"Vi estas prava! Bedaurinde vi estas prava, kompatinda amatino! Ha,
kaj via patro ankau mortis, kaj mi ne cheestis por konsoli vin pro
via chagreno. Mi dume devis krozi antau _Dunkerke_ por funden
pereigi la rabistojn; ho, estis kruele, _Myga_, kaj tamen -- tamen mi
ne povis alie agi, kaj ankau ne hodiau vespere. Por savi la noblan
patrujon chiu risku la vivon; -- ha, _Myga_, _Myga_, amu do min
ankorau iomete, kvankam mi malbone vin gardas. La bedaurinda patro
_Michael_ --"

"Lasu la mortintan patron, _Jan_! Li fartas bone, li havas ripozon
kaj neniun plu devas timi, ho, oni devas envii la mortintojn en tiu
chi sangoplena terura tempo!"

"Ho _Myga_, ne parolu tiel! Mizero eble estas la morto de l'patro;
sed -- nun vi ja estas tute la mia! Nun ja vi povas iri kun mi al
_Amsterdam_, nun nenio plu ligas vin al tiu chi bedaurinda
Antverpeno. _Myga_, konsolu vian koron, ni do vidos gajajn tagojn,
mia dolcha, dolcha fianchino. Nur ankorau mallongan tempon, kaj mi
forkondukos vin -- auskultu, eble kun majesta edzighakompanantaro,
ke ech reghino ne devus honti. Eble ili movos la sonorilojn, rulos la
tamburojn, eble kun pafilegtondro ili festos la felichegan horon, en
kiu mi vin forkondukos el Antverpeno. Atentu, chu ne estos vera, kion
mi konfidas al vi tute sekrete."

"Ha, kiaj fantaziajhoj, sovagha, kara _Jan Norris_. Diru al mi, kiel
farighos, ke vi min tiel solene hejmen kondukos. Ne, ne diru ghin al
mi, ja estas vana malsagho; preferu raporti pri la danghero, el kiu
vi jhus apenau forkuris. Vi ja penadas, kuraghacha _Jan_, ke plua
nokta songho min teruros!"