Korvo kaj vulpo

—laŭ ĉinesko Sopir-al-sudo

Ricevis

korvo ĝojplene

fromaĝpecon de l’ Dio,

flugis kun ĝi buŝtene

al arb’ serene.

Jen vulpo

kuris pretere.

La fromaĝa bonodor’

alblovis ventlivere,

tentis lin vere.

La vulpo

gapis avide

al la korvo sur arbo.

Li jam naskis inside

planon decide.

Ruzeme

li al la abi’

iris kaj svingis voston

kun ŝajniga emoci’—

sed, fakte envi’.

La vulpo

diris miele:

“Kara trezoro, vere

vi ja aspektas bele

ŝajne anĝele.

Vi havas

staturon belan,

mirindan okulparon,

kaj plumaron fabelan

ja blanke helan.

Vi certe

pepas arie.

Kantu, kara fratino,

tuj kantu melodie,

kantu pasie.”

La korvo,

multe sorĉite

de la mielaj vortoj,

malfermis senhezite

buŝon kvivite.

Pum! Falas

teren la fromaĝ’.

La vulpo tuj buŝprenis

ĝin, forkuris kun kuraĝ’.

Ho, kia domaĝ’!

adaptita el fabloj de Krilov