D U A Ã A P I T R O
La Muzikanta Rato, la Verda Prücsök
kaj la Dormema Elefanto
La mondfama spionino unuavice komencis amare plora¤i. Ïustadire Ùi ploregis, kiel ia punita, obstina infano, kaj la homoj, kiuj e¤ konjekton ne havis, ke tiu hirta adoleskulino okupißas pri mondfama spionado, en siaj grandegaj Ùuoj kun sekreta, kera reßo, ili scivoleme haltis preterirante Ùin por priobservi la ploregon de la el¢etita persono, por aªskulti Ùian timigan antaªdiron rilate la vivdaªron de la rußhara kaporalo, dume Ùi mekanike senpolvigis sian vesta¢on. Tiam Ùi elÙovis sian langon al la piedirantoj, manke de la motivoj de febro aª misdigesto.
BonÙance brunvizaßa, larßÙultra viro pasis al la knabino, kiun ¤iu bone konis en la haveno laª la nomo Cigaro, kaj li flustris mallaªte, trankvilige al la fama spionino:
- Vi estas granda azeno, Prücsök, kaj venu, ¤ar mi survangos vin!
Mi rimarkas, ke Cigaro antaª du jaroj batis je la kapo la doganstapliston per dokumentÙranko en Honolulu tiel, ke tiu homo singultas de tiam ¤iuminute, pri kio cetere Nobel-premiita scienculo skribis tre enpensigan eseon en la Paska numero de medicina revuo en Stokholmo. Sed estas nekalkulebla la nombro de tiuj, ¤e kiuj kaªzis specialan akompanajn simpltomojn, se Cigaro batis ilin je la kapo pro io aª alia kaªzo, sen tio, ke poste estus publikita scienca artikolo pri la koncernulo, kies ¤efa kaªzo estas la relative limiigita numero de la medicinaj revuoj, eldonitaj en la mondo.
£ajnas, ke la plenuma¢oj de tiu severa apa¤o ne pla¤is al la knabino, ¤ar Ùi ploregis e¤ pli laªte kaj ekbatis la larßan brustokeston de la brunvizaßulo per siaj pugnetoj.
- Vi havas nenion komunan al tio! Iru en la inferon!
Ãar nun jam multaj piedirantoj rigardis kun interesißo la laªtan ploradon de la trampa spionino, Cigaro, kiu estis delonge aplikanta simplajn solvojn, li kaptis la knabinon, kaj tute neglektinte la lavangon da ofendoj, li portis Ùin en proksiman strateta¤on, starigis Ùin sur la piedojn, kaj levinte sian grandegan manon, li ekgrumblis al Ùi:
- Nun jam sufi¤e, ¤ar vi pentos tion!
Tiam la knabino vangofrapis lin per siaj manetoj tiel, ke li sentis soni sonoriletoj en siaj oreloj. Cigaro decidis ¤esigi sian teroron. Tial, kiom eblas post vangofrapo, konservinte sian morozan superecon, li demandis.
- Kial vi plora¤is:
- Oni el¢etis min.
- Ïi estis videbla de malproksime. – Ili iris senvorte.
La panoramo de la grandega haveno ¤iam pli vastißis en la delto de la deklivaj strateta¤oj, kun la senmovaj, multegaj Ùipoj, kiel ßi kuÙis dormeme en la brilanta, flava kampo de la tagmeza sunbrilo.
- Tial ßi estisis – plorsnufetis la knabino -, ¤ar Matiaso diris, ke la granda hospitalo de la prokurorejo trovißas ¤i tie, kie oni kuracas spionojn. Li rakontis tion, ke bone vestitaj sinjoroj kaj elegantaj damoj iras kun klinita kapo inter la provosoj, sed ili rajtas rigardi nenien, nur sur la plankon. Ili rajtas nek paroli, oni nur operacias ilin kaj plombas iliajn dentojn antaª ol komencißus la ekzekuto.
- Tio estas idiota¢o!
- Ankaª mi pensis tie. Sed tiu Matiaso estas faklaboristo en la prizonul-sanitaro, ¤ar li estas aªtomobilisto.
- Ãu Ùoforo?
- Ne. La Ùoforo direktas taksion, sed li liveras mortintojn el la prokurorejo per nigra aªtomobilo, kiu ne havas taksimetron, kaj ßi ne estas Ùarßaªto. Do, kiu estas Ùoforo tie, tiu estas aªtomobilisto. Sed gravas, ke li estas sperta pri la prizono. Li diris, kiu enÙtelißas tien, tiu venos antaª la militan tribunalon. Kaj oni deponas la lignon kaj la karbon en la kelo. Tiam jam la ¤efpordisto plurfoje el¢etis min, kiu estas malbelega, rußa kaporalo. Tiam mi decidis grimpi en la kelon. Mi ja volis al la lignejo, eble al la karbejo, sed okazis tiel, ke mi venis en la sekcejon.
- Kiajn aferojn vi faras! – miregis Cigaro kaj terurißis pro la penso.
- Oni jam estus sekcantaj min, se mi ne ekparolintus. Ãar mi kuÙis sub litotukon sur iu tablo. Tiam mi diris, ke mi estas fifama spionino, kiu volas kaÙesplori la militajn sekretojn de la hospitalo. Sed anstataª ol pridemandi min, kaj tiam mi povintus diri al la esplorjußisto tion, kion mi volis, oni kaptis min kaj…
- El¢etis vin. De tie mi konas la historion. Vi vidos, ke vi havos malagrabla¢on, ¤ar oni enkarcerigos vin pro tio, ke vi rememoros ßin.
- E¤ tio egalas al mi. Mi devas paroli kun la esplorjußisto. Mi ne lasos la aferon de mia patro. Ãu eble vi lasus enkarcerigi vian patron?
Cigaro iomete ekmeditis pri la levita demando.
- Okazis tia¢o en mia familio. Kaj mi devis lasi tion.
- Sed mia patro estas senkulpa. Mi scias tion sen pruva¢o. Sed nun mi havas pruva¢on.
- Sed ßi ne estas pruvobjekto. Nur kadavro. Aª, kion konfesis tiu kadavro. Sed post la morto oni ne povas ¢urigi e¤ kadavron por konfesi, tiel do la pruva¢o estas nulo. Aª kadavro.
- Se vi ne kredas lin, iru en la inferon, Cigaro. Vi ne estos mia amiko.
- Vi estas idioto. Mi kredas la senkulpecon de via patro. Sed kie estas la oficiala aªtoritato, per kio mi povus absolvi lin? Mi havis gravan rolon en la tribunalo nur kiel akuzito.
Ili sidis tiel. La severa apa¤o gratis sian kapon, pro kio lia ¤apo Ùovißis ßis lia nuko. Poste li prenis cigaron de ¤e sia orelo kaj ekfumis.
- Mi jam denove havas planon – ekparolis la knabino kun ekbrilantaj okuloj.
- Aj – rimarkis Cigaro pesimisme, tiu tute severa apa¤o. – Vi havas tiajn planojn, ke tremfebro kaptas min pro tio. Ãu eble vi denove arestigos vin?
- Ne! – diris la knabino entuziasme. – Mi arestigos vin!
- Ïi estos tre afabla – respondis Cigaro, tute malgaje. Kvankam pruvi mian senkulpecon estos malpli facila afero, ol pruvi tiun de via patro.
- Ïi ne estos malfacila – respondis la knabino ¤iam pli entuziasme -, ¤ar mi akuzos vin pro rabmurdo, en kio vi estas senkulpa.
- Povas esti – respondis la apa¤o ¤iam pli malbonhumore -, tamen ni ne tuÙu mian antaªvivon. Elpensu ion alian, ¤ar tiom da idiota¢o venas en vian kapon.
- Sed ßi estas pli perfekta ol ¤io.
- Vidu – diris Cigaro kaj ekstaris Ùovinte siajn manojn en la poÙon -, vi jam tro sufi¤as al mi. Ïi tedas min ßisgorße. Kial mi zorgas kaj timas pri vi kiel patrino, dum vi pasigas la tagon per idiota¢oj.
- Ãu iu invitis vin?
- Krome vi estas impertinenta, ni do finis. La tuta haveno pro vi ne rida¤os pri mi.
- Du tristaj larmogutoj aperis en la okuloj de la knabino.
- Vi pravas. Iru do… mi estas Ùarßo por ¤iu. Se vi havus hundon, eble vi irus al la prokurorejo por ßi.
Cigaro nervoze turnadis sian kapon, kaj demordis la ekstrema¢on de pajlero, kion li trovis en sia poÙo.
- Kial vi plora¤as denove?!… Vi konstante plora¤as. £lemilulino. Kian planon vi havas…?
- Mi alparolos policiston sur la strato kaj montros sur vin, ke vi estas rabisto kaj murdisto. Tiam oni arestos vin. Mi venos antaª la esplorjußiston kiel plendanto por peti revizion de proceso en la afero de mia patro.
- Tiam denove okazos via el¢eto, kaj oni malliberigos min pro intenca erarigo de la instanco.
- Jes… Ãu tio estas problemo?
Kaj en Ùiaj okuloj videblißis timema atendo de senkulpa animo, tra la vualo de Ùiaj denove aperantaj larmoj.
Cigaro gratis sian nukon. Tiu nazmukulino troigas la aferon…
- Sed kial mi estas bezonata al tio? Diru mian adreson.
- Vi ne havas tion… Sed se vi ne volas…
- Hm… Mi sidos en la vidalvidan drinkejon. Ãar se ßi eblas sen malliberigo, tiam kial ne?
La knabino kapjesis:
- Ankaª tiel estos bone. Gravas via intereso, Cigaro.
La apa¤o preskaª diris ion,
Li vidis tion el la drinkejo, ke Prücsök iras al la rußa kaporalo.
- Bonvolu raporti al sinjoro Mervin, kiu estas la ¤efo ¤i tie, ke mi venis pro murdo.
- Foriru de tie ¤i, dum mi havas bonan humoron.
- Mi venis al la kapo, kaj vi estas la piedo. La piedo povas el¢eti pseªdokadavron, sed vi ne povas fortrakigi murdaferon en la prokurorejo.
La rußa kaporalo hezitis.
- Kiun oni mortigis?
- Malbelegan kaporalon kun rußa vizaßo.
- Vi! Se mi ekbatos vin…
- Ãu vi pensas, ke vi estas la sola, malbelega, rußa kaporalo? Vi vidos, se vi nun forsendos min, okazos al vi malagrabla¢o! Kvankam mi rekonas, ke la realo estas kontraª la Ùajno.
- Aªskultu min! Se vi eniros, kaj evidentigos, ke vi blagis min…
- Ne minacu la klientojn! Baldaª evidentißos, ke mia patro estas sekreta generalo, kaj oni bele maldungos vin!
…Cigaro vidis la knabinon eniri. Li ekstaris nervoze. Ïi jam sufi¤as. Tiu bubino estas preta denunci lin. Li ne estas freneza atendi tion.
- Mi volas pagi!
Prücsök proksimume tiam paÙis antaª junulon, en la oficiala ¤ambro numero 18, sur la dua etaßo.
- Mi venis al registara komisaro, esplorjußisto Mervin pro murda hommortigo.
- Kiu estas mortigita?
- Mi povas diri tion nur al li. Ïi estas kapokosta militista afero. Iu mortigis sekretan florvendistinon, kiu civile dancis en la Orfeo kiel Verda Rido. Oni trovis paperon ¤e la sangokovrita murdito, adresitan al £tipgambulo. Li estas la farinto!
- Kion vi rakontas? Kiun oni mortigis? Kiu estas la farinto?!
- Oni vidis nur rußan kaporalon en la proksimo de la mortino. Sed mi devas paroli kun la sinjoro esplorjußisto, registara komisaro…
Cigaro savißis! Subite li vidas tra la fenestro de la drinkejo, ke iu flugas…
Poste aªdißis la bone konata plora¤o.
Li tuj rapidis tien. La preterirantoj denove haltis scivoleme.
- Nun jam sufi¤e! – li ekgrumblis al la knabino severe.
Prücsök forte batis lin je la brusto.
- Per la sep sakramentoj!
Li kaptis la Ùrikantan knabinon kaj portis…
…Kiu estis tiu knabino, nomata Prücsök, kiu traktis Cigaron tiel, la severan apa¤on, la malnovan, konfidencan konaton de tiom da ¤efinspektoroj, rilate gravajn krimaferojn? Proksimume antaª unu kaj duono da jaroj, ke Ùi aperis, kvazau el ia fabelo en la mano kun florkorbeto, kaj Ùi apartenis al neniu. Tiel ¤iu okupißis pri Ùi.
£i loßis ¤e onjo Babette, apud la vendohalo de la haveno. Onjo Babette havis sian propran nemovebla¢on. Ïi estis konstrua¢o, registrita en la katastro, havanta parcel-numeron. Kvankam la konstrua¢o havis parcel-numeron, sed Ùtonmuron, kelon kaj subtegmenton ne, ¤ar tiaj komplikaj ejoj ne apartenas al simpla lignokabano. Je la kvina horo matene onjo Babette aperis en la aperturo de la fronta flanko de la kabano, kovrita per ¢aluzio, fermebla per seruro, ¤ar tiam Ùi devis vendi fiÙojn. Onjo Babette nur tiom diferencis la fabelan sor¤istinon, ke nek ilustristo de fabellibro vidis en sia sonßo tiel turpan maljunulinon, havana karakterizan ekstera¢on de sor¤istino. Kvankam onidire apartenas al la profesio de la ilustristo de fabellibroj vespermanßi tenacan bova¢on, kaj pasigi la nokton en inkubo, por ke ili povu desegni la sonßitajn modelojn al la verkoj de Andersen kaj Hauf. Por sonßi pri onjo Babette, ilustristo devus manßi minimume najletojn dum vespermanßo. £i havis tiel kurban, grandan nazon, kia estas videbla nur ¤e formikleonoj, Ùiaj kelkaj, hirtaj, blankaj haroj disstaris sur Ùia kapohaªto, kaj faris Ùin repuÙa kvar grandegaj verukoj sur Ùia nazo, krome kelkaj harfaskoj. £iaj du kojnodentoj elstaraj el Ùia atrofia gingivo, mil faltoj, Ùia larßa, enorma staturo perfekte kompletigis Ùian nekredeble abunde benitan aª eble malbenitan eksterea¢on, havanta sur si ¤iun akcesora¢on de malbeleco kaj maljuneco.
Pocolek, la kaldronforßisto rakontis, ke foje li vidis onjon Babette nokte flugi rajdante sur balailtenilo, kaj kvankam li estis tre ebria, li asertas plenkonscie, ke li ne blagas. La supersti¤a popolo de la haveno timis la fiÙvendistinon, ¤ar maristo, kiun Ùi malbenis, dronis ¤e la insularo Bermudoj. Alia maristo malbenis Ùin, kiun Ùi batis je la kapo per lavpelvo, ke la koncernulo estis flegata en la hospitalo. La supersti¤a popolo de la haveno kredas multajn aferojn, kaj ili volonte estimas la enigmajn personojn, precipe, se tiuj eventuale batas iun je la kapo per lavpelvo.
Ke la Ùajno kiom trompas, tion montras la ekzemplo de onjo Babette, kiu estis batalema fiÙvendistino, spite al Ùia turpa ekstera¢o, Ùi estis bonanima, honesta, sincerakora virino.
Nenio pruvas tion pli bone, ol la kazo de Prücsök, kiun Ùi akceptis en sian domon, kiam Ùi aperis iun matenon kun siaj florkorbeto, grandegaj Ùuoj, kun timemaj kaj samtempe spitema vizaßo, senhejme kaj forlasite, kvazaª la maltrankvila, granda maro estus ¢etinta Ùin sur la bordon kun truaj, glataj, blankaj Ùtonoj, kun konkoj de emajla glazuro, de ie el la mezo de la mond-oceano.
Onjo Babette foje, post la oka vespere ekvidis la knabinon malgaje sidantan, ie en la proksimo de la seka doko. Tiam Ùi tre skoldis Ùin, tiradis Ùiajn harojn dirante, ke iam oni alimaniere edukis la junulinojn, kaj puÙinte la knabinon je la brako, Ùi kunportis Ùin hejmen en sian nemovebla¢on.
- MarÙ! Kion faras junulino vespere en la haveno. Mi ne Ùatas tia¢on! Vagadi sola, post la vesperißo!
- Sed mi ne havas…
- Ne repliku, ¤ar vi povas ricevi vangofrapon, ke la muro donos la alian! Vi nun parolas kun onjo Babette! Mi estas fama ne pri mia mola koro. Iru, ¤ar mi batos vin je la kapo per via florkorbeto!
Estis evidenta afero, ke tiu aßa virino ne Ùatas la vantajn vortojn. Prücsök do sekvis Ùin obeeme. Onjo Babette en la kabano jam ¤esigis la komplikan parolmanieron, kaj flankenpuÙinte korbon da fiÙoj, Ùi diris:
- Iru en vian dorm-angulon por lavi vin, kaj vespermanßu tiun haringon. Vi dormos tie, apud la barelo, kaj mi avertas vin, estu hejme je la sepa horo, ¤ar vi ekkonos mian manon.
- Kion komunan havas via sinjorina moÙto al mi?
- Tion, ke mi deÙiros viajn orelojn!
Tiu klarigo aª estis kontentiga por Prücsök, aª Ùi volis domaßi siajn oreloj, tio certas, ke Ùi demandis nenion plu, kaj Ùi loßis ¤e onjo Babette, metinte siajn florojn en iun agulon. Cetere ßi estas la solvo de la enigmo, kion lordo Gotschild ne komprenis ßis la tago de sia morto: kial havis penetran fiÙodoron la du pompaj bukedoj da rododendronoj, senditaj al la Operdomo, kio cetere ne estas karakteriza¢o de tiuj floroj.
La fiÙvendistino konstante estis kun Cigaro en malpaca rilato, kaj Ùi ripro¤is draste la plimulton de la loßantojn de la havenurbo dum la tuta tago, ¤ar Ùi ne Ùatis la „suspektindajn, malsatajn, nenifarulojn”.
Ankaª nun, ekvidinte la knabinon kaj la friponon, Ùi ne preterlasi la okazon diri iun el siaj saßaj rimarkoj:
- Vi farus pli bone, se vi irus porti paka¢ojn, vi estas granda, forta homo, ke viaj okuloj ne forbrulas pro honto, vi nur Ùtelas la tagon, kaj kiu scias, ankoraª kion.
Cigaro jam alkutimißis al la detala kerakterizo de lia persono, li respondis nur tion, ke la babila¤o de onjo Babette ne interesas lin. Tiam onjo Babette rimarkis, ke Ùi eventuale rompos la kapon de Cigaro per Ùutrotirilo.
- La bona Dio donu tion – respondis Cigaro -, ke iam vi ne nur babila¤u!
Ili konversaciis tiel unu kun la alia, kiel duelantaj sinjoroj, el laªregula distanco.
Malgraª tio, ke Cigaro estis famekonata homo ¤i tie laª liaj interbatadoj, la rezulto de la pli-malpli poste neevitebla miksbatalo kun onjo Babette Ùajnis malcerta, konsidere la batalilojn de la altaßa fiÙvendistino, el kiuj Ùi manipulis precipe la lavopelvon kun tiel timige evoluinta tekniko, kiel la siu-indianoj siajn famajn batalhakilojn, rolantaj en junularaj romanoj.
- Silentu jam! – Prücsök admonis Ùin. – Cigaro estas mia amiko kaj mi bezonas lin.
- Ankaª vi povos ricevi unu… - Ùi grumblis malpli laªte, kaj plie kun la esenco, devenanta el la monotona murmurado de eterne movanto, dume Ùi eniris.
- Atendu, Cigaro! – kriis la knabino, kaj akompanate de la muzika Ùovklakado de siaj grandegaj Ùuoj, Ùi rapidis post sian mentoron, kiu ¢us verÙis akvon sur korbon da fiÙo, kaj obeante al la leßoj de la menciita eterne movanto, Ùi e¤ nun murmuris pri malsatuloj kaj nenifaruloj, kiujn Ùi draste vangofrapos per iu el siaj uz-objektoj (lavopelvo, Ùutrotirilo, kafmuelilo ktp), kion ili rememorados. Sed ßi jam estis plie nur mallaªta meditado, dume Ùi atentis siajn fiÙojn kaj ßustigis sian kaptukon, Ùovißantan antaªen kaj malantaªen, aª Ùi malligis ties nodon kaj denove ligis ßin sub sia mentono. Poste Ùi menciis e¤ sian karmemoran edzon, kaj okaze de tio, Ùi blovis sian nazon en iun el siaj jupoj, kiel ian altmontaran kornon.
Prücsök, la multfoje el¢etita spionino, helpis selekti la fiÙojn, poste alpreminte la florkorbeton al sia talio, Ùi rapidis antaª la kabanon al Cigaro, kiu estis Ùia plej bona amiko. Ankoraª longe, kvazaª la kabano de la fiÙvendistino estus maÙinejo de marÙipo, la eterne movanta buÙo de onjo Babette postmurmuretis ilin, kaj ¤i-foje Ùi preferis karboÙovelilon, kombinite kun dratbroso, rilate Cigaron.
Ili silente rapidis unu apud la alia en la rumoro de la legom-odora, varmega strateto. Ie de sur la supro de la haven-kvartalo vespere oni inundis la stratojn per akvoradioj, kaj sur la trivitaj grantikuboj malsuprenkureganta torento kunportis en la gluglanta, malpura fluego amason de ¤ifonoj, paperoj, mortintaj fiÙoj kaj konkoj, kelkloke ßi formis akvecan rubejon ¤irkaª obstaklo, kie nudaj infanoj de ¤iuspecaj koloroj kaj speco ser¤adis per longaj bastonetoj, Ùrikante kaj ridante, kaj sur ilia malseka haªto deglits la flave scintilanta sunbrilego.
- He, ho… Saluton Cigaro! Rigardu, Prücsök!
La subevoluintaj infanetoj de la gaja antaªurbo avizis la trapasantojn dum la tuta tago, kio ne malofte estis uztila informi, se iu havis kaªzon eviti certajn konatojn.
Kiam ili alvenis al la doko, Prücsök frapis sur sian frunton:
- Unue ni iru al la Muzikanta Rato!
- Kion vi volas fari tie?
- Tie estas benzinstacio, kie la mortintoj haltas.
- Vi estas tute stulta! Kiaj mortintoj haltas tie?
- Ãar vi ne konas la kulisajn sekretojn de la haveno, tial vi estas stulta, Cigaro. Se la furgon-Ùoforo havas pasaßeron, kaj li haltas trinki antaª drinkejo, oni elpostenigas lin. Sed li donas al la benzinstaciisto kvin soldojn, kiu faras tiel, kvazaª li plenigus la benzinujon de la aªto. Neniu rajtas problemi pri tio. Ãu mortinto aª ne, la motoro de tempo al tempo bezonas sian benzinon, kiel Patro Korn la naztabakon. Nu, la Ùoforo nun iras sola ien preni fuelon, ankaª li plenigas la bezonatan kvanton da brando por la plua vojo. Sed se li nur simple haltas antaª drinkejo per sia nigra aªto, ßi estas ekskludita sensenca¢o… Jen vidu, ßi staras tie!
Cigaro, la severa apa¤o, gapis la knabinon per tiu respektoplena, flanka rigardo, per kiu li sekrete, mirante kaj suspektante atentis Ùin iafoje, kvazaª dirante al si mem:
„Ãu vere bubineto estas tiu Prücsök? Ãu ne temas pri bestio kun tre multe da saßo, ruzo sub la masko de tiu ¤arma, senkulpa bubineto?”
Sed Ùiaj grandaj, klaraj, malgajaj okuloj, la ne prizorgitaj, buklaj, fortaj, nigraj haroj, similaj al tiu de papuino, la neßeblanka, timema, infaneta vizaßo, kiun travibris kelkfoje decideco kaj spitemo, kiam Ùi tuj kaj sen hezito faris tion, kio subite ekideis al Ùi kaj ßi estis freneza¢o, Ùia melodie distrita irmaniero en tiuj tro grandaj Ùuoj, kaj Ùiaj mildaj brakoj, svingißantaj apud Ùiaj koksoj, Ùia muzikanta, trista, inafaneca nazvo¤o atestis, ke tiu vere orfa, senkulpa, 16 jara Prücsök estas en originala, verda pakumo.
Se tio ne estas vera, tiam lia nomo ne plu estu Cigaro, la unuaranga ¤iuriska sentimulo.
Tio certas, ke en tiu kaprica bubina¤o, kiu konstante okupis la plimulton de la loßantaro de la haveno per siaj privataj aferoj, kvazaª neniu havus alian laboron (aª ripozon); tio do certas, ke iafoje, en Ùiaj kapricaj freneza¢oj ekbrilis io eksterodinara.
Ãu talento?… Ãu saßo aª instinkto?
Kion komunan li havas al tio?
Cetere, kial li iradas kun tiu nazmukulino, kiel ia maljunega hundo san-bernarda aª juna, mamluka korpogardisto? Ãu li estas Cigaro aª vartistino?…
Li ne faros tiun idiota¢on, kaj e¤ se li helpos la bubinon, li ne lasos superkreski Ùin. Tion tute ne!
.gif)
楼主
