Tia estis la eksterajho kaj vestoj de Clemency Newcome, kiun oni
suspektadis, ke shi senkulpe falsigis sian propran nomon
Klementino (sed neniu sciis ghin certe, char shia surda maljuna
patrino, vera mirindajho pro la alta agho, kiun shi atingis, kaj
kiun shi subtenadis preskau de sia plej frua infaneco, estis
mortinta, kaj aliajn parencojn shi ne havis). Shi estis nun
okupita je la kovrado de la tablo, kaj de tempo al tempo shi
haltadis, metante la rughajn brakojn unu sur la duan, frotante la
kontuzitan kubuton per la mano de la dua brako kaj tre trankvile
rigardante la ambau brakojn, ghis shi subite ekmemoris ion, kio
ankorau mankis, kaj tiam shi forkuris por ghin alporti.

"Jen venas la du advokatoj, sinjoro!" diris Clemency en tono ne
tre favora.

"Aha!" ekkriis la doktoro kaj iris al ili renkonte. "Bonan
matenon, bonan matenon! Kara Grace! Marion! Jen estas sinjoro
Snitchey kaj sinjoro Craggs. Kie estas Alfred?"

"Li kredeble baldau venos, patro", diris Grace. "Li havis tiun
chi matenon kun la preparado al la forveturo tiom da laboro, ke
li jam tuj post la levigho de l' suno sin levis kaj eliris. Bonan
tagon, miaj sinjoroj!"

"Bonan matenon, niaj sinjorinoj", diris sinjoro Snitchey, "por mi
kaj Craggs --" tiu chi salutis -- "bonan matenon, fraulino", li
diris al Marion -- "mi kisas al Vi la manon" -- kaj tion chi li
efektive faris. "Kaj mi deziras" -- vere vidi ghin sur li oni ne
povis, char je l' unua rigardo oni ne povis supozi en li tre
multajn bonajn dezirojn por aliaj homoj -- "ke tiu chi felicha
tago cent fojojn revenu".

 

 

 

 

 

 

 

谢谢老师解答！