Kompreneble, memorindaj poemoj diras ion pri la monda situacio, socia situacio aŭ estas filozofiaj, aŭ estas plaĉe fantaziaj aŭ ekstravagancaj.
Sed tio ne malpermesas la verkadon de poemoj nur ĉar tiu verkado donas ĝojon al la verkisto aŭ ĉar la solvo de malfacila vortoludo donas senton de sukceso. Tio ankaŭ donas plezuron.
Mi diras 'bonvenon' al ĉiuj tipoj de poemoj, ĉiuj tipoj de poetoj kaj ĉiuj celoj. Oni rajtas verki hobie, oni rajtas verki pro ardaj konvinkoj.
Kompreneble, ne ĉiuj estas gemoj. :)

La densa rimado de ĉineskaĵoj estas tre malfacila. Do, estas ege malfacile krei gemon. Sed eĉ la kreo de mezkvalita ĉineskaĵo jam donis al mi multan plezuron kaj eksciton pri sukceso.
Lastatempe, mi ne ofte provas. Sed, mi povas diri, ke tio estas plezurdona.

Dankon, Cindy, pro saĝa (kaj takta) respondo. Mi ne tro parolu, ĉar mi mem apenaŭ verkis originalaĵon en tiu stilo. Efektive, ĝis nun mi ĉefe okupiĝis pri tradukoj. En aliaj stiloj. Mi antaŭĝojas je la respondoj de niaj ĉinaj amikoj. Amikoj, kion diras la tradicio pri ĉi temo?

Cindy estas prava. poezio inkluzivas diversajn specojn de poemoj. iuj korinklinas al striktregula poemverkado, sed aliaj al libera esprimado per poemoj. tio absolute dependas de onia ŝato. en la ĉina poezio ankaŭ ekzistas diversspecaj poemstiloj, striktregulaj kaj liberformaj. oni rajtas elekti ajnan formon por esprimi sian menson aŭ por priskribi naturaĵon. ĉinesko originas el la fiksformaj poemoj (ĉine: ci), tre grava poemspeco kun historio de ĉirkaŭ 1500 jaroj. ĝis nun multaj ĉinoj ŝatas verki poemoj per diversaj skemoj de ci, kvankam la moderna ĉinlingvo multe disvolviĝas. en antikvaj tempoj, ci havis pli striktan postulon, ekz. en uzado de tonado de ĉinaj ideogramoj (vortoj), sed kun temppaso, oni malofte konsideras tiun elementon nuntempe. ĉinesko en esperanto fakte baziĝas sur la moderna formo de ci, ekskludante tonadon de vortojn, ĉar en esperanto oni ne povas trovi la saman elementon (tonadon). laŭ jam aperigitaj ĉineskaĵoj, oni povas trovi, ke esperanta ĉinesko jam elsaltis el la limigo de ĉina antikva ci. oni ne nur verkas pri floroj, sed ankaŭ rakontas pri multaj aferoj.
mi nur emfazas, ke elektado de poemaj stiloj estas persona.

Dankon, Vejdo. Via respondo helpas al mi kompreni la aferon.

Kara Hannes,

poemo kun fiksa formo estas poemo kun fiksa formo, do necesas tute sekvi al tiu formo. Se oni ŝatas verki pli libere oni verku prozpoemojn, tiuj estas tute sen fiksaj formoj. Do, oni elektu por si laŭplaĉe kiel verki ion, sed poste oni sekvu al la reguloj. Se oni sekvas al fiksa formo, oni nepre sekvu centprocente al tiu formo. Alikaze tiu formo perdus ja sian sencon.

Pri ĉinaj poemformoj mi estas ofte iom necerta, precipe pri ritmaj aferoj, ĉar mi ne konas tiel bone la regulojn por poemoj kiel en poemoj laŭ eŭropeca stilo. Sed tio ne detenas min verki de tempo al tempo en ĉineskaj formoj, simple tial ĉar plaĉas al mi foje trempi mian kapon en aliajn poemmondojn:)...

Pri la debato formo kaj enhavo, validas por mi la sekva: almenaŭ unu afero en poemo estu nova, aŭ la formo aŭ la enhavo. Ne konsilindas, ke ambaŭ partoj estu novaj, ĉar tiukaze eble mankus la ponto al la legantoj. Se kaj la formo kaj la enhavo estas jam konataj de poemo, ĝi estas en severa senco superflua poemo. Vera arto kaj vera scienco havas tion komunan, ke ili nepre kreas novan, tio priatentindas laŭ mia konvinko ankaŭ ĉe la farado de poemo.

La penson, ke ĉiu artaĵo devas estis nova aŭ forme aŭ enhave, mi trovis iam ĉe la fama filozofo Hegel en verko pri estetiko, tiu penso tiam vere konvinkis min, tiel, ke mi ofte devas pensi pri ĝi, se mi verkis ian superfluan tekston:)

Dankon, Cezar, pro informoriĉa respondo. Ĉu vi memoras la nomon de tiu verko de Hegel? Mi ŝatus legi.

Ĝi simple nomiĝas "Ästhetik " (Estetiko) Estas prelegoj pri estetiko, temas pri la regno de belo, kaj pli proksime pri la "bela arto", pri ĝia tereno. La verkoj de Hegel estas kutime kaprompigaj, sed tiu verko ne, ĝi flue legeblas kaj entenas multajn saĝojn kaj vidpunktojn, kiuj ankaŭ al ne-filozofo tuj estas kompreneblaj. Cetere unu el la plej bonaj amikoj de Hegel en ties juneco estis la fama poeto Hölderlin. Hegel rilatis bone ankaŭ al la verkisto kaj poeto Goeto, kiun li eĉ vizitis en Vajmaro (Weimar). La influo de Hegel al germanoj estas granda, speciale kompreneble la dialektiko, kiun Marx preskaŭ komplete transprenis, li devis meti ĝin nur ankoraŭ de la kapo sur la piedojn, kiel li iam menciis ironie. Ankaŭ la individua anarkiisto Max Stirner estis entuziasma universitata lernanto ĉe Hegel, kvankam por tiu la ŝtatideo estis pli grava ol la nepra volo esti subigata de neniu.