Cindrulino, aŭ la vitra pantofleto

Oni demandis al la gardistoj ĉe la palaca pordego: Ĉu ili ne vidis reĝidinon eliri.

Ili diris: Ili vidis neniun eliri krom junulinon, tre malriĉe vestitan, kun la etoso pli de kampara servistino ol de ĝentilsinjorino.

Kiam la du fratinoj revenis de la balo Cindrulino demandis ilin ĉu ili bone distris sin, kaj ĉu la bela sinjorino revenis.

Ili informis ŝin, ke jes, sed ke ŝi forrapidis tuj kiam la horloĝo sonoris la noktomezon, kaj tiel haste, ke ŝi faligis unu el siaj vitraj pantofletoj, la plej belaj en la mondo, kiun la filo de la Reĝo prenis; ke li faris nenion krom atenti ŝin dum la tuta balo, kaj ke li certe amegas la belan virinon kiu posedis la vitran pantofleton.

Kaj ili raportis tute vere; ĉar post kelkaj tagoj la filo de la Reĝo proklamigis, kun trumpeta muziko, ke li edzinigos tiun, al kies piedo la pantofleto taŭgos. Liaj dungitoj komencis provi ĝin ĉe la reĝidinoj, poste ĉe la dukinoj kaj la tuta Kortego, sed vane; oni alportis ĝin al la du fratinoj, kiuj kiel eble plej forte provis ŝovi siajn piedojn en la pantofleton, sed tion ili tute ne povis fari. Cindrulino, vidante tion kaj konante sian pantofleton, ridante diris al ili:

"Nu, ankaŭ mi provu."

La fratinoj ekridegis, kaj komencis priŝerci ŝin. La sinjoro komisiita provi la pantofleton honeste rigardis Cindrulinon kaj, rimarkante, ke ŝi estas tre bela, diris:

Estas tute juste, ke ŝi provu, kaj cetere oni ordonis al li permesi al ĉiu provi.

Li sidigis Cindrulinon kaj, metante la pantofleton al ŝia piedo, li rimarkis, ke ĝi tre facile suriras, kaj konvenas por ŝi kvazaŭ ĝi estas farita el vakso. Eksterordinare granda estis la mirego de la du fratinoj, sed ĝi estis abunde pli granda kiam Cindrulino prenis el sia poŝo la alian pantofleton kaj surprenis ĝin. Tiam envenis la baptopatrino, kiu, tuŝante per sia bastoneto la vestaĵojn de Cindrulino, faris ilin pli riĉaj kaj belaj ol estis tiuj, kiujn ŝi antaŭ faris.

Kaj nun la du fratinoj trovis ŝin tiu bela sinjorino, kiun ili vidis ĉe la balo. Ili sternis sin ĉe ŝiaj piedoj por pardonpetegi pri la malbonaĵoj, kiujn ili faris al ŝi. Cindrulino starigis ilin kaj, brakumante ilin, kriis:

Ke ŝi tutkore pardonas ilin, kaj deziras, ke ili ĉiam amu ŝin.

Oni kondukis ŝin al la juna reĝido, tiel vestite; li opiniis ŝin pli ĉarma ol antaŭe, kaj, post kelkaj tagoj, edzinigis ŝin. Cindrulino, kiu estis same bona kiel bela, loĝigis siajn du fratinojn en la palaco, kaj tiun saman tagon fianĉinigis ilin al du grandaj lordoj de la Kortego.