第 21 楼

第 22 楼

第 23 楼

第 24 楼

2.18
  Daojing falis senforta sur la mallarĝan liton de Wang,kiel se ŝi perdus la konscion. Longan momenton poste,ŝi pene sidigis sin kaj streĉe premis per malvarmaj fingroj la malgrasan manon de Wang,mallaŭte vokante: "Panjo! ..."
  Ŝi ploregis. Estis por ŝi la unua fojo,ke ŝi ploras tiel dolore.
  "Ne ploru,knabino! Estus danĝere,se via patrino vin aŭdus." La maljunulino provis konsoli Daojing,dum ŝi mem viŝis al si la okulojn.
  "Onklino Wang,mi ne plu ilin timas... Mi forlasos tiun ĉi hejmon!" Daojing diris post ioma meditado,saltleviĝinte de la lito.
  "Sed kien vi iros?" Wang demandis surprizite. Ŝi denove levis la baskon por viŝi siajn larmojn.
  "Al la lernejo." Daojing ne eldiris kion ŝi planis. "Mi restos tie kaj revenos kiam la Normala Universitato estos publikiĝinta la nomaron de la ekzamentrapasintoj."
  "Al la lernejo? Do bone. Sed gardu vin kaj ne eliru sencele aliloken. Ne gravas la kvereloj inter patrino kaj filino,kiuj forgesiĝos post kelkaj tagoj. Starante sub malalta tegmento,oni ne povas ne klini la kapon,knabino mia!" Parolante,la maljunulino ekfrotis alumeton kaj palpe ion serĉis sub la kapkuseno. En la duonlumo de la matenkrepusko,Daojing rigardis ŝin. Antaŭ ol Daojing ion diris,la maljunulino eltiris malgrandan paperrulaĵon kaj zorgeme kaj malrapide ĝin disvolvis. Ŝi petis Daojing frotbruligi alian alumeton,en kies briletoj vidiĝis kelke da diverskoloraj monbiletoj. Ŝi atente ilin kalkulis kaj poste serioze metis en manon de Daojing,dirante kun voĉo iom raŭka:
  "Jen estas dek juanoj,mia ŝparaĵo. Prenu ilin por pagi la manĝon en la lernejo,mia knabino. Estu tolerema. Se ion vi bezonos,petu de mi. Ve,malfeliĉaj patrino kaj filino! ..."
  Daojing ricevis la monon kaj diris plorĝemante:
  "Do mi foriras nun,kiam ili estas dormantaj. Mi,mi ne... Ĝis revido,onklino Wang! ..."
  Subite ŝi trovis,ke,anstataŭ la maljunulino kun sulkiĝinta vizaĝo,staras antaŭ ŝi juna virino,bela sed triste pala,kiu,kun haroj distaŭzitaj kaj vangoj kovritaj de larmoj,dolore kaj malespere krias: "Redonu al mi la infanon! Redonu al mi la infanon!" ... 

第 25 楼

第 26 楼

第 27 楼

3.3
  Ne trovante sian kuzon,nek lian edzinon,Daojing ne sciis,kion ŝi faros,sen mono por reveturi al Beiping. Ŝi silentis,dum longa tempo. Eble pro la nokta malvarmeto,eble pro malĝojo,ŝi mienis pala,ŝiaj kruroj tremis,kiel se ŝi ne povus firme stari.
  Kredeble la lernejestro komprenis ŝian ĝenatecon,kaj diris al ŝi kun rideto,respektoplene:
  "Kiun familian nomon vi havas? Lin? Oh,fraŭlino Lin,vi povas diri al mi senceremonie,se vi havas ian malfacilon,ne sukcesante renkonti viajn parencojn. Kiel kolego de Wenqing,mi provos vin helpi laŭ mia eblo. Mi nomiĝas Yu Jingtang kaj loĝas en tiu ĉi vilaĝo."
  Estis la unua fojo por Daojing veturi sola al tiom malproksima loko,kaj ankaŭ por ŝi la unua fojo sin trovi en tia ĝena situacio,kia estas la "nerenkontiĝo kun la vizitato sur fremda tero". Nun en ŝia malfacilo venis la lernejestro Yu Jingtang,kiu tiel varme ŝin zorgis,kiel malnova konato,kaj ŝi eksentis sin iom trankvila.
  "Mi venis viziti mian kuzon por... por serĉi laboron. Ĉu via lernejo bezonas ankoraŭ instruistinon?" Tiu ĉi neatendita demando surprizis Yu Jingtang. Li tuj rimarkis,ke ŝi estas birdido,kiu ĵus forlasis la neston.
  "Oh,oh! ..." La lernejestro aplombe respondis,senĉese palpebrumante kaj kun vizaĝo kovrita de rideto. "Tio ne estos malfacila,ne estos malfacila! Bonvolu pasigi tiun ĉi nokton en mia hejmo,kaj morgaŭ ni parolos pri la afero de laboro. Tio ne estos malfacila,ne estos malfacila!"
  Daojing ĝojiĝis,kvankam de liaj paroloj ŝi trovis ke li estas iom vulgara kaj pli ŝajnas feŭda ĝentilhomo ol lernejestro pro la pedanta ceremoniemo. Tamen se ŝi povus,malgraŭ tio,trovi ĉi tie laboron kaj ejon por restadi!
  "Mi dankas vin,sinjoro Yu. Anstataŭ en via hejmo,mi volonte loĝus en la lernejo,se vi permesus..."
  "Bone,bone,bone!" La lernejestro jesadis,kaj,irante antaŭe,kondukis Daojing al la lernejo.

第 28 楼

第 29 楼

3.5
  Ho,maro,la mistera kaj granda maro! Plena de ekstazo,Daojing staris sur la malseka strando kaj fikse direktis sian rigardon al ĝi. Sur la matena,serena ĉielo,ŝvebis ĉe la horizonto kelke da blankaj nuboj. La maro aspektis tiel lazura kaj klara kiel la ĉielo,kaj arĝente brilis kvazaŭ atlaso. Malproksime,sur la kvieta kaj dormanta akvosurfaco,flosis multe da fiŝkaptaj barkoj kun blankaj veloj,kiuj ŝanceletis en la vento. Antaŭ tiu ĉi grandioza senlimaĵo,la dolora koro de Lin Daojing,kiu restis forte premata dum la lastaj tagoj,komencis iom post iom malpeziĝi. Ŝi ordigis per fingroj la harojn kiuj flirtis pro la ventoblovo,kaj elpoŝigis sian amatan buŝharmonikon.

  La nuboj dancetas,
  Ridas la stelaro.
  Jam ŝtormo kvietas,
  Sur vasta la maro.
  ......

  Ludante tiun ĉi kanton de sia infanaĝo,ŝi promenis antaŭen kaj kolektis belajn konkojn en diversaj koloroj. Kiel naiva infano,ŝi levis la baskon de sia robo kaj gaje ilin enmetis en ĝin unu post alia,jen kliniĝante,jen rektiĝante. Ŝiaj ŝuoj malsekiĝis pro la akvo miksita kun la sablo,kaj sur ŝiajn harojn surflugis sableroj; sed tion ŝi tute ne sentis.
  Yangzhuang estis malriĉa vilaĝeto apud la maro. Ĉirkaŭe sin trovis nur dunoj; arboj estis tre malmultaj. Sed kiam Daojing paŝis kelkajn kilometrojn antaŭen laŭlonge de la marbordo,ŝi ekvidis bildon tute alian: foliriĉaj arboj kovris la montetojn kaj malgrandajn valojn. Pomujoj,prunujoj,plene ŝarĝitaj de belaj fruktoj,orde staris tie kaj ĉi tie. Bonodoraj floroj honteme duonkaŝis sin inter la verdaj folioj. Pli malproksime,dissemiĝis inter la arboj kaj floroj eŭropaj etaĝdomoj,belaj kaj diversformaj. Iliaj blankaj,flavaj,verdaj,bluaj kaj ruĝaj tegmentoj,naĝantaj sur la verda maro de arboj,tre mirigis Daojing. En la pasinteco ŝi vidis nur la stratojn de Beiping,sur kiuj ĉiam ruliĝis nuboj da polvo,kaj la solecan vilaĝon ĉe krutaj montoj norde de la montpasejo Gubeikou,kiun ŝi iam vizitis akompanante Xu Fengying,kiam tiu ĉi iris tien por kolekti terrentojn. Kaj ŝi neniam estis imaginta,ke povas aperi tiel belaj vilaoj diverskolore radiantaj sub la suno,apud la rava maro.
  Ŝi haltis sur pinto de monteto kaj silente rigardis tiun ĉi miraklan pejzaĝon. Momenton poste,pelata de junula scivolemo,ŝi ekkuris malsupren,al la ruĝaj lignaj dometoj,kiuj staris tuj apud la maro.
  Ĉi tie,en la ekstermonda paradizo,aŭdiĝis homaj bruoj. De vasta ebenaĵo ĉe la maro klare flugis al ŝiaj oreloj ridoj,ŝercoj kaj koketaj krioj de genaĝantoj. Nun ŝi ekkomprenis,ke ŝi troviĝas apud la marbanejo de la riĉuloj. 

第 30 楼