.gif)
楼主
六封信
原著：[波兰]Jean Forge 翻译：Minosun
一
尊敬的博士先生：
对于我的来信，你一定感到诧异吧。是的，从昨晚起，你不再是我尊敬的人了——这是你的报应！我本想打电话给你的，但我担心你会歪曲我的话——男人总是这样“想入非非”的。再说，我也不可能在电话里把我想说的一切都说清楚。噢，天啦，最后我才想起来，你压根儿就没有电话。所以，我只有写信了。为了更有效地说明问题，我不得不谈谈昨天晚上发生的一切。
在昨晚的世界语俱乐部里，你做了篇非常有趣的演讲：《有无柏拉图的爱》。我怀着极其浓厚的兴趣聆听了你的讲演。是的，我必须承认，我钦佩你在处理这一如此敏感而又棘手的话题时所表现出来的雄辩才能和透彻见解。我一直以为你是个理想主义者，你昨晚的演讲第一次证明了这一点，也因此而使我兴奋了好一阵子。我之所以尊敬你，是因为我一向把你当作为我们崇高事业而战斗的理想伙伴。然而，也正是昨天，我才知道，你不过是个“爱”的王国里的理想主义者；而我，天啦，却经受了怎样的不幸啊！
晚会后，你陪我回家。当时，我忽然产生了个念头，希望能和你再谈谈那个敏感的话题。因为你是我的朋友，所以我也就毫无顾忌地邀你去我家喝杯茶。
屋里只有我们俩。当人们想和自己的好友——比如昨晚的你——聊一聊的时候，那么，这种两人单独的亲切相会无疑是件令人愉快的事情。我给你斟茶，又倒了一小杯利口酒，这酒是上届国际世界语大会上偶然买到的。末了，我又拿出许多一直和我保持密切联系的外国朋友的照片和信笺给你看。我们还讨论了这样一个问题：借着世界语的通信能否产生爱情，这种爱是否就是纯柏拉图的、无性欲的。使我们特别感兴趣的是一位美洲青年的来信。当你读到他那炽热的爱之宣言时，你突然搂住我，吻我——发疯似地吻了我……在你离开我的房间后，我才醒悟过来，忘了给你这个可恶的恶少一记耳光！
显然，我写这封信的目的，就是要给你一个象征性的耳光。你应该为你昨日的行为而感到羞愧！我不知道你现在还和哪种女人来往。不过，先生，想在我身上揩油，那你就错了！我可不是那种随随便便用吻或甜言蜜语就可以弄到手的女人，更不是那种用肉欲的邪念就可以任人摆布的女人……当然，我也并非就是一个墨守成规的人。这一点，你也许会在我的信中看到。我并不反对某位男士爱我，但是，这种爱并不意味着他就可以胡作非为，肆无忌惮——就像你博士先生的所作所为！
更令人愤慨的是，你竟然以志同道合者的面目在滥用我们崇高的世界语，甚至还利用了我的同志般的信任——在她的居所，你袭击了一位手无寸铁的姑娘，几乎是强奸了她——这难道就是你在俱乐部里所宣扬的美好理想？我请你记住：我是个正派的姑娘，和她相处的人必须尊重她，而且要绝对地规矩。我给你说这些，是因为我们还会在俱乐部里见面的。
敬礼
玛莉亚
二
亲爱的博士先生：
我不知道您是否收到我上星期写给你的信。为了确切地把这封信寄到你的手中，我不得不再写一封。
要我把上封信的内容再详细地叙述一遍，看来是不可能的。我只是想告诉你，在我家度过的那个晚上，你的确有些莽撞，因为我不是那种谁都可以任意亲吻的女人，更不是那种谁都可以为了满足自己的情欲而把她当作玩偶的女人……我还想告诉你，真正的朋友不应该象你那天晚上所表现的那样。我们世界语者之间的关系应该是同志式的关系。我们的爱只能是那种理性的爱，是一种把我们联系在一起的美好理想的爱！
我把这些告诉你并请求你——不要为此而感到难过。因为我知道，在人的一生中，难免会出些差错；我们每一个人都或多或少地要受制于我们的情感和欲望。我写这封信，仅仅是为了提醒你：希望类似的事情再也不要发生。但是，我并不希望你有这样的想法：以为我家的门对你再也不开放了。不会，绝对不会。请在适当的时候给我来个电话。
衷心地敬礼
玛莉亚
三
亲爱的博士：
你一直不回我的信，这是可以理解的。你的沉默，实际上非常清楚地表明，你已经意识到了自己的错误，并且有不再打搅我的意思。我理解你高贵灵魂所遭受的磨难。亲爱的博士，你要相信，我已经不生你的气了！昨天，我在俱乐部里找你，就是想把这一切告诉你，可是，你没来。难道真是由于我的缘故，你再也不来参加世界语晚会吗？对此，我感到非常抱歉。为了我们共同的绿色事业，我已经原谅你了，我甚至愿意再一次把我对你曾经有过的那种信任交还给你，并准备再一次邀请你（我刚才又买了一瓶新上市的利口酒）。
不过，我有更好的主意。你愿意在布里斯托尔大厅的舞厅里和我见面吗？明天下午五点准，这里有场特别精彩的爵士音乐会。音乐能使尴尬的会面变得轻松愉快，不是吗？我相信，会面能使过去的误会烟消云散。
最衷心地敬礼
玛莉亚
四
亲爱的约翰先生：
到底是怎么回事？昨天的舞厅怎么不见你的人影？还在生我的气吗？如果真是这样，那就太孩子气了！其实，我们永远是对好朋友。我还清楚地记得那最后一次的舞会，在舞会上，几乎所有的舞都是你陪我跳的……至于那个晚上发生的不愉快的小插曲，我早已把它忘之脑后了。你也应该把它忘掉！我不幸的人啊，由于那种愚蠢的行为，你承受了多大磨难啊！不可否认，利口酒也的确是有些厉害，对于那些易于激动的人来说尤其如此；那位美洲青年的过于炽热的爱之宣言也许也起了作用；我的蹭在你脸上的卷发恐怕也是其中的罪过之一（我记得，在我们一起看那封信的时候，我们的头靠得太近！）。总而言之，一切都不应归罪于你！
你不愿在布里斯托尔约会，是有道理的。爵士音乐确实太吵嚷，人们根本无法交谈。因此，我建议，咱们明天下午六点在马伦咖啡馆会面。这个地方非常宁静，也非常惬意。我们还会和从前一样，好好地聊一聊，你说是吗？至于那个愚蠢的吻咱们谁也不能提！
你的
玛莉亚
五
亲爱的约输：
你又没来！我不理解你的这种做法。请原谅我对你的指责和不满——既不按时赴约，也不回信，这不是无礼，又是什么呢？当然，我知道你是位知书达理的人，因此，我想，你的沉默，或许是由于其它什么原因。
我亲爱的约翰——请原谅我这样称呼您——我深感内疚和不安。一定是我的信过于严厉，伤害了你那颗自尊的心。你的缄默使我焦燥不安。多少天来，我彻夜难眠。因此，我恳求您，给我回个话！明天
上午九点我等你的电话。
一定！
玛莉亚
六
我的约翰：
我再也无法忍受了！你的永无休止的缄默简直要把我逼疯了。你为何要折磨我，一个软弱的、多日不眠的女人？你为何非要逼她流泪、使她不幸？你为何要如此残酷地、铁了心肠地报复她？
约翰，你真的要我发誓吗？好吧，我发誓——我爱你！你的那个晚上的吻，使我昏眩、使我幸福、使我陶醉……我不能再忍受……每当我闭上眼睛，我就幻想，我就渴望，我就祈求，一切再重来！来吧，我亲爱的！来吧，我等着你！
玛莉亚
尾声
可爱的、美丽窈窕的世界语者玛莉亚一边呼唤着，一边打开房门，她几乎是瘫倒在约翰的怀里。而约翰博士则笑容可掬，手持一束硕大的红玖瑰。他们狂热地吻个不停。然后，他们才把红玫瑰摆在了桌上。当他们各自举起一小杯盛有利口酒的酒杯时，她问道：“约翰，你说说，为什么不回我的信？ ”
“我的傻瓜”，博士淘气地一笑，回答说：“如果我回了你的信，那么，我现在怎么可能在你的房里，又怎么可能永远地吻、爱你呢？”
SES LETEROJ
de Jean FORGE
1. Letero
Estimata sinjoro doktoro!
Vi certe miras, ke mi skribas al vi. Certe, post la hieraŭa vespero vi meritas, ke mi traktu vin kiel homon senhonoran! Mi volis telefoni al vi anstataŭ skribi, sed mi timis, ke vi povus mian telefonadon miskompreni -- viroj estas ja tiel vantaj -- cetere mi ne povus ĉion telefone klarigi, kion mi ŝatas diri al vi. Fine mi forgesis ke vi tute ne havas telefonon. Do mi skribas. Por klarigi ĉion plej koncize, mi memorigos, kio okazis inter ni hieraŭ vespere.
En la Esperanta klubo vi faris hieraŭ interesan paroladon pri la temo: "Ĉu ekzistas platona amo?" Mi sekvis la paroladon kun grandega atento, jes, mi devas konfesi, ke mi admiris la elokventecon kaj subtilecon, kun ia vi traktis tiel delikatan temon. Mi sentis, ke en vi kaŝiĝis ĝis nun idealisto, kiu hieraŭ montriĝis unuafoje kaj kaŭzis pli viglan batadon de mia koro. Ĝis nun mi estimis vin nur kiel idealan samideanon, kiu batalis por nia kara afero. Kaj hieraŭ mi konstatis, kia idealisto vi estas sur la tereno de l' amo. Sed ho vi, kian malĝojan sperton mi poste devis travivi!
Post la kunveno, kiam vi akompanis min hejmen, mi havis la subitan deziron ankoraŭ babili kun vi pri tiu delikata temo, kaj ĉar vi ja estis samideano, mi simple invitis vin preni ankoraŭ tason da teo en mia loĝejo. Ni estis solaj. Mi opinias, ke tiu intima kunestado duope estas tre agrabla, kiam oni volas babili kun bona amiko, kian mi vidis en via persono ĝis hieraŭa tago. Mi verŝis teon en vian tason kaj vi ankaŭ ne rifuzis glaseton da Esperanto-likvoro, kiun mi hazarde aĉetis dum la lasta internacia kongreso. Mi alportis diversajn fotografaĵojn kaj leterojn de miaj multaj eksterlandaj amikoj, kun kiuj mi korespondas tre intime, kaj ni esploris la demandon, ĉu homo povas enamiĝi pere de Esperanta korespondado kaj ĉu tia enamiĝo estas pure platona, neseksa. Speciale interesis nin leteroj de junulo el Ameriko, kaj kiam vi komencis laŭtlegi liajn pasiajn amkonfesojn, vi subite ĉirkaŭprenis min kaj komencis min kisi... Vi kisis min kiel frenezulo... Kaj nur poste, kiam vi jam forlasis mian domon, mi konsciiĝis pri tio, ke mi forgesis vangfrapi vin pro tiel senhonta impertinenteco!
Kaj tial mi skribas al vi. Jes, mi sendas al vi per tiu ĉi letero simbolan vangfrapon, vi hontu pro via hieraŭa konduto! Mi ne scias, kun kiaspecaj virinoj vi ĝis nun rilatis. Ĉiuokaze koncerne mian personon vi tre eraras, sinjoro! Mi ne apartenas al tiuj virinoj, kiajn oni facile per kisoj kaj belaj paroloj povas akiri kaj sklavinigi por siaj voluptaj kapricoj... Mi ne estas malmoderna virino, kiel vi eble nun post mia letero vidos en mi. Mi ne estas kontraŭ tio, ke iu sinjoro enamiĝu al mi. Sed enamiĝo tute ne rajtigas kavaliron konduti tiel senhonte kaj agresive, kiel kondutis vi, sinjoro doktoro!
Sed ankoraŭ pli kolera mi restas pro tio, ke vi kiel samideano misuzis nian karan Esperanton, simple elprofitis mian samideanan konfidemon, por ataki senhelpan virinon en ŝia loĝejo kaj preskaŭ perforti ŝin... Ĉu tiel aspektas la belaj idealoj de via platona amo, pri kiu vi tiel bele paroladis en la Esperanta klubo? Bonvolu memori ke mi estas ĉasta fraŭlino, kiun oni devas trakti kun respekto kaj certa sinretenemo, ĉu vi komprenas min? Mi diras tion al vi, ĉar estas eble, ke ni denove vidos nin en la klubo.
Kun estimo
Mary
2. Letero
Kara sinjoro doktoro!
Mi ne scias, ĉu vi ricevis mian leteron, kiun mi skribis al vi antaŭ unu semajno. Ĉiuokaze mi skribas al vi ankoraŭfoje kaj sendas la leteron rekomendite, por esti certa, ke ĝi atingos vin.
Estus tre malfacile por mi ĉion detale ripeti, kion mi skribis antaŭ semajno al vi. Mi volis klarigi al vi, ke vi iom eraris en mia persono dum tiu komuna vespero, kiun ni pasigis en mia loĝejo. Mi ne estas tia virino, kian oni povas senskrupule kisadi kaj trakti kiel ludilon, por kontentigi siajn pasiajn avidojn... Kaj mi volis diri al vi, ke vera samideano ne kondutas tiel, kiel vi kondutis en tiu vespero. Almenaŭ ni Esperantistoj estu inter ni kamaradoj, kiuj amas sin platone pro la nomo de bela ideo, kiu ĉiujn nin ligas!
Mi volis tion komuniki al vi kaj peti vin, ke vi tamen ne sentu vin ofendita. Mi komprenas ke estas kelkfoje en la vivo situacioj, en kiuj homo povas forgesi sin. Ni ja ĉiuj estas pli-malpli dependaj de niaj sentoj kaj pasioj. Mi simple celas per mia letero konstati vian senpripensan agon kaj esperas, ke tio estonte ne ripetiĝos. Tamen mi ne volus, ke vi havu la impreson, ke mia hejmo de nun estas fermita por vi. Tute ne. Bonvolu ĉe okazo telefoni al mi.
Korajn salutojn de via
Mary
3. Letero
Kara doktoro!
Mi konstatas, ke estas tre simpatie de via flanko, ke vi ĝis nun ne respondis miajn leterojn. Via silento estas por mi klara pruvo, ke vi konscias pri via malkorekta ago kaj nun ne volas min denove ĝeni. Mi komprenas, ke via nobla animo simple hezitas aŭ ne povas ankoraŭ trovi la vojon al reciproka paciĝo. Mi volas certigi vin, kara doktoro, ke mi jam ne ĉagreniĝas! Mi serĉis vin lastfoje en la klubo por diri tion al vi, sed vi ne venis. Ĉu vere mi estas la kaŭzo, ke vi ne vizitas plu la Esperantajn kunvenojn? Mi treege tion bedaŭrus, kaj jam pri nia komuna verda afero mi pardonas al vi. Mi eĉ regajnis mian malnovan konfidon al vi kaj estus preta denove inviti vin (mi ĵus ricevis novan provizon da Esperanto-likvoro).
Sed mi havas pli bonan ideon. Ĉu vi volas morgaŭ renkontiĝi je 5 horo posttagmeze en dancejo de hotelo "Bristol"? Estas tie bonega ĵazbanda muziko, kaj muziko plifaciligas malagrablajn rendevuojn, ĉu ne? Mi estas konvinkita, ke nia interparolo klarigos ĉion.
Plej korajn salutojn de via atendanta
Mary
4. Letero
Kara sinjoro Johano!
Kio verdire okazis? Kial vi ne estis hieraŭ en la dancejo? Ĉu vi estas ofendita? Sed tio ja estus infanaĵo de via flanko! Ni ja estis ĉiam bonaj gekamaradoj, mi bone memoras la lastan Esperantobalon, dum kiu vi dancis kun mi preskaŭ ĉiun dancon... Kaj la malagrablan epizodon dum tiu nia komuna estado en mia loĝejo mi jam de longe forgesis. Vi same forgesu ĝin! Bedaurindulo mia, kiom vi devas suferi pro tia malsaĝa ago! Mi konfesas, ke la Esperanto-likvoro efektive estas iom forta kaj efikas speciale al la temperamento. Eble ankaŭ kulpis la tro pasiaj amkonfesoj de tiu amerika junulo, kiujn vi laŭtlegis al mi, eble ankaŭ miaj harbukloj tro tikle karesis viajn vangojn (mi memoras, ke ni komune legis la leteron proksimigante niajn kapojn tre intime), jes, ĉio senkulpigas vin!
Eble vi pravas, ke vi ne volis rendevui en "Bristol". La ĵazorkestro efektive estas tro brua, oni ne povas oportune interparoli. Tial mi proponas, ke ni morgaŭ rendevuu en kafejo "Marlene" je 6 horo. Estas tie tre trankvile kaj agrable. Ni babilos tiel, kiel iamaj bonaj kamaradoj, ĉu jes? Kaj pri tiu stulta kisado en mia loĝejo ni jam ĉesu paroli!
Via
Mary
5. Letero
Kara Johano!
Vi denove ne venis. Mi ne povas kompreni vian konduton. Pardonu ke mi riproĉas al vi kaj kritikas vian agmanieron. Ĉu ne estas malĝentilaĵo ne respondi al miaj leteroj kaj ne veni je fiksitaj rendevuoj? Sed konante vin kiel ĝentilulon mi supozas, ke io okazis, kio kaŭzas vian silentadon.
Mia kara Johano, pardonu ke mi tiel nomas vin, sed mi sentas grandan kulpon kaj konsciencajn riproĉojn! Certe mi estis tro severa en miaj leteroj kaj ofendis vian noblan koron. Via silento nervozigas min, depost multaj tagoj mi jam ne dormas. Tial mi tre petas vin, ke vi interkomuniku kun mi! Mi atendas ĉe la telefono morgaŭ inter 9-12 horo matene.
Nepre!
Mary
6. Letero
Kara Joĉjo!
Mi jam ne povas elteni. Vi konstanta silentado frenezigas min. Kial vi turmentas min, malfortan virinon, kiu havas sendormajn noktojn? Kial vi pelas larmojn en miajn okulojn kaj malfeliĉigas min? Ĉu mi meritas, ke vi traktu min tiel kruele kaj senkore?
Joĉjo, ĉu vere vi volas min devigi al amkonfeso? Jes -- mi amas vin! Viaj kisoj tiuvespere svenigis min, feliĉigis, ebriigis min... mi ne povas plu silenti... mi estas freneza, mi devas pensi ĉiam pri viaj kisoj... mi fermas miajn okulojn kaj revas, sopiras, deziregas, ke ĉio ripetiĝu! Venu, kara mia! Mi atendas! Venu!
Mary
Epilogo
"Karulo!" diris la bela eleganta Esperantistino Mary malfermante la pordon de sia loĝejo kaj preskaŭ svenante falis en la brakojn de la belkreska ridetanta doktoro Johano, kiu tenis en la mano grandegan bukedon da ruĝaj rozoj. Ili kisis sin longe kaj pasie. Poste, kiam la ruĝaj rozoj staris sur la tablo, kiam ili levis la glasetojn kun la Esperanto-likvoro, ŝi demandis: "Joĉjo, diru, kial vi ne respondis al miaj leteroj?"
"Kara mia!" respondis la doktoro kaj ridetis priponete, "ĉu mi nun troviĝus ĉi tie en via loĝejo kaj povus vin kisi kaj karesi senfine, se mi respondus al viaj leteroj?"
FORGE, Jean. Verkista nomo de Jan FETHKE. 1903-1980. Pollandano, de 1960 vivis en Okcidenta Berlino. Naskiĝis en Oppeln, nuna Opole, en tiama Germanio. Dulingva pole-germane. Filmreĝisoro kaj scenaristo ĉe UFA, i.a. kun Fritz Lang. Esperantisto de 1919. Unu el tri Esperante aktivaj fratoj. Lia unua romano en la germana lingvo aperis kiam li estis nur 18-jara. Post la gimnaziaj studoj dum kelkaj monatoj li kunredaktis "Esperanto Triumfonta". Gvidis Cseh-kursojn en Svedio, Germanio, Ĉeĥio k.a. landoj. Plurfoje enkarcerigita kaj de nazioj kaj de komunistoj. Komence de la tridekaj jaroj varbis la afrikanon Kola Ajayi por Esperanto. 