4
Oni ne ser¤os nin dum dudek kvar horoj, tio certas. Ïis tiam la ebriaj ßendarmoj, kiujn ni transdonis al la personaro de la fortika¢o en niaj vesta¢oj, dormos.
Ni galopis rapide. Ni estu trans almenaª la unua grava loko Colomb-Bechar tiel, ke ni povu provizi nin per ¤io.
Sed la lacaj kameloj ¤iam malpli bone eltenis la vojon. Oriente jam videbligis la eskarpo, tie kondukas la Ùoseo de Saharo, kiu renkontißas ie kun la Granda Karavanvojo ¤e la deklivoj de Atlaso, kaj ßi estas paralela kun la fervojo de Saharo al nordo.
Alfonso la Neniulo longe rigardis en la malproksimon:
- Ni iru – li diris poste. – Tie proksimißas io el suda direkto.
Ni rajdis tiel rapide, kiel la lacaj kameloj povis galopi. Kiam ni atingis la supron de la taluso, ni jam vidis, ke landira aªto kuregas sur la vojo el la malproksimo.
Subite la Ùoforo rimarkas, ke tri goumeir staras la Ùoseso. Blankhara, angla sinjoro sidas ¤e la direktilrado. Li haltas.
- Kion vi volas?
- Ni persekutas rabiston! Ni ekzekucios vian aªton en la nomo de la leßo. Vi rericevos ßin en Colomb-Bechar ¤e la ßendarmejo.
- Sed mi estas lordo Geoffrey…
- Egalas, kiu vi estas. Ïi estas leßo. E¤ unu sekundon ni ne atendas plu.
Nun aperis ankaª la juna kamelisto sur la taluso. La anglo faris heziteman movon al la startigilo, sed la „serßento” elprenis sian revolveron:
- Se vi ekfunkciigos la motoron, sinjoro, mi mortpafos vin.
- Jes. Nu transprenu do la aªton.
- Sed vi devas elaªtißi.
- Ãu?… Kiel mi atingos Colomb-Bechar-on?
- Kvin kameloj estas je via dispono apud la taluso, sed e¤ unu momento ne. Ni persekutas iun, kaj la tempo valoras multe.
La lordo elaªtißis kaj iris al la kameloj…
Je lia plej granda miro, ankaª la juna kamelisto sidis en la aªton kaj forvetruregis kune kun la ßendarmoj.
- Nun kio estos? – ni demandis preskaª samtempe de Alfonso la Neniulo.
- Ni vidos tion, ni nur estu trans Colomb-Becha, antaª ol la goumier-oj, kaptitaj anstataª ni, rekonsciißos.
Kian ajn problemon ni havis, en kia ajn pe¤o ni sidis, ni sciis, ke post kelkhora paªzo oni komencos e¤ pli furiozan pel¤asadon kontraª ni kun renovißinta forto: tamen ni veturegis fiere fronte al la malbono! Kiom da homoj atingis tien de Kongo?! Malgraª tiom da persekutantaj aviadiloj, militistaro, ßendarmoj kaj dezertaj danßeroj?
Posttagmeze estis el¤erpißonta la benzino, sed eble ßi sufi¤os…
Malproksime, inter sporadaj domoj, verdaj palmokronoj videblißis: Colomb-Bechar! Malantaª la urbo sur monteto altißis la fortika¢o. Se oni distrumpetis el Timbak, ke la tri dizertintoj estas kaptita, kio estas verÙajne, tiam neniu zorgos pri ni ¤i tie.
La aªto subite bremsis, kaj ni puÙißis antaªen. Ïi haltis apud ¤ifona arabo, portantan civilan vesta¢on.
- He! Kie trovißas benzinstacio?
- Antaª la urbo. Trans tiu subirejo. Nur kriadu laªte, ¤ar la benzistaciisto estas surda.
- Dankon.
Ni veturegis plu, kvankam la motorujo strange bruadis, kaj ni timis, ke la piÙto rajpos, ¤ar la mezurilo apenaª signalis oleon. Sed ni atingis feli¤e la benzinstacion. Alfonso la Neniulo kriegis tiel laªte, ke oni povus pensi ßin hurlo de leono.
- Hej! Benzinstaciisto!
Blankhara maljunulino elvenis. Post terura kriegado ni prenis sufi¤e da benzino kaj oleo, poste ni veturis plu…
Nur antaªen!
- Ni postlasas sufi¤e multajn postsignojn… Kio okazos, se oni denove reser¤igos nin? – mi demandis.
Hopkins levis sian Ùultron kaj lange direktis en la buÙangulon sian cigaron, kiu havis netolereblan odoron.
- Tiam ni denove akiros tri kaptitojn. Tia¢o trankviligas ilin por iom da tempo, kaj tiel ni povas kolekti multe da mono.
Yvonne diris nenion. Alfonso la Neniulo sidis apud Ùi antaªe, kaj Ùia kapo de tempo al tempo klinißis sur la Ùultron de la hispano.
E¤ lace Ùi volas forkaÙi siajn sentojn
…Nun! Ni alvenis en Colomb-Bechar-on! La trafiko ankoraª estas vigla en la urbo. Estis ¤irkaª la oka horo vespere. Se la sciigo alvenis el Timbak, tiam oni rapide arestos la tri goumier-ojn, sidantajn en la aªto. Sed ßi ankoraª ne alvenis. La venenitaj ßendarmoj el Timbak ankoraª dormis profunde en siaj celoj. Nun rapide traveturi la urbon… Yvonne svenis.
Stop.
- Descendu! – diras Alfonso la Neniulo kaj haltigas la aªton.
- Ãu vi pensas tiel?
- E§! Kiel ajn estas, ni devas ripozi. Ankoraª ni havas almenaª unu horon.
La tri goumier, alvenintaj per aªto vekis grandan sensacion. Baldaª venis ßendarmo.
- Kio okazis?
- Ni trovis la aªton en la dezerto – diras Alfonso la Neniulo. – Tiu bubo estis apud ßi. Li asertas, ke ßi apartenas al lordo Goffrey. La lordo konfidis ßin al la knabo por gardi ßin, kaj li foriris kun sia pafilo. Li ne revenis de mateno. Li diris al la bubo, ke li alvenis per la aªto el Ain-Sefra.
- Hm… Malagrable. Ne pasis pli ol kvin tagoj, kiam la lordo traveturis ¤i tie. Li ests bona amiko de la guberniestro.
- Ni ser¤is lin en la ¤irkaªa¢o, sed ni nenia trovis liajn spurojn. Li ne kunportis akvon, malbono okazis al li, tio certas.
- Kion vi volas fari? – demandis la „kolego”.
- Ni veturis per la aªto en Ain-Sefra-on.
En la gastejo Yvonne kuÙißis en iu ¤ambro. £i povis nek manßi pro la el¤erpißo. Ni vespermanßis en la drinkejo. Malrapide, trankvile, kiel la ßendarmoj kutimas fari tion.
Alfonso la Neniulo levis sin glason al la lumo, li trinkis tiel senzorge.
Hopkins resendis la viandon, por ke oni rostu ßin pli bone. Mi petis ¢urnalon. Jen tio estis sur ßia titolpaßo:
„Oni kaptis la tri dizertintojn!
La senekzeple lartaj aventuristoj kondukis la tutan armeon je la nazo.
Kiu respondecas pro la hontinda fiasko?”
Ni eksciis el la artikilo, ke la gazetaro de tagoj okupißas nur pri ni. Oni faras vetojn. La popolo sekrete estas niaflanke. La tri rezolutaj homoj imponas al ili. La pozicio de la ministro pri koloniaj aferoj Ùancelißis, okazis kelkaj transpostenigoj, oni kantas kanzoneton pri ni en iu Pariza amuzejo. Ïi estas la vera Ùlagro.
Se oni scius, ke ni vespermanßas ¤i tie!
Alia anonco:
„Markizo de Surenne estas en la ¤efkomandejo de Maroko.”
- Ni transdonos la leteron al li – diras Alfonso la Neniulo.
Nun envenas kvin soldatoj. Legianoj. Ili parolas laªte kaj mendas vinon. Inter ili estas dikstatura, liphara homo.
- Mi asertas, miaj amikoj, ke tiuj tri homoj estas veraj bravuloj – diras iu.
- Kvankam ili sukcesus fußi! Mi elkore deziras tion! Tiuloj meritas ßin!
Veni de Kongo ßis Timbak! Senarmigi ta¤menton! En manbatalo… Trompi duonon da Afriko!
- Mi asertas, Thorze, ke bona soldato ne dizertas.
5
Thorze!
La okuloj de Hopkins la £tipulo elstarißis. Li estas la legiano n-ro 71! Anstataª kiu li soldatservas!
Alfonso la Neniulo kaptis lin je la brako, ¤ar la dikulo ekstaris.
- Psit! Restus sidanta! Frenezulo! Nun temas pri multe pli grava afero.
La soldatoj paroladis plu. La homo kun anglaj lipharoj, Ùajnas, ke li estis Thorze, kontraªdiris.
- Vi ne paravas! Ankaª mi estis dizertinto iam, tamen mi estas bona soldato! Oni distingis min en Sudano. Lastfoje, kiam mi ankoraª soldatservis ¤e la kompanio la unua, oni distingis min en Padomir. Kiu estas bona soldasto, se ne mi?
- Kial oni postenigis vin al la kompanio la dua en Meknes?
- Kiam ni marÙis al Senegalio, mia kruro vundißis en Dakar, kaj mi devis enhospitalißi. Post mia resanißo oni postenigis min kun malkompleta ta¤mento al la tankistoj, kaj de tie mi estis sendita al la kompanio de Meknes…
Hopkins la £tipulo bezonis la plej grandan sinregon. Fine! Jen estas la vera Thorze, anstataª kiu li soldatservas, kaj nun li devas silenti.
Momenton!
- Knaboj! Mi havas planon! – diras £tipulo.
- Nu?
- Tiu aªto estas bone konata, kaj oni baldaª estos sur nia spuro.
- Nu?
- Se iu el ni oferus sin, tiam oni perdus la spuron de la aliaj. Mi ekveturos per la aªto, kaj vi iros plu. Ïis kiam oni kaptos mi, tio bezonas minimume duon tagon.
Ni rigardis sur lin kortuÙite.
- Hopkins! – diris Alfonso la Neniulo. – Mi nun ekkonis vin vere. Vi havas noblan, heroan karakteron!
- Ïi certas. Kome nenia malbono povas trafi min – li respondas.
- Kial?
- Jen estas Thorze, kiu estis la soldato n-ro 71 ¤e la bataliono de Oran, mi do ne povas esti Thorze, la soldato n-ro 71 el la bataliono de Oran. Sed neniu rajtas prirespondigi min, kiel civilulon, ¤ar mi klopodis veni en la pitoreskan Oran-on el la malbelega regiono de Kongo. Ãu mi Ùtelis? Ãu mi trompis? Ãu mi rabis?
- Jes! – ni respondis samtempe.
- Nu bone… Sed oni ne scias tion, ßi ja okazis ne ¤e Kongo, sed kiam mi agadis ankoraª kiel partikularisto.
Ni vekis Yvonne-on, kaj post kvi minutoj la aªto rapidegis.
D E K D U A Ã A P I T R O
1
Alarmo!
Ni ankoraª ne estis ekster la urbo. Aª la lordo alvenis en Colomb-bechar, aª la kaptitaj ßendarmoj sobrißis, kaj oni jam sendis radioinformojn.
Hopkins sidis ¤e la direktilrado. Li klinißis antaªen, la benzino bruante funkciigis la motoron, kaj ni furioza veturegis en la nokto… Ni ¢us forlasis la urbon.
Ãe iu turnißejo la bremso grincis, kaj ni haltis.
- Elaªtißu! – diris £tipulo.
Rapida manpremo… Elsaltinte el la aªto, ni kuris al la apudÙosea fosa¢o… La aªto brue forveturegis kun Hopkins en la nokton.
Ni rapidis tra senvojaj vojoj kaj kampoj. Post dek minutoj ni vidis, ke militistaj aªtoj kuregas sur la malproksima Ùoseo, klakas hufoj de ¤evaloj… Tio estas la demando, kiam eltenos Hopkins.
Nun aªdißas fajfo de trajno el la direkto de la urbo. Ïia reflektoro lumas malproksimen en la nokton…
- La trajno… - diras Neniulo. – Ïi traveturos Atlason… En Marokon…
- Nu kaj?
- Ni iru…
Sed li kuris ne al la urbo, sed al la Ùtonminejo de Colomb-Becha, kie nun ¤io estas silenta. La malliberuloj laboras nur tage en la terura varmego. Kelkfoje vartrajno haltas ¤i tie, kiun oni kargas.
La semaforo kaj la relkomutilon oni funkciigas el bariergardista dometo.
- Atendu – diris Alfonso la Neniulo al Yvonne. – Vi, venu kun mi.
Ni frapetis sur la pordo de la bariergardisto, poste ni metis lin Ùnurligitan en iun angulon.
Ni funkciigis la semaforon, ke ßi indiku halton, kaj ni elrapidis. Alfonso la Neniulo trankviligis la nervozan, lacan knabinon per kelkaj vortoj.
Sed tio estintus mia tasko, sed nun mi ne volis diskuti. Ni atendis pli ol duonhoron. Nek la spuron de la persekutantoj ni vidis sur la malproksima taluso. Hopkins havas avantaßon , kaj la kvin litra aªto estis en bonega stato, kiam ni transprenis ßin.
Venas la trajno. Ïi malakcelas… poste haltas, kaj eligante fumnubojn ßi staradas.
La maÙinisto kaj la hejtisto elklinißas, sed saltinte sur la lokomotivon, ni direktas revolveron al ili.
- Ek! Antaªen!
La atakantoj ne Ùercas en Saharo, tion bone scias la hejtisto kaj la maÙinisto. Ni helpas Yvonne-on grimpi sur la Ùtupetaro… La masinisto manipulas la prenilojn.
- Kion vi volas? – demandas la hejtisto.
- Transveturi Atlason. Ni foßas de Kongo! Kiom da stacio estas ßis tie?
La maÙinisto ekkriis:
- Ãu vi estas tiuj?! Hej, knabo! Hejtu la lokomotivon tiel, kvazaª ni estus en la infero!… Ãu vi estas tiuj?…
- Li ßoje okulmezuris nin, dume li rapide manipulis la prenilojn, kaj post nelonge la trajno kuregis tiel, ke ßi preskaª desaltis de sur la reloj.
La hejtisto premadis niajn manojn.
- Knaboj – li diris -, ¤iu vera franco zelotas por vi! Kiel frenezaj homoj vi estas!
- Kaj nun ili okupis e¤ la trajnon.
La populareco estas grandega alianculo! Nun jam ¤iu simpla homo protektas nin, ili ßojas, ke ili povas helpi nin kaj dividi la popularecon kun ni.
Yvonne unue eksidis, poste li sternißis sur la karboamaso kaj ekdormis.
La hejtisto kaj la lokomotivestro laboras tiel, ke se la afrika trajno povus gajni la premion pri rapideco, tiam la blua rubando de la marÙipoj ornamus la kamentubon de la lokomotivo. Ili proponas al ni trinki vinon kaj elprenas la manßajon, kiun ili portis dehejme. Famaj rabistoj povis ßui tia¢on, kiujn la popolo akceptis en sian koron pro io. Robin Hood povis travivi la saman aferon, inter la lokomotivestroj de sia epoko.
Aªrore la trajno jam ascendis sur la rokoj de Atlaso, kaj antaªtagmeze ni estis sur la supro de la montaro.
Ni dormis alterne, ¤ar malgraª nia populareco ni estis singardemaj…
Posttagmeze ni jam malsuprenveturis sur la orienta deklivo de Atlaso! Se ni alvenos en Marokon, al markizo de Surenne, tiam ni gajnos la aferon!
- Haltu! – diris Alfonso la Neniulo. – Nur tiom longe, ke ni povu desalti!
La maÙinisto malalkcelis, kaj ni desaltis. Alfonso la Neniulo tenis Yvonne-on inter siaj brakoj.
La knabino dormis ankaª dum dormo.
La trajno tuj veturegis plu. Malgrandaj vilaßoj estis videblaj ¤irkaªe sur la montdeklivo. Kaj malproksime… Dio mia! Maroko!
- Ni adiaªas vin ¤i tie, Yvonne – diris Neniulo. – Nun jam vi ne povas veni kun ni. Vi havas parencojn en Maroko, telefonu al ili, kaj nun jam uzu la nomo Duran…
- Ãu vi…
- Ni iros plu.
- Knaboj… Dio… Dio… - Ùi ne povis daªrigi. £iaj okuloj plenißis per larmoj.
Alfonso la Neniulo ¤irkaªbrakis Ùin. Poste Ùi paÙis al mi, kaj ambaªmane prenis mian vizaßon kaj kisis mian frunton.
£i do tamen! Amas min!
2
Ni ekripozis en la mezo de vinbermonto.
- Nun ni devas for¢eti tiujn vestojn. Se la trajno alvenos al Maroko, tiam oni ser¤os nin ¤ie en la ¤irkaªa¢o.
Ni vidis dometon iom malproksime. Araba paÙtisto povis loßi tie. Ãirkaªe estis Ùafoj.
- Ni iru! – li diris. - Antaªen!
La paÙtisto drinkadis kun sia kampgardista amiko. Ni frapetis sur la pordo. £nurliginte lin kaj lian amikon, ni metis ilin sub la tablon. Poste ni ekiris sur ambaª flankoj de la vojo al Maroko.
Mi en la vesta¢o de la kampogardisto, Alfonso la Neniulo kiel paÙtisto kun proksimume kvardek Ùafoj. Pasis nek dek minutoj, kiam la militistaro aperis en la malproksimo. La polica aªto kuregis antaª ili
Mi tuj surventrißis. Alfonso la Neniulo iris trankvile kaj peletis la kvardek Ùafojn antaª si.
Oni nek rigardis tien, ¤ar la ideo estis tiel absurda, ke ili povas estis la fußintoj… Ni jam estis nur kelkcent metrojn de la urbo, kiam ni komprenis, ke ¤io estas vana. La polico kaj la militistaro tenis la vojon, kondukantan al Maroko okupita.
Ïis kie la rigardo atingas, ¤ie estas armiloj, stiletoj. Sed nek tio estintus mirinda, se oni ordonus ßeneralan mobilizon en la respubloko, kaj deklarus sießan staton pro la tri homoj.
Antaª la apudvoja la restoracio por la Ùoforoj staris du aªtomobiloj, sed neniu estis interne. La posedantoj de la aªtoj estis akompanataj al la polico por legitimi ilin.
Malpli proksime staris ankoraª alia aªto sur la vojo, la Ùoforo legis ¢urnalon en la ombro de la domtegmento.
Alfonso la Neniulo mansigis al mi. Poste li iris tien kaj alparolis la Ùoforon. Mi Ùtelumis al la alia flanko.
£nurliginte la Ùoforon, ni metis lin sub malproksiman arbuston.
Dume la kvardek Ùafoj atendis.
- Sidu en ßin – diris Neniulo -, kaj veturu per la aªto al tiu arbo, kiu staras apud la drinkejo, sed anticipe elsaltu.
Li lasis min tie. Mi sciis, ke li malofte faras stulta¢on, mi do faris tion, kion li petis. La aªto renversißis kun granda grincado, sed anticipe mi elsaltis.
Poste mi iris en la drinkejon. Apenaª estis io sur ßia loko.
Eble granda interbatado okazis ¤i tie. Ãio estis renversita, vitreroj, rompitaj seßoj, la proprietulo kaj la kelnero kuÙis sur la planko iom draste draÙitaj.
- Kio okazis ¤i tie?
- Mi telefonis… - diris Neniulo. – Nun ni trinku gluton da drinka¢o.
Post kelkaj minutoj aªdißis akra sono. Sireno.
- Denove venas polica aªto! – mi diris.
- Ne. Ïi estas savaªtomobilo. Mi vokis ilin telefone al renversita aªto…
La ambulanca kuracisto kaj la Ùoforo miris, ke neniu estas apud la vrako. Ili miris multe pli, kiam ni batis ilin je la kapo tiel, ke ili falis sur la teron svenitaj. Ãar la savaªto estis tie, ni metis ilin sur la brankardon, kaj la aªto ekveturis reen.
Ïi kuregis al la kordono kun sirenado. Alfonso la Neniulo portis la ¤apon kaj la mantelon de la Ùoforo. Mi sidis apud la malsanuloj, kiel kutime ¤e la ambulanca servo, ¤ar de tempo al tempo eble rekonsciißos iu sveninto kaj maltrankvilißos…
Tiam mi denove batis lin je la kapo, kaj ekestis silento.
La kordono disißis, kaj la aªto alvenis en Marokon, kun laªta sirenado, rekte al la domo de la ¤efkomandejo. La savaªto vekis ßeneralan sensacion.
Alfonso la Neniulo elsaltas kaj iras al la gardostaranto:
- Grave vundita ¤efoficiro estas kun ni. Li volas diri ion al markizo de Surenne. Ïi estas grava militista sekreto. Rapide! Neeblas movi lin e¤ el la aªto, ¤ar li estas mortanta.
La gardostaranto forkuras. Mi ankoraª lastfoje batas miaj flegatojn je la kapo, kaj ankaª mi elaªtißas.
Ni estis ¤i tie! De Kongo!
- En la nomo de la leßo!
Dek policistoj ¤irkaªis nin. Dek revolvertuboj direktißis al ni.
- Atendu! Ni kunportis gravan ordonon!
- Ekiru, aª ni pafos.
- Ne!
Ni diris tion samtempe.
Kaj nun markizo de Surenne elpaÙis tra la pordego mirante. La polickapitano mansalutis rekte staranta.
- Ekscelenco! Ili estas la dizertintoj, alvenintaj el Igori!
- Kiel diable vi povis veni ¤i tien?!
- Per savaªto!
- Mi konas vin – diris la markizo, post kiam okulmezuris nin. – Mi bedaªras, ke via kariero finißis tiel.
Alfonso la Neniulo mansalutis.
- Sinjoro admiralo! Ni devis enmanigi leteron al vi…
Kaj li transdonis la leteron al la adresito!
- Hm… - diris la markizo -, kio ßi estas? Ãu kuirlibro?
- Pardonon…
Ïi estis la alia koverto, en kiu ni kunpotis la kuirlibron de Levin en la ßangalo. Sed post momento… Jes! Ïi estas tiu momento, por kiu estis inde veni en tiun ¤i mondon:
Ni transdonis la veran koverton kun kvin sigeloj, sendifektan, en ßi la raporto de la generalo!
Dume ¤irkaªis nin homamaso, konsistante el miloj da personoj, kaj la aro de la scivolemuloj tumultißis ¤ie en la proksimaj stratoj.
Bruo, kriado, pumbatoj de la gumbastonoj, la virinoj Ùrikas… Kelkaj homoj vivus mallaªte, oni arestas tiujn…
La vivo en la stratoj de Maroko tute paralizißis. La informo disvastißas en la urbo, ke ni estas ¤i tie, kaj ¤iu volas vidi nin.
- Kiu sendas tiun leteon?
- Ni rajtas diri nenion al via ekscelenco pri la letero .
- Kial?
- Ni estas soldatoj. Ordono estas ordono.
…La homamaso trarompas la kordonon… glavo ekbrilas, bastono pumbatas, kriegado… Oni premas nin al la profundo de la pordego.
Markizo de Surenne metas la leteron en sian poÙon:
- Konduku ilin al la kapitano de la fortika¢o Gueliz – kaj li turnas sin al ni. – Ãu tiu letero signifas mildigan cirkonstancon antaª viaj jußistoj?
- Oui, mon excellence.
- Se ßi estas tiel, rilate viajn malnovajn meritojn, mi zorgos, ke la milita tribunalo konsideru tion. Kvankam, kion vi faris, pri tio apenaª ekzistas senkulpigo… Domaße, ke vi subißis al tiu ¤i stato…
Li turnißis kaj lasis nin tie. Dume la policistaro estis fortigita kun soldataro, kaj la rumora homamaso estis premita en la flankstraton, per sinsekvaj atakoj.
.gif)
第 21 楼
