.gif)
楼主
《山村》三语种对照
《山村》研读会友群
柴门霍夫世界语大学群Amiko·ilin 发布
12.26 Ni transiris la riveron per la marŝponto. La travidebla akvo preterveladis trankvile kiel antaŭe. Al mi plaĉis la sablo surfunde,kiu estis fajna kaj blanka kaj brila pro la unuaj sunradioj. Mi provis restadi apud la manapogilo de la ponto dum kelka tempo,nur por vere plenrigardi la sablon,en kiu mi kutimis ludi,kiam mi estis infaneto. Sed mia patrino urĝigis min antaŭen. La sablon ŝi ne volis rigardi. Ŝi malemis vidi konataĵojn. Mi vidis ŝin fiksrigardanta rekte al la kontraŭa bordo de la rivero,kiu estis tute ne konata al ni.
Kiam ni alvenis la kontraŭan bordon de la rivero,ni alvenis alian ŝoseon,kiu kondukis al alia mondo,la mondo de "La Urbego" malsupre de la rivero. Tio estis longa vojo. Ĝi etendiĝis tra cent mejloj. Ni dissendis nian rigardon tra la etendiĝo de tiu longa,polvokovrita,flaveca,antikva diliĝencovojo,kaj komencis konstati,kiel nemezureble solecaj ni estis. Mia patrino subite haltis kaj diris,"Ho,ni forgesis nian Lajbaŭ! Ni devas kunpreni lin. Filo,provu alvoki lin. Ni ankoraŭ ne estas tre malproksime de la vilaĝo."
Mi aliris la supron de teramaso apude kaj vokis tiel laŭte kiel mia voĉo kapablis: "Lajbaŭ! Lajbaŭ!" La eĥo sonoris sur la rivero kiel tintegilo. Subite,blankeca besto elkuris el nia vilaĝo el inter la arboj kaj kuregis plenrapide en la direkton de mia alvoko. Kiam ĝi alvenis la riveron kaj poste enplonĝis ĝin,mi povis konstati,ke tio estas nia Lajbaŭ. Ĉar li neniam transiris per la ponto,sed ĉiam naĝis en la akvo,malgraŭ la malvarmo. Post minuto li atingis min. Li ĉirkaŭsaltis min kvazaŭ hundido,lekante miajn manojn kaj mian mentonon. Mi kondukis lin ĝis la ŝoseo. Li preskaŭ same freneziĝis vidante mian patrinon. Li saltis kaj petolis ĉirkaŭ ŝin,kvazaŭ li estus trovinta trezoron,hejmon. Mi neniam antaŭe vidis lin tiel ĝojplena.
******
We went across the river by the foot-bridge. The transparent water sailed down calmly as of old. I liked the sand at the bottom that was fine and white and glittering with the first rays of the sun. I tried to linger by the railing of the bridge for a while,just to have a good look at the sand,which I used to play with when I was a small child. But my mother urged me on. She did not want to look at the sand. She avoided seeing anything that we knew. I saw her staring intentionally straight at the other side of the river,with which we were not familiar at all.
When we got to the other side of the river,we came on to another highway,which led to another world,the world of "The Big City" down the river. It was a long road. It covered a distance of over one hundred miles. We extended our gaze along the stretch of this lengthy,dusty,yellowish,ancient stage-highway,and began to realise how immeasurably lonely we were. My mother suddenly stopped and said,"Oh,we've forgotten our Laipao! We must take him with us. Son,try to call him. We're not very far from the village yet."
I went to the top of a hill nearby and called out as far as my voice could reach: "Laipao! Laipao!" The echo rang on the river like a bell. Suddenly a whitish animal dashed out of our village from between the trees,and rushed at full speed in the direction of my call. As it came to the stream and then plunged into it I could recognise it was our Laipao. For he never took the bridge,but always swam in the water,in spite of the cold. In a minute he reached me. He scampered about me like a pup,licking my hands and my chin. I led him down to the highway. He became almost mad when he saw my mother. He leapt and frolicked about her as though he had found a treasure,a home. I had never seen him so cheerful before.
Kiam ni alvenis la kontraŭan bordon de la rivero,ni alvenis alian ŝoseon,kiu kondukis al alia mondo,la mondo de "La Urbego" malsupre de la rivero. Tio estis longa vojo. Ĝi etendiĝis tra cent mejloj. Ni dissendis nian rigardon tra la etendiĝo de tiu longa,polvokovrita,flaveca,antikva diliĝencovojo,kaj komencis konstati,kiel nemezureble solecaj ni estis. Mia patrino subite haltis kaj diris,"Ho,ni forgesis nian Lajbaŭ! Ni devas kunpreni lin. Filo,provu alvoki lin. Ni ankoraŭ ne estas tre malproksime de la vilaĝo."
Mi aliris la supron de teramaso apude kaj vokis tiel laŭte kiel mia voĉo kapablis: "Lajbaŭ! Lajbaŭ!" La eĥo sonoris sur la rivero kiel tintegilo. Subite,blankeca besto elkuris el nia vilaĝo el inter la arboj kaj kuregis plenrapide en la direkton de mia alvoko. Kiam ĝi alvenis la riveron kaj poste enplonĝis ĝin,mi povis konstati,ke tio estas nia Lajbaŭ. Ĉar li neniam transiris per la ponto,sed ĉiam naĝis en la akvo,malgraŭ la malvarmo. Post minuto li atingis min. Li ĉirkaŭsaltis min kvazaŭ hundido,lekante miajn manojn kaj mian mentonon. Mi kondukis lin ĝis la ŝoseo. Li preskaŭ same freneziĝis vidante mian patrinon. Li saltis kaj petolis ĉirkaŭ ŝin,kvazaŭ li estus trovinta trezoron,hejmon. Mi neniam antaŭe vidis lin tiel ĝojplena.
******
We went across the river by the foot-bridge. The transparent water sailed down calmly as of old. I liked the sand at the bottom that was fine and white and glittering with the first rays of the sun. I tried to linger by the railing of the bridge for a while,just to have a good look at the sand,which I used to play with when I was a small child. But my mother urged me on. She did not want to look at the sand. She avoided seeing anything that we knew. I saw her staring intentionally straight at the other side of the river,with which we were not familiar at all.
When we got to the other side of the river,we came on to another highway,which led to another world,the world of "The Big City" down the river. It was a long road. It covered a distance of over one hundred miles. We extended our gaze along the stretch of this lengthy,dusty,yellowish,ancient stage-highway,and began to realise how immeasurably lonely we were. My mother suddenly stopped and said,"Oh,we've forgotten our Laipao! We must take him with us. Son,try to call him. We're not very far from the village yet."
I went to the top of a hill nearby and called out as far as my voice could reach: "Laipao! Laipao!" The echo rang on the river like a bell. Suddenly a whitish animal dashed out of our village from between the trees,and rushed at full speed in the direction of my call. As it came to the stream and then plunged into it I could recognise it was our Laipao. For he never took the bridge,but always swam in the water,in spite of the cold. In a minute he reached me. He scampered about me like a pup,licking my hands and my chin. I led him down to the highway. He became almost mad when he saw my mother. He leapt and frolicked about her as though he had found a treasure,a home. I had never seen him so cheerful before.
