La kantistino (45, fino)
"Karlo! Muzikisto! Amerikano!" la turko kriis kaj chirkauprenis lin.
"Tio estas la unua sagha vorto en via vivo, vi liberigis min el
granda mizero."
"Se estas tiel", la direktoro diris, "vi estas libera, kaj ni bezonas
en chi tiu afero okupi nin nur pri la cheestanta sinjoro chevalier de
Planto." Li sin turnis posten al la lito; tie staris la kuracisto kaj
tenis la manon de la mortigisto en la sia. Li serioze kaj kviete
metis ghin sur la litkovrilon kaj fermis liajn rigidajn okulojn.
"Direktoro", li diris, "tiu nun respondas al pli alta jughisto."
Oni komprenis lin; ili eliris el la chambro de la terura mortinto kaj
eniris transe che la orkestrestro, la felicha, retrovita filo de la
pashaho; la kantistino kashis sian vizaghon sur la brusto de la
amato, shiaj larmoj torente vershighis, sed ili estis la lastaj,
kiujn shi ploris pri sia malfelicha sorto; char la pashaho ridetante
chirkauiris la belegan paron, li shajne ellaboris grandan decidon;
li sekrete interkonsilighis kun la medicina konsilanto kaj de tiu
aliris al sia filo kaj la kantistino. "Plej kara fraulino", li
diris, "pro vi mi suferis multe, vi tiel suspektige diris mian nomon,
ke mi petas vin, intershanghi ghin kun la via. Vi hierau malakceptis
mian teleron kun puncho, chu vi ree forpushos min, se mi prezentas al
vi la cheestantan sinjoron Karlo Bolnau, mian muzikeman filon,
petante, ke vi prenu lin kiel edzon?"
Shi ne rifuzis; kun larmoj de ghojo shi kisis lian manon, la
orkestrestro ravite chirkauprenis shin kaj chi-foje shajne tute
forgesis sian subliman patoson. La komerca konsilanto siaparte kaptis
la manon de la kuracisto: "Lange, diru, chu mi povis pensi, ke tiel
okazos, kiam vi timigis min ghis ekstremo, kiam mi nombris la
fenestrovitrojn de la palaco, kaj vi diris al mi: Shia lasta vorto
estis Bolnau?"
"Nu, kion vi volas ankorau!" ridetante respondis la medicina
konsilanto. "Ja estis bone, ke mi tiam ghin diris al vi; mi ne scias,
chu chio estus okazinta same sen la lasta vorto de la kantistino."
"Tio estas la unua sagha vorto en via vivo, vi liberigis min el
granda mizero."
"Se estas tiel", la direktoro diris, "vi estas libera, kaj ni bezonas
en chi tiu afero okupi nin nur pri la cheestanta sinjoro chevalier de
Planto." Li sin turnis posten al la lito; tie staris la kuracisto kaj
tenis la manon de la mortigisto en la sia. Li serioze kaj kviete
metis ghin sur la litkovrilon kaj fermis liajn rigidajn okulojn.
"Direktoro", li diris, "tiu nun respondas al pli alta jughisto."
Oni komprenis lin; ili eliris el la chambro de la terura mortinto kaj
eniris transe che la orkestrestro, la felicha, retrovita filo de la
pashaho; la kantistino kashis sian vizaghon sur la brusto de la
amato, shiaj larmoj torente vershighis, sed ili estis la lastaj,
kiujn shi ploris pri sia malfelicha sorto; char la pashaho ridetante
chirkauiris la belegan paron, li shajne ellaboris grandan decidon;
li sekrete interkonsilighis kun la medicina konsilanto kaj de tiu
aliris al sia filo kaj la kantistino. "Plej kara fraulino", li
diris, "pro vi mi suferis multe, vi tiel suspektige diris mian nomon,
ke mi petas vin, intershanghi ghin kun la via. Vi hierau malakceptis
mian teleron kun puncho, chu vi ree forpushos min, se mi prezentas al
vi la cheestantan sinjoron Karlo Bolnau, mian muzikeman filon,
petante, ke vi prenu lin kiel edzon?"
Shi ne rifuzis; kun larmoj de ghojo shi kisis lian manon, la
orkestrestro ravite chirkauprenis shin kaj chi-foje shajne tute
forgesis sian subliman patoson. La komerca konsilanto siaparte kaptis
la manon de la kuracisto: "Lange, diru, chu mi povis pensi, ke tiel
okazos, kiam vi timigis min ghis ekstremo, kiam mi nombris la
fenestrovitrojn de la palaco, kaj vi diris al mi: Shia lasta vorto
estis Bolnau?"
"Nu, kion vi volas ankorau!" ridetante respondis la medicina
konsilanto. "Ja estis bone, ke mi tiam ghin diris al vi; mi ne scias,
chu chio estus okazinta same sen la lasta vorto de la kantistino."