3.3.1

Sceno III.

ANNA ANDREJEVNA kaj MARJA ANTONOVNA.

Anna Andrejevna.----Nu, Manjo, ni devas nun okupi nin per la tualeto. Li estas ĉefurba subjekto. Dio gardu, ke li ion ne moku. Por vi estas plej konvene surmeti vian bluan veston kun la malgrandaj falbaloj.

Marja Antonovna.----Fi, panjo, la blua! Ĝi tute al mi ne plaĉas; kaj fraŭlino Ljapkin-Tjapkin portas bluan, kaj la filino de Zemlanika ankaŭ portas bluan. Ne, pli bone mi metos la florkoloran.

Anna Andrejevna.----La florkoloran! . . . Estas certe, ke vi diras nur por fari spite. Ĝi estos por vi multe pli bona, ĉar mi volas surmeti la pajlokoloran; mi tre amus la pajlokoloran.

Marja Antonovna.----Ha, panjo, por vi pajlokolora ne estas alkonvena!

Anna Andrejevna.----Por mi pajlokolora ne estas alkonvena?

Marja Antonovna.----Ne estas; mi vetas, kion vi volas, ke ne estas: por tio estas necese, ke la okuloj estu tute mallumaj.

Anna Andrejevna.----Jen bone! kaj ĉu miaj okuloj ne estas mallumaj? plej mallumaj ili estas. Kian sensencaĵon ŝi parolas! Kiel do ili estas ne mallumaj, se mi sortodivenas por mi ĉiam per trefa damo?

Marja Antonovna.----Ha, panjo, vi estas pli ĝuste kera damo.

Anna Andrejevna.----Absurdo, plena absurdo! Mi neniam estis kera damo. (Rapide foriras kune kun Marja Antonovna kaj parolas post la scenejo.) Kion ŝi subite imagas! kera damo! Dio scias, kio! (Post ilia foriro malfermiĝas la pordo kaj Miŝka enĵetas tra ĝi balaaĵon. El alia pordo eniras Osip kun valizo sur la kapo.)

3.4.1

Sceno IV.

MIŜKA kaj OSIP.

Osip.---- Kien mi devas porti?

Miŝka.---- Ĉi tien, onkleto, ĉi tien.

Osip.---- Atendu, lasu min antaŭe iom ripozi. Ho ve, malfacila vivo! Kiam la ventro estas malplena, tiam ĉia portaĵo ŝajnas peza.

Miŝka.---- Kio, onkleto, diru: ĉu la generalo baldaŭ venos?

Osip.---- Kia generalo?

Miŝka.---- Nu, via sinjoro.

Osip.---- La sinjoro? sed kia generalo li estas?

Miŝka.---- Ĉu ne generalo?

Osip.---- Generalo, sed de la alia flanko.

Miŝka.---- Kio do? ĉu ĝi estas pli aŭ malpli ol efektiva generalo?

Osip.---- Pli.

Miŝka.---- Ha, vidu! ne senkaŭze oni faris ĉe ni tian tumulton.

Osip.---- Aŭdu, mia kara: mi vidas, ke vi estas lerta knabo, ---- pretigu do tie ion por manĝi!

Miŝka.---- Por vi, onkleto, ankoraŭ nenio estas preta. Simplan manĝon vi ja ne manĝos, sed jen kiam via sinjoro sidiĝos al la tablo, tiam oni ankaŭ por vi donos tiun saman manĝon.

Osip.---- Nu, kaj de simplaj manĝoj kion vi havas?

Miŝka.----Brasikaĵon, kaĉon kaj kukojn.

Osip.---- Donu ilin, la brasikaĵon, kaĉon kaj kukojn! Ne malhelpas, ni ĉion manĝos. Nu, ni portu la valizon! Diru, ĉu tie alia eliro ekzistas?

Miŝka.---- Ekzistas. (Ambaŭ portas la valizon en la flankan ĉambron.)

3.5.1

Sceno V.

Policanoj malfermas la ambaŭ duonojn de la pordo. Eniras ĤLESTAKOV; post li la URBESTRO, poste la KURATORO DE KADUKULEJOJ, INSPEKTORO DE LERNEJOJ, DOBĈINSKIJ, kaj BOBĈINSKIJ, kun plastro sur la nazo. La urbestro montras al la policanoj papereton sur la planko; ili kuras kaj levas ĝin, rapideme puŝante unu alian.

Ĥlestakov.---- Bonaj institucioj. A1 mi plaĉas,ke ĉe vi oni montras al la traveturantoj ĉion en la urbo. En aliaj urboj oni nenion al mi montris.

Urbestro.---- En aliaj urboj, mi kuraĝas raporti al vi, la urbestroj kaj oficistoj zorgas pli pri sia propra utilo, por tiel diri; kaj ĉi tie, ni povas diri, ne ekzistas alia celado krom tio, ke per bonordo kaj zorgemeco ni meritu la atenton de la supra estraro.

Ĥlestakov.---- La matenmanĝo estis tre bona; mi manĝis satege. Ĉu ĉiutage vi havas tian matenmanĝon?

Urbestro.---- Intence por tia agrabla gasto.

Ĥlestakov.---- Mi amas bone manĝi. Oni ja por tio vivas, ke oni deŝiru por si la florojn de la plezuro. Kia estis la nomo de tiu fiŝo?

Artemij Filippoviĉ, allkurante.---- Laberdano, sinjoro.

Ĥlestakov.---- tre bongusta. Kie do ni matenmanĝis? Ŝajnas al mi, ke en la malsanulejo?

Artemij Filippoviĉ.---- Tute vere, en la kadukulejo.

Hlestakov.---- Mi memoras, mi memoras, tie staris litoj. Kaj la malsanuloj saniĝis? Ŝajnas al mi, ke estas tie ne multe da ili.

Artemij Filippoviĉ.---- Restas ĉirkaŭ dek personoj, ne pli; la ceteraj ĉiuj saniĝis. Estas jam tiel aranĝite, tia ordo. De tiu tempo, kiam mi fariĝis estro, ---- ĝi eble ŝajnos al vi eĉ nekredebla, ---- ĉiuj saniĝas kiel muŝoj. Apenaŭ la malsanulo eniris en la malsanulejon, li estas jam sana; kaj ne tiom dank’ al medikamentoj, kiom dank’ al honesteco kaj ordo.

3.6.1

Sceno VI.

La SAMAJ, ANNA ANDREJEVNA kaj MARJA ANTONOVNA.

Urbestro.----Mi kuraĝas prezenti mian familion; mia edzino kaj mia filino.

Ĥlestakov, salutante.----Kiel feliĉa mi estas, sinjorino, ke mi havas, por tiel diri, plezuron vidi vin.

Anna Andrejevna.----A1 ni estas ankoraŭ pli agrable vidi tian personon.

Ĥlestakov, afekte.----Kion vi diras, sinjnrino! Tute kontraŭe; al mi estas ankoraŭ pli agrable.

Anna Andrejevna.----Ho, ne! vi afable tion ĉi diras pro komplimento. Mi petas humile, volu sidiĝi.

Ĥlestakov.----Apud vi stari jam estas feliĉo; cetere, se vi tion ĉi nepre deziras, ni sidiĝos. Kiel mi estas feliĉa, ke mi fine sidas apud vi.

Anna Andrejevna.----Ho ne, sinjoro, mi neniel kuraĝas rilatigi al mi. . . Mi pensas, post la ĉefurbo la vojaĝado aperis al vi tre malagrabla.

Ĥlestakov.----Ekstreme malagrabla. Kutimi vivi, comprenezvous, en la mondo, kaj subite troviĝi en vojo: malpuraj hoteloj, mallumo de malklereco. . . Mi konfesas, ke se ne fariĝus tia okazo, kiu min . . . (ĵetadas rigardojn al Anna Andrejevna kaj penas plaĉi al ŝi) tiel rekompencis por ĉio . . .

Anna Andrejevna.----Efektive, kiel malagrable devas esti al vi.

Ĥlestakov.----Cetere, sinjorino, en tiu ĉi minuto estas al mi tre agrable.

Anna Andrejevna.----Ne eble! Vi faras al mi multe da honoro. Mi tion ĉi ne meritas.

Ĥlestakov.---- Kial do vi ne meritas?  Vi, sinjorino, meritas.

Anna Andrejevna.---- Mi loĝas en vilaĝo . . .

Ĥlestakov.----Jes, cetere vilaĝo havas ankaŭ siajn montetojn, riveretojn . . . Nu, kompreneble, kiu komparos ĝin kun Peterburgo! Ha, Peterburgo! Kia vivo, kredu al mi! Vi eble pensas, ke mi tie nur transskribas paperojn? ne, la sekciestro estas amika al mi. Ofte li ekfrapas min sur la ŝultron: “Venu, mia kara, al mi tagmanĝi!” Mi nur por du minutoj eniras en la departementon, nur por diri: tio ĉi devas esti tiel, tio devas esti tiel, kaj tie jam estas oficisto por la skribado, tia rato, tuj komencas per sia plumo “tr . . . tr . . ." kaj skribas kaj skribas. Oni volis eĉ fari min kolegia asesoro, sed mi diris al mi, por kio mi tion ĉi bezonas? Kaj la pordisto kuras post mi sur la ŝtuparo kun broso: “Permesu, Ivan Aleksandroviĉ, ---- li diras,----mi al vi purigos la botojn.” (Al la urbestro.) Kiel vi, sinjoroj, staras? Mi petas vin, sidiĝu!

3.6.2
Kune: Urbestro.---- La rango estas tia, ke ni povas ankoraŭ stari.
          Artemij Filippoviĉ.---- Ni staros.
          Luka Lukiĉ. ---- Ne faru al vi afable zorgojn!

Ĥlestakov.---- Sen ceremonioj, mi petas vin, sidiĝu. (La urbestro kaj ĉiuj sidiĝas.) Mi ne amas ceremoniojn. Kontraŭe, mi eĉ konstante penas tragliti nerimarkite. Sed mi neniel povas min kaŝi, neniel povas! Apenaŭ mi ien eliras, oni jam diras: “Jen iras Ivan Aleksandroviĉ!” Kaj unu fojon oni eĉ prenis min por ĉefa militestro: la soldatoj elsaltis el la soldatejo kaj donis al mi honoron per la pafiloj. Poste jam la oficiro, kiu estas mia bona konato, diris al mi: “Nu, mia kara, ni tute serioze prenis vin por ĉefa militestro.”

Anna Andrejevna.---- Kiel interese!

Ĥlestakov. ---- Mi estas konata kun beletaj aktorinoj. Mi ja ankaŭ verkas diversajn vodeviletojn . . . Literatorojn mi ofte vidas. Puŝkin estas mia bona amiko. Ofte mi diradis al li: “Nu kio, mia amiko Puŝkin?” ---- “Nenio, mia amiko,---- li respondadis, ---- iel tiel ĉio iras . . .”Granda originalulo li estas.

Anna Andrejevna.---- Sekve vi ankaŭ verkas?  Kiel agrable kredeble estas al verkisto!  Vi certe ankaŭ publikigas en la revuoj?

Ĥlestakov.---- Jes, mi ankaŭ en la revuoj publikigas.  Ekzistas cetere multe da miaj verkoj:  Edziĝo de Figaro,Roberto-Diablo, Norma. Mi eĉ la nomojn jam ne memoras. Kaj ĉio okaze: mi ne volis verki, sed la teatra direkcio diras: “Ni petas vin, amiko, verku ion.” Kaj mi pensas al mi: “Bone, mi faros al vi la komplezon, mia kara.” Kaj tuj, ŝajnas al mi, ke en unu vespero, mi ĉion verkis, ĉiujn mirigis. Mi havas eksterordinaran facilecon de pensado. Ĉion, kio estis sub la nomo de barono Brambeus, Fregat Nadeĵda kaj Moskvoskij Telegraf . . . ĉion tion ĉi mi verkis.

Anna Andrejevna.---- Kion mi aŭdas!  Sekve barono Brambeus estas vi?

Ĥlestakov.---- Kompreneble, al ili ĉiuj mi korektas la artikolojn. La eldonisto Smirdin donas al mi por tio ĉi kvardek mil rublojn.

Anna Andrejevna. ---- Certe ankaŭ “Jurij Miloslavskij" estas via verko?

Ĥlestakov.---- Jes, ĝi estas mia verko.

Anna Andrejevna.---- Mi tuj divenis.

Marja Antonovna.---- Ha, panjo, tie estas skribite, ke ĝi estas la verko de sinjoro Zagoskin.

Anna Andrejevna.---- Nu, jen vi havas: mi sciis, ke ankaŭ tie ĉi vi disputos.

Ĥlestakov.---- Ha, jes, estas vere: ĝi efektive estas de Zagoskin; sed ekzistas alia ”Jurij Miloslavskij“， tiu jam estas mia.

Anna Andrejevna.---- Nu, certe mi legis la vian, kiel bone skribita!

Ĥlestakov.---- Mi konfesas, mi ekzistas per literaturo. Mia domo estas la unua en Peterburgo. Tiel oni ĝin jam konas: domo de Ivan Aleksandroviĉ. (Turnas sin al ĉiuj.) Mi petas vin sinjoroj, se vi estos en Peterburgo, mi petas, mi petas al mi. Mi ja ankaŭ balojn donas.

Anna Andrejevna.---- Mi pensas, kun kia gusto kaj belegeco oni tie kredeble donas balojn!

3.6.3

Ĥlestakov.----Nu, eĉ ne parolu. Sur la tablo ekzemple vi vidos akvomelonon, ----ĝi kostas sepcent rublojn. La supo en la vazo rekte venis per ŝipo el Parizo; kiam oni levas la kovrilon, leviĝas vaporo, similan al kiu oni ne povas trovi en la naturo. Mi estas ĉiutage en baloj. Tie ni jam havas eĉ nian propran kartan kompanion: la ministro de la Aferoj Eksterlandaj, la franca ambasadoro. la ambasadoroj angla kaj germana kaj mi. Kaj ni tiel laciĝas de la ludado, kiel vi ne povas prezenti al vi. Kiam mi suprenkuras per la ŝtuparo al mi en la kvaran etaĝon, mi diras nur al la kuiristino: “Prenu, Maŭrinjo, la superveston . . ." Ha, kion mi babilas,----mi tute forgesis, ke mi loĝas en la beletaĝo. Mi havas unu ŝtuparon . . . Kaj interese estas enrigardi en mian antaŭĉambron, kiam mi ankoraŭ ne vekiĝis: grafoj kaj princoj tie sin puŝas kaj zumas, kiel burdoj, oni nur aŭdas "Ĵ...Ĵ...Ĵ..." Iafoje vi tie trovos ankaŭ ministron... (La urbestro kaj la ceteraj kun timo leviĝas de siaj seĝoj.)

3.9.1

Sceno IX.

La SAMAJ kaj la URBESTRO.

Urbestro, eniras tre mallaŭte per la pintoj de la piedoj. ---- Ŝŝ . . . ŝŝ . . .

Anna Andrejevna.- Kio estas?

Urbestro.----Mi jam eĉ bedaŭras, ke mi lin drinkigis. Nu, kio estos, se almenaŭ unu duono de tio, kion li parolis, estas vero? (Enpensiĝas.) Kaj kiel eĉ ĝi povus esti nevero? Drinkinte homo ĉion elportas eksteren: kio en la koro, tio sur la lango.  Kompreneble, li iom mensogetis; sed sen mensogeto ekzistas ja nenia parolado. Kun ministroj li ludas kaj en la imperiestran palacon li veturas . . . Nu, efektive, ju pli mi meditas . . . la diablo scias, mi ne scias eĉ, kio fariĝas en mia kapo: estas al mi tute tiel, kvazaŭ aŭ mi staras sur ia alta turo, aŭ oni volas min pendigi.

Anna Andrejevna.----Kaj mi sentis absolute nenian timon; mi simple vidis en li homon kleran. grandmondan, homon de pli alta tono, kaj pri liaj rangoj mi tute ne zorgas.

Urbestro.----Nu, vi ja estas . . . virinoj! Ĉio estas finita, tiu ĉi sola vorto sufiĉas. Por vi ĉio estas bagateloj! Subite vi elĵetas ian vorton nek al teksto nek al preteksto.  Vin oni iom vergos, kaj ĉio finiĝos kaj la edzon oni tiel regalos, ke ne restos de li eĉ postesigno. Vi, mia koro, tenis vin kun li tiel libere, kvazaŭ li estus ia Dobĉinskij.

Anna Andrejevna.----Pri tio ĉi mi jam konsilas al vi ne maltrankviliĝi. Ni ion scias . . . (ĵetas rigardojn al la filino.)

Urbestro, sola.----Nu, kion oni povas kun vi paroli! Kia okazo efektive! Gis nun mi ne povas trankviliĝi de timo. (Malfermas la pordon kaj parolas tra la pordo.) Miŝka, voku la policanojn; Svistunov-on kaj Derĵimordan; ili estas tie ĉi ne malproksime ie post la pordego. (Post malgranda silento.Mirinda fariĝis nun ĉio en la mondo: se ili almenaŭ havus gravan eksteraĵon! Sed ili estas malgrasaj, maldikaj,----kiel vi povas diveni, kio ili estas? Se li almenaŭ estas militista, li tamen havas ian eksteraĵon; sed kiam li surmetos sur sin fraketon, ----nu, tiam li estas simple kiel muŝo kun detranĉitaj flugiloj. Kaj li ja longe tenis sin forte en la hotelo, ŝprucigis tiajn alegoriojn kaj kaŝitajn sencojn, ke ŝajnis, ke oni neniam divenos la veron. Kaj tamen jen li fine estas kaptita. Kaj li eĉ elbabilis pli ol oni bezonis. Oni tuj vidas, ke li estas homo juna.