Pri kutimoj kaj kalsonoj

Unue mi deziras aserti, ke ĉio en ĉi tiu kontribuaĵeto estas vera kaj fakte okazis.

Ekde sufiĉe longe ni – t.e. mia kara edzino Hortensia kaj mi – loĝas en Irlando, la tiel nomata Verda (aŭ Smeralda) Insulo. Ĝia verda koloro devenas de la ofta pluvo, kiu ankaŭ influas la karakteron de ĝia loĝantaro. Finfine, samkiel kreskaĵoj, homoj, kiuj konstante akvumiĝas, povas esti nek sekaj nek sterilaj.

Unu el la ĝojoj de nia vivo en Irlando estas renkontiĝo kun pli kaj pli da specimenoj de homo hibernica, kaj precipe kun la ina varianto de tiu specio. Ĉiu estas unika, kaj kelkaj estas aparte interesaj. Ĝenerale ili agas kaj pensas kiel aliaj membroj de la raso homo sapiens, sed multe pli „irlandece”. (Iliaj najbaroj kaj iamaj – sed ne plu – malamikoj en Anglio tuj komprenos, kion signifas ĉi tiu esprimo. Esence, ĝi celas, ke la irlandanoj iom malsimilas la anglojn kaj aliajn fremdulojn.)

Mi donu al vi kelkajn ekzemplojn. Iun tagon Hortensia renkontis sur la ĉefstrato en nia kampara urbeto mezaĝan konatinon, kiu portis bluan robon. Mia edzino gratulas ŝin pro la bela koloro de ŝia vestaĵo. „Ho jes,” ŝi diris, „mi havas apartan devotecon al Nia Damo*. Honore al ŝi mi portas bluajn vestaĵojn.”

Nia amikino Nora estas tipa kaj simpatia irlandanino. Iutage ŝi vizitis nian domon por trinki teon kun Hortensio. Mia edzino rimarkis, ke iu subvestaĵo duonpendis el la poŝo de ŝia jako. „Ĉu vi ĉiam portas vian subvestojn en la poŝo?” demandis Hortensio. „Ne,” respondis Nora. „Mia mamzono estis tro strikta, do mi forigis ĝin”. Hortensio rakontis tiun okazaĵon al Brigito, alia pli juna amikino de ŝi, kiu diris, ke ŝi ofte same faras. Ĉu tio estas ĝenerala irlanda kutimo, ne estas klare. Ŝajnas, ke en aliaj landoj la virinoj ĉiam portas la subvestojn sur la korpo, sed evidente la irlandaninoj rigardas tion kiel tro rigoran.

Parolante pri la vestoj kaj subvestoj de la bela sekso, mi povus mencii interesan reklamon, kiu aperis en irlanda televida revuo. Ĝi ofertis al la legantinoj modelon de longa kaj ampleksa nigra kalsono, nomita „La magia kalsono”. La reklamanta firmao pretendas, ke tiu mirinda subvesto efike maldikigos elstaran ventron. Dum telefona konversacio kun mia filo, kiu loĝas kun sia irlanda edzino en Skotlando, li diris, ke ŝi – lia kara duono – uzas similan subveston, sed ĝi estas surmerkatigata sub la marko „La betona kalsono”.

Parenteze, ie mi legis, ke iam en Usono vendiĝis tiel nomataj „atomaj botoj”, kiuj ne estis vere atomaj, sed laŭdire speciale komfortaj. Oni ne aĉetis ilin jam faritajn. Ĉiu kliento devis meti siajn piedojn en ŝaŭme plastecan substancon, kiu tiam alprenis la formon de la piedo. Kiam la materialo estis seka, la botoj estis pretaj. Laŭraporte, la botoj estis senkompare komfortaj, sed samtempe senkompare malbelaj. Ili aspektis kiel piedoj de elefanto.

La hodiaŭa irlandanino tro ŝatas la lastajn modojn (ekzemple tiujn de la esperante nomita butikreto Vero Moda) por uzi atomajn botojn. Ŝi ne plu kutimas iri al la malmodernaj dancejoj (antaŭe nomitaj „balejoj de romantiko”), kie la partneroj ofte portis sterkoŝmiritajn kaŭĉukajn botojn. Nuntempe tio okazas nur en la okcidentirlanda urbeto Lisdoonvarna [lisdunvarna], kie ĉiujare estas „Edziĝfoiro”, ĉe kiu solecaj, sekse malsataj terkulturistoj povas renkontiĝi kun simile solecaj vidvinoj, maljunaj virgulinoj kaj ardaj sed ne plu junaj nimfomaniulinoj.

Ho ve, la irlanda socio tiom ŝanĝiĝis ... En nia kampara urbeto pli aŭdiĝas la pola kaj litova lingvo ol la irland-gaela, do certe ĉio iom post iom transformiĝos: mode, lingve, fizike, etne kaj kulinare. Espereble, ĝi ne tute malirlandiĝos. Pri kio ni tiam ridetos?

*Nia Damo: la virgulino Maria.