"Mi petas, doktoro, mi petas, ne turmentu min tiel longe", shi
ekkriis, "vidu, mi legas en viaj rigardoj, ke oni ne bone parolas pri
mi. Kial lasi min necerta, kio estas pli danghera por la trankvilo ol
la vero mem?"

Tiun lastan argumenton la medicina konsilanto trovis tre ghusta; kaj
chu dum lia foresto ne povis enpenetri iu babilema virino kaj raporti
ankorau pli malbonajn aferojn, ol li povis diri? "Vi konas la
chi-tieajn homojn", li respondis, "B. ja estas sufiche granda, sed,
bona Dio, che novajho tiaspeca tuj montrighas, kiel filistra oni
estas. Estas vere, ke pri vi parolas la tuta urbo, tio ne povas
mirigi vin; kaj char oni ne scias ion certan, oni--nu, oni elpensas
chiuspecajn strangajn fabelojn. Ekzemple oni diras, ke la vira
maskulo, kiun oni vidis che la maskobalo interparolanta kun vi, kaj
kiu sendube estas la sama, kiu faris tiun krimon, estas--"

"Nu, finu do vian frazon", la kantistino kun tre strechita atento
petis, "daurigu!"

"Oni diras, ke ghi estis antaua amanto, kiu vin amis en--en alia
urbo kaj volis mortigi vin pro jhaluzo."

"Pri mi tion! Ho, mi malfelicha!", shi afliktite ekkriis, kaj larmoj
brilis en shiaj belaj okuloj; "kiel kruelaj estas la homoj kontrau
tiel kompatinda, kompatinda knabino, kiu estas sen shirmo kaj helpo!
Sed rakontu ghis la fino, doktoro, mi petegas vin! Ankorau mankas
io, kion vi ne diris al mi. En kiu urbo, la homoj diras, ke mi--"

"Signora, mi estus aljughinta al vi pli da forto", Lange diris,
maltrankvila pro la emocio de sia pacientino. "Vere, mi nun pentas,
ke mi diris ech nur tiom; mi neniam estis farinta tion, se mi ne
timus, ke aliaj, kies afero tio ne estas, antauighus al mi."

La kantistino rapide sekigis siajn larmojn. "Mi volas esti
trankvila", shi melankolie ridetante diris, "trankvila mi estos kiel
infano; mi volas esti gaja, kvazau la homoj nun kondamnantaj min
milvoche estus kriintaj al mi: brave. Sed rakontu plue, kara, bona
doktoro!"