LA  LASTA  GLASO  DE  VINO

Karlo XII, reĝo de Svedujo, multe drinkadis kaj ofte estis ebria. Iam, en sia ebria stato, li akre ofendis sian patrinon. La sekvintan tagon, resobriĝinte, li konsciis pri sia hieraŭa bedaŭrinda ago, kaj li decidis ĝin ripari.

Ĉe la tagmanĝo, li alportigis al si unu glason da plej bona vino. Li stariĝis, levis alten la glason, kaj kvazaŭ toste, solene deklaris, ke jen li nun, per tiu ĉi glaso, adiaŭas por ĉiam al la drinkado.

Kaj tiam li eltrinkis la vinon el la glaso, la lastan dum sia vivo. Li brave plenumis sian promeson.

... Kiel bone povas regi milionojn da homoj tiu, kiu povas regi sin mem!

KIU  EL  VI

Sinjoro Maltraff Ŝanceliĝis: li ne povas scii, ĉu F-ino Manjo estas F-ino Sonjo, aŭ ĉu F-ino Sonjo estas F-ino Manjo. Efektive la dubo estas ebla, tial ke la du fratinoj tro similas unu la alian, ke cetere ili estas samaĝoj, ĉar ili estas dunaskitinoj.

Ian tagon S-ro Maltraff ekvidis unu el tiuj fraŭlinoj; li sopozas, ke ŝi estas F-ino Manjo, sed li ne estas certa. Li do decidis, ke li tuj eliros el tiu ĝenanta konfuzo. Li aliros al la junulino, kaj ĝentile salutinte, li parolas: “ Pardonu, fraŭlino, havu la bonecon diri al mi, ĉu mi troviĝas antaŭ vi aŭ antaŭ via fratino?”— La junulino moke rigardas lin kaj respondas: “ Antaŭ mi, sinjoro.” —Malgraŭ tiu preciza klarigo, S-ro Maltraff ankoraŭ ofte demandas sin, ĉu F-ino Manjo estas F-ino Sonjo, aŭ ĉu F-ino Sonjo estas F-ino Manjo.

MANĜEGEMO  DE  ARANEOJ

Laŭ la fama angla scienculo Johano Lubbock, konata kiel esploristo pri la vivmaniero de insektoj, la araneoj estas tre manĝegemaj. Jen kurioza konkludo pri tio ĉi:

Plenkreska homo, laŭ sia pezo, proporcie al la pezo de l’araneoj, devus manĝi dum unu tago, kompare kun la memnutrado de tiu insekto: du tutajn bovojn, dektri ŝafojn, dek porkojn kaj kvar bareletojn da fiŝoj.— Bonan apetiton.

FORTA  MALKOMPRENO

Johano, vilaĝano, vizitis sian kuzon loĝanta en la ĉefurbo. La kuzo kaj lia edzino kun granda ĝojo akceptis lin, kaj ili faris ĉion eblan, por ke lia restado ĉe ili estu kiel eble plej agrabla.

Johano spertinte la grandan gastamon, sentis sin tre bone ĉe ili, kaj tute ne pensis pri reiro en sian hejman vilaĝon. Tion la kuzaj geedzoj baldaŭ rimarkis sed ili nenion diris al Johano, kies longa restado komencis esti iom malagrabla al ili.

Kiam la restado de Johano jam fariĝis tiel longa, ke ĝi tedis ilin, la bokuzino ĝentile aludis al li pri foriro, dirante:

—Ĉu vi ne pensis, kara bokuzo, ke via edzino kaj viaj infanoj jam enuas pro tio, ke vi ne estas inter ili?

—Jes,vere,—respondis Johano,— Vi estas prava; donu do al mi skribilaron, mi tuj skribos al ili, ke ankaŭ ili venu ĉe vi.

LA  INFEKTO  DE  PULMA  PESTO

Rezulte de 12 serioj de eksperimentoj, dum kiujn 82 “duoblaj tasetoj de Petri” kun agaro estis uzitaj*, el kiuj sur 78 ĉiuj kreskigitaj mikroboj estis laŭeble plej detale esploritaj, D-ro Strong kaj Teagne alvenis al jenaj konkludoj:

(1)En kazoj de pulma pesto pestaj mikroboj estas eligataj kun respirata aero nek dum normala spirado nek dum dispneo. (2) Kontraŭe, dum tusado, eĉ kiam ŝajne nek unu ero da sputo estas elĵetata, pestbaciloj povas grandamase esti dissemataj en aeron, ĉirkaŭantan malsanulon. El eksperimentaoj de la doktoroj S. kaj T. sekvas, ke portado de maskoj kaj laŭeble plej zorga bandaĝado de haŭtpartoj kun freŝaj gratvundetoj devas esti varmege rekomendataj kiel tre bona antaŭgardilo kontraŭ pestinfektiĝo. La okuloj ankaŭ devas esti gardataj per konvenaj okulvitroj.

La pestbaciloj, pendigitaj en gutetoj de kraĉeroj pereus pro sekiĝo dum kelkaj minutoj, se la atmosfero ne estus saturita de humideco. Ordinare en landoj kun tre malvarma klimato la atmosfero estas ofte malseka, kontraŭe al lando kun varma klimato. Jen la ĉefa kaŭzo, kial la pesta epidemio disvastiĝas pli rapide kaj daŭras pli longe en landoj kun malvarma klimato.

*Petri氏皿，常用的培养器皿。  agaro=agar-agaro 石花菜

LA  PRIPENSO

Unu oficiro, kiu perdis sian desktran manon dum milito, petis la reĝon pri pensio.

—Mi ne scias,—respondis al li la reĝo,—Ĉu mi povas fari tuj; mi pripensos.

—Se mi estus dirinta:— “mi pripensos,” batalante kun la kontraŭularo de via reĝa moŝto,—respondis la oficiro, mi nun havus mian manon, mi povus labori kaj ne bezonas pension.

La reĝo senkolere pravigis lin kaj tuj difinis por li pension.

                                      V. Selivanov

LA  EDUKADO

En la eduka problemo kuŝas la granda sekreto de la perfektigo de l’homaro.                                   —Kant.

La edukado povas ĉion, eĉ dancigi ursojn.       —Leibnitz.

Plej grava estas la unua edukado; ĝi ne kontesteble apartenas al la virinoj.                                     —J. J. Rousseau.

Kiu ne volas, ke la kampulo scii, legi kaj skribi, tiu sendube eltiris renton el lia malklereco.                             —Mirabeau.

La estonteco de la infanoj ĉiam estas la verko de iliaj patrinoj.

                                           —Napoleono.

Nur dum juneco estas forĝebla la homa spirito.    —Pitagoro.

La edukado kreas pli da honestaj homoj ol la naturo. —Demokrito.

LA  PRINTEMPA  ĜARDENO

En printempo ĉiuj plantaĵoj preskaŭ floras kiel brodaĵo sur la natura silkŝtofo. En ili unuj prezentas al ni ĉarman bonodoron, aliaj — belan koloron; unuj estas arbetoj, aliaj herboj. Jen mi skribas kelkajn nomojn: narciso, orkido strange bonodora, pruna floro, persika floro, rozo, floroj de magnolio, azaleo, tearbo, peonio, dicentro, vistario, spireo, hamamelo k.t.p. Ĉar oni ne posedas varmdomon, la printempa floraro estas precipe de arbetoj.

Lastatempe la ĝardenistoj kaj kelkaj domĝardenoj konstruas al si la vitroĉambrojn por varmigi la plantaĵojn specialajn kiaj en vintro kreskadas kaj floras dum frua printempo dank’al la alta varmeco. Se vi vizitis nun la ĝardenon, vi certe vidos kiel multe estas da florspecoj: bulbaj kaj herbaj nome: anemono, hiacinto, primolo, cineralio, geramio, safrano, tulipo, dianto, papavo, papaveto, lezedo, violoj trikolora kaj bonodora, kaj multaj herboj.

*梅，李，同为pruno. 玉兰，辛夷，天女花，木兰，厚朴花，均名magnolio. 牡丹，芍药，同为peonio， 惟吾人可以peonio arbeta kaj herba分别之。 笑靥，荼蘼，珍珠花，均为spireo. 风信子俗名洋水仙。cineralio吾国近日盛植之，春菊云者，求行文之便姑定一名耳。 值腊红，译音之变。

（译文：春时百花争放，灿如锦绣，或放奇香，或呈异采，或为木本，或为草本。试略举其名如下：水仙，芬芳之兰，李花，桃花，月季，玉兰，杜鹃，山茶，牡丹，荷包牡丹，紫藤，笑靥，迎春诸花。春花以木本为多数，盖以无温室故耳。

顾植物中有可以赖温度之力而冬期发育早春开花者，故近时园艺家及庭院中均建造玻璃室以烘托植物。君等试一顾期园庭，必见种种之花色， 球根类以及草木类，如白头翁，风信子，樱草，春菊，值腊红，洎夫兰，郁金香，石竹，罂粟，虞美人，水木樨，三色堇，香堇，诸种是也。）

ĈU  VERAMANTO?

Sinjoro Pafaĉuly estas pasia ĉasanto... Oni eĉ povas diri “ĉasito”, ĉar vere li preskaŭ pasigis sian tutan tempon per ĉasado. Liaj ĉasrezultatoj estas sufiĉe bonaj; sed, rakonte pri siaj ĉasadoj, li ĉiam pli grandigas siajn ĉassukcesojn.

Hieraŭ, ekzemple, li mortpafis naŭ leporojn. Hodiaŭ li venis en la amikarejon por rakonti sian hieraŭan sukceson.

—Mi mortpafis naŭdek naŭ leporojn,—li diris. Ĝenerala rido akceptas tiun ĉi maltiman aserton. Unu el la aŭskultantoj eĉ riskis rimarkigi al li:

—Naŭdek naŭ leporojn? Sed , kara amiko, se tio ĉi estas vera, vi senĝene povus diri cent!

Sinjoro Pafaĉuly kun plej serioza mieno respondis:

—Kial? Mi ja ne volas mensogi pro unu leporo!

ALLOGA  LIBRO

En la pasinta jaro 1913, unu germana libreldonisto, por akiri kiel eble plej multe da aĉetantoj, donis al sia nova libro tiun ĉi atentaltiran titolon: “Kion ĉiu junulino devas scii antaŭ sia edziniĝo.”

La rezultato estis miriga: dum tre mallonga tempo tridek mil ekzempleroj estis disvenditaj en Germanujo. La alloga titolo faris sian fruktdonan efikon,—kompreneble — Ĉar la avidaj junulinoj tute ne suspektis, ke la tuta enhavo de tiu ŝatinda verko estas ... Receptaro de kuirarto.

Poste, kelkaj kolegoj faris proceson kontraŭ la ruza eldonisto, pro “maldeca konkurado”; sed la tribunalo pravigante la kulpigiton, malkondamnis lin —ĉar la kuirarton vere devus koni junulino antaŭ sia edziniĝo.

HAVU  SUNON ...

Havu sunon en koro, ĉu ventegas kaj pluvas, ĉu malheliĝas la ĉielo, malplaĉigas la tero.

Havu sunon en koro. Via vivo estos luma eĉ se malheliĝas via sorto.

Kantu eĉ se zorgoj vin penigas, kantante vi venkos la solecon plej grandan.

Estu bonkora! Ne perdu kuraĝon!

Havu sunon en koro, vi venkos la sorton...

REĜO ... ŜTELHELPANTO

Dum la regado de Ludoviko XIV-a okazis foje ke ŝtelisto penetris en Versailles’an palacon.

La ŝtelisto klopodis dekroĉi altvaloran murhorloĝon, kiam, neatendite la reĝo eniris en tiun ĉambron. La ŝtelisto, kiu verŝajne ne konis la reĝon ne konfuziĝis; kontraŭe, tute trankvile li diris al la reĝo:

—He, mia bona, bonvolu iom apogteni la ŝtupetaron, ĉar mi timas, ke ĝi glitos kaj mi falos teren.

La reĝo ridetis pro tiu naiveco kaj apogtenis la ŝtupetaron. Li opiniis, ke la ŝtelisto estas horloĝisto-laboristo, kiu forportas la horloĝon por ĝin ripari.

La sekvintan tagon la maltima ŝtelo elsciiĝis; oni raportis pri ĝi ankaŭ al la reĝo. Tiu ĉi, mirigita, aŭskultis al raporton, poste eksplodis je ridego, dirante:

—Sinjoroj, mi petas, ne parolu pri tiu ĉi okazintaĵo, ĉar ... mi mem estas kunkulpulo de la ŝtelisto.

VIVANTA  LINGVO  DE  VIVANTA  POPOLO

I

Ĉiu lingvo vivanta havas propran spiriton, ĝi reprezentas la sentojn kaj ideojn de la popolo, kiu ĝin parolas, kaj lingvo povas vivi nur per tiu propra spirito, kiu kreas ĝian literaturon. Pro tio, se D-ro Zamenhof estus nur lingvisto, li estas kreinta artefaritan lingvon, kiu eble restus senviva teoria projekto, kiel tiom da aliaj. Sed antaŭ ol esti lingvisto kaj vere antaŭ ĉio, nia majstro estas “homo”. En nian lingvon li jam de la komenco enblovis “homan” spiriton. En ĝi li verkis “homajn” poemojn. Kun ĝi li ligis grandan ideon kaj noblan senton. Tiel, kune kun la lingvo, li fondis popolon kaj, laŭ sia propra konfeso, li fondis la lingvon nur pro kaj por tiu nova popolo. Kaj tiu popolo nun vivas kaj kreskas ĉiujare. (Daŭrigota)

II

Kiu studis la historion de la lingvoj, tiu scias, ke la lingvoj vivas kaj evolucias nur dank’al “sentaj” movadoj, neniam dank’al decidoj de lingvistoj. Ĉiuj scias, kiel la potenca movado komencita de Luther en Germanujo progresigis la germanan lingvon, dum samtempe ĝi transformis muzikarton kaj kantadon. Kiu konas la historion de franca lingvo, tiu bone scias kiel, ĉe la komenco de la lasta centjaro Chateaubriand, per enkonduko de “nova sento” en la literaturon komencis la grandan sentimentalan movadon, kiu tiel riĉigis la francan lingvon kaj baldaŭ donis al ĝi Victor Hugo kaj lian skolon. (Daŭrigota)

III

Nu, ĉu la unua verso de nia amata himno ne estas: “En la mondon venis nova sento ...”?

Jes, tiu “nova sento” estas la kaŭzo, kia nia lingvo allogis tiel fervoran armeon da adeptoj. Tiu “nova sento” donas al la esperantista popolo ĝian entuziasmon, ĝiajn kantojn, ĝian poezion, ĝian literaturon, unuvorte ĉion, kio faras la vivon de iu nacia lingvo.

Sed dum ofte la nacia patriotismo devigas homojn malami aliajn naciojn, kaj aliajn lingvojn, nia internacia kaj pura esperantismo nur igas nin ami ĉiujn popolojn kaj iliajn lingvojn.

Tiel ĉiu homo povas — kaj ĉiu ja devus —ami samtempe sian nacian lingvon por sia kara patrujo kaj Esperanton por la tuta homaro.

IV

De dudek jaroj, sur la lipoj kaj sub la plumo de l’esperantistoj, nia lingvo viviĝis kaj kreskis ĉiutage pli kaj pli. Ĝi nun estas vere vivanta lingvo, kiu komencis saman naturan evolucion, kiel la aliaj lingvoj kaj kiun de nun neniu en la mondo povas arbitre tuŝi.

Nia lingvo estas sur plej bona vojo. Ni povas iri antaŭen kun plej plena fido kaj renovigita kuraĝo, ĉar en niaj koroj kuŝas nun definitiva certeco pri la vivo de Esperanto.

Vivos Esperanto por la bono de la homaro......

LA  ŜTELISTO  DE  ANASEROJ

Iun tagon, homo venis al Salomono kaj diris:

—Ho, profeto, mi havas najbaron, kiu ŝtelas miajn anserojn kaj mi ne povas malkovri la kulpulon.

—Bone, —respondis Salomono,—mi okupiĝos pri cia afero, al neniu parolu pri ĝi.

Efektive, je la kunveno de la fideluloj en la templo, kie la profeto instruadis, li subite rigardis akre kaj severe la ĉeestantaron kaj diris:

—Estas inter vi homo, kiu ŝtelis anserojn de sia najbaro kaj li havas la senhontemon veni en la templon kun la plumoj sur la kapo!

Ĉe tiuj vortoj viro konfuzite metis rapide la manojn al sia kapo.

Prenu tiun viron,—diris Salomono,—kaj frapadu lin; li estas la kulpulo!

ESPERANTO  KAJ  ARI-LINGVOJ

La gramatiko de Esperanto venas entute el indo-eŭropa fonto, kaj estas rezultato de studado kaj simpligo de l’gramatikoj de la modernaj eŭropaj lingvoj.

La historio de Esperanto do ne komenciĝis kun si mem, sed jam kun la historio de siaj prapatroj. La radikoj de nia vortaro alportis kun si en la novan lingvon la forton kaj la intereson de sia longa antaŭa histortio tra la dialektoj de l’ariaj gentoj.
Resume, estas utile memori, ke la vortaro kaj gramatiko de Esperanto estas eltiritaj de l’indo-eŭropa fundamento tia, kia ĝi ankoraŭ aperas en la modernaj lingvoj de l’ romana, germana kaj slava grupoj. Esperanto estas komuma lingvo de l’ modernaj-ariaj gentoj de l’ Okcidento kaj pro tio kompreneble speciale facila por ili. Tamen la homoj de ne-ariaj gentoj ĝin ankaŭ facile lernas pro ĝia rimarkinda simpleco kompare kun la ofte tre granda malfacileco de siaj propraj lingvoj.

Se oni trarigardas verkon kiel la “Universala vortaro” de Zamenhof, “ Naŭlingva Etimologia leksikono” de Louis Bastien, oni vidas, ke la plej granda nombro de radikformoj elektitaj en Esperanto ekzistas samtempe en diversaj vortoj de preskaŭ ĉiu romanaj kaj germanaj lingvoj kaj eĉ ofte de l’ slavaj.

Esperanto  Latina  Franca Itala  Hispana Portugala  Germana Angla Rusa

Abato      abbas    Abbé   abate abad ablade  Abt   abbot    abbat

Bruna   —  brun bruno bruno bruno Braun brown brunet

Horo hora   heure  ora hora  hora  Uhr    hour —

Karto charta carte carta carta carta Karte card    kerta

Vino  vinum vin vino  vino vinho Wein wine   vino

*aria = indo-eŭropa

KRUELECO

Filipo IIa, reĝo de Hispanujo, estis tiel barbara, ke la inkvizitoroj, por plaĉi al li , invitis lin por rigardi la spektaklon de aŭtodafeo. En la jaro 1559, en Valladolid, la reĝo ĉeestis nun tian teruran spektaklon, je kiu oni bruligis vivantan unu junulon suspektitan de la inkvizicia tribundo pri protektado de l’ protestantismo. Kiam la flamoj de la ekuzekuta brullignaro atingis la piedojn de la kompatinda viktimo li direktis petegan rigardon al la reĝon. Sed tiu ĉi, sen emocio, sen kompato, diris al la inkvizitoroj:

—Volonte mi liverus al vi eĉ mian propran filon, se li herezus. Kaj se vi ne havus sufiĉe da ligno por lin bruligi, mi mem alportus la  bezonatan kvanton da ĝi per miaj propraj manoj.

LA  DELEDITO, KIU  PERDIS  SIAN  MANUSKRIPTON

Kelkajn minutojn antaŭ la momento, kiam li devos parolo, li volis preni el la poŝon la multekostan paperon. Li metas la manon en la dekstran poŝon, nenio; en la maldekstran, nenio; en la ekstrajn poŝojn de l’ surtuto, en la pantalonajn, en la veŝtajn, ĉie nenio; li fable rigardas en la paperujon, en la monujon, internen de sia ĉapelo, ĉiam nenio. Kredeble li ĝin forgesis en sia ĉambro; nun estas tro malfrue por iri tien. Kia malfeliĉo! Tia bela parolado! Kion fari? Li penas memore kelkajn frazojn; li bone trovas la finon, sed la komenco ĉiam forflugas. Kaj nun la sekretario vokas: “S-ro Sennomulo el Sennomaj insuloj.” Kun timo li antaŭen iras sur la podiumon kaj komencas paroli kun tremanta voĉo. Nun la frazoj de la forgesita manuskripto venas en la kapon, sed senorde, intermikse, speco de la vorta kaĉo, kiu gluas la lipojn. Ĉar oni ne bone komprenas, oni multe aplaŭdas.

NEREFUTEBLA  PRUVO

La glora amerika verkisto Mark Twain estis rigardata kiel la unua spritkapablulo kaj talento de Usono. Oni atribuas al li multenombrajn spritaĵojn kaj sennombrajn mistifikojn. Jen unu el ili, tute aŭtenika:

Unu klerulo, fama oratoro faris publikan paroladon antaŭ distinginda publiko, Mark Twain, laŭ sia bonhumora kutimo, intencis lin kritikaĉi. Li diris al li:

—Via parolado estis bonega, kara sinjoro; mi nur rimarkigas al vi, ke mi havas en mia biblioteko unu libron, en kiu ĉiuj vortoj de via bela parolado troviĝas, de la unua vorto ĝis la lasta.

La klerulo tre embarasiĝis kaj konfuziĝis; ja estas terure esti kulpigita pri plagiato. Li do postulis klarigon de Mark Twain, kiu promesis, ke morgaŭ li sendos tiun libron al la klerulo.

Kaj fakte, la morgaŭan tagon la eminenta oratoro ricevis de Mark Twain unu libron, zorge enpakitan. Malfermante la pakaĵon, li elprenis el ĝi unu ...vortaron!

HUNDA  AMIKECO

En Tylza okazis kurioza akcidento. Du hundoj, devenantaj de la raso de Sanktbernardaj hundoj, entreprenis ekskurseton. Ili iris ĉasi kontraŭ anasoj, kiuj multenombre amasiĝadas sur la ne frostiĝantaj marĉoj de Memel. La hundoj rampadis sur la maldika glacio.

Subite la glacio ekrompiĝis sub ili, kaj ili ambaŭ enfalis en la akvon. Unu el ili sukcesis elsalti sur la glacion, sed la fortega glacio fortrenis la duan laŭ la ondofluado.

Ĝia kunulo iradis embarasita, nur laŭte bojante, ĝis fine ĝi ekkaptis la amikon per la dentoj je la nuko, kaj altiris ĝin al la bardo.

                                     H. Polworowska

MALPUNO

Iam reĝo vizitis malliberejon. Inter aliaj, li ankaŭ interparolis kun la malliberuloj, demandante ilin pri la kaŭzo de ilia puno.

—La juĝisto eraris,—diris la unua,—mi estas senkulpe malliberigita, mi faris nenian pekon.

—Falsaj atestantoj agis kontraŭ mi, — parolis la dua, —oni nin kondamnis senkulpe.

—Oni subaĉetis la juĝiston, — pretendis la tria,—mi maljuste estas punita.

—Mi nur bonfaris — asertis la kvara, —tamen oni arestis min. Senrajte oni metis min en la malliberejon.

Kaj tiamaniere ĉiu certigis la reĝon pri sia senkulpeco.

Fine li demandis la lastan.

—Kaj vi, kial oni alportis vin ĉe tien?

—Ĉar mi ŝtelis ĉevalon.

Tiam la reĝo sin turnis al la direktoro de la malliberejo kaj diris:

—Tuj forpelu tiun ĉi ŝteliston el la domo! Tia fripono ja ne meritas restadi inter tiom da honestaj homoj.

PORTRETOJ

I

Korneljo, la malafabla. — Korneljo malofte salutas: salutita, li apenaŭ respondas; li ne faras demandojn ne necesajn: demandita, per iom da silaboj li rapidas. Riverencojn li faras malafable aŭ ne faras; neniam li ĉirkaŭ prenas por ceremonii, por moki li parolas al neniu; mli seke parolas, al laŭdoj li turnas dorsen. Aŭdante pri suferoj de amikoj li malĝojiĝas, paliĝas, larmoj aperas en liaj okuloj; li pruntedonas volonte kaj tuj, klopodojn kaj monon, se ili estas bezonataj.

Korneljo estas de ĉiuj juĝata — kiel malafabla kaj malbonkora viro.

                            De Gaspare Gozzi

II

Lisandro, la afabla. —Lisandro, sciigita de sia servisto, ke amiko venas viziti lin, kunpremas kaj grincigas la dentojn; per la piedoj li frapas teren; li grumblas, koleras. La amiko eniras: Lisandro aranĝas sian vizaĝon, li ĝoja kaj plezura igas ĝin; li afable akceptas, ĉirkaŭprenas sian amikon kaj diras konvenaĵojn: li plendas, ke de longa tempo li ne vidis lin; se li baldaŭ ne vizitos lin, li minacas lin per sia kolero. Novaĵojn li petas pri lia familio, pri liaj aferoj. Ĉe ĉiu vorto li havas novas vizaĝon. La amiko estas elironta: “Ho, kial tiel frue?” li diris. Nur kun ĉagreno li povas lasi lin eliri. La lastaj vortoj estas: “Rememoru min. Venu. Mia domo estas via ĉiutempe.” La amiko eliras. La pordo de ĉambro estas fermita. — “Malbenita vi estu!” diras Lisandro al la servisto, “ĉu mi ne diris al vi, ke mi ne volas ĝenulojn? Diru ĉiam, ke mi forestas. Tiun viron mi ne volas!”

Lisandro estas ĉiam laŭdata kiel afabla kaj bonkora viro.

                                       G. G.

ANKAŬ  LI  VOLAS  VIVI

Viro venis al kuracisto kaj diris, ke li estas iom malsana.

—Ĉiam, kiam mi estas malsana, mi iras al kuracisto.

—Jes, tiel estas ĝuste. —diris la kuracisto.

—Jes, ŝajnas al mi, ke la kuracisto ankaŭ devas vivi; kaj kiam mi ricevis la recepton, mi iras al la apoteko, ĉar la apotekisto ankaŭ devas vivi, —diris la viro. — Sed kiam mi revenis hejmen, mi malfermas la fenestron kaj ĵetas teren la kuracilon.

—Sed kial do?—demandis la kuracisto.

—Ĉar ankaŭ mi volas vivi! —respondis la viro.

VOJAĜMOTIVOJ  DE  LA  NACIOJ

Ĉiuj nacioj vojaĝas malsammaniere: la Anglo sekvas sian guston, la Germano sian gvidiston, la Franco sian edzinon. La Anglo veturas, la Germano transportiĝas, la Franco promenas. La Anglo faras ekskursojn kaj aĉetojn, la Germano observojn kaj ŝparojn, la Franco ĝuojn. La Anglo deziras vidi, la Germano rigardi, la Franco esti vidata.

                                     F. Pillath

EL  MUZIKTEORIO

Notoj estas la tonoj kiuj sin trovas sur la diversaj muzikinstrumentoj. Ili havas specialajn nomojn, kaj oni notas ilin surpapere per apartaj signoj. La daŭron de ĉiu noto oni rekonas per ĝia formo; kaj por noti la nunan muzikon oni uzas jenajn terminojn: Brevo, notego, duono, kvarono, kroĉo, dukroĉo, trikroĉo.

Oni metas punkton post ia noto por montri, ke per ĝi la noto devas aldone daŭri duonon de sia valoro; kunpunkta kvarono valoras daŭron de tri kroĉoj. Oni plie povas uzi dupunktojn post sama noto; per la dua punkto la noto devas aldone daŭri duonon de la unua punkto; t.e. Dupunta kvarono valoras tir kroĉojn, kaj unu dukroĉon.

LA  PRINCO  KAJ  LA  DUONBLINDULO

La araboj eltiras malfavoran aŭguron de renkontiĝo kun unuokuleblindulo.

Princo eliris por ĉasado, kaj la unua persono, kiun li renkontis, estis duonblindulo.furioze, li ordonis, ke oni prenu kaj frapadu lin en malliberejon.

Li sukcesis en ĉasado kaj mortigis multe da bestoj.

Kiam li revenis hejmen, li liberigis la mizerulon,kiu diris:

Ho printco! Vi renkontis min kaj vi faras sukcesplenan ĉasadon kaj mi ... mi renkontis vin kaj mi estas frapata kaj malliberigita! Kiu do le ambaŭ ni estas malbona aŭguro?

La princo ridis kaj ordonis , ke oni faru al la spritulo malavaran donacon.

UTILO  DE  LA  PUBLIKAJ  ANONCOJ

Agento de ĵurnalanonca entrepreno tre varme rekomenas sian firmon al nutraĵvendistino, sed la lasta restas nekonvinkebla, ŝi neniel fidas en la profito de la publikaj anoncoj.

Fine la bona ideo naskiĝas en lia kapo: li diras al nutraĵvendistino:

—Vi certe scias, kiamaniere la kokino ovnaskas; ĝi krias, kriadas:kot-kot, kot-kodaaaĉ kot-kodaaaaaĉ!... Kaj ĉu vi vidis jam anasinon ovnaskanta? La anasino ovnaskonta ja sin kaŝas neniu vidas ĝin. Jen do la bruema kokino faras publikan anoncadon pri sia ago, ĝi laŭte sciigas al la tuta mondo, ke ĝi ovnaskas; dume la silenta anasino ne anoncas, ĝi sin kaŝas, kaj neniu estas sciigata pri ĝia ovnasko. Kaj kio estas la rezultato? Vi ja scias: kokinovoj estas ĉie serĉataj ĝenerale uzataj, vendataj kaj aĉetataj en la tuta mondo; dume la anasinovoj estas nur maloftege uzataj kaj preskaŭ nekonataj. Jen nerifutebla utilo de la publikaj anoncoj.

TRI  MUŜOJ

Senzorge, gaje flirtadis tri muŝoj, en butiko de spicvendisto. Ili vigle zumis, ĝoje ili ĝuis la vivon; ili ja pri nenio suferis mankojn.

Jen ili malsatiĝis; oni devis tagmanĝi. Ĉiu el ili, laŭ sia gusto, volis kolekti bonan manĝaĵon ...

La unua surflugis sur farunon; ĝi satiĝis, sed , ho ve! Ĝi mortis post kelkaj minutoj. Ĉar la faruno estis falsita.

La dua surflugis sur konfitaĵon; ĝi satiĝis, sed , ho ve! Ĝi mortis post kelkaj minutoj. Ĉar la konfitaĵo estis falsita.

La tria surflugis sur muŝmortigilon; ĝi satiĝis, sed , kaj poste ĝi vigle, kontente forflugis. Ĉar la muŝmortigilo ankaŭ estis falsita.

                                      Hugo Regencys