Pace vivi, pace morti

Lluís Maria Xirinacs [ŝirináks] i Damians estis pacisma politikisto kaj eks-sacerdoto, kiu fariĝis simbolo de la lukto por amnestio en la postfrankisma epoko. Estante kandidato por Nobelpremio pri paco en 1975, 1976 kaj 1977, Xirinacs elstaris pro siaj malsatstrikoj kaj neperfortaj protestoj. Ekzemple li sidadis 12 horojn tage dum preskaŭ du jaroj antaŭ la ĉefprizono en Barcelono, postulante amnestion por la politikaj malliberuloj.

En aŭgusto ĉi-jare oni trovis en arbaro en Katalunio lian kadavron. Kelkaj ĵurnaloj menciis memmortigon. Tamen, laŭ postlasita skribaĵo, ŝajnas, ke li malsanis kaj translokiĝis en la montaron por sole, pace kaj silente forpasi.

Rezisto neforta

Xirinacs naskiĝis en Barcelono en 1932. Fariĝinte sacerdoto, kiam li aĝis 22 jarojn, li rifuzis akcepti monon donitan de la ŝtato al la eklezio. Li komencis malsatstrikon por protesti kontraŭ la ligoj inter eklezio kaj ŝtato. Poste li estis kuniniciatinto de la Asembleo de Katalunio, al kies suvereneco li dediĉis sian vivon. Estante neperfortulo, li sekvis la idearon de Gandhi, inkluzive de rezisto neperforta, kaj estis plurfoje malliberigita.

En 1977 li kandidatis unuopule en Barcelono por la senato kaj estis amase voĉdonita. En la senato, dum ĉiuj sidis, li staris proteste al la malpermeso uzi la katalunan. Li ĉiam luktis por la sendependeco de la Kataluna Landaro kaj en 2001 deklaris tiucele malsatstrikon en la placo Sant Jaume de Barcelono.

Konflikto

Xirinacs estis kondamnita en 2004 pro „pravigo de terorismo”, ĉar en 2002 li deklaris sin amiko de la vaska naciisma grupo ETA, konsiderata i.a. de la Eŭropa Unio kiel terorisma organizaĵo. Xirinacs citis Gandhi kaj diris, ke, kiam ekzistas konflikto, neperfortulo ne povas deklari sin neŭtrala, ĉar en konflikto neŭtraleco helpas la plej fortan.

Adiaŭe kaj testamente Xirinacs postlasis diversajn mesaĝojn. Li skribis: „Mi volas fini miajn tagojn en la soleco kaj en la silento” kaj resumis sian vivon tiel: „Mi vivis sklave sepdek kvin jarojn en Kataluna Landaro okupita de Hispanio, de Francio (kaj de Italio). Mi vivis lukte kontraŭ tiu sklaveco ĉiujn jarojn de mia plenaĝa vivo. Sklava popolo, samkiel sklava homo, estas honto por la homaro kaj por la universo. Sed popolo neniam estos libera, se ĝiaj anoj ne volas riski ties vivon en ĝia liberigo kaj defendo.”