2.6

  La vilaĝo ne plu estis la antaŭa. Post plurfojaj brulado kaj masakrado de Ĉiang Kajŝek kaj 'skoveladbatalo' de japanoj,ĉio en la vilaĝo estis forbrulita kaj detruita. La gemaljunulojn li ne plu konis. Patrino rigardis al li senvorte. Ankaŭ li ne plu estis kiel antaŭe. Li aspektis iom maljuneca,sed pli fortika. Ŝi reploris. De aliaj personoj li lernis,ke lia plijuna frato aliĝis al la loka organizo tuj post lia foriro. Ĉeestante sekretan kunsidon en arbaro,li estis denuncita de perfidulo kaj arestita surloke de la blanka armeo. Pli ol dudek homoj estis kune mortpafitaj de maŝinpafilo sur sabla bordo de la rivereto. Liang Pin sciis,ke patrino,lin vidante,rememoras lian fraton. Ĉio ĉi forte dolorigis lin. En tiu vintro,lia bofrato,rimarkante ke tiom multe da samideanoj estis murditaj,ne povis plu toleri kaj forlasis la hejmon en iu neĝa nokto por elserĉi la ruĝan armeon,sed estis kaptita kaj trapikita tutkorpe de bajonetoj. Oni portis lin hejmen. La kvaran tagon li mortis kun sangvomo. Lia fratino,kiu estis virina komitatano de la vilaĝa soveto ankoraŭ vivis vidvine kaj mizere. Oni ne sciis kiom da homoj en la vilaĝo trafis la sama sorto. La pasinteco ek- kaj ekfulmis tra lia menso. Ĉe persono hardita de longa revolucia batalado,vi neniel povas malkovri de la eksteraĵo kiel li ekscitiĝis interne. Tiun tagon li parolis kun multaj parencoj kaj najbaroj,kiuj venis viziti lin kaj li ridis kune kun ili. Ili parolis pri la travivaĵo de la pasintaj dekkelkaj jaroj,pri Prezidanto Maŭ kaj Ĉefkomandanto Ĉu. Liang Pin parolis plej multe pri la disciplino kaj politiko de PLA. Kaj kiel solviĝos pri la terrajto en la estonteco estis la temo,pri kiu ili scivolis plej multe.

2.7

  Tiun nokton Liang Pin kuŝis sur fojna kuŝejo apud la patrina lito. Nun bildoj de sangaj scenoj ripetis sin unu post alia sur la mensa ekrano kaj li tute ne povis endormiĝi. Iu penso pikdolorigis lin akre. Lia familio estis tiel persekutata de la malamikoj kaj ĝiaj membroj aŭ mortis aŭ vivis mizeregan vivon,dum li kuradis kaj kuradis sub kugla pluvado sur la batalkampo. Kvankam li jam oferis sin al la revolucio,kie la hejmo estas ekster konsidero,tamen antaŭ li jen kuŝis la kruela realeco kaj li sentis neeldireblan doloron ... Li eksidiĝis,rekuŝiĝis kaj sidiĝis ree.
  Li pripensis oni ne scias kion kaj murmuris al si: "Ne,ne tiel."
  La lito de patrino knaris. Ŝi demandis: "Ĉu vi ne dormas ankoraŭ,Liang Pin?" Evidente,ankaŭ en ŝia cerbo svarmis malĝojaj pensoj. Ŝia lastfoja ploro estis por sia plej juna filo. Li ne volis inciti ŝin al plua parolado,do respondis: "Ne,mi dormas,mi dormas," kaj kuŝiĝis senbrue. Kiam konfuzaj pensoj okupis lian tutan menson,li ekmemoris duondorme la vortojn de Prezidanto Maŭ,kiuj impresis lin tiel profunde: "... Ili releviĝis de la tero,forviŝis la sangon de la korpo,enterigis la kadavrojn de kamaradoj kaj daŭrigis batalon." Li rekonsciiĝis kaj pensis: "Ĉu paĉjo kaj fraĉjo ne estas la enterigitaj kamaradoj? Ili oferis sian vivon kaj gloro apartenas al ili." Li ankaŭ memoris,ke li foje tiel diris en kondolenca kunveno de la trupo: "Ni devas rigardi antaŭen! Antaŭ ni restas ankoraŭ multaj lokoj ne liberigitaj,multaj homoj subpremataj,persekutataj kaj murdataj."
  En profunda dormo li havis harstarigian sonĝon. Li vidis kvazaŭ kun malfermitaj okuloj,ke malamikoj brulas io. En la fajro ne estis io alia,ol lia propra patro,kiu vokis per lia nomo. Liang Pin vekiĝis kun eksalto,kovrite de malvarma ŝvito. Li leviĝis de la tero kaj longe meditis. Li komprenis,ke lia doloro neniam estos forgesita,sed estante li volis ĝin puŝi flanken,li kredis,ke li devas esti pli fortika. "Revolucio postulas,ke ni antaŭeniru!" Li penis pensi pri la trupo,pri la sennombraj konataj batalantoj kaj diversaj urĝaj laboroj. Li pensis pri ankoraŭ ne plenumita tasko----la fina venko super la malamiko. Iom post iom li liberigis sin de la pikdoloro de sentimentaleco. Apenaŭ antaŭ tagiĝo li kaŝis sian kapon en fojno kaj dormis profunde dum unu horo. Patrino jam ellitiĝis delonge. Ŝi eliris pro la timo,ke ŝi vekus lin.

2.8

  Vekiĝinte,li decidis ne ĝisatendi la alvenon de la fratino,kiu loĝis dek kilometrojn for de lia domo kaj tuj returni al la trupo. Komence li intencis montri al patrino la fotografaĵon de sia fileto,kiun li portis ĉe si,sed forgesis ĉe la foriro,kaj nur lasis al ŝi la ŝparitajn subvencion kaj sankonservan pagon kune kun kelkaj grenbiletoj kaj diris: "Mi foriras." Patrino vidis lin foriri kaj diris nenion. Ŝi jam ne estis tiel ekscitita kiel hieraŭ. Liang Pin adiaŭis la amikojn kaj najbarojn. Li petis iun longbarban maljunulon,kiu foje estis komitatano en soveta registaro,ke li akompanu lin laŭ kamplimoj kaj vojetoj al la hejmo de iu kamarado. Tie ili ofte kunvenis kaj laboris en la pasinteco. Poste ili kune aliĝis al la ruĝa armeo. La kamarado mortis en la kontraŭjapana batalo. Kiam ili alvenis,ili vidis nur amason da brikoj kaj ŝtonoj. Laŭ la informo de la maljunulo,antaŭ kvin aŭ ses jaro,oni jam ne sciis kien liaj familianoj iris. Kiom da sangaj ŝuldoj,kiom da nevenĝitaj maljustaĵoj gravuriĝis profunde en lia cerbo! Liang Pin returnis kun peza ŝarĝo de ĉio ĉi al la trupo. Survoje li sopiris al tuja alveno kun malpacienco. Sidante apud la ŝoforo en la municia aŭtobuso de la proviza taĉmento,li ripetis senĉese: "Mi batalis dudek jarojn kaj kunpremis la dentojn pli ol dek jarojn,ĉu nun mi ne povas kunpremi ilin plilonge? Kamaradoj,kiu scias pli bone ol ni kiel ni devas trakti la malamikojn!" Li levis sian kugle trapafitan vizaĝon kaj iris firme kaj meditante. Li sentis plifaciliĝon,sed ankaŭ la pezon de la respondeco. Ĉiaj liaj pensoj koncentriĝis al unu punkto----la antaŭ li kuŝanta tasko.
  Dum pli ol unu nokto li ne bone dormis kaj tiumatene fine kuratingis la trupon. Li spertis neeldireblan ĝojon,ĝin revidante,kvazaŭ li forlasis ĝin tre longe. Kiam la diviziestro demandis lin pri la stato de lia hejmo,li nur kuntiris la brovojn kaj respondis firmavoĉe: "Tre bonan lecionon mi ricevis," kaj nenion pli.
  Ĉen Jung,la ĉefo de la regimento kaj Caj Ĝingseng,la regimenta politika komisaro alvenis laŭ ordono. La diviziestro sternis la pormilitan landkarton sur la tero kaj diris,ke laŭ la batalordono de la armegrupo,ili nepre devas plenumi la gravan sed malfacilan taskon----transpasi Jangci Riveron en venonta vespero. 

3.2
  Zin Tekŭej aŭdis ilian furiozan kverelon sed diris nenion. Li ŝtopis la orelojn per fingroj kaj kaŝis sian kapon en la fojnamaso,kunpremis la lipojn kaj englutis la altruditajn larmojn. De Sungari* ĝis Jangci Rivero,oni marŝadis dekmil kilometrojn kun la sola celo transpasi la grandan riveron. Oni vidas,ke la dua kaj tria kamp-armeoj jam plenumis antaŭe la gloran taskon ordonitan de Prezidanto Maŭ. Atendante kaj atendante,jen oni jam trovas la riveron ĉe la piedo sed ne povas transpasi! Li ekmemoris la lastnoktan travadon----oni lasis la sepan roton trapasi unua. Hm! La sepa roto estas batalheroa roto! Kiam la sesa roto kontraŭbaris la malamikojn ĉe Fejnjudun kaj Kinŝanbaŭ,sub neĝŝtormo,ripetante bajonetan atakon pli ol dek fojojn,kie troviĝis la sepa roto tiam? Nun la malnova heroa roto ne valoras tiom kiom la nova! Lastnokte li travadis spite pereon,ĉar li preferis morti en la rivero ol vidi la sesan roton ĉiam postrestanta. Tamen,ĉu estas eble ke li nun trapasu Jangci Riveron surpiede? Ĉu estas eble ĝin trapasi surpiede?
  Kvankam la kverelo inter Jang Tienbaŭ kaj Ŭang Cun estis ĉesigita de la grupestro,tamen ili daŭrigis disputi.

----
  *Sungari: la plej granda rivero en Manĉurio.