi povas apartigi la du aferojn – respondis la kapitano malvarmkondute.

La konceptisto revenis, kiun ili sendis por venigi sinjorinon Villiers. Ankaª konsilisto Markheit estis kun li.

- Sinjoro kapitano – li raportis -, sinjorino Villiers malaperis el la hotelo.

- Kion vi diras?

- Mi frapetis sur ¤iu pordo, sinjoro konsilisto Markheit dissendis la homojn de la sanitara servo ¤ien, kaj ni konstatis sendube, ke sinjorino Villiers ne estas en la hotelo.

- Kiu vidis Ùin lastfoje? – demandis la kapitano.

- La kelnero, kiu surtabligis la matenmanßon al sinjorino Villiers en la ßardeno. Tiu homo vidis ankaª tion, ke la malaperinta gasto poste promenis en la ßardeno, kaj Ùi paroladis kun la gardisto, kiu postenis ¤e la pikildrat-trairejo antaª la pordo.

La kapitano rigardis senkonsile al Markheit.

- Ãu eblas, ke iu trairu la kordonon?

- Ïi jam… okazis… Sed tio estas tre malfacila… Kiel vi opinias, Elder? – li turnis sin al la neglektita ¤efinspektoro…

Elder rigardis sur la kapitanon.

- Mi ne kontraªas – li diris ¤agrenite -, ke vi respondu al la sinjoro konsilisto, se ni povas havi opinion ¤i tie…

- Unuavice mi pridemandus tiun gardiston, kun kiu sinjorino Villiers paroladis, kaj la kelneron.

Markheit fingroklakis.

- Diable, vi trafis najlon sukape. Ãu vi ne pensas tiel, sinjoro kapitano?

- Kompreneble ni devas efektivigi tiujn du pridemandojn. Ïi ¤iumaniere estus okazinta. Sinjoro konceptisto Sedlintz, sendu la kelneron kaj la soldaton ¤i tien. Mi ne esperas multon de la du pridemandoj – li tunis sin al Markheit.

- La kelnero diris nenion novan. Je la oka horo li servis la matenmanßon.

- Ãu la gasto estis nervoza aª ekscitita?

La kelnero levis sian Ùultron.

- Tiu virino estas konstante iom nervoza… Nun Ùi Ùajnis relative trankvila. £i legis gazeton kaj skribis leteron…

- Ãu vi ne vidis revenis Ùin en la halon post la matenmanßo?

- Ne. £i parolis kun la gardostaranta soldato, poste mi iris al la kuirejo, kaj reveninte, mi jam ne vidis la sinjorinon.

- Dankon. Vi povas foriri.

Venis la gardostarinto, kiun oni intertempe deÙanßis. Tiel ankaª li farißis kaptito en la Grand-Hotelo ßis la fino de la kvaranteno.

- Ãu virino parolis kun vi hodiaª?

- Jes. Ni havas ordonon, ke ni ne estus malafablaj. E¤ postenanteni rajtas paroli, se iu gasto alparolas nin el trans la alia flanko de la dratbarilo.

- Pri kio vi parolis kun tiu virino?

- £i demandis, ßis kiam mi gardostaros… kaj ¤u estas permesate akcepti  donacon… Mi diris, ke tio estas malpermesita, ¤ar ßi propagus la epidemion…

- Ãu vi vidis Ùin poste?

- Ne.

- Vi povas foriri.

- Atendu!

Elder interrompis. Li iris al la sanitara soldato.

- Vidu, amiko mia, se nun vi donos la leteron al mi, tio signifas dutagan malliberigon en malluma ¤elo. Sed se ne, tiam mi konsideros la aferon, kvazaª vi provintus kontrabandi ßin de tie ¤i. Tio jam apartenas al la milita tribunalo!

- Sed… mi petas…

- Ne balbutu, ¤ar mi rompos vin! – kriegis Elder. – La virino diris tion, ke Ùi pagos, se vi kontrabandos leteron! Vi kontrabandis ßin hieraª. Tiel vi faris la plej…

- Malprave. £i venis hodiaª la unuan fojon peti…

- Transdonu la leteron, tiel vi savißos!

- La mortepala soldato tiris koverton el sia poÙo.

- Kion diris tiu virino? – demandis plu la ¤efinspektoro.

- Tion, ke… Ùi donos al mi cent florenojn… se mi kontrabandos.. tiun leteron… Mi ne volis… Sed Ùi ploris… petegis.

- Forportu vin! Vi estas en kvaranteno! Poste mi vidos, kion raporti pri vi!

La gardisto eliris.

- Mi estis preskaª certa – diris Elder. – Kial skribas iu leteron de tie ¤i, kiam neeblas alpoÙtigi ßin dum tri monatoj? Nur tial, ke Ùi kontrabandu ßin. Estas plej simple turni sin al la gardostaranto…

- Ãu vi donus la leteron al mi: - ekparolis la kapitano mallaªte.

- Jen ßi estas.

La letero estis adresita al Arturo Cecklin, en Singapuron.

- Mi pensas, ke ni havas sufi¤an kaªzon legi tion… - diris la kapitano heziteme kaj li jam malfermis ßin.

Jen tio estis skribita en la letero:

“Eksciu la veron! Maryorie renkontißis kun Doddy. Ili estas kune sur la insulo Malgranda Lagonda, en la Grand-Hotelo. Ili falis en kaptilon pro la kvaranteno. Ankaª tiu Itala virino, nomata Relli sciis pri la afero. Ili priridas vin…”

Ne estis subskribo…

- La afero implikißas – diris la kapitano ludante per la ponardo.

- Kiel vi opinias, Elder? – demandis Markheit.

- Ni devus paroli kun tiu sinjorino Relli.

- Tio estas komprenebla – diris la kapitano. – Sedlintz, venigu sinjorinon Relli ¤i tien.

£i venis en kokete defia, silka vesta¢o, kun brilantaj, klaraj okuloj, kvazaª Ùi estus bonege dorminta. Milda parfumodoro Ùvebe plenigis la ¤ambron, kiam Ùi envenis tra la pordo. £i ridetis kaj stentore salutis.

- Bonan matenon, sinjoroj! Vi malfeli¤igis la kompatindan Vangold-on.

- Li estas iom sentema homo. Ni nur petis informojn de li. Bonvolu sidißi, sinjorino.

- Dankon.

£i turnadis grandegan, pompan perlokolieron ¤irkaª sia montra fingro.

- Ãu vi konas certan personon, nomitan Arturo Cocklin?

£i mediteme paªtis.

- Ãu Cocklin?… Ïi estas sufi¤e ¤iutaga nomo, sed mi ne konas tiun homon… Ãu eble lia persono havas kunligon kun la afero de la kompatinda doktoro Ranke?

- Komence ni pensis tion – respondis la kapitano – sed de tiam aperis aliaj, malklaraj aferoj.

La kapitano levis la ponardon kaj nervoze ludis per tio.

- Kio ßi estas? – demandis sinjorino Relli, antaªenklininte sian kolon.

- Ponardo. Infana ludilo, sed taªga mortigi doktoron Ranke per ßi – li diris, metinte la ponardon antaª la virinon.

Sinjorino Relli svene falis sur la plankon.

XVIII

… Post kiam la junulo, ¤irkaªvolvita per litotuko saltis en la ßardenon, li singarde Ùteliris preter la muro, sentante, ke li falos pro lacißo.

            Supre li vidis malfermitan fenestron kun reteca vitrotabulo. Ïi ne povas esti loßo¤ambro, nur lavejo. Vindinte la litotukon ¤irkaª sia kokso, li ligis ßin, poste li grimpis sur la kornicon.

            Li enpaÙis en la ejon. Estas certe, ke loßanto ne trovißas interne, lia mano tuÙis bankuvon. Li ne volis multe movigi, ¤ar lumo videbligis sub la fendo de la pordo. Lia mano ektuÙis tukon… ßi pendis preskaª ßis la planko… Tio estas bona. Ïi povas servi kiel ripoz-sofo por la bangastoj. Espereble oni ne venos  aªrore ¤i tien por bani sin. Rapide levinte la kovrotukon, li grimpis sub la sofon kaj tuj ekdormis.

            Li vekißis je tio, ke oni sekcas doktoron Ranke super li.

            Estis hela mateno. Kion li pensis sofo, tio estis la kovrita, longa sekca tablo. Se nokte li estus metinta sian manon iom flanken, tiam li estus tuÙinta la kadavron.

Brrr!… Tio ne estas ia agrabla evento.

- La hepato estas iom Ùvelinta, ßi estas signo de recidiva malario… e¤ ne skribu tion, kolego - aªdißas la vo¤o de Markheit. – Sur la interna parieto de la stomako estas sanißinta pizogranda, Ùvelinta limfoida hosto, memoriganta al ulcero, tiel… Ni daªrigu… Kioma horo estas? Mi komencas ekmalsati… Tio ne gravas… Tiel. Nun skribu: ¤irkaª la aperturo de la pikita vundo, komencißanta ¤e la supra pulmolobo estas videbla proksimume du centimetra dekolorißinta, kontuza surfaco, kazita certe de la prenilo… Hu, kiel varme estas… Tiel… ßi ne gravas… Ni povas foriri… - Li diktis dum susurado de kuracistaj kiteloj. – La kaªzo de la morto estas rapida sangoperdo pro la tratran¤ita arterio apud la vundo. Gruber, kunkudru la kadavron, mi petas porti la protokolon al la lun¤o, en du ekzempleroj, tajpite.

La persono, nomata Gruber komencis aga¤i per la kudrado, iafoje la pe¤a Ùnureto eksusuris, la aliaj lavis siajn manojn, poste ili foriris. Malproksimißantaj Ùuoj estas videblaj el sub la kovrotuko.

Ejha!

Strangforma, kafbruna makulo estas sur iu blanka, tre malpura Ùuo, konsistanta el tenis-teksa¢o!

Li portis la leteron en la ¤ambron de Maud, kion la knabino bruligis. Li jam estas ce la sojlo… Diablo forportu tiun homon, nomitan Gruber, ke li restis ¤i tie por kudri! Li nun povus ekscii…

Sed vane.

La pordo malfermißis, ili foriras, kaj la persono, nomita Gruber kudras. Dume la insolentulo e¤ zumkantas!

Hu, kiel varme estas… kaj la aero ne movißas ¤i tie. Ni vidu. Kiuj ¤eestis la sekcadon. Sanitaras ¤efkonsilisto markheit, liaj asistantoj kaj kuracistoj. Generale nur kuracistoj. Do, la blanka Ùuo kun bruna makulo apartenas al kuracisto.

La varmego komencas farißi neeltenebla. Ïis kiam kudras tiu ulo? Kaj dume li zumkantas. Tia estas terura homo.

Nu, fine. Li lavas sin. Li nun fajfas. Li prenas tia¢on Ùerco! Sed fine li foriras, kaj la persekutata Felikso povas elgrimpi en la liberan aeron. La kadavro kuÙas kovrite. Abomeninda loko ßi estas.

Kiel oni povas elveni el la sekcejo vivanta, se li ne estas kuracisto?… Li ¤irkaªrigardis. Kelkaj kiteloj pendis sur la muro.

Li rapide surprenas kitelon, kies rando atingas ßis liaj maleoloj. Li decidißinte iras al la pordo kaj elpaÙas.

Okazu, kio devas okazi!

Bruo de kunfrapißintaj maleoloj. La gardisto soldate salutis. Bonege. Li rimarkis nenion.

- Kien iris la kolegoj, - demandis Felikso.

- En la keletaßon, kie estas la seninfektigejo.

- Dankon.

Ili estas sur la flanka koridoro de la teretaßo. Vestißejoj, maÙinejoj, kameroj… Li forrapidas.

Atinginte tiun parton de la hotelo, kie tapiÙoj kovras la plankon de la koridoroj, li rapidas. Kien? Ankaª li Ùatus scii tion.

- Sinjoro doktoro!

Grandega, dikstatura homo alparolis lin el malfermita pordo.

- Kion vi deziras?

- Mi estas Johannnes Bruns, mi pensis, ke sinjoro konsilisto Markheit sendis vin al mi.

- Jes… jes… Mi preterpasis vian ¤ambron…

- Envenu…

Li rapide enpaÙis. Eble li povos akiri vesta¢on ¤i tie.

- Pri kio do temas?

La grandega, larßÙultra homo kun kruda vizaßo estis vestita per defia eleganteco. Sed li rigardis sur la blank-kitelan vizitanton kun plorinde suferanta vizaßo.

- Sinjoro konsilisto Markheit diris tion… ke vi povas helpi min, sinjoro doktoro… vi estas la filo de la fama profesoro Raleigh…

- Jes. Mia nomo estas John Raleigh… kion vi deziras?

- Ãu vi ne nomißas… Charles?

- Jes. Oni nomas min Jonh Charles Raleigh. Laª la nomo de mia avo mi estas John, kaj mi uzas tion… Kian problemon vi havas?

- Ãu somkprp Markheit ne diris tion al vi?

- Nur… grandlinie… iomete… Sed estus pli bone, se la malsanulo mem rakontus tion… De kiam vi sentas dolorojn?…

- Ãu mi? Nenio doloras min…

- Mi konprenas tiel, ke la kataro, aª la febro… kiam ßi komencißis… Estas varme ¤i tie…

Li viÙis sian frunton.

- Mi havis nek ferbron, nek kataron… mi ne komprenas… - miris la malsanulo.

- Nu, mi komprenis tiel, ke mi kalkulis je tiaj simptomoj, ¤ar se vi kutimas havi kapdoloron…

- Mi ne kutimas havi…

Kian problemon li havas,!

- Mia kapo neniam doloras – li ripetis.

- Jes… ßi estas sufi¤e maltrankviliga… kaj ¤e reªmatismo…

- Mi ne havas reªmatismon!

Tiu homo estas senhelpa!

- Kio doloras vin efektive?

- Nenio!

- Ãu vere?… Mi helpos tion. Ãu vi jam prenis pulvorojn?

- Ne… - ßemis Bruns. £vito de mortotimo brilis sur liaj turmentitaj, enfalintaj vangoj… - Mi opinias… ke nur Li Shing… povas helpi min.

- Ãu li estas… ¤ina kuracisto pri internaj malsanoj?

- Ne… ßi estas la malsano… Li Shing! Markheit diris, ke li konsultis kun vi pri mi.

- Nu, jes… li konsultis…Sed estus pli bone, se vi rakontus… mi devas aªdi tia¢on de la malsanulo…

Kio do ßi estas?… Metita tablo, belega malvarma bufedo! Tio estas malofta ¤e grava malsanulo, kaj ßi estas terura sufero por sinjoro, nomita Felikso, kiu jam ne manßis dum dudek kvar horoj, li nur kuris, fußis, vestis kaj malvestis sin, krome li partoprenis sekcadon. Kiel admirinda bifsteko!

- …Ïi komencißis antaª kvar jaroj – diris la bu¤ist-statura, krud-vizaßa homo profunde ßemante, kiu cetere vestis sin per defia eleganteco, kaj li havis tiel platajn, grandajn manojn, kiel po unu bakpleto. - Antaª kvar jaroj mi vizitis la unuan fojon en Kuala Lumpur-on. Ïi komencißis tie. Dum vaporplena, varmega nokto…

- Ãu tremfebro?

- Ne… Amo.

- E¤ tio estas nenio.

- Mi konatißis kun Li Shing, kaj ni reciproke enamißis unu al la alia. Ankaª mi amis Ùin. Sed ¤inino kaj tiu malbonodora, plenplena Kuala Lumpur…Do, post du monatoj mi finis la aferon. Nokte mi sekrete Ùipveturis malproksimen. En £anghajon. Ïi komencißis tie. Maljuna ¤ino anoncißis ¤e mi kvin minutojn post mia alveno. “Sinjoro – li diris – Li Shing sendis mesaßon.” Kaj li transdonis leteron. Li Shing diktis ßin al ia ¤ina fripono. Tio estis kribita en ßi, ke Ùi retirißos ien, en arbaron. Tie Ùi pensos tiun malbenon tage-nokte, ke mi mortu. Se alvenos la tempo, lastfoje venu en mian memoron Li Shing, kiu sendos kvar mimozojn antaª la proksimißo de mia morto. Kiam alvenos la kvara floro, mi preparißu al la morto… Ãu vi ridetas? Ankaª mi ridis. Kaj mi el¢etis la ¤inon. Kvankam mi multe aªdis pri la supersti¤o, Oriente mi jam vidis malbenitan homon malgrasißi, atrofii de tago al tago, kaj ne estis kuracisto, kiu povis helpi lin. Mi ricevis la unuan floron antaª tri monatoj, kaj mi estus ridinta, se… ßi ne okazintus en Londono.

- Kiel??!

- Jes. Mimozo kuÙis sur la planko de mia ban¤ambro en Londono, kaj neniu sciis diri, kiam ßi estis metita tien. Poste mi malsanißis pro grava gripo… De tiam mi kredas… Jes… De tiam la materiala mondo Ùancelißis en mi. Mi komencis timi. Mi havis terurajn sonßojn… Mi malgrasißis…

- Kiom da funtoj vi pezis, antaª ol vi maldikißis?

- Mi pezis pli ol ducent – li respondis kun profunda ßemo kaj ekfumis cigaredon. – Poste mi ser¤is Li Shing-on, sed Ùi malaperis el Kuala Lumpur. Mi elspezis milojn por ser¤igi Ùin, helpe de cent kaj cent homoj, ¤ie en Azio. Kaj mi trovis la duan mimozon antaª du monatoj, en Colombo, sur la matena manßotablo…

- Pardonu, sinjoro – respondis la blank-kitela homo -, kio estas via profesio?

- La dikulo sekundon ¤irkaªrigardis en la ¤ambro. – Mi estas privatulo…

Ïena silento. Estis evidente, ke li mensogas. La persekutata junulo ¢etis avidan rigardon sur la tableton, kie estis la manßa¢oj.

- Poste - daªrigis la dikulo – la katastrofo okazis hieraª.

- Ãu alia mimozo?

- Jes.

Li viÙis sian frunton. £vito de teruro sidis sur li. Tiu homo estis en vere malagrabla situacio. La mesaßo de la morto sidis sur lia flava haªto, en lia konfuza rigardo.

- Markheit diris, ke li sendos vin al mi, sinjoro Raleigh, ¤ar vi jam havis sukceson en simila kazo ¤e Ùipoficiro…

- Jes, jes… tio estis bona kazo.

- Ãu tia, kiel la mia?

- Ne. Oni sendis al li narcison, sed ankaª li maldikißis.

- Mi, sinjoro, jam ne esperas… Mi ne havas apetiton, miaj muskoloj estas malstre¤aj, mia spirado estas malfacila… sed la plej granda problemo estas tio, ke mi ne povas manßi.

- Nekompreneble – respondis Felikso spiregante, kaj li glutis.

- La manßa¢o estas ¤i tie dum la tuta tago. Mi esperas, ke mi deziros ßin… sed vane!… Mi ne scias, ¤u okazis same ankaª al via Ùipoficiro?…

La junulo gajißis.

- Tute same. Mi akiris sukceson ßuste en tio!

- Kiel?

- Per sugestio! Ïi estas la sola rimedo. Vi resanißos sub la influo de pli forta volo…

- Ãu vere?!… Mi ne estus malavara al vi!… Mi malesperißis, kiam Markheit ditis tion, ke vi povas veni nur tiam, se ne estos – nun lia vizaßo konvulsiis – sekcado… Por mi estas urße… Ãar mi mortos… mi mortos…

La homo en kitelo malpezißis. Ne estas problemo. La doktoro, nomita Raleigh ne venos, ¤ar hodiaª estis la sekcado.

- Nu… Komencißu la hipnoto. Imitu min en ¤io, kiel ajn malfacila ßi estos al vi. Faru tion, kion mi diras. Mi sanigis la Ùipoficiron kvaron horon antaª lia morto, el la sama psikozo… Ekstaru… tiel… Rigardu rekte en miajn okulojn… Venu… Sidißu… Tiel…

Ili sidis ¤e la tablo. La junulo enigis la tran¤ilon en la viandon kun larßißintaj nazloboj, kaj li raªke diris, rigardante en la okulojn de la time gapanta Bruns:

- Tran¤u!… Tiel… Metu ßin en vian buÙon. – Li komencis manßi avide… - Tiel… Ma¤u!… Ma¤u!… Tiel… Denove… - Li tran¤is kaj manßis, kaj liaj okuloj brilis. La alia homo sekvis la ekzemplon kun granda sufero, havanta infanece ploreman vizaßon. – Manßu… Tiel bongusta ekzemplo estas imitinda… Same okazis ankaª al la Ùipisto… manßu… ma¤u! Ma¤u! Rigardu en miajn okulojn: ma¤u… ma¤u… Ãu vi ne havas mustardon?

La malsanulo rigardis lin konsternite. Dank’ al la sugestia terapio de la kuracisto, ¤iu manßa¢o malaperis dum minutoj de sur la tablo…

Sed fine la plenbuÙe manßanta homo sukcesisveki la apetiton de Bruns, kaj li manßis… Li estas tute bona kuracisto.

- Nun plenigu vian glason el tiu viskio…

- Mi ne povas…

- Silentu! Faru tion, imitante min! Tiel! Ïisfunde… - Kaj li trinkis! Trinkis!

Ankaª Bruns trinkis el sia glaso la viskion.

- Ãu nun? – li demandis.

- Nun vi bele kantos, kune kun mi dekfoje: “It is a long way to Typerary…”

… Baldaª la misiisto, loßanta en la alia ¤ambro, ambaªmane batis la muron, ke ili finu la neelteneblan kanta¤on, ¤ar li iros al la direktoro, sed ili tute ne atentis lin. E¤, ili komencis danci, ke la fenestroj tremis!