.gif)
楼主
《山村》三语种对照
《山村》研读会友群
大连世界语文学爱好者群Amiko·ilin 发布
10.42 "Mi komprenas..." Onklo Pan murmuris al si kaj gratis sian kapon,klopodante kompreni tion,kion Onjo Krizantemo celis. Poste li levis la voĉon kaj denove vokis simile al maljuna patro:"Sed la Monaĥinejo de la Blanka Lotuso troviĝas tre kaj tre malproksime,funde en la sovaĝa montaro. Kiel vi alvenos tien,tiel malfrue en la tago?"
"Tio ne gravas," Onjo Krizantemo respondis,pluirante sian vojon. Momenton poste ŝi eniris ravinon kaj malaperis.
"Strange,vere strange," Onklo Pan murmuris al si,denove grategante sian kalvaĵon. "Virinojn mi ne komprenas. Ili estas absurduloj."
Laŭ Liŭ fiksrigardis la ravinon,en kiun malaperis Onjo Krizantemo,kun vizaĝo vaka,kun svagaj okuloj,kvazaŭ li prisonĝus ion. Freŝa ventego trabalais en la direkton de la kreskantaj nuboj,kiuj velis rapidege norden. Laŭ Liŭ eksaltis,kiam la vento skuis liajn harojn. Li suspiris malŝarĝiĝe,kaj diris al si,rigardante la subirantan sunon, "Nun tagiĝas. Finiĝis mia revo!" Li turnis sin,kaj per paŝoj delikataj kiel tiuj de cervo,li aliris al Alan kaj brakumis ŝin.
"Mi vin amas,Alan,de la fundo de mia koro," li flustris,dum lia mallaŭta voĉo vibris en la vento,kvazaŭ li legus strofon da poezio. "Mi decidis ami vin,ami vin per mia tuta animo!"
******
"I see..." Uncle Pan muttered to himself and scratched his head,trying to understand what Aunt Chrysanthemum meant. Then he raised his voice and called out again like an old father:"But the White Lotus Convent is miles and miles away,deep in the wild mountains. How can you get there at this time of the day?"
"I don't mind," Aunt Chrysanthemum replied,continuing on her way. In a minute she entered a ravine and disappeared.
"Strange,strange,indeed," Uncle Pan murmured to himself,again madly scratching his bald head. "I don't understand women. I don't understand women. They are absurd creatures."
Lao Liu stared at the ravine,into which Aunt Chrysanthemum had vanished,his face vacant,his eyes hazy,as though he were dreaming of something. A fresh gale swept along in the direction of the gathering clouds that were sailing at full speed towards the north. Lao Liu started as the wind ruffled his hair. He heaved a sigh of relief,and soliloquised,looking at the setting sun,"Now the day is breaking. My dream has come to an end!" He turned round and,with steps as light as a deer's he marched to O Ran and took her in his arms.
"I love you,O Ran,from the bottom of my heart," he whispered,his soft voice vibrating in the wind like reading a stanza of poetry. "I have decided to love you,to love you with all my soul!"
"Tio ne gravas," Onjo Krizantemo respondis,pluirante sian vojon. Momenton poste ŝi eniris ravinon kaj malaperis.
"Strange,vere strange," Onklo Pan murmuris al si,denove grategante sian kalvaĵon. "Virinojn mi ne komprenas. Ili estas absurduloj."
Laŭ Liŭ fiksrigardis la ravinon,en kiun malaperis Onjo Krizantemo,kun vizaĝo vaka,kun svagaj okuloj,kvazaŭ li prisonĝus ion. Freŝa ventego trabalais en la direkton de la kreskantaj nuboj,kiuj velis rapidege norden. Laŭ Liŭ eksaltis,kiam la vento skuis liajn harojn. Li suspiris malŝarĝiĝe,kaj diris al si,rigardante la subirantan sunon, "Nun tagiĝas. Finiĝis mia revo!" Li turnis sin,kaj per paŝoj delikataj kiel tiuj de cervo,li aliris al Alan kaj brakumis ŝin.
"Mi vin amas,Alan,de la fundo de mia koro," li flustris,dum lia mallaŭta voĉo vibris en la vento,kvazaŭ li legus strofon da poezio. "Mi decidis ami vin,ami vin per mia tuta animo!"
******
"I see..." Uncle Pan muttered to himself and scratched his head,trying to understand what Aunt Chrysanthemum meant. Then he raised his voice and called out again like an old father:"But the White Lotus Convent is miles and miles away,deep in the wild mountains. How can you get there at this time of the day?"
"I don't mind," Aunt Chrysanthemum replied,continuing on her way. In a minute she entered a ravine and disappeared.
"Strange,strange,indeed," Uncle Pan murmured to himself,again madly scratching his bald head. "I don't understand women. I don't understand women. They are absurd creatures."
Lao Liu stared at the ravine,into which Aunt Chrysanthemum had vanished,his face vacant,his eyes hazy,as though he were dreaming of something. A fresh gale swept along in the direction of the gathering clouds that were sailing at full speed towards the north. Lao Liu started as the wind ruffled his hair. He heaved a sigh of relief,and soliloquised,looking at the setting sun,"Now the day is breaking. My dream has come to an end!" He turned round and,with steps as light as a deer's he marched to O Ran and took her in his arms.
"I love you,O Ran,from the bottom of my heart," he whispered,his soft voice vibrating in the wind like reading a stanza of poetry. "I have decided to love you,to love you with all my soul!"
