“Mi celas doni al li kontentigan profiton kontraŭ lia mono,” Vakero diras. “Mi ne planas malŝpari tempon per multa babilado. Mi havas oportunon ĝuste nun, kaj mi prenos ĝin. Ĝis revido.” Kaj li malŝaltas, notante, ke li sendu al Arkejdi fadenon da maltrankvilo-bidoj de la oriento tiam, kiam li alvenos tie.

La pantero grimpas el la Marĉo de Cignoj kaj akcelis dum ĝi komencas sian kuron orienten. La tamburado de maizoj kontraŭ la antaŭo plilaŭtiĝas ĝis sonego martelada. Motoraj indikiloj montras aŭ oranĝe aŭ ruĝe. Ĉiu nemotora lampo verdas. Ŝtalaj gitaroj kantas tiel, kiel anĝeloj en la menso kaj Misuro krias kanton akompane. Ekspedi la poŝtaĵon estas glora ago.

La trompaj panteristoj kaŭzas maltrankvilecon, kaj pli da radaroj ekŝaltiĝas, tiuj, kiujn oni jam ne uzis kun la espero, ke subita ekapero eble kaptus kontrabandiston per surprizo. La rigardo-manka loko ankoraŭ restas sen radaraĵo. Li forĵetas sian singardemon kaj decidas, ke li plej plene ruĝumu la motorojn. Duone sentita mesaĝo el la korpo informas, ke ĝi nun premiĝas malantaŭen kontraŭ la seĝon, sed pli gravaj aferoj pripensindas. La pantero nun flugas en la aero duonatempe, elfosante malaltajn montetojn kaj flugante super la suproj, ĵetante maizojn kaj disigante barilojn, ĝia voĉo estas kriego de frenezulino. Nerveroj flagras en la menso de Vakero, pulse sendante siajn mesaĝojn al lia kristalo, stabiligante la veturilon dum ĝi batiĝas supren kaj reen. Li estas profunde en la interfaco dum la stir-klapojn invadas al li la menson, rajdante la akran eĝon de stabileco, kvazaŭ sketante tuj apud truego. Vakero scias, ke li poste trovos profundajn kontuzojn sub la korpo-zonoj de l' seĝo, malgraŭ ties kusenetoj.

Li transpasas la bordon de Misuro inter la urbo Luisburgo kaj la rustanta monumento kiu honoras la plen-mortiga batalo ĉe la Marĉo de Cignoj. Sekega Misuro sopire atendas pluvon, kaj lia nubo el polvo leviĝas ture kun alteco cent-metra, sed neniu rigardas tien. La stir-klapoj alkutimiĝas pri tiu skuado, kiun ili spertas, kaj pli facile moveblas.

Kaj poste radaro pulsas de tuj supere, plua robota detekt-aviadilo ŝaltiĝis por partopreni en la radara reto. La nerigardita loko eke plen-rigardiĝas kaj la polva nubo probable aspektas tiom atentiga, kiom brulanta sago en la nokto. Vakero malakcelas la motorojn de ruĝeco ĝis flaveco kaj provas fari sin malpli granda, sed la radaro situas tuj supere kaj ekzistas nenia metodo por eliri de sub ĝia rigardo. Li malakcelas la onde saltantan panteron kaj stiras trans la flankon de la Sude Granda Rivero. Lia akvo-ŝprucego altas malpli ol la antaŭa polvo-nubo kaj li scivolas ĉu li faris sukcesan eskapon, sed poste aliaj flugantaj radararoj komencas ŝaltiĝi en la proksima ĉielo kaj li scias pri tio, kio okazos.

Lia propra radaro montras rem-boaton senmovantan sur la kvieta akvo, kaj la pantero saltegas al la terbordo, por eviti ĝin. Li malvarmigas la motorojn de flaveco ĝis verdecon—estas pli saĝe savi fuelon por la estonteco. Li decidas, ke estas tempo por aŭskulti tion, kion la polico diras kaj ŝaltas la polic-bandan antenon. La sendaĵoj de la luita polico enciferiĝas sed tiuj de la ŝtata polico sendiĝas klare, kaj per parto de sia plilarĝigita menso li aŭskultas iliajn konsternitajn vokojn dum ili provas, per rade propulsitaj veturiloj, sekvi la panteristojn dum tiuj vipo-rapide transiras la kampojn. Foje iu lupolicano parolas por konsili ilin. Vakero ekhavas la ideon, ke la ŝtata polico iom malemas kunlabori kun ekster-registara luebla dungo-polico, io, kion li plimalpli antaŭe suspektis.

Ŝajnas, ke la radaroj cirklas pli sencele nun, kvazaŭ ili perdis lin almenaŭ partotempe. La pantero eniĝis la provincon Ĝansono antaŭ ol Vakero detektis radaron kiu boras al li de l' oriento, sufiĉe malalta por ke ĝi eble originu de aviadilo. Li funkciigas eksplodo-ŝraŭbojn kiuj tiel liberigas la ŝirmo-kovrilojn de sur liaj armiloj; la pantero fariĝos malpli aero-glatema kaj bezonos pli da atenton je alta rapideco. Vakero faras ke siaj motor-indikiloj ŝanĝiĝu de verdeco ĝis blueco kaj faras grandan turnon suden, esperante, ke li evitu la aviadilon, kaj dum momento ŝajnas, kvazaŭ tio sukcesis; la aviadilo daŭrigis norden, sed tuj poste ĝi subite ekturnas, falflugante rekte al la pantero.

Vakero sentas ondon da alkoholo saltadi tra sia koro dum la motor-indikiloj raketas ĝis ruĝeco, la pantero skuiĝadas dum ĝi kraĉas flamon. Dum momento ĝi provas grimpi superen en la aeron, la vento zumante preter la armiloj tiel, kiel la sudorientaj mond-ventoj faris tra la ŝnuroj de velŝipo, sed gravito tiras forte sur ĝia mov-direkto kaj la pantero frape falas sur sian kusenon. Dum la indikiloj maksimumiĝas, Vakero liberigas radar-trompan misilon kaj stiregas la panteron laŭ skuiga maldekstra turno, ĝia dekstra flanko skrapante teron dum la pantero premegas sian kusenon suben. La misilo daŭrigas laŭ rekta kurso, ĝiaj grandaj flugiloj etenditaj, flugante proksime je la grundo. Ĝi ne havas radaronde absorban farbon, kaj oni intencas, ke ĝia radara aspekto ŝajnu tiom granda kiom absorbaĵe farbita pantero; kaj ĝia ellasa gaso probable allogos iun ajn, kiu serĉas preterruĝe.

Vakero ŝaltas la postbruligilojn kaj rapidas al la Patro de Akvoj. Post si li vidas ekbrilojn en la nokta ĉielo dum la aviadilo pafas armilojn al la trompilo. Li esperas, ke civitanoj ne troviĝu sube; tiuj raketoj aspektas tre malplezurige.

Li ne povas vidi la eksplodojn; la lupolica aviadilo daŭrigas sian kurson dum ioma tempo, malripidiĝante, kaj Vakero malripidiĝas, ankaŭ, por minimumigi sian preterruĝan signalon. Fortaj radar-pulsoj ankoraŭ venas de tuj supere. Vakero aŭdas de la ŝtataj policanoj, ke du el la trompistoj kaptiĝis, kio signifas, ke pli da ĉasistoj estas nun liberaj por ĉasi lin. La lupolica avidilo komencas turni cirklon al lia direkto, kaj Vakero vidas strangajn siluetojn de metala arbaro sur la horizonto; li ŝanĝas kurson denove kaj kondukas al ĝi.

Ĝi estas arbaro da antenoj, kilometrojn larĝa, ricevante la malfortan mikroondan energion kiu venas suben de sun-energia satelito orbitanta, de brulanta fiksita stelo en la ĉielo kiu simbolas la dependecon de l' tero je la orbita forteco. Vakero stiras serpente tra la metala reto uzante nur la noktan vidkapablon. Estas probable, ke li konfuzis iun ajn signalon kiun la malamika radaro ricevas, tamen la lupolica aviadilo ankoraŭ pli proksimiĝas. La pantero eliras en malplenan lokon tie, kie metala ilo-dometo rustas sur sia betona bazo, kaj en tiu mallonga momento Vakero elpafas lamenero-disŝutan raketon rekte supren kaj saltas refoje inter la alojajn arbojn.

La kontraŭradara raketo supreniras ses kilometrojn kaj krevas, kaj subite la aparatoj de Vakero detektas malfortajn mikroondojn el ĉiu direkto resaltantajn. La lameneroj, facile drivantaj suben de tre granda alteco, estas el aluminiaj strietoj, ĉiu deka surhavas etajn ĉipon kun energi-fonton kiuj kopias kaj resendas ĉiujn elektro-magnetan signalon, kiujn ĝi ricevas. Sur la radaraj ekranoj de Vakero ŝajnas, kvazaŭ vasta stelaro da radio-fontoj subite estiĝis super la ebenaĵo. La homoj kiuj kontrolas la energifonta reto probable freniziĝas. Tuj post li eliras el la antenaro, Vakero refoje ŝaltas la postbruligilojn. La signalo de la aviadilo perdiĝis en la lamenera nubo kaj li divenas, ke estas tiu ĉi tempo decas por eskapi. Li komputatora mapo montras, ke antaŭe situas rivera fluejo. La tempo ŝajnas bona por ke li fiŝkaptu.

La rivera fluejo estas seka kaj serpenta, sed li forlasas la malamikan aviadilon malproksime malantaŭe. Multo da enciferigita radio-trafiko flugas, ĉiu mesaĝo eĥita pro la lameneroj dum ili malrapide drivas suben. Ĝi havas urĝegan econ, kaj unu mesaĝo de la lupolico petas helpon de la ŝtata polico, sendita sen ciferiĝo kaj redirata kun senfina frenezuleca efiko pro la lameneroj. Vakero ridetas kaj supreniras de el la rivera fluejo, rapidante nordorienten.

Ŝajnas, ke ĉiuj ĉas-aviadiloj surteriĝis por replenigi la fuelujon ĉar li jam transiris la riveron Misuro norde de Kolumbio antaŭ ol li trovas pluan malfacilaĵon. Li jam atendis tion, malvarmiginte la motorojn je verdeco kaj uzinte kaŝigan terenon, ĉar la policaj radio-aparatoj informas lin, ke du el liaj tromp-panteristoj jam kaptiĝis kaj la restaĵo jam ĉasiĝis al kaŝ-lokojn. Subite radaro ekpulsas de tuj supere denove kaj nova radaro dopleras al li de la nordokcidenta horizonto kvazaŭ ĝi ĵus saltis de sur aerodromo. Vakero malakceliĝas kaj turnas for: ne efike. Li serĉas bordon de larĝa arbaro kaj ne trovas, kaj subite ekaperas alia radara signalo kiu arĥas al li rapide el la sudo. Li pafas novan lamenero-raketon kaj ŝanĝas la kurson ankoraŭ refoje. La du ŝajnas konfuziĝi dum ioma momento pro la lamenera nubo, tamen poste unu el ili ĝustigas sian kurson, sekvite de la norda aviadilo. La suda aviadilo probable ekvidis lin per preterruĝa detektilo kaj celigis la alian pri lia loko.

Paf-celaj ekranoj ekbrilas kun freneza ruĝeco en la menso de Vakero. Ĝemo el lia gorĝo eĥas la amplifitan muĝegon de la brul-kameroj, kaj la pantero ĉizas teron dum ĝi turniĝas dekstren, alfronte al la venanta suda radar-fonto. Vakero malŝaltas la propran radaron por malhelpi eblajn retro-sekvajn misilojn kaj stiras laŭ nur la optikaj instrumentoj, lia menso farante decidojn fulmo-rapide, nervo-sendiloj pafante signalojn kontraŭ la kap-ŝaltiloj tiel, kiel hajlo, la interfaco entenante la tutan brilantan universon, la panteron kaj ties instrumentaron, la maizon kiu tondras sub la kirasoj, la dise ŝutitajn folio-ŝiraĵojn, la du malamikajn lu-policanojn kiuj raketas al li de el la nokto. Lia veturilo emas forlasi la grundon; ĝiaj ostoj ĝemadas pro perfortoj kaj la elstarantaj armiloj kriegas en la vento. La aero plenas de disŝirita maizo. Du drataj bariloj platiĝas, kaj la alta silueto de silo elstaras en la nigreco, la optikaj lensoj de la pantero kurbigas ties aspekton ene, minace. Li vidas la malamikon nun, ordinara helikoptero kiu rapidas al li je arbo-supra alteco, kun la maŝin-pafilo ekbriladanta. Li pafas kontraŭ-radaran misilon al la loko tuj inter la okuloj de la lupolicano ĝuste tiam, kiam la kiras-metalo super lia kapo komencas sonori pro la frapado de kanonaj kugloj. Fajretoj plenigas liajn internajn ekranojn kaj li ektremas je la perdo de okulo.

Nun li preterpasas, kaj tra la kiraso kaj la saltado de la veturilo li aŭdas la muĝon de la helikoptero dum ties helico disfrapas la superan ĉielon. La kontraŭ-radara misilo mistrafis: la multegeco da lameneroj konfuzis ĝin, aŭ eble la helikoptero malŝaltis sian radaron ĝustatempe. Sed nun ekestas alia sono, la tono de varmeco-sekva misilo kiu petas permeson ekflugi, kaj Vakero ellasas tiun birdon kaj stiras la panteron maldekstren, sentante kvazaŭ de trans longa distanco la tiron dum la veturilo glitas super monteton kun ŝprucado de maiza polvo, glitante flanken sur ĝia kuseno.

La helikoptero mortas en fajr-nubo de brila gloro, bruligante la kampon per erupcio de fuelo kaj armiloj. La silo staras en la malantaŭo, kun aspekto de tombo-ŝtono, spegule flagrante la ruĝecon. Freneza babilado soniĝas en la radio-aparato, enciferigitaj mikroondoj kriegas, rekoneble homeca malgraŭe, amplifita kaj reeĥita ĝis la bordo de tuta frenezeco pro la falantaj lameneroj. La lupolico kiu venas de la nord-okcidento ĵus vidis tion kio okazis al lia kamarado. La pantero provas turniĝi laŭ renversa voj-kurbo, glitante sur surfaco el maizaj silk-haroj dum gravito kaj inercio provas renversigi ĝin. Vakero sentas en lia kapo la rotacion de la giroskopoj, tremblantaj dum la ŝveb-veturilo ŝanceliĝas je ebla renversiĝo.

La lupolica veturilo krias supere kvazaŭ voĉo de morto-divena feino kaj Vakero vidas, ke ĝia subo spegulas la ruĝan flagrecon de la funebra fajro de ties kunulo. Jeta ŝveb-aviadilo, kun turbinoj tondrantaj ene de la rotacieblaj duktoj kiuj situas tuj ĉe la fino de ĝiaj mallongaj planeoj. Ĝi estas malpeza atak-jeto kiu povas ekflugi vertikale kaj ŝvebi, kunmetante la plej bonajn kvalitojn kaj de subsone rapida ĉas-aviadilo kaj de helikoptero, kun konsiderinda ŝparado de mono kaj fuel-uzado. Vakero esperas, ke li trovu oportunon por elpafi pluan misilon, sed la brulanta fuelo tuj super la supro de la monteto konfuzas liajn detektilojn kaj la ŝvebaviadilo subite kliniĝas en rapida turniĝo, disŝutante trompilojn el termito kiuj tiel brulas, kvazaŭ etaj paraŝutaj sunoj, kaj la oportuno kiu ekprezentis sin malestiĝas. La pantero ĵetas sin super la supro refoje kaj glitas laŭ la rando de la ruĝa rebrilo kiun la disiĝita helikoptero radias, celante la elstarantan silon en la malproksimeco.

Planoj ekflamas en tra la likvo-kristalaj ŝaltiloj de Vakero kun la fluida gracieco de internuba fulmo. Por la lupolicano, la plej saĝa decido estus daŭrigi la rigardadon kaj gvidu ĉi tien aliulojn sen riski sin. Se tio okazos, Vakero devos ĉasi la ŝveb-aviadilon; sed alia-flanke, la radaroj ankoraŭ senespere konfuziĝas kaj la ŝveb-aviadilo ne povas distingi inter la preterruĝecon de la pantero kaj tiu de la disrompaĵo, kaj nun estas la oportuno por ke Vakero foriri. Li decidas ruĝigi la motoron kaj rapidu por la sendanĝereco de Egipto je la alia flanko de la rivero Misisipo.

Sed ŝajnas, ke la lupolica piloto havas okulojn tiajn, kiaj singularaĵoj, ensuĉante mondojn, aŭ eble havas rimarkinde bonajn ekipaĵojn—eble eĉ unu el la plej novaj son-detektiloj?—ĉar la ŝveb-aviadilo haltas sian turniĝon kaj sekvas tuj post la ellasa gaso de la pantero. Sen eraro. Vakero malŝaltas la postbruligilojn kaj esperas, ke iom da kaŝiga tereno troviĝu tuj post la horizonto. Lia radio-sekvaj misiloj ne funkcios inter la lameneroj, kaj nek liaj radare gvideblaj misiloj. Li ne povas trovi bonan preterruĝan signalon de la antaŭa ŝveb-aviadilo, do la varmeco-serĉaj misiloj ankaŭ ne havus bonan ŝancon.

La tereno estas malglata, kaj subite la maizoj anstataŭiĝas per kanaboj, kun alteco de elefanta okulo kaj ĝis-kreve plenaj de rezino. Pro tio, la grundo estos malpli glitiga ol ĝi estis sub la maizoj, ŝanĝi la kurson estos malpli danĝere. La malamika piloto jetas rekte al li, ŝajne pro kolero pri tio, kio okazis al lia amiko, kaj Vakero scias, ke povos uzi tiun kolerecon tiel, kiel ajkida mastro uzas la kenetan energion de sia batalanto kontraŭ li—sed unue la motoroj devos maksimumiĝi ĝis ruĝeco, postbruligiloj sangi alkoholan fajron, kaj la pantero devos suferi iom da punado.

Vakero flugas dum li saltas super la supro de monteto, kaj eta tiro je la kontroliloj kaŭzas, ke la pantero glitu dekstren ĝuste tiam, kiam la ŝvebaviadilo malfermas armilujon kaj seso da formite eksplodaĵaj raketoj ekbruligas la kanabojn. Martelado soniĝas sur la kiraso, kaj ekbrilo el ruĝaj lampoj sur la ekranoj informas Vakeron, ke kuglo tiom granda, kiom botelego, penetris unu el liaj propraj armilujoj kaj detruis aron da plej nove designitaj elektronikaĵoj kiuj valoris du mil dolarojn. Tiuj detektiloj, kiuj celigas lian propran maŝin-kanonon detruiĝas pro pafado ĝuste tiam, kiam li mem decidas pafi kelkajn kuglojn. La nervo-sendiloj kiuj kiuj martelas kontraŭ la cerbo-ĉipoj de Vakero kvazaŭ fumas pro la maldolĉa sentaĵo de adrenalino, kaj ŝajnas, ke la ŝvebaviadila piloto moderigis sian kolerecon per singardemo ĉar lian rapidon li samigis al tiu de Vakero sen preterpasi lin, do tial, al Vakero restas neniun alian eblecon ol raketi plu trans la bona tero de Misurio, akceli, eke turneti dekstren kaj maldekstren, uzi la kanabon por helpi lin venki la malamikon. La maŝin-kanono martelas, martelas. La sentiloj de la pantero ekbrilas kaj mortas.

Kaj poste Vakero malfermas grande la valvojn por alkoholo kaj liaj motoroj krias angore dum en febra planado li plene funkciigas la jet-motorajn retroigilojn. Malgraŭ eĉ ĝia droga dormado, lia korpo krias dolore tiam, kiam la seĝo-zonoj tranĉe enpremas ĝin. Duono el la komputatoraj montriloj glaciiĝas pro la ŝoko. La ŝvebaviadilo baraktas dum ĝi provas daŭrigi sian pozicion, sed ĝi estas tro proksime je la tero por ke ĝi provu uzi bremse la aero-rezistecon kaj ĝiaj klapoj jam plene elstaras. La piloto anticipas tion, kio okazos kaj disĵetas termitajn brulaĵojn eĉ antaŭ ol lia duone regita kaj plene senespera aviadilo preterpasas flustre kaj la tono eksonas en la orela kristalo de Vakero. La misiloj de Vakero saltegas de el lia lasta armilujo, la dekstra turbino eksplodas kun ruĝa energio, kaj la ŝvebaviadilo ĝemas je metala doloro kaj turne falanta ŝraŭbe enteriĝas.

La pantero eskapas trans la ruĝe striita nokteco. Egipto proksimas, sed ankaŭ la sun-leviĝo. Vunditaj aparatoj revekiĝas; Vakero moderigas la motorojn kaj sukcesas zorgi pluan funkciadon el ili. Tempo ĝustas, por ke li trovu lokon por kaŝi dum la tago.

Vakero trapasas okdek kilometrojn da kamparo plu antaŭ ol alvenos la tag-lumo kaj kreskanta ondo da malamikoj. Ekzistas miloj da forlasitaj bienoj kaj garbejoj tie ĉi, malnovaj private poseditaj entreprenoj kiuj ne povis konkursi kontraŭ la de orbite organizitaj kulturo-fabrikoj kaj robotizitaj bienegoj. Vakero konas pri multe da ili, kie la malnovaj konstruaĵoj, apud la robote zorgataj maiz-kampoj, restas malplene.

Nova gusto venas tra la masko dum la korpo de Vakero revekiĝas. Garbejo vidiĝas per liaj sensiloj, unu el la longaj, mallarĝaj specoj, rektangula, desegnita por ŝirmi kubigitan garbon dum tiuj tagoj antaŭ ol la orbitanoj konstruis siajn grandegajn ŝirmo-domojn, po unu por ĉiu cento da bienoj. Zorge, kun delikata precizeco, li ŝultre puŝas malfermaj la pezajn duoblajn pordojn kaj gvidas la panteron en la betono-muran garbejon. Li memoras, tuj antaŭ ol li malŝaltas la motoron, ke li forgesis sendi mesaĝon al Arkejdi.

Nu, li rigardu la novaĵo-programojn kaj trovi informon tiel. Vakero nur diros al li, ke li ne povis sendi signalon tra la lameneroj.

Kun tuŝeto da bedaŭro, Vakero eliĝas la interfacon. Ondojn da atendigita doloro ekflamas en lian menson dum la ekranoj malaperas en la nokton. Lia korpo havas kontuzojn, doloradas kaj ŝmiriĝas de ŝvito. Li prenas la karbinon de el ĝia ujo kaj malfermas la lukon.

La garbejo odoras pro malsekeco kaj nebrulitaj hidrokarbidoj. Vakero ĝustigas la artefaritajn okulojn por vidi preterruĝe kaj vide ŝerĉas la garbejon. Li aŭdas la skrap-sonon de ratoj. Per la dratizitaj nervoj li kapablas pafi la karbinon kun perfekta precizeco al io ajn, kion la okuloj povas vidi.

Kaj la okuloj vidas du homojn, kunkune pozitaj sub iom da antikva pajlo en angulo. Vakero paŭzas momenton, strebas trovi signon de armiloj, kaj poste, tenante la karbinon en la mano, li etendas manon sube por trovi interŝanĝan donac-pakaĵon.

La malvarmiĝantaj motoroj eligas frapetan sonadon, kaj la pordo-rando, malantaŭe, arĝentiĝas pro tagiĝa lumo. Vakero tiras sin el la lukon kaj rampas suben laŭ la longa antaŭa klinanta kiraso-surfaco, liaj botoj glitante pro la glueca kanaba rezino.

“Homoj, de kie vi venis?” li demandas.

“Novjorko. Bufalo.” La voĉo estas juna kaj timo-plena. Vakero proksimiĝas al ili kaj vidas paron da ĉifone vestitaj gejunuloj kun aĝo ĉirkaŭ dek ses-jara, knabo kaj knabino, ambaŭ kune premitaj en unu sola dorm-sako sur malalta kun-puŝaĵo da antikva pajlo. Paro da ĉifonaj dorso-sakoj sidas kun soleco apude.

“Ĉu vi iras okcidenten?” Vakero demandas.

“Jes, sinjoro.”

“Mi iras orienten. Mi konjektas, ke vi tediĝis pro manĝaĵo el rostitaj maizoj,” Vakero diras. Li ĵetas la interŝanĝ-pakaĵon kaj ĝi frapas la betonan plankon apud la paro. Ili ektremas je la sono. “Estas iom da vera manĝaĵo en tio, aŭ glaciige-sekigita aŭ enladigita. Iom da bona viskio kaj cigaredoj. Kaj ĉeko venont-lunde post-datita, valora je kvin mil dolaroj.”

Estas silento, rompita nur de la sono de spirado kaj la skrap-sono de ratoj.

“Por ke vi plene komprenu,” Vakero diras, “la ĉeko estos interŝanĝebla nur se mi sukcesos je mia misio.”

La paro rigardas inter si dum momento, poste al Vakero. “Vi ne devas pagi nin,” la knabo diras kviete. “Ni certe ne faros—ni estas el la oriento, komprenu. Ni scias pri tio, kion vi faras. Mi ne estus vivanta se iam antaŭe, mi tiam ne estus havinta iom da antibiotiko.

“Jes. Nu. Nur konsideru, ke la mono estas bonvola gesto,” Vakero diras, kaj turnis sin for por meti kelkajn transdistancajn detektilojn ekstere kaj fermi la pordegojn de la garbejo.

Estas tempo por ripozi.

En la pantero la ĉambreto odoras pro ŝvito kaj adrenalino. Vakero demetas la akceloprem-ŝirman ensemblon kaj elŝtopilingas la elektrodojn, poste banas sin per spongo kiun li malsekigis per akvo el porto-ladego. Li manĝas specialan manĝaĵon kiu plenas de proteinoj, trinkas ion oranĝo-flavoran kaj plen-plenan de elektrolitaj nutraĵoj. Li rulas sin en la etan liton.

La adrenalino ankoraŭ ekscitas lin kaj li povas vidi nenion malantaŭ la palpebroj krom brulantaj postvidaĵoj de mapoj kaj ekranoj kaj motoraj indikiloj grimpante ĝis oranĝeco, de eksplodanta fuelo kaj raketoj flamantaj tra la nokto kun piroteĥnikaĵa senbrideco. Kaj, de ie malantaŭ la neone pulsantaj bildaĵoj al li ungas eta indigneco.

Ĉiam antaŭe sufiĉis, nur ke li faru penetrojn, ke li kuniĝu kun pulsantaj turbinaj pumpiloj kaj kriantaj postbruligiloj, portante la poŝtaĵon el unu libera zono en alian. En tio estis ia moralismo, pura kaj sendifekta. Sufiĉis al li, ke li estu libera ĵokeo sur libera vojo, batalante tiujn, kiuj volas striktigi lian vivon, volas ligi lin al la tero kvazaŭ li estus nenio pli granda ol kotulo. Ne gravis al li tio, kion li portis. Estis sufiĉe, ke li sciu, ke malgraŭ la kondicio de la restaĵo de la lando, la blua ĉielo super la propra kapo estas kvazaŭ la aero de libero.

Sed nuntempe li suspektis, ke ligeco al tiu moralo eble ne sufiĉas. Li komprenas, ke esti kaj nobla kaj vera batalanto estas ia afero, sed esti trompito estas afero tute alia.

Supozu, ke oni estus orbitana fabrikestro kiu volas alproprigi por si mem la regadon de la merkatoj de sia planedo. Oni jam tute posedas tiom da politika forteco, kiom necesas, kaj oni daŭrigas la prez-altecon per regado de la var-fonto. Tamen, oni sufiĉe inteligentas por ke oni komprenu, ke kie varoj mankas, tie nigraj merkatoj disvastiĝos. La pli multo el la varoj—la drogoj kaj multaj el la aparatoj, krom nur la raraj alojoj—povas esti fabrikata sur la tero, sed je pli multa kosto.

Se oni certas, ke malgraŭ ĉio nigraj merkatoj devos ekzisti, kial oni mem ne starigu ilin? Oni povas provizi la interulojn per flueto da varoj, sufiĉe por ke ili riĉigu sin. Oni povas dungi sufiĉe da muskoluloj por malsukcesigu la kontraŭajn entreprenulojn, kaj dumtempe oni ne nur superregas la laŭleĝan merkaton, oni ankaŭ regas la fonton de la eksterleĝa samtempe. Oni povas kaj krei kaj satigi la bezonojn de du malsamaj merkatoj, la laŭleĝa kaj la eksterleĝa.

De kie Arkejdi akiras siajn ŝarĝaĵojn? La demando komencas havi en si gravan sonon.

Sed nun la adrenalino jam elbruliĝis de la korpo de Vakero kaj liaj doloroj tiras al lia forteco. Li ne trovos iom ajn da informoj en forlasita garbejo en Misuro kaj liaj pensoj jam fariĝis konfuzitaj. Estas nun tempo por ke li glitu sub la mallarĝan lanan por-interŝangan litotukon markitan per tiu strio, kiu signifas, ke iam ĝia valoro egalis tion de kastora felo, kaj pretigi siajn menson kaj korpon por la venonta saltego tra la striktejo.

Jam estas posttagmeze antaŭ ol li vekiĝas, kaj trovas, ke la gejunuloj estas for. La postdatita ĉeko flirtas ĉe unu el la antenoj de la pantero. Vakero prenas ĝin de sur la anteno kaj rigardas ĝin dum ioma tempo, pensas pri etiko kaj devo, simboloj kaj agoj, kaj tiu aĵo, kiu en antikvaj tempoj nomiĝis honoro. Ie proksime, li certas, ekzistas pecon da libera kaj klara ĉielo.

Li faras la necesajn laboretojn, remetante la sensilojn kiujn la lupolicanoj forpafis, elskrapante la plejparton de la kanaban rezinon kaj la maizan kaj farunan disŝiraĵojn, kiuj surgluiĝis al ĝi, ŝprucigante radio-absorban farbon sur la ĉizitajn lokojn en la kiras-metalo. La maŝin-kanono ja multe difektis la veturilon, kaj estas bonŝance, ke la pli multo el la aparatoj ne penetriĝis. Al li restas malmulte da armiloj, sed restas nur kelkajn kilometrojn inter tie ĉi kaj la rivero Misisipio.

Li sidas en la kusena seĝo kaj eniĝas en la interfacon, aŭskultante la detektilojn dum kelkaj minutoj. Trafiko ŝajnas normala. Sed tiam, post kiam la tago estingiĝas, komencas multe da parolado kaj al kaj de iu proksima aerodroma turo. Devas esti, ke la turo situas proksime je malpli ol kelkaj kilometroj ĉar li aŭdas ĉiun silablon tre klare. La babilado ne enciferiĝas kaj ŝajnas ordinara, sed multaj el la aviadiloj havas la samajn vok-literajn prefiksojn. Vakero komencas trovi tion ĉi tre interesa.

Supozu, ke oni estus lupolic-estro kiu koleriĝis pro kelkaj perdiĝoj dum la antaŭa nokto okazintaj. Supozu, ke oni prognozis, ke la pantero kiun oni ĉasis probable suferis damaĝon, eble kripliĝon, kaj certe ne kapablis eskapi trans la Misisipion antaŭ ol tagiĝo. Supozu, ke oni volus venĝi sin pro la perdo de siaj amikoj, kiuj lastanokte bruliĝis preter rekonebleco en maiz-kampo trans la rivero Misuro.

Oni certe koncentriĝus ĉiom el siaj fortecoj ĉe la aerodromo plej proksima je la loko, kie la pantero devas atendi noktiĝon. Kaj oni ordonus al siaj aviadiloj, ke kelkaj el la plej nov-teĥnologie spion-kapablaj ĉirkaŭ-flugu super tiu regiono, kaj ke ĉiuj aliaj aviadiloj sidu sur atendejo tuj apud la aviadila flug-vojo, pretaj por ekflugi cele al la pantero tuj post ĝia eltrovo, por ke oni ŝanĝu ĝin en nur parte armitan oleecan makulon ĉe iu aĉa loko sur la ebenaĵo. Oni farus ĝuste tiel ĉi.

Vakero igas mapon montriĝi sur la ekrano kaj trovas ion, kiu havas la nomon Komunuma Aerodromo de Filadelfio kaj situas nur sep kilometrojn malproksime. Ĝi tro malgrandas por ke ĝi havu tiom ĉi multan trafikon tien kaj reen irantan, kaj ĝi situas tuj trans etaj monteto kaj arbaro. Vakero komencas rideti.

Antaŭ ol noktiĝo li jam ligis la korpon en la seĝo kaj ĝentile varmigis la motorojn. Li retroigas ilin kaj malantaŭiĝas el la garbejo, poste movas malrapide trans iom da rustita pik-barila drato laŭ la monteto-firsto, ne kuraĝinte meti sian radaran signon sur la supron eĉ dum nura momento. Li trovas sen-paviman vojeton, serpentas laŭ ĝi tra abia arbareto kiu kaŭzas rememorigon pri la odoro kaj sono de dolĉaj ventetoj, pri la kuseneco de molaj abio-nadloj sub piedo. Li iras for de la vojeto kaj eniras malseketan malaltejon, kie la sono de liaj motoroj mallaŭtiĝas pro folioj kaj muskoj. Poste, irante malrekte, li supreniras arbaran ebenaĵon, puŝante flanken junajn abiojn, ĉis post lia plifortigita vidkapablo trovas etan radar-turon antaŭ la sunsubiro siluetitan.

Ĉiuj el ili estas tie, pli ol dek milit-aviadiloj sidas tiel, kiel inferaj metalaj insektoj, kun sunsubirecaj flamoj spegulantaj de sur iliaj poluritaj korpoj, de sur la kanonoj, la pintaj nazoj de la armiloj en siaj ingoj. La aviadiloj ornamiĝas per sloganoj kaj komiksoj sur la nazoj pentritaj, pensige pri rapida meĥanika malpaco, militista virismo, aŭ pri la fidemo de vet-ludisto pri la instrumento de sia pasio: Morto de Supere, Panter-Eksplodigilo, Dolĉa Juliet' la Serpent-okulino, Aco de Pikoj. Kelke da teĥnikistoj marŝas tie laŭ flanka vojo, iloj en la manoj. Vakero permesas al si momenton da adrenalina triumfeco antaŭ ol li ekrapidos por detrui.

Dum la pantero tremblas ĉe bordo de la arbaro, Vakero havas imag-bildon de kuristo pozita sur etenditaj fingropintoj, kun la piedoj ĉe la blokoj, lia hauto elstara super striktaj tendenoj en kiuj la premita energio, sendifekta perfekteco, atendas la finiĝon de la senmovado. Li liberigas la fortecon kaj birdaro da korturnoj ekflugas dise de antaŭ la venanta frunto de la pantero. La motoroj ŝanĝiĝas de murmureco tra tondreco ĝis kriegeco, kaj Vakero vidas, ke la teĥnikistoj staras en momento da galciiga teruro tiam, kiam la pantero eksaltegas el el la arboj, subpremante barilojn kiel ciklono, iu peco de muĝanta meĥanika venĝo rekkte el infero, kaj poste la viroj en labor-vestoj diskuras, kriante avertojn.

Tro malfrue. Irante trans la plata grundo, la kirasita pantero jam atingis rapidecon pli multa ol cent sesdek kilometrojn hore antaŭ ol ĝi balais flanken la unuan helikopteron. La pantero multe pli pezas kaj la Aco de Pikoj fladiĝas tiell, kvazaŭ ĝi estus la malplena kaj mortece blanka forlasita haŭtu de insekto. Vakero jam eligis la maŝin-kanono de sub ĝia kirasita ujo kaj per ĝi pafadas malantaŭen al la rublo, ekbruligante la fuelon. Dolĉa Juliet Serpentokula platiĝas je kontakto kun la ĉirkaŭ-kusenaj kirasoj, poste ŝvebaviadilo nomita Morto de Supere, kaj alia plu kun la nomo Pendumema Juĝisto. Tra unu el la detektiloj li ekvidas, ke pilotoj elkuras el la aerodroma atendejo, kelkaj kun kaf-taso ankoraŭ en la mano, kun okuloj kaj buŝoj larĝe malfermaj dum ili rigardas la detruegadon. Poste la brulanta fulelo komencas eksplodigi municiojn kaj la pilotoj maltenas siajn trinkaĵojn kaj diskuras tiel, kiel koturnoj por trovi ŝirmejon.

Ŝtalo kaj brulanta aluminia alojo ŝtormas kontraŭ la kirasa metalo. Je la fino, Vakero kalkulas dek kvar detruitojn sur la ekflugvoja apudejo. Li batas suben iom pu da bariloj ka laŭiras la Salan Riveron ĝis la Patro de Akvoj, transirante inter kluzoj 21-a kaj 22-am seb ataji fare de noktaj flubantoj. Kvankam tio, ke la okcidenta suno jam delonge foriris, tamen eĉ de profunde en Ilinojso li ankoraŭ povas vidi ruĝan lumadon ĉe la okcidenta horizonto. Li suspektas, ke oni ne plu sugestos luadon de privata polico.

La defendiloj de Ilinojso alfrontas norden por kontraŭi malslaman aron da panteristoj kiuj kontrabandas buteron kaj fromaĝon el Viskonsono, kaj Vekero atendas neniom da problemoj. Dum li ĝintile kondukas la ŝvebveturilon al fuel-portanta ŝipo sur la rivero Ilinojso, Vakero decidas, ke estas jam tempo por ke li akcepti la sinsekvojn de lia silentado, kaj li eligas unudirektan antenon kaj celigas ĝin al la okcidenta horizonto.

“Jen Ĉevaleta Ekspedo,” li diras. “Mi pardon-petas pro la malfrueco de tiu ĉi raporto, sed anteno for-pafiĝis.” Por respondo, estas ia kolera muĝeto de statik-sono, p-oj kaj b-o tiaj, kiaj kuglegoj, kaj Vakero ridetas dum li mallaŭtigas la aparaton kaj parolas malgraŭ tio, ke li ricevas.

“Mi nun estas en Ilinojso, kaj mi kredis tion deca, ke mi menciu, ke mi ĵus elkuris la striktejon kaj ke dum la lastaj dudek kvar horoj mi detruis dek ses flugmaŝinojn kiuj apartenis al tiuj sensufiĉe mon-subtenataj bastardoj. Vi povos legi pri tio en la ĵurnaloj morgaŭ. Flankenŝparu kelkajn ekzemplerojn por mia memorlibro.”

La zum-sono en liaj oreloj mirakle ekhaltis, kaj Vakero ridetas refoje. “Adios,” li diras, kaj li malŝaltas la radioaparaton kaj sidas en dolĉa kaj beata silento dum li rigardas la fuel-indikilojn grimpi supren, al tiun lokon, kie li mem flosas en la ĉielo, estante malproksima punkteto laŭ la okuloj de la aliaj panteristoj, tiom alta en la ŝtale pura azureco, ke li ne videblas de la kotuloj kaj terulinoj de l' planedo, estante ikono de libereco. Li ne simple trakuris la striktejon, li venkis ĝin, detruis la novan subpremo-instrumenton, kaj lasis ĝin nur senformaĵo el duon-fanditaj ripoj kaj nigrigita plasto-vitro en lageto da flama fuelo kaj piroteĥnikaj municioj.

Kentukio estas ŝtato kiu kredas, ke ĝi profitas pli multe pro libere elspezantaj interuloj kaj panteristoj ol ĝi povus per impostado de tio, kion ili faras, kaj la irado facilas trans Egipto al la rivero Ohio. Brule transirante la riveron, li renkontas neniun el la riveraj serĉaj ŝvebveturiloj, kiujn la ŝtato Ohio sendadas tien ĉi. Vakero sekvas iun sennoman rivereton supren en la liberan ŝtaton ĝis ĝi proksimiĝas al kampara vojo, kaj tiam faras novan radiovokon por ekspliki pri sia loko.

Tio, kion li faras, permesiĝas en Kentukio, sed la ŝtato ne aprobas la ĉeeston inter ĝiaj bordoj de aĵoj havantaj grandan kapablon por subita minaco, do la enhavaĵoj de ĉiuj liaj armilujoj ja multe kontraŭas la leĝon. Pro tio, Vakero devas atendi sur tiu ĉi eta kampara vojo por ke, teĥnikistaro venu kaj demeti ilin de sur la veturilo, kaj dum li atendas li prenas la ŝiritan post-datitan ĉekon de el la poŝo kaj rigardas ĝin dum longa tempo. Antaŭ ol la tempo kiam ŝarĝaŭto plene de kotuloj alvenas saltete laŭ la ondete surfaca vojo, li jam ordigis al si la situacion.

Li decidas, ke tio gravas. Tio gravas, de kie la kloramfenildorfino devenas kaj tio gravas, kiu finance subtenas al Arkejdi. En la mano de Vakero estas io, kio representas obskuran, nedifineblan ŝuldon al anoniman paron da vojetaĉo-ratojn, ŝuldon tiom malmola kaj tranĉa kiom Solingena ŝtalo, kaj lia devo estas nur eltrovi tion.

Neniam plu sufiĉos, ke li estu la plej kapabla. Ial, ankaŭ nun gravas, ke li estu saĝa. Gravas, ke li konu tiun, por kiu li laborigas sian glavon.

Kaj kion li faru, se li malkovros la plej malbonan el eblaj situacioj, ke la interuloj estas nur maskoj kiujn la orbitaj registoj portas?

Se estos tiel, alia ŝuldo estiĝos. Kaj la grandeco de nur la interezo mem falige frapas, necesigos jarojn da repagado. Sed li jam nomis sin civitano de la libera kaj senmakula ĉielo tro longe, por ke li akceptu la ideon, ke la aero estu iel kaĝa.

Ĝentila frapo soniĝas ĉe la luko, kaj li remetas la ĉekon en la poŝo. La kotuloj informas lin, ke estas tempo por movi. Ie en lia menso, ŝtala gitaro ludiĝas...

Ĉapitro Kvar

La urbo fandas, ĝiaj randoj malklariĝante en la aŭgusta varmeco, la konstruaĵoj ondante. Sera fermas la okulojn kaj apogas la tempion kontraŭ la malvarmeta metala kadro de fenestro. Imago-bildoj de oranĝa flamo pulsas ĉe la malantaŭo de ŝiaj palpebroj. Tuj sub la fenestro, malvarmaera dukto ŝajnas flustri, per iu stranga lingvo urĝi ŝin elekti iun agadan kurson. Ŝi ne scias tion, kion ĝi deziras. Ŝi skuetas la kapon, sentante elĉerpiĝon frapi al ŝi.

“La subuloj de Kuninham ofertas monon kontraŭ via kaptiĝo, mi hermana.” Tio estas la mola voĉo de la Hetmano. “Mi informis surstrate, ke iu ajn, kiu akceptos la oferton ne plu estos mia amiko. Sed tio helpos nur ĝis certa limo. Estas multaj, kiuj volonte laboros por ili. Kaj simple necesas, ke ili atentu al Daŭd.”

Sera malfermas la okulojn. La urbo fandas. “Mi scias tion,” ŝi diras.

Ŝi turnas alfronti lin. Ambaŭ staras en angulo de malsanuleja atendo-ĉambro, cirkla ĉambro kantilevre elstaranta alte super la urbo ĉe angulo de la malsanuleja turo, kun ĝiaj spegulecaj fenestroj alfrontante tiel malsamdirekte, kiel faras la multaj facoj de insekta okulo. Televida aparato babilaĉas ĉe angulo, rigardata sen intereso de du kubaninoj, fratinoj, ambaŭ kun okuloj kaj brovoj grandigitaj per ŝminko pentrita en formo de flugiloj. Ilia patro trapasas la lastan periodon de virusa koreo, lia menso detruita: li kredas, ke ili estas harpioj, venintaj por manĝi lian hepaton dum li kateniĝas al la ŝtonego de l' malsano. Pasive ili atendas lian morton ĉe certa distanco. Proksime al ili, junulo ploretas en sinsekvaron da paperaj tuketoj. Torditaj paŝtelaj koloroj malordigas la plankon apud liaj piedoj, kvazaŭ dispremitaj floroj.

La okuloj de Miĥaelo estas akvecaj, ruĝe ĉirkaŭitaj. Liaj gestoj malglatas. Sera suspektas, ke li malsaniĝas.

“Mi havas laboron por vi,” li diras. “Ĝi eĉ ne estas kontraŭleĝa, kaj pagas per oro, tre multe.” Li mencias sumon, kaj laŭ la grandeco de ĝi Sera scias ke ĝi havas grandan ŝancon de risko. Miĥaelo estas honora viro, almenaŭ por interulo, sed donacemo ne estas unu el liaj karakteroj.

Sera marŝas al seĝo kaj permesas la korpon ripoze eksidi, sur oranĝaj plastaj kusenoj, provante esti bonhumora. Ŝi lasas la kapon faleti. La aero pezas pro la odoro de malfreŝaj cigaredoj.

“Por kiu mi laboros?” Ŝi demandas senespere.

Daud kuŝas en ĉambro malproksima je kelkaj pordoj inter la flagrantaj okuloj kiuj estas la lumdiodoj de liaj maŝinoj. Li estas konscia nun, la doloro maskita pro dozoj de endorfinoj pli grandaj ol li iam ajn konsumis eĉ dum la tempo de lia plej intensa misuzado. Brile rosa haŭto striigas lian korpon, ĉio tuje freŝa de l' fabriko, eĉ la tuta surfaco de unu tuta subbrako. Liaj gamboj ankoraŭ kovriĝas de gelateno, atendas transmeton de haŭto kaj muskolo. Kaj la transmeto atendas pluan pagadon.

La kloramfenildorfino de Sera preskaŭ elĉerpiĝas. Antaŭe oni supozis, ke ĝi estas rara kaj ke la merkato bezonis ĝin, sed nova fonto subite aperis ĝuste tiam, kiam ŝi devis pagi la unuajn kostojn por Daud, la prezo falegis. Normale ŝi atendus ĝis la releviĝo de ĝia prezo, sed la hisantaj maŝinoj kiuj subtenas lian vivon estas indiferentaj pri merkataj kondicioj...Ŝi devis surstratigi la endorfinon, eĉ dum la tempo de ĝia plej malalta prezo. Ŝi scivolas pri tio, ĉu eble Kuninham iel aranĝis tion.

La merkato konsideras ŝin venena nun, kaj ŝi scias tion. Ŝiaj kutimaj fontoj de enspezo ne plu ekzistas. Ŝi antaŭe laboris kiel defendistino, sed kiu deziras tian defendistinon, kian allogas pafadon? Kaj pri la specialaj laboroj...ŝi ne ricevis oferton. La surstrata onidiro raportas, ke ŝi interplektiĝas en tiaj aferoj, kiajn neniu volas tuŝi, ke ŝia situacio tro multe notindas. Ŝi povas fari kelkajn surstratajn vendojn, porti aĵojn por homoj kiuj ne volas movi ilin mem, sed tio ne sufiĉe pagus la malsanulejon kaj ankaŭ malkovrus ŝin, metus ŝin tro multe en la publikan rigardadon, ke ŝi neniam sciu ĉu iuj el la homoj kun kiuj ŝi merkatas eble volas kolekti la mon-pagon de Kuninham.

“Do. Por kiu mi laboros?” Ŝajne kvazaŭ tio ĉi gravus.

Miĥaelo la Hetmano rigardadas el la fenestron, lia vizaĝo blankigita pro la suno. “Por mi,” li diras. “Ekzistas laboro...” Li tordigas la esprimon kaj gestas ŝultroleve. “Eble io malĝustas en ĝi. Mi ne povas distingi pri tio. Ĉio ŝajnas esti ĝusta, sed la sento ne ĝustas. Mi volas, ke vi kontrolu ĝin por mi.”

Sera rigardas supren al li, scivolante ĉu tiu ĉi estas alia malrekta averto tia, kia estis tio de Kuninham. Eble Miĥaelo trovas ŝin tro varma por ke li ŝirmu ŝin plu, ke eble li jam suferas tro multan premon fare de liaj samkomercanoj. Eble li volas meti ŝin tie, kie ŝi povos fariĝi pafcelo.

“Kiu komercas?”

Ŝajne kvazaŭ la respondo de tio gravus, Ŝi devos akcepti la laboron malgraŭ ĉio, kiom ajn malbona ĝi ŝajnas esti.

“Mi akceptis ekspedon de nova sendaĵo,” Miĥaelo diras. Li malridetas kaj iras al apudan seĝon. Liaj mezkrure altaj molaj ledaj botoj knaras dum li sidiĝas. “Kristalaj matricoj por komputatoroj,” li diras pensante. “Dekkvin mil da ili. Bonkvalitaj, de fonto kiu neniam antaŭe alsendis tiom bone. Eble ili estas novaj komerculoj kiuj ĝuste nun atingis la grandajn merkatojn. Aŭ eble ili interulas por aliaj. Mi ne povas distingi.”

“Ĉu vi volas, ke mi gardu ĝin?”

“Jes. Kaj aliaj laboroj.” La Hetmano susuras kaj frotas la mentonon. “Ordinare, mi bezonus longan tempon por merkati kvanton tiom multan. Monatojn. Sed nun estas iu en la nordo, en Pensilvanio, kiu venis al Andre, dezirante matricojn mult-kvante. Kaj pagos bone por ili.” Liaj likvecaj okuloj turnas al Sera. “Mi ne povas imagi ian ajn kialon por ne vendi. Andre deziras la komercon multe. Sed estas tro multe da samtempeco en la afero, mi hermana.”

Sera scias, ke Andre estas unu el la leŭtenantoj de l' Hetmano. Ŝi rigardas dum Miĥaelo palpas siajn poŝojn por trovi rusan cigaredon.

“Eble iu provas manipuli min, sed mi ne povas elpensi pri kiu, aŭ kial.” Li premas la finon de cigaredo, ekbruligante ĝin per alumeto kiu tremas. Liaj manoj estas lentugo-havaj, maljunulaj manoj. “Tiuj ĉi homoj kun kiuj mi merkatas estas malgravuloj, kaj se ili estus ŝtelintaj la varojn, ili ne vivus longe. Ne sen protektado de aliaj. Sed neniu havas tiom da forteco, kaj ĝuste nun mi havas amikajn rilatojn kun ĉiuj, kiuj merkatas ĉe tiu ĉi marbordo. Tute mankas signo, ke iu ajn preparas militi kontraŭ alia. Do eblas, ke vi laboros por mi sen kialo.”

“Vi ne kredas je tio, Hetmano,” diras Sera. “Aŭ vi ne estus dunginta min. Ne kontraŭ tiom alta salajro.”

Li faras al ŝi longan senespriman rigardadon, la palpebroj tremetante en nervoza respondo al la vortoj de Sera, la cigareda fumo drivante plafonen. Malantaŭ ili la televidaparato komencas reklami iun novan anstataŭaĵon por kokaino, promesante, ke sklavigeco mankas, kun la sona parto estante plena de la hisado de ellasata gaso, de la ekscitite plezuraj eksklamoj de juna paro, kiuj ja ŝajne amas unu la alian. La cigaredo movetas tien kaj reen en la angulo de la buŝo de Miĥaelo dum li parolas.

“Mi dungis panteriston,” li diras. “Se ili intencis provi ŝtelon de veturilo kaj atendas, ke ili povos ambuski ŝarĝaŭton, ili ja surpriziĝos. Andre traktas la aferon, la monon. Li havos amikojn tie, kiuj protektos lin, sed mi volas, ke vi iru en la pantero. Atentu la aferon, atentu la panteriston. Vi jam dratiziĝis por pafiloj, ĉu?”

“Por pistoloj kaj maŝinpistoloj.” Sera gestas ŝultroleve. “Stilo mankas je pafiloj,” ŝi diras.

Li ridetas, iom sopirece. Ŝajne li jam multfoje aŭdis tiun ĉi argumenton, sed tamen scias, ke pafiloj valoras malgraŭ ĉio. “Mi akiros por vi Hekler-kaj-Koĥon, deksep-milimetran. Vi ekzercos per ĝi, jes?”

“Kiam ni faros la komercon?”

“Sabaton.”

“Do, mi ekzercos morgaŭ. Se vi povos akiru por mi la pafilon antaŭ tiam.”

“Mi sendos knabon kiu renkontos vin, portos vin al la pafekzercejo, kaj poste ricevos la pafilon tiam, post kiam vi ĝustigos ĝian uzadon je la blatoj. Kiam vi renkontu?”

“Morgaŭ. Ĉe la Plasta Knabino, je tagmezo.”

La Hetmano suĉas la cigaredon kaj kapjesas. Sera vidas spegulaĵeton de la televidaĵo en liaj okuloj, aŭdas la orelo-frapan rekomencon de iu Sudamerika komedio, la surbendigita raŭka ridado kiu respondas al akra-sonaj hispanaj vortoj. “Mi esperas, ke mi eraras pri tio ĉi, mi hermana,” diras Miĥaelo. Lia voĉo plenas de rusa bedaŭreco, kiu estas neniom malpli sincera malgraŭ tio, ke ĝi estas teatraĵeca. “Mi ja bedaŭrus, se nova milito komencus juste tiam, kiam ĉio ŝajne stabiliĝis.”

Por Sera, milito donus laboron, tamen ankaŭ ŝi ne deziras ĝin. Ŝi komprenas, ke la sola grava milito jam finiĝis, kaj ke ŝi kaj Miĥaelo ambaŭ jam venkiĝis en ĝi, ke plua batalado ĉi tie en la Amerika regiono estus nur por dividi tiun eluzitan restaĵaĉon, kiun postlasis la orbituloj, kiuj taksis ĝin ne sufiĉe valora por milito.

La Hetmano levas sin sur la piedojn. Liaj manoj faras nervozajn movojn. Sera levas sin samtempe.

“Mi iros por aranĝi pri la pafilo,” li diras. Longa vermo el cindro falas de sur la fino de lia cigaredo, postlasante makulon el griza polvo sur lia veŝto. Se li nun reagas kontraŭ premo, Sera pensas, se li pretas perfidi ŝin, tio okazos morgaŭ. Kiam la knabo venos kun la pafilo, li eble uzos ĝin. Ŝi provos esti preta kontraŭ tio, pretos fari propran agon, se la estonteco tenos tion. Ŝi levas la manon ĝis la gorĝo, kvazaŭ ŝi estus ciganino tuŝanta feron.

Liaj okuloj ne fokusas, rigardas ne al Sera sed al tio, kio venos, al la estonteco kiu, laŭ la direkto de lia reva alrigardo, ŝajnas atendi tuj super ŝia dekstra ŝultro. Ŝi sentas tenton turni la kapon por vidi tionafero , kio estas tie.

“Dankon, Miĥaelo,” Sera diras.

Li turnas la saĝecajn okulojn al ŝi, diras nenion. Ŝi kontraŭas tenton meti la brakojn ĉirkaŭ li, serĉi eron da komforto ĉi tie en la sterila brileco, ignorante la fakton, ke tiu ĉi estas nur komercaĵo kaj ke tiu ĉi viro eble jam aranĝis ŝian murdon... . Sed tia ĉi morto estus io preskaŭ bonvena, sentante kvazaŭ ŝia propra animo foriris dum ŝi rigardis la okulojn de Danica fariĝi marmorecaj, ke ĝi nun perdiĝis ie, kune kun ĉiuj aliaj aĵoj, kuj antaŭe donis al ŝi signifecon. Kien iru formita eksplodaĵo post farinte la taskon? Ĝi disflugas, nadloj de ŝtalo ĉiuj ĉasante la propran celon. Kiel forĵetaĵo, serĉante neekzistadon.

Iam antaŭe, ŝi pensas malakre, ĉio ĉi havis celon. Ŝia vivo havis kialon, pli larĝan fokuson, direkton, supren el la gravita puto kaj en la nigran ĉirkaŭantan purecon de senaera kosmo. Nun la fokuso jam mallarĝiĝis. Nun ekzistas unu sola imperativo, Vivu Post la Nuna Momento. La pasinteco apenaŭ gravas; la estontecon ŝi traktos tiam, momenton post momento, kiam ĝi venos. Ĉiu tiktako de l' horloĝo portos novan ŝanĝon, novan aspekton de l' imperativo. La Hetmano helpos ŝin trapasi tiun ĉi momenton, donos al ŝi pluan mallongan imperativon. Vivu ĝis morgaŭ, ĉeestu la renkonton ĉe la Plasta Knabino. Tiam, vivu post la renkonto, se eble.

La knabo trans la ĉambro ploras, disŝiras pluan paperan tualeton. “Saĝe ruzaj ili estis,” la Hetmano diras, “ke ili provis pere de Andre, sciante, ke Andre aldonis sian premon pluse al ilia.” Lia voĉo estas spegula, etendas en la eteron por serĉi la malamikon, kiu povas ekzisti tie, provante kompreni ties menson.

“Mi renkontos vian knabon,” Sera diras. Kaj ŝi foriras, antaŭ ol la doloro en la gorĝo povis barakte eskapi.

Daŭd estas nur kelkajn pordojn for, en komuna ĉambro kun maljuna viro kiu atendas rekonstruon de la koksaj artikoj. La floroj kiujn Sera kaj la infanoj de la maljunulo portis ne tute kaŝas la odoron de kontraŭmikrobaj ĥemiaĵoj. En supera angulo la televido montras tiun saman malgracian komedion, kiu ankaŭ montriĝis en la atendejo. La maljunulo rigardas atentege kaj ne atentas la ĉeeston de Sera.

“Saluton, Daŭd,” ŝi diras.

Lumdiodoj pulsadas verde en la angulo apud Daŭd, maŝinoj faras tik-sonojn dum ili plenumas siajn misterajn taskojn. Televida ekrano montras sinsekvaĵon el krute angulecaj paraboloj. Ĉitage li spiradas sen maŝina helpo, kaj lia koro batas per si mem. Super la kapo de Daŭd brilas pendanta tenilaro el nemakulebla ŝtalo, la traboj kaj pezaĵoj kiujn Daŭd bezonas uzi por ekzerci sian novan brakon. La ĥemiaĵojn kiun li antaŭe konsumis por ŝanĝi la koloron de siaj haroj oni malpermesis, kaj kie la haroj elkreskis post la razado, la haroj tie estas brunaj; ekzistas senhara loko sur la flanko de lia kapo, rosa pro nova haŭto. Kovrilo el gazo estas super la okul-kavo kiu baldaŭ pleniĝos per Kikujua vidilo. De sub la kovrilo estas drato kiu konektas al komputatoro sur la lit-frama breto, stimulante la optikan nervon. La litkovrilo formas tendon super la amputitaj gambo-restaĵoj, kaj de sube venas tubojn kiuj subtenas la vivadon de la histo kaj ostoj en ilia kovraĵo el gelateno.

Sera klinas super la lito por kisi lin. Ŝi tiras pakon da cigaredoj el poŝo, ekbruligas unu por li, kaj metas ĝin en lian buŝon. Lia restanta okulo estas atenta dum ĝi sekvas ŝiajn movadojn: li has jam akiris rimarkindan toleron por la dozoj da endorfinoj, kiujn oni donas al li.

Daŭd glutas. Lia gorĝo havas plastan butonon tie, kie antaŭe eniris la traĥeotomia tubo, per kiu la maŝino donis al li la aeron dum semajnoj. Lia voĉo estas raŭka, perforte sendita tra la difektita traĥeo, farita pli raŭka pro la cigareda fumo. “Kie estas Tigeto?” li demandas. “Le diris al mi, ke li venos.”

“Mi ne vidis lin.” Ŝi ne volas informi al Daŭd, ke Tigeto probable neniam ajn refoje venos, ke li probable jam delonge trovis alian knabon anstataŭe por Daŭd. Dum semajnoj Tigeto estis nur voĉo en la telefono kiu respondas al le vokoj de Daŭd sen entuziasmo, kiu dehakas pluan paroladon per plendo pro subite alvenitaj gastoj, postuloj de klientoj. Iu ajn malpli izolita ol Daŭd, iu ajn malpli senespera, jam delonge estus kompreninta la mesaĝon. Kiam Tigeto taksos, ke Daŭd povos gajni por li monon, nur tiam li vizitos.

“Oni povas komenci rekonstrui viajn gambojn nun, dum la nekstaj kelkaj tagoj,” Sera diras. “Unu post la alia, tuj post tiam, kiam vi sufiĉe fortas. Mi ĵus akiris laboron.” Ŝi provas rideti. “Ĉu vi preferas la dekstran unue, aŭ la maldekstran?”

Li kapneas. “Ne grave.”

“Mi estos for dum kelkaj tagoj. Ekde sabato.”

“Laborante.” Li etendas la rosan novan brakon supren kaj forskuas cindron de sur la cigaredo.

“Jes.” Sera sentas, ke estas febro malantaŭ la okuloj de Daŭd, iu senespera intenseco kreskanta. Li etendas supren per la bona mano por ekkapti unu el la teniloj de la peza ekzerc-aparato, ektenas ĝin, poste batas ĝin for pro frustriĝo. Kiam li parolas, li dente premas la cigaredon, mordante je ĉiu vorto.

“Tigeto promesis, ke li provos akiri por mi tiom da kontraŭhormonaj drogoj,” Daŭd diras. “Ĉu vi povas portu al mi iom? Eble morgaŭ, antaŭ ol vi foriros?”

Ŝi rigardas lin kun surprizo pri tio, kiom senespera li estas, kiom malproksima de realeco. Ŝi movas antaŭen por sidi sur la rando de lia lito, etendas manon por ekteni lian. Li ektiras la propran for.

“Ĉu vi portos al mi iom?” li krias.

Ŝi provas paroli milde malgraŭ la doloro en ŝia gorĝo. “Daŭd,” ŝi diras, “vi ne rajtas subpremi viajn hormonojn, ne dum vi provas rekreskigi muskolan histon.”

“Vi ne komprenas!” Tute senespera nun. Li batadas sur la matracon per ambaŭ pugnoj, resaltante de la matraco je ĉiu bato. Eta ruĝa avert-lampo komencas ekbriladi ĉe unu el la maŝinoj, ritme kun eta meĥanik-sona pepado. La maljunulo en la apuda lito movetas, lia komedio ne trudita.

“Mi kreskas barbon! Ili razas min nun ĉiumatene! Mi fariĝas malpli juna!” Li turnas la kapon for, ensuĉegas spiradon, tusas tra la muko kiu kovras la cikatritan traĥeon. “Ili deziras min nur se mi estas juna, miaj klientoj,” li diras. “Tigeto dungos min nur se mi restos juna.”

“Daŭd.” Li tusadas tro forte, por ke li parolu. Ŝi prenas lian cigaredon kaj elpremas la bruladon, poste etendas por lia mano per ambaŭ el siaj. Ĉifoje li lasas ŝin preni ĝin nun, premi ĝin kontraŭ la brusto, karese froti la harojn ĉe la supro de la falangoj. La averta pepado ĉesas, la lampo fariĝas verda refoje. “Vi estos forta,” ŝi diras. “Vi estos juna. Vi fartos bone. Vi havas nenion timindan.” Tio estas ĉanto de l' espero, kiun ŝi devas rediri ĉiun tagon. Fidante, ke ĝi efektiviĝu, aŭ almenaŭ, ke Daŭd grade kredu, ke ĝi efektiviĝos.

“Tiuj, kiuj deziras kriplulojn, mi malvolas esti kun ili.” Spireca flustro, lasta protesto tra la damaĝita gorĝo. Sera kisas lian manon, karesas la brakon, diras nenion. Sera diras tute nenion, ŝia lingvo tute le mutaj karesoj, el komforta tuŝado, ĝis la tempo venas por foriro.

En la atendejo ŝi telefonvokas taksion, informas ĝin pri kie ĝi trovu ŝin, eliras per unu el la malantaŭaj pordoj, per tiu apud la kafeterio. Ŝiaj nervoj vibretas dum ŝi paŝas preter la ŝarĝejo kie la manĝaĵo alvenas, ŝiaj okuloj salte rigardas dekstren kaj reen, serĉante de ŝi antaŭe ne viditajn vizaĝojn. Ŝi fermas per zipo la kiraso-jakon kaj turnas supren la kolumon. La ago ŝajnas stranga, la laboristoj de la kafeterio jam vidis tiun ĉi antaŭe, sed ankoraŭ ne komprenas ĝin. Ŝi ignoras iliajn rigardadojn, mem rigardas dekstren kaj maldekstren, klinigas sian pezecon kontraŭ la pordon.

La varmeco preskaŭ tiras la spiraĵon de el ŝiaj pulmoj. Ŝajnas, ke tuje ŝia korpo ekkovriĝas de ŝvito. Sera zigzagas preter aŭtomobilo lasata apud aleo, vidas neniun, rapide movas laŭ la bakanta bretono. La malsanulejo estas grandega kaj havas multon da elirejoj: la subuloj de Kuninham ne povas observi ĉiujn el ili.

La aleo malplaĉe odoras pro forĵetaĵoj, urino, kaj termigdalaĵo. Ŝi staras momenton, atendante, ŝiaj okuloj serĉas movecon en la malplenaj fenestroj, strebas vidi eblan pro rapideco ŝajne mallongigitan kuglon... . La taksio alvenas post malpli ol minuto: ŝi preskaŭ ĵetas sin en ĝi. Ŝi sentas sin pli sekura ĉi tie, kvankam ŝi scias, ke tio estas iluzio. Lastafoje ili uzis raketon; la rompeblaj pordoj de la taksio ne povus haltigi la iliojn de tiuj se ili ja volas eniri. Maldecas, ke ŝi eĉ per zipo malfermu la jakon, sed malgraŭ tio, ŝi faras ĝin.

Sera rigardas post la ŝultron dum la taksiio rapidas for observas hastan movadon tra la leviĝantaj ondoj da varmeco. Malnova dukolora Merkuro kovrita plejparte de griza subfarbaĵo salte ekiras de la vojflanko antaŭ ol ĝia pasaĝera pordo povas plene firmiĝi...

Nun ŝi certas.

Ŝi ĉasiĝas. Nun, je tiu ĉi momento, ne en iu malcerta estonteco. Ka la unua sento de Sera, surprize al ŝi, estas trankviliĝo. La striktega sento de maltrankvileco ĉe la nuko mildiĝas; tuje nun ŝiaj moskiloj ŝajnas malstriktiĝi, movi pli flue. La atendado finiĝis, ŝi komprenas la situacion kaj povos reagi.

Sed eble ŝi anticipas. Decas, ke ŝi unue fariĝu certa pri ĉio.

“Turnu maldekstren tie ĉi. Poste dekstren.” La ŝoforisto faras al ŝi strangan esprimon en la spegulo, sed sekvas ŝiajn instrukciojn. La Merkuro postsekvas, daŭrigas ioman malproksimecon nun post tio, ke ili certiĝis, ke la ĉasulo videblas. Sera fosas en la mansaketo por trovi la regulilon kaj ŝaltas la polic-bandan ondo-serĉantan radioaparaton, direktas la sonojn rekte en la orelan nervon nun ĉar ekzistas nenio alia kiun ŝi bezonas aŭdi. Pleneco da mesaĝa trafiko, sed nenio, kiu ŝajnas veni de la Merkuro. Ŝi eke serĉas sinsekvon da kanaloj. Nenio.

“Iru rekte antaŭen.” Ŝi preskaŭ certas, ke la Merkuro estas sola, ke ne ekzistas rezervitaj aŭtomobiloj. Ŝi levas manon al la gorĝo, kie loĝas ŝia amiko. Mustelo, mi vokos vin baldaŭ.

“Maldekstren.” La ŝoforisto ekrigardas ŝin per la spegulo refoje. Ili celas rekte al Veniso.

Ĉiu marborda havas ion tian, iun marnivelan kvartalon kiu estis tro granda por ŝirmi per tiam, kiam la maroj komencis leviĝi—nur Novjorko provis deteni la Atlantikon per sia vasta ĉirkaŭa muro, sed la muro rompiĝis dum la ŝtonega milito kaj nun Novjorko estas la plej larĝa Veniso el ĉiuj, kun duono de la insulo balaaita de grizaj ondoj dum la printempaj tajdoj, la kvazaŭ bolantaj blankaj ondosuproj grimpantaj la malplenajn stratojn, kirliĝantaj inter la rompitaj ruinaĵoj, ĉasantaj la maleolojn de la hompj kiuj ankoraŭ loĝas tie, kiuj vidas la malrapidan erodadon, la malrapidan redonadon al la maro, de la plej granda urbo el legendeco...

Sed la tajdo de la urbo Tampa Golfo ne estas multa, nur grandas je kvar-kvin centimetroj, kaj la Veniso ĉi tia estas pli stabila. La trankvila golfo estas kontenta manĝi la urbon grade, rezervante la plej grandajn mordaĵojn por la someraj ŝtormoj. Tiam, kiam la akvo leviĝis, oni elfosis kaj pliprofundigis la havenon, sed lasis la loĝan kaj komercan kvartalojn por grada detruiĝo, permesis la multekostan strandan terenon perdiĝi po milimetroj je ĉiu tajdo. El la maro progresas linion da detruitaĵoj, la plej foraj konstruaĵoj ne estas multe pli ol rublo, eble unu-du kamentuboj, sur la grundo estas konstruaĵoj kiuj klinas maren, kvazaŭ anticipante la eventualan falon, aŭ montras sian forŝtelitan internaĵon post la forfalo de gia mar-flanka muro. Kelkaj preskaŭ ne tuŝiĝis: la masivaj ŝtonaj muroj de iu malnova oficara konstruaĵo staras rekte supren, makulitaj sed defiaj. Kaj pli malproksime landen, kie la akvo ondete profundas nur duonmetre super la malnova pavimo, la konstruaĵoj staras sen difektoj, preskaŭ enloĝeblaj.

Oni jam delonge senenhavigis ilin, kompreneble, forportis ĉiun meblon, eltiris ĉiom da ligno, ĉiun elektrodraton. Post la milito la konstruaĵoj estis hejmo por miloj da fuĝintoj, kiuj migris al sendifektitan Floridon el la detruitejoj de la nordo, kaj la furioza ekokupiĝo certe ne plibonigis ilin. La fuĝintoj forlasis kelkajn kadukaĵojn, forĵetitajn meblojn, kiujn ili aŭ retovis aŭ konstruaĉis, matracojn, putrantajn littukojn, montetojn el fungomanĝataj vestaĵoj, aĵoj kiuj povas esti uzata de posta generacio de fuĝontoj.

Malmultaj loĝas en Veniso nun, nur kelkaj obstinaj stranguloj, migrantoj trapasantaj de alia loko, kaj tiuj, kiuj fuĝas kaj jam eluzis ĉiun alian kaŝlokon. Kaŝemuloj tiaj, kia Sera.

La taksio iras sur vojo konstruita super la tajd-limo, sur superakva vojo, kiu, flankite de diafana akvo, kurbas eksteren al la ruinita urbo, eventuale trapasante la golfon kaj kondukante al la dronanta Sankt-Petroburgo. Disrompitaj fensetroj ŝajnas enrigardi la taksion. “Haltu tie ĉi,” ŝi diras, kaj dum la inerci-rado malkluĉiĝas, ŝi komencas puŝi banknotojn tra kontraŭpafa ŝirmo-glaco. Se la plusdonaco estus ŝia lasta, ŝi pensas, ĝi estu granda.

Li kalkulas la monon kun surprizo dum Sera sketas malsupren laŭ la kruta vojflanko. Varmeta akvo bonvenigas ŝin dum radioaparataj konversacioj hisas statike en ŝia kapo. Lotusoj karesas ŝiajn maleolojn dum ŝi marŝas tra malprofunda golfeto inter paro da apartamentaroj. Ŝi aŭdas de malantaŭe la mallaŭtan hisadon de la Merkuro sur la superakva vojo, sed ne kuraĝas riski ekrigardon. Ŝi pasas tra pordo en apartamentaran enirejon, la sonoj en ŝia kapo mallaŭtiĝantaj.

La ĉambro plenas de mallumeco kaj de akraj, malsekecaj sonoj. Ŝlimo leviĝas ĉirkaŭ ŝiaj piedoj dum spegulaĵoj de ondetoj dancas sur la plafono. Fungo suprengrimpas la antikvan, surskribitan murpaperon, algoj manĝas la malnete skribitajn fivortojn de la antaŭaj loĝintoj. Stultfiŝo refojade atakas ŝian kruron, gustante ion, kion ĝi deziras. La pordoj de lifto estas malfermaj, montrante rompitajn spegulojn, pendantan kablon. Zorge marŝante sur la krustohava tapiŝo, Sera elektas supreniri la ŝtuparon ĝis interetaĝa platejo kaj elrigardas du sekundojn preter rompita, tranĉilo-pinta fenestropeco.

La Merkuro jam alproksimiĝis plu je 300 metroj laŭ la superakva vojo kaj haltis sur la flanko. Du kapoj rigardadas elen dum la trafiko glitas preter ili. Sera ektenas la regulilon kaj malŝaltas la voĉojn en ŝia kapo. La paro forlasas la aŭtomobilon kaj komencas marŝi laŭ la vojflanko. Sera supreniras la ŝtupojn.

Eĥoj de ŝia infaneco resonoras de la rompitaj muroj, de la forĵetaĵoj kuŝantaj sur la ŝuparaj platejoj. Dum kiom da jaroj ŝi vivis en loko tia, kia tiu ĉi? Kiom longe ŝi kaŝis sin en anguloj, ludis en la koridorojn disŝutitajn de vitropecoj. Nu, ŝi nun revenas refoje—havanta neniun alian lokon por fuĝi. Sera revenas al la koridoroj de la infaneca memoro, revenas por ludi pluan ludon de kaŝo-kaj-serĉado.

La ŝtuparo plene lumiĝas pro la romiptaj fenestroj, tra kiuj ĉiu antaŭa pluvego jam striigis la murojn. Freneze aspekta multaĵo da fungoj kreskas sur ĉiu plata surfaco. Kadukaj ŝtupo-tabuloj kurbas malsupren sub la makulita tapiŝo. Sera postlasas piedo-premajn markon en la malsekegan ŝtofon, ke ili estu facila kondukilo por la du ĉasantaj soldatoj.

Tio ĉi estas malnova trompilo. Oni lasas piedmarkojn en koridoro, kaj poste marŝas malantaŭen en tiuj samaj markoj. Ŝi movas kun infaneca facileco. Kaj konataj ordoroj kaj memoroj leviĝas dum ŝi saltetas malantaŭen tra la rublo. Laste, ŝi saltas flanken, en malluman apartamenton, por atendi, preta por ekmovi. Kun hiso, ŝi enspiras dozon de hardfajro tra ambaŭ naztruoj por ekfunkciigi ŝiajn dratizitajn nervojn, por instigi la nervajn ĥemiaĵojn, ke ili pli eke saltu dum ili kuras furizoze laŭ la nerva komuniko-reto. Ŝi aŭskultas. Ŝi gustas la ŝviton sur la supera lipo. Ŝia korbatado kaj spirado plimultiĝas silente tra ĉiam pli altaj niveloj, pretaj por tiam provizi sangon kaj oksigenon al la histoj, kiam la tempo ĝustas... .

Kiom ofte ŝi faris tion ĉi dum la knabineco? Kiom ofte ŝi kaŝis sin en malluma ĉambro dum la ebria uraganulo, kiu estis ŝia patro, furiozis ekstere, kriegadis al ŝi minacojn, frapegis kontraŭ la pordon, kun la tremblantaj brakoj de Daŭd ĉirkaŭ ŝi dum ŝi gustis la odoron de ilia komuna timo? Sed tiuj memoroj de infaneco nun havas superkuŝantajn nivelojn, bildojn de malpaceco pli malhela, de kroĉistoj kuŝantaj sangokovrite sur vojetoj apud liaj sakoj de varoj, de kuristoj kaptitaj en la natria lumo de policaj ŝerĉ-lampoj , kies piedoj baraktas por akiri pli da froteco sur malseka betono, de Mustelo faranta sian ruĝan cibernetikan taskon, penetrante la mallumecon de ies timigita koro. Sed tiuj postaj timoj estis neniel same al tiu pli frua timo; la noktoj kun ŝia patro, ŝia teruro dum la dormĉambra pordo finfine rompiĝis, la ĉarniroj eltiriĝantaj inter palaj fendaĵoj de ligno dum ŝia patro staris siluetata pro la flava lamplumo de la koridoro, la rompita botelo en lia mano...

Ili venas: Sera aŭdas la frotadon de piedoj sur la krispa tapiŝo. Ŝi eligas la ŝviton el la okuloj per palpebrumo, larĝe malfermas la buŝon kaj provas spiradi profunde, silente. Mustelo movetas en ŝia gorĝo, glutante ŝian langon. Estas eble, ke tiu ĉi paro povas havi eĉ pafilojn, kaj tio necesigas, ke ŝi tre rapide taksu ilian fortecon dum la mallongaj sekundoj tiam, kiam ŝi povas vidi ilin, kaj eble, ke ŝi ŝanĝu la taktikon. La drogo faras, ke ŝiaj nervoj eksalti, urĝas, ke ŝi ekmovu. Malklaraj fantomoj movas je la rando de ŝia vidkampo. Ŝi devigas ŝin stari senmove.

La unua viro preterpasas, atentante la piedmarkojn, siluetita dum nura sekundo—kaj Sera vidas junan viron kun eke movemaj okuloj kaj blondaj haroj glate kombitaj antaŭen en elstara formo, vidas senmanikan jakon kaj tatuojn sur la drate maldikaj brakoj, kaj bastonon—ne basbalan batilon—pendantan malstrikte de la maldekstra mano. Kaj nun al alia viro aperas en la aperturo de la pordo; kaj Sera movas.

Ŝi sendas la Mustelon kontraŭ liaj okuloj en rekta atako tiel, kiel ekbrilo de fulmo, sed li jam vidis la movadon el la angulo de unu okulo, kaj sukcesas ekturni la kapon; kaj Mustelo frapas lin desalte je la vanga osto, postlasante ruĝan sulkon... Sed la frapo kaŭzis, ke li levu la manojn supren por ŝirmi, lasante malfermejon por la piedbato, kiun ŝi alsendas al lian mezon per la tuta forteco de ŝia movanta korpo. Li mismarŝas, la brakoj svingante ventumile. La glacieca rebrilo de tranĉilo spegulas ekbrilojn de lumo kontraŭ la tapiŝo, malaperas en la mallumecon. Sera retiras Mustelon kaj ensuĉas porcion da aero, jam turniĝante al la viro, kiu havas la basbalan batilon. Ambaŭ tiuj ĉi junuloj, ŝi memoras nun, estas malpli alta ol ŝi; ŝi volonte akceptas la avantaĝon de ŝiaj pli longaj membroj.

Ŝi ekrigardas trans la ŝultro por celigi malantaŭan piedbaton al la korpomezo de la tranĉilhava junulo, kiu helpas ŝovi ŝin antaŭen kaj lin malantaŭen, kaŭzante, ke li falu sur la postaĵon kun eŭrupcio de ellasa spiro dum Sera flugas tiel, kvazaŭ ŝi estus lanco al ŝia celo; sed tiu ulo estas tro rapida. La batilo svingas laŭ hisa arĥo antaŭ ol la junulo eĉ povis vidi tion, kio venas al li, kaj Sera, movanta antaŭen, scias, ke ŝi frapiĝos. Ŝi provas ŝirmeti sin kontraŭ la frapo per unu brako, sed ĝi trovas ŝin plenaforte je la ventro, la ŝirmiga jako disigante la energion iom, sed ne sufiĉe. La sprio eliĝas el ŝia korpo en eka ventaĵo tiam, kiam ŝi frapegiĝas kontraŭ la muro; sed dum la resalto, ŝi jam turniĝas interne de la svingarĥa distanco de la batilo. Ŝi flaras la florecan odoron de lia har-aranĝiga oleo dum ŝi kemencas alfrapi, celante liajn okulojn per la ungoj.

Li maltenas la batilon, kio estis laŭ ŝia deziro, kaj ektenas ŝiajn maleolojn, puŝante malsupren, tirante ŝiajn brakojn aparte, krucuminte ŝin, por ke ŝi estu vundebla per tranĉilo de malantaŭe. Liaj tatuoj ondetas dum li kontraŭas ŝian fortecon. Ŝi celas genuan baton al liaj testikoj; sed li turniĝas, kaj akceptas, ke la batu frapu lin je la femuro. Estas rideto nun sur lia vizaĝo, parte nur batala grimaco. Sed Sera vidas, ke li ja ĝuas la ideon, ke li nun havas virinon en dezirebla pozicio, senhelpa, tenata kontraŭ lia antaŭo.

Per la Mustelo, ŝi boras lian maldekstran okulon, kaj la rideto fariĝas vezikeca kriego. Li falas, nur hazarde movanta membraro, kun fluanta sango pleniganta la ruinitan orbiton—Mustelo eble vundis parton de la antaŭcerbo. Sera jam komencas retiri Mustelon, por ke ŝi povu frapi refoje, turniiĝante ĝustatempo por ŝirmi sin kontraŭ piedbato kaj pugnobato de la tranĉilhava junulo, sed alia pugnofrapo frapas ŝian mamon kaj ŝi sentas doloron dissendiĝi laŭ ŝiaj tro efektivaj nervoj.

Li havas dratizitajn nervojn—Sera scias tion tuje. La reagoj de nigrazona batal-artisto de almenaŭ la dua grado ĥiurgie enmetita en kristalo en lia malantaŭa cerbo, multobligas lian rapidecon. Sed la reagoj de 157 centimetrojn alta koreano ne bone adaptiĝas por 182 centrimetrojn alta okcidentano sen multo da ekzercado, kaj tia dediĉo estas fremda al la plimulto de tiuj stratloĝuloj, kiujn Sera renkontis... . Sera jam interplektis la proprajn reagojn kune kun tiuj de ŝiaj blatoj, ekzercante la dratizitajn reagojn, ke ili fariĝu proprecaj al ŝi, ordigante ilian uzadon kun tio de la Mustelo.

Ilia batalo estas akra kaj proksima, la sango de lia vundita vango disflugas en gutojn dum ili pugnofrapas, luktas, kaj frunte batas. Mustelo lasas sangajn vundojn sur liaj antaŭbrakoj dum li provas ŝirmi sin kontraŭ ĝiaj atakoj. Ŝi tiras sin pli proksime kaj pelas sian frunton en lian vizaĝon, kaj nun ŝi staras susper lia senkonscia korpo dum ŝi provegas spiradi kaj aŭskultas la alarme subitan senmovecon.

Steloj flagras en la periferioj de ŝia vidkampo. La doloro, kiun ŝia timo ĝis nun subpremis, revenas venĝe. Sera masaĝas siajn mamon kaj ripojn, malfacile spirante, apogante la korpon kontraŭ la fungokovrita muro dum momento da plene ĝuita maltensiĝo. Ŝi trovas la tranĉilon kaj basbalan batilon...kaj scivolas, dum momento, pri kian mesaĝon ŝi volas postlasi.

Tiuj ĉi viroj evidente ne apartenas al Kuninhamo. Ili estas nur paro da stratloĝantoj, kiuj serĉis monprezon, kaj ne plene komprenis pri tio, je kia alta nivelo ili provis partopreni. Kvankam tio, ke ili estas atakemaj kaj stultaj, tamen Sera ne povas instigi sin, ke ŝi postlasu paron da korpoj ĉi tie en la ruinita koridoro. Tamen, eble estos politike saĝa, ke ŝi postlasu instruan ekzemplon por la aliaj stratloĝantoj, kiuj eble konsideros fari same. Paro da facile videblaj ekzemploj portantaj gipsajn bandaĝojn eble efikos mirakle.

La unua viro jam perdis parton de sia cerbo; do Sera decidas rompi nur lian makdekstran brakooston per la basbala batilo. La tranĉilhavulo vekiĝos kun paro da disromiptaj klavikloj. Sera ĵetas la basbalan batilon tra la pordon de apuda apartamento, trovas la mansaketon, kaj foriras kun la ŝlosiloj de la Merkuro.

Kiam Sera supreniras la superakvan vojon, ŝiaj ripoj jam komencis ekdoloregadi je ĉiu paŝo. La seĝo de la Merkuro portas bandaĝojn el glustrio, kaj ĝi dolorigas ŝiajn femurojn pro ĝia bruliga vermeco. Religia medalo pendas de la antaŭglaca spegulo. Ŝi devas movi la seĝon malantaŭen por ke ŝi havu spacon por la longaj gamboj.

Ŝi ekfunkciigas la motoron kaj rapidas laŭ la superakva vojo, celante Sankt-Petroburgo, preterpasante la malplenigitaj konstruaĵoj de Venico. La mara vento blovas tra la fenestro kaj malvermetigas ŝin. Ŝi sentas, ke la hardfajro malfortiĝadas, ke la nervoj maltensiiĝas, ke la adrenalina ondo balancas, pretas fali, kaj tial levas la enhalilon el la mansaketo kaj donas al si pluan dozon, por ke ŝi povu daŭre konduku sin trans la akvon de la golfeto.

Antaŭ ŝi, urbo fandas en la posttagmeza vermeco. Ŝi gustas la rapide blovantan venton dum ŝi rapidas alte super la akvo. Baldaŭe, Sera scias, ŝi atingos la supron, komencos la falon. Sed ne ĝuste nun. Por la nuntempo, ŝi nur volas daŭrigi la supreniradon.