La plej bela sezono

—laŭ ĉinesko Sopir-al-sudo*

Folioj

iom post iome

flaviĝas ĉe aŭtunfin’

kaj ekfalas malzome

kaj pejzaĝ-done.

Orflavaj

flokoj en aer’

flirtadas papilie

vent-rajde en liber’

sible kun leĝer’.

La tero

kovriĝas plene

per folioj en orflav’

ne mortintaj ĉagrene

sed vivaj bene.

Sur river’

flosas laŭflue

oraj veletoj belaj,

ja cedemaj senbrue

kaj vetur-ĝue.

Folioj

de flava kolor’

pavimas la teron per

bela natura trezor’

brila kiel or’.

ha, kiel

bela la mondo!

La panoram’ aŭtuna

de rivero ĝis monto

belas en blondo.