Viktorja venkis malgrauxe

Euxgenjo Vincento

Li, Johano, kvardek-kelkjarulo – io mankis al li, definitive, já, la vivo ne plenplenis de cxio, kion devas plenumi vera vivo de homo.

Li jam faris siajn planojn. Li havis spertojn – kaj, gxenerale, cxio planita de li funkcias glate. Do, tiu malgranda obstaklo, tiu nekutimajxo (cetere ecx tiklopikema specifajxo) ne devas igi lin malhezitema. Kontrauxe, li devas obstini, ne delasi.

Cxiuj bezonas amikojn ; kaj, se estas en li io neduba, estas gxuste lia facileco amikigxi al iu ajn, jes, pri amikeco li estas vera kapablulo. Kaj nepre Viktorja devas venki malgrauxe.

Li kvazauxgustumis tiujn vortojn, kiuj sxajnis al li poeziemaj – kaj, pro tio, ke nur li scipovas pri kio devas venki Viktorja kaj kiamaniere li povas venkigi sxin, karesemaj pensoj venis en lian kapon, dorloteblajn bildojn elkonstruis lia menso, kvazaux la vortoj havas hauxton.

En la kafejon, kie li sidis je tiu maja mateno, enir-elire homoj pasis – kaj li, sola cxe tablo, revemulis kaj fantaziis. Já sperton, iun tian, li devas havigi al si funde kaj plene.

La sunlumo ekstere kvazaux pincxis kaj la trotuaron kaj la pasantojn, tiel vertikale gxi prezentigxis je tiu horo, ke la urbo blankis cxirkauxe – kaj lian animon skuis forta intima emo. Viktorja, jen sonora nomo, volumena, voluptema, rondajxhava; dikaj femuroj varmetfresxaj sub la jupo – kaj tiu handikapo sxia, defivoka! Li jam kvazaux eksentis la blindan ektusxon de la manoj malcxastemaj sur la viktorjaj gamboj gxiskokse.

Jen sxi ekaperis cxe la kafeja pordo, hezitema, stare sur la supra sxtupo de la malgranda sxtuparo, survoje al la kafejsalono, cxirkauxvagante sian atenton cxirkauxen, kvazaux sxi volus elkapti el la aero iun informon. Belega, kun tiu vesto mallonga, kiu randis paron da centimetroj super la belaj genuoj. Dio, veis li intime kaj hastis al sxi por helpo.

-         Bonan tagon, kara, kiel vi fartas hodiaux? – salutis li, kaptante sxin per la brako. – Atentu, venu cxi-tien! Je la dekstra estas segxoj, estu prudenta. Hodiaux la kafejo estas plena. Jen segxo... sidigxu... Estu komforte, mi alportos al vi vian taseton da kafo, mi zorgos pri tio, ke gxi estu bonkvalita, kiel vi sxatas. Mi konas viajn preferojn.

Li levigxis el la segxo kaj mendis cxe la kelnero tasokafon suficxe fortan sen sukero, cxar li scias, ke sxi sxatas tiele la trinkajxon.

-         - Sen sukero, ja; vi tiel dolcxas, ke vi ne bezonas sukerajxojn.

Viktorja ridetis kun serioza mieno – kaj li enpensigxis. Strange, la afero nun ne prezentigxas cxe li tiel facila kaj plenumenda, gxuste nun, kiam li devas ekplenumi gxin.

Ekestis ia silento kvazaux gxena cxirkaux ili. Viktorja krucigis la gambojn kaj atendis.

-         - Mi timas... aux... eble, mi hontas... – li ekbalbutis – Ne, ne vortumu, mi trovas vin tre bela kaj… ja… kial ne diri… amorenda! Tamen, sxajne, iaj praajxoj malhelpas...

-         - Nu, vi sxatas... adoras... cxu? Por tio vi ecx donus unu manon, cxu? – denove Viktorja ridetis – cetere vi estas dankemulo, cxu, vengxemulo, cxu?

-         - Jes – li asertis.

-         - Do, venu! Ni iru! – kaj Viktorja ekstaris kaj kaptis lin per la kubuto.