《火光在前》
刘白羽   著
徐声越   译
上海世界语者协会
（1951年9月初版）
柴门霍夫世界语大学
ilin   发布

Fajrolumo En La Fronto
 
  "Ni ordonas vin antaŭeniri brave ..."
  Batalordono de Prezidanto Maŭ kaj Ĉefkomandanto Ĉu. 21 Aprilo 1949.

1.1
  Tondro Kaj Pluvego
  JULIO estas arde varma sezono en la sudo. La suno vomas flamon,la aero kvazaŭ brulus. Tiatempe ĉe la fronto de centra Ĉinio,la Popola Liberiga Armeo lanĉis potencan ofensivon por fine ekstermi la restantan influon de la reakciuloj.
  Sur la fajrolinio de la okcidenta parto de Hupej,ĉe la batalantoj de la taĉmento,kiu antaŭeniris rapide laŭlonge de Kinmenŝan,la sakoj kun seka manĝaĵo,kartoĉujoj kaj ledaj rimenoj estis nigraj kaj malsekaj pro ŝvito. Neatendite je la tria tago,ilin trafis ŝtormo. Jam en la komenco kvazaŭ maro estus elsorĉita. Akvo torentis malsupren kun surdiga bruo. Arboj sub puŝego klinis sin altere. Apenaŭ videblis la ombrecaj montpintoj. Estis neeble por la homoj malfermi siajn okulojn kaj por la ĉevaloj levi sian kapon. La batalantoj ŝirmis la vizaĝon per mano kaj diris indigne:
  "Kia stranga lando,eĉ la pluvogutoj similas kuglojn!"
  Pluvego torentis dum du tagoj kaj noktoj,kaj montriĝis nenia signo de sereniĝo. La malebenaj vojetoj tiom kovriĝis de koto,ke oni ne povis eĉ teni firme siajn piedojn. Sed la milita devo estis tre urĝa. Post la unuataga kolizio la malamikoj ĉiam retiriĝis kaj intencis eskapi el niaj manoj. Dume niaj batalantoj tutkore volis ekstermi la malamikojn kaj transpasi Jangci Riveron. La taĉmento prenis nenian ripozon kaj ĉiam postkuradis atakante. Nun la malamikoj,tute elĉerpitaj kaj ne povantaj plu iri,estis ne malproksime antaŭ ni. Se ni ankoraŭ iom klopodus,ni tuj ilin enkaptus kaj ekstermus. Tamen transgrimpinte la monton,ni ektroviĝis en senlima superakvita terzono plena de marĉoj.

 

1.2
  Proksime kaj malproksime estis peĉe nigre. En mallumo aŭdiĝis nur plaŭdo de la kotokaĉo sub piedbatoj. Subite grupeto da homoj deiris de la vico al la vojrando,kaj poste io ekbrilis de tempo al tempo en bambuaro. Estis Ĉen Ŝengzaj,la ĉefo de la divizio,kiu ,kaŭrante en kotokaĉo kun elektra torĉo en mano,rigardis al la landkarto. Stabano kaj korpgardisto ŝirmis lin superkape per siaj pluvomanteloj. Li etendis la landkarton sur la genuoj. Pluvostrioj brilis en la elektra lumo kiel fadenoj. Apude du stabanoj diskutis duonvoĉe inter si:
  "Antaŭ ni estas rivero?"
  "Jes,eĉ granda rivero!"
  La ĉefo,kiu ne povis eltrovi travadejon sur la karto,aŭdinte tion,turnis sin abrupte al ili kaj demandis malkontente:
  "Granda rivero! Tiel granda ke neniu povas transpasi?"
  Neniu respondis;nur la pluvo ĉiam zumadis senpaciencige.
  La ĉefo de la dua sekcio (sekcio de skoltado) revenis de esplorado ĉe la rivera bordo. Li iris rajdante provizore sur la ĉevalo de la diviziestro. Ĝi manĝis nenion dum tri tagoj kaj noktoj,kaj galopis en la kotokaĉo spiregante. Soldatoj blasfemis kaj alkriis:
  "Elseliĝu! Elseliĝu!"
  Oni alĵetis al li kotan akvon de la tero,kaj lia vizaĝo estis plene surŝprucita. Kvankam pluvis,estis sufokante varme. Pluvo kaj ŝvito kunfluis malsupren de sur la verto kaj pikdolorigis la okulojn. Li iris tien kaj reen,vokante per laŭta voĉo: "Kie estas tri nul' ses (la numero de la diviziestro) ?" Li desaltis de la ĉevalo,sed trafis hazarde fosaĵon kaj forglitis kun tuta pezo de la korpo. Li salutis kaj raportis spiregante:
  "Ĉie estas senlima blankaĵo kaj neeble distingi inter rivero kaj vojo."
  La diviziestro kunfaldis brue la landkarton kaj ekstaris.
  "Kie estas la malamikoj?"
  "Ili transpasis antaŭ la ekleviĝo de la rivero."

 

1.3
  La ĉefo rigardis severe al la vizaĝo de la sekciestro. Li bone sciis,ke tiu nigra variolulo estas brava kaj fervora,kaj pravas lia raporto: la rivero leviĝis,terure leviĝis. Malsekaj kampoj,vojoj,marĉoj,montdorsoj--tute ne distingeblaj. Ĵus li staris ĉe la bordo. Li aŭdis,ke terbuloj ĉe liaj piedoj krakis kaj defalis en la akvon.
  Samtempe raportoj alvenis de ĉiugradaj trupoj unu post alia:
  "Granda rivero."
  "Travadejo netrovebla."
  "Ni atendas instrukcion."
  "Kiamaniere oni antaŭeniru?"
  Ĉiuj senditoj premiĝis ĉirkaŭe,atendante respondon.
  Jen veterana skoltanto,kiu surmetis nur ridindan barelon de pajla ĉapelo,ĉar ĝia rando disŝiriĝis. Pluvo fluis laŭ la ĉapela barelo sur lian nukon kaj poste laŭ la vesto malsupren. En fulma ekbrilo la diviziestro rimarkis lin. Li memoris,ke li estis ĉiam bonhumora,trankvila kaj klinis sin neniam sur la fajrolinio. Foje kuglo trafis arbeton apud li,li diris ŝerce: "Ho,kia trafa pafo!" Do li alparolis lin:
  "Laŭ (maljuna) Ŝa,iru kaj rigardu! Ĉu estas eble,ke ekzistas neniu vojo!"
  "Ĉefo,se estus en nordoriento,mi eĉ elpalpus vojon por vi,sed en tiu ĉi sudlando ..."

 

1.4
  Subite el ie du aŭ tri kilometrojn antaŭ ili krakis kelkaj pafoj. Evidente,la malamikoj estis tuj antaŭ ili. La diviziestro priaŭskultis kun levita kapo. La lin ĉirkaŭantaj homoj kredis,ke li cerbumas kaj faras decidon. Ne volante ĝeni lin per paroloj,ĉiuj staris silente sub la pluvego. Fakte la ĉefo ekmemoris pri la pasinteco. En 1933 li estis sendita de la partio al tiu ĉi marĉoplena Honghu* regiono por gvidi gerilan batalon dum unu jaro. Tiutempe li ofte migris de loko al loko tra la komplika kanalreto sur boato. La marĉojn de tiu ĉi regiono li konis tiam pli bone ol la landkarto. Ĉi tie li vundiĝis dufoje kaj unufoje perdis kontakton kun siaj trupoj. Kaj en la pasinteco li ankaŭ suferis multfoje de pluvego kaj ventego aŭ de ekleviĝo de rivero,sed li ĉiam rapidis tien ĉi tien malgraŭ ĉio. Tamen travadejon li ne povis trovi sur la landkarto. Ĉu li forgesis? Neeble. Pasis jaroj kaj ŝanĝiĝis eĉ la terformo. Cetere ankaŭ la trupo malsamis. Ne el sola boato ĝi nun konsistis,sed mil kaj mil homoj kun ĉevaloj,aŭtomobiloj,kanonegoj. Antaŭe la marĉoj estis oportunaj por gerila batalo,nun ĝi fariĝis barilo kontraŭ antaŭeniro. Dume ekfulmis en la aero kaj tondroŝtormo muĝis daŭre. La okulpika fulmo lumigis dummomente la ĉirkaŭaĵon: bambuaron,brilan akvon sur la tero,verdan helon de pluvomanteloj,malsekajn pafilkolbojn kaj palajn vizaĝojn,sed tuj poste mallumo reregis kaj nenio estis videbla. Aŭdante la tondregon,la ĉefo kvazaŭ surpriziĝis. Tio,ŝajnis al li,tre similis al la unua kanonado de la sanga batalo de Sping** en somero 1947. Ĝi rulbruadis tien reen en la spaco kvazaŭ diseksplodus la terglobo. Tiu batalo impresis lin tiel profunde. Li ekridis: "Sping--Honghu,Honghu--Sping." Kiom granda distanco apartigis ilin,kaj kiel ili ligiĝis inter si? La penso rapide preterpasis kiel fulmo,kaj atendigis la ĉirkaŭantojn nur minuton. Subite li paŝis rekte antaŭen rigardante al neniu,kaj diris kun firma voĉo:
  "Niaj trupoj elluktis el tiu ĉi regiono,kamaradoj,ĉi tie nenio povas nin bari ... kiu roto respondas pri la avangardeco?"
  "La sesa roto."
  "Sciigu la sepan roton,ke ĝi transprenu la avangardecon,--antaŭen kun persisto! Mi tuj iros al la vadejo de la sepa roto,ni trovos rimedon por transpaso."
----
  *Honghu: negranda lago en sudorienta parto de Hupei Provinco.
  **Sping: urbo en Liaŭsi Provinco,sur la Cangcun Fervojo,kie okazis la plej sangaj bataloj inter Popola Liberiga Armeo (PLA) kaj Kuomingtang (KMT) armeoj. 

 

1.5
  La komunikantoj kaj skoltantoj de diverslokaj ĉiugradaj trupoj disiĝis de ĉirkaŭ li kaj malaperis. Li ordonis sian korpogardiston:
  "Diru al la ĉefo de la tria sekcio,ke li klopodu serĉi kontakton kun la korpuso kaj la armegrupo,profitante la tempon de travado. Mi estos sur la transa bordo de la rivero!"
  Findirinte tion li antaŭeniris eĉ ne turnante la kapon.
  Kiam li atingis la vojorandon,li trovis,ke tuta la soldataro antaŭeniras senhalte; en mallumo aŭdiĝis kunpuŝego de armiloj kaj plaŭdbruo de la akvoboteloj. La taĉmento puŝiĝis antaŭen kvazaŭ tajdo. Batalantoj estas la plej decidemaj plenumantoj de ordonoj. Neniu haltis aŭ pensis halti. Du soldatoj interbabilis marŝante:
  "Pli rapide! Por esti surverŝata estas egale tie aŭ tie ĉi. Ne lasu la malamikojn forkuri!"
  "Forkuri al la diablo!"
  "Al la diablo? Laŭ via maniero,oni opinias,ke la malamikoj atendas vin kun hejtita brik-lito."
  "Eh,kamarado,tio estas taktika surprizo! La malamikoj kredas,ke ni ne povas pluiri kaj ĝemas en la koto,tamen subite ni jam aperas trans la rivero,vidu!"
  "Rigardu!" Antaŭ ili pafiĝis en la aeron vico da ruĝe helaj kugloj kvazaŭ linio de punktoj; ili apartenis al la malamikoj.
  La diviziestro kun entuziasmo volis vidi,kiuj estas la parolantoj,sed artileriano tiranta ĉevalon je bridrimeno ĝuste baris lian vojon,kaj la batalantoj malaperis kun siaj nefinitaj paroloj.

 

1.6
  La vojo malaperis sub akvo,do la soldatoj turnis sin sur kamplimon,kaj daŭris la antaŭeniro. Irante post la artileriano,Ĉen klopodis ilin preterpasi kaj rapidi al la riverbordo por direkti la travadon,sed tute vane. Tiel mallarĝa kaj malrekta estis la kamplimo,ke ĝi apenaŭ permesis unu homon trapasi. Por ĉevaloj la afero estis jam pli malfacila,kiam troviĝis loko por unu piedo,mankis por alia. Ambaŭflanke la akvo en la kampoj atingis la nivelon de la kamplimo. La rizo droninta elrigardis kiel akvoherboj,kaj nur iometo da pintoj eliĝis super la akvo. Ĉevaloj senĉese enfalis. La nordorientaj batalantoj,kiuj neniam antaŭe marŝis sur tiaj kamplimoj,ofte falis erarpaŝe kaj regrimpis supren. Post la pasado de unu roto,la kamplimo estis jam nevidebla pro daŭra piedpremo,en fakto ĝi ne plu ekzistis. Haltis momente la artileriano por elserĉi vojon kaj la ĉevalo ŝprucigis kotan akvon sur ĉies vizaĝon. Ĉen saltis en la akvon kun la intenco lin preterpasi. Antaŭ li estis akvokampo,kaj pli antaŭe la rivero. Ĉirkaŭe aŭdiĝis nur la brua torentado. Batalantoj antaŭeniris kun mano en mano tra la koto. Ĉen kuratingis ilin. Li sentis,ke lia tuta korpo ardas sub la malseka kaj glueca vestaĵo kiel brulanta karbo. Li preskaŭ falis en kotprofundaĵon,sed fortika mano kaptis lin ĝustatempe antaŭ ol li subiĝis. Li kriis: "Kamaradoj,rapidu transen por ekstermi la malamikojn!"

 

1.7
  Post la tondroŝtormo,fulmo malaperis retiriĝinte en la malproksiman firmamenton,kaj la pluvo maldensiĝis iom post iom.
  En kabano post arbareto,apud flirtanta kandellumo,la radiostacio laboris diligente.
  La radiisto estis plenkovrita de koto,kun unu maniko supren faldita ĝis kubuto. Strioj de nigra kotakvo fluis malsupren laŭ la antaŭbrako. Li aŭskultis kun koncentrigita atento. Jen li subite turnis sin kaj kriis kun ĝojsurprizo. "La armegrupo nin vokas! La armegrupo nin vokas!" La palvizaĝa okulvitrita ĉefo de la tria sekcio,kiu staris malantaŭ li,transprenis la aŭdilon,eksidiĝis kaj notis la radiogramon propramane.
  Dum du tagoj kaj noktoj en la tempesto ili perdis ĉian kontakton kun la centra mondo kvazaŭ ŝipo erarvaganta surmare,nun ekaŭdis la akran kaj klaran voĉon el la radia aparato,kia ĝojo por ĉiuj! La ĉeestantoj,allogitaj de la tiktakado,venis ĉirkaŭ la tablon. En la kandellumo ĉies vizaĝo estis pala kaj malpura,sed ridetis triumfe. Ekstere,el la alia flanko de la arbaro albloviĝis kompleksa bruo: ĉevala henado kaj nedistingebla,konfuza kaj fragmenta kriado de batalantoj. En tiu momento la diviziestro gvidis la trupon al la riverbordon.

 

 

1.9
  La sekciestro kaŝridis,aŭdante tion. La depeŝo estis deĉifrita. Ĝin transpreninte kaj traleginte,li diris rapideme: "Dekontaktiĝu",vekis Lej'n per ekpuŝo kaj kuris eksteren kune kun li.
  Intertempe Ĉen Ŝengzaj,la diviziestro,staris en la koto apudborda kaj direktis la travadon.
  Antaŭ li estis blanka senlimo: akvo torentis surdige,oni ne scias,kiom profunda ĝi estas.
  La sepa roto estis la ĉefforta roto de la ĉefforta regimento. Ĝi ricevis ruĝan flagon de 'batalheroa roto'. Ĝiaj soldatoj preterpasis la diviziestron kaj saltis unu post alia en la akvon kvazaŭ tigroj. Aŭdiĝis sole la sonora voĉo de la ĉefo de la dua sekcio. Li organizis la sepan roton por travado. Dume la sesa roto sentis grandegan humiliĝon pro tia interŝanĝo. Ĝia ĉefo,Zin Tekŭej,marŝanta sub la pluvo,ruĝiĝis ĝis ĉiu harradiko. Li unua saltis en la riveron por travadi. Amaso da nigraj siluetoj puŝiĝis en la blankan senlimon de la rivera akvo. Tiam nur la muĝado de rivero aŭdiĝis,homvoĉoj dronis en ĝi. Jen staris Ĉen--li sentis sin staranta sur kava tero,sube ĝi estis kavigita iom post iom de akva rodado. Ĉe liaj piedoj terpecoj defalis de tempo al tempo. Komunik-oficiroj alkuris kun raportoj pri la travado de diferencaj punktoj. Danĝero!? Fiasko!? Aŭ triumfo!? Li ekmemoras iaman manovron por travado dum gerila batalo. Tiel ekscitita li estis,ke li tuj alvokis la ĉefon de la sepa roto kaj konigis al li tiun rimedon. La rotestro rekuris al la rivero kun la instrukcio. 

 

1.10
  Zin Tekŭej,trempita en la akvo ĝis la brusto,luktante kaj baraktante kontraŭ la furioza torento,jam fine sukcesis trapasi la riveron. Dum liaj soldatoj kun kelkdek-kilograma ŝarĝo sur la dorso neniel povis antaŭeniri malgraŭ luktado. La supera parto de la korpo tropezis,la piedoj flotis supren ĉe ondpuŝo,kaj ĉia klopodo restis vana.
  La rotestro plenkovrita de koto,kriis el la transa bordo: "Venu! Venu!"
  "Rapidu,jen la sepa roto naĝas!" Kelkaj naĝipovaj batalantoj el la sesa roto tuj saltis en la riveron kaj naĝis plaŭdbrue.
  "Kunligu la vindrubandojn! Kunligu la vindrubandojn!"
  Trans la duonkilometra larĝeco de la rivero,kiu ĉiam pliiĝis sub la torenta puŝado,la vindrubandoj estis ligitaj unu kun alia,kaj la batalantoj baldaŭ trapasis dank' al ili. Ĝojiga novaĵo disvastiĝis ĉien: "Avangardaj trupoj travadis! Avangardaj trupoj travadis! Ho,triumfo,triumfo!"