Ŝtono ankaŭ disfloras

—laŭ ĉinesko Jiangnanchun

Sensente

la ŝtono

kuŝas jam longe

en ĉi sezono

aŭtuna fruktodona

sur flaveta gazono.

Jen birdo

super ĝi

flugas pretere

en gaja ari’

faligas senzorgeme

semon pro la kanta kri’.

La semo

sencele

sin ŝovas trafe

aŭ iras ŝtele

en la ŝtonan fendeton

por reviviĝi ele.

Verŝajne

ŝtona kor’

ekplenas de am’

per zorga favor’

protektas ĝin en la sin’

vartadas ĝin kun fervor’.

Forpasas

aŭtuno

sekvas la vintro.

Venas en nuno

la printempo sunplena

kun viviga fortuno.

Vekiĝas

la semo

skuas talion

kun ĝoja ĝemo

etendas sin senĝene

el la ŝtona dilemo.

La floro

en sunlum’

ridas fiere

en ŝtona brakum’

jam invitas abelojn

alflugi kun dolĉa zum’.

Ĉu fridas

la ŝtono?

Ho ne, neniam.

Kiel patrono

ĝi servas ĉiutempe,

se okazas bezono.