XIX

Kiam sinjorino Relli rekonsciißis, Ùi diris nenion pri la kaªzo de sia sveno.

- Ïi ofte okazas al mi dum la pluva sezono. Jam antaª du tagoj mi deziris vojaßi al la montoj.

- Tamen pro la ponardo… - rimarkis la kapitano.

- Eh, tute ne. Kia suspekto ßi estas,…

- Tute ne temas pri tio… Mi pensis, ke ßi memorigas vin pri io…

- Ïi estis terura spektaklo, kaj terura estas tiu ¤i sezono… Eble la kvaranteno kostos mian vivon, se ni povas forvojaßi ßustatempe inter la montojn…

La kapitano senkonsile rigardis al Elder. La ¤efinspektoro levis la ponardon.

- Vere ßi ne gravas kiel vida¢o. Ãu vi povus diri, sinjorino, kial estas tiu objekto tiel malpeza?

- De kie mi sciu tion? Eble ßi estas ludilo…

- Kion signifas sur ßi la romia cifero du?…

- Eble ties prezon…

Elder kapjesis.

- Povas esti… Kvankam la komercistoj skribas la prezon per arabaj ciferoj. Plie mi opinias tion ia signo.

- La vidvino nervoze ludis per siaj perloj…

- Mi ne scias – Ùi respondis rapide. – Mi pensas, ke mi povas foriri… Ãu ne?

- Eble, se mi povus peti vin resti por momento… - diris  Elder ridetante.

- Ãu vi rajtas efektivigi pridemandoj? Mi scias tiel, ke tio apartenas al la sinjoro kapitano.

Elder kapjesis rekone.

- Vi diris ßuste, sinjorino. Mi esperas, la sinjoro kapitano demandos, ke de kie vi konas la enhavon de la policaj formularoj, plenigitaj en la ¤efkomandejo…

La virino ekstaris pale.

- Arestu min, se vi kuraßas, sed mi ne toleras tiun hontigan demandadon!…

- Ni interesißas ßentile, kaj estas nekomprenebla tiu eksciteco.

            Sinjorino Relli residißis.

            - Jes! Bonvolu demandi, sed tiu sinjoro portas civilan vesta¢on…

            - Ãefinspektoro Elder estas fama policano, kaj mi petis lin direkti la esploron… - respondis la kapitano rußißinte, ¤ar li sentis, ke tio estis kaptulaco.

            - Mi ne komprenas, kial vi koleras min, sinjorino – turnißis Elder al Ùi. – Mi estas via altestimanto, kaj mi neniel miksus vin en la aferon, mi nur Ùatus fari kelkajn demandojn.

            - Nu bone… bonvolu… Mi scias nenion pri la ponado kaj…

            - Mi petas vin – ridetis Elder -, kiu parolas pri la ponardo?… Prefere mi Ùatus ekscii, kiam mortis sinjoro Relli?…

            - Kial ßi gravas?

            - Nia malnova kutimo estas registri la pesonajn indikojn.

            - Mia edzo mortis antaª ok jaroj.

            - Pro kiu malsano?

            - Ãu ankaª tio apartenas la miaj personaj indikoj?

            - Tute ne temas pri tio. Ïi nur interesas min.

            - Ãu vere? Arnoldo mortis antaª ok jaroj.

            - Kie li estas enterigita?

            - En Vicenza… Ãu vi dirus, kion kumunan vi havas al tio?

            La kapitano strange rigardis sur la detektivon.

            - Ãu tio vere gravas, Elder?

            - Se ßi ne gravas, kial vi nervozigas sinjorinon Relli?

            - Ãar ßenas min, kiam oni trudißas en mian privatan vivon. Mi ne toleras tion.

            - Tiam do mi ne faros tion – respondis la ¤efinspektoro afable. – Bonvolu diri nur tion, kial trovißas sur la ponardo la romia cifero du?

            £i salte levißis kun tremantaj lipoj.

            - Mi jam diris, ke mi ne scias… Ïi… estas ia ludponardo… Infanludilo.

            Elder staris tute proksime al Ùi kaj rigardis en Ùiajn okulojn.

            - Vi eraras, sinjorino Manzini! Ïi estas ludilo de plenkreskuloj.

             La virino unue konsternißis. Poste Ùi levis sian Ùultron kaj malesperißinte flustris.

            - Jes! Vi scias ¤ion… Mi konfrsas, ke mi estas Nedda Manzini….

            £ia konfeso vekis ßeneralan surprizon. La kapitano viÙis sian frunton.

            - Mi aªdis ie… Tiun nomon…

            - Vi aªdis. Oni konis ßin en la tuta mondo. Mi estis operkantistino. Tio okazis antaª dekok jaroj. Poste mi forlasis la scenejon, kaj mi iris por ser¤i misiiston en Borneo… Kaj kiam li mortis… - Nun Ùiaj oluloj plenißis per larmoj – mi decidis reveni… Sed mi ne volis esti maljuna artistino… Prefere mi farißis juna vidvino kaj mi Ùanßis mian nomon Relli… Estas abomeninde, kiam oni kompatas min, kiel fama artistino mi estis iam… Tiel mi farißis sinjorino Relli. Sufi¤e!… Mi esperas, ke vi kontentigis vian scivolemon…

            - Tute ne temas pri tia¢o. Mi nur volis scii, kiom da artistoj estas en la domo?

            Markheit kapbalancis. Jam denove kion volas aludi tiu homo per tio?

            - Kial interesas vin tio – turnißis la virino al li nervoze.

            - Tial – diris Elder -, ¤ar tiu ¤i ponardo estas rekvizito…

            Silento…

            - Kaj… kion vi volas diri per tio?

            - Ke vi devas koni ¤iun artiston en la domo, pri kiu estas supozeble, ke li formetis ie rekviziton kiel memora¢on – li rigardis la ponardon -, kiu estis uzata en la dua sceno de opero.

            - Ãu vi… suspektas min… pri tio?…

            - Ne. Sed se mi trovas rekvizitan ponardon, tiam mi devas scii, ¤u trovißas alia artisto en la domo krom sinjoro Lindner…

            - Lindner estas pacema, honesta ßentilulo.

            - Neniu suspektas lin. Ni nur pridemandos lin rilate la aferon de la ponardo. Sinjoro konceptisto Sedlintz venigos lin ¤i tien… - ordonis Elder.

            - Mi petas vin… mi petegas… estas tute certe, ke li havas nenian rilaton al la ponardo…

            - Sed trankvilißu, sinjorino…

-         Ne! Lindner estas kor- kaj nervomalsanulo, kaj tiel malkuraßa… Vi mortigos lin.

£i rompis siajn manojn. La policaj oficiroj falis el iu surprizo en la alian. Ãu tiu Elder estas sor¤isto? De kie li akiras siajn konsternajn indikojn?

- Fidu nian takton, sinjorino. Nun ni petas vin, dum ni pridemandos sinjoron Lindner, bonvolu iri en la kontoron, akompanate de sinjoro konceptisto Borgen.

- Bone. Mi bedaªras kaj amas tiun bravan, maljunan infanon. Kredu min? ke li havas nenion kumunan al la afero, kaj… kaj… ne suspektu lin… Bonvolu… atenti… Ùi petegis preskaª plorante. – Vi devas tre atenteme trakti lin.

Sinjorino Relli iris en la trian ¤ambron kun Borgen.

- Diru, de kie vi scias ¤ion ¤i? – demandis la kapitano.

- Ne forgesu, ke mi komencis la esploron antaª duon tago. La itala virino estis konata al mi. Mi depeÙis al la konsulejo, kaj tie oni ne faris sekreton el la afero. Ãar la instanco sciis la sekreton de la artistino… Ãu vi vere komisios nin per la gvido de la esploro, sinjoro kapitano?

- Hm… jes. Mi konfesa ke, mia opinio Ùanßißis… Mi pensis, ke vi havas pli da bonÙanco ol scio.

- Ili nur kune valoras ion.

Venis Sedlintz, kun la dika, infanvizaßa kantisto. Malstre¤aj saketoj formißis sub liaj okuloj dum ladaªro de la pasintaj jaroj, kaj la tempo elkavigis la grason ¤irkaª lia makzelosto simile al vangobarbo… Li malfacile spiris, kaj liaj flave vejnitaj okuloj lace palpebrumis.

- Bonvolu sidißi, sinjoro Lindner…

- Dankon… - li eksidis suspirante. La kapitano volis montri la ponardon al li, sed tio ne estis sur la tablo… Kien ßi malaperis?

- Tio estas sensignifa formala¢o – diris Elder ridetante. – Ni konstatas la alibion de la gastoj unu post la alia. Vi ekzemple, mi memoras, staris en la halo, dum la sinjoro kapitano laªtlegis.

- Jes.

- Sed vi foriris dum la laªtlego de la ordono

- Okazis tiel. Mi supreniris en mian ¤ambron, ¤ar mi lacißis… kaj tio ne interesis min…

- Sinceredire ßi vere estas teda. Ãu vi renkontis iun sur la koridoro?

- Jes… Duko Sergius venis el la direkto de mia ¤ambro.

- Ãu vi renkontis aliulon?

- Junan virinon ¤e la Ùtuparo, kiu loßas sur la sama koridoro. £ajnis, ke Ùi atendis la dukon.

- £i estis fraªlino Maud Borckman… Ãu vi iris en vian ¤ambron?

- Ne. Sinjorino Relli postkriis min subite…

- La sinjorino ja estis malsupre en la halo!

- Jes, sed intertempe Ùi estis ankaª sur la etaßo. £i venis per lifto, kaj Ùi jam estis supre, kiam mi alvenis. £i petis min suprenporti Ùian retikulon, ¤ar Ùi lasis ßin en la halo kun multe da mono.

- Ãu vi suprenportis ßin?

- Mi ne torvis ßin en la halo. Nekompreneble…

- Dankon – diris Elder. – Ni aranßis la formala¢ojn per tio.

- Nu… mi ¤iam volonte estos je via dispono… - li pezmove levißis.

- Akcesore ni ankoraª povas aranßi la peton de sinjoro Wolfgang – subite alparolis lin Elder ridetente. – Oni torvis ornama¢eton en la rubujo, kaj ni ne scias, al kiu ßi apartenas?

Li elprenis la ponardon. El sia poÙo. La sulteta vizaßo de Lindner serenißis.

- Ïi estas la mia… Kara memora¢o. El la dua sceno de la Enigma Ãasisto.

- Kiel oni trovis ßin en la rubujo?

- Eble ßi falis de sur la skribotablo. Ãar ßi ¤iam estis tie…

- Bonvolu peti ßin de la direkcio… Ankaª tio estas nur formala¢o. Ni ne rajtas transdoni trovitajn objektojn… Nur ankoraª ion… Ãu vi ne rimarkis brunan makulon sur la tapiÙo?

La pordo de la alia ¤ambro malfermißis, kaj sinjorino Relli elvenis ekscitite-

- Sufi¤e!

Lindner staris mirante.

- Mi volas konfesi.

- Sed… sinjorino…

- Sinjoro Lindner eliru el la ¤ambro. Ne timu, okazis nenio malbona. Ni devas klarigi miskomprenon…

- Mi ne eliros! Mi volas scii, kio estas tiu ludo… Kion signifis…

Elder ekfumis cigaredon.

- Bonvolu sidißi, sinjoro Lindner, ankaª vi sinjorino. Saccomodi…

La virino aªdinte la italan vorton eksidis iom surprizite.

- Mi opinias, ke estus la plej bone klarigi ¤ion. Ni suspektas neniun, kaj domaßos nek al sinjoro Lindner ekscii la veron. Bonvolu sinjorino. Parolu!

La virino jun jam estis multe pli trankvila.

- Kiam la sinjoro kaéitano komencis laªtlegi la ordonon pri la kvaranteno, mi vidis, ke Lindner ekiras sur la Ùtuparo. Li iris per iom malcertaj paÙoj. Mi volis, ke li ne drinku pli multe, ¤ar ni havis konfuzan tagon. Mi enliftißis kaj suprenportigis min por pli frue esti ¤e lia ¤ambro. Alveninte tien, mi vidis, ke la pordo estas malfermita. Mortinto kuÙis interne, en granda sangoflako…

Lindner aªskultis Ùin kun konsternita vizaßo.

- Li estis doktoro Ranke – diris Elder.

- Jes! Li estis tiu. Mi sciis, ke ¤iu gasto estas malsupre en la halo…

- Vi eraris pri tio.

- Mi pensis tiam, ke nur Lindner venis supren. Li nun ne havas alibion, ¤ar li suprenvenis. Kaj la murdito kuÙas en lia ¤ambro. Mi estas malvarmsantga, forta virino. Mi vivis en Borneo apud misiisto. Kontraªe mi vidis duone malfermitan pordon de ¤ambro, kaj balailo estis apogita tien. Oni ¢us purigis tion. Ïi estis la ¤ambro de Vangold, kiu havas alibion. Kaptinte la mortinton, ¤ar mi estas tre muskula, mi rapide portis lin en la alian ¤ambron. Aªdinte vo¤ojn, mi paÙis al la pordo. Iu malfermis ßin. La alo de la pordo kaÙis min. Ekvidinte la kadavron, li frapfermis ßin kaj foriris. Mi jam ne kuraßis eltiri la ponardon el Ranke. Tiam mi renkontißis kun Lindner sur la koridoro. Mi sendis lin en la halon… Eble oni ne vidis, ke li suprenvenis… Kaj mi rapidis en mian ¤ambron.

- Ãu dume vi renkontis neniun?

- Nu… Maud Borckman adiaªis dukon Sergius… ¤e la Ùtuparo…

- Mi estis certa pri tio – diris Elder -, ke Ranke ne tie estis murdita, kie oni trovis lin… Apenaª estis ango sur la planko, kaj sangoperdo estis la kaªzo de lia morto laª la protokolo de la sekcado. Mi ser¤as, kie estas la sango?

Lindner ekstaris.

- Sinjoroj, mi deziras konfesi. Mi mortigis doktoron Ranke!

La vidvino salte levißis, sed la kapitano nun jam kategorie diris al Ùi.

- Mi petas vin, sinjorino, vi partoprenas pridemandon! Nur tiu rajtas paroli, al kiun mi demandas.

Kaj per tio li jam neglektis Elder-on. Rapide. Senpere antaª la fino. La ¤efinspektoro danßere eliminis ¤iun rilate la aferon dum duon horo. Hoho! Tamen ne eblas lasi tion.

- Kio estas via nomo? – demandis la kapitano.

- Enrico Lindner.

La protokoloj amasißis antaª Sedlintz.

- Lindner ne estas itala nomo.

- Mia patro estis aªstriano. Mi jam naskißis kiel italo. En jaro 1886, en urbo Torino…

La laca, maltrankvila homo nun estis kvieta, malvamkonduta kaj sobra.

- Ãu vi deziras sincere konfesi? – demandis la kapitano.

- Jes. Mi konfesas, ke mi mortigis doktoron Ranke, en mia ¤ambro.

- Kiel ßi okazis?

- Doktoro Ranke frapetis sur mia pordo, ke alvenis la polico, kaj mi venu en la halon. Mi malfermis la pordon, la doktoro enpaÙis, kaj li miris pri tio, ke mi loßas ¤i tie. Li pensis, ke la ¤ambro apartenas ankoraª nun al tiu virino, kun kiu mi Ùanßis tion.

Elder salte levißis.

- Kiel?… Ãu ne vi loßis… en tiu ¤ambro?…

- Ne. Mi loßis en la ¤ambro n-ro 72, kaj la pordisto petis min transdoni ßin al virino…

- Ãu vi scias, kiu estis tiu virino?

- Maud Borckman – diris Elder.

- Daªrigu!

- La doktoro demandis, en kiun ¤ambron transloßißis la virino, kun kiu mi Ùanßis la ¤ambron? Ãagrenis min, ke li rapide, malpacience demandas, mi donis rifuzan respondon al li. Tiam li kaptis mian brakon kaj komencis kriadi incitite. Mi forpuÙis lin, li ekbatis min, tiam mi mortpikis lin per la teatra ponardo, trovißanta ¤emane…

- Kial vi iris poste en la halon?

- Denove frapetis iu. Nun jam la detektivo. Li diris, ke mi iru en la halon, ¤ar alvenis la polico. Mi rimis, ke li malfermos la pordon. Mi malsupreniris kun li, sed mi tuj revenis por forigi la kadavron. Sed sinjorino Relli sendis min por suprenporti Ùian retikulon. Reveninte en mian ¤ambron, la kadavro jam ne estis tie.

- Ãu la tapiÙo? – demandis Elder.

- Kiel? – demandis Lindner stultmiene.

- Kien malaperis la tapiÙo, sur kiun la sango fluis? Hieraª mi eniris en vian ¤ambron kun via posta konsento, kaj ßi estis la sola apartemento sur la etaßo, kie mankis la tapiÙo.

- Vere… nun, kiel vi diras, estas strange ankaª al mi. La tapiÙo malaperis.

- Mi ne komprenas, kian gravecon ßi havas – interrompis la kapitano malpacience.

- Mi opinias, ke grandan – respondis Elder. – Ni ankoraª ne trovis la sangon de la viktimo. Laª mi, ßi fluis sur tiun tapiÙon.

- Kiel ßi povis malaperi, se nek la murdisto scias pri tio? Aliulo ne havis intereson malaperigi tion! – malpaciencis la kapitano.

Elder dorsapogißis en la brakseßo kaj neaªdeble fajfetadis…

- Nu? – iu oficiro urßis lin nervoze.

- La tapiÙo estas la plej grava en la tuta afero. – Li subite turnis sin al Lindner. En kia korpopoozicio vi staris, kiam vi pikis la ponardon en la ventron de la doktoro?

- Ni staris vidalvide, kaj mi pikis rekte en lian ventron… - li mire eksilentis. Li vidis sur la konsternitaj vizaßoj, ke okazis io eksterordinara.

- Nu bone! – diris Elder kaj ekstaris. – Nun jam la afero klarißas. Vi perfidis vin, sinjoro Lindner! Doktoro Ranke ne estis mortpikita je la ventro, sed je la gorßo.

Lindner nervoze glatigis sian maldensan hararon per siaj fingroj.

- Mi ne bone aªdis la demandon… Kompreneble mi pikis en la gorßon de Ranke. Li staris vidalvide, kaj mi volis trafi molan punkton per tiu malforta instrumento, tial en la gorßon…

Li time eksilentis, ¤ar sinjorino Relli komencis ridi, kaj Ùi ridis, ridis plengorße, malpezißinte, elkore, bonhumore…

XX

Sinjoro Elder… Benissima! Vi vere estas diablo kaj ankaª anßelo samtempe.. – kriis la vidvino, kaj antaª ol kiu ajn povintus malhelpi Ùin, rapide klinißinte, Ùi kisis la manon de la ¤efinspektoro.

            - Sed sinjorino…

            - Silentu… Kaj Ùi paÙis al Lindner. Ho! Vi terure stulta infanhomo! Hontu! Vi tre timigis min… Mi neniam estus kredinta, ke vi povas mensogi tiel! Hontu!

            La maljuna, dika infano eksidis anime rompita.

            - Mi mortigis lin… - li provis balbuteti.

            - Sufi¤e! Stulta homo! Doktoro Ranke estis mortpikita el dorsdirekto je la gorßo, kaj ne je la ventro!

            - Kion signifas tio, Elder?

            - Ke la tapiÙo gravas. Kiu forportis ßin kaj kien? La sangospuro estis sur ßi.

            - Sed…

            - Koncerne sinjoron Lindner, mi pensas, ke parto de lia konfeso estas vera. Doktoro Ranke ser¤is Maud Borckman-on, sed li ne sciis, ke Ùi jam transloßißis el la ¤ambro de sinjoro Lindner. Sindjoro Lindner diris, ke la virino loßas en alia ¤ambro. Kaj…

            - Kaj? – demandis la kapitano.

            - Bonvolu respondi, sinjoro Lindner! – Avertis lin Elder. – Ãiu vorto gravas.

            La artisto denove estis la iama, senpova figuro.

            - Mi mensogis antaªe… Mi opiniis, ke la sinjorino estas suspektata… Mi decidis…. surpreni tion sur min…

            - Stulta, maljuna infano! – kriis la vidvino.

            - Mi petas silenton – interrompis la kapitano. – Ãu vi do volas aliigi vian konfeson?

            - Jes.

            - Kio okazis inter vi kaj la doktoro?

            - Mi diris al li, ke la antaªa gasto transloßißis, mi ne scias, kien.

            Tiam la doktoro petis mian permeson telefoni al la pordisto. Mi konsentis kaj malsupreniris en la halon. Poste venis en mian kapon, ke la doktoro ne Ùlosos mian ¤ambron, kaj mia ¤iu mono estas en la Ùranko. Reveninte mi renkontißis kun la sinjorino, kiu sendis min por sia retikulo. Kiam mi denove alvenis en mian ¤ambron, mi trovis ¤ion en ordo.

            - Ãu la tapiÙo ankoraª estis sur ßia loko?

            Lindner pensadis. Li frotis sian frunton…

            - Mi ne memoras… Vere mi ne memoras…

            - Mi ne komprenas, la tapiÙo kial estas tiel grava – interrompis la kapitano. – Ãiuokaze mi ordonas laª la konfesoj…

            - Pardonon pro la interrompo – diris Elder -, sed mi Ùatus, se la pridemanditoj transirus en po unu najbaran ¤ambron, por ke mi diru ion.

            - Bone, sed bedaªrinde mi devas ¤iumaniere aresti vin laª viaj konfesoj…

            - Mi timis tion – diris Elder malgaje.

            - Mi petas vin, sinjoro kapitano… - balbuta¤is Lindner.

            - Silentu Enrico! – diris sinjoriino Relli aplombe. – La vero estas niaflanke, kaj mi fidas tiun detektivon. Li estas multe pli saßa ol la kapitano, kaj li ne permesas ridindigi la policon. Pronto! Mi diris tion. Faru al mi tion, kion vi volas.

            La kapitano palißis ßis sia okulblanko.

            - Vi, bedaªrinde trompißos rilate la ¤efinspektoron. Sedlintz, Ulrik, konduku la sinjorinon kaj sinjoron Lindner en sian ¤ambron. Ili ne rajtas paroli unu kun la alia, kaj starigu gardiston antaª ilian pordon.

            - Ãu Vangold? – demandis Elder. – Ãu li rajtas libere iradi? Li ne havas alibion, kaj la krimobjekto…

            - Prave, e¤ sinjoro Vangold estas grave suspektebla, ni prenos ankaª lin sub domicilan gardon…

            - Krome duko Sergius kaj Maud Borckman - daªrigis Elder senindulge. – Pluraj atestantoj vidis ilin sur la koridoro, kaj nek ili havas alibion!

            La kapitano perpleksißis. Li jam vidis, ke tiu homo denove logis lin en kaptilon.

            - Ni pridemandos ilin – li respondis rezolute -, kaj se necese, ni arestos ilin. Ãiu suspektato estas arestebla dudek kvar horojn…

            - … Se ni devus supozi ilian fußon. Sed nun e¤ katido ne povus foriri nerimarkite.

            - Vi eraras! Ankaª sinjorino Villiers malaperis senspure. Sedlintz, bonvolu iri.

            - Bravo, detektivo! – diris sinjorino Relli forirante.

            - Sinjoro ¤efinspektoro! – diris la kapitano severe. – Vi akiris informojn dum la esplorado, kiujn vi prisilentis, kaj vi uzis tiujn teatre. Mi rekonas viajn eksterordinarajn kapablojn, sed tiu konduto estas rompo de la disciplino.

            - La sinjoro kapitano petis min ne miksißi en la esploradon. Mi nun faris tion nur tial, ke mi gardu la policon de malagrabla skandalo.

            - De kia skandalo?

            - Vi arestis tri homojn ßis nun. Tiumaniere vi devas aresti ankoraª du personojn. Resume kvin. Kvin respektataj homoj, el kiuj nur unu povas esti la farinto, do kvar personoj postulos kontentigon, kvarope ili protestos en la ¢urnaloj… Kaj juste.

            - Kiuj estas la du aliaj personoj?

            - Duko Sergius kaj Maud Borckman.

            - Ni pridemandos ili. Konceptisto Ferguson iru por venigi ilin. Markheit ekstaris.

- Mi ne deziras interveni en la aferon de la polico, sed mi opinias, ke Elder volas fari bonon. Estas superflue provoki skandalon, dum ni ne scias certan.

- Dum ni ne scias, kien foriris sinjorino Villiers, ni devas aresti ¤iun sespektaton. Bedaªrinde, la sanitara servo ne donas sufi¤an garancion… - li aldonis, direktante pikon al Markheit.

- Ni devas akcepti tion – diris Elder ßemante. – Kvankam laª mi sinjorino Villiers ne forlasis la hotelon…

- Kiel vi pensas tion?!

- Ãar kiu volas forlasi la hotelon, tiu ne provas kontrabandi leteron per suba¤eto, sed tiu mem kunportas ßin.

- Mi akceptas tion! Tiuokaze e¤ hodiaª ni traser¤os ¤iun ejon, ¤ambron kaj angulon.

La duko elvenis kun Maud. Sergius jam estis en smokingo, li preparis sin por tagmanßi. Li detiradis siajn blankajn gantojn trankvile.

- Sinjorino Relli kaj sinjoro Lindner vidis vian ekscelencon sur la koridoro, kie okazis la murdo, senpere post la krimo.

- Sur la koridoro… jes… Mi venis kun fraªlino Borckman, al la Ùtuparo.

- Ãu vi ne rimarkis ion suspektindan?

Li respondis trenate.

- Mi aªdis bruon el la ¤ambro n-ro 70, en kiu loßis Vangold, sed mi sciis, ke li estas malsupre en la restoracio…

- Kaj?

- Mi lasis Maud-on sola por momento ¤e la Ùtuparo, mi reiris por rigardi ßin… - Li hezitis.

- Kaj vi malfermis la pordon – diris Elder.

- Estis tiel… - Li denove silentis.

- Kion vi vidis?

Li diris tre mallaªte:

- Mi vidis blankharan homon… Mortpikitan.

- Tio konfirmas la konfeson de sinjorino Relli – kapjesis Elder -, iu malfermis la pordon, post kiam Ùi portis la kadavron de Ranke en la ¤ambron n-ro 70.

La kapitano frapetis sur la tablo per plumingo.

- Mi daªrigos la pridemandon.

- Pardonon…

- Kion vi faris poste?

La manoj kaj la vo¤o de la duko tremis.

- Mi diris… al fraªlino Borckman, ke Ùi iru en sian ¤ambron… ankaª mi iros en la mian… Tiel ni ne miksißos en la aferon… Ãu estas permesate peti glason da akvo?…

- Jen bonvolu… - Konceptisto Ferguson komplezeme verÙis ßin…

- Dankon…

- Ãu dume vi renkontißis kun iu? – demandis la kapitano.

- Sinjoro Lindner venis sur la Ùtuparo.

- Ãu poste?

- Mi atendis, dum fraªlino Borckman iros en sian ¤ambron, kaj ankaª mi reiris en la mian…

Maud pale rigardis la baraktadon de la rompißema, maljuna homo.

            - Bonvolu iri en la najbaran salonon – diris la kapitano kaj mansignis al la reveninta Sedlintz, ke li sekvu Sergius-on.

            La maljunulo ¢etis maltrankvilan rigardon sur Maud-on ¤e la sojlo.

            - Nur iru trankvile – diris la knabino.

            La duko eliris kun mallevita kapo.

            - Ãu vi estas Maud Borckman?

            - Jes.

            - Ãu privatulino?

            - Ne. Mi estas la asistantino de profesoro Decker.

- Kiel?

- Kial vi miras pri tio?

- Sed… vi ne scias… ke tiu homo, kiu agonias pro bubona pesto, estas profesoro Decker?!… Akvon… ha… rapide… konjakon… kuÙigu Ùin sur la sofon.

Ãar Maud sternißis, kvazaª Ùi estus mortinta, aªdinte la vortojn de Markheit.

XXI

La kapitano gratis sian kapon pro komika senkonsileco.

            - La diablo komprenas tion…

            - Ãu vi fartas pli bone? – demandis Markheit la knabinon.

            - J… jes…

            £i levißis de sur la sofo kaj malrapide staris sur siajn piedojn.

            - Kiel fartas la profesoro?

            - Bubona pesto… Ni havas malmulte da espero. Li konstante estas senkonscia, li havas altan febron kaj tipajn simptomojn de sepso. Liaj ¤iuj glandoj estas Ùvelintaj… do… nu ne ekzistas scienco. Ni povas fari nenion, la kuracisto Ùmiras lin per oleo Palmira… tio mildigas la doloron kaj la jukadon.

            - Ãu ne estas espero?

            - Nu… Ïi estas bubona pesto, vere… Do, domaße por li, ¤ar li estas eminenta homo…

            - Kiel vi klarigas fraªlino tion – demandis la kapitano -, ke via ¤efo ne informis vin pri lia alveno? Ãu vi disißis kolere?

            - Ne. La profesoro tre Ùatis min kaj…

            £i ne povis daªrigi.

            - Eble mi povas helpi – diris Markheit. – Mi parolis kun la malsanulo kelkajn momentojn. Li venis inkognite. Li volis kapti erarißintan kolegon sen la interveno de la polico… - Li signifoplene rigardis al Maud.

            - Ãu vi ne scias ion pri la afero? – demandis la kapitano.

            - Ne. Neniokaze temas pri mi.

            - Kion vi scias pri la krimo, okazinta en la ¤ambro n-ro 70?

            - Multon!

            - Bonvolu rakonti.

            Maud ekstaris trankvile.

            - Mi mortigis doktoron Ranke.

XXII

Post momenta silento la kapitano batis pugne sur la tablon tiel forte, ke la objektoj ekdancis.

            - Mil diabloj…

            - Mi ne komprenas… - miris la knabino. Mi deziras sincere konfesi. Doktoro Ranke sendis al mi leteron je la 11-a horo vespere, antaª la tago de la murdo, ¤ar li jam estis unu tagon pli frue ¤e la malsanulo. Sed li konstatis la peston nur la sekvan tagon. Jen estas la letero.

            £i transdonis tion. La kapitano legis ßin. Jen estis skribite:

            “La plurfoje murdinta Borckman kaj lia filino povas atendi indulgon nur de mi. Venu en la halon je la tria horo nokte, kaj kunportu la notkajeron. d-ro R.”

            - Pri kia notkajero temas?

            - Mi ne scias…

            - Kiu estas tiu “murdinta Borckman”?

            - Mia patro.

            - Kie li estas nun?

            - Mi ne scias. Kiam evidentißis liaj teruraj faroj, li fußis el Moskvo. Ankaª ni veni kun mia patrino de tie, kaj ni eklißis en Batavio, kaj duko Sergius, kiu estas konata pri sia bonfaremo, prenis nin sub sian protekton.

            - Kion volis Ranke de vi?

            - Ãantaßi. Mi iris al la aªrora renkontißo. Li diris, ke li malkovros mian devenon antaª ¤iu, li disfamigos, ke mi estas la filino de plufoje murdinta homo, se mi ne akiros por li dekmil nederlandajn florenojn de la duko.

            - Kaj?

            - Li proponis moratorion ßis la sekva tago.

            - Kio okazis sekvonttage sur la koridoro, kiam oni vidis vin kaj la dukon dum la tempo de la murdo?

            - La duko iris en sian ¤ambron por surpreni gantojn, ¤ar li ne iras tagmanßi alie. Tiam doktoro Ranke elvenis el la ¤ambro de sinjoro Lindner kaj postulis monon. Sekvinte lin, mi ekvidis la malpezan ponardon sur la tablo kaj pikpuÙis ßin en lian dorson. Poste mi rapidis al la ¤ambro de la duko. Li miris, ke mi atendas lin antaª lia pordo, sed lidiris nenion. Ni denove preteriris la ¤ambrojn n-roj 70, la duko diris ¤e la Ùtuparo , ke li reiros por momento, poste li venis kaj petis, ke mi iru en mian ¤ambron.

            - Mi arestas vin laª via sincera konfeso.

            - Kompreneble. Mi Ùatus, se vi permesus al mi flegi profesoron Decker. Ja estas egale, kie gardi min…

            - Mi ne permesas tion…

            Nun Ferguson envenis ekscitite.

            - Sinjoro kapitno!… La duko diris, ke li deziras sicere konfesi… Li mortigis doktoron Ranke…

            La kapitano por moneto sentis tiel, ke li frenezißos.

XXIII

Bonvolu kredi, ke ßi ne estas vera – diris Maud. – La duko pensas, ke li povas savi min, se li oferas sin.

            Dume ankaª la duko envenis.

            - Silentu, Maud… li diris mallaªte. – Mi mortigis doktoron Ranke, antaª ol mi estus frepetinta sur via pordo. Li staris en la ¤ambro de Lindner, ¤e malfermita pordo. Mi aªdis, ke li petas konekti la ¤ambron n-ro 72  pere de la interna telefoncentro de la hotelo. Mi Ùiris el lia mano la telefonon, kaj mi estis groba al li. Li priridis min. Poste li turnißis por ke li iru al Maud. La pondro kuÙis ¤emane… mi kaptis ßin kaj…

            - Malvere! – kriis Maud.

            - Ne provu savi min. Mi faris tion. Arestu min.

            Elder ne interrompis ilin. Li skribadis en sian notkajeron. La kapitano kelkfoje rigardis sur lin. Liaj sentoj Ùanßißis rilate Elder-on.

            Fine li mansignis al Sedlintz, poste li turnis sin al la pridemandito.

            - Mi aªskultis, kion vi diris. Mi petas vin iri en vian ¤ambron, kaj restu tie ßis plua ordono.

            Kiam Sedlintz foriris kun la duko kaj Maud por starigi gardistojn antaª ilian pordon, la kapitano turnis sin al Elder.

            - Malbenita historio. Mi ankoraª ne vidis tian. Tri farintoj por unu murdo.

            - Kvar farintoj. Ãar la sanga tuko estis en la poÙo de Vangold.

            La kapitano rigardadis siajn ungojn.

            - Hm… Mi vidis tiel, ke vi notis ion – li diris fine mallaªte.

            - Jes… Kelkajn gravajn punktojn de la afero.

            - Ãu vere? Laª vi, kiu estas la plej suspektebla?

            - Tiu, kiu malaperigis la tapiÙon.

            - Sed kial?

            - Ãar li forlasis la ¤ambron la lasta, do li kaÙißis, aª li jam estis tie, kiam la unua suspektato alvenis, kaj kiam li vidis, ke iu forportas la kadavron, li kunportis la tapiÙon.

            - Ãu tiu homo ne povas esti la duko, Lindner, fraªlino Borckman, aª sinjorino Relli?

            - Ne. Ili ¤iuj renkontißis unu kun la alia post la murdo. La tapiÙo ne estis ¤e ili.

            - La itala virino estas la plej suspektinda!

            - Ili estas same suspekteblaj – diris Elder. – Ili ¤iuj havis kelkajn minutojn sen alibio, dum la murdo.

            Markheit ekstaris.

            - Mi iras tagmanßi. Mi Ùatus scii nur tion, kiel vi opinias pri la afero, Elder?

            - Ïi iomete haltis. Laª mi estus pli bone, se la suspektitoj povus libere movißi en la domo, kaj ni povus observi ilin.

            - Sed ßis ni ne scias, kie estas sinjorino Villiers, ni devas agi tiel rilate ilin – diris la kapitano kurte.

            - Almenaª helpu min en tio, sinjoro kapitano, ke ni ser¤u la tapiÙon.

            - Kiel?

            - Ni traser¤u ¤iun ¤ambron senescepte. Temas pri tapiÙo duoble tri metrojn granda. Oni povis kaÙi ßin nur  en iu Ùranko aª sub lito. Kie torvißas la tapiÙo, tie estas la mordisto.

            - Bone. Ni traser¤os la ¤ambrojn unu post la alia.

            - Ïi estos instrua, senkonsidere de la tapiÙo – diris Elder, kaj ili ekiris.

XXI

La kapitano gratis sian kapon pro komika senkonsileco.

            - La diablo komprenas tion…

            - Ãu vi fartas pli bone? – demandis Markheit la knabinon.

            - J… jes…

            £i levißis de sur la sofo kaj malrapide staris sur siajn piedojn.

            - Kiel fartas la profesoro?

            - Bubona pesto… Ni havas malmulte da espero. Li konstante estas senkonscia, li havas altan febron kaj tipajn simptomojn de sepso. Liaj ¤iuj glandoj estas Ùvelintaj… do… nu ne ekzistas scienco. Ni povas fari nenion, la kuracisto Ùmiras lin per oleo Palmira… tio mildigas la doloron kaj la jukadon.

            - Ãu ne estas espero?

            - Nu… Ïi estas bubona pesto, vere… Do, domaße por li, ¤ar li estas eminenta homo…

            - Kiel vi klarigas fraªlino tion – demandis la kapitano -, ke via ¤efo ne informis vin pri lia alveno? Ãu vi disißis kolere?

            - Ne. La profesoro tre Ùatis min kaj…

            £i ne povis daªrigi.

            - Eble mi povas helpi – diris Markheit. – Mi parolis kun la malsanulo kelkajn momentojn. Li venis inkognite. Li volis kapti erarißintan kolegon sen la interveno de la polico… - Li signifoplene rigardis al Maud.

            - Ãu vi ne scias ion pri la afero? – demandis la kapitano.

            - Ne. Neniokaze temas pri mi.

            - Kion vi scias pri la krimo, okazinta en la ¤ambro n-ro 70?

            - Multon!

            - Bonvolu rakonti.

            Maud ekstaris trankvile.

            - Mi mortigis doktoron Ranke.

XXII

Post momenta silento la kapitano batis pugne sur la tablon tiel forte, ke la objektoj ekdancis.

            - Mil diabloj…

            - Mi ne komprenas… - miris la knabino. Mi deziras sincere konfesi. Doktoro Ranke sendis al mi leteron je la 11-a horo vespere, antaª la tago de la murdo, ¤ar li jam estis unu tagon pli frue ¤e la malsanulo. Sed li konstatis la peston nur la sekvan tagon. Jen estas la letero.

            £i transdonis tion. La kapitano legis ßin. Jen estis skribite:

            “La plurfoje murdinta Borckman kaj lia filino povas atendi indulgon nur de mi. Venu en la halon je la tria horo nokte, kaj kunportu la notkajeron. d-ro R.”

            - Pri kia notkajero temas?

            - Mi ne scias…

            - Kiu estas tiu “murdinta Borckman”?

            - Mia patro.

            - Kie li estas nun?

            - Mi ne scias. Kiam evidentißis liaj teruraj faroj, li fußis el Moskvo. Ankaª ni veni kun mia patrino de tie, kaj ni eklißis en Batavio, kaj duko Sergius, kiu estas konata pri sia bonfaremo, prenis nin sub sian protekton.

            - Kion volis Ranke de vi?

            - Ãantaßi. Mi iris al la aªrora renkontißo. Li diris, ke li malkovros mian devenon antaª ¤iu, li disfamigos, ke mi estas la filino de plufoje murdinta homo, se mi ne akiros por li dekmil nederlandajn florenojn de la duko.

            - Kaj?

            - Li proponis moratorion ßis la sekva tago.

            - Kio okazis sekvonttage sur la koridoro, kiam oni vidis vin kaj la dukon dum la tempo de la murdo?

            - La duko iris en sian ¤ambron por surpreni gantojn, ¤ar li ne iras tagmanßi alie. Tiam doktoro Ranke elvenis el la ¤ambro de sinjoro Lindner kaj postulis monon. Sekvinte lin, mi ekvidis la malpezan ponardon sur la tablo kaj pikpuÙis ßin en lian dorson. Poste mi rapidis al la ¤ambro de la duko. Li miris, ke mi atendas lin antaª lia pordo, sed lidiris nenion. Ni denove preteriris la ¤ambrojn n-roj 70, la duko diris ¤e la Ùtuparo , ke li reiros por momento, poste li venis kaj petis, ke mi iru en mian ¤ambron.

            - Mi arestas vin laª via sincera konfeso.

            - Kompreneble. Mi Ùatus, se vi permesus al mi flegi profesoron Decker. Ja estas egale, kie gardi min…

            - Mi ne permesas tion…

            Nun Ferguson envenis ekscitite.

            - Sinjoro kapitno!… La duko diris, ke li deziras sicere konfesi… Li mortigis doktoron Ranke…

            La kapitano por moneto sentis tiel, ke li frenezißos.

XXIII

Bonvolu kredi, ke ßi ne estas vera – diris Maud. – La duko pensas, ke li povas savi min, se li oferas sin.

            Dume ankaª la duko envenis.

            - Silentu, Maud… li diris mallaªte. – Mi mortigis doktoron Ranke, antaª ol mi estus frepetinta sur via pordo. Li staris en la ¤ambro de Lindner, ¤e malfermita pordo. Mi aªdis, ke li petas konekti la ¤ambron n-ro 72  pere de la interna telefoncentro de la hotelo. Mi Ùiris el lia mano la telefonon, kaj mi estis groba al li. Li priridis min. Poste li turnißis por ke li iru al Maud. La pondro kuÙis ¤emane… mi kaptis ßin kaj…

            - Malvere! – kriis Maud.

            - Ne provu savi min. Mi faris tion. Arestu min.

            Elder ne interrompis ilin. Li skribadis en sian notkajeron. La kapitano kelkfoje rigardis sur lin. Liaj sentoj Ùanßißis rilate Elder-on.

            Fine li mansignis al Sedlintz, poste li turnis sin al la pridemandito.

            - Mi aªskultis, kion vi diris. Mi petas vin iri en vian ¤ambron, kaj restu tie ßis plua ordono.

            Kiam Sedlintz foriris kun la duko kaj Maud por starigi gardistojn antaª ilian pordon, la kapitano turnis sin al Elder.

            - Malbenita historio. Mi ankoraª ne vidis tian. Tri farintoj por unu murdo.

            - Kvar farintoj. Ãar la sanga tuko estis en la poÙo de Vangold.

            La kapitano rigardadis siajn ungojn.

            - Hm… Mi vidis tiel, ke vi notis ion – li diris fine mallaªte.

            - Jes… Kelkajn gravajn punktojn de la afero.

            - Ãu vere? Laª vi, kiu estas la plej suspektebla?

            - Tiu, kiu malaperigis la tapiÙon.

            - Sed kial?

            - Ãar li forlasis la ¤ambron la lasta, do li kaÙißis, aª li jam estis tie, kiam la unua suspektato alvenis, kaj kiam li vidis, ke iu forportas la kadavron, li kunportis la tapiÙon.

            - Ãu tiu homo ne povas esti la duko, Lindner, fraªlino Borckman, aª sinjorino Relli?

            - Ne. Ili ¤iuj renkontißis unu kun la alia post la murdo. La tapiÙo ne estis ¤e ili.

            - La itala virino estas la plej suspektinda!

            - Ili estas same suspekteblaj – diris Elder. – Ili ¤iuj havis kelkajn minutojn sen alibio, dum la murdo.

            Markheit ekstaris.

            - Mi iras tagmanßi. Mi Ùatus scii nur tion, kiel vi opinias pri la afero, Elder?

            - Ïi iomete haltis. Laª mi estus pli bone, se la suspektitoj povus libere movißi en la domo, kaj ni povus observi ilin.

            - Sed ßis ni ne scias, kie estas sinjorino Villiers, ni devas agi tiel rilate ilin – diris la kapitano kurte.

            - Almenaª helpu min en tio, sinjoro kapitano, ke ni ser¤u la tapiÙon.

            - Kiel?

            - Ni traser¤u ¤iun ¤ambron senescepte. Temas pri tapiÙo duoble tri metrojn granda. Oni povis kaÙi ßin nur  en iu Ùranko aª sub lito. Kie torvißas la tapiÙo, tie estas la mordisto.

            - Bone. Ni traser¤os la ¤ambrojn unu post la alia.

            - Ïi estos instrua, senkonsidere de la tapiÙo – diris Elder, kaj ili ekiris.

XXIV

La junulo vekißis. Tio jam ne surprizis lin, ke li dormas en bankuvo, kaj li miris nek pri tio, ke li havas tropikan kaskon sur sia kapo, sed cetere nenio estas sur lia korpo. Tia¢o lastatempe estis ¤iutaga, sed li miris pri tio, ke la akvo fluetas el la krano, kaj ßi jam delonge transverÙißis la bankuvon tiel, ke kelkmilimetra akvo kovris la plankon de la ban¤ambro.

            Ki eli estas?

            Li komencis rememori… Li Shing… Bruns… Doktoro Raleigh kaj la mimozo.

            Li fermis la kranon. Ronkado aªdißis el la najbara ¤ambro. Nu… iru… Ãar estos problemo… Li malgaje vidis, ke lia kitelo trempißas en la fundo de la bankuvo en societo de kelkaj malvarmaj viandopecoj. Li grimpis el la akvo. Bruns dormis profunde en la alia ¤ambro, inter la sofo kaj la tablo, apoginte sian kapon al renversita brakseßo. Vesperißis…

            Li komencis traser¤i la vestoÙrankon. Li ne havis moralan skrupulon. Li estis ¤aspelito. Li mortpafos sin, se oni kaptos lin. Senkonsidere de ¤io, la murdo sendube estus pruvita.

            Li ¢etadis la vestojn tien-reen. Li ser¤is la plej malbonkvalitan. Fine li elektis drelikan, someran vesta¢on.

            Nun komencißis la problemo. Ladikulo estis duon metron malpli alta. La jako atingis ßis liaj kubutoj, la pantalono ßis liaj genuoj… Li  ser¤adis ekscitie. La frenezulo vekißos, kaj al li estos kapute. Kion faras nuda kuracisto en lia ¤ambro.

            Li eltiris la tirkestojn. Multegaj leteroj. En tirkesto de grandega komodo kuÙas tapiÙo. Duoble tri metrojn granda, rustkolora, persa. Ïi ne estas bona… Li retropaÙis ekvidinte la enhavon de la alia komod-kesto…

            Ãirkaª dudek diversaj pistoloj kaj unu mangrenado. Kio ßi estas? Aªtomata revolvero, malnova, seskugla bulldog, kaj zonkarto¤ujo kun kugloj… Alo! Li estas bela paciento. Li eltiris la sekvan tirkeston.

            Ïi estas e¤ pli stranga.

            Unu mitralo. Kio? En la ¤ambro de la Grand-Hotelo. TapiÙo kaj mitralo. Kaj akcesore gasmasko.

            Sed vesta¢o ne trovißas!  Ïi estas malesperiga! Kial tiuj multaj armiloj? Nekompreneble. Li reiris en la ban¤ambron kaj malfemis la fenestron.

            Li aªdas vo¤ojn tra iu vidalvida, malfermita fenestro. Iu grumblas:

            - Ne mia kulpo, ke mi estas ¤i tie. Neniu rajtas devigi min labori!

            - Vi eraras,sinjoro Hacker! Vi devas labori dum la kvaranteno – diris la alia homo severe. Li estis Wolfgang.

            - Bone! Sed tiam laboru ankaª sinjoro gubernatoro Shilling! Mi vaga¤is ne tial antaª la Grand-Hotelo, ke mi laboru!

            - Nu! Komprenu, ke ni ne havas sufi¤e da servistoj al la  alta nombro de la gastoj, kaj la Ùtato rajtigis min, ke ni elektu laborforton el la personoj, kiuj estas provizitaj je la konto de la fisko.

            - Mi ne laboros – respondis Hacker.

             - Li pravas – diris la malguna gazetvendisto. – Ni estas sanitare observataj…

            - Fermu vian buÙon – avertis lin Wolfgang. – Rilate vian nutradon, ßi grave Ùanßißos, se vi ne laboros. Notu bone tion.

            - Tiam mi ekprocesos kontraª vi! – kriis Hacker. – Krome ni lißas duope en unu ¤ambro, kio estas malregula okaze de epidemio!

            - Se… mi proponus salajron por via laboro?

            - Vi ne povas min suba¤eti.

            - Nu. Sciu co, se vi ne laboros, vi ne ricevos manßa¢on.

            - Mi akiros ßin! Vi eraras, se vi pensas, ke oni jußos min pro Ùtelo. En necesbezono. La sinjoro gazetvendisto estos mia atestanto. Kaj virino nomita Lidia, kiun vi kondamnis same al trudlaboro.

            - Nu vidu, vi povus sekvi Ùian kezemplon! £i ricevas ¤iutage du-tri florenojn da bakÙiso.

            - Mi volas ripozi, ne perlabori monon.

            - Bone – diris Wolfgang. – Se vi ne deprenos de sur la vestohoko tuj la livreon de la hotelservisto, kaj vi ne anoncißos ¤e la ¤ambrokelnero Martino sur la dua etaßo, tiam vi ricevos nur supon kaj panon…

            - Tre bone, mi volas maldikißi!

            Hacker apenaª atentis ilin. Li legadis la varojn de la maljuna gazetvendito. Li havis ilustriajn revuojn, magazinojn, ¢urnalojn, tiom, kiom li bezonis.

            - Rilate la amuzißon, vi rajtas legi nur tage, ¤ar mi malkonektos la kurenton.

            - Vi ne rajtas fari tion – ekgrumblis Hacker.

             - Prave! Vi ne rajtas fari tion – diris la maljuna gazetvendisto, kvazaª li estus prajuristo.

            Sed Wolfgang foriris.

            - Kiel imsilenta li estas! Li volas uzurpi nin, ¤ar ni hazarde venis ¤i tien – furiozis Hacker.

            - Lidia malbonigis ¤ion. Tiu virino aspektis kronika alkoholistino, kaj Ùi dungißis kiel ¤ambristino.

            - Puf! La elektra lampo estingißis en la malgranda ejo. Wolfgang plenumis sian unuan minacon. Hacker blasfemis.

            - Damne. Estas la sepa horo, kaj antaª la deka mi ne pvas dormi. Tiu fiulo pensas, ke li povas nin devigi nin tiel.

            - Ni tamen amuzißos – diris la maljunulo kaj komencis gurdi. – Mi povas fari tion ankaª en mallumo.

            - Se nur mi povus dormi tutan tagon tiel, kiel tiu a¤ulo. – Li montris al la angulo, kie ronkis la indißena galanteri-vendisto. – Li ne petis tiun homon labori…

            - Ãar li estas nigrulo – diris la maljunulo kaj gurdis. – Oni ne preferas dungi ilin, nur kiel grumon…

            Nur la sonoj de la gurdo aªdißis.

            - Atentu min… Tiu dikstaturulo, loßanta vidalvide malsuprenirs ¤i-tempe en la restoracion… Mi pensas, ke estus eble porti el lia ¤ambro iom da drinka¢o kaj cigaredo… Por ke ankaª ni sentu nin bone.

            - La ideo estas bona. Se vi trovus iom da kontanta mono, ne lasu ßin tie.

            Nur la gurdo sonis. Hacker grimpis tra la fenestro. En la vidalvidan ban¤ambron.

            Plaªdo! Nu… Kio ßi estas? Estas inudo en la ban¤ambro. Li iris ¤irkaª ses paÙojn, poste li Ùaltis la elektran lampon.

            Li haltis pro teruro tiel, kvazaª li estus folmobatita. Vidalvide li ekvidis tute nudan homon, vestitan per gasmasko. En la mano kun mitralo. Hascker rigardis lin konsternire. Lia lango ¤esis funkcii. La mitralo svingißas, nun li subite konsciißas kaj etendas sian manon, sed la pugnode la gasmaskulo travas lian mentonon el la alia direkto, ke li knokaªite falas en la bankuvon.  Kun granda p

laªdego…

            Dume la maljunulo gurdisen la mallumo. Ãirkaª post dek minutoj li aªdas bruon ¤e lafenestro. Iu ombro enpaÙas.

            Aha! Revenas §acker, la rezoluta senlaborulo – li pensas, sed alvenas sinjoro en la mallumo, vestita per ununura gasmasko…

            - Kion vi kunportis? – demandas la maljunulo de la ombro, palpantan ¤e la vestohoko.

            - Pst… - li respondas nur tion.

            “Estas ia problemo” – pensas la gazetvendisto, kaj li gurdas mekanike, silente. Baldaª li ekscios, kial ne eblas paroli… Dume la alia homo kvazaª malvestus sin. Falinta Ùuo klakas…

            Post kvin minutoj la pordo grincas. Li elÙtelißis! Ãu li ne faris ian fripona¢on? Kien li iris? Li maltrankvile gurdis.

            Post dek minutoj junulo anoncißis ¤e Martino. Li estis felikso.

            - La direktoro diris, ke mi laboru ¤i tie.

            - Ãu vi estas tiu havenlaboristo?

            - Jes.

            - Kiel vi estas vestita?!

            Li rigardis sin mem. Li portis livreon kun oraj butonoj. Tio estis en ordo. Sed li havis treege ¤ifonan ¢aket-pantalonon. Ïi estis la vesto de la indißena ornama¢et-vendisto. Kion fari? Li devis vesti sin en la mallulo.

            - Kaj tiuj Ùuoj.

            Li rigardis malsupren. – Ãu?…

            Li vertißis por momento!

            … Li portis blankajn tenisÙuojn, sur iu estis bruna makulo.

XXV

- Mi petas pardonon… La sinjoro direktoro malkonektis la kurenton, kaj mi vestis min en la mallumo. – li diris, kiam fine lia lango movißis.

- Nu bone… iru en la ni¤on n-ro 90, apud la Ùtuparo. Baldaª mi sendos al vi pantalonon. La sonoril-tabulo estas vidalvide. Se eklumißas iu numero, iru en la ¤ambron de la gasto. Okaze de mendo telefonu pere de la interna telefono al la restoracio. Se vi ne scias ion: mi laboras sur la kvina etaßo, telefonvoku min.

Li iris en la diritan ¤ambron. Komforte eksidinte, li ekfumis. Li havis tiom da memregado komporti gasmaskon da cigaredoj, grimpinte tra la fenestro. Ili havis oran ekstrema¢on, kun surskribo „Bruns”. Aha. Li far¤igas la speciale aromitan tabakon en propran cigaredpaperon, kiel ßenerale la ri¤uloj.

Eklumis iu numero. Sesdek. Li iris. Li malfermis la pordon de tute juna, bela homo.

- Bonvolu diri… kie oni lavas la vestojn ¤i tie?! Estas terure, kiel aspektas miaj ¤emizoj.

- Mi estas novulo. Sed mi pensas, ke la hotelo havas propran lavejon.

- Bonvolu diri al la lavistino ke Ùi suprenvenu al mi. Mi estas Erick Kramartz.

- Jes.

Li telefonis al la restoracio, kie la ¤efkelnero ne volis akcepti la mendon de la ¤ambro n-ro 60.

- La kuirejo ne povas servi per lavistino.

- Sendu do kuiristinon. Por mi estas egale.

- Mi telefonos al la akceptejo.

- Bone… - respondis la nova hotelservisto kaj demetis la aªdilon.

Nun li deziris vidi Maudon. Li tuj pensis pri la virino, kiam lia restado iomete stabilißis en la hotelo. Nun estas granda problemo… La enigmo de la Ùuo solvus multajn aferojn. Certas, ke iu portis la leteron en tiu Ùuo. La formo de la bruna makulo estas sufi¤e karakteriza. Al kiu apartenas la Ùuo? Nur al la indißeno, ¤ar Hacker kaj la gezetvendisto havis siajn Ùuojn surpiedo. Do la Malaja bildkartvendisto portis la leteron. Certe iu sendis lin. Dum la sekcado li eble portis instrumentoj aª tia¢on. Ankaª al tiu laboro estas bezonata servisto, ne nur kuracisto. Tiam li ne pensis pri tio.

Li ekiris al la turnißejo de la ¤ambroj n-ro 70…

Li rapide retirißis…

La indißeno venissenigarde. Li portis sian kutiman jakon, sed ruß-kvardratumitan, bluan pantalonon de pi¢amo, kaj li estis nudpieda. Li glitis al la porodo de Maud tiel, kiel serpento! Li klinißis. Haste li enÙovis leteron kaj forrapidis. La letero estis nur duone enÙovita sub la pordo, sed poste ßi malaperis. La knabino transprenis tion.!

Nun li iros tien!

Tiumomente la lampoj mallumißis sur la etaßo. Ie aªdißis la vo¤o de la de¢oranta polica oficiro.

- Alo! Kio ßi estas, ¤u mallonga cirkvito?

Li sentis, ke la subita mallumo kunligas kun la indißena mesaßisto.

Li rapide iris al la ¤ambro de la knabino kaj mallaªte frapetis. La pordo iomete malfermißis. Li volis enpaÙi, sed li puÙißis al la etendita mano de Maud. £i Ùovis ion antaª lin flustrante:

- Pro Dio, portu jam tion… Portu. Kaj estu malbenita, satano…

Inkstinkte li transprenis la objekton… Ïi estis simila al kajero. Nun paÙoj proksimißas… Pordoj frapißis lontane… Aªdißis bruo. Iu puÙißis al li, kaj forta mano premis lian brakon…

- Kiu vi estas?!

- La grumo… Kion vi volas?

La ombro proksimißis al la pordo de Maud. Felikso e¤ li mem ne sciis, kial, sed li ekpuÙis la homon je la brusto, ke tiu retroÙancelißis. Poste li forrapidis, ¤ar proksimißis vo¤oj… Bruo de botoj…

Li saltis en la ni¤on de la personaro kaj eklumigis la lampon.

Li tenis en sia mano malgrandan, bluan kajeron, sur kio estis skribita:

L A   P RO D U K T O   K A J   A P L I K O

D E   L A   B A N A N O K S I D O

Verkis: universitata profesoro Richard Decker

Dume la lampo denove eklumis. La plica oficiro rapidis sur koridoro kaj frapetis sur ¤iu pordo. Nenio okazis.

Post iom da tempo farißis silento, la homoj enlitißis. Martino envenis al la junulo.

- Nu? Kio okazis ¤i tie?

- La lampoj estingißis.

- Tio estas en ordo. Ãu nenio okazis cetere?

- Nenio. Iu gasto mendis, la restoracio verÙajne jam priservis lin

- Nun vi povas kuÙißi vestita. Ïustigu la brukraketilon sur la sororiltabulo. Ankaª mi enlitißos. Bonan nokton.

- Bonan nokton.

Matino foriris. Felikso malfermis la kajeron.

L A   K E M I A   F O R M U L O   D E   L A   B A N A N O K S I D O

Ïi estis tie titolo. Hm… Tiu  kajereto havas gravan rolon en la afero. Komika hazardo. La indißeno certe peris tiun mesaßon, ke baldaª iu frapetos sur la pordo por forporti la kajeron. Sed li frapetis. La knabino transdonis la kajeron kaj preterkure malbenis lin. La vera sendito, kiu venis por la kajero, puÙißis al li ¤e la pordo, konjektante, ke estas ia problemo, sed jam venis la polici, la ¤ambrokelnero, kaj lidevis fußi.

La lampo estingißis.

Kion signifas tio? Iu paÙis en la ni¤on mallaªte. Li ne rimarkis lin deflanke, kaj la koncernulo malÙaltis la lampon. Spite al tio, li trankvile enpoÙigis la kajeron, konjektente, ke pri kio temas.

- Kiu estas tiu? – li demandis.

Flustranta vo¤o respondis.

- Transdonu la kejeron, kiu estas en via mano…

- Mi rimarkas, ke mi ne estas nervoza homo. Al kiu mi havas la honoron?

- Mi estas Peter Borckman.

Li konsternißis. Borckman… Ja ankaª Maud nomißas tiel.

- Nu? – Demandis la flustranto kun minacanta malvarmkonduto – kio estos?

- Ãu ßi estas tiel urßa? Eble ni povus paroli kelkajn vortojn.

- Kion vi deziras?

- Ãu vi havas ian parencecon al Maud?

- Mi estas Ùia patro.

Stranga historio.

- Ãu vi estas konscia pri tio – diris la junulo ruze -, en kian situacion vi puÙos vian filinon, kiam Ùi transdonos al vi la konfidencajn notojn de sia ¤efo?

- Okazos nenio malbona al Ùi. £i fußos ien. Oni ne ekstradicios pro industria spionado. Tio ne maltrankviligu vin. Kiu vi estas?

- Hotelservisto. Sed mi tenas la aferojn de la gastoj sur mia koro, kiel tro fervorulo.

Io ekbrilis en la mallumo.

- Mi havas Ùargitan revolveron – diris Borckman. Se vi ne transdonos tuj la kajeron, mi mortpafos vin, tiel mi forprenos ßin de vi.

Ãu li transdonu tion. Eble la patro de la knabino estas tiel malmoralißinta fiulo, kaj li volas ruinigi la vivon de Maud… Li devus malhelpi tion.

- Jen ßi estas – li diris.

La alia homo ne vidis en la mallumo, kien iri por la kajero, li faris unu paÙon kun antaªendirektita revolvero. Tiumomente la junulo piede renversis la tableton, kiu staris inter ili kaj saltis flanken. Borckman retroÙancelißis, sed liaj piedoj jam estis krurfal¤itaj, ke li sternißis tutkorpe sur la planko…

Li ne ekpafis, li ja ne havis celpunkton. Li salte levißis, sed pugnofrapo trafis lian vizagon, blinde li rebatis, trafinte nur la aeron.

La pordo fermißis, kaj la Ùlosilo turnißis. Borkman sidis en la mallumo, enkarcerigite.

La fenestro de la ¤ambro apertis al la vitrotegmento de la restoracio. La enigma homo kunplektis lit- kaj tablotukojn, poste li malsuprengrimpis el la duon etaßa alteco.

XXVI

La junulo paÙis sur la koridoron. Nun kien iri? Li iomete blindißis pro la subita lumo. Li decidis iri al Maud. Li apenaª faris unu paÙon, kiam iu neatendite saltis antaª ilin deflanke, kvazaª li estus kreskinta el la tero, kaj ponardo frapis sur lin. Li jam ne povis defendi sin kontraª la piko, iom flankenklinißinte, la ponardo trafis lian Ùultron anstataª lia kolvertebro, ßi deglitis sur lia torako, fendinte lian haªton, sed ne kaªzinte profundan vundon. Felikso kaptis la pojnon kun la ponardo, kaj…

Li mire staris… Duko Sergius!

- Ãu vi…

La ponardo falis sur la plankon. La duko time rigardis lin.

- Jes… Mi decidis mortigi vin… - li spiregis. – Vi ne malfeli¤igos Maud-on… Mi… morigos vin, se vi forportos… tiun kajeron…

La kajero duone elÙovißis el la poÙo de la junulo. Li rerigardis al la pordo, de kie li venis.

- Antaª ¤io ni foriru de tie ¤i. Mi devas paroli kun vi, duko, sed ne estu nervoza, kiel ¢us. – Li kaptis la dukon je la brako kaj kuntrenis.

Duko Sergius haltis. Li time rigardis la alian homon.

- Kien vi volas iri?

- Al Maud.

- Ne!

Li vere estis sufi¤e malrespektema, kion li faris, konsiderante, ke temas pri aßa aristokrato. Li kaptis la kolon de la duko kaj kunportis. Li frapetis sur la pordo de la knabino, sed neatendinte respondin, li enpuÙis la dukon, ankaª li mem enpaÙis kaj turnis la Ùlosilon en la seruro. Maud sidis ¤e la tablo vestita kaj skribis. Li salte levißis timißinte.

- Donu rapide ian pansa¢on – diris Felikso -, iu pikis min.

La duko falis sur segon, metinte sian vizaßon inter siajn manplatojn. Li lace spiregis. Maud paÙis al la Ùranko kun mirinda sinrego, sen demando kaj elprenis pansa¢on.

- Ni devas atenti – diris la junulo -, ke la sango ne tutu sur la plankon. Tia¢o kaªzas komplika¢ojn en tiu ¤i hotelo.

Demetinte sian jakon, li malbutonumis sian ¤amizon.

Maud e¤ unu vorton ne diris ßis nun. £i estis mirinde disciplinita.

Solvinte ian pastelon en akvo, Ùi steriligis la longan vundon kaj bandaßis tion. Poste Ùi zorgeme forigis ¤iun spuron.

- MalÙaltu la lampon – diris la junulo -, de¢oranta polica oficiro promenas ekstere, kiu eble ekatentos pri tio.

La knabino estingis la lampon kaj ekparolis:

- Kie vi renkontis la dukon?

- Nun sur la koridoro. Mi petis, ke li venu ¤i tien. Li ne volis. Tiam mi uzis perforton.

… La mucidaj, malsekaj vaporoj de la malsaniga, musona sezono peze sursidis la malluman ¤ambron. La sen¤esa pluvo plaªdante falis, kaj moskito zumis ¤irkaª ili. La sufoka, langvoriga odoro de la abundkreskaj, tropikaj plantoj tirißis en la ¤ambron.

- Kiu  vi estas? – demandis la knabino.

Kion li diru? Li jam estis misiisto, kuracisto kaj hotelservisto. Kio li estu ankoraª?

Li ekfumas cigaredon, kies surskribo estas Bruns.

- Estu singarda, Maud – interrompis la duko. – Li kunportis lla notkajeron.

- Kiel?… - La knabino salte levißis. – Ãu vi… vi estas homo de Borckman?

- Nu, bonvolu distingi. Mi havas la kajeron ¤e mi, sed mi ne estas la homo de Borckman. Mi vidis, kiam posedanto de tre ¤ifona pantalono Ùovis leteron sub vian pordon. Tiam mi venis ¤i tien kaj frapetis por paroli kun vi, anstataªe vi transdonis kajeron, malbeninte min, vi iris dormi. Dume sinjoro alvenisen la mallumo, kiun mi forpuÙis. Tiu sama homo poste volis mortpafi min, ¤ar mi ne transdonis la kajeron al li.

- Ki estas… nun… tiu homo?

- Mi Ùlosis lin en la ¤ambron n-ro 90.

La knabino iris al la pordo. £i aªskultadis.

- Ni restu silentaj – Ùi flustris kaj rapide elÙtelißis.

- £i estas mirinda virino – diris la junulo. – Kia karaktero.

- Dio mia… - flustris la duko… - Kaj pro mi… Ãar ¤io ¤i okazas pro mi…

- Se vi ne prenas kiel ofendon, via ekscelenco: kian rilaton vi havas al fraªlino Borckman?

Estis silento. Nur la pluvo falis monotone, seninterrompe. Du cigardoj ardis vidalvide. Poste aªdißis la tre mallaªta respondo de la duko:

- £i estas mia filino…

XXVII

… Maud revenis.

- Li malsuprengrimpis tra la fenestro. Ãu vi vundis lin?

- Ne. Li havis revolveron. Mi ßojis, ke mi povis savißi sendifekte sur la koridoron.

- Transdonu la kajeron al mi.

- E¤ ne pensu pri tio. Vi certe transdonus ßin al tiu fiulo.

- Ni devas doni tion al li.

- Diable… Pardonu, sed mi estas kolera. Tiu kajero apartenas al profesoro Decker, eble li jam denuncis vin…

- Ne. Kaj li ne faros tion. Povas esti, ke li jam mortis… - respondis la knabino ßemante.

- Nu ne diru tia¢on.

- Profesoro Decker estas tiu homo, kiu malsanißis je bubona pesto, kaj la kvaranteno estas pro li.

La junulo fajfetis.

- Li estas kara, bona homo - daªrigis la knabino. – Li certre sekvis min. Li ne volis denunci min. Doktoro Ranke eksciis de li, ke  la notoj estas ¤e mi.

- Ãu tiu kuracisto, kiun mi mortigis? – demandis la junulo scivoleme.

- Stulta¢o! Mi jam scias, ke ne vi mortigis lin. Kial vi mensogis tion?

- Mi vidis, ke vi tre Ùatus ßin… - li konfesis sincere. – Ãar vi pensas, ke la duko mortigis lin. Tial vi kunportis la krimobjekton: la ponardon.

- Jes… Sed tio ne gravas. Ranke volis ¤antaßi min, kaj iu mortigis lin. Certe Borckman. Se li ne ricevos la kajeron rapide, tiam multaj homo venos en fatalan situacion… Neniu povas atendi indulgon de li…

- Se vi volas, ke mi transdonu la kajeron al tiu fripono, tiam vi devas sincere paroli…

- Ãu vi… vi… estas la homo de la polico aª privata detektivo?

- Mi estas privata detektivo – li respondis senhezite -, vi do povas fidi min, mi devas eksciißi nur pri tio, kion mi volas.

- Eblas, ke vi mensogas ankaª nun.

- Mi estas kapabla por ¤io – respondis la junulo malgaje -, sed certas, ke mi volonte donus kelkajn jarojn el mia vivo, se mi povus helpi vin.

Ili longe silentis. La ekscito, la varmega, humida vetero sufoke pezis ilin.

- Mi rakontos ¤ion al vi – komencis Maud. – Mi devas fari tion. Ni estas en via mano. Kaj krom ni dependas la sorto de kelkaj homoj de tio, ke vi transdonu tiun kajeron al Borckman.

Matenißis. Akurate, kvazaª la ¤ielo estus funkcianta, kiel  horloßo, je la kvara horo aªrore ¤esis pluvi. Pluvegis de la tria horo posttagmeze ßis aªroro. Dume la akvoamaso videble vaporißis en la taga  varmego, kaj la atmosfero de lavo¤ambrego ¤irkaªis la insulon, kun haladzo de reªmatismo, malario, tifo .

- Mi rakontos ßin – interrompis Sergius. – Ãu vi… komprenas, Maud?… Neniu povas fari tion anstataª mi…

Kri¤ado de vekißinta papago rompis la silenton anstataª la bruo de la pluvo, kaj ombro de kelkaj senmovaj palmokronoj konturißis en la krepusko antaª la fenestro.

- Mi devenas el rusa, militista familio. Mia patro estis generalo Milenko Sergius, kiu mortis ¤e la flanko de admiralo Kol¤ak. Ankaª mi provis fußi de antaª la revolucio, sed mi neniel povis trapasi la landlimon. Mi kaÙißis en Moskvo. Post multaj peripetioj fine mi a¤etis la necesajn dokumentojn ¤e „dokument-vendisto”, kiu faris personajn legitimilojn, validajn por alies nomo. Tiuj paperoj estis validaj je la nomo de Peter Borckman. Tiam mi aªdis la unuan fojon tiun nomon.  Dum la unuaj tagoj de la revolucio mia edzino sukcesis vojaßi al Parizo kun mia fileto kaj kun kelkaj parencoj, kunportante mian tutan hava¢on. Akirinte la dokumentojn de Borckman, jam ankaª mi povis esperi postveturi ilin. Sed ßi okazis ne tiel, ¤ar mi renkontißis kun Anna Mirskaja, al kiu mi enamißis. £i estis juna studentino. Revoluciulino. Mi konatißis kun Ùi kiel Borckman, dum mia kaÙvagado, kaj kompreneble mi prisilentis mian veran nomon antaª Ùi. Mia unu geedzeco ne estis feli¤a. Ni estimis unu la alian, kaj ni tre amis nian filon; nur tio estis ¤iu sento inter ni. Sed fine nek tio senkulpigas min, kion mi faris. Bigamio… malbela kulpo, abomeninda peko. Sed la pasio  kaj la malbona geedzeco estas du fortaj instigantoj. Mi edzißis al Anna… Ni ekloßis en la Siberia urbo A¤inks, malproksime de la rumora politiko de la revolucio. Naskißis al ni du infanoj, Maud kaj Peter. Mi vivis okaj jarojn feli¤e, el malfacila laboro. Mi utiligis mian iaman sinjoran pasion: mi ¤asis. Mi laboris al pelt-komercistoj. Anna jam sciis mian sekreton, Ùi komprenis kaj pardonis min. Jam delonge Ùi ne estis revoluciulino, sed edzino kaj patrino. Mi ne sopiris mian dukan vivon. Simple mi estis feli¤a. Iun tagon vizitis min la polica prefekto. Tiu homo estis mia plej bona amiko. Sed tiam li parolis kun mi malvarmkondute. Li diris, ke oni ser¤as homon, nomitan Peter Borckman, kiu murdis kaj rabis dum la revolucio. Li estis kruela murdisto. Li metis antaª min liston de teruraj krimoj. Tiu Borckman estis monstro. La prefekto diris al mi, ke li lasos al mi vojon de eskapo ßis la sekva tago. Mi rapidu! Ãu vi povas imagi la situacion? Arestinte, mi povas nur argumenti, ke mi estas duko Sergius, iama kozaka kapitano. La filo de la malamata generalo Sergius. Certa morto. Sed oni tuj pendumos min kiel Borckman-on, kaj juste…

- Mi devis fußi. Mi alvenis en Ãinion. Mia edzino malsanißis, Ùi jam ne povis trapasi la landlimon. £i restis en Cahabarovsk kun la infanoj. Mi veturis plu. Ni proparolis, ke mi atendos ilin en £anghajo. Sed alveninte en £anghajon, oni liveris min en hospitalon kiel tifulon. Mi estis inter vivo kaj morto dum semajnoj. Rusa elmigrinta kuracisto rekonis min. Li tuj telegramis al Parizo. Dum konvalesko miaj unua edzino, filo, frato jam sidis apud mi… Ili trovis min. Ãu fußi? Neeble. Nun mi povis ruinigi jam du familiojn, se evidentißos, ke duko Sergius vivas en bigamio. Mi povis fari nenion alia: skribinte ¤ion al Anna Mirskaja, mi vojaßis al Parizo kun mia familio. Mi denove estis en mia iama familia rondo. Anna estis saßa virino kaj komprenis la situacion. £i devis rezignacie akcepti ¤ion ankaª pro niaj infanoj.

Li iomete senspirißis. Li ¤esis paroli kelkajn sekundojn. Nekalkuleblaj pluveroj brilegis scintilante en la levißanta sunradio, kaj longaj , brilantaj, glavosimilaj folioj, malsekißintaj, grandaj, koloraj kalikoj de hibiskusoj balancißis en la aªrora blovo de siroko.

La junulo denove ekfumis cigaredon „Bruns” kaj profunde ßemis. Li sentis la mortigan klimaton de la sezono en sia ¤iu membro.

- …Anna renkontißis en £anghajo kun malnova, kara kolego, kun la bonkora, honesta profesoro Decker. Tiam li estis ankoraª fama serologo. Iam ili lernis kune en iu hospitalo de Moskvo kiel kuracist-aspirantoj. Mia dua edzino vojaßis al Buitenzorg dank al’ Decker. La iama kolego helpis la malgrandan familion dum tiu malfacila periodo, ßis mi povis subteni ilin el Parizo. Dumtempe mia filo, la frato de Maud, soldatißis al la nederlanda kolonia armeo, nun li estas kapitano. Ankaª mia alia filo, Ivan Sergius estas soldato. Li farißis franca civitano. Li rangas kiel kapitano. Anna mortis pasintjare. £i estis eksterordinare bonkora, saßa kaj forta virino… Maud heredis Ùian naturon…

… Jam komencißis la elvaporißo de la tero pro la taga varmißo. La sudokcidenta vento portis per malrapida ondrulißo la hidrogenan sulfidan odoron de la mar¤oj, el la interno de la insulo. En la kap-lancina siroko, la palmofolioj ekmovißis kelkfoje kiel tentakloj de animaloj, kaj grandegaj, purpuraj filikoj susuris antaª la fenestro…

- …Intertempe mi tute malri¤ißis, ¤ar aperis la teruro. Borckman! Mi ricevis lian unuan leteron en Parizo. Li petis dekmil frankoj  en ¤iumonate. Li skribis mallonge nur tion, ke mi pagu la monon al la sekva ¤ek-konto, cetere ¤iu ekscios, ke duko Sergius estas identa kun la rabmurdisto Peter Borckman, krome li vivas en bigamio. Ãu vi komprenas tion? Mi devis pagi kaj silenti. Post la kulpo sekvis la terura punißo! Mi neniam vidis Borckman-on. Mi pagis la monon al Afrikaj, Sudamerikaj aª Australiaj bank-kontoj… Dum dek jaroj, kiam Borckman ¤antaßis min, li senigis min je mia tuta hava¢o. Fine okazis tiu ¤i katastrofo…

La amara odoro de la cigaredoj „Bruns” estis sentebla en la ¤ambro.

- Nun mi daªrigos – diris Maud. Profesoro Decker prenis min al si kiel asistantinon. Li farißis mondfama pro liaj kelkaj seroj. Li zorgis pri ni e¤ poste. Mi laboris apud li. Li estis emociige bona al ni. Ãi-jare li pretigis sian plej gravan seron, la „Bananoksidon”. Eble vi konas la problemon de la „banan-malsano”.

Ãiuj osteroj de la kranio de la junulo akre doloris aparte.

- Kompreneble – li respondis langvore. – Post la detran¤o de la nematuraj bananoj la arbo malsanißas kaj pereas.  Sed ßi estas liverebla… nur en nematura stato… ¤ar… ßi molißas… kaj…

- Ãu vi malbonfartas? – demandis la knabino.

- Tiu… sezono… mi malbone eltenas ßin… - Li ßemis. – Bonvolu daªrigi.

- La sero valoras milionojn, kiu savas la arbojn de la pereo, post la rikolto de la nematuraj fruktoj. Ïis nun neniu povis inventi tian seron. Al Decker sukcesi. Li ricevis kvincen mil nederlandajn florenojn de la Ùtato. Tiam alvenis la letero de Borckman. Li postulis, ke mi akiru la kajeron kun la priskribo de la Bananoksido, kaj mi portu ßin ¤i tien. Mi priÙtelu la plej honestan homon, nian bonfaranton! Li konsideros tion, kiel finkompenson. Se ne, tiam… Kion mi diru? Vi konas mian patron, mia frato estas oficiro kaj ankaª mi… Eh… Ïi do signifus la pereon de multaj homoj… Li skribis detalan instrukcion, mi akiru la dokumentojn el la tirkesto de Decker tiam, kiam la profesoro vojaßos al Weltewreden, kie li partoprenos kongreson. Mi tranoktu ¤i tie sur la insulo Malgranda Lagonda, en la Grand-Hotelo, en tiu ¤ambro, apud kiu loßas neniu. Kaj mi baldaª ekscios, kiam transdoni la kajeron al li. Mi devis obei. Kiam alvenis gasto en la najbaran ¤ambron, mi transloßißis ¤i tien, dank’ al la kompatinda Lindner. Kiam vi engrimpis tra la fenestro, aªrore, mi havis rendevuon kun la doktoro. Ankaª li ¤antaßis min, ¤ar la bonfida Decker rakontis al li ¤ion sur la morta lito. La kompatindulo sekvis min, ke li mem aranßu la aferon… Li estas karega, bona homo, li ne denuncis min… Kaj… li agonias…

La sufoka varmego estis neeltenebla. La ßardeno kvazaª fumus, vapornubo Ùvebis super ßi. Kaj de sur la kornico de la fenestro, lacerto gapis en la ¤ambron kun pulsanta gorßo, kiel miniatura krokodilo.

- Ãik-Ãokk! – diris la reptilio laªte kaj ßi atendis. – Ãik-¤okk! – ßi kriis denove kaj malaperis el la fenestro.

Maud ekfumis cigaredon. Ili silentis.

- Mi pensas, ke vi pravas. Mi transdonos la kajeron al li – diris Felikso raªke. Demetinte la cigaredon, li jam Ùovis sian manon en la poÙon.

Iu frapetis.

- Kiu estas tiu?

- La polico!

La fremdulo, portanta livreon malaperis en la Ùranko rapide kaj sen bruo.

XXVIII

La kapitano envenis kun ¤efinspektoro Elder.

- Pardonon – diris la polica oficiro. – Malaperis virino, nomita sinjorino Villiers el la hotelo. Nekomprenebla afero. Ãu vi renkontißis kun Ùi dum la pasinta diurno?

- Mi ne renkontis Ùin – respondis Maud.

Dukoo Sergius pensadis.

- Mi vidis Ùin. Vivalvide al mia ¤ambro Ùi frapetis sur pordo, e¤ tion mi aªdis, ke iu kriis „envenu”. La virino enpaÙis. Mi vidis manon de viro sur la klinko, kiu havis maslhelan manikon… Tio estas certa.

- Ãu via ekscelenco ne scias, kiu ¤ambro ßi estis?

- Jes mi scias. La ¤ambro n-ro 102.

- Dankon…

La kapitano iris al la telefono.

- Ãu vi permesas, fraªlino Borckman, ke mi telefonu?

La knabino ekbruligis cigaredon.

- Jes, kompreneble.

Li telefonvokis la akceptejon.

- Ãi tie parolas kapitano Vuyder. Bonvolu diri, kiu loßas en la ¤ambro n-ro 102… Kiel? Ãu tio estas certa?! Dankon…

Li demetis la aªdilon konsternite.

- Nu? – demandis Elder. – Kiu loßas en la ¤ambro n-ro 102?

- Neniu. Ïi estas neloßata du semajnojn.

- Interese!

Elder diris nur tion. Eksciteco strangolis la gorßon de Maud. La viri estas ¤i tie en la Ùranko. Kaj li ne estas privata detektivo! Li nur surprenis ankaª tion sur sin, kiel la murdon. Sed kiu li estas? Malgraª la multaj teruraj aferoj, Ùin interesis tiu homo jam de la unua renkontißo. Ãu li estas krimulo? Ne! £i sentis, deziris… Li ne estas tio… li ne estu tio!

- Vi malsanißos, fraªlino Borckman – diris Elder.

- Ãu mi?… Kial?

- Via iu cigaredo ankoraª ardas en la cindrujo, kaj vi jam fumas alian.

Li levis la dikan cigaredon kun ora ekstrema¢o, kiu Felikso lasis sur la cindrujo. La duko sidis tiel malproksime, ke li ne povis fumi ßin.

- Tio ne bongustis… Iu donacis ßin al mi.

- Mi vidas. Sinjoro Bruns. Mi ne sciis, ke vi konas unu la alian… Maud ne respondis. £i venis en sakstraton.  £i ne konis Bruns-on!

- Se vi permesas – diris la kapitano -, ni ¤irkaªrigardas iom en la ¤ambro.

Maud glutis, kaj Ùia koro rapide batadis, sed Ùi diris trankvile:

- Kaj… kion vi ser¤as?

- TapiÙon…

- Ãu mi estas sub gardo?

- Ne… Tute ne temas pri tio, ni absolvis tiun ordonon.

- Tiuokaze bonvolu montri la skriban aprobon de la prokuroro. Mi scias tiel, ke sen tio estas malpermesate traser¤i loßejon.

La kapitano konsternißis.

- Jen ßi estas – diris Elder kun kompleza ßentileco, elpreninte dokumenton el sia poÙo. – Kompreneble vi ne devas toleri e¤ la plej malgrandan insulton.

Ïi estis regula jußista decido, laª kiu ¤efinspektoro Elder rajtas traser¤i ¤iun ¤ambron de la Grand-Hotelo sen iu ajn klarigo.

La kapitano miris pleje, sed li tuj komencis la ser¤adon, rigardante malantaª la spegulon, kie du muroj formis triangulon.

- Nenio estas ¤i tie.

- Ïi povas esti nur sub la lito aª en la Ùranko – diris la ¤efinspektoro kaj ekiris al la Ùranko.

Ili nun trovos la junulon!

Maud Ùatintus Ùriki. La duko pale mordetis siajn lipojn.

La kapitano rigardis sub la liton:

- Nenio.

Elder malfermis la pordon de la Ùranko. Dum sekundo ili fikse rigardis en la okulojn de Felikso.

- Ankaª ¤i tie estas nenio – li diris kaj fermis la pordon de la Ùranko.

Poste ili salutis kaj foriris.

XXIX

La junulo elpaÙis el la Ùranko ekscitite, sur la kapo kun leßera, kvadrata, intersezona jako.

Maud kaj la duko ankoraª nun sidis senmove pro surprizo.

- Nun mi devas rapidi! – li haste diris tion dum unu spiro. – Elder revenos. – Li ¢etis la jakon sur seßon.

- Atendu! – kriis Maud. – Ni konfidis al vi niajn plej gravajn sekretojn. Vi ne estas tiel kulpa, ke vi devus timi nin en la futuro.

- Ne temas pri tio… Se mi estus kulpa, mi konfesus tion. Bedaªrinde, mi estas nur idioto, kaj mi hontas tion. Mi nomißas Felikso, nur ßi estas vera el tio, kion mi rakontis.

- Sed la polico ne ser¤as vin pro tia¢o! Elder diris…

- Ke mi estas Teruro de Javo – li mansvingis. – Ïi estis ruza afero. Li volis, ke vi timißu kaj transdonu min al li, se vi kaÙas min ¤i tie. Ãar kiu kuraßus kaÙi rabmurdiston. Sed vi estas escepto. Elder ege trompißis pri sia aftifiko. Vi kaÙis min plu, malgraª tio, ke vi pensis min Teruro de Javo. Tial akceptu mian omaßon.

- Sed – interrompis la duko – la ¤efinspektoro kial ne arestis vin?

- Ãar li devintus miksi min en la krimaferojn de la hotelo, kaj Elder scias, ke mi estas honesta  homo. Krome li tute ne arestus min. Li nur malhelpas min.

- Sed kial oni persekutas vin?

- Ãar mi ne volas edzißi. Sed – li aldonis rapide – tiu mia decido ne estas definitva. Post iom da tempo oni devenas, ke la problemo estas ne en la institucio, sed…

Brueto…

Iu enÙovis leteron sub la fendeto de la pordo. Felikso saltis tien kiel sovaßa kato kaj Ùirmalfermis la pordon. Obtuza knalo, krio, la knabo retroÙancelißis kaj metis ambaª manojn antaª siajn okulojn.

- Kio okazis? – demandis la knabino terurite.

- Mi pensas… ke mi blindißis… aª io simila…

- Montru… montru, pro Dio!

Liaj okuloj estis rußaj kaj terure bruldoloris. Sed li denove vivis post paso de tempo.

- Malbenita fripono! Li havas gas-pistolon…

Lia vido iom post  iom klarißis. Sed li ankoraª verißis. Li ne sciis, ¤u la gas-pistolo kaªzis tion? Li malbonfartis jam de kelkaj horoj, kvazaª komencißanta malario malsanigus lin, kio facila povas okazi. La knabino viÙis liajn okulojn per akvumita tuko.

- Kia bandito… - furiozis Felikso.

La duko legis la teron kaj transdoni ßin al Maud.

„Morgaª noktomeze la kajero kuÙu sur la sojlo de la pordo. Se ßi ne okazos tiel, la tuta mondo ekscios la veron postmorgaª matene. E¤ tio estos publikita, ke Maud Borckman prirabis sian ¤efon, kaj Felikso Crickley, la filo de la gubernatoro murdis doktoron Ranke, kaj li faris multajn, ceterajn krimojn en la Grand-Hotelo. Ïi estas la lasta averto.

Borckman”

- Ãu vi?… - demandis Maud mirante, kaj Ùi nun komprenis multe da aferoj.

- Jes, mi estas la filo de gubernatoro Crickey, bedaªrinde… Mia patro trompe venigis min el Parizo, ¤ar… ¤ar mi multe elspezis… por la… universitato… Tia¢o estas multekosta afero en Parizo. Nur unu bona lakeo kostas okcent frankojn pomonate… La ceterejn vi jam scias… Svatiß-promeso… forkaÙo de vesta¢o, fußo sur velÙipo, en pi¢amo, kaj alveno en vian Ùrankon… Ãu la filo de la gubernatoro povintus stari en pi¢amo lui ¤ambron? Mi nun jam estas tute perdißinta homo, ¤ar cent krimoj okazis ¤i tie, kaj mi ne havas alibion… Kion mi faru?

Li diris ßin tiel plorinde, ke la knakbino ekridis.

- Kial ser¤as vin Elder, se li ne kaptis vin?

- Por reteni min, ßis mia patro alvenos. Ãar tiam ne estos diskuto. La oldulo estas tre rezoluta homo…

Decidaj paÙoj proksimißis kaj haltis antaª la pordo. La junulo tuj estis sur la kornico kaj saltis sur la molan, malsekan teron kiel lokusto, poste li kuris…

Maud malgraª la minaca situacio kaj la soldat-paÙoj, insktinkte rigardis post la junulon, kaj Ùi estis tre feli¤a… ke li tamen ne estas krimulo…

XXX

Iu frapetis.

Konsilisto Markheit paÙis en la ¤ambron kun du sanitaraj soldatoj. Li estis serioza kaj diris malvarmkondute:

- Mi plenumas la lastan deziron de agonianto…

- Decker! – kriis la knabino timißinte.

- Jes. Li estas proksime al la morto. Lia pulso apenaª estas palpebla. Ãiutage mi haltas ¤e la sojlo de la malsanula ¤ambro, kaj entuziasma helpkuracisto raportas ¤ion, kiu memvole estas apud li, hodiaª li diris, ke laª lia opinio, Decker Ùatus paroli, sed la pofesoro estas malforta. Li provis doni al li kamforon…

- Ãu li tre… suferas?…

- Ãu interesas vin, fraªlino, en kian situacion li falis pro vi?… Ulceroj kovras lian korpon, sub liaj akseloj estas Ùvela¢oj, grandaj kiel ovoj, lia vizaßo apenaª estas videbla, lia haªto certe bruldoloras terure malgraª la Ùmiro per Palmira oleo…

- Sufi¤e… mi petas… - spiregis Maud.

Sergius rektigis sin.

- Bonvolu kredi, ke unu kulpulo estas ¤i tie… Mi…

- Tiam ßi koncernas ankaª vin, kion mi diras. Tiu grandanima scienculo venis ¤i tien por savi fraªlinon Borckman de la malliberejo kaj reakiri la rajtan propra¢on de la Ùtato. E¤ nun mortante li petis nur tion de la helpkuracisto, ke mi ne raportu pri lia konfeso, unue mi provu reakiri la priskribon de la sero mildrimede. Mi faris tion. Mi estas ¤i tie. Transdonu la kajeron al mi, kiun mi portos al Decker, kaj mi lasos vin forkuri. Se ne, tiam mi denuncos vin en la nomo de Decker…

Maud kaj la duko time rigardis unu sur la alian.

- Bonvolu kredi… La kajeron… Iu forportis…

- Vi do ne transdonos ßin.

- Kredu min, ßi ne estas ¤e mi… Sed se vi atendus unu tagon…

- Bone. Mi atendos unu tagon. Mi pensas, ke ankaª Decker farus tie. Sed poste ne estos pardono!

Li kapbalancetis kaj foriris.

- Kion ni faros?- demandis Sergius.

La knabino trspondis tre aplombe:

- Ni redonos al Decker tion, kio estas lia, kaj ni submetos nin al la sorto…

XXXI

La kapitano kaj Elder staris en la ¤ambro n-ro 102. La plafono estis tramalsekißinta pro la pluvo, ßia granda parto defalis, kaj nun oni  kovris la bre¤on per lignotabuloj.

- Lasi tia¢on en eleganta hotelo.

- Ne forgesu – diris Elder -, ke jam nek unu gasto restadus en la hotelo, se ne estus kvaranteno. Ili havos tempon por fari la riparajn laborojn post la ¤efsezono… Nu, kio ßi estas?

Duone fumita cigaredstumpo kuÙis sur la planko kun ora ekstrema¢o.

„Bruns.”

- Interese. Mi opinias, ke ni devus viziti sinjoron Bruns. Ãu vi ne pensas tiel, sinjoro kapitano?

- Mi konsentas… Sed kial oni venigis sinjorinon Villiers ¤i tien? Kaj kiu estis tiu viro, kies manon vidis duko Sergius?

- Mi havas specialan hipotezon pri la afero de sinjorino Villiers. La sola ebla solvo.

- Eventuale vi povus diri la solvon ankaª al mi.

- Grandlinie. Aª simbole. Do: ¤ar se iu estas polica kapitano, tamen li povas violonludi.

- Mi rifuzas tiun aludon. Mi kutimas violonludi nur por mi mem, hejme, kaj e¤ konjekton mi ne havas, de kie vi scias ßin!

- Pardonu, sed mi diris tion nur kiel ekzemplon. Sed mi havas alian. Kiam iu atendas sian edzinon ¤e la stacidomo, kaj samtempe alvenis ankaª lia bona amiko, ne estas certe, ke ili vojaßis en la  sama kupeo.

- Sed estas tre verÙajne.

- Mi tial ne diras pli multon, ¤ar diri la rezulton de la esploro aª suspektadi, estas du malsamaj aferoj.

- Ãu vi do havas suspektaton rilate la murdiston de doktoro Ranke?

- Jes,

- Ãu ßi estas ia supozo?

- Ne: mi scias, kiu estas la murdisto! Mi certe scias tion jam ek de la unua tago.

- Sed kial vi ne diras tion?

- Ãar mi ne havas pruva¢on. Ni iru al Bruns.

XXXII

Bruns sidis en brakseßo kun sulfur-flava vizaßo, ¤irkaª liaj okuloj estis bluaj, profundaj faldoj. La morto! Tio venis en la kapon de Elder, kiam ili enpaÙis.

- Mi Ùatus demandi vin, sinjoro Bruns, kiam vi estis en la ¤ambro n-ro 102? – demandis la ¤efinspektoro.

Bruns ßemis.

- Kiu ßi estas?

- Supre sur la etaßo. Ïia plafono estas difektita.

- Mi neniam estis tie.

- Sed tiu cigaredstumpo apartenas al via provizo.

Li rigardis ßin.

- Ïi estas la mia.

- Ãu vi kutimas doni cigaredon al aliuloj?

- Jes mi kutimas. Kiu ne donas?

- Hm… Ãu mi vidas bone, ke vi havas malbonan humoron, sinjoro Bruns?

- Vi bone vidas tion! Mi estas malsana!

- Ãu mi povas demandi, kio estas via problemo?

- Tio ne koncernas vin. Ãu eble ankaª tio apartenas al la afero?

- Ne tiel impete! – admonis la kapitano lin. – Ãu eble se vi Ùanßus la tonon?

- Lasu lin, sinjoro kapitano, sinjoro Bruns rajte estas incitißema… Ej… Kie on gurdas?…

- Ankaª tio estas malbenita afero – furiozis la malsanulo -, dum la tuta tago iu muzika¤as ¤i-proksime.

Elder iris al la ban¤ambro, de kie aªdißis la sonoj.

- Ne tie oni muzikas – diris Bruns rapide -, vidalvide en la korteto.

Elder premis la klinkon…

- Nu! – diris iu interne.

- Kiu estas tie? – demandis la kapitano.

- Hacker – respondis la koncernulo el interne. – Kion vi volas? Mi banas min.

- Ãu vi havas gaston? – demandis Elder de Bruns.

- Jes! Ãu eble ankaª al tio vi havas ion komunan? Havenlaboristo, nomita Hacker, kiu devis resti ¤i tie pro la kvaranteno. Li estas mia malnova amiko, li venas ¤i tien por bani sin kaj legas revuojn.

- Nu… bone… ne estu jam tiel kolera, sinjoro Bruns. Mi deziras paroli kun via amiko Hacker.

Bruns iris al la pordo de la ban¤ambro kaj piedbatis ßin.

- He! Elvenu, sed rapide.

- Bone! Sed kial vi kriegas, vi…

- Vi ne devas fini tion! La polico estas ¤i tie.

La kapitano fingre frotis sian frunton. Langvora premo sidis sur liaj nervoj.

Estis ¤irkaª la kvara horo. Tuj ekpluvegos… Antaª la pluvo oni sentis tiel, kvazaª liaj nervoj hirtißus, kiel la haroj de kato.

La pordo de la ban¤ambro malfermißis, kaj Hacker elvenis en okulblindige multkolora pi¢amo.

- Kion vi deziras – li demandis elegante kaj elprenis cigaredon „Bruns” el sia poÙo.

- Kion vi ser¤is supre en la ¤ambro n-ro 102? – alkriis lin Elder kolere.

- Tiu vo¤tono…

- Fermu vian buÙon, ¤ar mi batos ßin tiel, ke viaj dentoj elfalos! Demetu tiun cigaredon, kiam vi staras antaª mi!

La vortoj de Elder efikis admirinde. La konduto de Hacker tuj Ùanßißis. Li estingis la cigaredon per kutima movo de apa¤o.

- Mi petas vin… sinjoro ¤efinspektoro… mi tute Ùanßißis…

- Silentu!

- Ne parolu kun mia gasto tiel – interrompis Bruns.

- Vi pravas. Venu kun mi en la lavo¤ambron, nu, vi vidos, fripono, kiel draste mi traktos vin!

- Mi petas vin, sinjoro ¤efinspektoro… ni iru nenien… ¤armi rakontos ¤ion al vi… se sinjoro Bruns konsentos, ke… vi demandu min ¤i tie…

- Kompreneble… - diris Bruns.

- Bone. Sed lasu nin solaj, sinjoro Bruns, ¤ar povas okazi, ke mi draste draÙos tiun sinjoron, kaj tiam mi Ùatas esti kun Hacker en duopo.

- Nu, sed…

- Vi povas elekti, sinjoro Bruns – kaj ¤iufoje, kiam li turnißis al la amerikano, liaj vo¤o kaj vizaßo estis la plej ßentilaj, poste turnißinte al Hacker, li farißis tute mala. – Vi vidos, fripono! Mi frakasos vin! Vi jam bone konas min!

Bruns iris en la alian ¤ambron. Elder ¤irkaªrigardis kaj ser¤adis ion ¤ie. Fine li trovis longan zonrimenon de valizo, fald-obligante ßin, li paÙis antaª Hacker-on.

- Elder… - diris la kapitano. – Vi scias, ke tio ne estas permesate dum konfesigo…

- Vidu, sinjoro kapitano! Hacker apartenas al mia divizio, ¤ar la havena polico konsistas el la membroj de la kriminala grupo. Tie ni havas kontakton kun tute aliaj homoj, ol ¤e la sanitara grupo. Mi povas paroligi tiun Hacker-on nur tiel…

- Mi petas vin… sinjöoro ¤efinspektoro… Mi konfesas, ke mi estis  tie… antaª la restoracio… Sed ne mi Ùtelis la biciklon…

- Ãu vi do neas tion?! – diris Elder, kvazaª ßi vere interesus lin. – Ãu ne vi malmuntis ßin?

- Tio… jam… okazis nur poste… £lips diris, ke li ¤iel miksos min en tion, se mi mi malmultos ßin… Mi do malmuntis, sed ne mi vendis ßin… escepte la lampon kaj la transmision… ankaª tion… nur por groÙoj…

- Aªskultu min, Hacker, mi jam enuis vin. Mi Ùatus, se vi transirus al angla kolonio, ke la policisto lernu ion ankaª tie. Tio al mi jam tre sufi¤as. Se vi promesas, ke vi malaperos por¤iam el la proksimo de Javo, mi lasas vin foriri…

- Kaj ¤u vi ne batos min?

- Tio estas alia afero. Sed ni povas paroli ankau pri tio, se vi rakontos, kion vi ser¤is en la ¤ambro n-ro 102?

- Tie mi vere ne…

La zonrimeno ekmovißis.

- Tie vere ne… estis tiel malbone… Kiam oni loßigis min en tiun ni¤on, kie la maljunulo gurdas, mi ofte… transgrimpis ¤i tien, kiam… neniu restadis en la ¤ambro… Kaj mi Ùtelis… cigaredojn… Sed kontantan monon neniam. Ãiuvespere mi elÙtelißis el la kamero, kaj mi dormis supre en la ¤ambro n-ro 102, ¤ar…

- De kie vi havis Ùlosilon?

- Mi havas ßeneralan malfermilon…

- De kie…

- Mi mem faris tion el litfera¢o… Vi diris, ke vi ne batos min!

- Mi ne diris tion. Nu, daªrigu.

- Nur okazis tio…

- Ne mensogu! Kiel okazis, kiam virino kaj viro renkontißis tie…

- Mi ne…

- Kiel?!

- Mi ne neas tion. Iun vesperon fakte venis iu… Mi apenaª povis kaÙißi en la Ùranko. Mi vidis neniun, nur la iradon mi aªdis. Poste iu frapetis. Venis ankaª virino…

- Kion ili parolis?

- Malmulte. La viro diris tion, sed tre kolere: „Kion vi volas de mi?” La virino kolere, siblante respondis: „Mi mortos… Se Arturo ekscios, li mortigos vin… Kaj nun ne eblas fußi…” La viro demandis: „Ãu vi volas monon?” La virino: „Ne!” Vi malfruis al ¤io, fiulo! Ãu vi pensis, ke vi povos forlasi min nur tiel! Ãu? Mi oferis min… Mi malamas Villiers-on…”

- Ãu poste?

- Mi aªdis nenion.

- Vi! Ne mesogu, ¤ar…

- Mi aªdis nenion.

Elder konis la krimulojn, apartenantajn al li. Li sciis, ke Hacker prisilentas ion, sed li sciis e¤ tion, ke li neniam rakontos tiun aferon, ¤ar li mem implikißus en malagrabla¢on.

- Per kio vi ¤antaßis tiun Bruns-on?

- Mi ne…

- Atentu, kion vi diras!

- Mi neas nenion. Mi kaÙe venis ¤i tien por manßa¢o. Nuda homo batfaligis min.  Kiam mi rekonsciißis, Bruns ankoraª ronkis, kaj mi ¤irkaªrigardis… mi… trovis leterojn… de sinjorino… en iu… tirkesto…

- Vi! – Elder kaptis lian gorßon kaj skuis lin. – Fripono! Vi mensogis!

Sed Hacker silentis. Elder denove sciis, ke ¤io estas vana. Nun li ne parolos, ¤ar tio estus denunco. Kaj tiulo prefere lasas sin mortbati…

- Nu, atentu min, fiulo! Matene kaj vespere vi anoncißu ¤e mi en la kontoro, kaj se vi preterlasos ßin iun tagon, mi arestos vin. Ãu vi komprenis?

- Mi komprenis tion, sinjoro ¤efinspektoro!

- Ni povas iris, sinjoro kapitano.

Kiam la aero farißis pura kaj sekura, Bruns denove aperis.

- Diru, vi, hirudo, kiel mi povus liberißi de vi – li demandis kolere, kaj ßemante ekfumis cigaredon.

- Neniel – respondis Hacker. – De nun mi deziras vivi bone. Vi estas kontrabandisto de armiloj. Tia homo enspezas multe da mono. Vi povas subteni bonvolan ¤antaßiston. Ãu vi havas manßa¢on?

La langvora homo, simila al bu¤isto malgaje ßemis.

- Mendu ¤e la kelnero, kion vi volas. Fripono.

Hacker ne ¤agrenißis pro la ofendo.

- Diru sinjoro Bruns – li demandis -, kian problemon vi havas, ke vi konstante ßemadas.

- Tio ne koncernas vin. Ãu vi komprenas? Manßu kaj dormu, kaj lasu min trankvila… Vi ne longe ekspluatos min. Mi vivos maksimume kelkajn semajnojn.

- Ankaª ßi estas io. Mi scias, ke mi ne havos laboron ßis emeritißo. Sed kial vi ne vivus plu?

- Ãar mi mortos.

Ankaª Hacker ekfumis cigaredon.

- Se via vizaßo ne estus tiel langvora kaj flava, oni kredus, ke vi estas fortikulo.

- Iam… mi estis tio… Antaª nelonge. Mi komercis kun piratoj kaj rabistoj. Al tio estas bezonata io. Nun jam fermu vian buÙon kaj lasu min trankvila. Ankaª mi ne scias, kial mi toleras vian ¤antaßon, kiam iu malbenis min, kaj nun jam al mi estas kapute…

- Sed se ne, tiu letero signifos por vi dek jarojn en la malliberejo, kiun mi Ùtelis el via skribotablo…

Ili silentis por iom da tempo.

- Tiu sezono vere estas terura – murmuris Hacker. – Mi maljunißas… Antaªe… mi fajfis pri la siroko…

Kaj li glutis kun amara mieno…

- Nun jam lasu min trankvila, kaj manßegu, se vi volas – diris la dika homo per raªka, plorinda vo¤o. Sed Hacker denove viÙis sian Ùvitkovritan frunton.

- Ne… mi jam ne havas apetiton…

- Kion vi sentas? – interesißis Bruns.

- Kvazaª mia verto estus premata…

- Ankaª mi sentas same, kaj miaj piedoj estas malvarmaj, miaj manoj estas malsekaj.  Multaj punktetoj saltadas antaª miaj okuloj por momento.

Hacker palißis.

- Ãu eblas, ke… la malbeno… estas infekta?

- Mi ne pensas…

- Ankaª mi… sentas tiel, kvazaª mi estus… malbenita.

- Tio facile povas okazi – respondis bruns. – Se mia malbeno infektas…

XXX

Iu frapetis.

Konsilisto Markheit paÙis en la ¤ambron kun du sanitaraj soldatoj. Li estis serioza kaj diris malvarmkondute:

- Mi plenumas la lastan deziron de agonianto…

- Decker! – kriis la knabino timißinte.

- Jes. Li estas proksime al la morto. Lia pulso apenaª estas palpebla. Ãiutage mi haltas ¤e la sojlo de la malsanula ¤ambro, kaj entuziasma helpkuracisto raportas ¤ion, kiu memvole estas apud li, hodiaª li diris, ke laª lia opinio, Decker Ùatus paroli, sed la pofesoro estas malforta. Li provis doni al li kamforon…

- Ãu li tre… suferas?…

- Ãu interesas vin, fraªlino, en kian situacion li falis pro vi?… Ulceroj kovras lian korpon, sub liaj akseloj estas Ùvela¢oj, grandaj kiel ovoj, lia vizaßo apenaª estas videbla, lia haªto certe bruldoloras terure malgraª la Ùmiro per Palmira oleo…

- Sufi¤e… mi petas… - spiregis Maud.

Sergius rektigis sin.

- Bonvolu kredi, ke unu kulpulo estas ¤i tie… Mi…

- Tiam ßi koncernas ankaª vin, kion mi diras. Tiu grandanima scienculo venis ¤i tien por savi fraªlinon Borckman de la malliberejo kaj reakiri la rajtan propra¢on de la Ùtato. E¤ nun mortante li petis nur tion de la helpkuracisto, ke mi ne raportu pri lia konfeso, unue mi provu reakiri la priskribon de la sero mildrimede. Mi faris tion. Mi estas ¤i tie. Transdonu la kajeron al mi, kiun mi portos al Decker, kaj mi lasos vin forkuri. Se ne, tiam mi denuncos vin en la nomo de Decker…

Maud kaj la duko time rigardis unu sur la alian.

- Bonvolu kredi… La kajeron… Iu forportis…

- Vi do ne transdonos ßin.

- Kredu min, ßi ne estas ¤e mi… Sed se vi atendus unu tagon…

- Bone. Mi atendos unu tagon. Mi pensas, ke ankaª Decker farus tie. Sed poste ne estos pardono!

Li kapbalancetis kaj foriris.

- Kion ni faros?- demandis Sergius.

La knabino trspondis tre aplombe:

- Ni redonos al Decker tion, kio estas lia, kaj ni submetos nin al la sorto…

XXXI

La kapitano kaj Elder staris en la ¤ambro n-ro 102. La plafono estis tramalsekißinta pro la pluvo, ßia granda parto defalis, kaj nun oni  kovris la bre¤on per lignotabuloj.

- Lasi tia¢on en eleganta hotelo.

- Ne forgesu – diris Elder -, ke jam nek unu gasto restadus en la hotelo, se ne estus kvaranteno. Ili havos tempon por fari la riparajn laborojn post la ¤efsezono… Nu, kio ßi estas?

Duone fumita cigaredstumpo kuÙis sur la planko kun ora ekstrema¢o.

„Bruns.”

- Interese. Mi opinias, ke ni devus viziti sinjoron Bruns. Ãu vi ne pensas tiel, sinjoro kapitano?

- Mi konsentas… Sed kial oni venigis sinjorinon Villiers ¤i tien? Kaj kiu estis tiu viro, kies manon vidis duko Sergius?

- Mi havas specialan hipotezon pri la afero de sinjorino Villiers. La sola ebla solvo.

- Eventuale vi povus diri la solvon ankaª al mi.

- Grandlinie. Aª simbole. Do: ¤ar se iu estas polica kapitano, tamen li povas violonludi.

- Mi rifuzas tiun aludon. Mi kutimas violonludi nur por mi mem, hejme, kaj e¤ konjekton mi ne havas, de kie vi scias ßin!

- Pardonu, sed mi diris tion nur kiel ekzemplon. Sed mi havas alian. Kiam iu atendas sian edzinon ¤e la stacidomo, kaj samtempe alvenis ankaª lia bona amiko, ne estas certe, ke ili vojaßis en la  sama kupeo.

- Sed estas tre verÙajne.

- Mi tial ne diras pli multon, ¤ar diri la rezulton de la esploro aª suspektadi, estas du malsamaj aferoj.

- Ãu vi do havas suspektaton rilate la murdiston de doktoro Ranke?

- Jes,

- Ãu ßi estas ia supozo?

- Ne: mi scias, kiu estas la murdisto! Mi certe scias tion jam ek de la unua tago.

- Sed kial vi ne diras tion?

- Ãar mi ne havas pruva¢on. Ni iru al Bruns.

XXXII

Bruns sidis en brakseßo kun sulfur-flava vizaßo, ¤irkaª liaj okuloj estis bluaj, profundaj faldoj. La morto! Tio venis en la kapon de Elder, kiam ili enpaÙis.

- Mi Ùatus demandi vin, sinjoro Bruns, kiam vi estis en la ¤ambro n-ro 102? – demandis la ¤efinspektoro.

Bruns ßemis.

- Kiu ßi estas?

- Supre sur la etaßo. Ïia plafono estas difektita.

- Mi neniam estis tie.

- Sed tiu cigaredstumpo apartenas al via provizo.

Li rigardis ßin.

- Ïi estas la mia.

- Ãu vi kutimas doni cigaredon al aliuloj?

- Jes mi kutimas. Kiu ne donas?

- Hm… Ãu mi vidas bone, ke vi havas malbonan humoron, sinjoro Bruns?

- Vi bone vidas tion! Mi estas malsana!

- Ãu mi povas demandi, kio estas via problemo?

- Tio ne koncernas vin. Ãu eble ankaª tio apartenas al la afero?

- Ne tiel impete! – admonis la kapitano lin. – Ãu eble se vi Ùanßus la tonon?

- Lasu lin, sinjoro kapitano, sinjoro Bruns rajte estas incitißema… Ej… Kie on gurdas?…

- Ankaª tio estas malbenita afero – furiozis la malsanulo -, dum la tuta tago iu muzika¤as ¤i-proksime.

Elder iris al la ban¤ambro, de kie aªdißis la sonoj.

- Ne tie oni muzikas – diris Bruns rapide -, vidalvide en la korteto.

Elder premis la klinkon…

- Nu! – diris iu interne.

- Kiu estas tie? – demandis la kapitano.

- Hacker – respondis la koncernulo el interne. – Kion vi volas? Mi banas min.

- Ãu vi havas gaston? – demandis Elder de Bruns.

- Jes! Ãu eble ankaª al tio vi havas ion komunan? Havenlaboristo, nomita Hacker, kiu devis resti ¤i tie pro la kvaranteno. Li estas mia malnova amiko, li venas ¤i tien por bani sin kaj legas revuojn.

- Nu… bone… ne estu jam tiel kolera, sinjoro Bruns. Mi deziras paroli kun via amiko Hacker.

Bruns iris al la pordo de la ban¤ambro kaj piedbatis ßin.

- He! Elvenu, sed rapide.

- Bone! Sed kial vi kriegas, vi…

- Vi ne devas fini tion! La polico estas ¤i tie.

La kapitano fingre frotis sian frunton. Langvora premo sidis sur liaj nervoj.

Estis ¤irkaª la kvara horo. Tuj ekpluvegos… Antaª la pluvo oni sentis tiel, kvazaª liaj nervoj hirtißus, kiel la haroj de kato.

La pordo de la ban¤ambro malfermißis, kaj Hacker elvenis en okulblindige multkolora pi¢amo.

- Kion vi deziras – li demandis elegante kaj elprenis cigaredon „Bruns” el sia poÙo.

- Kion vi ser¤is supre en la ¤ambro n-ro 102? – alkriis lin Elder kolere.

- Tiu vo¤tono…

- Fermu vian buÙon, ¤ar mi batos ßin tiel, ke viaj dentoj elfalos! Demetu tiun cigaredon, kiam vi staras antaª mi!

La vortoj de Elder efikis admirinde. La konduto de Hacker tuj Ùanßißis. Li estingis la cigaredon per kutima movo de apa¤o.

- Mi petas vin… sinjoro ¤efinspektoro… mi tute Ùanßißis…

- Silentu!

- Ne parolu kun mia gasto tiel – interrompis Bruns.

- Vi pravas. Venu kun mi en la lavo¤ambron, nu, vi vidos, fripono, kiel draste mi traktos vin!

- Mi petas vin, sinjoro ¤efinspektoro… ni iru nenien… ¤armi rakontos ¤ion al vi… se sinjoro Bruns konsentos, ke… vi demandu min ¤i tie…

- Kompreneble… - diris Bruns.

- Bone. Sed lasu nin solaj, sinjoro Bruns, ¤ar povas okazi, ke mi draste draÙos tiun sinjoron, kaj tiam mi Ùatas esti kun Hacker en duopo.

- Nu, sed…

- Vi povas elekti, sinjoro Bruns – kaj ¤iufoje, kiam li turnißis al la amerikano, liaj vo¤o kaj vizaßo estis la plej ßentilaj, poste turnißinte al Hacker, li farißis tute mala. – Vi vidos, fripono! Mi frakasos vin! Vi jam bone konas min!

Bruns iris en la alian ¤ambron. Elder ¤irkaªrigardis kaj ser¤adis ion ¤ie. Fine li trovis longan zonrimenon de valizo, fald-obligante ßin, li paÙis antaª Hacker-on.

- Elder… - diris la kapitano. – Vi scias, ke tio ne estas permesate dum konfesigo…

- Vidu, sinjoro kapitano! Hacker apartenas al mia divizio, ¤ar la havena polico konsistas el la membroj de la kriminala grupo. Tie ni havas kontakton kun tute aliaj homoj, ol ¤e la sanitara grupo. Mi povas paroligi tiun Hacker-on nur tiel…

- Mi petas vin… sinjöoro ¤efinspektoro… Mi konfesas, ke mi estis  tie… antaª la restoracio… Sed ne mi Ùtelis la biciklon…

- Ãu vi do neas tion?! – diris Elder, kvazaª ßi vere interesus lin. – Ãu ne vi malmuntis ßin?

- Tio… jam… okazis nur poste… £lips diris, ke li ¤iel miksos min en tion, se mi mi malmultos ßin… Mi do malmuntis, sed ne mi vendis ßin… escepte la lampon kaj la transmision… ankaª tion… nur por groÙoj…

- Aªskultu min, Hacker, mi jam enuis vin. Mi Ùatus, se vi transirus al angla kolonio, ke la policisto lernu ion ankaª tie. Tio al mi jam tre sufi¤as. Se vi promesas, ke vi malaperos por¤iam el la proksimo de Javo, mi lasas vin foriri…

- Kaj ¤u vi ne batos min?

- Tio estas alia afero. Sed ni povas paroli ankau pri tio, se vi rakontos, kion vi ser¤is en la ¤ambro n-ro 102?

- Tie mi vere ne…

La zonrimeno ekmovißis.

- Tie vere ne… estis tiel malbone… Kiam oni loßigis min en tiun ni¤on, kie la maljunulo gurdas, mi ofte… transgrimpis ¤i tien, kiam… neniu restadis en la ¤ambro… Kaj mi Ùtelis… cigaredojn… Sed kontantan monon neniam. Ãiuvespere mi elÙtelißis el la kamero, kaj mi dormis supre en la ¤ambro n-ro 102, ¤ar…

- De kie vi havis Ùlosilon?

- Mi havas ßeneralan malfermilon…

- De kie…

- Mi mem faris tion el litfera¢o… Vi diris, ke vi ne batos min!

- Mi ne diris tion. Nu, daªrigu.

- Nur okazis tio…

- Ne mensogu! Kiel okazis, kiam virino kaj viro renkontißis tie…

- Mi ne…

- Kiel?!

- Mi ne neas tion. Iun vesperon fakte venis iu… Mi apenaª povis kaÙißi en la Ùranko. Mi vidis neniun, nur la iradon mi aªdis. Poste iu frapetis. Venis ankaª virino…

- Kion ili parolis?

- Malmulte. La viro diris tion, sed tre kolere: „Kion vi volas de mi?” La virino kolere, siblante respondis: „Mi mortos… Se Arturo ekscios, li mortigos vin… Kaj nun ne eblas fußi…” La viro demandis: „Ãu vi volas monon?” La virino: „Ne!” Vi malfruis al ¤io, fiulo! Ãu vi pensis, ke vi povos forlasi min nur tiel! Ãu? Mi oferis min… Mi malamas Villiers-on…”

- Ãu poste?

- Mi aªdis nenion.

- Vi! Ne mesogu, ¤ar…

- Mi aªdis nenion.

Elder konis la krimulojn, apartenantajn al li. Li sciis, ke Hacker prisilentas ion, sed li sciis e¤ tion, ke li neniam rakontos tiun aferon, ¤ar li mem implikißus en malagrabla¢on.

- Per kio vi ¤antaßis tiun Bruns-on?

- Mi ne…

- Atentu, kion vi diras!

- Mi neas nenion. Mi kaÙe venis ¤i tien por manßa¢o. Nuda homo batfaligis min.  Kiam mi rekonsciißis, Bruns ankoraª ronkis, kaj mi ¤irkaªrigardis… mi… trovis leterojn… de sinjorino… en iu… tirkesto…

- Vi! – Elder kaptis lian gorßon kaj skuis lin. – Fripono! Vi mensogis!

Sed Hacker silentis. Elder denove sciis, ke ¤io estas vana. Nun li ne parolos, ¤ar tio estus denunco. Kaj tiulo prefere lasas sin mortbati…

- Nu, atentu min, fiulo! Matene kaj vespere vi anoncißu ¤e mi en la kontoro, kaj se vi preterlasos ßin iun tagon, mi arestos vin. Ãu vi komprenis?

- Mi komprenis tion, sinjoro ¤efinspektoro!

- Ni povas iris, sinjoro kapitano.

Kiam la aero farißis pura kaj sekura, Bruns denove aperis.

- Diru, vi, hirudo, kiel mi povus liberißi de vi – li demandis kolere, kaj ßemante ekfumis cigaredon.

- Neniel – respondis Hacker. – De nun mi deziras vivi bone. Vi estas kontrabandisto de armiloj. Tia homo enspezas multe da mono. Vi povas subteni bonvolan ¤antaßiston. Ãu vi havas manßa¢on?

La langvora homo, simila al bu¤isto malgaje ßemis.

- Mendu ¤e la kelnero, kion vi volas. Fripono.

Hacker ne ¤agrenißis pro la ofendo.

- Diru sinjoro Bruns – li demandis -, kian problemon vi havas, ke vi konstante ßemadas.

- Tio ne koncernas vin. Ãu vi komprenas? Manßu kaj dormu, kaj lasu min trankvila… Vi ne longe ekspluatos min. Mi vivos maksimume kelkajn semajnojn.

- Ankaª ßi estas io. Mi scias, ke mi ne havos laboron ßis emeritißo. Sed kial vi ne vivus plu?

- Ãar mi mortos.

Ankaª Hacker ekfumis cigaredon.

- Se via vizaßo ne estus tiel langvora kaj flava, oni kredus, ke vi estas fortikulo.

- Iam… mi estis tio… Antaª nelonge. Mi komercis kun piratoj kaj rabistoj. Al tio estas bezonata io. Nun jam fermu vian buÙon kaj lasu min trankvila. Ankaª mi ne scias, kial mi toleras vian ¤antaßon, kiam iu malbenis min, kaj nun jam al mi estas kapute…

- Sed se ne, tiu letero signifos por vi dek jarojn en la malliberejo, kiun mi Ùtelis el via skribotablo…

Ili silentis por iom da tempo.

- Tiu sezono vere estas terura – murmuris Hacker. – Mi maljunißas… Antaªe… mi fajfis pri la siroko…

Kaj li glutis kun amara mieno…

- Nun jam lasu min trankvila, kaj manßegu, se vi volas – diris la dika homo per raªka, plorinda vo¤o. Sed Hacker denove viÙis sian Ùvitkovritan frunton.

- Ne… mi jam ne havas apetiton…

- Kion vi sentas? – interesißis Bruns.

- Kvazaª mia verto estus premata…

- Ankaª mi sentas same, kaj miaj piedoj estas malvarmaj, miaj manoj estas malsekaj.  Multaj punktetoj saltadas antaª miaj okuloj por momento.

Hacker palißis.

- Ãu eblas, ke… la malbeno… estas infekta?

- Mi ne pensas…

- Ankaª mi… sentas tiel, kvazaª mi estus… malbenita.

- Tio facile povas okazi – respondis bruns. – Se mia malbeno infektas…

XXXIII

Felikso bone sciis, ke li ne povas resti longe en la ßardeno… Li iris preter la muro sur malmola, sinkema, pluvomalsekigita tero. Fine li alvenis al malgranda fenestro. Tie ne estas ¤ambro.

Ãirkaªrigardinte, li suprentiris sin, kaj li jam estis interne. Li eraris. Ïi tamen estis ¤ambro, sed simpla. Anstataª karpito, la muroj estis farbitaj, lada lavabo, malnovmoda, ligna lito kaj spegulo kun foruzita krado trovißis en ßi.

Eble iu ¤ambristino loßas ¤i tie. Jen! Korala koliero pendas sur la spegulo. Tiu terura virina vo¤o menciis tiun ¤i ¤ambron, kiam Ùi kriis al li anstataª Martino. Li kuÙißis iomete sur la foruzita, leda divano, kion, Ùajnas, oni portis ¤i tien anstataª la fatraskamero. Li estis strange laca. Ãu ßi ne estas malario? Li naªzis, liaj piedoj kaj manoj tolporis. Plurfoje li havis tiun senton dumtage, sed ßi daªris nur mallonge.

Ankaª nun ßi pasis, tuj post la kuÙißo.

Hop!

£losilo estas sur la tablo. Ïenerala Ùlosilo! Pri kio kriadis la virino, ke Martino portu ßin malsupren. Tio malfermas ¤iun pordon! Hura!

Li tuj enloßißos en iun ¤ambron. E¤! Li banos sin. Li nur povus jam sin razi, ¤ar lia barbo elkreskis timige…

Ãar li havas ßeneralan Ùlosilon… Dio mia… Razilon ne valoras multe, li sendos dek razilojn al la koncernulo… Li do akiros ankaª razilon helpe de la ßenerala Ùlosilo.

Hop!

Li frostotremis… Kion signifas la necesbezono. Li enpoÙigis la Ùlosilon kaj ekiris ¤asi razilon. Li tirißis en malluman engulon de la koridoro… Malpli proksime ßuste nun malfermißis pordo, elpaÙis viro en griza vesta¢o, kiu turninte la Ùlosilon en la seruro, metis ßin en sian poÙon kaj ekiris sur la Ùtuparo. Li iros malsupren en la halon aª en la restoracion. Ek!

Li malfermis la pordon. La ßenerala Ùlosilo facile turnißis. Li enpaÙis. Li ne devis longe ser¤adi, sur la  vitrotabuleto super la lavkuvo kuÙis la tuta kompleto: razilo, kremo, aluno kaj akriga rimeno.

Li rapide enpoÙigis la razilon kaj la kremon. Ïi estas unuaranga. La klingo estas belega, la prenilo kun inkrusta¢o, kiu havas surskribon per oralaj literoj: „Sidney Crick”. Li prenis ankoraª nur sapon kaj viÙtukon, poste li forrapidis.

Ãu nun? Kiu ¤ambro estas neloßata? La duonetaßo certe estas plena de gastoj. Sur la helika Ùtuparo li Ùteliris sur la duonetaßon.

Nu!…

Hotelservisto staris ¤e la lifto de la kuirejo. Li eksidis, alpreminte sin al la muro.

- Nu, rapidu! – kriis la servisto en la liftÙakton de la restoracio. – Kio estos?

- He, ne kriadu. – Sinjoro Wolfgang aperas sur la koridoro.

- Pardonon, sed la markizo estas malpacienca.

- Tamen ne kriadu. Kio okazis al la tapiÙo?

- Estis malgranda problemo… Mi metis tion sur la koridoron por porti ßin en la deponejon… Kaj ßi malaperis.

- Kion vi fabelas?

- Martino diris, ke li portis ßin pro eraro en la ¤ambron de sinjoro Bruns. Sed mi ne vidis la tapiÙon tie…

- Tial vi estos el¢etita… Tansdonita al la polico… Kien ßi malaperis el la ¤ambro de Bruns?! – kriadis la hotelisto perdinte sian memregon.

- Eble ßi trovißas en iu tirkesto. La anglo malÙatas la tapiÙojn, verÙajne li ¢etis ßin ien…

- Kial vi ne ser¤is tion?

- Ãar… oni povas purigi lian ¤ambron nur en lia ¤eesto, kaj neniu kuraßas rigardi en la tirkeston. Li estas malafabla homo.

- Ni ankoraª devas aranßi tiun ¤i aferon! Tiun fripona¢on… Se la tapiÙo ne trovißos ßis morgaª, vi amare pentos tion… Ãu vi komprenas?

- Jes…

La malgranda lifto zumis. Alvenis la vespermanßo de la markizo. La servisto deprenis ßin, kaj resendis la lifton.

- La malsekißinta lita¢o ankoraª estas en la ¤ambro n-ro 102. Morgaª portu tion malsupren! Forigu ankaª la enfalintajn muropecojn.

La direktoro foriris kolere. La servisto portis la manßa¢on. Felikso elvenis el la Ùirmo de la helika Ùtuparo. Estas loko, kie loßi! La ¤ambro n-ro 102 certe estas malplena, se la muro enfalis. En tiu momento aªdißis mallonga zumado, la lifto haltis kun la dua plado. Duono da bele fritita kokino kuÙis sur la pleto. Li tuj enpoÙigis ßin kaj rapidis en la ¤ambron n-ro 102.

XXXIV

La mucida odoro de la malsekißinta mortelo estis sentebla en la neloßata ¤ambro pro la enfalinta muro. Li rapide eniris en la ban¤ambron kaj malfermis la akvokranon. La varma akvo plaªdegis. E¤ tiu superba sento, ke li banos sin, ne solvis la amaran guston en lia buÙo kaj lian malbonfarton… Io okazis al li. Nek la kokono bongustis al li, kvankam li jam longe ne manßis. Li ¢etis ties duonon tra la fenestro. Li elmetis ¤ion el sia poÙo sur seßon. La ßeneralan Ùlosilon, la sapon kaj la inkrustian razilon kun la surskribo „Sidney Crick”. Poste li banis sin, kaj sidante en la bankuvo, li Ùmiris sian vizaßon per la razkremo. Poste li staris antaª la spegulon kaj komencis razi sin. Apenaª li razis iun sian vangon, kiam la Ùosilo ekgrincis en la seruro… Iu venas! Li retroiris malrapide, trankvile al la fenestro, en la mano kun la sapo kaj la kremo. Li kaptis la ßeneralan Ùlosilon de sur la seßo. Lia vesta¢o estas malproksime, sur hoko, apud la muro…

 - Jen tiel!… Metu la tapiÙon tien, ¤ar ßi tute ne trovißas en tiu ¤i ¤ambro. – diris Wolfgang. - Kaj vi ne devas paroli pri tio, venontjare ni purigos ßin.

- Kial estas tiu malbela makulo sur la tapiÙo?

- Botelo da brando verÙißis sur ßin. Hontu . Vi nur devintus demandi Bruns-on. Li tuj diris, ke li ¢etis la tapiÙon en la komodon…

Felikso malpezißis. Ili ne venos ¤i tien.

- Cetere estus pli bone meti tiun tapiÙon en la ban¤ambron, antaª la bankuvon.

Puf!

Li havis nur tiom da tempo, ke li fulmorapide paÙu tra la malranda fenestro kaj fermu ßin, kiel li povis. Li staris en la lumkorto, du etaßojn alte, Ùvebante inter la  tero kaj la ¤ielo sur ferÙtupetaro, tute nuda.

- Ïi estas senekzempla impertinenteco! – stridis la vo¤o de Wolfgang. – Iu fripono venas ¤i tien por Ùanßi vesta¢on!… Kaj banißi!… Portu tiun a¢a¤on en la kontoron! Kaj tiu fripono, kiu ne povas doni kalkulon pri sia Ùanßvesta¢o, tiu punißos! Bando! Ekiru! Rapaide!

… Ili forportis lian vesta¢on. Li staris tie kun la razilo kaj la ßenerala Ùlosilo, kun duone barbostopla vizaßo, en Adama kostumo.

Metinte la Ùlosilon, la razilon kaj la sapon en viÙtukon, li ligis ßin al sia brako kiel pakuma¢on. Poste li paÙis sur la ferÙtuparon.

Komencißis ekscita vesto-¤asado.

Dense pluvegis en la blinda mallumo. Li tuj tramalsekißis. Li ekvidis nur tri mallumajn fenestrojn. La unua, dekstre de li, same estis ban¤ambro. Li enpaÙis tien.

Ïi ne estas bona. Lumo filtrißis tra la bre¤o sub la pordo, malfermißanta al la loßejo. Kaj li aªdis sonojn de parolado.

£i estas la vidvino! Li tuj rekonis la aldan vo¤on de sinjorino Relli.

- …Mi havis ne multe da ßojo en mia vivo. Sed kelkfoje mi estis feli¤a, kaj eble tial ne doloras, kiam mi pensas pri tio, ke mi maljunißas…

La demando estas tio, ¤u vi estis bona? – diris raªka vo¤o de viro.

Mi opinias, jes… Ke nun io Ùarßas mian konsciencon, ankaª ties kaªzo estas la boneco. Mi volis peti ponsilonde via kolego, sed strange, mi ne revidis lin post du mallongaj renkontißoj.

- Mi ne sciis, ke ankaª alia misiisto loßas ¤i tie krom mi.

- El la sama ordeno, tiuj samaj butonoj, simila velura kolumo kun griza makulo.

- Estas tre strange… Tineo ronßis la grizan makulon en la veluron…

- Interese…

- Hm… mi infiormißos pri tiu stranga kolego… Kio do ¤agrenas vin sinjorino?

- Temas pri tre malgaja afero, kaj mi petas plie konsilon ol absolvon, ¤ar mi erarigis ankaª la policon. Mi diris tion, ke mi ne konas Arturon Cocklin. Kvankam ni ofte estis kune en Singapuro.

- Kial vi neis lin?

- Ãar… mi sciis, ke oni demandas pri li pro lia edzino… Kiu inkognite estas en la Grand-Hotelo… kaj Ùia edzo pensas, ke Ùi estas mia gasto… Ïi tre doloras min, sed mi estas romantikulino… La virino enamißis al junulo… kaj ili volas fußi… £i petis min ankoraª en Singapuro pruvi alibion antaª sia edzo, kaj mi skribu invitleteron de ¤i tie al Ùi, por pasigi kelkajn tagojn kune. Tiel Ùi povas senprobleme vojaßi ¤i tien… Mi skribis ßin…

- Vi malbone faris tion…

- Mi estas italino… Temis pri amo, romanco, malfeli¤a virino… De tiam mi pentis ßin, ¤ar alia virino estis ¤i tie… aki amis la junulon, sed longe kaj… kaj Ùi faris gravajn oferojn por li, ankaª la virino estis artistino, Ùi dancis kune kun la knabo, kaj Ùi edzinißis al aßa, malbelega ¤efredektoro, nur tial, por ke Doddy havu multe da mono. Temas pri sinjorino Villiers, kiu malaperis… Anticipe Ùi estis ¤e mi, Ùi ploris kaj svenis. La junulo lasis Ùin en Singapuro, pro tiu virino, kaj Ùi nun jam havas nenion, nur la maljunan, abomenindan edzon kaj… £i diris, ke Ùi skribos leteron al la edzo de la alia virino, ¤ar Ùi ne volas, ke Doddy forlasu Ùin…

- Inferaj, ulceraj vivoj…

- Jes, jes… nun jam ankaª mi scias… sed en Singapuro mi ankoraª vidis romantikon en ßi. Kaj sinjorino Villiers iel fußis de tie ¤i… Mi ne diris al la polico, kion mi scias… ¤ar tiu kulpa virino vivas inkognite en la hotelo. £i luis ¤ambron kiel sinjorino Hould. £i volas fußi kun la junulo, kvankam Ùi havas belan infanon… Mi deziris rakonti tion kaj peti, helpu min: Kion mi faru?…

Felikso forgesinte pri sia situacio, staris silente en la malluma ban¤ambro, kie ¤iu vorto estis aªdebla.

La konsilo de la misiisto jam ne interesis la junulon, kiu kunportis ununuran pakuma¢on sur la pojno kaj subaªskultadis. Li paÙis sur la ferÙtupetaron por daªrigi sian vesto-¤asadon. Jen estas la fenestro de alia malluma ban¤ambro. Li enpaÙis… senbrue Ùtelumis… Li subaªskultis… Li malfermis la pordon de la ¤ambro kaj timeme staris sur la malvarmaj kaheloj…

Alia ¤ambro estis alirebla el la malgranda salono, kiun apartigis kurteno. Iu ¢us ekfunkciigis gramofonon…

Miss Otis regrets she is

Inable to lunch today

            - Finu tion abomenindan muzikadon – diris blonda, diketa virino en vespera robo.

            Hillers, la laktokrema¢-fabrikisto kaj lia edzino loßis ¤i tie. El la supera sociklaso de Usono.

            - Ne diru al mi, Mae, kion mi faru… - kaj li zumkantis, dume li malligis sian fark-kravaton.

            - Hontu! Kion pensas la personaro pri mi! Vi flirtas kun la ¤ambristino. Usona miliardulo!

            Hillers fajfis, depreninte sian jakon, li metis ßin sur la apogilon de seßo. La virino haste kaptis de sur sia hararo diamanta kapornamon, valorantan mult-dekmil dolarojn kaj ¢etis ßin al la gramofono.

            - Raspondu al mi!… - Ùi kri¤is vulgare, ofende. – Mi ne estas via hundo. Ãu vi scias?!

            Hillers ekfumis cigaredon kun indiferenta vizaßo.

            - Ne kriadu, mi petas – li respondis tedite -, vi ne estas en la aªtomata bufedo.

            - Fia kanajlo! Se ne pla¤is al vi, ke mi estis mend-kelnerino, kial vi ne edzißis al ri¤ulino. Sed kiu edzinißus al kriisto. Kiu kriegas antaª foiraj budoj kun farunkovrita vizaßo… E¤ nun vi estas tio, kio vi estis: foira vendisto! Malgraª viaj milionoj!

            Hillers zumkantante stre¤is sian horloßon. La gramofonon muzikis:

Miss Otis regrets she is

Inable to lunch today

            La virino ¢etis vazon sur la plankon, kaj Ùia pufa, velkanta, Ùminkita, pupa vizaßo deformißis pro la kolero.

            - Ãarlatano! Kriisto! Rekulpißanto! – Ùi kri¤is.

            - Bonvolu ne fari skandalon – diris Hillers mallaªte -, ¤ar…

            - Ãu vi batos min?!… Ãu vi povus fari tion. Pfuj!… Kavaliro de la ¤ambristinoj.

            - Vidu, Mae, nun jam finu tion… Nek la ¤ambristino valoras malpli, ol la Ùoforo… Mia Ùoforo. Ãu vi pensas, ke mi estas idioto?…

            - Fiulo! Kalumnianto, karcerfloro… - Kaj ankaª Ùi komencis malvesti sin, sed tiel, ke Ùi disÙiris la belegan, silkan robon, faritan laª Pariza modo, per unu movo ßis la trunko…

            …Felikso fußis.

            La pluvo denove falis sur lin, kaj tre malproksime, obtuze aªdißis malantaª li, tra la brueto de la pluvo:

Miss Otisregrets she is

Inable to lunch today